Ben bir ölümle doğdum. Annemin son nefesi, benim ilk suçumdu. O günden sonra ne zaman nefes alsam, biri daha ölüyordu. Babam bana hiç “kızım” demedi. Onun gözlerinde sadece yitirdiği kadının hayaletiydim. Bana sevgi değil, kurallar verdi. Merhamet değil, emirler. Oyuncaklar yerine silahlar, masallar yerine kanla yazılmış yasalar… Beni kız çocuğu gibi büyütmediler. Bir tehdit gibi eğittiler. Adımı duyanlar dizlerini bükmüyorsa, kurşunlarını hazırlıyordur. Ama bu hikâye yalnızca benimle ilgili değil. Bir ad var dudaklarımdan hiç düşmeyen. Henüz yüzünü görmedim. Henüz göz göze gelmedik. Ama adını biliyorum. Soyunu, damarlarındaki nefreti, bana miras bıraktıkları öfkeyi… Alaz Koral. Kanla beslenmiş iki isim. Hiç tanışmadan düşman olmuş iki çocuk. Ve o gün gelecek. Toprak, kanı emdiğinde, küllerin içinden sadece biri kalkacak. Ben Maria Rossi’yim. Kanla doğdum. Külle yükseleceğim. Ve bazı savaşlar… doğduğunda başlar.

İki Mafya ve bir temizlikçi. Bu üçgende gelişen olaylar silsilesi..

O benim olacak,başka seçeneği yok...

Şarjörü doldurup atış kulaklığımı taktım. Karşımdaki hedefin kırmızı alanını delik deşik ederken rahatladığımı hissediyordum. Şarjördeki mermi bittiğinde atış kulaklığımı enseme indirip masanın üzerindeki mermilere uzandım. O sırada kulağıma dolan tok postal sesleri bana kimin geldiğini müjdeliyordu. Bir adamı yürüyüşünden tanıyor olmak garipti. Üsteğmen hala yanıma gelmemişti, merakla başımı geriye çevirdim. Arkamdaki masaya yaslanmış anlamlandıramadığım bakışlarla beni izliyordu. Bir eli yaslandığı masada, diğer eli de palaskasındaydı. Genelde omzuna asmaktan hoşlanmadığı bordo beresi ise tıpkı benimki gibi omzundaydı. Başımla kısa bir selam verip önüme döndüm. Tekrar pozisyon alıp hedefime odaklandım. Ben atış yaparken üsteğmen de yanımdaki alana girip atışa başlamıştı. Kavga eder gibiydik o an, kurşun seslerimiz ise sustuğumuz kelimelerimizi ifade ediyordu. İkimizin de kurşunları bitmişti, bakışlarımız birbirini bulduğunda yine o gizemli karaları karşıladı beni. Ben savaşmaya devam etmek ister gibi mermilere uzattım elimi, ama susmayı da beceremedim işte. ``Yurdunuzu arıyor gibisiniz üsteğmenim, gözleriniz sürekli bir arayışta sanki.`` Ona bir cevap hakkı tanımadan atış yapmaya başladım, silahımın tetiğine basmaya devam ederken yanımdaki adamın da pür dikkat beni izlediğini biliyordum. Son mermime de veda etmiştim. Başımı çevirdiğimde yine o bakışlara mahkum edildim. Aramızdaki birkaç adımlık mesafeyi sonlandırıp yanıma geldi, elini uzatıp atış kulaklığımı çıkardı. Aramızdaki tek engel o kulaklıkmış gibi biraz daha yaklaştı bana, gözlerime daha yakından baktı. ``Belki de yurdumu bulduğum için sürekli gözlerine bakıyorumdur teğmenim.`` Bordoya boyanırken aşka karışan iki yürekli askerin hikâyesi...

HAYATIN İÇİNDE KAYBOLMUŞ YILDIZ BİR GÜN KAFA DAĞITMAK İÇİN RASTGELE BİR NUMARAYA YAZAR. VE KARŞISINA NAMIYLA ÜN SALMIŞ KAPTAN GÖK ALP DOĞAN İLE YOLLARI KESİŞİR

noktasıznokta:Anası mezar dikecekmiş Çok saçma değil mi? 8`ler şimdi bunu bitirdi Nasıl bir kodlama ya bu Neyse nasılsın? Umarım rahatsız ediyorumdurrr Rahatsız etmekten asla gocunmam!

"Sonuçlara göre....." Tek bir adım hayatımda bir çok şeyi değiştirecekti. Ya geri.. Ya ileri .. Seçimim en başında belliydi.... ** Gerçek ailem hikâyesidir. Güzel şeyleri keşfetmek için sabır ve tek bir adım yeterlidir. ** Olumsuz öğeler içerebilir !!!

