Yolunu kaybeden yaprak, elbet birgün evini bulur... Rüzgar dindiğinde.

Bir yüzbaşı ve bir aşiret ağasının yolları Şırnak’ın topraklarında kesişti. Biri görevle, diğeri suskunluğuyla savaşıyordu. İki ayrı dünya, iki ayrı yemin… Ve aralarında, adı konmamış bir bağ vardı. Devletin sert gölgesiyle aşiretin susmayan sesi çatışırken, bir bakış her şeyi değiştirdi. “Meftun olduğum gözleri, küf yeşiliydi,” dedi adam. O an, ne emir kaldı ne kural. Bir dosya açıldı, geçmişle hesap kesildi, sadakat yeniden tanımlandı. Kimi zaman bir sorgu odasında, kimi zaman dağ yollarında yürüdüler. Ama asıl mücadele, kalplerinin sessizliğindeydi. Küf Yeşili, yasak bir yakınlığın, çözülmemiş sırların ve susarak anlatılan bir aşkın hikâyesi. Sınır çizgilerinin ötesinde, duyguların tam ortasında…

Karanlığın tam ortasında, bir çığlık yankılandı… Evin duvarları, çaresiz kadının feryatlarını içine hapsederken, onun için kaçış neredeyse imkânsızdı. Öfkeden gözü dönmüş bir adam, karşısındakini paramparça etmeye hazırdı. Ama o sadece kendisini değil, karnındaki masum hayatı da korumak zorundaydı. Tam her şeyin bittiği an sanılırken, kapı büyük bir gürültüyle kırıldı. İçeri giren adam, savaşın tam ortasından çıkıp gelmişti. O, sadece bir asker değildi. O, hayat kurtarmaya yeminli bir adamdı. Fakat karşısında durduğu tehlike, cephede karşılaştığı düşmanlardan bile acımasızdı. Zaman daralıyor, hayatlar tükeniyordu. Bu gece yalnızca bir kurtuluş hikâyesi değil, hayatta kalmak için verilen bir savaş yazılacaktı. Peki Kanla sulanan bir gül nasıl iyileşirdi ?

“Adalet mi önce gelir, aşk mı? Ya kalp ikisine de dayanmazsa?” Komiser Varkan Eren Erel, disiplinli, zeki ve görevine sadık bir polis. Onun için hiçbir dosya kişisel değildir — ta ki Beliz Türkmen’in adı bir suçun ortasında geçene dek… Beliz, kalp rahatsızlığıyla yaşamaya çalışan genç bir kadın. Sessizdir ama içine attığı çığlıklar büyüktür. Tek bir yanlış adım, onun sadece özgürlüğünü değil, canını da alabilir. Ve o adım, bir sabah sorgu odasında atılır. Yasa dışı örgütlere para aktarımıyla suçlanan Beliz, aslında masumdur. Ama gerçek ortaya çıkmadan kalbi durmak üzeredir. Varkan Eren için artık her şey değişmiştir. Bu bir görev değil; bir kurtarma savaşıdır.

Soğuk savaşın gölgesinde, farklı ülkeler için çalışan iki ajan, kaderin cilvesiyle birbirine bağlanır. Aşk, görev ve sadakat arasındaki ince çizgide yürürken, her karşılaşma hem heyecan hem de tehlike getirir. Ayrılıklar, özlemler ve gizli mesajlarla örülü bir hayat sürerken, kalpleri bir kez daha kavuşmak için mücadele eder. Her sayfa, ihanetin, cesaretin ve aşkın iç içe geçtiği bir dünyaya davet eder; okuyucuya hem kalp atışlarını hızlandıran bir gerilim hem de dokunaklı bir aşk hikâyesi sunar. Bakalım kalpleriyle en büyük savaşı veren iki insan kaderlerini bozup yeniden mi inşa edecek yoksa kaderlerine boyun mu eğecek?

