O bir kahramandı.. o adalet olmayan bu yerde gerçek adaleti hak edene hakkını vermeye yemin etmiş bir adamdı..o Savaş Kralhan idi. Ve ben Zehra Kralhan olarak hep onun yanında olacak ona hep destek olacaktım..

|SERİ KATİL KURGUSU| Yükselen ay kendini sana verince karanlığın ışık kaynaklı olmadığını anlayacaksın. Erdem, ailesine bakabilmek için üniversitesini dondurmuş bir kızdır. Hayatını kazanmak için, bir marketin gece vardiyasında çalışmaya başlar. Ancak her şey, devamlı müşterilerinden birisinin alışverişlerine kayıtsız kalmasıyla, farklı bir yönde ilerler.

"Üç kara gül, üç mucize ve üç doğuş..." ☾ Küçük yaşta ailesini kaybeden Doğa, büyüdüğünde anne ve babasının katili olan kuzeni tarafından bir not buluyor. Bu sayede yıllar sonra katil, yeniden kızın peşine düşüyor. Doğa, davanın yeniden açılmasıyla birlikte Başkomiser Aral Şahin ile tanışıyor. Bunun dışında şehirde gerçekleşen canice katliamlar, dikkatleri üzerine çekmeye başlamıştır. Başkomiser Aral Şahin, bu ölümlerin sebebini de araştırmaya görevlendiriliyor. Katili bulma süreci, hayatın onlara olan sürprizleri, gerçeklerle yüzleşme ve beklenmedik olaylar arasında bir de aşk dahil oluyor. Onların hayatında aşkın ne kadar imkansız olduğunu ise çok geç öğreneceklerdir. "Geçmişin yangınları geleceğe küllerini savurdu ve küller, izini bırakarak uçup gitti..."

BEN EFTELYA SOYKIRIM BEN CEHENNEMİN KÖR ATEŞİYDİM...

Karanlık sokaklarda yalnızca suçlular değil, adalet de gizlenir… Deniz Karan, sıradan bir katil değildi. Onun kurbanları, yıllarca cezadan kurtulmuş suçlulardı. Adaletin sessiz kaldığı yerde, o kendi yöntemleriyle konuşurdu. Ancak asıl hedefi çok daha büyüktür: Suçluları koruyan ve ülke dışına kaçıran güçlü bir isim, devletin başındaki Serkan Kayahan. Bir gece işlediği cinayete tanık olan Arden, devlet için çalışan bir kadın. Onu ele vermesi gerekirken, kalbi aklının önüne geçer. Deniz’e duyduğu yasak aşk, onu adalet ile ihanet arasında bir seçim yapmaya zorlar. Çığlıkların yankılandığı şehirde, herkesin bir sırrı vardır. Peki, en büyük sır ortaya çıktığında kim hayatta kalacak? “Evinden neden çığlık sesleri geliyordu?” “İnsanlar ölürken çığlık atarlar.”

Bir hata… Bir oyun… Ve ölümle yüzleşmeye hazır mısınız? Alp Şahin, işe alındığı gün yaptığı tek bir hatayla hayatını bir kâbusa çevirir. Herkes onun bu hatayı telafi etmesini beklerken, patronu Bora Şimşek farklı bir yol seçer: Bir oyun. Ama bu sıradan bir oyun değil… Bora, sadece bir şirket patronu değil; aynı zamanda zekâsını kurbanlarını tuzağa düşürmekte kullanan, karanlık bir geçmişe sahip soğukkanlı bir seri katil. Alp, hayatta kalmak için Bora’nın kurduğu tehlikeli labirentte yolunu bulmak zorunda. Kurallar belli değil. Güvenilecek kimse yok. Kaos içinde ilerlerken tek bir soru aklını kemiriyor: Bu oyundan sağ çıkabilecek mi? Yoksa ilk ve son hatası, hayatına mı mal olacak? Kaos Oyununa hepiniz hoş geldiniz.

