Kalp hastası bir kızın canı sıkılınca numara çevirmesi ile başlıyor ve çevirdiği numara İtalya`nın en büyük mafya lideri çıkıyor

Gerçekler çok geç ortaya çıktı...

Gerçek ailem mi?

İki kadın arasında kalan paragöz bir baba`nın hayatını mahvettiği 3 çocuğu ele almaktadır

Freyan Krallığındaki Locusanatio Şifa Mekanı`nında akıl hastaları bir anda öldürülmeye başlanır. Kimliği belirsiz katil, kurbanların üzerinde hep aynı simgeyi bırakır. Karga... Bu olayı çözmek üzere oraya gizli bir ekip gönderilir. Beş kişilik ekip orada hiç beklemeyecekleri olaylarla karşılaşır. O halde sizi içeriye alalım mı?

"Gördüğün her şeyin gerçekliğinden nasıl emin olabilirsin?" Meyra, arkadaşlarıyla birlikte katıldığı bir yılbaşı partisinde kendini bir kavganın ortasında bulur ve bu kavganın sonucunda Meyra ikinci kattan düşer. Gözlerini araladığında olay günü de dahil son bir senesini hatırlamıyordur, üstelik onu bekleyen tek sürpriz bu olmayacaktır. Uyandığında zihninde beliren kişilerle başı derttedir. *** Kapak Tasarımı: Büşra Yörük Tüm hakları saklıdır.

` Abi ! ` arkasından gitmeye kalktım ama dış kapı şiddetle çarptı. Gözümden bir damla yaş daha aktı halıya doğru, ardından bir daha ve bir daha. Sırasıyla takip ettim gözümden acıyla düşen parçanın yerle bütünleşmesini. Daha fazla dayanamayıp yere yığıldım. Hıçkırıklarımı duyuyordum duvara sırtımı yasladım. Ellerimle dizlerimi sardım. Bir abim yoktu artık, acıyla yumdum gözümü gitmişti beni küçüğünü bırakıp gitmişti. Koluma birisi dokundu sıçradım. Gözlerim ağlamaktan kapanmıştı. Başımı kaldırdım abim mi gelmişti acaba, tabii dayanamaz, kıyamaz küçüğüne siniri geçince gelmiştir. Ama hüsrana uğradım, karşımda endişeyle bana bakan koyu kahveler vardı. Kendimi duvarın dibine bıraktım. Eliyle yüzümü kavradı, gözlerine bakmam için zorladı. Hani bir zamanlar tatlı gelen o renk şimdi acı geliyordu. Gözlerimi değdirdim acı kahvelerine. ` Aşkım korkutma beni ne oldu söyle ? ` Sadece yüzüne boş boş bakıyordum. Şu an karşımda sadece abimi istiyordum. Küçük çocuk gibi abimi istiyorum diye ağlayacaktım. ` Bebeğim yalvarırım lütfen konuş benimle korkuyorum. ` Bir damla yaş yeri boyladı, eliyle sildi geride kalan izi. Yüzümü çevirmeye çalıştım bırakmadı, bakmak istemiyordum ona hepsi onun suçuydu. Bu olanlar onun suçuydu, eğer gelip bana başkasını sevdiğini söyleseydi ben birlikte olmazdım onunla, abimi dinleyip yine abimin küçüğü olurdum. Ne olursa olsun abim affederdi beni, nasıl olsa küçük kardeşler hep hata yapar, abileri onları korur kollardı.

Herşey çocukluğumda tanıştığım bir askerle başladı. Sonrasında o askerin kalbi sayesinde hayatıma tutundum. Onun kalbini bedenimde yaşatırken onun kalbinin içinde bana bıraktığı şeyleride yaşatmaya çalışıyorum. Peki başarabilecek miyim? Başarırsam sonuçlarına katlanabilecek miyim? Peki babamın yaralı bulduğu asker, geçmişimi kaldırabilecek mi? Kuzgun`un kalbini taşıdığımı öğrendiğinde gerçekler bana ağır geldiği gibi ona da ağır gelirse sonumuz ne olacak? Hayatımızdaki sırların bizi bu kadar bir birimize ittiğini öğrendiğimizde bunun altından nasıl kalkacağız?

