Bir aşkın nasıl büyüdüğü ve nasıl söndüğü. Düşmanlık yüzünden mahvolan iki hayat...Ayben ve Alparslan`ın geçmeyecek yaraları. Şimdi aşk mı yoksa savaş mı?

Diyarbakır’ın sert dağlarıyla, Batman’ın asi rüzgârları arasında yıllardır süren bir düşmanlık vardı. Bedirhan, kudretiyle saygı duyulan bir aşiret ağası; Zelal ise düşman aşiretin güzelliğiyle dillere destan kızıydı. Bir gece alınan karar, iki gencin kaderini çok değiştirecekti. Bedirhan, Zelal’i kaçırdı; çünkü aşkları, töreye ve kanla yoğrulmuş geleneklere meydan okuyordu. Bu yol, iki aşireti ateşe sürecek; aşkları ise hem en büyük güçleri hem de en büyük sınavları olacaktı. Oysa kader, hiç kimsenin tahmin edemeyeceği oyunlarla onları sınayacaktı.

°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°` Nil, 24 yaşında, babasıyla arası çok kötü, annesi çok küçükken.babasının zulmüne dayanamayıp evi terk etti ablası onu büyüttü ablası birinden hamile kalıp kapı dışarı edilince zor şartlardada olsada nil in yardımıyla çocuğunu doğurur babası ablasından daha çok nefret eder ve 3 yıl önce onunla yaşadığı bir kavgada ablasını iter ve ablası merdivenerden yuvarlanıp hayatını kaybeder. Babası esrarengiz bir şekilde bu olayın üstünü örtmeyi becerir. Nil bu olayın peşini bırarkmak istemez. O sırada ablasının çocuğu Bulut`a teyzelik yapmalıdır. Babasının bir gün eve tekrar sarhoş gelişi ile sinirlenerek Bulut`a saldırmayı dener. Nil bunca zaman onu korumuştur ve yine koruyacayacaktır. Vücudunu nefret ele geçirince çok yanlış şeyler yapar ardından tam bu korkunç olaydan sıyrılmak için çabalarken, babasının çalan telefonundan sonra her şey değişir. °`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`•°`

Bir berdel başladı Diyarbakır`ın kanlı toprağında,Bu Rezan Şahmeran ile Azra Demirşah `ın hikâyesidir ,...

Ben Efruz Avşin. Benim hikâyem bir ölümle başladı. Babam, Diyarbakır’ın meydanında, herkesin gözü önünde, bir infaz gibi katledildi. O gün toprağa yalnızca babamın bedeni değil, benim de çocukluğum gömüldü. O günden sonra içimde yalnızca bir şey filizlendi: İntikam. Yıllarca bekledim. Sabrı bir silah gibi kuşandım. Öfkeyi kanıma karışan bir zehir gibi taşıdım. Ve en sonunda, Cevher Ailesi’ne sızmanın en acımasız yolunu buldum: Onların kızını, eşim yaparak. Babamın kanının döküldüğü o meydanda, halkın gözü önünde onunla evlendim. İnsanlar bu evliliği konuştu, fısıltılar sokaklara yayıldı. Ama benim aklımda yalnızca bir şey vardı: Onların cehennemini ellerimle inşa etmek. Fakat kader, kalleş bir oyunun kurucusuymuş meğer. Zelal’in kim olduğunu öğrendiğimde, planımın çelikten duvarları çatırdadı. O, babamı öldüren adamın kızıydı. Düşmanımın kanını taşıyan bir kadın… Kendi soyunun günahlarını sırtında taşıyan bir mahkûm… Ama Zelal yalnızca bir isimden, bir soydan ibaret değildi. Onun da kendi geçmişi, kendi yaraları vardı. Onun da yeminleri, benim kadar ağırdı. Kan davası bizi birbirimize bağlayan bir zincir olmuştu. İkimiz de aynı hikâyenin farklı sayfalarıydık: bir yanda annesinin katiline ve ailesine duyduğu öfkeyle yaşayan bir kadın, diğer yanda babasının kanının bedelini ödemek için yemin etmiş bir adam. Zelal, hem babasının utancı hem de kendi geçmişiyle savaşan bir kadındı. İkimiz de intikamın ağırlığını taşıyor, kanla yazılmış kaderimizi değiştirmeye çalışıyorduk. Ama bu döngüde bir kazanan olabilir miydi? Yoksa kan davası, bizi birbirimize bağlayan zinciri daha da ağırlaştıracak mıydı? Ama gözlerine baktığımda, orada yalnızca düşmanımı değil, kendimi gördüm. Aynı öfke, aynı hüzün, aynı lanetli kader… Biz, kanla yazılmış bir masalın iki tarafıydık. Şimdi önümde yalnızca iki yol var: Ya babamın kanı için yeminimi tutacak, bu döngüyü bir kez daha kanla mühürleyeceğim… Ya da Zelal’in yaralarını kendi yaralarım gibi görüp, bu laneti paramparça edeceğim… Ama bir şey kesin: Bu hikâyenin sonu, ya mezarla ya da yeni bir başlangıçla yazılacak.

