Ben 6.2.23 Yazmış olduğum hikaye tamamen bir kurgudan ibarettir. Karakterler ve olaylar gerçeği yansıtmamaktadır. "Ellerine sağlık, çok güzel olmuş şekerparem" dedi... Zamanı değildi belkide ama artık gerçekten çok merak ediyordum. "Zamanı değil belki ama bana neden şekerpare diyorsun?" Kelimeler çok zor çıkmıştı ağzımdan. Uzun uzun  şekerparelere baktı. Tabağı masaya geri koydu ve elleri belime gitti. Beni kucağına alıp sıkı sıkı sarıldı. "Kurtuluşumdun ve kurtuluşumsun çünkü" dedi ve beni öptü... Bazen bazı şeyler geçmezdi. Belkide geçemezdi. Ama bazı şeylerde geçmemeliydi...

Her kilidin bir anahtarı vardır tıpkı her kalbin sahibi olduğu gibi onlar birbirlerini bulmuşlardı kilit anahtarına anahtar ise kilidine kavuşmuştu..

Işılay, Ilgaz ve Ilgın... 17 yıl önce anneleri tarafından üçüzler ayrılmıştı. Işılay ve Ilgaz`ı yetimhaneye bırakan anneleri Ilgın ile Şanlıurfa`dan kaçıp İstanbul`a yerleşmişti. Işılay ve Ilgaz birbirine aile olurken Ilgın tek başına , annesinden sevgi göremeden büyümüştü. Kader üçüzleri 17 yıl sonra bir araya getirdi. Bundan sonra ne olacaktı ? Üçüzler birbirine alışacak mı? Kardeşleri, abileri ve babası ile mutlu olacaklar mı ? Yıllardır yalnız olan üçüzler bir anda kendilerini kocaman bir ailede bulurlar. Üçüzlerin yeni hayatına davetlisiniz.

Yaşamla birlikte kayıp giden anılar, çürüyen bedenler, solan yüzler, kapağı hiçbir zaman açılmayan kutular kendi aynalarına sahiptir. İşte bu yüzden, hayatla yüzleşmek, insanın kendisiyle yüzleşmesini gerektirdiği için, acı vericidir. İnsan, zihne düşen her anı parçasında, rengini kaybeden her bedende kendisinden bir parça görür; bazense bizzat kendi benliğini, bütünlüğünü görür. Anılardan yansıyan her görüntüde, gözlerine hapsolmuş pişmanlıkla bakışmak zorunda kalır. Hatırladığı her anı, yüreğini saran pişmanlığını her seferinde biraz daha fazla diriltir. Gözler, pişmanlıktan bağımsız olarak da çökebilir. Bazen kara perdeyi, gözlerimizin üstüne, var olmanın yükü indirir. Fakat insan, pişmanlığı hissetmesini engelleyecek bir düşü, gerçek kabul edip hayatın yumak hâline getirdiği karanlıktan sıyrılabilir ve böylece, kendi düşünde, boğulmaktan kurtulur. Bundan sonrasında insanı yalnızca saf, ebedî bir ışık ve huzur bekleyecektir. Çünkü yarattığı düş, yumak hâline getirilen acılardan kurtulmasına yardımcı olacak keskinliğe sahiptir.

Yuvan neresi, benimki sevdiğim adamın kalbi

Hüzünlü Aşklar Serisi - 2 Hayatının üç yıllık bir kısmı silinmişti Defne`nin. Muğla`nın Ortaca`ya bağlı Dalyan beldesinde gözlerini açtığında hafızasından uçup giden anılarının yalnızlığı ile kalakalmıştı. Jandarma ve emniyet de onun hakkında çok bir bilgi bulamamış, herhangi bir suç verisi olmayınca da aslında ipin ucunu bırakmışlardı. Defne her ne kadar zor olsa da bu yeni sayfa hayatına alışmıştı. Güzel bir hayat sürüyordu. Ta ki ünlü senarist ve yönetmen Harun Berceste ile karşılşana kadar... Genç adamın kendisine olan tavrı, dokunuşları, o iğneleyici sözleri onda garip duygular uyandırıyordu. Sanki onu önceden tanıyormuş gibiydi. Bu adam sanki onun kayıp hatıralarından fırlamış gibiydi. Defne`yi korkutuyor ama merakını da uyandırıyordu. Defne farkında olmadan her bir anlarında ona çekiliyordu. Harun`un dünyasını dağıtabileceğinden habersiz bir şekilde...

