"Benim güzel ateşim... Sana yalan söyledim." Gözleri aralanmış kız, ona anlamak ister gibi bakıyordu. Siyah incilerinden yayılan ışıltı bir kulu kör edecek kadar büyüleyiciydi. "Senden bir şey değil bir çok şey bekliyorum Ahu Nar." "Korhan..." "Seni istiyorum Ahu Nar. Tenini, nefesini, kalbini, ruhunu deli gibi istiyorum. Benim olmanı her şeyden çok istiyorum. Beni kabul etmeni, beni istemeni deli gibi arzuluyorum. Nefesin olmak istiyorum Ahu Nar. Nefesim olan kadının her şeyi olmak istiyorum..." ***************************** Bir ateş yandı, arşa sıçrayan... Herkesi kör, iki kişiyi köz bırakan! Ahu Nar kaybıyla bitti sandı. Hayat artık bitti! Korhan karşısına çıkana kadar... Aynı acıda kavrulan iki kişi, iki mezarın başında can çekişti. İkisi de yaşatılanın karşılığını istedi. Onlar iki mezar kazdılar, yarılarını da içine kattılar. Kazılan mezar, gencecik iki canı yuttu. Yerine sır dolu bir hayat sundu! Cehennem dünyaya sıçradı. Biri `KOR` diğeri `NAR`dı. Acı bir ateş yaktı, onu dünyaya yaymak ikisine kaldı... ZİYAN oldular ama birbirlerini de böyle buldular... ********************************

Şehrin karanlık sokaklarında yürüyen bir adam... Ne tam olarak bir kurban, ne de bir kurtarıcı. O sadece Gölge. Geçmişi sırlarla dolu, hafızasında derin yaralar taşıyan bir adam. Gölge`nin tek bir amacı vardı: geçmişinin izlerini takip etmek. Ancak, kader onun peşini bırakmaz. Ateş`in geçmişten kaçışı, eski defterlerin açılması ve yıllar önce kaybettiği ailesinin ardında bıraktığı karanlık... Bu, bir intikam hikayesi değil. Bu, kaybolmuş bir ruhun kendini bulma yolculuğu. Sessiz adımların, derin sırların ve geçmişin gölgeleri arasında sıkışıp kalmış bir adamın hikayesi. Bazı insanlar unutmayı seçer. Bazılarıysa gölgeleriyle yaşamayı...

BENİM MAFYAM :) ASALET, HER ŞEYİ YAKIP YIKAR ÖZELLİKLE DE GÜÇSÜZ İNSANI.

Ben imkansızlığı seven bir kadındım. Ben beni asla göremeyecek bir adama aşık olmuştum. O adam herkesi görürken bir gözleri bana kör bir dili bana lal bir kulağı bana sağırdı. Ne diye böyle bir adamı sevinmiştim ki diye düşünüyordum bazen kalp işte ne yaparsın…..

Güzce Alkım başına geleceklerden habersiz amcasıyla sıradan bir hayatı olan normal bir kızdı. Ama Güze hiç ummadığı bir anda ve zamanda bir adam çıka gelecek ve Güzcenin hayatının merkezi olacaktı. Güzce bunu bilmeden yaşıyordu. Nerden bilebilirdi ki O adamın onun hayatını mahvede bileceğini Güzce çok yanlış ve korkulması gereken bir adamla karşılaşmıştı. Çünkü adamın girdiği her mekanda imi dahi duyulsa insanların eli ayağı titrerdi. Hele ki eğer o adamın düşmanıysan ölümden başka çare yoktu. Yaptıkları ölümden beterdi çünkü o adı gibi Ateşti ve yakıp yıkıp geçerdi. Güzce ise suydu: saf , temiz ve durgun. Bu iki zıt kutup birbirlerini bulduklarında taşlar birer birer bozulacaktı. Çünkü Ateş bir kıza aşık olursa işte o zaman o kıza yaklaşmak şöyle dursun göz ucuyla bile bakamazdı. Ve Ateş bir kıza bağlandıysa ipler koptu demekti. ama Güzcenin en korktuğu şey ise Ateşti.

