Kalp akıl işi değildi. Kalbe söz geçiremezdin. Eğer sevdiyse, sevme diyemezsin. Dinlemezdi. Onu sevmek istememiştim ama en çok da onu sevmiştim. O ise beni hiç sevmemişti. Onun için çocukluğundan öylesine bir hatıraydım sadece. Nazlı`ydım ben. Nazlı Aladağ. Babasının Nazlı kızı. Annesinin baş belası. Abilerinin kıymetlisi. Onunsa hiçbir şeyi. Emre. Benim kalbimin en büyük yanlışı. ************ Hâlâ eski Naz`sın." "Değilim," dedim keskin bir tonla. Eski Nazlı severdi onu, çok aşıktı ona. "Çok zaman geçti üstünden. Büyüdüm ben." "Evet," dediğinde gözleri gözlerimi buldu. Gözlerimin içine bakarak konuştu. "Büyümüşsün." "Niye geldin?" Sesim istemsiz sitemli bir şekilde çıkmıştı. "Sıkılmıştın buralardan, öyle diyordun abime en son?" abime dediğim kısmı özellikle bastırmıştım. "Naz, sen bana sinirli misin?" "Ben sana niye sinirli olayım, Emre?" dedim kendimle çelişip, sinirli konuşurken. "Sen benim hayatımda mısın ki sana karşı herhangi bir duygu besleyeyim?" Şaşırmıştı. "Biz beraber büyüdük, Naz. Değil miyim hayatında?" "Değilsin!" dedim bir hışımla. "4 yıl oldu, Emre. 4 yıl. Öyle senin her yaz burada olmandan bahsetmiyorum ben. 4 yıldır hiç gelmedin sen. Arayıp sormadın bile. Sence sen benim hayatımda mısın?" ***

Askeri bir kurgu,çocukluk aşkıda var,ilkk kitabımız şans verebilirmisinizz

Ona çocukluğunu yaşatan, yıllarca içindeki varlığını herkesten sakladığı o kişi ile arasına aşılamayacak mesafeler girmişti. Ölümdü, bu mesafenin adı. Aşılamayan, sonu gelmeyen. Ermeda Özer, küçük yaşlarındaki kaybıyla birçok duygusunu da içine gömüp kendini iç dünyasına kapatmıştı. Hayatına girecek tek bir kişinin varlığının bile, hiçbir zaman aklından çıkaramadığı o kişiye haksızlık olduğunu düşünerek geçirmekteydi. Fakat yıllar sonra onun bu düşüncesini dağıtabilecek bir kişinin varlığıyla, doğru bildiği gerçeklerden şüphe duymaya başlamış ve kendine verdiği sözlerin, onu gittikçe zorlayacağını fark etmeye başlamıştır.

.Başlangıç tarihi:07:01:2025 .Nisa ve Aslanın buluşma hikayesi

Mükemmelliyet kaynağı olan Mira ATASOY’un hikayesidir. Geçmiş geçmiş derler peki gerçekten geçip gitmiş midir? Çocukluk arkadaşı olan Emir ve Mira’nın hikayesidir bu. Mira’nın deyimiyle Çakır. Emir’in deyimiyle Sarmaşık.

Hayatı bir anda değişen, hayalleri altüst olan Lâlin gerçekleri öğrendiğinde her şeyin bir yalan olduğunu anlayacak..“Kimdim ben onun için? Sonu yazılmış bir hikaye mi? Onun hayatında ki rolüm neydi? Kafamın içinde durmadan dönen sorular. Belki de asla cevabını alamayacağım sorular. Ne yapmalıyım? Gitmeli miyim, yoksa bu bilinmezliğin içinde kalıp kendimi mi kaybetmeliyim?

Karanlığa gözlerinizi açmışsanız, aydınlığı görmeniz hâyli zor olabiliyor.... Işığı sönen tüm herkese... 🕯

"4 yıl önce babamı öldürdün, şimdide onu mu öldürmeye çalışıyorsun. Unuttun mu arda sen kendi amcanın katilisin"

Zulmedici bir kader... Renksiz, soluksuz hayatına mahkum olmuş bir adam... Tüm renklerini yeğenleri sayesinde yaşatan güçlü bir kadın... Ve onları bir araya getiren bir kaderin kapanı... Klişeden olabildiğince uzak, soluksuz okuyacağınız bir hikaye olması yönünde çabaladığım bir kader ezgisi -KADER KAPANI- sizlerle...