Eski zamanda geçen güçlü bir kadın ve ölü bir korsan hikayesi fantastik kurgu ve macera arası bir kitap olucaktır. İçeride kötü örnek oluşturabilicek bir çok sahne mevcuttur. Derin bir nefes aldı Coralline, "Ah, sevgilim, burada olman gerekirdi." Tekrar dolan gözleri, ne kadar özlediğine dair kanıt niteliğindeydi. Coralline, hüzün yüzünden sürekli uyumaya çalışan bedenine karşı geldi. Ayağa dikildi ve hem ailesini hem de mürettebatını alan suya doğru adım atmaya başladı. Artık bitmişti, onlarla buluşmak için adımlıyordu. ··· İlerideki sandığı fark etmesiyle yanına koştu. Muhtemelen içi çoktan boşalmıştır düşüncesiyle kapağını kaldırdı. "Ah hayır, Tanrım! Kafayı yemiş olmalıyım. Bu... bu bir oyunsa hiç komik değil!" Sandığın içi altın sikkelerle doluydu. Şans bir kez daha onunlaydı ya da başka bir lütuf... Dolan gözlerine yine engel olamamıştı; lakin bu seferki mutluluktandı. "Teşekkürler Tanrım!" Arkasından gelen ses ile irkildi: "Rica ederim." Arkasını döndüğünde, yüzünde derince bir çizik olan genç bir oğlanla karşılaştı. "Sen de kimsin? Boşuna umutlanma, ilk ben gördüysem benimdir!" kızgınlıkla söyledi cümlelere bir kahkaha ile cevap almıştı. "Sakin ol bir kaç altın için senimi kırıcam ufaklık" Ağır adımlar ile genç adama doğru yaklaştı. "Derhâl kendine gel ki  ufaklık dediğin kız canını almasın!" — Senin teşekürler dilin bu mu? Derin bir nefes alıp devam etti genç adam. — eğer ben olmasaydım yedi kat suyun altında köpek balıkları için ön atıştırmalık olmuştun. — dalgamı geçiyorsun? Eğer beni kurtarmadaydın bu benim yararıma olurdu aptal herif. Öfkeden deliye dönen genç Carollinenin üzerine doğru adımladı. — kendine gel derhal! Sana iyilik yapmayı denedim yerden bitme ne kadar inkâr dahi etsen hayatını kurtardım. Şirince kıkırdadı Coralline. — güldürme beni aptal balık! Genç adamın yüzünde ki sinir belirgin bir şekil almıştı.

"Ne demek time ulaşamıyoruz?!" Dedi karşısındaki askere bakarak "O askerleri bul bana karan!" "EMREDERSİNİZ KOMUTANIM" Kardeşim kağan ve timi 1 aydır kayıptı. Çıktıkları görevden dönmemişlerdi uzun sürecektir demiştim ama hiçbir şekilde ulaşılamıyordu. Söz veriyorum baba kardeşimi tekrar bulacağım!

Son Zil Çalarken Bir aşkta kaybolmuş iki hayatın hikayesi... Bir gün başlar, sonra bir kelime... İki insan... Bir kalp... Birbirini anlamaya çalışan, ama her adımda birbirine daha da yakınlaşan iki yabancı. "Birbirimizi bu kadar kırarken nasıl sevdiğimizi unutuyoruz. Ama belki de... sevmenin yolu buradan geçiyor."

Asel kayıp annesini bulabilecek mi?

Universite hayatı için İstanbula gidip yeni bir komşusu ile tanışır ve birlikte güzel zaman geçirirken komşusunun evi satılığa çıkarıp 10 ay boyunca ortadan kaybolur ve cagresiz kız yıllarca onu bekler umidi kestikten sonra komşusu başka bedenle herseyini ismine kadar değiştirip aynı kata taşınır kız o kişinin oldugunu bilmeyip tekrar tanisirlar yıllar sonraaynı kişi oldugunu fark eder

Selen kayıp arkeolog ailesinin peşindeyken Göbeklitepe` de ortaya çıkan bir gizemle baş başa kalır.

