Olmamaması gereken yerde olmaması gereken yakınlıkta

Bazen içindekileri haykırmak istersin ya hani böyle ses tellerin yırtılana kadar bağırıp, ağlamak içinde ki bütün nefreti acıyı kusmak... Her şey bitsin istersin her şeyin bir kabus olmasını ve uyanınca tekrardan eski günlere geri dönmek istersin... "Sen kalpsizsin bende senin kalpsizliğini göremeyecek canavar yönünü fark edemeyecek kadar salağım." dedim gözlerimin içi yanıyordu "Ben bir günahkarım sende benim günahlarımı göremeyecek kadar salak değil masumsun..." dedi ve bir adım daha yaklaşıp çenemi yukarı doğru kaldırdı... "Benden başka yolun yok Yeşim, bu saatten sonra seçeneğim değil seçimimsin, en başta seni kendimden korumak istediğimde pes etmeden kalbime girmek istedin değil mi? artık istesen de çıkamazsın çıkartmam." Aynı mahallede yaşayan iki dost ailenin çocukları birbirine aşık olur fakat Yeşim Vural`ın bilmediği bir şey vardır Savaş Özdemir hiç de göründüğü gibi biri değildir ve onun kollarına bir kez giden bir daha o kollardan çıkamaz.. İLK AŞKLAR HİÇ BİR ZAMAN UNUTULMAZ... Yeşim ve Savaş`ın Gizli Saklı Aşkı...

İşin aslı hayatım tam bir fiyasko olma yolunda ilerliyordu.

İstanbul dışında bir köyde yaşayan Yasemin ve ailesinin hayatı, beklenmedik bir cinayetle altüst olur. Ailenin en büyük çocuğu Yaman, müebbet hapis cezasına çarptırılır ve Ağrı Patnos Kapalı Cezaevi’ne gönderilir. Yasemin, ailesini geride bırakıp abisini oradan çıkarmak için Harabî Aşireti’yle bir anlaşma yapar. Ama her şey bununla sınırlı değildir. Yasemin, planın ilk parçası olan evliliği gerçekleştirir: Candar Aslanataş ile evlenir. Ancak bilmedikleri bir şey vardır: Candar’a karşı kurdukları plan başarıya ulaşmış, kitabın ilk sayfasından itibaren başlattıkları savaşta galip gelmişlerdir . ~"Her şeyin sonu güzeldir . Eğer güzel değilse bilki hâlâ son değildir ." ~

Okulun sahibinin oğlu ve aynı zamanda da okulun en zorba çocuğu olan Poyraz hiç ummadığı zaman da okul birincisi Nil`e aşık olur ama karşılarına ummadığı engeller çıkar bakalım ne yapacaklr

Polisiye bir hikayedir keyifle okumanız dileğiyle

Heykel, usta ellerden doğar. Serttir, soğuktur ama içinde kıpırtılar vardır. Kendini kusursuz sanır, güzelliğine inanır. İlk gururu, ilk benliği: "Ben bir sanat eseriyim." Threeshot!!

"Söylesene Güllü?" dedi tekrarlayarak. "Gönlünde büyük adam olabilmeyi başarabildim mi?" "Beni, senden gizleyen herkesi karşına aldığın günden beri..." Kurumuş dudaklarımı ıslatmama fırsat bile vermeden dudaklarıma kapanıp cayır cayır yanmama sebep oldu. ... • ÇOCUKLUK AŞKI •YAŞ FARKI •POLİS/HUKUKÇU •ABİMİN ARKADAŞI •YAŞ FARKI (6) Mirza Devran Polat ve Gülfem Asel Karaca çocukluk arkadaşı, aynı zamanda zamanda karşılıklı dairelerde oturan aile dostlarıdır. Günlerden bir gün Mirzalar, babasının polis oluşundan dolayı Ankara`ya taşınmak durumunda kalırlar. Bu taşınmanın üzerinden yıllar geçer ve artık Gülfem ile Mirza büyümüşlerdir. Mirza, babası gibi polis olurken Gülfem Ankara`da yani, çocukluk arkadaşı olan Mirza`nın yaşadığı şehirde Hukuk Fakültesi kazanmıştır. Gülfem okulu için Ankara`ya gittiğinde aile büyüklerinin ısrarları üzerine, Mirza ve ailesi ile birlikte aynı evde yaşamaya başlar. Yıllar önce ayrılmak zorunda kalan Gülfem ve Mirza, yıllar sonra yolları kesiştiğinde tekrar bir arada olabilmeyi başarabilecekler miydi? 170623 . . .

