Masallara inanır mısınız? Bu hikayede eşlik edeceğiniz kız, tüm varlığıyla masallara inanıyor. Psikolog olarak hayatına devam eden Hayat; arkadaşlarıyla, ailesiyle birlikte kendi dünyasında oldukça mutludur. Deli dolu ama kırılgan, çabuk parlayan ama tatlı bir kız olan Hayat yaşadığı hayatı oldukça seviyordur. Ama her mutluluğun ardında elbet karanlık bir hikaye yatar. Siyah Martı Yetiştirme Yurdu. Onun en karanlık günleri, geleceğinin en mutlu anlarının temeli. Hayat daha altı yaşında bir çocukken sadece yedi gün kaldığı bu yetiştirme yurduna sık sık uğramakta ve oradaki çocukları ziyaret etmektedir. O yurtta sadece yedi gün yan yana geldiği çocukla tekrar karşılaşacağından ve aşkı tadacağındansa habersizdir. Birbirlerine emanet ettikleri takılar, onları tekrar ve belki de bu sefer ebediyen birleştirecektir. "Yarım kalmış hikayeler, bir gün mutlaka tamamlanır." HAYATIN MASALI "Benim masalımın başrolü sensin."

Yalnızca yedi yaşında olan bir kız çocuğunun ölümü ve ardından getirdiklerini içeren bir kitap olacaktır. Kız çocuğunun ölümüyle beraber ablası her şeyini kardeşinin intikamına adar ve tabiki bunun bazı getirileri olur. Sizler Naz`ın alacağı intikamı, izleyeceği yolları okuyacaksınız. UYARI: +17 ögeler içermektedir. Kan, ölüm, şiddet gibi kavramlar olacaktır.

"Gerçek bazen kanla yazılır..." Selis Kandemir, annesinin gözleri önünde katledilmesiyle başlayan karanlık bir geçmişin kurbanı değil, intikamını alacak bir savaşçıdır. Yıllarca süren sessizlikten sonra, eline geçen bir kolye ve isimsiz bir mektup, onu kendisi gibi geçmişi kanla yazılmış yedi kişiyle bir araya getirir. Her biri farklı acılarla yoğrulmuş, her biri gerçeğin peşinde... Ancak bu yol arkadaşlığı, sırlarla örülü. Güvenin sınandığı, dostlukla düşmanlığın iç içe geçtiği bu yolda, gerçeklik algısı paramparça olacak. Kimin geçmişi sahte, kiminki kan kadar gerçek? Ve en önemlisi: Selis, annesinin katillerini bulduğunda hâlâ aynı kişi kalabilecek mi?

Ateş geri verir mi aldıklarını? Külden geriye birşey kalır mı? İki kişiyle dönmeye başlayan dönme dolaptan geriye sadece bir kişi kaldı...

Mahallenin yaptığı yardımları ile dilinden düşmeyen, bütün kızların deli divane olup peşinden koştuğu, ağırbaşlı, yardımsever ve bir o kadar da sert bir ağır abisi ile evlendiğinizi düşünün... Murat Karasu. Namı değer "Kara Murat" ile tanışmaya ne dersiniz? Uyarı: Bu kurgu tamamen bana aittir! Cinsellik, şiddet ve bağımsız öğeler içermektedir! Reşit olmayanların okumasını tavsiye etmiyorum

Bir cinayet. Bir şüpheli. Ve okulun duvarları arasında dolaşan beş yabancı. Ilgaz Sara Uygur, kavga ettiği kızın cesedi evine yakın bir parkta bulununca herkesin gözünde baş şüpheli olur. Oysa Sara’nın hatırladığı hiçbir şey yoktur; geçmişi, tıpkı kırık bir film şeridi gibi eksiktir. Şimdi okulda yeni yüzler var. Sessiz, gölgelerde duran… Adalet Bakanı tarafından gönderildikleri söylenen beş ajan, Sara’nın her adımını takip ediyor. Peki, gerçek katil kim? Ve bu beş yabancı Sara’nın düşmanı mı, yoksa tek kurtuluş yolu mu?

