Kaç kum tanesi bir kum tepesidir, kaçıncı kum tanesinden sonra bu bir kum yığınıdır deriz? Doğru ve yanlış arasındaki çizgi de böyle belirsiz midir, yoksa bir bıçak gibi keskin mi? Aşk ve yakın arkadaşlık birbirinden ne kadar farklıdır? Bu öyküde neyin doğru neyin yanlış olduğuna siz karar vereceksiniz. “Niye böyle yapıyorsun, nasıl istemem senin gelmeni? Beraber gitmeyi bile teklif ediyorum daha ne yapayım?” “Gitme, kal.”

Hayatı yalanlar üstüne kurulu olan Aleda hiç bir şeyden habersiz yalanları hayatı sanıyor ama Ayaz hayatına girince tüm yalanlar ortaya çıkıyor

Valserin Aevara’nın karanlıkla yoğrulmuş büyülü topraklarında, her şey Elserin soyunun ikiye ayrılmasıyla başlar. Bir zamanlar tek olan bu köklü soy, yıllar önce iki farklı yola savrulmuştur. Elserin’in iki başı ve Valerion ailesi artık birbirine uzak olsa da, kadim bir kehanet onları yeniden birleştirmeye mahkûmdur. Maria Afet Elserin ve Draco Elserin Valerion, daha doğmadan nişanlandırılmıştır. Yirmi yıl boyunca birbirlerinin varlığından haberder ama tamamen uzak ancak kaderleri 20 yıl sonra Valserin Aevara’da kesişmiştir. Afet, büyücülük okuluna geç gelen gizemli öğrenci; Draco ise ailesinin gölgesinde yetişmiş  çocukluğundan beri kendi başına yaşayan kendi gücünü kazanan savaşcı bir askerdir  karşılaşmalarındaki yoğun çekim, onları hem birbirine hem de büyük tehlikelere bağlar. Ancak her ikisinin de sakladığı sırlar vardır: Afet geçmişini gizlerken, Draco onun gerçeği öğrendiğinde terk edilmekten korkar. Ama bu hikâye sadece bir aşk hikâyesi değildir. Geçmişin karanlık sırları, pusuda bekleyen düşmanlar ve kehanetlerle örülü bir felâket zinciri onları beklemektedir. Draco, Afet’in geçmişine dair öğrendiği büyük sır yüzünden verdiği bir sözü bozmak zorunda kalır. Bu sır yalnızca bir hayatı değil, tüm büyü dünyasını değiştirecek kadar güçlüdür.Valserin’in beş binası, öğrencilerin doğasına göre şekillenir Elserin Valdereth (Su) Caelthar Myrr (Ateş) Tharvus Eiden (Toprak) Nisara Veylen (Hava) Nocterra (Savaşçı Ruh) Özellikle Nocterra, öfkenin ve savaşçı ruhların binası olarak tanınır. Bu karanlık dünyanın merkezinde, tüm ülkenin tanıdığı bir birlik yer alır: Sır Katili Timi. Elserin ve Valerion ailelerinin büyükbabaları tarafından adalet için kurulan bu birlik, zamanla efsaneleşmiştir. Fakat şimdi karşılarında, barışı temsil ettiğini iddia eden ama perde arkasında adaleti bastıran karanlık bir düşman vardır: Auravest Elementler Konseyi. Draco ve Afet, yalnızca geçmişin lanetlerini değil, geleceği tehdit eden büyük bir ihaneti de çözmek zorundadır. Görünürde dost olanlar, “Valocrus Maskurum Panthera” imzasıyla gelen tehdit mektuplarıyla maskelerini düşürmektedir. Bazı yüzler tanıdık, bazı ihanetler ise çoktan başlamıştır… ve ailelerin sakladığı sırlar acıyı hatta ölümü getirir Bazı kehanetler kaderi değiştirir. Bazı maskeler yalnızca ölümle düşer. Geçmişi inşa eden kanlı eller masum olabilir mi? Geleceği yazan eller, bir gün temizlenebilir mi?..