Ailesinin izinden gidip asker olan kız. Önder edindiği adam gibi asker olan adam. Onların hayatı... Kitaba, hem buradan, hem wattpad üzerinden ulaşabilirsiniz. WhatsApp kanalıma ve instagram hesabıma bekliyorum. Hesap isimleri; andromedayolu

"Sonuçlara göre....." Tek bir adım hayatımda bir çok şeyi değiştirecekti. Ya geri.. Ya ileri .. Seçimim en başında belliydi.... ** Gerçek ailem hikâyesidir. Güzel şeyleri keşfetmek için sabır ve tek bir adım yeterlidir. ** Olumsuz öğeler içerebilir !!!

"Mantığın esiri olan Kroma, on yıl önce yitirdiği tüm güzelliği geri getirecek, buz tutmuş ruhlara dokunacak kadim bir tınının ilk yankısına hasretti..."

İki aile arasında sıkışıp kalan bir kızın hikayesi. 5 yaşında gerçek ailesinden kaçırılan bir kız çocuğu ve kaçırıldığı aile tarafından el bebek gül bebek yetiştirildiği bir hayat. Onu büyüten aileye çok bağlıydı lavin. Abilerine ve babasına olan sevgisi sonsuzdu. Ama lavin yaşadığı hayatın bir yalan üzerine kurulu olduğunu ve onu büyüten ailesinin gerçek ailesi olmadığını aslında kaçırıldığını öğrenirse ne olur? Gerçek ailem kurgusudur.

Sema hayatı boyu az konuşan ve hatta bazen hiç konuşmayan bir kızdı onun böyle olmasının nedeni ailesi idi. Gerçek ailesinde şaşırtıcı derecede herkes ona iyi davranacak ama bilmedikleri şey ise kızlarının fazla kavqacı olduqu idi. Bunuda çok erken zamanda anlayacaklardı.

Bay Bilinmeyen: Uzaktan seviyorum seni, kokunu alamadan, boynuna sarılamadan,yüzüne dokunamadan,sadece seviyorum... Pamuk şekeri: Hep böyle şeyler mi yazacaksın Bay Bilinmeyen:Hislerimi ancak böyle belli edebiliyorum Pamuk şekeri: Kimsin bay bilinmeyen Bay bilinmeyen : Kim olduğumu bilmeden de beni sevebilir misin pamuk şekerim? Bilinmeyenin kim oldugunu hep beraber okuyarak öğrenelim ister misiniz ??

Bir gün çarpıştığı adam ve ansızın kapısına dayanan geçmiş, Ahunaz`ın hayatını nasıl değiştirecek? Prensesler gibi büyütülen Ahunaz`ı, o geçmişin karanlık kuyusunda neler bekliyor? Bana uzun uzun baktı. Gözlerinin içi hâlâ o bildik, tehlikeli gölgelerle doluydu. Sonra sesi alçaldı, ama vurgusu daha ağırdı: "Ahunaz... O masumiyetini, güzelliğini, kalbini... güzel olan neyin varsa, hepsini koparacaklar senden."

Karanlığı düşünün, etrafta hiçbir ışık hüzmesinin olmadığını. Sadece hayal edin, o ıssızlığın içinde bir şule ne kadar kıymetlidir ademoğlu için. Korkmaz en basiti, yaşamı hisseder, umudu kazanır ve yahut yeniden doğar. Çünkü o karanlıkta ölüme terk edilişinin ardından kim veya ne olduğunu bilmediği bir nur ona el uzatmıştır. Kaan karanlıktı bu hikâyede Efsun ise o hale. Kaan karanlığında ölmeyi beklerken hayatta değer verebileceği parıltıyı gördü ve ona tutundu. Efsun ise Kaan için bu kadar kıymetli olduğunu bilmeden çekti çıkardı o kuyudan. Sonunda ise Kaan geçmişini, ağıl da bulduğu ziya nın gölgesinde bıraktı....

bir tim ve bir kız bebek bir gece vakti askeriyenin lojman kapısına bırakılan bir bebek ve görevden yeni dönmüş 4 kişilik bir tim. Ay timi.

Kardelen, yetimhanenin soğuk duvarları arasında dünyaya gözlerini açmıştı. Annesi orada çalışan bir hizmetliydi, fakat minicik bebeğini kucağında bir kez koklayıp sessizce bırakıp gitmişti. Ne kimse soru sordu ne de yadırgadı bu durumu; sadece titreyen o küçücük bedeni kucaklayıp büyütmeye çalıştılar. Yıllar geçti... Kardelen artık on iki yaşına basmış, masum bakışlarıyla içine kapanık ama bir o kadar da sevgi dolu, tatlı bir kız olmuştu. Çocuk ruhu, büyüyen bedeninin içinde hâlâ saklıydı. Ve işte o gün geldi... Yetimhanenin kapısından içeri giren bir aile, kalabalığın içinde onun mahcup gülüşünü fark etti. O an her şey değişti; Kardelen`in kaderi, o bakışlarla birlikte yeni bir yola doğru akmaya başladı.