Artık aramızda bir kan davası vardı.Düşmandık.Ve bu Aslanlı aşiretinin ruh hastası ağası beni kaçırmıştı...

"çıkar üzerindekileri" dedi bana bakmadan " hayır " dedim kaşlarini kaldırdi "hayır mı? sonsuza kadar onunlamı kalıcaksın?" dedi " burda giyeceğim bir şey yok farkındamısın " " sana kıyafet getirdim" dedi eline çanta alıp " burda giyine bilirsin " o çapkin gülüşünü takındı yine " hayata senin yanında giyinmem sap*k" dedim çantayı alıcakken kolumu tutup kendine çekti " okadar emin olma derim"dedi fisiltar gibi

Gerçek bir hikayeden esinlenmiştir.eklemeler vardır.

Aşk bazen bir mucize değildir…Bazen lanet gibi çöker iki yüreğin arasına. Atlas ve Eliz…Birbirlerinin ilk aşkıydılar. Ve birbirlerinin en büyük yarası. Aileleri, yıllar önce dökülen kanın hesabını hâlâ kapatmamışken, Kader onları aynı cinayet davasında yeniden karşı karşıya getirdi. Nefretin gölgesinde yanan o kıvılcım, Hiç sönmemişti aslında…Sadece küllerin altında saklanmıştı. Eliz, kalbini korumak için Atlas’a düşman olmak zorundaydı. Atlas ise onu korumak için Bütün dünyayla savaşıyordu. Onlar, aşkın iki yüzüydü: Biri ateş… Diğeri o ateşte yanmayı göze alan bir kalp. Bu, geri dönüşü olmayan bir savaşın hikâyesi…Aşkla nefret arasında çizilen ince bir kaderin…Ve sonunda tüm kurşunlara rağmen Birbirine yeniden tutunan iki yüreğin hikâyesi. Her aşkta yanarsın…Ama bazı aşklar yakmaya değer.GU4554TC

Kan davası onları bağlarsa ne olur? Ya da canlarını acıtırsa?

Mahallenin yaptığı yardımları ile dilinden düşmeyen, bütün kızların deli divane olup peşinden koştuğu, ağırbaşlı, yardımsever ve bir o kadar da sert bir ağır abisi ile evlendiğinizi düşünün... Murat Karasu. Namı değer "Kara Murat" ile tanışmaya ne dersiniz? Uyarı: Bu kurgu tamamen bana aittir! Cinsellik, şiddet ve bağımsız öğeler içermektedir! Reşit olmayanların okumasını tavsiye etmiyorum

"Yıllar sonra memleketime döndüm bunun sebebi neydi? İntikam için olabilir miydi? Ya istediğimi kazanıcam ve babamın kanını yerde bırakmıycam yada kendi ölüm fermanımı yazıcam... Ben Elfida KILIÇ oyunu en baştan başlatıyorum..."

Bir kan dava sonucunda kurban seçilmiştik biz. ......... Ve ailelerimizin sebep olması sonucunda ölmüştük yani ben kendi açımdan. Peki ben kim miyim? Doğa ışıltan mardinin ikinci ünlü, korkulan ışıltan aşiret aileyiz ve ailenin ikinci kız ve kız kardeşim den en büyük kızıyım Babamı gören korakar... Annemi gören ise zavallı derler... ....... Biz... Biz beş kardeş ise sonu bucağı olmayan bir cehennemin içindeyiz...