Bu hikaye, intikam, pişmanlık ve geçmişin gölgesinde sıkışmış bir adamın karanlık yolculuğunu anlatıyor. 7 Temmuz 2027`deki kazanın ardından, bir seri katilin içsel dönüşümü, ölümle iç içe geçmiş geçmişi ve intikam duygusuyla şekillenen acı dolu bir hayatı keşfedeceksiniz. Zihnindeki karanlık ve geçmişin yarattığı izlerle mücadele eden baş karakter, her adımında geçmişinden kaçmaya çalışırken daha da derinleşen bir suç geçmişine adım atar. Her cinayet, her kan damlası, onun için bir anlam taşırken, ardında bıraktığı rakamlar (7727) her şeyin bir tesadüf mü, yoksa bir plan mı olduğunu sorgulamasına neden olur. İnsanların acılarını hiçe sayarak yaptığı eylemler, onun içindeki boşluğu, karanlık yanını ne kadar beslediğini gözler önüne serer. İntikamla körleşen bir adamın hikayesini anlatan bu yazı, akıl sağlığını kaybetmiş bir ruhun, acıyı nasıl bir silah olarak kullandığını ve ölümle nasıl yüzleştiğini sorgulayan bir derinlik sunuyor.

Salona girdiğimde tüm yüzler bana döndü.Bazıları şaşkın hareleri ile bu kadar önemli bir toplantıyı neden bozduğumu düşünüyor,bazıları ise zaten böyle birşeyin olacağından haberdar oldukları için sessizce yapacağım hamleleri bekliyordu.Kimse ses çıkarmaya cüret etmiyordu. Masada oturan yüzlere teker teker bakarken bir yandan da baş köşesinde oturmuş ve arkası bana dönük Genel Başkan Vekil Hazarden`e doğru yürümeye başladım.Arkasını dönüp bir kere bile bakmamıştı.Aramızdaki mesafe sıfırlandığında,yavaşca eğilerek kulağına fısıldadım. "Ops, sei stato beccato!"İ İrkilmiş,bir kaç saniye yakalanma`nın verdiği korkuyu tatmış, yavaş yavaş titrmeye başlamıştı.Bunu ben hariç kimse göremiyor ve hissedemiyordu.İnsanların üzerinde bıraktığım etkiyi görmek oldukça hoşuma gidiyordu.Kuyumu kazmak ne demek birazdan öğrenecekti.Dudaklarım bu görüntü karşısında yavaşça iki yana kıvrıldı. Dudağımdaki sırıtış ile birlikte irislerimi diğer baş köşede oturmuş beni izleyen boş harlere çevirdim. Baransel Ferhunzade,kaşları belli belirsiz çatılmıştı.Kemikli yüzü kasılmıştı.Koyu kahverengi gözleri ne kadar boş bakıyor olsa da bu yaptıklarım onu bir hayli şaşırtmıştı.Gözleri önce kırmızı ruj ile boyanmış dudaklarıma kaydı,yüzümün her zerresini dikkatle izledi.Bakışlarımı ifadesiz,boş bakan harelerden çekip,gözlerimi titreyen bedene çevirdim.Kimse`den çıt çıkmıyordu.Ölüm sessizliği bu olsa gerekti.Parmaklarım yavaşça önümdeki korkak bedenin şah damarına dokundu.Orada akan kanı hissetti,bu his çok hoştu.Hamlem karşısında elimin altında ki beden transa girmiş gibi dondu kaldı.Alt dudağımı dişlerimin arasına aldım ve uzun manikürlü tırnaklarımı titreyen damara bastırdım.Ve bombanın pimini çekmiş bulundum. Kurgu bana aittir.Herhangi bir kopyalama durumunda yasal işleme başvurulacaktır.

Kan bazen konuşur… ve söylediğini asla unutturmaz. Şehir, karanlıkta boğulurken ardında kanla yazılmış mesajlar bırakılıyor. Her cinayet, susturulmuş bir çığlık gibi yankılanıyor. Başkomiser Lara, bu sessizliğin ardındaki karanlık zihni bulmak için zamana karşı yarışırken, kendi geçmişindeki yaralar da yeniden kanamaya başlıyor. Ama unutmamalı… Sessizliğin bittiği yerde, kanın hükmü başlar.

Aşkın bir gün tanımadığı bir numaraya eğlencesine yazar, peki ya o kişi katiliyse?.. Bir katil kurbanına aşık olabilir miydi ki??