"Sevmediğim bir adamla evlenmek mi? Aklımın ucundan bile geçmezdi."

Hayat upuzun bir yoldur; acısıyla tatlısıyla yaşanır ve sonunda ölünür. Acı, bizi kendimize getirir, intikam ateşini harlar. Hayatımızda tatlı şeyler de vardır elbet; ama her şeyin bir sonu var ya, o da son bulur işte. İnsanlar size yalanlar söyler, kandırır. Kimse sütten çıkmış ak kaşık değildir bu hayatta. En sevdiğiniz bir gün sizin felaketiniz olur, en güvendiğiniz size ihanet eder ve geriye yalnızca kararmış bir kalp bırakır. Ve en sevdiğiniz bir gün ansızın güvercin gibi göğe karışır. Ulaşmak imkânsızdır ama iyi bir yerde olduğunu bilmek güzeldir. Güzeldir ama kırar, çünkü onunla asla buluşamayacağınızı bilirsiniz.

Kaya kardeşler her kitapta aşk, aile, inanç ve kendi kalpleriyle sınanacaklar.

Benim adım Gülnaz hatırlarda gizlidir benim adım ben içimdeki marazı bilirim her aynaya baktığımda yüzümden çok içimdeki yangını görürüm gözlerime sinmiş kırgınlıkları, dudaklarıma yapışmış suskunlukları taşırım benim hikâyem gül kokusuyla değil, dikenin kanıyla yazılmıştır kimse bilmez omuzlarıma yüklenmiş ağırlığı kimse duymaz gecelerime düşen sessiz çığlığı ama ben bilirim, içimde saklı kalan fırtınayı ve bilirim, bir gün o fırtına her şeyi yerle bir edecek… (ilk yayımlandığında yaklaşık 9k okunmuştu)

Ezo (Ezelê Ronî), henüz 16 yaşındayken kalbini dinledi, gençliğin cesaretiyle sevdiği adamla Mardin’in taş sokaklarından kaçıp evlendi. Rezanê Berfîn (Rezan Şevdar), onun ilk aşkıydı… Kavuşmalarıyla hayatları cenneti andıran bir yuva oldu. Küçük kızları Bukre, 2 buçuk yaşında, evin güneşi, annesinin nefesi, babasının gururuydu. Ezo ikinci çocuklarına hamileyken evde bir misafir belirdi: kocasının yengesinin doktor kardeşi Rezanê Nîhalî Aram (Nîhalê Aram). Ailesine iyilik ve şifa taşıyan bu kadın, Ezo’nun yuvasında fırtınaya dönüşecek kıvılcımı ateşledi. Rezan’la Nîhal’in göz göze gelişi, zamanla yasak bir ilişkiye kapı araladı. Bir yanda kan bağıyla örülmüş töre duvarları, diğer yanda tutkunun alevi yükseldi. Doğumuna yardım edilen gece… Ezo, kendi yatak odasında kocasının iç çamaşırını görünce, içindeki sarsılmaz güvenin yerle bir oluşunu anladı. Gerçek, göğsüne bir hançer gibi saplandı: İhanet sadece aşka değil, namusa edilmişti. Kucağında Bukre, karnında bebeği… Ezo gitmek istedi. Ama töre gitmesine izin vermezdi. Çünkü o artık bir kadındı, bir anneydi; ama aynı zamanda bir aşiretin görünmeyen zincirleriyle bağlı geliniydi. Aşk nefrete, nefret yangına dönmeye başladı. Çaresizliğin doğurduğu cesaret onu kaçmaya iterken; Rezan da töre de onun önünde katı birer kartal gölgesi gibi yükseldi. Ezo’nun tek suçu sevmesiydi… Nîhal’in tek suçu tutkuyu seçmesiydi… Rezan’ın suçu ise kalbiyle töre arasında sıkışıp kalmasıydı. Mardin’de bir kadın iki şeyle sınanır: Aşk ve Töre. Bazıları yenilir, bazıları küle döner… Ama bazıları kanadı kırık olsa da yüksekten uçmayı öğrenir. Bu roman, törenin gölgesinde doğan bir aşkın değil, törenin ateşinde doğan bir kadının hikâyesidir. gerçek hayat hikayesi