İki kişinin gizemli hayatı. " Ne düşünüyorsun? " ` Hayatı ` Eskiye dayanan tanışıklı acı özlem sevgi mutluluk çokca güvensizlik. * " D mi C mi ? " " D " ` Seni çok seviyorum demeden, sevdiğini nasıl söylersin? ` " Sol Anahtarımsın derim "

Onlar iki çocukluk arkadaşıydı yıllar önce onları ayıran şey aileleri babalarının şehit olmasıydı ama ikiside babalarının şehit töreninde birlikte değildi ikisininde oturup birbirine içini dökeceği gün yanyana değillerdi ki babalarının şehit olması üzerine ikisininde annesi öldü acıdan...ama ikiside birbirinden ayrı memleketlerinde işlerini yaptılar birisi yüzbaşı oldu birisi doktor oldu hayallarindeki meslekleri yaptılar ve yıllar sonra onları birleştiren yer hastaneydi yüzbaşı yaralı bir şekilde hastaneye girdi sonra o tanıdık simayı gördü ve bu aşk yıllar önce daha çocukken başlamış bu aşk yine flizlendi ama bakalım mutlu bir son olacakmıydı bu aşk olacakmıydı...

Yarış düdüğü çoktan çalmıştı ama gönlümün yarışı daha yeni başlıyordu... Su Yıldırım, katıldığı bir çok yarışmada birinci olarak çıkan, zor bir kadındı. Son yarışında ki kavgada zamansız yolculuğa çıkacağını bilmiyordu ama öğrenecektir... BEN SU YILDIRIM VE BU KATILDIĞIM GÖNÜL YARIŞINDA KAYBETTİM

Hava Kuvvetlerinde Olan Kadın Ve Kara Kuvvetlerinde Olan Adamın Hikayesi. ~ASKER KURGUSUDUR~ AÇ

tuana ve çağan çocukluktan beri arkadaşlar ama birbirlerini söylemiyolardı ve yağızda abisi ve tuananın ailesi kavga ettikleri ayrılıyor yani tuana hem abisinden hemde çocukluk aşkından uzaklaşıyor ama uzlaşmamdan çnce çağana sana aşığım diyor çağanda bende diyor tuana yağıza abi seni çok seviyorum seni çok özliycem beni asla unutma olurmu yağızda asla unutmam benim minik kardeşim seni bulucam söz veriyorum der devami dizide

O evden kaçtık, ama geride bıraktığımız hiçbir şey gerçekten gitti mi? Yıllar sonra, Keskin’le tekrar konuştuğumuzda, o anları hatırlamak bile ürpertici. “Kaçarken tek bir şey düşündüm,” dedi Keskin, “Birlikte olmasaydık, hayatta kalamazdık.” O anı ben de hatırlıyorum. Ama içimden geçirdiğim şey farklıydı. Hadi, hadi, koş! Sonunda özgür olacağız! diye düşünürken, aslında kaçtığımız yerin gerisinde ne bıraktığımızı henüz anlamamıştım. O evin karanlığını, o duvarların sesini, her şeyin hâlâ peşimizde olduğunu fark ettiğimde, özgürlük bile hiç bu kadar uzak hissettirmemişti. Keskin doğruydu; birlikteydik, ama bazen birlikte olmak bile, sizi karanlık bir geçmişten tamamen kurtaramıyordu. Tüm hakları saklıdır.

Ben İzgi İclâl Akıner. Tüm bu ipleri elime almaya, dengeleri yeniden kurmaya geliyorum.

Ben Sena Kandemir.Bir akşamda bütün hayatı altüst olmuş ve o günden sonra tekerlekli sandalye ile yaşamını sürdürmeye çalışan ben.Hayatın artık benim için yaşanılacak bir yer olmadığını düşündüğümde karşılaştığım bir insan ve yaşadığım duygular…Sizde benim hikayemi okumak ister misiniz?

