Bir polis ve doktorun hikayesi.

Eğitim verecek kişinin o olmasına hiç şaşırmamıştım. Karşısına gelenleri iyi darbelerle yere serdiğinde kendine güvenen bir adamın ağırlığıyla sordu. "Var mı karşıma gelen?" Usul bir nefes alıp yanına adımladım, "Ben varım." Bana baktığında alayla sırıttı önce, "Ciddi bir rakip arıyorum." diye konuştu kalabalığa dönerek. "Bir kadına yenilmekten koktun mu?" Tekrar bana döndüğünde onu gaza getirdiğimi anlamıştım. Yanıma yaklaşıp kulağıma fısıldadı. "Zaten sana yenilmedim mi sanıyorsun?" Geriye çekilerek benimle mücadele etmek istemediğini açıkça belli ederken, ben pes etmeden ilk hamlemi yaptım. Dizine sert bir tekme atıp dizlerinin üzerine düşmesini sağladım. Kolumu boynuna doladığımda yüzüne doğru eğildim. "Ben yenildim sana." diye fısıldadım kulağına. Aniden bana döndüğünde yüzü yüzüme değmişti. Sersemliğimden faydalanıp boynunda duran elimi çekip beni yere savurdu. Atik bir şekilde ayağa kalktı. Onu takip edip ayaklandım. Bunlar ona sökmemişti usta bir şekilde geri savurdu beni. "Savaşmadan yenildin, gitme deseydin." dedim sitemle. "Gitme desem... Kalır mıydın?" Yanlarımda duran kollarına dirseğimi geçirip onu yanına düşürdüm. Aynı onun gibi üzerine çıktım. Sorusuna cevap verecekken göğsümden çıkan ona ait künye aramıza sarkıyordu. "Kalmazdım." Üzerinden kalkacakken elini uzatıp boynumdaki künyeyi çekerek aldı ve beni atik bir hareketle yere savurdu. Kendisi yanıma diz çökerek fısıldadı. "Hataydı." dedi künyesini kavrayarak, "Sana vermem de, seni sevmem de hataydı." Cesaretli bir polis ve yiğit bir askerin silahların gölgesindeki, siyah aşkı...

"Bekle ! " dedi yüksek sesiyle arkamdan. Odadan çıkmış ve nereye gittiğimi bilmeden koşuyordum. Koridor boyunca, bir sürü Odalar vardı ama odalardan birine girersem, beni orada kolayca bulacağını bildiğimden dolayı, kendimi hiç riske atmadan direkt merdivenlere doğru yöneldim. Bir ara merakıma yenik düşerek Arkama baktığımda onun çatık kaşları ve sinirli gözleriyle karşılaştım. Ben telaş içinde hareket ederken, o ise benim aksime `Seri katil` edası ile yavaş ve emin adımlarıyla hareket ediyordu. Ne yalan söyleyeyim! Bu hareketleri benim daha da gerilmemi sağlıyordu... Aramızdaki mesafeyi arttırmak amaçlı daha da Hızlınarak bir hışımla merdivenleri indim. Önüme kocaman bir salon çıkınca etrafımı incelemeye başlamıştım. Ben sağa sola bakarak, Nereye gideceğimi düşünürken. O ise Merdivenlerin başına gelmiş ve hiç eksilmeyen öfkesiyle bana bakıyordu... İleriye doğru bir adım atmıştım ki gür sesiyle adımım öylece havada kalmıştı. "Sakın! Bir adım daha atayım deme! Bekle orada !" Dedi sinirle. Emir vermesi sinirlerimi bozmuştu ama onu dinleyerek yerimde kaldım. O ise sözünü dinlemiş olduğumu görünce, yüzündeki sinir biraz olsun azalmıştı. Gözlerini benden ayırmadan Merdivenleri inmeye başlayınca, hızlıca onun tersine doğru koşmaya başladım. O arkamdan bağırsa da onu umursamadan Önüme gelen ilk yere girince olduğum yerde kalmıştım. Şansıma... Geldiğim yer mutfaktı... Sıkıntı mutfak olması değildi! sıkıntı yemek masasında oturanlardı! yağmurdan kaçarken doluya tutulmak bu olsa gerek. Arkamdan birisi yakamı sertçe yakalayınca yerimde hoplamıştım. "Nereye kaçıyordun minik fare ?"

