Dört yaşında, yalnız, sessiz ve hep kucakladığı bir ayıcıkla hayata tutunan minik bir kalp... Açelya`nın dünyasında oyun arkadaşları yoktu, örülü saçlar hayaldi, gülümsemelerse çok uzaktaydı. Yetimhanenin soğuk duvarları arasında, tek dostu kahverengi peluş ayısı Momo`ydu. Ta ki o gün parkta karşılaştığı o adamla göz göze gelene kadar. Şahin, soğukluğuyla tanınan genç bir adamken, bir çocuğun peltek sesiyle yeniden gülmeyi hatırladı. Korkut Ailesi`nin kalabalık ama sevgi dolu evinde, küçük bir kız için yer açıldı. Küçük adımlarla girilen büyük bir hikâye başladı. Bu kitap; Açelya`nın yuva buluşunu, Bir ailenin eksik parçasını tamamlayışını, Ve kalbin yalnızca kan değil, sevgiyle de bağ kurduğunu anlatıyor. Kimi zaman gözlerin dolacak, kimi zaman kalbin ısınacak. Ama en çok da şunu hissedeceksin: Aile, bazen kanla değil, kalple kurulur.

`Gözler ki senin en katı zulmün ve silahın, Vur şanlı silahınla gönül mülkü düzelsin; Sen öldürüyorken de, vururken de güzelsin.` Aile denen karmaşanın ortasında, gençliğin ateşiyle, yetişkinliğin gölgesinde kalmış bir çocuk... Biraz öfke, biraz inat, biraz gurur... ve hepsinin kalbinde tek bir kızın bıraktığı iz. -kurgu, erkek karakter ağzından anlatılmaktadır.- -lise kurgusudur.-

Geçmişin bilinmezlikleri ve yara izleriyle dolu olan Nil Sare Doğan, kendisini annesinin ölümüyle suçlar. Annesinin ona biçtiği kader sırlardan başka bir şey değildir. Cenaze günü evinde bulduğu tehdit mektupları ve annesine olan mahcup tutumu onu bu sırları çözmeye iterken yolun sonunda pişman olması an kaçınılmazdır. Sırlar onu bir odaya iterken, nil o odadan sadece ölüm kokusu alır. Duvar, üzerleri çarpıya bulanmış çocuk resimleriyle doludur ve tam ortasında henüz çarpıya bulanmamış dört çocuk vardır. Şimdi ise onun yaşlarında olan bu dört kişinin inine sızmalıdır ama sızdığı bu yer sıcak bir yuvayı anımsatır, nil ise hiç görmediği yuvayı onlar sayesinde tanıma fırsatı yakalar, onlar ise bu oyunun en büyük parçalarıdır. Bir kez daha ise bu bilinmezlikte, kendisini terk eden babasıyla karşılaşmayı hiç beklemiyordur. Babası av mı yoksa bir avcı mıdır? Nilin tek istediği yalnız kalmamaktır, bu yolda ona biçilen sonları tekrardan kendi yazmakta ise çok ısrarcıdır.

Ölümün eşiğinde hayata tekrar tutunmamı sağlayacak biri. Hayat savaşımda yanımda durabilecek birisi gerçekten varmış.

"Ben güzel olmak istemiyorum ki." dedim fısıldar gibi bir sesle. Başını kaldırmadı. Ağlıyordu ama görmemi istemiyordu. " Sadece..." dedi boğuk çıkan sesiyle. Yutkunup devam etti. " Sadece benim güzelim olsan?" •° •° •° •° •° •° •° Elleri dizlerimin üzerineki ellerime uzandı. Titreyerek geri çekti. " Duyamaya bile katlanamıyor insanlar. Ama bu dünyada yaşanıyor bunlar." dedim titreyen sesimle. Ellerini yere koyup bana doğru kaydı. Ben sandalyede otururken o tam önümde dizlerinin üstündeydi. "Özür dilerim güzelim."dedi başını hafifçe dizime koymadan önce. Ne yapacağımı şaşırarak ellerimi kaldırdım yukarı. Geri çekmedim kendimi.Geri çekilemedim. Başını küçük bir çocuk gibi dizime yaslamıştı. Ardından dizimde bir ıslaklık hissettim. Omuzları sarsıldı sonra. " Kerem." diye mırıldandım onunla beraber ağlarken. "Ben güzel olmak istemiyorum ki." dedim fısıldar gibi bir sesle. Başını kaldırmadı. Ağlıyordu ama görmemi istemiyordu. " Sadece..." dedi boğuk çıkan sesiyle. Yutkunup devam etti. " Sadece benim güzelim olsan?"

