İnsanların hayatı üçe ayrılır; yaşam, ölüm ve ölümden sonraki yaşam

Öldürme emri geldi ama kalbim işleri tıpış tıpış bozma yolunda. İşte Ajan Mila Tunca ve Seri Katil Kuzey Arman`ın hikayesi...

Kardelen, yetimhanenin soğuk duvarları arasında dünyaya gözlerini açmıştı. Annesi orada çalışan bir hizmetliydi, fakat minicik bebeğini kucağında bir kez koklayıp sessizce bırakıp gitmişti. Ne kimse soru sordu ne de yadırgadı bu durumu; sadece titreyen o küçücük bedeni kucaklayıp büyütmeye çalıştılar. Yıllar geçti... Kardelen artık on iki yaşına basmış, masum bakışlarıyla içine kapanık ama bir o kadar da sevgi dolu, tatlı bir kız olmuştu. Çocuk ruhu, büyüyen bedeninin içinde hâlâ saklıydı. Ve işte o gün geldi... Yetimhanenin kapısından içeri giren bir aile, kalabalığın içinde onun mahcup gülüşünü fark etti. O an her şey değişti; Kardelen`in kaderi, o bakışlarla birlikte yeni bir yola doğru akmaya başladı.

Mervan Ağa tabancayı havaya kaldırdı, namluyu ağır ağır çevirdi. Ağalara baktı. Sesi bu kez buz gibi çıkıyordu."Ben birini istiyorsam alırım. Kimse de bana engel olamaz! Engel olmak isteyen varsa... buyursun gelsin!" Derin bir sessizlik oldu. Kimse cevap veremedi. Kimse kımıldayamadı. Mervan Ağa tabancayı indirdi ve öfkeyle arka odaya yürüdü. Kadınların olduğu odaya girince orada da fırtına gibi esti. Herkes panikle geri çekildi. Bir tek Avşin kalakaldı. Elinde tepsi vardı. Öylece duruyordu. Gözleri kan çanağı gibi şişmiş, ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu. Titreyen dudaklarıyla bir şey söylemeye çalıştı ama sesi çıkmadı. Mervan Ağa bir an durdu. Onu öyle görünce içi bir anlığına yumuşar gibi oldu. Ama hemen ardından Diyar`ın yüzü geldi gözünün önüne. Diyar`ın kardeşi... düşmanın kanı...

Ben o uçurumdan atlayalı çok oldu,düşmeyi bekliyorum sadece.

Henüz iki haftalık çiçeği burnunda olan çift balayına gitmek üzere yola çıkarlar. Sadece Ay`ın aydınlattığı karanlık,yağmurlu havada ilerlerken yol kenarında arabası arızanlanmış,otostop çeken bir adamla karşılaşırlar. Arabalarına aldıkları adamın ruh hastası bir manyak olduğundan haberleri yoktur. Yolun sonunda kocasını kaybeden kadın, yıllarca takip edildiği adamın hayatının merkezinde bulur kendini.

İki aile arasında sıkışıp kalan bir kızın hikayesi. 5 yaşında gerçek ailesinden kaçırılan bir kız çocuğu ve kaçırıldığı aile tarafından el bebek gül bebek yetiştirildiği bir hayat. Onu büyüten aileye çok bağlıydı lavin. Abilerine ve babasına olan sevgisi sonsuzdu. Ama lavin yaşadığı hayatın bir yalan üzerine kurulu olduğunu ve onu büyüten ailesinin gerçek ailesi olmadığını aslında kaçırıldığını öğrenirse ne olur? Gerçek ailem kurgusudur.

Her şey normal gidiyordu. Ta ki o güne kadar. Karar çıktığında çoktan kendimizi çıkmaz bir sokakta bulmuştuk.

