Annesini doğarken kaybetmiş bir kızı hayat güzellikler sunar mıydı? Canından çok sevdiği Ayşe’sini Abisinin karısı olarak görmeye dayanır mıydı Murat ? Gelin hep beraber Murat ve gül ayşenin hikayesini okuyalım ve yaşayalım 🌸

Dokuz yıldır çözülmemiş bir sır... İstanbul`un karanlık sokaklarında bir katil... Feryal Akça, sesiyle karanlığı delen bir kadın. Gözleri görmeyen bir anne, günahıyla yaşayan bir baba ve geçmişin gölgesinden çıkamayan bir şehir. Zehr-i Aşk - sadece bir cinayetin değil, bir kadının kendi varlığını kanıtlama mücadelesinin romanı. Kadınların susmaya mahkûm edildiği bir dönemde, o, susmadı; şarkılarıyla haykırarak hayatta kalmaya çalışanların sesi oldu. Aşkın zehre, zehrin aşka dönüştüğü bu hikâye, kalbin attığı her darbede yeniden kanar.

İnsan abisinin katilini sever mi ben sevdim yanlıştı bunu biliyorum ama elimde olsa yüreğimdeki sevdamı paramparça ederdim ama artık herşey için çok geçt...

Bazı aşkların başı mutluluk, sonu ise yalnızca acıdır. Bizi ayıran sınırlar çizgilerle değil, silahların gölgesiyle çizildi. O, vatanı için savaşan bir askerdi; ben, karşı tarafın kılıcıyla yürüyen bir düşman… Ama kalplerimiz, cephelerin ötesinde buluşmuştu. Gizli umutlarımız vardı; birbirimize dokunamadan büyüyen bir sevda. Savaş, aşkı sınadı ve bizi kaçınılmaz sona sürükledi. O gün, sırtını bana döndüğünde… tek seçenek kalmıştı: ihanetle yüzleşmek. Tetiğe bastığında ikimiz de düştük. Kan, toprakla buluştu; gözyaşları sessiz kaldı. Ne kazanan vardı, ne de affedilen. Sadece iki yorgun kalp… Ve bir tek gerçek kaldı geriye: Bazı aşkların bedeli kanla ödenir, kefareti ise gözyaşıyla. ---

Gökyüzünün en büyük çelişkisi… Bir yanda, karanlıktan korkan ama ışık saçmaya mecbur hisseden Güneş; geçmişin gölgelerinden kaçarken, parladıkça kendi yarasını gizlemeye çalışan. Diğer yanda, ışığını kaybetmiş Ay; yüklerin ağırlığı altında gençliğini tüketmiş, sessiz gecelerde yalnızca başkalarının varlığıyla parlayabilen. Biri ışığını kaybetmenin acısıyla boğuşurken, diğeri ışığının yükünü taşımaktan yorulmuştu. İki yaralı kalp, iki farklı yol… Biri güçlü görünmek için ışığını zorla yayar, diğeri hayata küsmüşçesine kendi karanlığına saklanır. Ama aynı gökyüzünün mahkûmları olarak, aynı hikâyede buluşmaktan kaçamazlar. Çünkü bazı yollar, ne kadar farklı görünse de aynı noktada kesişmeye mahkûmdur. Kader, bazen en sert fırtınaları aynı gökyüzünde toplar; bazen de iki uzak ışığı, tek bir çizgide karşı karşıya getirir. Ve işte o anda, gölge ile ışığın sınırı silinir, hangi tarafın diğerini aydınlattığı belirsizleşir. Birbirlerine benzemeyen ama birbirlerinin eksikliğini taşıyan bu iki ruh, aynı sorunun cevabını ararken kendilerini hiç beklemedikleri bir yolculuğun içinde bulurlar: Karanlıkla yüzleşmek mi daha zordur, yoksa ışığı taşımak mı? Ve gökyüzünde ayrı duran bu iki ışık, yeryüzünde birbirinin eksikliğini tamamlamaya başlar. Ama bu tamamlanış, bir iyileşme mi getirecektir, yoksa yeni yaralar mı açacaktır? Çünkü cevaplanması gereken bir çok soru vardır: Ay mı Güneş’ten güç alır, yoksa Güneş mi Ay’ın saklı kalan karanlığını aydınlatır? Ya biri ışığını kaybederken diğeri kendi ışığından korkuyorsa… O zaman gerçek aydınlık nerede saklıdır? -İTHAFTIR- "Ne gündüzdün, ne gece. Ne tamamen vardın, ne de yok. Ama kalbimin en sessiz yerinde hep sen vardın. Seni hiç tanımadan tanıdım, görmeden bildim. Bu kitabı, bir rüya kadar gerçek, bir dua kadar saf olan o hissin sahibine armağan ediyorum..."

Yardım etmek istemişti sadece sonucunun böyle olacağını bilse bile yine yapardı. Karanlıktan korkan birini karanlığa hapsetmişlerdi, korkmuştu ama mücadele etmişti. Başarıp başaramadığını henüz kendi bile bilmiyordu. O gün bir kız çocuğunu kurtarmıştı ama kendi içindeki çocuğu öldürmüştü... Ölmemişti ama artık yaşamıyordu da. "Bazı acılar sessizdir, ölüm gibi..."