Savcı & Asker & Karadeniz Kapak ve kurgu şahsıma aittir. Bir Wattpad kurgusu. Bir kadın var eksik büyümüş. Hayatın acı gerçekleriyle küçük yaşta karşılaşmış. ... Ve bir adam var. Vatanı için ailesinden vazgeçen bir asker var. Vatanını seçtiği için evladından vazgeçen bir ailesi var. ... Bir kadın var. Karadeniz kadar inatçı, asi, hoyrat. ... Bir adam var. Karadeniz`in hırçın dalgalarıyla boğulacak olan.

Kardelen, yetimhanenin soğuk duvarları arasında dünyaya gözlerini açmıştı. Annesi orada çalışan bir hizmetliydi, fakat minicik bebeğini kucağında bir kez koklayıp sessizce bırakıp gitmişti. Ne kimse soru sordu ne de yadırgadı bu durumu; sadece titreyen o küçücük bedeni kucaklayıp büyütmeye çalıştılar. Yıllar geçti... Kardelen artık on iki yaşına basmış, masum bakışlarıyla içine kapanık ama bir o kadar da sevgi dolu, tatlı bir kız olmuştu. Çocuk ruhu, büyüyen bedeninin içinde hâlâ saklıydı. Ve işte o gün geldi... Yetimhanenin kapısından içeri giren bir aile, kalabalığın içinde onun mahcup gülüşünü fark etti. O an her şey değişti; Kardelen`in kaderi, o bakışlarla birlikte yeni bir yola doğru akmaya başladı.

asi sadece asi kendi için yaşayan ama kendini sevmeyi bilmeyen asi

Zorla başlayan bir evlilik, ne kadar zor ve zahmetli olabilirdi? Bir kadın onu istemeyen kocasına karşı ne kadar sabırlı olabilirdi? Peki ya adam sevmediği bir kadına nasıl duygularının değiştiğini anlatabilirdi.? Bu evlilik hiç bu kadar zahmetli olmayacaktı.

Umutsuzluk da bir umuttur...

“Beni sende gördüğüm gibi, sen de bende kendini gör.”

Upuzun bir gökdelen ve sadece bir komşu. Herkese göre biz öyleydik. Bir nefes kadar yakın, aşkın buluşturduğu iki silüet. Bu aşk çok çat kapı gelmişti. Kimsenin ne zili çalmıştı ne de bir posta güvercini haber getirmişti. Bu, iki ruhun yan yana oluşu ama fark edemeyişiydi... Bir veda onları ayırınca fark ettiler ama çok geçti. Bulundukladı 47. kat onları ayırmıştı. Onların GÖZLERİNDE VEDA VARDI. Bu bizim hikayemizdi. Arda ve Zehra`nın hikayesiydi bu...

Trabzon`dan Mardin`e uzanan bir hikaye Elimden tutan adam beni hiç bilmediğim bir şehre, bilmediğim bir eve ve tanımadığım insanların içine getirdi."Oğlum elinden tuttuğun kız kimdir?" Diye soran pala bıyıklı, aklar düşmüş, hafif kilolu bir ağa gibi duran yaşlı adam "Nişanlım sevdiğim kadın." Diyen elinden tuttuğum adama baka kaldım. Daha ben onu tanıyalı bir hafta olmuştu. Benim gibi şok olan karşımdaki kişiler "Ne nişanlısı? Sen zaten Evin`le nişanlısın."Diyen yaşlı kadın. Bu annesi olsa gerek. Duyduklarımla bir kez daha şok yaşadım. Ne demek başkasıyla nişanlı? Kendi kendime sorduğum soruyu yanıtlayan elimden tutan Nişanlım olduğunu söyleyen Siyam oldu. "Onunla hiç bir zaman nişanlı olmadım. Size onu sevmediğimi söyledim. Onu kardeşim gibi gördüğümü söyledim. Ama siz kendi kafanıza göre oynamaya devam ettiniz." Dedi ve bana döndü. "İster kabul edin ister etmeyin. Ben Açela`ýı seviyorum onunla evleneceğim. Ha yine de yok diyorsanız bundan sonra ne adımı duyar, nede beni görürsünüz." Dedi elimden tuttuğu gibi beni merdivenlere doğru yukarı çıkardı. Arkamızda şaşkın bakışlar bırakarak çıktık.