Sosyal medya hesabından ünlü bir motorcuyu takip eden Gazel, o motorcunun maskeyle gizlediği yüzünü çok merak eder ve motorcuya yazmaya karar verir. Motorcunun bakmayacağına o kadar emindi ki içinden geçen her şeyi yazmıştı. Ama nerden bilebilir ki motorcu onca mesajın içinden o mesajlara bakacak?

Hayalle gerçek arasında bir rüya... Bu benim yaşamım değil; bana emanet edilen trajik bir sonla hapishanede ölen eski bir hocanın, bir mahkumun sigara kağıdına yazıp biriktirdiği notlardan....

Belki de karar vermek için çok erkendi veya geç. Her şeyin bir sebebi olmalıydı...

Evla bir doktordu, insanları iyileştirmek için yetiştirildi. Tufan ise bir yırtıcıydı, insanları bastırmak için eğitildi. Aynı duvarın gölgesinde, aynı çeperin altında yollar kesişti.

Eflâl İlzem Yıldırım Aşk… Herkes için bir başlangıç sayfası; benim içinse sonunu önceden bildiğim bir hikâye. İçimdeki en zayıf halka. İnsan neye yakınsa oradan kırılırmış ya, ben de hep en çok sevdiğim yerden çöktüm. Aşk, bana güç değil, eksiklik hatırlatır. Birine bağlandığım an, kendi ipimi başkasının eline teslim ettiğimi bilirim. O tutarsa nefes alırım, bırakırsa düşerim. Ve düşmek… işte ben buna ölüm derim. Kalbin hızla çarpması, adının dudaklarımdan dökülmesi, gözlerine bakınca içimde yükselen o sıcaklık… Bunların hepsi bana zaafımı hatırlatır. Çünkü ben kimseye bu kadar yaklaşmamalıydım. Yaklaştıkça kendimden uzaklaştım. Sevginin değerli olduğunu söylediler, ama kimse sevmenin bedelinden bahsetmedi. Kimse, insanın en çok sevdiği tarafından en kolay öldürülebileceğini söylemedi. Bazen düşünüyorum; belki de ben aşkı hiç anlamadım. Ya da fazla anladım ve ondan korktum. Çünkü benim için aşk bir kapı değil, bir uçurum. Bir adım atıp kendini bıraktığında tutan olmazsa, düşüşün sesi yalnızca sende yankılanır. O yüzden aşka yaklaşmak bile ölümün nefesini ensemde hissetmem demek. Belki de sorun bende. Belki de ben aşka dayanacak kadar güçlü değilim. Ama bildiğim tek bir şey var: Birine kalbimi verdiğimde, kendi mezarımı kazmaya başlıyorum. Ve aşk benim için hep aynı cümleyle biter: “Zaafım oldun… ve her zaaf gibi beni öldürdün.” İhanet, insanın kalbine saplanan en soğuk bıçaktır; acısı geç kalsa da izi hiçbir zaman silinmez. En çok güvendiğin, en fazla yaslandığın kişi tarafından yaralanmak, yalnızca bir duygunun değil, bir dünyanın yıkılmasıdır. Çünkü ihanet, sadece verilen bir sözün bozulması değil, aynı zamanda insanın kendine olan inancının da çatlamasıdır. Ardından kalan sessizlik, kırılmış bir güvenin ağırlığıyla daha da derinleşir. Ve insan, bir gün yeniden güvenir mi bilinmez ama ihanetin bıraktığı gölge, kalbin en gizli köşesinde hep kendini hatırlatır. (…) “Adı ‘İhanet Günceleri’ olabilir, ama satırlarında sevgi saklı; çünkü kalbim en karanlık sayfalarda bile umudu ve bağlılığı buluyor.”

Benim adım Gülnaz hatırlarda gizlidir benim adım ben içimdeki marazı bilirim her aynaya baktığımda yüzümden çok içimdeki yangını görürüm gözlerime sinmiş kırgınlıkları, dudaklarıma yapışmış suskunlukları taşırım benim hikâyem gül kokusuyla değil, dikenin kanıyla yazılmıştır kimse bilmez omuzlarıma yüklenmiş ağırlığı kimse duymaz gecelerime düşen sessiz çığlığı ama ben bilirim, içimde saklı kalan fırtınayı ve bilirim, bir gün o fırtına her şeyi yerle bir edecek… (ilk yayımlandığında yaklaşık 9k okunmuştu)

Sıraç pişmanlığın ve yaptığı hataların ağırlığı altında kalmıştı, Feride ise geçte olsa masumluğun ve anlaşılmanın hazzıyla rahatça bir nefes aldı. Kader ağlarını ikisi içinde örmüştü. Biri ateş diğeri suydu günü geldiğinde mutlak sonları ateş suya karışacaktı.