Sevdiği tarafından ihanete uğrayan genç adam kalbini aşka kapatarak kariyerine odaklanmıştı. yıllar sonra bir aile kurmak istediğinde geçmişi peşini bırakmamaya yemin etmiş gibi sürekli karşısına çıkıyordu. Ahmet için griler yoktu. Onun için her şey netti! Onun kitabında ihanetin affı yoktu ve olamazdı! AHMET! Yaş 29, İlaç şirketinde üretim yöneticisi. Sevdiği kız tarafından terkedilmiş, kalbini aşka kapamış göz alıcı bir adam. Eski neşesinden eser kalmayan genç adamın tek hedefi başarılı olup kendisine güvenenleri hayal kırıklığına uğratmamak. Ailesinin isteğiyle üvey amcasının kızıyla evlenen genç adam yıllar sonra çıkıp gelen sevdiği kadınla bir çıkmaza girmişti. Ya kalbinin sesini dinleyecek ya da mantığını kullanacaktı. İki kadın ve bir adam... Aşk için herşey göze alınabilir miydi? Çıkmazlar da kördüğüm bir kalp. "Bizim orada bir laf vardır bilir misin EFNAN? Sevduğuni alamaysan alduğuni sevecesun. Yani bizden kaçışın yok Nur yüzlü. Bana mahkumsun, tıpkı benimde sana mahkum olduğum gibi." *** Genç kadın babasının isteğiyle genç adamla görücü usulü evlenmeyi kabul etmişti. İstediği tek bir şey vardı o da sadakat... EFNAN! 26 yaşında naif kendini haramdan sakınan güzeller güzeli bir kız. Ailesinin tek kızı, büyük bir ilaç şirketinin tek varisi. Başarılı bir kimyager, sevilen bir kurs hocası. Ailesinin isteği üzerine Ahmet ile evlenmeyi kabul kabul ediyor. Üstelik adamın kalbinin başka bir kadına ait olduğunu bilerek... "Kalpleri birbirine ısıtan Allah`tır. Elbet bizim kalbimizi de birbirine ısıtır. Nasipten öteye kimse gidemez." Her zaman adil, karşısındakini kırmadan hareket etmeye çalışan EFNAN, kendi masum naif kalbini kırılmaktan kurtarabilecek mi? Naif bir aşk. *** Wattpad de 13.03.2024 te yayınlandı. Gelincik Çiçeğin`den Ahmet`in hikayesi 30/09/2024

Ben bir ölümle doğdum. Annemin son nefesi, benim ilk suçumdu. O günden sonra ne zaman nefes alsam, biri daha ölüyordu. Babam bana hiç “kızım” demedi. Onun gözlerinde sadece yitirdiği kadının hayaletiydim. Bana sevgi değil, kurallar verdi. Merhamet değil, emirler. Oyuncaklar yerine silahlar, masallar yerine kanla yazılmış yasalar… Beni kız çocuğu gibi büyütmediler. Bir tehdit gibi eğittiler. Adımı duyanlar dizlerini bükmüyorsa, kurşunlarını hazırlıyordur. Ama bu hikâye yalnızca benimle ilgili değil. Bir ad var dudaklarımdan hiç düşmeyen. Henüz yüzünü görmedim. Henüz göz göze gelmedik. Ama adını biliyorum. Soyunu, damarlarındaki nefreti, bana miras bıraktıkları öfkeyi… Alaz Koral. Kanla beslenmiş iki isim. Hiç tanışmadan düşman olmuş iki çocuk. Ve o gün gelecek. Toprak, kanı emdiğinde, küllerin içinden sadece biri kalkacak. Ben Maria Rossi’yim. Kanla doğdum. Külle yükseleceğim. Ve bazı savaşlar… doğduğunda başlar.

"Bir kalbe iki aşk da sığıyormuş sevgilim; bir vatan bir sen..." Küçüklüğümden beri bir kalbe iki sevginin sığacağına hiç inanmazdım. Bir sevgi varsa bununla yetinmeliydik. Biri varsa diğeri eksik olmalıydı. Annem varsa babam,babam varsa annem olmayacaktı. Böyle de oldu. Hayatımın hiç küçümsenemeyecek kadar büyük bir bölümünü buna inanarak geçirdim. İki sevgiyi asla aynı anda hissetmedim. Bir kalbe iki sevgi sığmıyordu buna emin olmuştum. Sonra gerçek ailem geldi. Bana bir kalbe iki sevginin sığacağına inandıran annem ve babam vardı. Abilerim,hatta kardeşim bile vardı. Çok sevdiler, çok istediler. Anne,baba ve çocuktan oluşan o ailenin içine düşmek beni hiç olmadığı kadar afallattı. Ne yapacağımı asla bilemedim. Ailem vardı bu çok güzel bir şeydi. Abilerim benden nefret ediyordu bu çok kötü bir şeydi. İçine düştüğüm bu ehvenişer yani kötünün iyisi hâli kendi içimde çok uzun sürdü. Ne onlara kendimi açabildim ne de aramızdaki duvarları indirebildim. Beceriksizce kendi çapımda sevdim onları yalnızca. İçimde kimseye hissettirmediğimi sandığım savaşım hiç bitmedi ama ben hepsini çok sevdim. Zaman gerçekten her şeyin ilacıydı. Birdenbire kaldıramadığım o duvarlar kendiliğinden yıkılmaya başlayınca daha iyi anladım bunu. Bir şey istediğimiz anda olmuyorsa zorlamamak gerekiyordu. Daha güzel daha doğru bir anda bizi öyle veya böyle buluyordu. Ve bunlar olurken tüm savaşlarımın, gözyaşlarımın ve acılarımın şahidi ve mükâfatı olan adamlar benimleydi. Şahit abim, mükâfat sevgilim. Abimle kurduğumuz küçük dünyamıza inat,bizden bağımsız kurulan büyük dünyayı ben çok sevdim. 21/09/2021 💫 Kapak: @okyanus_grisi Bu bir KURGU`dur. Gerçek meslek, kişi ve kuruluşlarla alakası yoktur. Aile+aşk kurgusudur💙

