"Yasemin çiçeği acılarımızı hatırlatmak içindi " 🌺 ~Karsu Yıldırım ~🌺 Küçük yaşta annesini kaybeden Karsu ; annesinin ölümünden sonra hayatı kaymıştır. Ve hayatını değiştiren kişiden intikam alacağına yemin etmiştir . Yılar sonra bir şirkete işe girer ve bu şirket geçmişinin izlerine aittir. Karsunun intikam ateşi harlanır ve intikamını almak için bir maceraya katılır. Ya intikamını alacaktır yada intikam yolunda kaybolup gidecektir . Adaletin ve intikam almak için attıldığı macera onu nasıl bir yola sürükliyecek? Ya anka kuşu olup küllerinden doğacaksın yada ateş adam olup olay çıkaracaksın. Sen hangisini tercih edersen ? 🔥 Bizimle bu macerada var mısınız?🩸

İki Cumhuriyet Savcısı`nın çocukluktan gelen bağı ve aralarına giren mezarlar, duvarlar, dikenli yollar.. ᴏ̈ʟᴍᴇᴋ ɪ̇sᴛᴇᴍɪʏᴏʀᴜᴍ sᴏɴ ʏᴇᴍɪɴ-ᴀşᴋ ʜɪᴋᴀʏᴇsɪ- ɪ̇sɪᴍsɪᴢ ɢᴏ̈ᴢʟᴇʀ-ᴛᴇxᴛɪɴɢ ᴘᴀʀᴍᴀᴋʟıᴋʟᴀʀ ᴀʀᴅıɴᴅᴀ şᴀʀᴋı ᴏ̈ɴᴇʀɪʟᴇʀɪ 𝟺𝟿𝟽 ᴋᴍ-ᴛᴇxᴛɪɴɢ ɴᴀᴘıʏ`ᴏsᴜɴ ᴍᴇsᴇʟᴀ-ʏᴀʀı ᴛᴇxᴛɪɴɢ ʙᴏᴋs ᴛᴏʀʙᴀsı-ᴛᴇxᴛɪɴɢ ᴀᴋıʟsıᴢ ɪʟᴇ ᴋᴀʟᴘsɪᴢ-ᴛᴇxᴛɪɴɢ sᴇɴ ʙɪʟᴍᴇᴢsɪɴ-ᴛᴇxᴛɪɴɢ ᴀʏ ʏᴜ̈ᴢʟᴜ̈ᴍ-ʏᴀʀı ᴛᴇxᴛɪɴɢ Kitaplarımı okumanızı öneririm. İyi okumalarrrr.

Bir Kadının Çizgisi serisinin ikinci kitabıdır. Küçük bir çocuk parkının yanından geçerken, duvarlardaki yıpranmış resimlere takıldı gözüm. Hepsi, ağaçlar, evler, güneş çiziyordu... ama hiçbirinde insan figürü yoktu. Sanki çocuklar, hayatlarındaki insanları resmetmekten korkmuş gibiydi. ​"Baksana, Emir," diye fısıldadım. "Hiçbirinde insan yok. Sadece çevre. Bu normal değil." ​Emir, başını salladı. "Psikolog raporlarına göre, travma yaşayan çocukların kendini soyutlaması normal. Ama bu kadar kolektif bir dışlama... Dediğin gibi, şüphe çekici."

"Adalet bazen bir soyadıdır. Bazen de bir lanet.” Soğuk adliye koridorlarında büyüyen Ada Yalın, herkesin gözünde babasının gururu, geleceğin en parlak savcı adaylarından biridir. Adalet, onun için sadece bir kavram değil, bir mirastır. Ta ki o dosyayı görene kadar... “Demirci Vakası.” Yıllar önce babasının bitirdiği, şehrin tarihine kazınan en büyük operasyon. Bir adam mahvoldu, bir aile dağıldı, bir çocuk babasız kaldı. Ve o çocuk, şimdi Ada’nın karşısında bir hayat borcu ve bir intikamla. Aras Demirci. Sessiz, karanlık, soğukkanlı. Gözlerinin ardında öfke değil, sessiz bir özlem saklı. Ada, babasının yıktığı dünyanın kalbine adım attığını bilmeden, o karanlığın içine çekilir. Bir gecede hayatını kurtaran adam, yavaşça ruhunu esir alacaktır. Ama bu aşk, masumiyetin değil, tehlikenin hikâyesidir. Aras ona yaklaşmak için görevlendirilmiştir. Fakat Ada’nın gözlerindeki ışık, tüm planları yakar, intikamı küle çevirir. İki düşman ailenin çocukları, adalet ile aşk arasında sıkışmıştır. Birinin kalbini kurtarmak, diğerinin hayatına mal olacaktır. Çünkü bazen, en büyük dava insanın kendi vicdanıdır. “Onunla her nefesim suç, ama onsuz yaşamak ceza.”