Benim adım Gülnaz hatırlarda gizlidir benim adım ben içimdeki marazı bilirim her aynaya baktığımda yüzümden çok içimdeki yangını görürüm gözlerime sinmiş kırgınlıkları, dudaklarıma yapışmış suskunlukları taşırım benim hikâyem gül kokusuyla değil, dikenin kanıyla yazılmıştır kimse bilmez omuzlarıma yüklenmiş ağırlığı kimse duymaz gecelerime düşen sessiz çığlığı ama ben bilirim, içimde saklı kalan fırtınayı ve bilirim, bir gün o fırtına her şeyi yerle bir edecek… (ilk yayımlandığında yaklaşık 9k okunmuştu)

Yolunu kaybeden yaprak, elbet birgün evini bulur... Rüzgar dindiğinde.

Karadenizde başlayıp küçük bir kızın kalbiyle atıp polis olan bir kızın intikamıyla kanayan bir yanlızlık..

Her şey ufak bir hatayla başladı. Ufak hata birisinin on yedi yılını aldı. Ve bir gün aldığı bir telefonla tüm düzeni sarsıldı. Güneş, adı gibi hiçbir zaman parlak, canlı ya da sıcak olamamıştı. Renklerini küçükken soldurmuşlardı. Bu, Güneş`in kendisini bulma serüveni, ailesiyle bir olma hikayesidir.

Taşacak bu deniz

Hayat bazen planlarımızın dışında şekillenir. Bazen kalbimiz istemediği bir yola sürüklenir, ama tam o anda, en beklemediğimiz yerde bir aşk çıkar karşımıza… Bu hikâye, zoraki bir evlilikle başlayan, ama kalplerin zamanla birbirine dokunmasıyla gerçek bir aşka dönüşen bir yolculuğun öyküsüdür. Zeynep ve Barış`ın hikâyesinde, sürprizler, kahkahalar, gözyaşları ve tutkular bir araya geliyor. Onlar, birbirlerini zorla sevmek zorunda kalmış gibi görünseler de, sonunda gerçek aşkın büyüsüne kapılıyorlar. Bu sayfalarda, yalnızca bir aşkı değil; kalplerin birbiriyle nasıl uyum sağladığını, güvenin ve sevginin gücünü, küçük sürprizlerin ve tatlı anların hayatı nasıl değiştirdiğini göreceksiniz. Ve belki siz de okuyacakken kendi kalbinizde bir parça bulacaksınız: Zoraki başlayan aşklar, bazen en gerçek ve en unutulmaz olanlarıdır. Hoş geldiniz… Zeynep ve Barış`ın dünyasına. ❤️‍🔥🫠

Gökçe çocukluğundan beri hem güzel hemde zeki bir kızdı.Birgün abisi yüzünden zoraki evliliğe zorunlu olur ve daha sonrasında yaşananlar..

Kitabımın içeriği Taekwandocu kız gerçek ailesini bulur. Abisinin en yakın arkadaşı var ve kızdan hoşlanmaya başlar kısacası gerçek Ailem var,texting var okuyunnn🤍🌺

Sıraç pişmanlığın ve yaptığı hataların ağırlığı altında kalmıştı, Feride ise geçte olsa masumluğun ve anlaşılmanın hazzıyla rahatça bir nefes aldı. Kader ağlarını ikisi içinde örmüştü. Biri ateş diğeri suydu günü geldiğinde mutlak sonları ateş suya karışacaktı.