İmkansız aşk. İnsanı belirsizlik içinde sürükleyerek, tüm aydınlığı çökerten iki kelime. Dilek Karasu, yıllardır platonik olarak aşık olduğu adamın, tam da her şey düzelecek derken, ailesini bitirmeye ant içmiş can düşmanına dönüşceğini nereden bilecekti ki? Derman Karadağ, intikamın vücut bulmuş hali. Okyanusu andıran mavi, keskin gözleri Karasu ailesinin üzerindeydi. Bir gün onları tamamen bitirecek ve tek tek hepsini Karadenizin hırçın dalgalarında boğacaktı. İntikam onun kanında adeta akıyordu. Bu yol geri dönülmezdi. "Beni seviyorsun, ama benimle olamıyorsun. Neden?" "Çünkü seni sevdiğim için olamıyorum, Dilek. Senin yanında kalırsam hayatını karartırım." "Ben karanlıkta kalmaya razıyım, yeter ki sen ol." "Ben değilim mesele. Ben seni aydınlığa bırakmalıyım. Benimle gökyüzüne bakamazsın, ancak yere çakılırsın." "Peki ya ben senden başkasını göremiyorsam?" "Gözlerini kapatmayı öğren. Çünkü benimle bakacağın her yer çıkmaz sokak

Mert ve Eliz birisi 22 yaşında birisi 19 yaşında küçük kalpleri ile ailelerinin istedikleri,kan davası olmadan can kaybı vermeden,berdel anlaşması yapmaktı..

"İstanbul`da kendi küçük pastanemde hayatımı kurmuş bir kızken, bir gecede her şey elimden alındı. Yıllar önce terk edilmiş bir çocukken, yıllar sonra Mardin`in iki büyük aşiretini barıştırmak için bana ait olmayan bir evliliğe sürüklendim. Onlar için benim kaderim buydu... Ama ben, Cahan. Kimsenin barışı için kurban olmamaya kararlıyım. Ve bu, benim isyanımın hikâyesi."

Zorla Miran Bekiroğlu ile evlendirilen Helin aslantop`un hikayesidir.

Unutursan sevdamızı Nisyan olur kalırız bu topraklara. Efnan Demirel & Hazar Hanzevir. Ayrı kalmış sevda…

Törelerin esaretinde, birbirlerine tutunarak ayakta kalmaya çalışan iki genç... Kan davalarından daha güçlü olabilir mi aşkları?

Sevgisini başkasına harcamış biri sevebilir miydi tekrar? Geçmişi peşini bırakmazken önüne bakabilecek miydi? Aileden yaralı iki ruh birbirini sarabilecek miydi? “Bükre gibisin Gökşin. Onun kadar eşsiz, rahatlatıcı, dingin ama bir o kadarda yalnız.”

Ben seni aradım.6 yıl deli gibi aradım.yoktun hazal,hiç bir yerde yoktun.kafayı yedim ben ama sen yoktun!

Kan davası yüzünden evlenen Doruk ve Eflal`in aşk hayatlarında ne oluyor ?

Tek başına kaderin ona çizdiği yola baş kaldırıp direnmiş, korkaklığını bir gece vakti eline aldığı okla ayaklarının altında çiğnemiş kadın için hayat bitmişti. O kim miydi? Sihir Börfa, amaçsızca katledilen ailesinin kanı üzerine geçmişte bir yemin bırakıp ondan ailesini alan aslanın peşine düştü. O öylesine bir aslan mıydı ki tek bir ok darbesiyle yaralansın? Yaşayan her canlı gibi miydi ki tek bir kurşun onu öldürmeye yetebilsin? O Alpâr sürü lideri Barz`ı. Tehlikeli fısıltı. Dili olanlar ismine dilsiz, kulakları olanlar adımlarına sağırdı. İzini süren kadın onunla başemezdi. ”Ya avcı olup onu avlayacaksın, ya da teslim olup onun seni avlamasına izin vereceksin. Unutma avcı o acımayı sevmez.

Kraliyetin derinliklerinde, güneşin ışıklarının dans ettiği bir bahar sabahıydı. Ella, penceresinin önünde oturmuş, yeşil gözleriyle bahçedeki çiçekleri izliyordu. Sarı saçları, hafif rüzgârda dalgalanarak, sanki bir peri kızı gibi etrafa neşe saçıyordu. Ama prensesin kalbinde, dışarıda görünen güzelliklerin aksine bir kara bulut vardı. Annesi, her zaman onun peri kızı gibi olduğunu söylerdi, fakat o, kalbinin derinliklerinde bir başka kimliği saklıyordu...

Hayat kimileri için zorlu bir yol iken kimileri için taze bir papatyadır. Aşk elinizde olmadan sizi bulur ve bedeller ödetir. çıkmaz sokaklara girersiniz, kanlar dökülür, başarabilirseniz geceye gündüzü yaşatır başaramazsanız da cehenneme acıyı hissettirirsiniz daha bebeklikte birbirine mühürlenen iki yabancı ateşin ortasında izlemek ve söndürmek arasında zıtlıkta yanıp kaybolmakta özetle Hayatın 2 kişinin birleşmesi için oynadığı oyun içinde çıkmaz sokakta kaybolan iki yabancının hikayesi bu umarım begenirsiniz...