İki polis, iki ebeveyn, iki candı ölenler. Sadece onların değil benim de ölümüme sebep olmuştu o kurşunlar. Yemin etmiştim onların isteklerini yerine getirmeye, öyle yaşamaya. Benim bildiklerimden fazlası olduğunu nereden anlayabilirdim ki? Onların katilleriyle empati kurabilmem normal miydi? Ona acımam normal sayılır mıydı? Daha önce benim verdiğim ifade yüzünden içeri giren bu adamı sekiz yıldır içinde olduğu bu hapishaneden kurtarmak için çabalamam normal olabilir miydi? Yaşananlar adaletin kırık olduğunun göstergesi değildi de neydi?

Aşkın cinayeti`ni işleyebilecek tek kişi en aşık olandır.

❝Sanrılardan ibaretti sanki bütün yaşananlar... Boğazıma oturan o koca yumru, elimden kayıp giden, bir daha da sahip olamayacağım hayallerim, hayatımdı sanki... Ağlayamadım. Bağıramadım. Durduramadım. 26 yıllık yaşamımın, 7 yılında adım atmadığım şehirde, onun tarafından bir başıma bırakılmıştım. Son umudumda da dalından acımasızca koparılıp alınmış gibi hissediyordum... Varlığımdan nefret eden insanlarla doluydu etrafım. Kaçmak isteyip, kaçamadığım bir labirentin içimdeydim sadece. Karanlık yolumu aydınlatan tek bir mumum vardı. Cılız ateşi bir sağa, bir sola savrulurken, koşmam için umut olmuştu bana... Yoktu. Artık o da yoktu. Karanlığın ortasında bir başımaydım. "Sözler hiçbir zaman tutulmaz anne... tutulmaz. Dedim sana. Ben ne sevmeyi hak ediyorum, ne de sevilmeyi. O gün... o gün ölmesi gereken bendim. Bendim." Ucunda oturduğum kayalara içindeki nefreti döküyormuş gibi çarpan o hırçın dalgalar, sanki sesim olmaya çalışıyordu. Gök gürledi. Bulutlar ağladı... Göğsüme ince bir sızı yayıldı. "Beni sevdiğine inanmamıştım zaten..." Titreyen dudaklarımı zapt etmeye çalışırken, gözlerimi karşımdaki hırçın denize çevirdim. "...şayet sen bile sevmekten vazgeçtin." Karadeniz acımasızdı. Aldığını vermez, verdiğini de acımadan ellerinin arasından alırdı... sonra elinde avucunda bir şey kalmazdı. Almıştı. Hepsini ellerimin arasından çekip almıştı. Ben Güneş. Kolu kanadı acımadan koparılan, omuzlarına tonlarca yük konulan kadın.❞ 🌑 0 4 /0 3 /2 0 2 4 ALINMASI, KOPYALANMASI VE ÇALINMASI DURUMUNDA YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR 🖇 Written by: simaara 🪶

“Adalet mi önce gelir, aşk mı? Ya kalp ikisine de dayanmazsa?” Komiser Varkan Eren Erel, disiplinli, zeki ve görevine sadık bir polis. Onun için hiçbir dosya kişisel değildir — ta ki Beliz Türkmen’in adı bir suçun ortasında geçene dek… Beliz, kalp rahatsızlığıyla yaşamaya çalışan genç bir kadın. Sessizdir ama içine attığı çığlıklar büyüktür. Tek bir yanlış adım, onun sadece özgürlüğünü değil, canını da alabilir. Ve o adım, bir sabah sorgu odasında atılır. Yasa dışı örgütlere para aktarımıyla suçlanan Beliz, aslında masumdur. Ama gerçek ortaya çıkmadan kalbi durmak üzeredir. Varkan Eren için artık her şey değişmiştir. Bu bir görev değil; bir kurtarma savaşıdır. BR1356CE

İkrar, bir ruhun kendi gerçeğini sessizce kabul edişidir. Ne savunma vardır içinde ne kaçış; sadece çıplak bir “evet” yankılanır. Kimi zaman bir sevdanın yüküyle, kimi zaman bir suçun gölgesiyle gelir. Ama her seferinde bir dönüm noktasıdır; karakterin kendini inkârdan kabule geçişidir. İkrar, susturulmuş bir vicdanın nihayet konuşmasıdır.