Kalp ya var ya da yoktu ama vicdan hep bizimleydi kullanmakta kullanmamakta bizim elimizdeydi. Bizler kullanmamayı seçmiştik, kalbimizi umursamıştık fakat vicdanımız sessizdeydi. Vicdanımız konuşmaya başladığında ise en büyük bedeli biz ödeyecektik. Ödenecek bedeller için belki geç ama sessizde ki vicdanımız için geç olmaması dileğiyle...

Yarım asırlık bir mumyanın kalbinde kısılı kalmış ölü bir duygu gibiydi aşk: hoyrat, yaşlı ama hâlâ ölmemiş... Ve ölüm korkusu ikimizin kalbine usulca bırakılmış bir veda busesiydi: yoğun, arzulu ve en isteksiz... Unutmadık. Zira ikimizde çaresizliğin en acısını birbirimizde yudumladık. O bir kitabın ilk sayfasıydı, bende bir sonraki. Birleşmek bir parmak arası kadardı lakin kavuşmak bağlı olduğumuz zincirleri bükmek demekti. Aramızda onlarca söz, binlerce kahkaha, yüzlerce göz yaşı vardı. Lakin hiçbiri bizim değildi. Zira çaresizlik, yanyanayken birbirini okuyamamak demekti. Ben Gülşah. Acıların, aşkın, şehvetin, kırgınlıkların, güllerin şahı Gülşah. Minnetin boyunduruğunda, aşkın çaresizliğinde, karanlık bir berzahın ortasında kalakalmış Gülşah. Bir günahın kefaretine canı sayılmış, zina tenine doğduğu gün bulaşmış, anne karnına düşer düşmez gayrimeşru olarak yaftalanmış Gülşah. Benim için unutmak, yutkunmak kadardı: yediğim kazıkları, nefret dolu sözleri, gerçekleri yutkunmak kadar... Minnetin altında daha küçücükken ezilmeye başlamış, vazifesinden üstün marifetler elde etmiş, kimsesizliği hissettiği kadar kendinden feda etmiş küçücük bir kızdım. Ben, dayımın kumar parasını ödemek ve kötü kalpli yaşlı adamın illegal yoldan oturduğu bir masanın suçunu örtmek için evlat alındığımı öğrendiğimde de küçücük bir kızdım... Ya da gerçek annemin sebebini bilmediğim intikam planlarını dinlediğimde de... Ve şimdi biliyordum ki: Vedalaşmadan çıkılan her kapı tekrar açıldığında merhabalaşamayacak kadar yabancılaşır.

Her şey bir planla başladı. Ve bu plan ölüme sürükleyecek kadar riskliydi. Umursamadı. O riskli yoldan kalbine girmeye çalıştı. Bir hayaldi belki de gözünde. Bir Ölü`ydü. Dışarısı mı yoksa içerisi mi daha tehlikeliydi bilmiyordu. Tek bildiği canı pahasına olursa olsun korumaktı. Bir uçurumun kıyısında bir mezarın başında oyunlar kuruldu. Yalanlar. Sırlar... Bitmek bilmeyen bir yıkılış hisleri... Ve hayaller... Ne kadar gerçek olmasa da âşık bir deliydi. Kardeşin uğruna ne yapabilirsin ne kadar kötüleşebilirsin veya ne kadar iyi bir yalancı olabilirsin. Her şey genç adamın kardeşini kaçırmalarıyla başladı. Oyunlar, satrançlar o zaman kuruldu. Bir insan deli olmadığı halde niye kliniğe kapatılır? Orada güvende olduğunu sanırken asıl tehlikenin kucağına düştüğünü fark etmez.

"Şimdi söylesene. Bir sayfa daha olsaydı beni sever miydin?"

Klasik aile kurugusu

Ölmekte olan bir kız bir numara sallamıştı. Bu adamın bir mafya olacağı ise hesapta yoktu.

"intikam hissi beni yiyip bitirdi. Sonunda olmaktan korktuğum o kişiye dönmüştüm." Aynada kendisine baktı. Boş bakan gözleri, kan çekilmiş yüzü ve pürüzsüz tenindeki acı izlerine sahipti. "Küçüklüğüme sorsanız muhtemelen şuanki benden nefret eder ve korkardı." Kendi kendine konuştu. Kimseye güvenmiyordu, kendisine bile. Sonra yansımasının arkasındaki silüeti gördü. O, gülümsüyordu. Kızın buza dönmüş kalbini ısıtmayı başaran tek kişi.

