Bir evin içinde yetim büyüyen bir kız

Aslında bazı hayatlar vardır ki sanki kaderi daha doğmadan karamsar yazılmış. Sadece herşey yolunda gitsin istersin... herşey olumlu olsun ve zorluklarla uğraşmak istemezsin... Sahra aslında bu olumsuzluklara rağmen gülmeyi başarmanın vücut bulmuş haliydi. Sahra en kurak topraklarda bile yeşermeyi başaran bir fidan gibiydi. En büyük okyanusta bile dalgalara karşı savaşan bir yosun gibiydi. Atlas ise okyanusların en karanlık merkezi gibiydi. Atlas yağmurlu hava da bile susuz kalmış bir bitki gibiydi. İkisi de bu hale nasıl geldi? Birbirlerini iyileştirebilecekler mi?

Bir fırtınayla açıldı kapı. Selim elindeki kitabı bıraktı. Diğer hikâyelerden alakasını kesecek efsunlu bir okyanusa düştü. Korkusu boğulmak değildi. Okyanusun yalnızlığına üzüldü sadece. Ve kıyılarında gezinmeye hevesliydi. Sağanak yağmura, karanlık geceye rağmen...

Belki de karar vermek için çok erkendi veya geç. Her şeyin bir sebebi olmalıydı...

Hazan, Annesinin ölümünden sonra dayısının zulmünden kaçan , bilmediği babasını bulan bir kadın, gerçek ailesiyle yaşadıkları, bir yandan anne olmaya çalışırken. Bir yandan kardeş olabilecek mi?

Ceylin, sekiz yaşında hayatının en büyük ihanetine tanık oldu. Annesinin ihaneti, babasının cinayetine dönüştü. Ve geride kalan, kimsesiz, küçük bir kızdı. On sekiz yaşına kadar yetimhanenin soğuk kapıları ardında büyüdü. Dışarı çıktığında, şehrin acımasızlığı yetimhaneden daha soğuktu. Yirmi iki yaşında, açlık ve çaresizlik onu geri dönülmez bir yola itti. Ceylin, hayatta kalmak için bedenini sattığı o karanlık dehlizde, hayatını paramparça eden o kaderin tam ortasına düşer. O, adını bile bilmediği bir girdabın, Kader Çukuru`nun dibindedir. Ta ki, karizmatik ve tehlikeli Vuslat ile tanışana kadar. Vuslat, Ceylin`i bu çukurdan çekip çıkaracak mı, yoksa onu daha derinlere mi sürükleyecek? Aşk ve hayatta kalma savaşının gölgesinde, Ceylin`in hikayesi başlıyor.

Eğer kitap kopyalanırsa gereği yapılıp şikayet edilecektir

Sema hayatı boyu az konuşan ve hatta bazen hiç konuşmayan bir kızdı onun böyle olmasının nedeni ailesi idi. Gerçek ailesinde şaşırtıcı derecede herkes ona iyi davranacak ama bilmedikleri şey ise kızlarının fazla kavqacı olduqu idi. Bunuda çok erken zamanda anlayacaklardı.

Benim adım Gülnaz hatırlarda gizlidir benim adım ben içimdeki marazı bilirim her aynaya baktığımda yüzümden çok içimdeki yangını görürüm gözlerime sinmiş kırgınlıkları, dudaklarıma yapışmış suskunlukları taşırım benim hikâyem gül kokusuyla değil, dikenin kanıyla yazılmıştır kimse bilmez omuzlarıma yüklenmiş ağırlığı kimse duymaz gecelerime düşen sessiz çığlığı ama ben bilirim, içimde saklı kalan fırtınayı ve bilirim, bir gün o fırtına her şeyi yerle bir edecek… (ilk yayımlandığında yaklaşık 9k okunmuştu)