Unutmamak için!

Sokaklarda duyulan kurbanın sesi, adaleti unutmuş vicdanlarda yankı bulacak. Hiç var olmamış gibi yer yüzünden silinen ruhlar kendi adaletlerini arayacak. Her yürek bu yardım çığlığını duyacak. Bakalım kimler bu çığlığa sağır kalacak?

Gökyüzünden binlerce yıldızın kaydığı o gün iki genç yan yana, biraz da diz dize otururlarken oldu her şey. Oğlan kıza, onu ilk gördüğü andan beridir sevdiğini söyledi. Kız ise utançla parmakları ile oynadı. Bu memlekete geldi geleli adetlerine uyum sağlamakta güçlük çekiyorduysa da hisleri öyle değildi ya. O da besbelli seviyordu oğlanı. Yine de söz etmeye ar etti. Nasıl derdi? Babası bacaklarını kırardı! Babasını da hatırlayınca irkildi, yüzünde açan çiçek soldu, ayaklandı hemencecik. Gideyim diyecekken oğlan da kalktı. Oğlan pervasızdı, gönül çelmekle pek bir anılırdı. Şu mahallenin bütün kızları; güzeli, çirkini, uzunu, kısası, derlisi toplusu hep birden şu oğlan bana baksa diye ah ederdi. Bakardı oğlan, çapkındı zira. Ergenliğinin orta yerinde ulaşabildiği tüm kızlara elini sürerdi. İyi yürekliydi ama. Eli ayağı tutmayan yaş almış komşularının varsa elinde öte beri, alır evlerine kadar taşırdı. Yahut darda kalmış küçük bir çocuk görünce sarılır, güvenlice evine yollardı. Her iyi gibi onun da kusuru vardı. İşte o kusur da Mahruze`nin göğüs kafesine sığmaya çalışan kalbini paramparça ediyordu. Gitmeye yeltendi, oğlan tutuverdi bileğinden. "Biraz daha kalsan?" Kalırdı Mahruze. Zaten anneciği de onun annesiyle sohbete dalmıştı. Kahveler içilmiş, sonra da ters çevrilmişti. Anneciği pek iyi bakardı kahve falına. Mahruze`ye de bakardı. Sonra hoşuna gitmemiş gibi, `Al yıka şunu, içine de hiç bakma!` diye uyarırdı. Mahruze inanmazdı ama işte insanoğlu, bir telvede kader arardı. O da karmakarışık şekilleri gördüğünde epeyce anlam çıkarmaya çalışır ama bir türlü çıkaramayınca da yakalanırdı annesine. Gülerdi annesi ama yarımca. `Merak etme,` derdi. `Senin bahtında güzellik var. Var da sen ciğersizin birine tutulacağın için,` deyip elini sallardı. Hakikati söylemişti annesi. Ciğersiz değilse de kahpeydi gözleri. Bir baktığına bir daha bakmazdı, istemezdi işte. Çekindi Mahruze, gözlerini indirdi. Oysa gözleri tüm ışıkları içine almış gibi parlarken indirmesin istedi oğlan. Şöyle doya doya baksa, o gözlerden ufacık öpse... Bir deli cesaretti vurdu göğsünü, tuttu kızın çenesinden, kaldırdı başını gözleri değsin diye gözlerine. İçi kanatlandı oğlanın. Oğlan da kulağına Ahmet ismi okunduğu andan beridir böyle gözler görmediğine yemin ederdi. Ahmet zaten olur olmadık yeminler ettiğinden bir kıymeti olur mu bilmezdi. Taştı içinde taşıyamadığı sözler. "Gözlerin ne güzel!" Yaklaştı biraz kuş gibi titreyen kıza. "Şu dünyayı içine almış, sığdırmış gibi..." Az kalsın yıkılıyordu Mahruze. Daha evvelinden böyle sözler işitmediğinden ne diyeceğini de bilemedi. Az sonra Ahmet iyice sokulup kızın gözlerinin üzerine derin bir öpücük bırakınca ister istemez tutundu ona. Ahmet bir kere fırsatı bulmuştu ya gözlerden şakaklarına, yanağına ve en son kor gibi görünen dudaklarına bastırdı dudaklarını. Mahruze yitip gidecekti besbelli. Fakat derinlerde bir yerlerde babasının sesini duyunca toparlandı. Oysa, `Ulan!` demeliydi Ahmet`e. `Daha geçen günlerde 10`lardan afili Esma ile sen?` Diyemedi ama... Diyecek gibi de değildi hiç. Kaçtı durdu Ahmet`ten. Ahmet`e de sevda oluverdi bu kaçma kovalama işi. O kaçtıkça kovaladı, kovaladıkça kızın özünü özümsedi. Ne güzeldi Mahruze, hem içi hem dışı... *** Gençlik hevesi iki genci kıskıvrak yakaladığında aşkın ateşine yakalandılar. Ancak onlardan evvel çizilen yolları ayrıldığında bir daha karşılaşabileceklerini düşünmemişlerdi. Yıllar yılları kovalayıp kuyruklarını yakaladığında bir adalet sarayında bir davanın iki tarafı olarak karşılaştılar. Ancak artık gözlerde aşktan evvel vicdan perdesi vardı...