Hayat iki çizgi arasındaydı. Doğum ve ölüm. Başlangıç ve bitiş. Arada geçen süreye yaşam denirdi. Yaşamın hayat olması için iyi şeyler yaşamak gerekirdi. Geriye küllerin kalsa dahi küllerinden doğmak lazımdı. Küllerinden doğmak anka kuşuna özelse, anka kuşu olmak lazımdı… Ben küllerinden doğacaktım, küllerin karanlığına karşı aydınlık olacaktım. İçimdeki karanlık karadeliğe rağmen yaşayacaktım. Hayat buysa, ben seve seve göğüs gerecektim. Bu da benim karanlığımı aydınlığa çevirme hikayem…

Öncelikle kitapta kullanılan tüm özel isimler hayal ürünü olup gerçeklik ile alakası olmayan şeylerdir. •BESTE NİLDA SALDUZ• Ünlenme yolunda ilerleyen voleybol için her şeyini vermeye hazır bir kızdı.Sadece kariyerdi onun için başka şeylere gerek yoktu.Planlı ve disiplinli bir sporu idi. •ETKA HAN EGELİ• Sporcu nasıl olmalı idi.planlı ,disiplinli belki sabırlı.Etka tersti.Hırslıydı,tutkuluydu kural bozandı.Hayatı istediği gibi gidiyordu ancak her seferinde magazinde gündem olan bir sporcu ne kadar ilerleyebilirdi. Onlar tersti biri delice planlı diğeri ise planın ne demek olduğunu bilmeyen.Ancak birleştikleri tek bir nokta vardı.Spor aşkı.

Taş duvarlar, yasaklı büyüler ve suskun koridorlarla çevrili bir akademi. Bilginin güç, hatıraların ise tehlike olduğu bir dünya. Linda Waldwin, akademinin sadece teori derslerinden ibaret olmadığını, diyarın ne kadar karanlık sırlar barındırdığını öğrenemk üzeredir. Büyü, psikolojik gerilim ve dark academia atmosferiyle örülü bir hikaye sizi bekliyor.

Bir emanet sözü, bir baba vasiyeti, edinilen intikam yeminleri ve susulan bir aşk… Ali nefesini kendi elleriyle koparıp bir kenara attığı o yeminin içinde kavrulurken, tekrar bir yemin ile kavuştuğu nefesindeki devası ile ne yapacaktı? Efsun Ailesinin ölümünden sonra çıktığı intikam yolunda, yanında olan adamın kim olduğunu bilmediğini zannetse de yüreğinin en ücra köşelerinde onu haykıran gerçeklik ile ne yapacaktı? İntikam onları aynı yola koydu.
Gerçekler ise aynı ateşe. Bir aşk, bir yeminle ne kadar susturulabilir? 
Ve bir kalp, sevdiğini korumak için kendinden kaçabilir mi? Efsun ve Ali… Onların hikayeleri hasret çektikleri, gönül verdikleri sevdalarının ilk mısrasındaki ayrılıklarından başlıyordu. ALINTI; “Yeşillerine çekmişsin yine yağmurlu bulutlarını” Ali yorgunda olsa Efsun’da ki değişikliği anında fark etmişti. Bir elini tezgahın üstüne koyup başını hafifçe eğerek Efsun’un yüzünü inceledi. Efsun ise o an bakışlarını Ali’den çekip bulunduğu konumdan hareket ederek arkası Ali’ye dönük bir şekilde dolabın içinden bardak çıkardı. “Nezle oluyorum galiba. Gözlerim ondan böyle sulu duruyor” dedi bardağa su doldurarak. Ali nefesini hafifçe dışarı verip anlayışlı bir şekilde gülümsedi. Mutfak tezgahının önünde yan yana durduğu Efsun’a baktı suyunu bitirmesini bekleyerek. Efsun yoğunluktan ve koşturmadan hesabını veremediği o mahzen olayının geldiğini anlayarak dudaklarına dayadığı suyu sanki hiç bitmeyecekmiş gibi yudum yudum içmeye başladı. Bakışlarını mutfak dolabına odaklayarak özellikle Ali’den tarafa çevirmiyordu. Saniyelerin kovalandığı zamanın içinde yanındaki adamın tek bir ses dahi çıkartmadan durması Efsun’da merak hissi uyandırdığında bardak hala dudaklarına dayalıyken yan bakışla Ali’ye baktı. Ali Efsun’un bu çocuk gibi hareketi ile içinden dolup taşan tebessümünü dudaklarına kondurmuş başını iki yana sallamıştı. Efsun’a derin bir tonda bakmasının yanı sıra su gibi berrak olan anın atmosferinde takılıp kalmışlardı adeta. “Kaçarın yok” Ali yeterince yakın olduğu Efsun’a doğru hafifçe eğilip ona bir sır veriyormuş gibi fısıldadı. Bu yakınlığın etkisiyle Efsun’un dudaklarına hala dayalı olan bardaktaki suyun boğazına kaçmasına ve boğazının yırtılır gibi öksürmesine sebep oldu. Ali onun bu çocukça halleri ile ne yapacağını bilemez şekilde gülerek Efsun’un kolunu tutup elindeki bardağı alarak tezgahın üstüne koydu ve hala Efsun’un kolunu tutarken diğer eliyle onun sırtına hafifçe vurmaya başladı. “Bir su içirmedin insana Ali. Neyden kaçıyormuşum acaba ben? Kaçtığım hiçbir şey yok” Efsun kendinden emin bakışlarını ve başını Ali’ye doğru dikti. O an aralarındaki yakınlığın ikisi de farkına varmış gibi Ali yüzündeki gülümsemeyi silmiş ve geriye doğru çekilmişti Efsun’un kolunu tuttuğu elini de çekerek. “Sanma ki sözümü dinlemeyip o mahzene girdiğin günü unuttum. Bu yolda şu an birlikte ilerliyorsak gruptaki diğer kişilerin benim verdiğim emirleri yerine getirdiği gibi sende aynısını yapmak zorundasın. Diğerlerinden hiçbir farkın yok” dedi Ali ciddiyete kavuştuğu sesi ile. Bakışları az önceki durumun aksine bir yabancının kimliğine bürünmüştü. Bu kendine verdiği sözlerin takınması gerektiği ifadeydi. “Yanlışın var Ali. Diğer kişiler her zaman yan yana duracağın emrindeki kişiler olabilir ama ben sadece bu iş bitene kadar varım. O yüzden yapacağımız işleri ya da görevleri tehlikeye atmayacaksa bana doğru gelen şeyleri yapmakta kararlıyım. Ya kendi isteğinle kabullenirsin ya da zorla“ Efsun’da meydan okuyan bakışlarını Ali’den esirgemedi.Bir