Mervan Ağa tabancayı havaya kaldırdı, namluyu ağır ağır çevirdi. Ağalara baktı. Sesi bu kez buz gibi çıkıyordu."Ben birini istiyorsam alırım. Kimse de bana engel olamaz! Engel olmak isteyen varsa... buyursun gelsin!" Derin bir sessizlik oldu. Kimse cevap veremedi. Kimse kımıldayamadı. Mervan Ağa tabancayı indirdi ve öfkeyle arka odaya yürüdü. Kadınların olduğu odaya girince orada da fırtına gibi esti. Herkes panikle geri çekildi. Bir tek Avşin kalakaldı. Elinde tepsi vardı. Öylece duruyordu. Gözleri kan çanağı gibi şişmiş, ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu. Titreyen dudaklarıyla bir şey söylemeye çalıştı ama sesi çıkmadı. Mervan Ağa bir an durdu. Onu öyle görünce içi bir anlığına yumuşar gibi oldu. Ama hemen ardından Diyar`ın yüzü geldi gözünün önüne. Diyar`ın kardeşi... düşmanın kanı...

Bir gün çarpıştığı adam ve ansızın kapısına dayanan geçmiş, Ahunaz`ın hayatını nasıl değiştirecek? Prensesler gibi büyütülen Ahunaz`ı, o geçmişin karanlık kuyusunda neler bekliyor? Bana uzun uzun baktı. Gözlerinin içi hâlâ o bildik, tehlikeli gölgelerle doluydu. Sonra sesi alçaldı, ama vurgusu daha ağırdı: "Ahunaz... O masumiyetini, güzelliğini, kalbini... güzel olan neyin varsa, hepsini koparacaklar senden."

Ben, Beritan… Töre evliliğinin, yani berdel geleneğinin kurbanı olan bir kadınım. Kendi isteğim dışında, hiç beklemediğim bir anda, bilmediğim bir hayata sürüklendim. Karanlık bir noktaya, soğuk bir yabancıya, hiç tanımadığım bir adama adım atmak zorunda kaldım. Ve o adımı atmamdaki sebep ne sevgi ne de istekti. Sadece bir kefaretti… Bir bedeldi. Bir borçtu. Ve benim kaderim, abimin hayatını kurtarmak için ödenen bir anlaşmaya sıkışıp kaldı. Bana öğretilen tek şey, bir kadının varlığının ailesinin borçlarını kapatmak için kullanılabilecek bir araç olduğuydu. Ve ben de o araç olmuştum. O adam… Tanımıyordum onu. Gözlerinde bana ait hiçbir şey yoktu. Ne bir tanıdıklık ne de bir sıcaklık… Sadece derin, uçsuz bucaksız bir soğukluk. Aramızda ne bir bağ vardı ne de bir ortaklık. Aynı çatı altında yaşayan, birbirine mecbur iki yabancıydık. Ve bu evlilik… Bir anlaşmaydı. Bir zorunluluk. Ama her geçen gün, her dakika, her nefeste… İçimden bir şeyler kopuyordu. Aşk yoktu. Sevgi yoktu. Aramızda yalnızca intikam vardı. Kırılmış, kararmış kalplerin oluşturduğu dipsiz bir boşluk… O adamın varlığında kayboluyordum, gözlerindeki soğuklukta eriyordum. Onun da bana karşı bir hissi yoktu. Ne bir ilgi ne de bir beklenti. Sadece birbirimize yabancıydık. Ve bu yabancılık, her geçen gün daha da büyüyordu. Ama sonra fark ettim… Sessizlik, bazen kelimelerden daha fazlasını anlatır. Onun gözlerine her baktığımda, o buz gibi bakışların ardında bir şeylerin gizlendiğini hissediyordum. Acı mıydı, öfke mi, yoksa geçmişin küllerine gömülmüş bir pişmanlık mı, bilmiyordum. Ama orada bir şey vardı. Ve beni en çok korkutan şey şu: Ya o soğukluğun ardında saklanan şey, bir gün bana dokunursa… Ya ben de değişirsem? Bu bir oyun değil. Bir masal hiç değil. Kimse mutlu bir son vaat etmiyor. Ama içimde bir korku var. Ya bu zorunluluk, hislerimi benden çalmak yerine bana bilmediğim bir şeyi öğretirse? Ya nefretin içinde sıkışmış duygular, zamanla başka bir şeye dönüşürse? Ya o adam, bir gün bana gerçekten bakarsa… Ve ben de ona bakmaya başlarsam? Bilmiyorum. Tek bildiğim şey, içimde sessizce büyüyen bir ihtimal. Ve en çok korktuğum şey, o ihtimalin bir gün gerçeğe dönüşmesi…