Yıllarca Mizan Malikanesine sıkışıp kalmış Lila Mizan, onu duvarlar arasına sıkıştıran babasının gittiğini ve çarpıp durduğu duvarlardan çıkarılacağını öğrenir. On sekiz yıl boyunca tek bildiği bir evken on sekizinden sonra adım attığı hayatın farklılığıyla nereye savrulacağını bilemez. Bilinmezler içinde insanları, yaşantıları, hayatları yeni yeni öğrenen Lila Mizan, taşındığı Kaleli Malikanesinde bir bilinmezle daha karşılaşır; Gurur Aral Kaleli. ——— Ben bilmiyordum. Yaşım, yaşadıklarım yahut kişiliğimle ilgili değildi bu. Bilmiyordum. Kim olduğumu, kimden geldiğimi ve nerede olduğumu bilmiyordum. İsmim vardı bir tek, Lila. Lila Mizan. Buydum, bu kadardım. O kadar ki şu an karşımda gördüğüm adam bana babamın gittiğini söylerken bile hiçbir şey bilmiyordum. "Baban gitti, Lila." ——— *Bu kitapta adı geçen hiçbir kurum, kuruluş gerçeği yansıtmamaktadır; tamamen hayal ürünüdür. Kısım kısım görülen hak ve hukuk eşitliğinin kusursuzluğundan da anlaşılmaktadır.

Değiştirdiği okulda tamamen onu yeni bir hayat bekliyordu. Hiç tatmadığı aşkı taderken arkadaşlık kavramınıda orada öğreniyor. Aile kan bağıyla olunmayacağını bu yolda öğrendik.

Adı gibi sert bakışları onları yumuşatabilecek tek insanla denk düştüğünde her zaman olduğu gibi kalbi tekledi. Herkesin karşısında hazırola geçtiği bir adamdı ama onun da boynu sevdadan yana eğikti en nihayetinde. Onunkine birkaç saniye değip geçen sıcak kahverengi gözlere baktı. Sonra aklını başından alan kumral saçlara. Ah o cevval yüze... Birkaç metre ilerisinde ,kadere bak ki tam karşısında, ellerini nazikçe havaya kaldırmış arkadaşlarıyla oynayan bedenine. Önünde duran yarısına kadar dolu içki bardağını tek seferde içip ayaklandı. Ayaklarının onu götüreceği yer belliydi. Bir gün elbet sığınağı olacak yarin yamacına. Hayatla arasında bir gönül davası vardı. Kaderin hükmü ne olursa olsun, kazanmaya kararlıydı.

Güneş kolejinde, iki gurup vardı bunlar okulun en havalı guruplarıydılar ama en önemli özellikleri de birbirlerinden nefret etmeleriydi, bu iki gurup liderlik için savaşıyorlardı ama ortada kazanan hiç olmuyordu çünkü bu iki gurup birbirlerine ustaca saka yapıyorlardı, bir gün herşey değişmişti birbirlerine yaptıkları şakalar artık zekaya yada itibara vurmuyordu tam tersi duygulara vurmaya başlamıştı tek bir sorun vardı her iki gurup aşktan nefret ediyordu. Pekiya sizce ne olmuş olabilir.