Beş yıl önce yaşanan çarpıcı bir hadisenin sonucunda birçok insanın hayatını etkileyecek olan kader çoktan ağlarını örmüştü bile.Kaçış ya da bir kurtuluş yoktu.Sonbaharın silkeleye silkeleye düşüremediği yaprak bir fısıltı ile titreyerek acı içinde kıvrılıp kendi isteği ile yere düşecekti. Şüphenin yönlendirdiği kalpler aklın hükmedemediği bir bedeni, sırf intikam için hareket ettirecekti. Kalp şüphenin yarattığı ateşte cayır cayır yanarken akıl ona dur demeyecekti. Zehre Özden İstanbul Üniversitesi Gazetecilik bölümü son sınıf öğrencisiyken, ta uzak doğudan değişim öğrencisi olarak gelen melez adamın hayatına girmesiyle yeni bir döngünün kapılarının aralanacağından habersizdi. Sevginin getirdiği bağ aşkla taçlanırken şüphenin getirdiği kuruntu onu çıkmaz bir sokağa sokacaktı. Beş yıl önce polis annesinin şehit olduğundan eminken, şimdi ise Gizil isimli gizli bir kişiden gelen kutu ile doğru bildiği tüm gerçeklerden şüphe duymaya başladı. İlk başta kendisi ile dalga geçildiğini düşünse de sonrasında ona annesinin bir eşyasının gönderilmesi ile artık ona inanmaya karar verdi. Ancak bilmiyordu ki o artık şüphenin bir oyuncağıydı. Çünkü şüphe içe bir kere düştü mü yakmadık yer,dağlanmadık yürek bırakmazdı.

Seviyorum seni çilli kız. Bırak hayatım seninle güzel olsun.

Tenime değen iğneler bir bir verdiğim sözleri göğsüme kazırken, içimde tarifsiz bir burukluk vardı. Aklımdan hiç çıkmayan sorular zihnimin içinde bir zehir gibi yayılıyordu.Uzun kirpiklerin, gül dudakların.. Dudaklarının hemen sol üstüne yerleşmiş küçük ben, Ölmek istediğim mezarlık, nabzının attığı yer. Saçlarının arasına karışmış deniz dalgaları.. İki gözüm, göğsüme kazıdım seni. Yaşanmamışları unutmamak için çizdim bütün zerreni. Yasla başını göğsüme, saç tellerin dağılsın kalbimin üzerine. Nabzın nabzıma değsin.