Asena ve Alp... İki farklı dünya Nereden bile bilirlerdi ki farklı sandıkları dünyaların aynı olduğunu. Bu iki dünyanın birleşmesi için gerekli olan tek şey 2 belge. Peki bu belgeler bu dünyaları nasıl değiştirecek. Peki sadece değiştirmekle mi kalıcak? Birinin dünyası alt üst olurken, diğeri kendi gücünün farkına varacak mı?

Nusaybin’in sert coğrafyasında hüküm süren Hanoğlu Aşireti, gücü ve töreleriyle bilinir. Aşiretin reisi Hıdır Ağa, yıllardır süren husumetleri bitirmek ve gücünü pekiştirmek için ikiz oğulları Aziz ve Savaş’ı komşu köyün ağasının iki kızıyla berdel yaparak evlendirmeye karar verir. O kızlar, biri dingin bakışlı Esengül, diğeri gururlu ve ateşli Zerda’dır. Fakat Hıdır Ağa bilmez ki, Aziz ile Esengül yıllardır gizli bir aşk yaşamaktadır; gecenin sessizliğinde, dere kenarında büyüttükleri bu sevdanın kimselerde haberi yoktur. Aynı zamanda Zerda’nın kalbinde de yıllardır saklı kalan bir ateş vardır: Gençken dere kıyısında hayatını kurtaran, adını bilmediği o esrarengiz adama duyduğu sessiz bir sevgi… O adam Ferdî’dir. Ancak kaderin en büyük oyunu da burada saklıdır: Ferdî, Hanoğlu Aşireti’nin ölü bilinen oğludur; yıllar önce Hıdır Ağa tarafından ağa olmasın diye ölüme terk edilen kardeşidir. Aziz ve Savaş’ın amcası… İsteme günü, töre konuşur, gönüller susturulur. Yanlış isimler bilerek ya da bilmeyerek söylenir: Aziz’e Zerda, Savaş’a Esengül istenir. Ve böylece iki kardeşin sevdiği kadınlar aynı konağa iki gelin olarak girer. Konakta sessiz bir savaş başlar: Aziz’in kalbi Esengül’de kalmışken yanında duran karısı Zerda’nın gözlerinde başka bir erkeğin acısı vardır. Savaş, Esengül’ün yüreğinin Aziz’de olduğunu öğrendikçe içindeki öfke büyür. Zerda, yıllarca sevdiği Ferdî’nin bir gün karşısına çıkamayacak kadar uzak olduğunu sanırken… Ferdî, bir gece aniden geri döner. Zerda’nın karşısında duran adam yıllardır hayalini kurduğu sevgili değil, artık yiyeninin kocası olan kadına âşık bir adamdır. Aziz’in karısı olan Zerda’yı görünce hem onun hem kendisinin dünyası altüst olur. İhanet olmadan yaşanan bir yasak aşk, nefretle beslenen tutku, törenin ağır zincirleri ve yıllardır saklanan aile sırları birbiri ardına açığa çıkar. Konak, iki gelinin gözyaşlarıyla, iki kardeşin sessiz hesaplaşmasıyla ve bir adamın geçmişten gelen gölgesiyle sarsılır. “Konak Güzelleri”, törenin ağırlığı altında ezilen kadınların, suskun bırakılan kalplerin ve kaderin bile önüne geçemediği bir aşkın hikâyesidir. Aşkın nefretle sınandığı, nefretin ise yeni bir aşka dönüştüğü, sırların gölgede kalmadığı bir destandır. ( Gerçek hayat hikayesi dir)