Su soğuktu. Elimi uzattığımda beni üşüten sonrasında sıcaklığına alıştıran basit bir sıvıydı. İçimdeki alev büyüdü. İlk başta ellerimin arasından kayıp giden küçük kar tanelerini andıran kıvılcımlar zamanla büyük bir kar topu hâlini aldı. Yıllanmış ağaçtan sararmış bir yaprak süzülerek yere düştü. Üzerine basılan sayısız ayaklar sayesinde binlerce kez parçalara ayrıldı. Ateş yaktı. Su boğdu. İnce parmaklarımın arasından süzülen kan damlaları zemine parlak bir sıvı damlattı. Gözlerim kapanmadan önce onun gözlerini gördüm. Elini yüzüme uzatıp titreyen parmaklarıyla yanağıma dokundu ama ona cevap veremedim. Hissettiğim son şey saçlarımı öpen sıcak dudakları oldu. " Üzgünüm " dedi kısık çıkan sesiyle. " Beni affedebilecek misin? "

"Vesvâs: Son Yok" adlı kitabımdaki Zühre karakterinin hikayesidir. Herşey köyde, tek odalı bir evde o zamanlar bir çok yaşıtımın hayalini bile kurmaktan çekindiği üniversite hayatına atılımım ile başlamıştı... Fakat işler hiçte istediğim gibi gitmemişti. Okumak uğruna bir çok zorluktan geçtiğim, yıllardır hayalini kurduğum ve nihayetinde okumak için gittiğim o büyük şehirde, insan tacirlerinin eline düşeceğimi bilemezdim? Bu da yetmezmiş gibi dünyanın bir diğer tarafında, koca bir şehri esir almış eli kanlı çete üyelerinin bir taht uğruna yaptıkları güç yarışlarının içine düşeceğimi de bilemezdim? Brezilya... ` Çıkış Yok ` denilen labirenti andıran bu sokaklardan çıkmanın tek bir yolu vardı. En güçlüyü bulmak ve onu yönetmek... Söylendiği kadar kolay olmayacaktı. Bulduğum gizemli kitap ve beraberinde yaptığım büyü ile ödemem gereken bir bedel olduğunu geç farketmiştim. Başıma iyi şeyler gelmemişti. Bana hiç acımamışlardı. Kimseye acımamıştım... Öldürdüğüm insanlar ve uğruma öldürülenler... Ben Zühre... O kadının deyişiyle ansızın gökyüzünde belirip tüm dengeleri alt üst edecek; Kanlı Yıldız.

Kaç kum tanesi bir kum tepesidir, kaçıncı kum tanesinden sonra bu bir kum yığınıdır deriz? Doğru ve yanlış arasındaki çizgi de böyle belirsiz midir, yoksa bir bıçak gibi keskin mi? Aşk ve yakın arkadaşlık birbirinden ne kadar farklıdır? Bu öyküde neyin doğru neyin yanlış olduğuna siz karar vereceksiniz. “Niye böyle yapıyorsun, nasıl istemem senin gelmeni? Beraber gitmeyi bile teklif ediyorum daha ne yapayım?” “Gitme, kal.”

Ben bir kemankeşim... Bugünkü deyimle okçu. Senden benim yol arkadaşım olmanı istiyorum. Birlikte eğleneceğimiz, kültürleneceğimiz, yeri geldiğinde öğretmen yeri geldiğinde öğrenci olacağımız bu hayatı benimle birlikte yaşamaya var mısın? Tabi sürpriz yolcular veya kahramanlar aramıza katılabilir:)

Geçmişin bilinmezlikleri ve yara izleriyle dolu olan Nil Sare Doğan, kendisini annesinin ölümüyle suçlar. Annesinin ona biçtiği kader sırlardan başka bir şey değildir. Cenaze günü evinde bulduğu tehdit mektupları ve annesine olan mahcup tutumu onu bu sırları çözmeye iterken yolun sonunda pişman olması an kaçınılmazdır. Sırlar onu bir odaya iterken, nil o odadan sadece ölüm kokusu alır. Duvar, üzerleri çarpıya bulanmış çocuk resimleriyle doludur ve tam ortasında henüz çarpıya bulanmamış dört çocuk vardır. Şimdi ise onun yaşlarında olan bu dört kişinin inine sızmalıdır ama sızdığı bu yer sıcak bir yuvayı anımsatır, nil ise hiç görmediği yuvayı onlar sayesinde tanıma fırsatı yakalar, onlar ise bu oyunun en büyük parçalarıdır. Bir kez daha ise bu bilinmezlikte, kendisini terk eden babasıyla karşılaşmayı hiç beklemiyordur. Babası av mı yoksa bir avcı mıdır? Nilin tek istediği yalnız kalmamaktır, bu yolda ona biçilen sonları tekrardan kendi yazmakta ise çok ısrarcıdır.