Bozkırın tazecik fidanıydı onlar... Kök saldıkça fidanlar, tutundukça toprağa güçleşti birer ağaç dalları oluverdiler. Güneş açtıkça, yağmur yağdıkça bahar geldi. O köklenen ağaç dallarında çiçekler açmaya başladı. Bozkırın çiçekleri... ~ Sarıhisar kasabasının yiğit delikanlılarından muallim Cihangir en yakın arkadaşı Levent`in bacısı Aybüke`ye karşı beslediği hislerinin sevda olduğunu anımsayamadan kendine konduramadan, bir başkasıyla nişanlanır onun yüzüğünü parmağında taşımaya başlar parmağında ki söz başka, yüreğinde ki söz bambaşkadır. Yürek yangının ortasında kalan dalların hikayesi tam da çiçeklerin açmasıyla başlar. ~ "Ey yârim, yârenim, yağmur kuşum, derinlikli destanım, yüreğimin gürlüğü, güneşim, ayım, bağım bahçem, bostanım, gönlümün ve ahiretimin yegâne sahibi...Aykızım"

"Bilmezsin tabii! Nereden bileceksin ki? Anlamazsın o yüzden, boş ver!" diye kestirip attım. Ne yaşadığımdan zerre haberi yoktu. "Neyi bilmiyorum ben? Söyle de anlayalım!" dedi o da yakınarak. Şöyle bi baktım ona. Bazen kendime o kadar kızıyordum ki! Sanki dünyada insan kalmamış gibi neden gidip onu sevdim ki? Hiçbir zaman beni anlamayacaktı işte. Görmeyecekti beni hiç. Böyle uzaktan sorup duracaktı sadece. Sonrasında cevapsız sorularıyla beraber hayatına kaldığı yerden devam edecekti. İşte bu kadar umurundaydım onun. "Neyse ne. Gidiyorum ben." dedim umursamazca. Artık ona açıklama yapacak kadar takatim kalmamıştı. Madem umurunda değilim, o zaman benimle vaktini boş harcamasındı. Arkamı dönüp kapıya ilerledim. Birkaç adımdan sonra tam kapıyı biraz aralamıştım ki duyduğum ayak sesi ve hemen ardından az açılan kapının sertçe kapatılmasıyla olduğum yerde kaldım. Kapının sert sesi yüzünden ve onun ani hareketlerinden dolayı biraz yerimde sıçramıştım. Daha ne olduğunu anlayamadan kolumdan tuttuğu gibi beni kendine çevirip dibime kadar girdi ve tam olarak gözlerimin içine baktı. "Hiçbir yere gitmiyorsun!" diye tısladı adeta. "Bu mesele hemen şimdi çözülecek! Başka bir alternatifi yok!" Yakınlığından dolayı elim ayağım titremeye başlamıştı bile. Her ne kadar kocam da olsa bu yakınlık fazlaydı benim için. Alışkın değildim bi kere. Yine de yutkunup gözlerimi kaçırdım. "Halledecek ne var ki sanki?" diye konuştum kendi kendime. O ise biraz daha yaklaşıp beni iyice kapıyla kendi arasına sıkıştırmıştı. Kendimi kapıyla bütünleştirmeye çalışırken o hala gözlerimin en içine bakıyor beni çok daha zor bir duruma sokuyordu. "Bu tavırların sebebini öğrenmeden seni bırakmaya niyetim yok. Ya bana neler olduğunu anlatırsın ya da bu şekilde sabaha kadar seni bekleriz. Seçim senin karıcığım."

"Vefakâr sevgisi geçici olmayan kişiye denir, ben seni sevmekten bir an bile vazgeçmedim." Diye konuştu genç kız narin sesiyle. Yeşil gözleri karşısındaki adamın çakır gözlerini bulduğunda usulca yutkunup acı bir tebessüm kondurdu solgun dudaklarına. "Sen ise beni bir an bile sevmeyi düşünmedin Civan Mert." Başlama tarihi; 23/ 03/ 2025

Aklıma Şeker Portakalından Zeze`ye ait bir söz geldi: "Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi."