Korku en büyük silahtır ve herkes bu silahı bir gün kendine sıkmak zorundadır. Çünkü ilkler herzaman korkuyu,korku acıyı acı ise hüsranlar çıkarır ortaya. "İlk darbe herzaman ilke atılır." "Zamanla ise o ilk hep çürük kalır" "Arkadaki ise sadece izleyici kalır"

Zehre annesini kaybetmesinin ardından resmen bütün hayatı dağılırken kendisine gelen gizli bir kutu ile aslında doğru sandığı bütün yanlışların peşine düşmeye karar verir. "Bir bakış bir bakışa neler anlatır, bir bakış bir bakışı senelerce ağlatır." Yayım tarihi:Çarşamba

Bir taraftan ülkenin sorunlarını gidermek için çabalayan Deniz ve Boran diğer taraftan ülkeye yeni bir virüs yaymak için hayvanlar üzerinde deney yapan bilim adamları. Bu savaş yenilgi ile mi yoksa başarı ile mi sonuçlanacak bunu zaman gösterecek

Hayatın Dehliz`den öncesi ve sonrası diye ikiye ayrılıyor artık. Öncesini unut, sonrasını daima hatırla. Çünkü nereye gidersen git, Dehliz`in bıraktığı izler peşinden gelir. Dehliz masumları telef etmeyi sever kız çocuğu. Eski hâlinden iz bile kalmaz, mumla ararsın masumiyetini. Dehliz`e girdiğinde bil ki ellerinin kirlendiği kadar, ruhunda kirlenecek. Derler ki; sana biçilen hayatı daima unut, kendi kurallarınla bir krallık kur. Kur ki kimse seni tahtından indiremesin. Çünkü oyunu sadece kurucusu kazanır. . . . . . . Dehliz`de ki ani ölümlerin arasına en yakın arkadaşınız eklense tepkiniz ne olurdu? İntihar olduğunu düşünüp sadece arkasından üzülür müydünüz? Yoksa, onu çok iyi tanıdığınızdan emin olarak bunun intihar değil cinayet olduğu konusunda diretir miydiniz? Peki ya size kimse inanmazsa? O zaman Alçin gibi hiç bilmediğiniz tekinsiz bir şehire ölmek pahasına bile olsa gider miydiniz? Her ölüm bir başkasının başlangıcı mıydı sahiden? Dehliz, benim başlangıcım değil sonumdu. . . . Bu hikayede yer alan kişi, kurum, zaman ve olaylar tamamen kurgudan ibarettir. Gerçek olmayanı tamamen kurguyu yansıtır. Keyifli okumalar.

Zor kararlar ve çekilen cezalar. Sonu olmayacak kayıplar ve bitmeyen sırlar... Karmakarışıklığın sunduğu bilmeceler ve çözülmek için sahibini bekleyen oyunlar. Sırlardan doğan yalanlar ve insanı hapseden karanlık boşluklar. Bu bir varoluş hikayesi değildi. Bu sadece oyuna dahil olan kayıp piyonun hamleleriydi. Ya oyunu kurallarına göre oynayacaktı ya da kendi kurallarını koyacaktı...

Mert, içinde büyüdüğü ailenin ona ait olmadığını bilmeden, bu sırlarla dolu hayatının içinde huzuru arıyordu. Kalbindeki eksikliği tarif edemesede, onun yerinin bu ev olmadığını hissedebiliyorum. Ya bir gün gerçek ailesini bulursa... `Babamı Bulmak` köklerini arayan bir çocuğun ve yıllardır kayıp çocuğunu arayan bir babanın yollarının kesişmesi, affetmeni ve bağışlamanın gücünü anlatan unutulmaz bir Roman`a tanıklık edin.

hayat mutsuz gidiyorsa, bunun sebebi, ya sensindir yada odur , peki söyle kim bunun sebebi,

yıllardır aranan kayıp bir prenses 18 yaşına girdiğinde beklenmedik özel güçlerini fark ederse ? peki bu prensesimiz farklı bir evrendeyse?