Her şey ufak bir hatayla başladı. Ufak hata birisinin on yedi yılını aldı. Ve bir gün aldığı bir telefonla tüm düzeni sarsıldı. Güneş, adı gibi hiçbir zaman parlak, canlı ya da sıcak olamamıştı. Renklerini küçükken soldurmuşlardı. Bu, Güneş`in kendisini bulma serüveni, ailesiyle bir olma hikayesidir.

Şehrini korumak için yemin eden bir Fransız askeriyle, onu işgal etmek için emir alan bir Nazi askerinin yolları kesişir. Eşcinsel bir kurgudur.

Size klişe bir söz söyleyeyim mi? “Hayat sürprizlerle doludur” derler. Ama kimse hayatın acı sürprizlerle de dolu olduğunu söylememişti. Kimse o sürprizlerin insanın sırtına bu kadar ağır bir yük bırakacağını anlatmamıştı. Gerçi anlatsalardı da fark etmezdi. Önceden yazılmış kadere kim başkaldırabilirdi ki? Ben Asya Mirahan. Geçirdiğim bir kaza sonucu işitme duyumu kaybettim. Konuşabiliyorum ama neredeyse hiç duyamıyorum. Doktorlara göre yurt dışında tedavi edilirsem belki iyileşebilirmişim. Babam — Mirahan Holding’in sahibi — Tunç Mirahan, bunu duyar duymaz hazırlıklara başlamıştı ki, biz hastanedeyken gelen bir haberle her şey değişti. Babamın yıllardır emek verdiği Holding, ortağının ihaneti yüzünden iflasın eşiğine gelmişti. Böylece o gün, benim yurt dışına gitmem askıya alınmış oldu. Bir süre sonra babam ortağıyla yollarını ayırdı. Artık sadece Holding’i eski haline getirmek için çabalıyordu. Bana da her şey yoluna girene kadar beklemek düşüyordu. Günler, aylar geçti. Sonunda biraz olsun toparlanabilmiştik. Ama annemin ölümünden sonra hayat zaten eksikti bizim için. Annesiz olmak, kırık kanadıyla uçmaya çalışan bir kuşa benzer. Ben o kuşum işte. Üç yıl önce babam biriyle evleneceğini söylediğinde o kuşun diğer kanadı da kırılmıştı. Başta kabullenemedim ama zamanla üvey annem Selma’nın iyi biri olduğunu düşünmeye başladım. Çünkü babam mutluydu. Hatta bir kardeşim bile olmuştu, Leyla. Onu çok seviyordum. Ta ki... her ikisinin gerçek yüzünü görene kadar. Babam artık yatağa düşmüştü. Günleri sayılıydı, bunu biliyordu. Bir gün bana bir mektup uzattı. Saklamamı söyledi. Ve o mektubu verdikten kısa süre sonra… son nefesini verdi. Artık bir odada, sessizliğin içinde, günden güne biraz daha soluyorum. Tek arkadaşım, karşı binadan gelen ışığın ardındaki o kişi: Araf Soylu. İşte, hayatım çıkmaza adım adım böyle sürüklendi. Bundan sonra dikenli tellere bağlı bileklerim, boş bir oda, sesimi duyurabilmek için attığım her adımda kanayan yaralarım var. Belki hâlâ bir umudum vardır. Ben Asya Mirahan. Sizden herhangi birisiyim... Benim özgürlüğüm senin özgürlüğün. Sen elimi tuttuğun sürece, esaretim son bulacak. Hazır mısın? Elif K.