Küçük bir mesaj sayesinde adam sevmeyi kadın ise sevilmeyi öğrenmişti. Adam Yüzbaşı kadın ise doktordu, kadının doktor olması belki kaderiydi bilinmez ama Yüzbaşının kaderi daha onbeş yaşındayken başlamıştı ve seçilmişti. . . . (ASKER KURGUSU umarım beğenirsiniz) . . .

⚠️Kitap cinsellik ve şiddet öğeleri içermektedir! Başını biraz kaldırıp karısının alnına uzun bir öpücük kondurdu ve gözlerini görecek kadar geri çekildi. İlk aşkıydı Eftalya onun ve son aşkı... Gençken sürekli gittiği ve alışkanlık haline getirdiği bir mahalle restoranında okul harçlığını çıkarmak için çalışırken görmüştü onu. Masum yüzü, yaşadığı acılara rağmen insanların içini ısıtan gülümsemesi, duru güzelliği, temiz, saf kalbine, kısacası her şeyine aşık olmuştu onun. Çok geçmeden de karısı yaptı Eftalyayı. Sonra yaralarını öğrendi, acılarını, geçmişini... Öğrendiği gün yemin etti kendine eğer bir daha meleğinin kılına zarar gelecek olursa ne kendini affedecekti ne de o adamı sağ bırakacaktı... Aras, elini Eftalya`nın yanağından arkaya kaydırdı ve kumral, ipeksi saçlarını geriye itti. Uzanıp, kulağıyla çenesinin birleştiği noktaya bir öpücük kondurdu. Nefesini tenine çarparken yanağını öptü ve dudaklarının önüne geldiğinde durdu. "Seveceğim seni Eftalya, adını unutturana kadar seveceğim."

Asistan doktor başvurusu kabul olan Lavin Ankara`ya giderken uçakta gıcık olduğu bir adamla karşılaşır ve adam ona panik atağı sırasında yardım etse de Lavin adama hala gıcıktır. Ama nereden bilecekki gittiği hastaneye Almanyadan gelen doktorun o gıcık adam olduğunu..

....... O sırada karşı dairenin kapısının açıldığını duyunca refleks olarak o tarafa dönmüştüm. İşte o an aşık oldum...

Çiçek adlı, karanfil kokulu bir kız vardı, yaşadıklarına rağmen gülmeyi unutmayan. Bir kız vardı onca şeye rağmen mutlu olabilen. Bir kız vardı ne yaşarsa yaşasın vazgeçmeyen… Ama bir adam vardı ona bu hayattan umudunu kestiren. Bir adam vardı ona hayatı zindan eden. Bir adam vardı onun sevdiğini elinden alan… O adam sayesinde artık gülmeyen bir kız vardı…

seni buldum ya.

"Sana neden inanayım Kuserli kızı?!" "Soyadınızı veren o makama geri dönmek istemez misin Şah oğlu?!" Beklemediğim anda elimden her şeyimi alacak dediğim adam, beni kendi zindanımdan çıkaracağını nerden bilebilirdim... Zaaflar insanın kendine sıktığı en can alıcı tek kurşun muydu?... Yoksa bağzı zaaflar nefes almanın tek yolu mu?... Kitapta dovüş sahneleri, tehlikeli eylemler bulunmaktadır!!!!!

Gonca Altıntaş İstanbul`da doktorluk yapmaktadır. Bir gün ansızın memleketi Diyarbakır`dan gelen telefonla, hemen Diyarbakır`a gider. Onu bekleyen olaylar çıkmaz bir hikâye yelken açar.

Gerçekleşen bir kehanet son bedenlerine hapsolan reenkarne ruhlar...

Yasemin... Kalbi yaralı bir genç kız... Ve yaralarını saklayan bir maske... Bu kitap yaralarına ilaçlar arayan bir kızın hikayesi... Bu kitap bir genç kızın iyileşme hikayesi... Bu kitap bir kızın en gerçek ilaç olan rabbine sığınmakla tanışmasının hikayesi... Bu kitap tüm acılarına rağmen umutlu hayaller kurmayı bırakmayan kızların hikayesi... Her şeye rağmen bitmek bilmeyen umutlu hayallerin hikayesi

Belki de karar vermek için çok erkendi veya geç. Her şeyin bir sebebi olmalıydı...

Okullarındaki çalıştaya katılan o 5 genç üye oldukları bu etkinlikte doya doya eğlenmeyi, kardeşliği, sevgiyi öğreneceklerinin farkında değillerdir.