Bir uçurum Bir ölüm Bir intihar Bir oyun Ve İki Yabancı... Geçmişin hataları, geleceğin seçimleri, Verilen kayıplar, solup giden hayatlar, Örülen kader ağları, birleşen yollar. Yaralı yürekler, Kırık kalpler, Dostlar ve aşklar, İhanetler, pişmanlıklar. Peki ya son? Son... Son, belki de bu hikâyede en baştan belliydi.

"Relicta, anlamı ne?" "Terk edilen." "İnsanlar terkedilir kiraz çiçeğim" "İnsanlar terk eder Arel"

Sera, keman çalarken notaları ona Seralya ismini verir ve artık bu ismi kullanmaya başlar. . Gerçek ailem kurgusudur ve benim bu kurgularda beşinci gerçek ailem kurgumdur. Diğer gerçek ailem kurgularıma beklerim. . KARAKTERLER Sera,Serkan,Dahan,Boran,Emir,Altay,Yunus . Bir ikizi ve beş abisi olan Sera bakalım neler yaşayacak? . Gel hadi gel beş tane kurgum var kendime güveniyorum ayol💅🏼

Bazı aşklar vardır kavuşması mahşere kalan belki de yapılan dualar kabul olur da bu Dünya `da kavuşmak nasip olur....

Her cümle bir düşe fısıldandı. Ve bazen bir düş, gerçeğe hiç dokunmadan da can yakar. Bu kitap, bir hayale inanıp uyanamayanların kalbine yazıldı.

Ezilmiş, solmuş bir küçük Nilüfer Çiçeğiyim ben. Dağların arasında karlar yağmış üzerime. Kimsesiz, yetim kalmış bir çocuğum, Hayatımın en derin yaralarına, soğuk ve acı bir örtü gibi yapışmış bu beyaz örtü, içimdeki sıcaklığı örten bir Kar Tanesiyim ben, Gözlerimdeki ışıltı, hayallerin gölgesinde kaybolmuş bir ruh...

Bu hikâye tamamen gerçektir . Hikâyense +19 içeren (tecavuze ugrama, intihar yada cinayete teşebbüs gibi.)hepsini yazar olan ben yaşadım ve tüm acıları iliklerime kadar hissettim emin olabilirsiniz . Son ana kadar acılarla ve sürprizlerle dolu bir hikaye için herkes buraya...

Hayatlarını adadıkları görevleri farklı ama kaderleri birbiriyle kesişmiş iki insan... O, yaralıları kurtarmak için gecesini gündüzüne katan bir doktor; O, vatan için her tehlikeye göğüs geren bir asker. Ama savaşın ve kaosun ortasında kalpler de savaşır. Aşk, en beklemediğin anda gelir ve her şeyi değiştirir. Gözlerinizi sayfalardan alamayacağınız; cesaret, tutku ve kalp atışlarıyla dolu bir hikaye. #Kamer&Afran aşkı#

“Karanlıkla evlendim, ışığımı korumak için. Ama ya karanlık bana kendi fırtınasını öğretirse?” . Mihrimah’ın hayatı, sıradan bir psikolog olarak sessizce akıp giderken, ailesinin karanlık borçları onu şehrin en tehlikeli adamının dünyasına sürükler. Yağız Ali… Yeraltı dünyasının acımasız lideri. Soğuk, ketum ve kimseye güvenmeyen bir adam. Onunla yolları kesiştiğinde Mihrimah, sadece ailesini değil, kendi ruhunu da kaybetme tehlikesiyle yüzleşir. Bu, ne masum bir aşk ne de sıradan bir hikâyedir. Gölgelerin, suskunlukların ve kanla yazılmış yeminlerin arasında sıkışmış bir kalbin öyküsüdür. Mihrimah, kendi sessiz fırtınasında ayakta kalmaya çalışırken, Yağız Ali’nin kalbine dokunabilecek mi? Yoksa bu evlilik, onu en büyük yarasına mı dönüştürecek? Çünkü bazen en derin aşk, en ağır yarayı açar… Ve o yara, bir ömür mecruh bırakır.