Onlar, kökleri asırlardır toprağa kök salmış törelerin zincirlerine bağlı; yitirilmiş hayallerin, yarım kalmış hikayelerin kahramanlarıydı. Kader, yollarını birbirine düğümlemişti, istekleri dışında bir savaşa sürükleyerek. Ellerinde ne silah vardı ne de söz hakkı. İki farklı dünyaya ait bu iki genç, acımasız bir geleneğin ortasında savruluyordu. Bir yanda sevgi dolu, kırılgan kalbiyle yaşamın naif yanına tutunan Mihriba; diğer yanda, içindeki kin ve öfke ateşiyle gözünü karartan Azad Mirza. Mihriban ve Azad Mirza... İkisi de aynı kaderin farklı yollarına sürüklenmiş, zoraki bir evliliğe mahkûm edilmiş iki genç. Mihriban, her ne kadar bu evliliği kabullenmese de, törelerin baskısı altında boyun eğmek zorunda kalır. Azad ise, bu evliliği sadece bir anlaşma olarak görür; kalbinde Mihriba`ya yer olmadığını, bunun asla gerçek bir evlilik olmayacağını düşünür. zamanla, törelerin ve geçmişin açtığı yaraların arasında kendilerini bulmaya çalışırken, bir seçim yapmak zorunda kalacaklar: Ya törelerin zincirlerine teslim olacaklar ya da kendi yollarını çizecekler Güvercinin kanatlarında saklı masumiyet, yırtıcı bir kartalın pençelerinde yanıp kül olurken, çölün sıcak rüzgarları bu iki yaralı ruhu birbirine yakınlaştıracak mı? Yoksa törelerin acımasız kelepçesi onları sonsuza dek ayrı düşmeye mi mahkum edecek? Yarım kalmış umutların ve közlenmiş intikamın ortasında, bu iki kalp yan yana geldiğinde ateş mi harlanır, yoksa küllerle örtülmüş bir barış mı doğar?

Kendimi zor tutuyordum düşüp bayılmamak için. Allah`ım bu nasıl bir şeydi böyle. "Yalvartacak mısın kendine önünde diz mi çökeyim söyle? Eğer buysa istediğin yaparım, yalvarırım Gül" Deyip kolumu tutmaya yeltendi. Bana dokunmasına izin vermeden çektim sertçe. Gözlerimde hayal kırıklığı vardı. Başıma gelmesine en çok korktuğum şey. "Sakın! Dokunma bana! Hiçbir şey istemiyorum senden yoluma çıkma yeter." Sesimdeki hiddet beni yerle yeksan etti tıpkı karşımdaki adam gibi. Daha çok yaklaştı önümde. "Ne diyorsun sen Gül? Ağzından neler çıkıyor böyle? Amacın beni çıldırtmak mı?" Gözlerinden alevler çıkıyordu sanki. Benim gönlümde çıkan yangından habersizdi. "Rahat bırak artık beni yüzünü görmek istemiyorum. Senle ben... Ne sandın ya sen beni heh?" "Ne diyorsun sen Gül!" Demesiyle dayanamadım gözlümden akan yaşa mani olmadan düştü yere. Yekta aynı hızla baktı o yaşa yüzünde anlamsız bir duygu vardı. Görüyordum hissetmek istemesem de görüyordum her şeyi. Kolumdan tuttu kendine doğru çekti her zaman yaptığı gibi ama bu sefer farklıydı artık her şey değişmişti. Kendim sert bir şekilde çektim canımın yanmasını umursamadan. "Niye böyle yapıyorsun Gül? Ne oldu birden bire? Daha dün ya onu geçtim onca yaşadıklarımız... Ulan anlamıyorum kafayı yiyeceğim. Karşıma geçmiş bana git diyorsun şu söylediklerin ne demek oluyor? Bana bir şey söyle sakinleşeceğim, geçerli sayacağım bir şey?" Sakin olamıyordu ben ise çoktan yenilmiştim sesimin dahi çıkmaya dermanı yoktu. "Sana diyecek lafım yok var git yoluna, daha da karşıma çıkma bundan sonra." Dedim ifadesiz. "Gülll... Delirtme beni bak kendime sahip çıkamıyorum." Sesi haddinden fazla sert çıkıyordu. Yediremedim kendime tüm bu olanları. Gözlerimizden çıkan o alev körüklemişti yangınımı. "Gördüm sizi, gördüm tamam mı? O kadını öptüğünü gördüm." Dememle gözlerinden hızlı bir şok dalgası geçti. Artık ne anlam ifade ederdi ki bunca şeyden sonra Ah Yekta ah..... Yalancısın sen yalancı...