Yağmur, müzik ve tesadüf. Bazı kapılar yağmurdan kaçmak için açılır. Bazılarıysa insanın kendine yakalanması içindir.

Nakano Nao: Itsuki... Nakano Nao: Sana çok kötü bir haberim var... Nakano Nao: Ama kızma, tamam mı ? Nakashima Itsuki: Söyle. Nakano Nao: Ama bak kızma... Nakashima Itsuki: Bu uyarıdan sonra nasıl sinirlenmemi bekliyorsun, orospu çocuğu ? Nakano Nao: Arabanı çizdim. Şu yirmi milyon yenlik olanı.... Görüldü. Nakano Nao: Itsuki ? Nakano Nao: Benden değerli değil, değil mi ? Nakano Nao: Itsuki ? Nakano Nao: Kapı çalıyor... Nakano Nao: Orospu çocuğu... Şeytan`ın İki Yüzü (Koi No Yokan) Karakterlerine ait bir texting kitabıdır. Ana kitaba bağlı değildir.

Her şey normal düzeninde ilerler ama her normal bir gün anormale döner. 〄 Her şeyin bir düzeni vardır, bir ilki bir sonu vardır. Her durumun da bir açıklaması vardır. Öyle olmalıdır. Öyle olmalıydı. Elimde kaç dakikadır tuttuğumu bilmediğim kağıdı tekrar açıp okudum. Sertçe yutkundum. Bu el yazısı abime aitti, biliyordum ama neden böyle bir şey yazdığını ve nereye kaybolduğunu bilmiyordum. Benden yardım istiyordu, hayır benden değil. Benden birine ulaşarak yardım etmemi istiyordu. Saçmaydı. Ulaşmamı istediği kişi abimin yıllarca yakın arkadaşı olup daha sonra düşmanı olan kişiydi. Neredeyse 8 yıldır görmediğim o kişiydi. En yakın arkadaşı ama sonradan en azılı olan düşmanı... Kartlar yeniden dağıtılacaktı ya da çoktan dağıtılmış ve en sondaki zor olan bana kalmıştı.

Kitab içeriği Öğretmen-öğrenci ilişkisi içeriri

Hıza düşman olan bir kadın ve hız tutkunu olan bir adam… Ne kadar yakınlaşabilirdi? Peki ya onların aşkları birbirlerine bu kadar zıtken ne kadar ileriye gidebilirdi? Kenan ve Eylül… Kenan ünlü bir rally pilotu. Tek hedefi şampiyonlukken, çok yakın arkadaşının rally test sürüşü sonunda hayatını kaybetmesiyle hayatı alt üst olur. Eylülse bir polis. Annesini yakın zamanda aşırı hız yapan biri yüzünden kaybetmiş. Peki bu ikisini buluşturan sadece acılarının benzerliği mi? Hız, ikisinin hayatından da birşeyler aldı ancak Kenan hıza daha da çok sarıldı Eylülse hıza tamamen düşman oldu. Eylül mü aşkı için hıza alışacak yoksa Kenan mı hızdan ayrılacak? Bu ikilinin hikayesini okumaya hazır mısınız?

Aşık olduğu kadından boşandığından beri iç aleminde yalnızlıkla boğuşan Teoman başkomiserin annesinin ölmesiyle başlayan bu sürükleyici hikaye, bedenlerine numaralar kazınmış cesetlerin peşi sıra bulunmasıyla ilginç bir hale bürünür.

"Üç haftalık kayboluşun ardından Defne Aydın`ın nasıl, ne şekilde Türkiye`ye döndüğü ise hâlâ belirsizliğini koruyor. Genç şarkıcının kaçırıldığı mı, yoksa kendi isteğiyle mi ortadan kaybolduğu soruları sosyal medyada gündem oldu. Ünlü ismin, Devran Arıkan ile ne tür bir ilişki yaşadığı ise henüz netlik kazanmış değil..." . . . Defne Aydın, hayallerini sahne ışıklarıyla büyüten genç bir şarkıcıydı. Hayatında yalnızca iki arkadaşı ve onu seven dinleyicileri vardı. Bir gecede alkışlardan kelepçelere, özgürlükten karanlığa sürüklendi. Defne Aydın, yabancı bir ülkede alıkonuldu, öldürülmek istendi. Devran Arıkan. Güçlü, tehlikeli, kaçışı olmayan bir adam. Defne`yi kurtardı ama aynı zamanda onu kendine bağladı. O bir kurtarıcı mıydı, yoksa hayatına giren en büyük felaket mi? Bu, minnetle başlayan bir yakınlık. Korkuyla büyüyen bir tutku. Ve gitmek istedikçe daha çok çekildiği bir aşktı. Devran onun kalkanıydı. Ama aynı zamanda kafesiydi. Ve aralarında, her nefeste hissedilen bir gölge vardı: Akdeniz belası. Bu hikâyede aşk, güven kadar tehlikeli.