“Adalet mi önce gelir, aşk mı? Ya kalp ikisine de dayanmazsa?” Komiser Varkan Eren Erel, disiplinli, zeki ve görevine sadık bir polis. Onun için hiçbir dosya kişisel değildir — ta ki Beliz Türkmen’in adı bir suçun ortasında geçene dek… Beliz, kalp rahatsızlığıyla yaşamaya çalışan genç bir kadın. Sessizdir ama içine attığı çığlıklar büyüktür. Tek bir yanlış adım, onun sadece özgürlüğünü değil, canını da alabilir. Ve o adım, bir sabah sorgu odasında atılır. Yasa dışı örgütlere para aktarımıyla suçlanan Beliz, aslında masumdur. Ama gerçek ortaya çıkmadan kalbi durmak üzeredir. Varkan Eren için artık her şey değişmiştir. Bu bir görev değil; bir kurtarma savaşıdır. BR1356CE

"Üç haftalık kayboluşun ardından Defne Aydın`ın nasıl, ne şekilde Türkiye`ye döndüğü ise hâlâ belirsizliğini koruyor. Genç şarkıcının kaçırıldığı mı, yoksa kendi isteğiyle mi ortadan kaybolduğu soruları sosyal medyada gündem oldu. Ünlü ismin, Devran Arıkan ile ne tür bir ilişki yaşadığı ise henüz netlik kazanmış değil..."

BİR YANDA KANUN, DİĞER YANDA KAOS. İKİSİNİN ORTASINDA ATEŞE YÜRÜYEN BİR KADIN. Bu, kör bir düğümün hikayesi. Kayıp bir kardeş. Sahte bir kimlik. Biri kanun, biri kaos. İki adam. Ve düğümün tam ortasında bir kadın: Umay Güneş. O, düğümü aşkla çözeceğini sandı. Ama aşk, düğümü daha da sıktı. Artık tek bir yol kalmıştı: Düğümü çözmek değil, kılıçla kesmek. Ve Umay`ın kılıcı, onun kamerası olacaktı. Her gün başkalarının kayıp hikayesini anlatan Sunucu Umay Güneş, bir gün kendi trajedisinin başrolü oldu. Umay Güneş için her şey, kardeşi Yekta`nın kaybolmasıyla başladı. Bu kayıp, onu sadece polis kayıtlarına değil, Yekta`nın "Ilgaz Yücel" adıyla yarattığı gizli hayata ve o hayatın merkezindeki acımasız lider Mirza "Alaz" Atahan`a götürdü. Soruşturmayı yürüten Amir Borahan, Umay`ın vicdanı olmaya çalışırken, Alaz onun zaafı oldu. Ama bilmediği bir şey vardı: Alaz, bu hikayedeki herkesin kaderini elinde tutuyordu ve Umay`ın aşkı, o kaderi değiştirmek için yeterli olmayacaktı. İhanetle bilenmiş bir kadın, şimdi en büyük kozunu oynamak için ekran karşısına geçiyor.

İki laz bir araya gelirse ne olur. Çevik kuvvet polisi ve üniversiteli bir kızın inişli çıkışlı bolca inatlı hayatına göz atalım mı? Deniz gözlü kız ile Orman gözlü adamın karadenizin dalgaları gibi hırçın aşkı. Biraz kızalım biraz üzülelim. Bolca da gülelim. Ee hazırsanız başlayalim

Senden büyüğüm kızım! Abin sayılırım ben senin!" demişti küçük çocuk sinirle. "Değilsin lan! Değilsin işte?" diye cırladı küçük kız. "Lan mı?" gözlerini kocaman açarak şaşkınlıkla kıza bakıyordu çocuk. Ne kadar değişik bir kızdı bu böyle! Daha sonra kaşları hızla çatıldı. Boyundan büyük lafları vardı bu bücürün. Tam konuşacakken; "Kızım ayıp! Lan denir mi?" diye çıkıştı annesi, karşısındaki çocuğun annesine mahcubiyet dolu bir bakış fırlatırken. Emre abisi "Anne bir de kızına yarmagül diyoruz diye kızıyorsun" deyip bir kahkaha savurdu. Bunu duyan küçük çocuk da gülmeye başlamıştı! Küçük kız kaşlarını çattı usulca, sinirlenmişti onlara. Hemen bir şeyler düşündü ve basit planını o an uygulamaya koydu: hem abisi hem de o gıcık çocuk alınlarına birer taş yemiş ve kahkahaları, yerini tüm mahalleye yayılan, acı bir feryada bırakmıştı... 🖤Leyla Gül & Ömer 🖤 Yarmagül adında yayınlanan ilk ve tek kitappad kitabıdır... Tamamen şahsıma aittir!