Hayatımızı mahveden tek şey maskelerini takıp, bize gülümseyen insanlara öylece kanmamızdan başka bir şey değildi. Ailesi yüzünden peşine takılan karanlık adamlardan kurtulmaya çalışan Yalnız Kuştu o. Kaçarken asıl karanlığın kollarına sığındığından haberi yoktu. Karanlıktan korkan bir kadının karanlık bir adamla yollarının karşılaşmasının masalıydı bu. Yalnız Kuş`un masalıydı... ⚜️ Yeni bölümler salı ve perşembe günleri⚜️🥀

Ünlü bir cerrah olan efla ile albayın amansız aşkı. Biri kanser hastası diğeri ruh hastası bakalım birbirlerini nasıl iyileştirecekler?

Ben bir imkansızlığa tutulmuş. Bir imkansızlığı sevmiş bir kadındım. Aşkta imkansızlık yoktur belki bir umut beni sever dediğim adam gözlerimin önünde başka bir kadınla dünya evine giriyordu. Ben ise Donmuş tebessümümle içimde kopan sesiz fırtınalarla beraber öylece onları izliyordum.

Feriştah Timi`nin Lideri ve Komutanı olan Barkın Savaş Akyel ve Askerleri, Yarbay Devrim Güralp`in verdiği büyük bir operasyon`a hazırlanırlar. Operasyonu büyük bir başarı ile tamamlayan Feriştah Timi düşmanları alıp kendi Şehirlerine getirirler ve Barkın Savaş Akyel düşmanları teker teker sorguya çeker. Ama o kadına gelene dek; Efsun Akça. Gerçekleri öğrenen Barkın Savaş Akyel hem çok sinirlenir hem de çok şaşırır. Ama Barkın Savaş Akyel, Efsun Akça`yı zaafı haline getireceğinin farkında değildir. "Bu bastığımız toprakların altında yatan binlerce kefensiz Asker vardı. Ve bir gün onlar gibi olmaktan, şehadet şarabını içmekten hiç korkmazdık."

Aslan ailesinin Kayıp İkizleri... Bir katil, bir kukla ve bir kurban... °°° "Gerçekler can yakar Saye." ... "Ölüm bile sana sırtını çevirmedi mi Mehir?"

Merhaba arkadaşlar öncelikle bu kitabı okurken şunu bilmenizi istiyorum. Herhangi bir olay örgüsü, karakterler, bir konu içeriği barındırmamaktadır. Bu kitabı içimde ki özlemi, kırgınlıkları kelimelere dökmek için yazıyorum.

~~Küçük bir kiralık damat meselesi~~ Genç kız nefes nefese arkasına bile bakmadan üzerinde ki gelinlikle kendi düğününden kaçıyordu…..

Rüya`nın hayatı ilk aşkının dissosiyatif kişilik bozukluğu olduğunu öğrenmesinler alt üst olur. Önünde iki seçenek var, ya aşkı seçecek ya kaçmayı... Seri AŞK üçgeni içerir. NOT: KUZGUN SEZONU ve KARAMEL DÜŞLER birbiri ile bağlantılı iki kitap, ikisini beraber okuyabilirsiniz