"Derin polisi ara!" Diye bağırdı Irmak. "Emir bir şey yap!"Diye bağırdı Irmak`ın karşısındaki çocuk. "Bacağım kırıldı galiba."Diye yakındı Sarp denen çocuk. "Ben arıyorum polisi."Diyerek telefonuna yöneldi Ada. "Sakince konuşabilir miyiz?"Diyerek merdivenlerden indi çekik gözlü çocuk. "İndirsene bacım şunu!"Diyerek Irmak`a bağırdı karşısındaki çocuk. "Sus geçiririm kafana!"Diyerek yükseldi Irmak. "Hepiniz susun!" Sinirle bağırdığımda sonunda herkes sesini keserken Ada`nın polisi aramak üzere olduğunu görüp elindeki telefonu aldım. "Kimse polisi aramıyor," Diyerek Ada`ya yönelik konuştum. Ardından Irmak`a dönerek elindeki vazoyu işaret ettim. "Ve kimse kimsenin kafasını kırmıyor. İndir şunu." Aklıma gelen şey ne kadar sinirimi bozsa da bulunduğumuz durumun başka bir açıklamasını düşünemiyordum. Ya gerçekten sapıklardı ve eve gizlice girmişlerdi ya da evi aynı anda kiralamıştık. Mümkünse tabii.

"Güneş her zaman ayçiçeği için doğar; çünkü ışık, karanlığa mahkum olanı kurtarmak, onu yeniden hayata döndürmek için vardır. Ve ayçiçeği, o ışık olmadan hiçbir zaman tamamlanamaz." 🌻🖤

Derler ki her yıl Temmuz’un ikinci haftasında, kamp alanının üzerinde kırmızı ay yükselir. Ve o gece, kamp ateşi sönmeden önce bir dilek tutulursa o dilek gerçekleşir. Ama her mucizenin bir bedeli vardır. Ve her yıldız, dileği gerçekleştirmez bazıları sadece izler. Bazı dilekler, asla geri gelmeyen ruhları getirir. Maskeler düşmeye başladığında kim dost, kim düşman kalacak? Ve hangi sır, onları Temmuz’un küllerine sürükleyecek?

Bilinmeyen Numara: Beyaz mı siyah mı? Siz: Anlamadım? Bilinmeyen Numara: Hangisisin diyorum; karanlığın içinde olan ışık mı, yoksa mükemmelliğin içinde olan kusur mu? Kaşlarımı çatarak yerimde yüzüstü döndüm. Bacaklarımı havada sallayarak mesajlaşmaya devam ettim. Bu yazılar düşündüğüm yerden olamazdı, değil mi?

Her şey hakkında umudunu kaybeden bir kız... Yemekte tanıştığı çocuğun ona umut olacağından bihaberdi...

Grup Adı: Akıl Var Ama Yok Tahsinli Ekmek: GÜNAYDIN AKILLI (ŞÜPHELİ) ARKADAŞLARIM (02:00) Esin Fırtınası: Lan mal, akşamı yaşıyoruz şu an, ne günaydını? Halilim Mutfakta: Deliye her gün günaydın olduğu için Tahsin bu hallerde :) Siz: Deliye her gün bayram değil miydi? Berkiliskoyla Savaşa: Akşam akşam edebiyat çekemem, kafam ağrıyor. Neşe Doluyor İnsan: Biz bu akılla nasıl üniversite okuyoruz? Siz: Benim sayemde grubun zeka seviyesi artıyor.👑 Tahsinli Ekmek: Grubun akıllısı konuşmaya başladı yine... Esin Fırtınası: SKKSJSJKSKSKKSJSJDJJDKS

Geride bırakılan sadece bir şehir değil.