Bir tutulma aynı anda kaç hayatı etkileyebilir?. 💕 Gerçek miydi herşey yoksa yalan mı? Bir araç mıydım onun için yoksa gerçekten sevmişmiydi beni? 🖤 Vatan mı Aşk mı? Hangisini seçersem seçeyim kahrolan ben olacaktım.. ZG4566LM

Siz:OH NENNİ KOCARİ KİMİN YARİ OH NENNİ KOCARİ KOCARİ BENUM YARUM

"Bilmezsin tabii! Nereden bileceksin ki? Anlamazsın o yüzden, boş ver!" diye kestirip attım. Ne yaşadığımdan zerre haberi yoktu. "Neyi bilmiyorum ben? Söyle de anlayalım!" dedi o da yakınarak. Şöyle bi baktım ona. Bazen kendime o kadar kızıyordum ki! Sanki dünyada insan kalmamış gibi neden gidip onu sevdim ki? Hiçbir zaman beni anlamayacaktı işte. Görmeyecekti beni hiç. Böyle uzaktan sorup duracaktı sadece. Sonrasında cevapsız sorularıyla beraber hayatına kaldığı yerden devam edecekti. İşte bu kadar umurundaydım onun. "Neyse ne. Gidiyorum ben." dedim umursamazca. Artık ona açıklama yapacak kadar takatim kalmamıştı. Madem umurunda değilim, o zaman benimle vaktini boş harcamasındı. Arkamı dönüp kapıya ilerledim. Birkaç adımdan sonra tam kapıyı biraz aralamıştım ki duyduğum ayak sesi ve hemen ardından az açılan kapının sertçe kapatılmasıyla olduğum yerde kaldım. Kapının sert sesi yüzünden ve onun ani hareketlerinden dolayı biraz yerimde sıçramıştım. Daha ne olduğunu anlayamadan kolumdan tuttuğu gibi beni kendine çevirip dibime kadar girdi ve tam olarak gözlerimin içine baktı. "Hiçbir yere gitmiyorsun!" diye tısladı adeta. "Bu mesele hemen şimdi çözülecek! Başka bir alternatifi yok!" Yakınlığından dolayı elim ayağım titremeye başlamıştı bile. Her ne kadar kocam da olsa bu yakınlık fazlaydı benim için. Alışkın değildim bi kere. Yine de yutkunup gözlerimi kaçırdım. "Halledecek ne var ki sanki?" diye konuştum kendi kendime. O ise biraz daha yaklaşıp beni iyice kapıyla kendi arasına sıkıştırmıştı. Kendimi kapıyla bütünleştirmeye çalışırken o hala gözlerimin en içine bakıyor beni çok daha zor bir duruma sokuyordu. "Bu tavırların sebebini öğrenmeden seni bırakmaya niyetim yok. Ya bana neler olduğunu anlatırsın ya da bu şekilde sabaha kadar seni bekleriz. Seçim senin karıcığım."

Esila:Çok özür dilerim acelem var kusura bakmayın Eren:Lan barış bu mu yeni sevgilin sarılara doymadın mı oğlum?" demesiyle tokat attım Esila:Ne diyorsun be sen! Barış:Oh canıma değsin" gülerek cevap verdiğinde ona da bir tokat attım.

Bir mahalle kurgusunu hep kızın dilinden okuduk. Bu hikayede karşılıksız seven bir erkek. Peki onun aşkı nasıl? Başına neler gelecek. Sevdiği kıza aşkını itiraf edecekken tamamen kaybetmesi sonunda neler olacak. Kul hayal kurarken kader gülermiş.. Herşey bitti dediği zamanda hayatın tepetaklak olması onlara neler yaşatacak? Gelin hep beraber bu hikayeye ortak olalım.

Bu kadar kolaymıydı herşey. Bu mektup satırlarında yazan herşey. Ama mecburdum. Yapıcaktım bunu. Ateşlerin içinde yanmaktansa kendimi buzu andıran o adamın kollarına bırakıcaktım.

Benim hikayem hiç karanlık olmadı, Aydınlığı yaratabilecek güce her zaman sahiptim. Ben masum değilim, sessiz hiç değilim. Ben kendi kaderini tayin etme gücünü söke söke almış Masayı bir tekmeyle dağıtmış ve bu uğurda her şeyi aleve vermiş biriyim. Size küllerin öyküsünü bıraktım, geri kalanlardan bir hatıra.