Yetimhanede büyümüş olan gökalp ve melis çok iyi arkadaşlardır 12 yaşında bir mafya ailesine evlatlık verilen Gökalp melisle arkadaşlığını bitirmek zorundadır ama nerden bilebilirdik bir gün yollarının kesileceklerini

Var oluşundan kimsenin haberi olmayan bir tim.Her biri vatan için canını vermeye hazır olan yiğitlerdi.Onlar 8 kişiden oluşan özel kuvvetler askeriydi.Düşman fark etmeden aralarına girer ve hepsini etkisiz hale getirirlerdi.Düşmanların daha timin adını ağzına almaya korktukları bir timdi.Hayalet timi. Bilmedikleri bir şey vardı, acımasız diye bilinen askerin bu timin komutanı olmasıydı.Sadece lakabıyla tanınan birisiydi. İşte o "Fırtına" Vatanına uzanan eli acımadan kıran,zalim bir fırtına...

"Asi kaplan Asi dağ`a aşkını arıyordu..."

Kendimi geri çekmeme gülümsemiş ve aniden sol eliyle yakamı tutmuş ve kendine doğru çekmişti. "Sana ihtiyacımız olmasa Senin canını  tam şu saniye alırdım da işte işimize yarıyorsun !"  demiş ve beni geriye doğru sertçe ittirmişti. Arkamdaki duvara kafamı çarpmam ile tekrardan inlemiştim.  Elimi kaldırıp kafamı tutup onun gözlerine bakmıştım. Bu adamdan nefret ediyordum ! "Bağlayın şunu biraz sinirimi geçireyim ! Hem belki işkenceyle olmayan kafası yerine gelir !" demesiyle kafamı delirmişçesine sallıyordum.  "Yemin ederim hatırlamıyorum Lütfen !" diyerek ağlamaya tekrar başlamıştım. Zaten ne zaman göz yaşlarım durmuştu ki ! "Merak etme ben sana hatırlatacağım. " demesiyle daha çok ağlamaya başladım. 

En güzel tanışmalar sonbaharda olurmuş, ben de kaderimle bir güz akşamı tanışmışım meğersem. Ama yanlış yer,yanlış zaman. Aradan geçen yıllar çok şey değiştirdi ve şuan ulaşılmaz. İmkansız imkanım.

Maskeler, insanların yüzünü gizlerler peki içlerindekilerini duygularını gizlemeye gücü yeter miydi maskelerin? Ben Ada Atay sonuna kadar gizleyecektim duygularımı sonuna kadar saklayacaktım gerçek yüzümü ne için ? İşte bunu bende sizinle beraber görecektim. _____________________________________________ Görevi kabul etmiştim neden? Babamı bulabilmek için...

Günlük hayatta aklımıza olur olmadık yerlerden bir sürü fikir geliyor, peki bu fikirler nereden geliyor? Beyaz önlüklü ve gözlüklü insanlar reddediyor olsa da ilham perileri gerçek! Dünyadan çok uzaktaki tarlalardan, ağaçlardan toplanan fikirleri işleyen ve kafamızın içine kadar taşıyıp kulağımızdan fısıldayanlar ta kendileri! Dünyada bunca insan varken ve her an onlarca fikir dile getirilirken ilham perilerinin kime hangi fikri vermesi gerektiğini de birinin, birilerinin yönetmesi gerekiyor tabii ki. İlham perilerinin kime hangi fikri vereceğini seçen İlham Meleklerinden İl-Mek, kendini bildi bileli yaptığı işi yapmaya devam ederken danışanlarından birinin kendisine gönderilen fikirlerden hiçbirini değerlendirmediğini fark eder. İnsanın, aklına gelen fikri kullanmayacak olsa bile bir şekilde değerlendirmesi gerektiğini bilen İl bunu düzeltmelidir ama mevzubahis danışanı dokuz yaşında, oyun sever bir ilkokul çocuğuyken elinden ne gelebilir ki? "Yetenek, ilhamı bulmak değil vermektir."

-Yarı rus yarı Türk olan Zhanna her şeye rağmen bordo bereli iyi bir asker olur. Bir time girmesiyle zaten sarsılan düzeninin üstüne gelen telefonla gerçek ailesiyle karşı karşıya gelir...