WATTPAD DE 7,91M OKUNMA! Manevi ailesini kaybeden ve bundan dolayı manevi kardeşiyle arası açılan Berra Derin duyduğu hakaretlere, gördüğü dışlanmaya daha fazla dayanamayıp soluğu İstanbul`da alır. Kendine yeni bir yol çizmeye karar verirken hesapta olmadığı bir şey olur. Kaan Erdinç ile yolları kesişir. Kaan Erdinç`in geçmişi açığa çıkmasıyla beraber Berra kendini siyah beyaz dünyasında bulur. Bu dünyadan kendini uzaklaştırmak isterken Kaan`ın eli Berra`nın hep üstünde olur. ALINTI "Gideceksin dedim!" Dudağının arasından tısladı. Sinirli hali beni korkutuyordu. Fakat gitmemi istiyordu. Burasının benim için tehlikeli olduğunu söylüyordu. Beni mi düşünüyordu? Sanırım bu son soruyu bin defada tekrarlasam usanmayacaktım. Çünkü söz konusu bendim. "Benim hakkımda hiç bir şeye karar veremezsin anladın mı?" Yüzüne avazım çıktığı kadar bağırdım. İki ellerimle omzuna bastırdım. "Hiç bir yere gitmiyorum, bunu o taş kafana sok!" Kaan`ı omzundan iterek odadan koşar adımlarla çıktım. Arkamdan "Berra!" Diye kükredi. Asansörün kapısı açılınca `0` düğmesine bastım. Kapının hızlı kapanması için düğmeyi zorladım. Kapı yavaş yavaş kapanırken gözlerimi kapattım. Rahat bir nefes verip gözlerimi açtım. Asansör kapısının arasında el görünce çığlık attım. Tek eliyle asansörü durdurdu! "Sen manyaksın!" Yüz ifadesi beni çok ürkütüyordu. Üstüme doğru gelince kendimi kapana sıkışmış gibi hissettim. Hızlı bir hareketle herhangi bir asansör düğmesine bastı. Asansör ani bir çekimle durdu. Işıkların sönmesiyle gözlerimi kapattım. "Kes şunu!" Soğuk ve güçlü elini çenemde hissettim. Çenemi sıktığında acıyla inledim. Refleks olarak iki elimle, çenemi sıktığı elini tuttum. İtmeye çalışıyordum fakat gücüne karşı gelemiyordum. Ne yaptığını idrak etmeye çalışırken nefesini tenimde hissettim.

Daha yazacak çok şey var, ama önce mendilim kurusun. Mesele, birine yaşarken omuz vermekti, öleni taşımak zaten sünnet sayılmaz mıydı? Herkesin yüreğinde mavilikler büyürken, benim yüreğimde büyüyenler ise sadece acılarımdı... "Sevmek bazen bir uçurum kenarında durmak gibidir; tutunacak bir dalın varsa, düşmekten korkmazsın. Peki ya o dal, kendi gövdesinden kırılmışsa?"

Parlaydı o. Işık gibi parlaması için konulmuştu.

Hüzün yağmurunda aşk, duyguların en derin ve yoğun haliyle yaşandığı bir deneyimdir. Yağmurun damlaları, içimizde biriken özlemleri, geçmişin izlerini ve geleceğe dair umutları yıkayıp temizlerken, aşk bu duygusal fırtınanın ortasında parlayan bir ışık gibi belirir. Hüzün, aşkı daha anlamlı kılar; çünkü insan, kaybettikleriyle birlikte kazandıklarını daha iyi anlar. Bu duygusal dengesizlik, aşkı besleyen bir kaynak hâline gelir. Yağmurun huzur veren sesi, aşkın hüzünle birleştiği anlarda kalbe dokunan bir melodi gibi yankılanır. İşte bu nedenle, hüzün yağmurunda aşk hem bir sığınak hem de bir arayışın ifadesidir.

Kaya kardeşler her kitapta aşk, aile, inanç ve kendi kalpleriyle sınanacaklar.

"Eğer birinin gözyaşları kalbinize akıyorsa ondan gidemezsiniz..."     "Zemheriydi onun adı. Kaderimize yazılan yolun bekçisi... Bizi zorlu sınavlardan geçiren bazen savurup atan bazen de birbirimize kenetleyen zemheriydi..." Her seçim bir vazgeçiş değil miydi zaten? Her yol ayrımı bir son, Her yol ayrımı yeni bir yön değil miydi? Bizim seçimlerimizdi yol ayrımlarımız. Seçim yaptık. Kazandık sandık ama aslında kaybettik. En çok da kendimizi... *** Sevdiğiniz ölseydi siz yaşar mıydınız? Gavina, yaşarken ölmeyi seçti. Kaybettiği sadece sevdiği değildi. onunla birlikte kendini de kaybetti. Bir yol ayrımında buldu onu Toprak. Her şeye rağmen vazgeçmesin istedi. Nerden bilebilirdi ki onun için her şeyden vazgeçeceğini... Bir yol ayrımında tanıdı onu. Yıllar sonra buldu o kokuyu. Yağmur sonrasındaki toprak kokusu gibi... ©Tüm Haklar: Gavina TOMRİS © Tüm Hakları Saklıdır. Şiirler Şahsıma aittir.