Hayattaki en büyük korkusu sevdiklerini kaybetmek olan, çocuk ruhlu, kitap kurdu Erva... Hayatını işine adamış, ailesi ve sevdikleri için canını oraya koyacak kadar cesur, gözü kara Başkomiser Kerem... Geçmişte başlayan, gelecekle şekillenen bir aşk hikayesi... ... Erva, kendini kitap okumaya kaptırdığı bir gün karşı komşusunu arkadaşı sanıp, okuduğu kitaptaki başkomisere sinirlendiğinden, polisleri kötüler. Karşısında, şaşkınlıkla onu dinleyen Başkomiser Kerem`se görür görmez aklını meşgul eden ela gözlü o şaşkın kızı unutamaz. Aklını meşgul eden elalar zamanla kalbini de meşgul edince Erva`yı sevdiğini anlar fakat işler Erva için karışıktır. Biri geçmişe, biri geleceğe bağlı iki aşığın hikâyesi... ... "İçe atılan duyguların patlaması büyük olur demiştin. Ben seni içimde o kadar çok büyüttüm ki Erva, patlamam da sana bağırarak seni sevdiğimi söylemem oldu." ... Kitappad`deki "Geçmişten Gelen Sen" isimli ilk kitaptır. Kitabımın tüm hakları bana aittir. Kopyalanmasına hiçbir şekilde iznim yoktur. (Ç)alınması durumunda hukuken gerekli işlemler tarafımca bizzat yapılacaktır. Başlangıç: 17.10.2024

‼️DÜZENLENECEK‼️ Ferman Dinlemez Gönül Yıllar önce çocukluk aşkıyla yolları ayrılan Ayliz hayatına devam etmenin yollarını kendi çapında bulmuştur. Ancak bir gün hiç beklemediği bir anda karşısına `o` çıktığında ne yapacağını bilemez. Tıpkı onunla eskisi gibi olup olmayacağını bilmediği gibi... "Tutuklusunuz hanımefendi." "Niye polis bey? Kalbinizi mi çaldım?"

Vuslatın ardından geriye, sadece kırık bir kalp kaldı. Hayattaki en büyük korkusuyla bir kez daha yüzleşmek zorunda kalan Erva, Kerem`in kaybıyla yeniden sarsılmıştı. Onun yokluğunda geçirdiği aylar, ömründen yıllar çalmış gibiydi. Sözleri yarım kalmış, duası yarım kalmış, kalbi ise sessizce paramparça olmuştu. "Kaderin sustuğu yerde, sabır konuşur," derlermiş. Erva, acının içinde yeniden nefes almayı, yarım kalmış duaların ardında bir anlam bulmayı öğrenirken, kalbinde hâlâ sönmemiş bir ışık vardı. Acılarına eklenen kötü rüyalar, onu sürekli bir karanlığa sürüklerken o her seferinde minik de olsa bir umuda tutunuyordu. Ne kadar derin bir kayıp yaşarsa yaşasın, bir yerlerde onun için atan bir kalbin varlığını hissediyordu. Gün yeniden doğarken başkalarına umut olsa da onlar için tehlike artıyordu. Silahlar patlamaya, geçmişin acısı bir bir ortaya çıkmaya devam ediyordu. Belki de vuslat, her zaman kavuşmak demek değildir. Bazen vuslat, bir kalbin diğerine ulaşabilmesi için sessizce sabretmesidir. Erva’nın yolu, kayıplarla, sırlarla ve yeniden doğan umutlarla örülmüş bir yoldu. Ve bu yolun sonunda bir ihtimal, kalbinin gerçek sahibine yeniden kavuşacaktı. ... Kitabımın tüm hakları bana aittir. (Ç)alınması veya kopyalanması durumunda hukuken gerekli işlemler yapılacaktır. Başlangıç: 03.11.2025

Eskişehir`den gelen bir Tarih Öğretmeni…  Beste Suerdem.. Hayatındaki tek ciddi ilişki annesinin bastırdığı çeyiz takımıyla sınırlı. Evlilik baskısından kaçarak geldiği İstanbul’da, iki yakın arkadaşıyla birlikte kurduğu bekar evinde hayata sıfırdan başlıyor. Sadece çamaşır makinesini değil, kendi hayatını da yeniden kuruyor. Ama hayat bu ya, tam “Kendi çağımı başlatıyorum” dediği anda, üst daireye çevik kuvvet kadar çevik ama duygular konusunda yavaş çalışan bir komşu taşınıyor. “Ya Tutarsa” dediği şey evlilik değil aslında. Bir kadının hem kendini bulma, hem de kahkahalarla kaybolma hikâyesi. Nasreddin hocanın `ya tutarsa` sözünü hayat felsefesi yapan Beste`nin hikayesine sizlerde hoşgeldiniz❣️