Efsun Güz canı sıkıldığı için numarq sallar. Bu numara mafyaya denk gelirse

-Lan istemiyorum. -Buna mecbursun,yoksa herkesin canı yanar. -Yansın lan. Ben mecbur değilim cahil bir kızla evlenmeye...... Yusuf nerden bilebilirdiki cahil dediği kıza kör kütük aşık olacağını

Çanakkale`nin düzenli sokaklarından Diyarbakır`ın unutulmuş bir ilçesine atanan matematik öğretmeni Yağız Hancıoğlu, başta öğrencilere ve insanlara karşı önyargıyla bakar. Ta ki bir gün, sessizliğini bozan Nazlı Karagül`ün sert sözlerini duyana kadar. O sözler, Yağız`ın kalbinde derin bir çatlak açar. Bir öğretmen olarak görevini aşar; sistemin ve geleneğin sınırlarını zorlayarak, sınıfındaki çocukları hayata kazandırmak için her riski göze alır. Nazlı ise sadece onlardan biridir... ama bir şekilde her zaman farklıdır. Onu koruyup kollamak isterken her adımda kendi vicdanıyla ve korkularıyla savaşmasına yol açar. Bu hikaye, sadece bir öğretmen ve bir öğrencinin değil; sessizliğe mahkûm edilmiş bir coğrafyanın, hayalleri susturulmuş bir kız çocuğunun ve vicdanıyla çatışan bir adamın hikayesidir. Her doğru bir tehdit, her kelime bir patlayıcıdır. Ve bazen, insanın kalbiyle aklı arasında kalan adımlar, en ağır bedeli ödetir. "Mayın Tarlası"yasaklarla örülmüş bir dünyada aşk, vicdan ve cesaretin sınandığı, nefes kesici bir roman.

“Çul Çürüten”, yalnızlıkla büyüyen bir ruhun, ait olduğu yeri bulma mücadelesini anlatıyor. Karışan bebekler kurgusuyla merak uyandırırken; sevgi, aidiyet ve içsel dönüşüm temalarıyla kalplere dokunuyor.

053*: bizim için bir şarkı çalar mısın güzellik?

Gerçek hayat hikayesi

Zorla başlayan bir evlilik, ne kadar zor ve zahmetli olabilirdi? Bir kadın onu istemeyen kocasına karşı ne kadar sabırlı olabilirdi? Peki ya adam sevmediği bir kadına nasıl duygularının değiştiğini anlatabilirdi.? Bu evlilik hiç bu kadar zahmetli olmayacaktı.

Kapattı dudaklarını, uzandı koltuğa. Küçüktü, minikti, tatlıydı ama hiç de kıyılası değildi. "Senin gibi çok akıllı olmak istiyorum. Saf olmak istemiyorum ben." Mırıldanışıyla gözlerim yandığında tavana diktim gözlerimi. "Her istediğimiz olmuyor ki Küçüğüm." "Zaten hepimizin hiçbir istediği olmadı. Ya bundan sonra da olmazsa?" "O zaman hepinizi bırakırım, sonra da gideriz hep beraber bu gezegenden. Belki bizi bekleyen başka gezegenler vardır, ha?" "Var mıdır gerçekten? Kahramanımız da orada mıdır?" Son sorusunu duyunca gözümün önüne gelen adamla kaşlarımı çattım. Aptallaşma, Derin. O adam ne alaka şimdi? O bizim kahramanımız falan değil. Değil. Değil. **** Yaşamak için *topluma göre* yanlış yollar deneyen bir kızın hayat hikayesi... **UYARI: Gerçek bir hayat hikayesinden uyarlanmıştır.**

Kitap ismim daha belli değil. Umarım okurken zevk alırsınız.