Bir yıkılış, bin diriliş demekti. Ben kendimi İstanbul`da tek başıma ararken bir anda sessizce gelip yanan umut ışığım beni bulmama neden olmuştu. "Sen benim sessiz umut ışığımsın."

Herkes yanacak adaleti yaktığı kadar.

Zamanın durduğu yerde kader yeniden yazılır . Peki? Zamansızlık bir cezamıydı yoksa bir kurtuluş kıvılcımı mı? Zamansız Kader: Ölüm Sermonosi , karanlık bir mesajın berberinde sürüklediği bir kadının mahzenin en sessiz noktasında adaletin çığlıklarını kendi sistemiyle yazan bir adamın ve zihnin en derin kodlarına kadar uzanan bir hesaplaşma hikayesi . Bu hikayeyi zamansız kalan herkese adıyorum … Kitapta bulunan tüm kurul kuruluşlar , karakterler,mekanlar bir hayal ürünü olmakla beraber tetikleyici ögelerin bulunması sebebiyle bu eser yetişkinler içindir. Argo ve küfür eylemi içerir!

Çocukluklarından beri sürekli didişen 2 genç,yıllar sonra yeniden karşılaşır ve birbirlerine aşık olurlarsa sizce neler olur 😉Kapak için @leydiasteria arkadaşımıza çok teşekkürler ❤️

Bazı sırlar, kan kadar derindir... Demir ve İnci Kâinat, biri polis diğeri avukat olan çift yumurta ikizleridir. Birbirlerinden farklı yollar seçmiş olsalar da, adalet duygusu onları aynı noktada buluşturur. Şehirde ardı ardına organları alınmış çocuk cesetleri bulunmaya başladığında, ikizler kendilerini karanlık bir soruşturmanın içinde bulur. Ancak bu dava, yalnızca suçluların değil, kendi geçmişlerinin de kapılarını aralayacaktır. Yıllar önce geçirdikleri elim kazada kaybettikleri anne ve babalarının ölümü… Bir tesadüf müydü, yoksa çok daha büyük bir gerçeğin ilk perdesi mi? Gerçek ortaya çıktıkça, İnci ve Demir sadece katillerle değil, geçmişlerinin gölgeleriyle de yüzleşmek zorunda kalacaktır. Çünkü bazen adalete ulaşmak, insanın kendi kalbini mahkûm etmesidir. “Bazı acılar unutulmaz… çünkü hâlâ canlıdır.”

Gölge Kral kitabının devamı

CİNAYET OYUNU UMARIM KATİLİ BULABİLİRSİNİZ AMA BEN PEK SANMIYORUM

“Kanunu yazan kalem, vicdandan nasibini almamışsa; her satır, suçun manifestosudur.”

"Dünya adaleti bulamıyorsa, biz bulalım kürt kızı" "Ucunda ölüm olsada" haklılığıyla tekrar ettim "ucunda ölüm olsada" . . .