Kalp hastası bir kızın ormanda yaptığı yürüyüşte başına neler gelebilir ki?

Dışarının seslerinden kaçan herkese...

Kardeşinin lösemi olduğunu öğrenen bir genç kız Hayal Arslan. Karısı bir hafta önce ölen bir adam Azat Kaya. Paraya ihtiyacı olan genç kız. Ve çocuğunun anne sevgisi görmesi için biriyle evlenmesi gereken genç bir adam. Hayal Arslan ve Azat Kayanın karşılaşması biraz kötü olmuştu. Fakat ilerde neler olucaktı? ~ İki çaresiz insanın karşılaşma hikayesi.

Hayatı hastanedeki cihazlara, doktorlara ve ilaçlara bağlı olan Sare Servet bir gün yalnızlıktan sıkılıp numara sallamaya karar verir, sadece biraz konuşup en yakın zamanda ölmeyi planlayan Sarenin başına hiç beklemediği şeyler gelir...

Farklı hapishanelerden gelen farklı hastalıklara sahip hastalar. Onlarca kişiyi öldüren katiller. Farklı acılar çeken, farklı işkenceler gören mahkumlar. Hayatlarını yaşayamayan çocuklar. Katil, mahkum, çocuk. Biz bunlardık. Katilde olmuş, onlarca kişiyi de öldürmüştük. Mahkumda olmuş, onlarca işkence de görmüştük. Çocukta olmuş, çocukluğumuzu da yaşayamamıştık. Şimdi ise, ölmemiz bekleniyordu. Ya ecelimizle, ya cinayetle.

Her şey tehlikeli bir hal almıştı. Beni ona bakarken yakalamıştı. Bana olan ilgisinden nefret ediyordum. Benim kim olduğumu biliyor muydu? Ya da ben onun kim olduğunu biliyor muydum? Benim onun peşinde olduğum gibi, O da benim mi peşimdeydi? ∞ Teyzesinin tahini çıkmasıyla tüm hayatını geride bırakıp sessiz bir kasabaya yerleşen Bengi`yi yeni bir başlangıç bekliyordu. Yolda kaza yaptıkları gizemli çocuğa yardım etmesiyle tüm hayatı alt üst olmuş, hiç bilmediği dünyaya adım atmak zorunda kalmıştı. Bir yandan okulu, diğer yandan ailesini öldüren katilleri bulmaya çalışması! Üstüne yeni tanıştığı gizemli çocuğun iki karakter olması hayatını epey zorlaştırmıştı. Çünkü o gizemli çocuk, gündüzleri normal insanken, geceleri kendini bilmeyen karanlığın ikiziydi. -------------------------------------------- Karanlığın İkizi, iki seriden oluşacaktır ve bu kitabın altında toplanacaktır.

Leyla, yattığı hastane odasında ölümü bekleyen bir kadındı. Yalnızlığında boğulmasına ramak kala eline aldığı telefondan bir numara salladı. Ve salladığı numara, hapishanede yaşayan bir mahkuma aitti. 📮 Leyla: Konuşacak kimsem yok. Bir çiçeğim bile yok. A: Çiçeklerle derdin ne senin? Çok çiçek istiyorsan git kendine saksıda çiçek al. Her neyse, benim de konuşacak kimsem yok ama senin gibi zırlamıyorum. Leyla: Çiçeğinde mi yok? A: Çiçeğim de yok manyak karı. Leyla: Karı değil, kadın. Ayrıca kadın olduğumu nereden anladın? A: Hangi erkek konuşacak bir çiçeğim bile yok diye zırlar ki? Leyla: Haklısın, o zaman sen de erkek olmalısın. Neyse, bak senin de konuşacak kimsen yokmuş! Neden birbirimizin mesaj arkadaşı olmuyoruz? *Kitap kapağı için @writerladyy `e teşekkür ederim.

"İyileştirdiğiniz herkes bir gün sizi hasta edecek."

Ben yiğit ama ailesinin sevmediği bir oğlanım Ben neden sevilmiyorum Beni neden sevmiyorlar Neden hep isgençe ediyorlar neden Merhaba arkadaşlar Wattpad erisim engeli yediği için bu uygulamadarım baska uygulamalardanda yazıyorum hikaye

Hasta. Onu tanımlayabileceğim tek kelime.