“Ne diye geldin yine? Anlamaz mısın? İstemem diyorum! Ne kırkındaki adama varırım ne de kuma olurum. Şimdi kimin adını ağzına aldıysan onunla gidesin. Bir daha kapımıza gelme!” Günçiçek sinirle bağırırken Selma Hanım hızla yerinden kalkıp Günçiçek’in koluna girdi. Kızı sinirlenirsin karşısındakinin yaşına bakmaz saçını başını yolardı valla! “Sen git Gülten, ben sana haber edecem.” Gülten hızla yerinden kalktı. Allah var korkuyordu Günçiçek’ten. “Tamam abla,” dedi Gülten hızla evden çıkarken. Gülten’in gidişiyle Günçiçek kolunu annesinden kurtarıp karşısına dikildi. Gözlerinde hayal kırıklığı vardı. “Ne haberi ana! Beni babam yaşımda adamlara mı vereceksiniz?” Selma Hanım yanlış anlaşıldığını fark ettiğinde hızla konuştu. “Yok kurban olduğum, yapar mıyım heç? Bu sefer gelen ne baban yaşındadır ne de evli. Bu sefer gelen çevre köyden Fırat Beydir.” Günçiçek’in kaşlarını şaşkınlıkla havaya kalktı. Fırat Bey mi? Fırat bey merhameti tanınan bir Beydi. Lakin bir kusuru vardı. Dilsizdi. Hatta bundan dolayı LALO derlerdi Fırat Beye. Günçiçek’in boğazında sert bir yutkunma geçti. Ne yapacaktı? Kabul edecek miydi? Düşündü. Eğer kabul etmezse laflar asla dinmeyecek, diller kız kardeşlerine kadar uzanacaktı. Daha fazla düşünmedi. İçten içe pişman olmamak için dua ederken son sözlerini söyledi. “Kabulümdür. Gelsin Fırat Bey.”

"Bir kalbe iki aşk da sığıyormuş sevgilim; bir vatan bir sen..." Küçüklüğümden beri bir kalbe iki sevginin sığacağına hiç inanmazdım. Bir sevgi varsa bununla yetinmeliydik. Biri varsa diğeri eksik olmalıydı. Annem varsa babam,babam varsa annem olmayacaktı. Böyle de oldu. Hayatımın hiç küçümsenemeyecek kadar büyük bir bölümünü buna inanarak geçirdim. İki sevgiyi asla aynı anda hissetmedim. Bir kalbe iki sevgi sığmıyordu buna emin olmuştum. Sonra gerçek ailem geldi. Bana bir kalbe iki sevginin sığacağına inandıran annem ve babam vardı. Abilerim,hatta kardeşim bile vardı. Çok sevdiler, çok istediler. Anne,baba ve çocuktan oluşan o ailenin içine düşmek beni hiç olmadığı kadar afallattı. Ne yapacağımı asla bilemedim. Ailem vardı bu çok güzel bir şeydi. Abilerim benden nefret ediyordu bu çok kötü bir şeydi. İçine düştüğüm bu ehvenişer yani kötünün iyisi hâli kendi içimde çok uzun sürdü. Ne onlara kendimi açabildim ne de aramızdaki duvarları indirebildim. Beceriksizce kendi çapımda sevdim onları yalnızca. İçimde kimseye hissettirmediğimi sandığım savaşım hiç bitmedi ama ben hepsini çok sevdim. Zaman gerçekten her şeyin ilacıydı. Birdenbire kaldıramadığım o duvarlar kendiliğinden yıkılmaya başlayınca daha iyi anladım bunu. Bir şey istediğimiz anda olmuyorsa zorlamamak gerekiyordu. Daha güzel daha doğru bir anda bizi öyle veya böyle buluyordu. Ve bunlar olurken tüm savaşlarımın, gözyaşlarımın ve acılarımın şahidi ve mükâfatı olan adamlar benimleydi. Şahit abim, mükâfat sevgilim. Abimle kurduğumuz küçük dünyamıza inat,bizden bağımsız kurulan büyük dünyayı ben çok sevdim. 21/09/2021 💫 Kapak: @okyanus_grisi Bu bir KURGU`dur. Gerçek meslek, kişi ve kuruluşlarla alakası yoktur. Aile+aşk kurgusudur💙