Arka Kapak yazısı/ Watty kitap açıklama kısmı Küçük tatlı kuklalar şeytanın oyunundalar. Acı dolu haykırışlar, prangalar zaaflar. Kader ipleri örer, şeytan kahkaha atar. Yasaklar, günahlar insan en büyük günahkar. Ben canavarlar yaratmıştım. Tatlı masallara kan akıtmıştım. Bu benim avımdı, bu benim oyunumdu. Sen benim kuklamdın. Ta ki şeytan gülümseyene kadar. Şeytana güvenme. Şeytana güvenme. Şeytana güvenme. Kim kukla kim kuklacı Bunun cevabı içimizdeki canavarlara kalmıştı. "Şeytan kulağıma fısıldadı: sen benim kuklamsın, iplerin benim elimde. Bende şeytanın kulağına fısıldadım: İplerimi boğazına sardım, hançerim kalbinin üzerinde"

Bir aile. İki kız bir anne.Anne kızlarından Eyşan`ı tek seviyor.Asrın`a nefret kusuyor ikisi de. Bir kişi var. Nedeni bilinmez,tüm mafyaların başına bela olmuş. Kiminin canını kiminin itibarını kiminin tüm mallarını alıyor.Kimse bu kişiyi tanımıyor,bilmiyor.Cinsiyeti dahi muamma.Mafyalar bu kişiyi bulmaya çalışıyor. Ve nihayetinde bir fransız mafyası ve bir dedektif işin içine giriyor. Bu kişiyle bilinen tek şey kendine "GEZGİN" dediği.bu kişi her bir şey yaptığında ismini o mekandaki bir yere yazıp gidiyor. O gidiyor izi kalıyor.O gidiyor gizi kalıyor. Tüm teşkilatlar topyekün hareket ediyor yıllardır aranan bir kişi bu. "Ben öldürmeyi seçtim çünkü yaşamak bazıları için fazla lükstü. ~Gezgin"

"Yenilgi senin için bir zayıflık mı Aren Çakır?" "Yenilgi değil Utku yenilmek bir zayıflıktır." "Açıkla," dedim sert bir sesle. Kaşlarını çattı. "Anlamadım." Hafifçe üzerine eğildim. "Yenilgi ve yenilmek arasındaki farkı açıkla." Kelimeleri tek tek vurguladım. Arkasını dönüp gitmeye başladı."Yenilmek kişinin elinde olan bir davranıştır," dedim sesimi yükselterek. Bu Aren`i durdurmaya yetmişti."Yenilmek vazgeçmektir, acizliği kabul etmektir, savaşı terk etmek, tutsaklığı seçmektir. Ahmakça!" "Yenilgi ise hezimete uğramaktır Aren. Başarısız olursun, yenilirsin. Bir savaşa girersin, mağlup olur, yenilirsin. Elindeki her şeyi yitirirsin, yenilirsin." Derin bir nefes verdim dudaklarımın arasından. "Ama vazgeçmezsin ne kendinden ne de kendi rızanla kabul ettiğin o uğurdan." Çekingen adımlarla bana doğru döndü. “Tüm yüreğinle senden bir cevap istesem verebilir misin? O kadar cesaretin var mı yoksa gözyaşı zırhını çıkarmaya niyetin yok mu? Yenildin mi, yenilgi mi?" Başını aşağı eğdiğinde gözleriyle göz göze geldim. "Öyle kötülükle dolusun ki öyle acıyla bütünleşmişsin ki katran karası kalbini kırmaya kalkınca biri, kendini korumak için bıçaktan keskin sözlerle zırhlanan sensin. Tüm yüreğinde cesaretini toplayabilir misin yoksa duyguları toplayabilecek bir yüreğin bile yok mu?"

"Kim bir mafyanın işlediği cinayeti ihbar edebilir ki? Hem de kanıtlarıyla beraber? Kim bu yürek yemiş it?" diyerek öfkeyle elindeki bardağı sıktı Turan. İç çeken Kadir ise elindeki dosyayı uzattı, dosyayı alıp açan Turan`ın kaşları havalandı dosyadaki fotoğrafı görünce. Bir kadın. Aslında daha çok bir çocuk sayılırdı bu kız. Ufak yüzü, uzun perçemli dalgalı saçları ve mavi gözlü bir kızdı karşısındaki. "Kim bu Kadir? Dalga mı geçiyorsun sen benimle?" "Hayır abi. Bu kadın seni ihbar etmiş. Kanıtları bile bu vermiş. Cesareti takdire şayan gerçekten. Sen sorgu için emniyete girdiğinde o tam o an çıktı yanından geçip. Mahkemede gazetecilerin arasında oturup izledi mahkemeni ve hatta sen cezaevi aracına bindirirken de izliyordu." "Bu kız çocuğu nasıl yapsın lan o dediklerini!?" "Kız çocuğu dediğin 28 yaşında eski savcı."