Ayağıma bakıyordu,kafamı eğip baktığı yere bakınca,dövmeme baktığını anladım. “Bi anlamı varmı serçe’nin” dedi. O an istemsizce gözlerim doldu ve boğazım düğümlendi. Derin bir nefes alıp, “Beni simgeliyor..” dedim gözyaşlarım eşliğinde…

Bazen bir bedene aşık olduğunuzu sanarsınız. Gözlerinin mavisi veya saçlarının siyah renkte oluşu hoşunuza gider. Bu gerçekten böyle midir? Çok yakışıklı veya güzel diye mi birisinin yanında olmak istersiniz; yoksa onun yanındayken mutlu ve huzurlu hissettiğiniz için mi? Bedenin hiçbir zaman bir hükmü olmamıştır aslında, önemli olan ruhtur. İnsanın fiziği istediği kadar değişe dursun bir ruhu değiştirmek imkansız denilecek kadar zordur. Gökçe, sevgilisinin ölümü ardından kaderin ona olan oyunu ile tekrardan aynı bedende çok farklı bir ruhla karşı karşıya gelecektir. Her şeyin daha iyi olacağını düşünürken hayatı daha da kötüye gider. Herkes gibi o da her şeyin bittiğini düşünür ve işte tam bu noktada hayatına giren üçüncü bir kişi ile her şey değişir. “Her şeyimi kaybetmiştim, geldin her şeyim oldun."🖤

Dalya, gelen teklif ve Kaira adı verilen bir boyuttan, insana bürünmüş yaratıkların oyunlarıyla başka bir evrenin kapılarıyla karşı karşıya kalmıştır. »»»»» ‟Küçük Talya, minik Talya," dedi arkasından gelen sert ses alayla. Dalya, herbir hücresine kadar titrerken, korkunç bir o kadar da tanıdık gelen sese karşı dönmek gibi bir cesaret göstermişti. Onun zihni gerçekler için fazla yaralıydı. Onları kaldırırken altında kalırdı ama gelecekte en çok onlarla savaşırdı. ‟Talya değil," dedi kaşlarını çatıp karartıya bakarken. ‟Dalya," Bunu bir refleks olarak söylemişti ama bu, karanlıkta olan adamı alayla güldürmüştü sadece. ‟Onların isteklerine kalmayacaksın, kalmak zorunda kalacaksın." dediğinde bir bilmece mırıldanıyor gibiydi. ‟Hayat ve yaşam arasındaki o ince çizgide, tutunacak eller arayacaksın, o eller seni ittiğinde, hepsinin el olduğunu anlayacaksın."

Mordan, pembeye bürünmüş ufka dikti mahmur gözlerini. İçinde dillendiremediği hüznü vardı aşinasız. Belleğine kazıdı bu yadsınamaz biçareliğini. İstanbul, en sert kışını yaşıyordu şüphesiz. Hava atmosferini delip geçen kar taneleri, şimdi umudu olmuş, sel olmuş yağıyordu yedi tepenin üzerine. Umudunu yağdırıyordu, İstanbul`a Eva... Beyaz gelinlik örtbas ediyordu hüznü. Saflığı serpiştiriyordu vicdanın gammaz çıkmış sesine. Gama müptela olmuş bir çizgi çekti sınırdan öteye, şehrin yürüyen anılarına haykırdı tek seferde. "Beni yenemeyeceksin hayat!" diye haykırdı. Yineledi... “Beni yenemeyeceksin!” 5846 Sayılı Kanun gereğince hikayelerim koruma altındadır. İznim olmadan çalındığında veya kopyalandığında, yapanlar hakkında yasal işlem başlatılacaktır!

Karanlık bir gecede yaşanan bir vahşet bir katliam sonucu ölen kötü bir baba vardı ve şimdi aradan 10 sene geçmiş cinayetin gizemi araştırılmaya başlanmıştı...

Bütün Diyarbakır`ın en güzel kızı Dila.Aşık olduğu adamla evlenip mutlu bir yuva kurmak için çektiği çilelerden sonra sevdiği adama kavuşur ve bir ömür kocasıyla kendi cennetlerinde yaşayacaklarını sanarken kocasını kaybetmesiyle hayatı cehenneme döner.Evladının yanında kalabilmesi için kaynıyla evlenmek zorundadır.

Gerçek ailem kurgularını hep iyi kızdan okuduk değil mi? Gel bu sefer kötü sandığımız o kızdan okuyalım, Simay Naz kötü sandığımız o kızlardan birisi.

Irak`a görev için giden doktor İzem Karaca`nın beklenmedik bir şekilde karşılaştığı geçmiş ve tepetaklak olan hayatı, Ardında bıraktığı enkazın tekrar en başına geri dönmesi.

İki kalbin arasında kalmış, ürkek bir yürek...

Bir şarkı vardı. Diyordu ki; İçinde aşk var, yüzünde kin. Yüreğine sor bu da kim?.. Gerçek olamayacak kadar güzel ve hüzünlü bir şarkıydı benim için. Evden dahi çıkmayacak kadar asosyal olan bir kız neden aşk şarkıları dinler bilmem ama yüreğimdeki acıyı o şarkılar yatıştırır, dinlendirirdi. Evden ilk çıktığımda beş yaşındaydım. Şimdi yirmi iki yaşındayım, hayattan ölümüne korkar ondan kaçar dururdum. Tabii Allah`ın sopası yok ama her şeyin bir bedelinin olduğunu söylerler. Geç ama zor bir şekilde bedelimi ödediğimi düşünüyorum. Hayatıma bir daha eskisi gibi bakamamak da yanında ekstra kupon tarzı bir şey. Ben İzel Güneş. İlk defa evimden çıktım ve bu benim sonum oldu...