"Ben görüyordum onun ruhunda bir iz vardı." İzmir`de meydana gelen bir kaos vardır. Bu kaos bir çok kişinin ölmesine neden olan bir seri katilin var olmasıydı. Bu zamanlar için yetiştirilen 6 ünlü dedektifler bir araya gelir ve aynı çatı altında toplanır. Ancak bu dedektiflerin başları hiç bir zaman beladan eksik olmaz. 6 ünlü dedektiften biri olan Efnan bu dedektiflerin içinde çocukluk arkadaşı Uraz`ı bulmayı ummuyordu. Öte yandan Uraz`ın himayesi altında olduğunu da bilmiyordu. Gelen tehditler, suikastlar ve baskınlara rağmen bir arada olmayı başaran bu ekip işler çığrından çıkmaya başlayınca nasıl kendi hayatlarını ve şehri kurtaracağını düşünmeye başlar. Artık ölüm kalım meselesi durumuna dönüşen bu olay karşısında bir çok kez ölümden dönen olsada bazıları onlar kadar şanslı değildi.

Gerçekler bazen ay ışığında saklanır. Liya, geçmişinin sessizliğiyle baş etmeye çalışırken kendini bir cinayet soruşturmasının tam ortasında bulur. Yanında, geçmişin yükünü omuzlarında taşıyan Atlas ve her detayı çözmeye ant içmiş Gece vardır. Üçü birlikte, soğuk bir ay ışığında işlenmiş esrarengiz cinayetleri araştırırken sadece kurbanların değil, kendi sırlarının da gölgesine çekilirler. Bu sadece bir cinayet değil. Bu, karanlıkla yüzleşmenin, dostlukla sınanmanın ve gerçekle başa çıkmanın hikâyesi. Ay ışığı altında hiçbir sır sonsuza dek saklı kalmaz. Ay Işığındaki Cinayet, karanlık sırlar, geçmişten gelen hayaletler ve gökyüzüne yazılmış bir adalet öyküsü...

Seri katil ve aynı zamanda Mühendis olan bu kadının yıllar sonra ortaya çıkan ailesiyle imtihanı. Abileri fazla ve ünlü iş adamları oldukları için tanınmış kişi olacaktı. Asıl soru Hazel’i koruyacakmıydılar..?

. Bazen yaralı olmadığın halde yaranı fark edersin; iyileşmek zaman alır, bazen de iyileşmek kadar iyileştirmek istemezsin. "Şifa gibisin turuncu. Şifa gibi... Avuçlarının arasında cennet bahçelerinin en güzelini saklıyorsun." Kanadı kırık kuşun kanadına merhem oldun, oysa kuşun kalbine bıraktığı hasarı; avuçlarının arasından kanatları iyileşerek uçtuğunda, gitmesinden kalan hiçbir iz kalmadığında anlarsın. Gece yarısı tanımadığı bir insan tarafından öldürülmek için kovalanır Seren, ancak bu öldürülmeye baş kaldıran Leo; Seren`i kurtarmak için yaralanır. Daha zaman olduğunu düşünmesine rağmen karşısına çıkmak zorunda kaldığı Seren`e ise bu durumu anlatmak için zorlanır; kendini anlatmak için hazır hissedene kadar, Seren`in yanında kalmasına sağlayarak ona desteğini sağlar. Kimseye inanma Seren, kimseye güvenme Seren; hayatın bir o kadar uzak, bir o kadar yakınında. Bazen düşmanı uzaklarda aramana gerek kalmaz; belki bir adım uzağında, belki bir nefes mesafesi yakındadır. 🌇 Kitabın içinde geçen hiçbir kurum, kuruluş, olay ve karakterler; gerçek değildir, gerçek olamayacak kadar gerçeklikten uzaktır.

Bir sektör ve liseli öğrenciler

Seri katil sevgilim...

“Onu öldürdüm, çünkü yaşamak istedim. Senin hayatın, onun ölümüyle birleşti. Ve şimdi ikisi de bitti."

Küçüklükten beri ailesinden psikolojik ve fiziksel şiddet gören Asya`nın bir gece babası tarafından evden kovulmasi sonucu bir parka gitmesi. Gittiğinde babası kızına birşey gelmesinden değilde başına bela almamak için kızının peşinden gelmesi orda çıkan ikisi arasındaki kavgaya ise bir kişinin daha katılması bu kişi ise en başta ABD olmak üzere birçok ülkede aranan seri katil Ayaz Demir Algan olmasıdır.