Oksijen kriziyle boğuşan bir dünya var artık. İnsanlığa sunulan tek çözüm: yeraltı devletleri. Kurallarla çevrili, yaşamakla sınırlandırılmış yeni bir düzen… Tek bir farkla: –gökyüzü. Peki, buna gerçekten yaşamak denir mi? İtaatle özgürlük, yaşamla vicdan arasında sıkışıp kalmış bir kadın… Ve tüm sınırlara, tüm bu düzene karşı duran bir adam… Hangisi haklıdır sizce? Dünya ikiye bölünmüştür artık: yer üstü ve yer altı. Bir protokol bozulduğunda, bir isyan başladığında ve gökyüzü ilk kez gerçekten kaybedildiğinde… Soru nettir: Sen hangisinde yaşamak isterdin?

Küllerinden doğdu. Önce av oldu sonra avcı..

İkisi bir araya geldiğinde, geçmişin karanlık sırları, aşk ve kaybın ölümsüz etkisiyle gün yüzüne çıkacak, yıllar süren bir arayış nihayet sonuca ulaşacaktı. Zamanın, aşkın ve ölümün birleştiği bu gizemli yolculukta, Gülşah ve Kürşad’ın hayatları birbirine dokunacak, ancak geçmişin ağır yükü onları sonsuz bir döngüye hapsedecekti. Geçmişten günümüze uzanan bir aşk hikayesi... Gülşah ve Kürşad`ın hikayesi... Tüm hikaye bir kurgudan ibarettir.

Fırtınada Kalanlar, karla örtülü Rize sokaklarında başlayan bir hikâye. Geçmişin susturulamadığı, görevle vicdanın çatıştığı bir fırtına. O bir asker. Emirlerle büyümüş, duygularını bastırmayı öğrenmiş. O bir savcı. Adaletle yaşayan, susarak direnen. Aynı fırtınanın içinde, sırtları birbirine dönük duruyorlar. Aralarında söylenmemiş cümleler, yarım kalmış bir sevgi ve karın bile örtemediği sırlar var. Bir yüzük yeminleri hatırlatırken, bir kırmızı atkı geçmişten kopup bugüne savruluyor. Bazı insanlar kaçar. Bazıları savaşır. Bazıları ise fırtınanın tam ortasında kalır. Ve herkes kalmayı seçemez.

"Bu şiir kitabı, aşkın en saf, en yakıcı ve en buruk hallerini dizelere döküyor. Özlemin gölgesinde, kalbin sessiz çığlıklarını, sevginin hem tatlı hem acı izlerini bulacaksınız. Her bir satır, kaybedilen bir anın, dokunulamayan bir hayalin ve yeniden yeşeren umudun yankısı. Aşk acısının derinliklerinde kaybolmaya, özlemin sızısında kendinizi bulmaya hazır mısınız?"

Ben Meyra. 23 yaşındayım. Hayvanlarla, sessizlikle ve kendi kurduğum küçük dünyayla yaşıyorum. Herkesin “büyü” dediği yerden bilerek uzak durdum. Çünkü bazı hayaller, kalabalıkta soluyor. Bir gece, bu sessizliğin ortasına yaralı bir yabancı düştü. Adını sonradan öğrendim. Atlas. Onun dünyası gürültülüydü, benimki yavaş. Bir haftalığına aynı çatı altında kaldık. Hayvanlar, sabah sesleri, toprak ve iyileşen yaralar arasında Atlas ilk kez durmayı öğrendi. Ben ise kurduğum dünyanın ne kadar kırılgan olduğunu fark ettim. Gitti. Ama bazı insanlar giderken arkalarında sessizlik bırakmaz. Bu hikâye; iki ayrı hayatın, aynı yerde nefes almayı öğrenmesini anlatıyor. Ve evet, bizim anlatıcak çok şeyimiz var.