Sanat galerimin açılışı için son dokunuşları yaparken, Kintsugi sanatını kullandığım vazoya ilgiyle baktım. Lacivert vazodaki sır, geceyi andıran derin bir deniz gibi; çatlaklar ise altınla ışıldıyordu. Her bir kırık bana geçmişin bir anısını fısıldıyordu. Kırık her bir parçayı altın rengiyle onardım. Vazonun üzerinde küçük küçük yıldızlar serpiştirmiştim; kuzey yıldızını andıran, yol gösteren ışıklar. Onlara bakarken içim gururla doluyor. Kırılan vazo mucizevi bir şekilde bir araya geldi. Parçaları belli oluyor ama orada işte, hâlâ güçlü. Bu sanat kalbimde kırgın bir kalbin yeniden doğuşunu hatırlatır gibi çarpıyordu. Altın çizgiler galerinin loş ışıklarıyla parlıyor, küçük yıldızlar zemindeki gölgelerle dans ediyordu. Gözlerim ondan ayrılmıyor. Güzel, öyle değil mi? Kırıldığı için utanmıyor. Aksine, kırıldığı yerlerden ışıldıyor… Tıpkı biz insanlar gibi. Bir eşya parçalanır; kırıklar ortaya çıkar, eksikler görünür. Ama işte tam o noktada Kintsugi ortaya çıkar. Altın, gümüş veya platinle bir araya getirilir parçalar. Parçaların birleştiği yerler, ışığı yansıtan çizgiler gibi parlar; geçmişin yükünü, zamanın acısını ve tekrar doğmanın güzelliğini anlatır. Kintsugi, kırılmışın yeniden doğuşu; tam da bu yüzden, kusursuzlukla değil, kırılganlıkla güzeldir. Her altın çizgi, yaşanmışlık ve sabrın şiirsel bir izidir; her çatlak, bir ruhun hikayesini taşır. Sanat galerisi, sohbetlerin uğultusu ve kadehlerin tok sesleriyle doluydu. Yaklaşan ayak sesleri bana tanıdık bir koku taşıdı: vanilya ve sandal ağacının sıcak karışımı, hafif tütün notalarıyla Kaan’a özgü bir koku. Gözlerimi özlemle birkaç saniyeliğine kapattım, anılar zihnimde film şeridi gibi akarken, kalbim hafifçe hızlandı. Gözlerimi açtığımda, Kaan önümde duruyordu. Galerinin kalabalığı, bir an için tamamen silinmişti. Sanki zaman sadece ikimizin etrafında dönüyordu. “Biliyor musun,” dedi Kaan, sesi fısıldar gibi ama her kelimesi ağır ve anlamlı, “Bu vazo… Kırık parçalarını bir araya getirdiğin o şaheser, senin ellerinden çıktı. Her çatlağı onardın ve ortaya gözle görülür bir masal çıkardın. Bizim masalımız gibi." Sesinin derinliği, gözlerindeki kararlılık beni içine çekti. "Biliyorum, kalbini ve güvenini kırdım. Ama ben hâlâ bize karşı büyük bir umut besliyorum. Bu vazoyu onardığın gibi, biz de kırılan her parçayı birlikte onarabiliriz. Nare… Senin için her şeyi yaparım. Bu zamana kadar da sadece seni korumaya çalıştım." Kalbim hızla atarken, nefesimi topladım ve karşılık verdim. “Boşanmamızı ailem için ertelediğimi biliyorsun. Her şey benim için fazlasıyla zor lütfen daha fazla zorlaştırma Kaan." deyip derin bir nefes aldım. Kaan tedirgin bir şekilde ellerime doğru uzandı. “Bekleyeceğim. Ne kadar sürerse sürsün, her kırık parçamızı birlikte onaracağız. Ve sana ait kalacağım, Nare… Senden asla vazgeçmeyeceğim.” Acının tebessümü dudaklarıma yansırken, bakışlarımı birleşen ellerimizden onun gözlerine doğru çevirdim. "Çaban nafile. Artık her şey için çok geç. Sen... Beni kaybettin Kaan. Eskiden sana hissettiğim huzur, güven, umut... Kalbimde bir parçası bile kalmadı. Seni dünyadaki tüm duyguların en güçlüsüyle seven bir kadını kaybettin." Onu bırakmamdan korkar gibi elimi daha sıkı tuttu. Kalbimde fırtınalar koptu, düşmemek için onun beni tutmasına izin verdim. Belki de son kez yan yana duruyorduk. Çenesini omzuma dayadı ve derin bir nefes aldı. Dışarıdan görenlerin imrendiği aşkın acı verici ateşinde yanıyorduk.

noktasıznokta:Anası mezar dikecekmiş Çok saçma değil mi? 8`ler şimdi bunu bitirdi Nasıl bir kodlama ya bu Neyse nasılsın? Umarım rahatsız ediyorumdurrr Rahatsız etmekten asla gocunmam!

Polisiye bir hikayedir keyifle okumanız dileğiyle

"Yine geç kaldın" "Seni ilk bıraktığım yerde kalmalıydın; mezarda."