İntikam için bu yola çıktım ama artık bu yolu seviyorum. Kötü insanlar ölürken ben para kazanıyorum. Tek bir sorunum var bir komisere aşık oldum, ama o benim aradığı azılı bir kiralık seri katil olduğumu bilmiyor. İşine çok önem verdiği için dünyaca ünlü katili yani beni bulamadığından daha da sinirleniyor ve daha da çabalıyor beni bulmak için. Peki bulursa ne olur? Ben onun bebeği gibi sevdiği kadınım. Beni bebeği gibi korur mu yoksa yalandan hiç hoşlanmadığı için beni emniyete teslim etmeden önce kendisi mi işkence eder?

Soluksuz kalmış, kesik nefesleri arasında ellerine baktı. Kızıla boyanmış ellerindeki kaygan his ona yabancı değildi. Yetim bir kız çocuğuyken nasıl bu hale gelebilmişti? Bir tesadüf mü, yoksa kurgulanmış bir oyun mu?

Karanlığa gömülen şehrin üzerinde şimşekler dans ediyordu. Gök gürültüsü ise sağır eden cinstendi. Sanki ben konuşmadıkça gökyüzü konuşuyor, günahlarımı haykırıyordu adeta. İçimde... Beyaz ve Siyah. Aydınlık ve Karanlık vardı. Hangisinin büyüklüğü daha fazla kestiremiyorum. Terasta duyduğum adım sesleriyle irkilerek çıkışa doğru döndüm. Karan... Panikle geri adım atsamda terasın pervazına yaslanmıştım. Kaçışım yok. Kalbim deli gibi atarken telaşla bir çıkış yolu arıyordum. Ben kafamda bahaneler sıralarken o çoktan sınırlarımı ihlal etmiş bana yaklaşmıştı bile. "Saye!" Kullanmadığım ikinci ismimle seslenince tüylerim diken diken oldu. Herkes, "İclal" olan ilk ismimle seslenirdi. O beni tanıdığından beri hep ıslarla "Saye" diye seslenip durdu. "Bu havada ancak senin gibi biri, bu gökyüzüne kadar uzanan binanın terasına çıkar." Eliyle yanağımı okşamaya başlayınca bir an kalbim yerinden çıkacakmış gibi hissettim. "Saye, sen gerçeği benden ne kadar saklarsan sakla." yüzünü yüzüme yakınlaştırarak "Gözlerinin ardında ki gerçek yüzünü görüyorum." Ve tekrar yineledi sözlerini "Sakladığın o yüzü görüyorum.! "

Arabayla dümdüz bir yolda giderken birden takla atıp günlerce acı içinde kıvranırken kimse tarafından bulunmamak gibiydi hayatım, hızlı ve acı verici. İnsanlar unutulur mu? ne kadar sürede unutulur? Ben unutulmak istemiyorum. Aslında, ardımızda bıraktığımız belki bir söz, belki bir fotoğraf var olmaya devam ettikçe bizde var olmaya devam ederiz. Benim yazdığım bu satırlar okunmaya, kulaktan kulağa yayılmaya devam ettikçe ben unutulmamış olacağım.

Ölülerin sesleri ve yalvarıslarını duymaya başlasanız ne hissederdiniz? Akıl hastanesindeki kızımızın başına neler gelicek? Peki... Hastaneden çıkınca bir seri katile dönüşürse?

Sadece kadınları öldüren bir seri katil ve seri katili arayan bir dedektif...

Yanan ateşteydi gözlerim. "Bir şey söyleyeyim mi?" dedim. Bana baktı, kararlı ve sıcak bir bakıştı bu "Her zaman." Gözlerim artık yalnızca ona bakıyordu. "Kimse beni kaybetmekten korkmadı" dedim. Ve bunu öyle içten söyledim ki göz pınarlarımın ıslak olduğunu fark ettim. Bir müddet sustu. Derin ve anlamlı bakıyordu; sanki nadir bir çiçeğe, ya da kırılacak bir kalbe dokunuyormuş gibi. "Ben korkuyorum," dedi, sesi titriyordu. "Hem de her zerremle." Bir savaşın ortasında yeşeren bu cümleler, kaderi değiştirecekti. Çünkü bu kez kalbini kaybedecek olan oydu.