Maraş’ın sert coğrafyasında kök salmış Zalimoğulları Aşireti’nin başında, gücü ve gölgesi bile korku salan Kadem Ağa vardır. Kadem, toprak, para ve silahla hükmünü yürütse de yüreğinde kapanmayan bir yara taşır: çocuksuzluk. Sekiz yıllık evliliğine rağmen Kadem Ağa ile eşi Meryem Hanım bir evlada kavuşamaz. Aşiret büyükleri ve halk, Meryem’i “kısır ocak” diye damgalarken, Kadem bütün baskılara rağmen karısının arkasında durur. Fakat gururu ve sabrı bu sözlerle her geçen gün daha da sınanır. Bir gün Meryem Hanım, kocasının soyunu sürdürmesi için, kendi elleriyle Gurbet’i bu ocağa getirir. Gurbet, dağların kızı gibi asi, sert ama bir o kadar saf ve güzeldir. Meryem’in iyi niyeti, Gurbet’in kaderi ve Kadem’in ihtirası bir araya geldiğinde konağın dengesi altüst olur. Kadem, önce öfke duysa da zamanla Gurbet’in iradesi ve güzelliği kalbine işler. Gözleri Meryem’i görmez olur; gönlü Gurbet’e akmaya başlar. Bu durum Meryem’i içten içe tüketirken Gurbet’in kendi vicdanı da alev alev yanar. Üçünün de yüreğini dağlayan bu imtihan, aşiretin töresi, dağların sertliği ve kaderin çizdiği yollarla sınanacaktır. Kadem Ağa’nın gücü, Meryem’in sabrı ve Gurbet’in acısı, bir gün hepsini geri dönüşü olmayan bir karara sürükleyecektir. Zalimoğulları, güç, aşk, ihtiras ve acının Maraş’ın dağları kadar sarsıcı hikâyesidir.

Gerçek hayat hikayesi

Bir fırtınayla açıldı kapı. Selim elindeki kitabı bıraktı. Diğer hikâyelerden alakasını kesecek efsunlu bir okyanusa düştü. Korkusu boğulmak değildi. Okyanusun yalnızlığına üzüldü sadece. Ve kıyılarında gezinmeye hevesliydi. Sağanak yağmura, karanlık geceye rağmen...

"Bazı kız çocukları doğarken masallarla değil, yaralarla sarılır… Onların hikâyesi `bir varmış bir yokmuş`la değil, `hep yok sayıldım`la başlar."

Şehrini korumak için yemin eden bir Fransız askeriyle, onu işgal etmek için emir alan bir Nazi askerinin yolları kesişir. ﹏𓊝﹏𓂁﹏

Doğduğu gün hastanede yapılan büyük bir hata sonucu yanlış aileye verilen, otizmli 17 yaşındaki bir genç kızın gerçek ailesine kavuşmasıyla başlayan sancılı uyum sürecini anlatıyor. Yıllardır bildiği düzenin bir anda değişmesi, yeni bir ev, bambaşka yüzler ve hiç bilmediği duygularla dolu bir yolculuk... Hem onun hem de gerçek ailesinin dünyası altüst olur.

"Kaderin yazdığı her satır, bir başkasının kanıyla siliniyordu." Baran ve Dilan...onların doğdu topraklar, yüzlerce yıllık bir kimin ve kan davasının gölgesinde kavruluyordu.İki düşman aşiretin çocukları olarak, birbirine duyguları aşk,ya tüm düşmanlığı sona erdirecek bir meşaleye dönüşecekti,ya da her ikisininde yakıp kül edecekti... Bu aşkın bedeli neydi? Bir yenin mi, yoksa bir kurşun mu? Hıncını gölgesi üzerlerine düşerken, aşkları bu karanlığı aydınlatabilek mi?

“Sana güvenmiştim!” -Meltem Kozcuoğlu “O geceyi hatırlamak için tekrar yaşamak zorundayım!” — Arvas Kozcuoğlu “Her şey yaşandı ve bitti….” — Bergüzar Aksoy Bazen bir gecenin karanlığı, üç insanın kaderini aynı anda yutar. Birini aldatan yapar, birini aldatılan, diğerini ise herkesin korkuyla fısıldadığı “o kadın.” Beş yıldır birbirine zıt iki dünyanın çatısı altında yaşayan bir evlilik… Meltem, muhafazakâr ailesinin baskılarına rağmen sevdiği adama tutunan, dışarıdan bakıldığında sessiz, güçlü, sabırlı bir kadın. Arvas ise, seküler yaşamı ve özgür bakış açısıyla Meltem’in tam zıddı; ama aşk sandıkları şeyi birlikte büyütmeye çalışan bir adam. Ta ki o geceye kadar… Her şeyin ortasına bomba gibi düşen bir kadın, Bergüzar Aksoy. Ne geçmişi belli, ne niyeti. Yalnızca bir anlık karşılaşmanın ardından hayatlarına musallat olan gölge gibi. Onu oraya getiren şey nedir ? Kimin oyununun parçasıdır ? Ve neden herkesin sessiz kaldığı yerde Meltem’in gözlerinde garip bir sakinlik vardı ? Aile sırları, bastırılmış gerçekler ve görünmeyen hesaplar arasında üç hayat, aynı karanlığın içine doğru sürüklenir. Biri gerçeği saklıyor… Biri gerçeği inkâr ediyor… Diğeri gerçeği kendi lehine kullanıyor. Ve gecenin ardındaki o kadın, aslında her şeyin başlangıcıdır. Bu hikâye; ihanetin, fedakârlığın, planlanmış tesadüflerin ve karanlık bir sırrın etrafında dönen nefes kesici bir gerilim. Hiç kimsenin sandığı gibi olmadığı, herkesin bir şey gizlediği bir dünya…ve bazen geri dönüp karanlığı yeniden yaşamak, gerçeğe ulaşmanın tek yoludur. “Gerçeğe en yakın duran bile, aslında en büyük yalanın içindedir.”