Bazı hikâyeler bitti sandığında başlar. Küllerini savurursun, ama bir kıvılcım kalır — bir bakarsın, yeniden yanıyorsun. Ben Aydan Akman Akkurt. Bir zamanlar adaletin peşinde koşan bir avukattım, şimdi kalbimin adaletini arıyorum. Bir mahkeme salonunda sustuğum her şey, geceleri uykusuz bırakan bir sızıya dönüştü. Bir cümleyle savundum dünyayı ama… bir bakışla kaybettim kendimi. Emre… Adını andığımda bile içimde bir duman yükseliyor. Bir zamanlar en büyük tehlikemdi, şimdi en güvenli limanım gibi. Ama ben biliyorum; ateşle dans etmek, sadece yakılmayı göze almak değilmiş. Bazen aynı ateşle aydınlanmak da mümkünmüş. Bu hikâye ne bir affedişin ne de bir unutuşun hikâyesi. Bu, yeniden doğmanın — aynı bedende, ama farklı bir kalple yaşamanın hikâyesi. Adalet artık bir mahkeme salonunda değil, kalbimin en sessiz köşesinde aranıyor. Ve o köşede bir çift göz var… hâlâ bana bakıyor. Belki bu defa yanmak için değil, ışık olmak için dönüyoruz.

Kan davası yüzünden başka bir bebekle değiştirilen Asmin`in hayatı, zorluklarla dolu bir yolculuğa dönüşür. Yıllar boyunca ailesinden uzakta, büyük acılar çekerek büyür. Ancak kader ağlarını örer ve Asmin, bir gün gerçek ailesini, yani anne, babası, üç abisi ve bir erkek kardeşini bulur. Gerçek ailesinin sıcaklığına ve sevgisine kavuşan Asmin, aynı zamanda kalbine de beklenmedik bir misafir alır. Bu yeni hayatında hem köklerini bulmanın huzurunu hem de aşkın heyecanını yaşar. Asmin`in hikâyesi, acı dolu bir geçmişin ardından gelen aile sevgisi ve umut dolu bir geleceğin hikâyesidir.

Aslında herşey çok basitti. Aşk aramıyordum,ama beni bulmuştu. Aşk kavramına uyan birisi,tam karşımdaydı. Bana değer veriyor,beni gerçekten sevdiğini hissettiriyordu. Onu kaçırmak istemiyordum. Neydi,çekirge bir sıçrar iki sıçrar... bok kazanı mıydı o yoksa!? Aman her neyse! Başımla onayladım. "Evet demen gerekiyordu." Dedi,gülerek. Ah gülümsemesi,gamzesi vardı. Gamzesi olan bir erkek her zaman seksidir... Gülümsedim. "Evet." Evet,seninle evlenmeye evet. Yüz tane çocuk yapmaya evet. Seni sevmeye evet...

"Bazı kız çocukları doğarken masallarla değil, yaralarla sarılır… Onların hikâyesi `bir varmış bir yokmuş`la değil, `hep yok sayıldım`la başlar."

İki yarım hikâyedir aslında birbirini tamamlayan. Görünmez ip dediğimiz bir değil birçok yerden bağlar iki yüreği bir birine. İki yarım hayat birleşir ve koca bir ömür olur. Ne zaman gelir karşına çıkar kimse bilemez çünkü kader planla hareket etmez.Yarın uyandığında hiç kimse ne olacağını bilemez.Çünkü kader bir oyun ve insanlar sadece onun istediği doğrultuda sahnelenen aktörler.

Not: Haftada bir yeni bölüm gelecek.Dünyama, zihnimin kuytu köşelerine hoş geldiniz ****

Ben lina herkes tarafından lina olarak tanındım uysal sakin olgun ama ben duruyum yıllar önce urfa ondan duruyu aldı başka bir şehir yetimhane ona linayı verdi ama ben kimim

Sefa, 23 yaşında yakuza`nın sağ kolu. Mafya dememi beklediniz dimi ;) Klasik mafya romanı yazmayı hiçbir zaman düşünmedim. Neyse, konuya geri dönecek olursak Sefa 23`ünde Onikawa isimli bir yakuzanın sağ kolu, başkent Tokyo`nun köklü yakuza ailelerinden birine çalışıyor. Devamı kitapta :D

umarım beğenirsiniz