“Güzel bir gülüş,karanlık bir eve giren güneş ışığına benzer”

Küçük kız televizyonda oynayan filmden bakışlarını çekerek merakla kıstı. Acaba babası ve annesi de böyle mi evlenmişti? Aklına takılan soru ile hızla oynadığı bebeklerini bırakıp koltukta oturan anne ve babasına doğru ilerleyerek heyecanla seslendi. "Anne!" Elindeki dosyadan başını kaldıran kadın kızına çevirdi bakışlarını. Onun merakla parlayan bakışlarının altından yine bir şey çıkacağını anlayınca gülümseyerek sorusunu bekledi. Annesinin gülen yüzünden daha da cesaretlenen kız babası ve annesinin arasına oturarak merak ettiği soruyu sordu. "Siz nasıl evlendiniz? Küçük işaret parmağı ile televizyondaki filmi göstererek sorularına devam etti. " Siz de onlar gibi seviyor muydunuz birbirinizi? Babam uzaklara gidince sende üzülüp ağlıyor muydun o abla gibi? " Kızının her sorusu kalbine bir kesik atarken, kadın yıllar önce evlilik teklifini aldığı o anları hatırladı ve boğazına oturan yumruyla sertçe yutkunarak o günkü sözlerini acıyla fısıldadı. "Bir film` de görmüştüm ; insanlar bir birlerini gerçekten seviyordu! " Kızı da tıpkı kendisi gibi küçük yaşına rağmen sevgiyi, aşkı filmlerdeki sahnelerle sorguluyordu. Belkide hayatının en büyük hatasını yaptığını bilmeden!

Nüzhet, hayatının olağan akışına bomba misali düşen Emir Kaan’la değişen düzeni ve duyguları ile baş etmek zorunda kalırken geçmişten gelen bir sırla hayatının iplerini elinden kaçırır. Fakat hayat aldığı kadar verirdi. Nüzhet elinden alınan gerçeklere karşılık hayatın ona sunduğu sürprizle tekrar hayatının iplerini ele alırken Emir Kaan’ın bu yeni hayatında hangi rolde olacağı ikisi içinde muammaydı. Her şeye rağmen Emir Kaan’ı affedebilir miydi? Her şeye rağmen gece, gün ışığını kabul edebilir miydi? ☯☯☯ “Ben ölmüş gibi hissederken, hatta neredeyse ölecekken sen yoktun yanımda.” Gözlerini yumdu. Göz pınarlarından yanağına inen damlalar kalbime aktı. Fakat bunları söylemek zorundaydım. Canımın acımasına rağmen, onun acı çekmesine rağmen. “...Sen yoktun, söz verdin ama yine de herkes gibi beni yarı yolda bıraktın.” Sona doğru kısılan sesim hıçkırıklarımla kesilmişti. Kollarımda hissettiğim nazik dokunuşla bir nebze kendime gelerek bakışlarımı ela gözlerine çevirdim. Ağlamaktan, belki de uykusuzluktan dolayı kanlanmış gözlerinde beliren pişmanlık ve acı, onu suçlar gibi söylediğim sözlere beni pişman etmişti. Gülümsedi yine de. Beni teselli eder gibi, haksızsın der gibi. “Yanılıyorsun, ben her zaman yanındaydım ama sen görmeyecek kadar bana kördün.”

Acı, tamamıyla bedenlerini kapladığında çareyi benzin bidonlarında buldular. Önce aldıkları benzin ile boyunca bir yol çizdiler ebediyete uzanan. Ardından içlerini kasıp kavuran ateşin o uslanmaz koruyla renklendirdiler yollarını. Geçmişine bakmadan yürüdüler alevler içerisinde oluşturdukları yolda. Her bir adımda daha da sahip oluyorlardı karanlığa. Ve vicdan ruhlarını ebediyen terk ettiğinde, kölesi olacaklardı sahip olacaklar karanlığın... Not: Kitap kurgusu, kapağı ve tüm içeriği bakımından bana aittir. (Ç)alınması söz konusu bile değildir.