Kan davası yüzünden başka bir bebekle değiştirilen Asmin`in hayatı, zorluklarla dolu bir yolculuğa dönüşür. Yıllar boyunca ailesinden uzakta, büyük acılar çekerek büyür. Ancak kader ağlarını örer ve Asmin, bir gün gerçek ailesini, yani anne, babası, üç abisi ve bir erkek kardeşini bulur. Gerçek ailesinin sıcaklığına ve sevgisine kavuşan Asmin, aynı zamanda kalbine de beklenmedik bir misafir alır. Bu yeni hayatında hem köklerini bulmanın huzurunu hem de aşkın heyecanını yaşar. Asmin`in hikâyesi, acı dolu bir geçmişin ardından gelen aile sevgisi ve umut dolu bir geleceğin hikâyesidir.

Bu kitap, rüzgârın taşıdığı bir fısıltıdan doğdu. Kimi izler vardır; yıllar, hastaneler, sessizlikler, unutuluşlar üstünü küllense bile kalbin en derin yerinde sıcaklığını korur. Kimi isimler vardır; ağızdan düşer, hafızadan silinir, ama bir gün ansızın bir kuşun kanadında, bir sayfanın köşesinde, bir rüzgârın yön değiştirişinde geri döner. Bu hikâye, kaybolmuş bir kızın ve sessizce büyüyen bir çocuğun değil yalnızca; aynı gökyüzünün altında birbirine görünmeden iz bırakmış iki ruhun, zamana rağmen birbirini unutmayan hatıraların ve rüzgârın taşıdığı bütün acıların, bütün umutların hikâyesi. Eğer bu sayfaları açtıysan, bil ki hiçbir iz gerçekten kaybolmaz. Rüzgâr ister alıp götürsün, ister savursun… Kalbin hatırlaması için tek bir an yeter.

Bahar MELEK için hayatının dönüm noktası tek başına başka bir eve taşınmak olacaktı belkide. Sevgilisinin onu aldatması üzerine yaşadığı şokla tüm hayatını geride bırakıp ona sunulan yeni teklifi kabul etmişti. *** Hikayenin esas oğlanı olmak. Belki onun için en zor görevdi. Dinçer hayata 1-0 geriden başlamıştı çoktan. Konuşma yetisini kaybetmişti anne karnında. Duyup da bağıra çağıra cevap vermemek onu sessiz biri olmaya itmişti. Zaten istese de pek sesi yoktu yaşamın içinde.

"SEN KATİLSİN!" Dedim babam denen insana bakarak. Evet, katildi hem annemin hemde çocukluğumun katili...

Olga Romanova, şehrin en soğuk yüzlü mafya liderlerinden birinin yetiştirdiği, gölgelerde büyümüş bir kadındır. Karanlığın dilini de, intikamın sessizliğini de en iyi o bilir. Yıllar önce hayatını altüst eden bir olay, onu aynı kişinin karşısına tekrar çıkarır: Marcus Galina. Bir zamanlar düşmanıydı—şimdi ise hem en büyük tehdidi, hem de aklından çıkaramadığı tek kişidir. Şehirde başlayan kanlı hesaplaşma, Galina ile Marcus’u istemeden aynı savaşın içine çeker. Her adımda daha çok sır ortaya çıkar, her seçim onları ya kurtuluşa ya da yıkıma götürür. Bu hikâyede… Kimse masum değil. Kimse güvende değil. Ve karanlık, bu kez ikisinin de kapısından geri dönmeyecek kadar yakın. “Vahşet bazen kanla değil, suskunlukla başlar.”