Birbirlerine yakın üç arkadaş, aşk tam ortalarına girdiğinde hayatları tamamen değişecek ve Gamze`nin ailesi yıllar sonra tekrar İstanbul`a taşınmaya karar verdiğinde tüm düzeni alt olacaktır. Gamze`den ayrılmak istemiyen arkadaşları peşinden gitmek için plan yapacaklardır. Bir zamanlar çocukluk arkadaşıyla yaşadığı bu şehir şimdi Gamze`ye hiç beklemediği olaylar yaşatıcaktır ve bu olayların tam ortasında aşk hep var olacak. Birbirlerine aşk olan iki arkadaş bunu ne zaman görcekler?

Kötü bir hayat yaşadım, kalbim taşlaştı, canım yanamayacağı kadar yandı. Şimdi can yakma sırası bendeydi. *Acı içinde büyüyen bir seri katilden hiç kimse daha tehlikeli değildir.* Ve o Teoman Mezarkaya idi. Sadece can yakmak için hareket eden vicdandan yoksun bir adamdı, gizli bir diktatördü. Ve burası herkesin korktuğu, iğrenen gözleri ile bakıp korkuyla hareket ettiği yeraltı dünyasıydı. Burada acıma yoktu, seri katiller ise yalnız gezen delilerdi. Karga gakladı bize, doğruları fısıldadı. Karga gakladı bize, acıdığını haykırdı. Biz yedi kişi; bir evin içine yavaşça mezarlarımızı kazmaya başladık, beklemediğimiz kabuslar ise kapımızı çaldı. "Yolunu kaybedenlere veya hiç yolu olmayanlara"

Gökyüzünün en büyük çelişkisi… Bir yanda, karanlıktan korkan ama ışık saçmaya mecbur hisseden Güneş; geçmişin gölgelerinden kaçarken, parladıkça kendi yarasını gizlemeye çalışan. Diğer yanda, ışığını kaybetmiş Ay; yüklerin ağırlığı altında gençliğini tüketmiş, sessiz gecelerde yalnızca başkalarının varlığıyla parlayabilen. Biri ışığını kaybetmenin acısıyla boğuşurken, diğeri ışığının yükünü taşımaktan yorulmuştu. İki yaralı kalp, iki farklı yol… Biri güçlü görünmek için ışığını zorla yayar, diğeri hayata küsmüşçesine kendi karanlığına saklanır. Ama aynı gökyüzünün mahkûmları olarak, aynı hikâyede buluşmaktan kaçamazlar. Çünkü bazı yollar, ne kadar farklı görünse de aynı noktada kesişmeye mahkûmdur. Kader, bazen en sert fırtınaları aynı gökyüzünde toplar; bazen de iki uzak ışığı, tek bir çizgide karşı karşıya getirir. Ve işte o anda, gölge ile ışığın sınırı silinir, hangi tarafın diğerini aydınlattığı belirsizleşir. Birbirlerine benzemeyen ama birbirlerinin eksikliğini taşıyan bu iki ruh, aynı sorunun cevabını ararken kendilerini hiç beklemedikleri bir yolculuğun içinde bulurlar: Karanlıkla yüzleşmek mi daha zordur, yoksa ışığı taşımak mı? Ve gökyüzünde ayrı duran bu iki ışık, yeryüzünde birbirinin eksikliğini tamamlamaya başlar. Ama bu tamamlanış, bir iyileşme mi getirecektir, yoksa yeni yaralar mı açacaktır? Çünkü asıl cevaplanması gereken tek bir soru vardır: Ay mı Güneş’ten güç alır, yoksa Güneş mi Ay’ın saklı kalan karanlığını aydınlatır? Ya biri ışığını kaybederken diğeri kendi ışığından korkuyorsa… O zaman gerçek aydınlık nerede saklıdır?