Tüm acımasızlığıyla dünyaya korku salmış bir kadın, O, mafyanın korkulan simalarından Arven Kara.  Aynı zamanda  çeteyi çökertmek için mafyanın içine sızmış, devlet için çalışan bir polisti. Cinayetlerini bir sanat eseri gibi özenle  işleyen bir seri katil,  kendisine verilen görevleri sorgulamadan  yapan bir paralı asker. Arşivin tozlu raflarında kapanmış  ve kaderine terk edilmiş bir dosya yeni bir cinayetin işlenmesiyle tekrar açılır.   Ama bu cinayet aslında  tüm bilinen yanlışların doğru,  tüm doğruların ise yanlış olduğunu gösterir. Ne karanlıktı ne de tam aydınlık,  ne iyiydi ne tam anlamıyla kötü.  İyi ve kötünün savaşı değildi,   bu gri kodların hayatta kalma mücadelesiydi.

Şarjörü doldurup atış kulaklığımı taktım. Karşımdaki hedefin kırmızı alanını delik deşik ederken rahatladığımı hissediyordum. Şarjördeki mermi bittiğinde atış kulaklığımı enseme indirip masanın üzerindeki mermilere uzandım. O sırada kulağıma dolan tok postal sesleri bana kimin geldiğini müjdeliyordu. Bir adamı yürüyüşünden tanıyor olmak garipti. Üsteğmen hala yanıma gelmemişti, merakla başımı geriye çevirdim. Arkamdaki masaya yaslanmış anlamlandıramadığım bakışlarla beni izliyordu. Bir eli yaslandığı masada, diğer eli de palaskasındaydı. Genelde omzuna asmaktan hoşlanmadığı bordo beresi ise tıpkı benimki gibi omzundaydı. Başımla kısa bir selam verip önüme döndüm. Tekrar pozisyon alıp hedefime odaklandım. Ben atış yaparken üsteğmen de yanımdaki alana girip atışa başlamıştı. Kavga eder gibiydik o an, kurşun seslerimiz ise sustuğumuz kelimelerimizi ifade ediyordu. İkimizin de kurşunları bitmişti, bakışlarımız birbirini bulduğunda yine o gizemli karaları karşıladı beni. Ben savaşmaya devam etmek ister gibi mermilere uzattım elimi, ama susmayı da beceremedim işte. ``Yurdunuzu arıyor gibisiniz üsteğmenim, gözleriniz sürekli bir arayışta sanki.`` Ona bir cevap hakkı tanımadan atış yapmaya başladım, silahımın tetiğine basmaya devam ederken yanımdaki adamın da pür dikkat beni izlediğini biliyordum. Son mermime de veda etmiştim. Başımı çevirdiğimde yine o bakışlara mahkum edildim. Aramızdaki birkaç adımlık mesafeyi sonlandırıp yanıma geldi, elini uzatıp atış kulaklığımı çıkardı. Aramızdaki tek engel o kulaklıkmış gibi biraz daha yaklaştı bana, gözlerime daha yakından baktı. ``Belki de yurdumu bulduğum için sürekli gözlerine bakıyorumdur teğmenim.`` Bordoya boyanırken aşka karışan iki yürekli askerin hikâyesi...

Yumruklarıyla mı serilmek istersin yere? Yoksa silahımın tiz sesiyle mi? Düzene bağlı bir kız, Düzensizliğin içinde yok olmuş bir oğlan, Bir numara ile başlayan, bir dosya ile biten hikaye. Belki tozlu raflar arasındadır bu dosyanın yeri, Belki de kor ateşin külleri arasında...

Hazan, Annesinin ölümünden sonra dayısının zulmünden kaçan , bilmediği babasını bulan bir kadın, gerçek ailesiyle yaşadıkları, bir yandan anne olmaya çalışırken. Bir yandan kardeş olabilecek mi?

Siz Yeni cezayı yazmamışsınız komiserim Alındım gücendim Mina’nın yaşamı hız ve ölümün arasındadır. Yaşadıkları yüzünden kendini o kadar yok olmuş hisseder ki “ yaşadığını hissetmenin en iyi yolu ölüme yaklaşmaktır” diyerek her gece sokaklarda motorunun hızına abanır. Poyraz, kurallar içinde kendine inşa ettiği dünyada yaşamaktadır. Onun dünyasında her şey yasaklar ve olasılıklar olarak ayrılır. Her gece istisnasız ceza yazdığı kız onun yasağıdır. Peki poyraz bu yasağı da diğerleri gibi atlayacak mı yoksa hayatında ilk defa kurallarının dışına mı çıkacaktır. Peki kalp yasakları dinler mi? Sadece motorlar hızlı gitmez ki. Dikkat et Mina kalp hızın tavan yaparsa kaza yaparsın hayatta.