"Gelişmeleri tekrardan sizlere aktaracağız." "Bunlarda teşkilatın köpeklerinden başka bir şey değiller." Sinirle kumandayı alırken kanalı değiştirdi babam. "Bu kaçıncı kayıp tanrı aşkına? Akıl kârı mı bu? Ne iş çevirdikleri bile belli değil." Evde uzun bir gerginlik hüküm sürüyordu. Her akşam yaşanan bu olay alışagelmişti artık. Bu ülkede her zaman birçok kişi ölür, fakat hiçbirinin bedenlerine ulaşılmazdı. Birçok insan artık bunu görmezden gelse de, gelemeyenler de vardı elbet. #ÇocuklarımızÖlüyor! #İnsanlarÖlüyor! #HükümetBizeBorçlu! #İnsanlıkKatlediliyor!

GİRİŞ Gitmek mi daha zordu? Yoksa kalmak mı? Fark eder miydi? İkisi de içinde bir veda taşımıyor muydu? İkisi de biraz buruk değil miydi sahi? Bıraktığın zamanki gibi, kalmak öyle kolay mıydı? Bazen bir mezar, bazense bir ayrılık değil miydi veda? Söylenmeyen son sözler, son bakışlar değil miydi? Son sarılış, son öpüş, son nefes, son koku... Veda Tek kelime, dört harf İçinde acı, keder, özlem, nefret ve kin. Belki en çok da aşk. Vedanın ne demek olduğunu sadece veda etmeyi bilenler bilirdi. Vedalar ancak güzel yürekleri acıtırdı. "Vedaların en güzeli sensin" "Ama vedalar halâ buruk." * "Vedalar gitmeyi gerektirmez." "Ama en güzel vedalar gitmekle başlıyorsa?" "Vedalar gitmeyi gerektirmez." "Ama en güzel vedalar gitmekle başlıyorsa?"GİRİŞ Gitmek mi daha zordu? Yoksa kalmak mı? Fark eder miydi? İkisi de içinde bir veda taşımıyor muydu? İkisi de biraz buruk değil miydi sahi? Bıraktığın zamanki gibi, kalmak öyle kolay mıydı? Bazen bir mezar, bazense bir ayrılık değil miydi veda? Söylenmeyen son sözler, son bakışlar değil miydi? Son sarılış, son öpüş, son nefes, son koku... Veda Tek kelime, dört harf İçinde acı, keder, özlem, nefret ve kin. Belki en çok da aşk. Vedanın ne demek olduğunu sadece veda etmeyi bilenler bilirdi. Vedalar ancak güzel yürekleri acıtırdı. "Vedaların en güzeli sensin" "Ama vedalar halâ buruk." * "Vedalar gitmeyi gerektirmez." "Ama en güzel vedalar gitmekle başlıyorsa?"

...... .... .. . . .. . . .

"Ben Adel Rana Arın, bugün düştüğüm yerden kalkacaktım. Yaralarımın üstüne, basa basa kalkacaktım. Acımayan yara iyileşmezdi." Bu hayata defalarca yenilen, yenildikçe savaşan iki aşık. Bu savaşın galibini öğrenmek için kitabıma davetlisiniz. Bu savaş sadece Barlas ve Adel`in savaşı değil. Bu savaş hepimizin savaşı... Wattpad üzerinden 340K ya ulaşan kurgumu bu platformda da yayınlamaya karar verdim desteklerinizi bekliyorum. Keyifli okumalar dilerim…

❝Bazen hemen karşımda olmasına rağmen bir dağın tepesindeymiş gibi bakardım ona. Yüksekti ve ona bakmak başımı hep dik tutmak demekti.❞ Yalnızca kalemler, kapılar, saatler, kalpler kırılmaz; bir yerde duymuştum, hafızalar da kırılgandır diyordu. Ve her şey bir rüyaymış diye biten hikayelere inat her şey bir rüyaymış ile başlıyoruz. Geçmiş ve geleceğin belirsizlikle perçinlendiği bir noktada başlıyor bu hikaye, gerçek ve rüyanın ayırt edilemediği o soluk çizgide. Belki de unutulan gerçeklerin bir rüyada kendini hatırlatmasında sonu gelmeyecek olan, kendi kendini her defa baştan yaratacak sevginin parmağı vardır...