Acı dolu geçmişine rağmen dimdik durabilen güçlü kadın karakterin hayatı...

"Dünya adaleti bulamıyorsa, biz bulalım kürt kızı" "Ucunda ölüm olsada" haklılığıyla tekrar ettim "ucunda ölüm olsada" . . .

Hayat iki çizgi arasındaydı. Doğum ve ölüm. Başlangıç ve bitiş. Arada geçen süreye yaşam denirdi. Yaşamın hayat olması için iyi şeyler yaşamak gerekirdi. Geriye küllerin kalsa dahi küllerinden doğmak lazımdı. Küllerinden doğmak anka kuşuna özelse, anka kuşu olmak lazımdı… Ben küllerinden doğacaktım, küllerin karanlığına karşı aydınlık olacaktım. İçimdeki karanlık karadeliğe rağmen yaşayacaktım. Hayat buysa, ben seve seve göğüs gerecektim. Bu da benim karanlığımı aydınlığa çevirme hikayem…

Bol bol Heyecan,merak,mizah,ters köşe içerir..

#mahalle #çocuklukaşkı #yetişkiniçerik Çocukluktan gelen bir bir aşka sahip olan iki genç birlikte geçiremedikleri yılları hiç unutmadılar. Aydilge farklı yerlere savruldu zorluklarla karşılaştı. Yaman ise onu aramaktan asla vazgeçmedi. Ve zaferi yalnızca vazgeçmeyenler kazanırdı.

"Üç kara gül, üç mucize ve üç doğuş..." ☾ Küçük yaşta ailesini kaybeden Doğa, büyüdüğünde anne ve babasının katili olan kuzeni tarafından bir not buluyor. Bu sayede yıllar sonra katil, yeniden kızın peşine düşüyor. Doğa, davanın yeniden açılmasıyla birlikte Başkomiser Aral Şahin ile tanışıyor. Bunun dışında şehirde gerçekleşen canice katliamlar, dikkatleri üzerine çekmeye başlamıştır. Başkomiser Aral Şahin, bu ölümlerin sebebini de araştırmaya görevlendiriliyor. Katili bulma süreci, hayatın onlara olan sürprizleri, gerçeklerle yüzleşme ve beklenmedik olaylar arasında bir de aşk dahil oluyor. Onların hayatında aşkın ne kadar imkansız olduğunu ise çok geç öğreneceklerdir. "Geçmişin yangınları geleceğe küllerini savurdu ve küller, izini bırakarak uçup gitti..."

Bugün tam bir ay oldu buraya geleli. Dört duvarın arasındayım. Küf kokuyor burası, biraz da is. Derin bir koku çekiyorum içime, işte diyorum kendime; İşte benim yaşama sebebim bu. Zar zor sığdığım yatak bu gece bana dar olmakta kararlı, uyku denen o lanet şey girmiyor gözüme. Bedenim bir külçeden farksız, dört gündür uyumamışım. Yine girmiyor. Gözümü her kapattığımda cesetler beliriyor o karanlıkta. Ceset denmez ona, olsa olsa leştir o. Derdi amcam yanımda olsaydı. Haklı, leşti her biri. `İlk günler kusarsın sürekli, uyuyamazsın, rüyana girer kabus ederler.` Demişti amcam, şimdi söylediği her şeyi yaşıyorum. Apansız bir ürperti geliyor engel olamadığım, rüyalarımı kabus ediyorlar epey bir vakittir. Bunların hepsi birkaç aya mazi olacak, biliyorum. Ne artık rüyama girecekler, ne de leşlerini görünce kusacağım. Ben artık öldürmek için yaşayacağım. Ben kim miyim? Ben Dinçer, Dinçer Demirsoy. Başka da hiçbir şey değilim zaten. Hayatta bir şey olmak için işte şimdi tam da buradayım. Tek bir kelimeyle anlatamadığım bu şehirdeyim. Ölü kentteyim, ölü zırhlarının içindeyim, leşlerin her gün daha da arttığı bir mezarlıktayım.

O bir kahramandı.. o adalet olmayan bu yerde gerçek adaleti hak edene hakkını vermeye yemin etmiş bir adamdı..o Savaş Kralhan idi. Ve ben Zehra Kralhan olarak hep onun yanında olacak ona hep destek olacaktım..