Asker & Eski Asker Gözlerimi gözlerine diktim. "Süsünden eksik olmuyorsun be kızım," dediğinde gözünün içi gülüyordu. "Yine hangi makyaj veya takı. Söyle güzelim. Söyle çünkü bunları bir tek senin için yaparım." Yüzümde tebessüm yer edindi. "Bana mermi verir misin peki?" Bir hata her iki hayatında sonu olmuştu . Kitabı yüzde yüz seveceğinize o kadar eminim ki. Okumadan bırakmayın

Çiçekler güzel olduğu için değil, mezarlarda da açabildiği için değerlidir: tıpkı sevginin çirkin bir kalpte bile filizlenebilmesi gibi. Ölüm her zaman vardı bizlere; doğarken, öğrenirken, yaşarken ve ℎ𝑖𝑠𝑠𝑒𝑑𝑒𝑟𝑘𝑒𝑛. Hep ölmüştük aslında.

Bir görev... Bir mağara... Ve kaderin değiştirdiği bir hayat... Atmaca Timi, esir düşen masum çocukları kurtarmak için ölümüne bir göreve çıkmıştı. Kurşunların arasında, yıkıntıların içinde, karanlığın kalbinde saklıydı umut. Komutanın karanlık gözleri o mağarada küçücük bir bebeğe takıldığında zaman bir an durdu. O an sadece bir kurtarma operasyonu değildi artık; o an bir hikâyenin başlangıcıydı. Bazen bir bebeğin nefesi, bir timin kaderini değiştirir. Bazen bir gönül bağı, savaşın ortasında bile bir ışık yakar. Ve bazen... karanlıkta doğan bir ışık, insanın en derin yarasına merhem olur. "Bazı bağlar gözle görülmez, kalple hissedilir." Ve işte bu bağ, gecenin en karanlık anında doğan bir umutla yazıldı... ❗❕‼️ şiddet vs. Vardır sadece taciz tecavüz gibi olaylar yok bilginize ‼️❕❗

İnsanlar üçe ayrılır; yaşayanlar, yaşamayanlar, yaşayamayanlar. Kanser hastası olan Yargı Yargıcı ölümü beklerken gözlerini hiç bilmediği bir evrende açar. Ölülerin arasından seçilerek geldiği bu evrende kendilerine Yaşamayanlar derler. Hâlâ Dünya`da kalanlara Yaşayanlar; ölen, ikinci şansı hak eden ama büyü gücü uyanmamış kişiler ise Yaşayamayanlar`dır. Yaşayanların arasında olmak için vücudunda grup sembolünün belirmesi gerekir. Bu durum geciktikçe tedirgin olan Yargı hiç beklenmedik bir şeyle karşılaşır; Dünya`da hiç aşık tatmamıştır çünkü ruh eşi Yaşamayanlar`dadır. Ölerek kurtulamazsınız Yaşamayanlar`a hoş geldiniz.

Alisa, babasıyla ettiği büyük bir kavgadan sonra bir inat uğruna şatafat dolu hayatını bir kenara bırakarak okuluna en yakın mahallede ev tutar. Fakat mahalleye ayak bastığı ilk andan itibaren ne mahalleyle ne de mahallenin abisiyle yıldızları uyuşur. |Mahalle kurgusudur|

Lisenin son senesinde, gönlünü kaptırdığı okulun futbol takımı kaptanı olan Samet Er`e yakın olmak isteyen Merve, kendini futbol takımının başkan yardımcısı olarak bulur. Kusursuz olacağını düşündüğü planları, aynı takımda olan ve 9 numaranın sahibi Emirhan Lala sayesine suya düşer. Kendini asla içinde bulmak istemediği bir koşulda, karşısında neyin olacağını bilmediği bir şekilde hayatının akışı değişir. Öğrenmesi gereken gerçekler, geçmişine tutulması gereken ışık ve ona yol gösterici bir takım arkadaşı gerekir. Bir, planlama grubunda başlayan konuşma, bir süre sonra soruların bahanesi haline dönüşür. Kabullenmekte güçlük çektikleri bu durum içinde kalan Emirhan ve Merve`yi uzun bir aşk serüveni eşlik eder.

Kucağımdaki minik, onun uzattığı oyuncaklarla kendince gülüp, mırıldanıyordu. Ben ise sanki yerime çakılmış gibi, otura kalmıştım burada. Tek yaptığım Duru`nun saçlarıyla oynayarak oyalanmaktı. Onu ise ben oturduğumdan beri suratıma baktığını gayet hissede biliyordum. 1 hafta önce duyduklarımın şokuyla ne hiss edeceğimi bilmeyerek, suratına bile bakmıyordum. "Ahu." diye bana seslenmesiyle sadece "hm" dedim suratına bakamazken. Aniden çenemde hissettim parmaklar, kafamı ona doğru döndürdü. Bakışlarını kısaca Duru`ya değdirdikten sonra hayranmışcasına bana baktı. "Bizim de bundanımız olsun mu?" deyip beni hem dumura uğrattı, hem de bedenimdeki bütün kanın yüzüme hücum etmesini sağladı.

" Ateş saçmamalama nasıl sarhoştum diyip kurtulmaya çalışıyorsun. Farkındamısın ben hamileyim " " Seni anlıyorum ama dediğim gibi ben sarhoştum. O yüzden o çocuğu aldıracaksın kabul etmiyorum. " " Sen nasıl bu kadar kalpsiz olabiliyorsun. Ben nasıl kıyarım o mahsuma. "

Noksanın anlamı "EKSİKTİR!" Efnan`ın hayatı, hep yarım yamalak, noksan geçmişti. Gencecik bir kızdı, aklı hep çocukluğunda kalmıştı. Gerçi, yaşamak nedir bilmemiş, hayatın en büyük darbelerini, ailesinin "EKSİK" adı altında her defasında yüzüne vurulması ile yaşamış bir candan ibaretti. Onun adı NOKSAN`dı. Lakin yenilgilerinin hayatına dahil ettiği gerçekleri de vardı. `Geçmişin İzi!" Geçmişte yaşattığı gerçeği gün yüzüne çıkarmak isterken, EKSİK`le yolları kesişmişti. Onunla hiç ummadığı bir yolda karşılaşmış ve beraber yolculuk etmeye başlamışlardı. Bir kurşun, onaları birbirine bağlamıştı. Getirdiği gerçekler insanların yalanlarına tabi tutulmuştu. Adım Efnan. Anlamı; Cennette ki güzel gözlü kız demek. Kaderin bana yaşattığı şey... `NOKSANLIK!" Ardımı hiç bırakmamıştı... `Efnan Keleş `Berzan ŞahinKara @Tüm haklar şahsıma aittir. Çalıntı veyahut kopyalama işleminde. Yasal işleme başvurulacaktır.

Geçmişi Değiştir Gülen Gözler tiyatro oyunuma yetişmek için aceleyle evden çıktım. Az zamanım kaldığı için nostaljik kıyafetimle otobüse bindim. Otobüste bir tek ben vardım ve yol bitmek bilmiyordu. Şoför koltuğuna baktığımda kimsenin olmadığını gördüm. İrkilerek uyandım. Başucumda bana şaşkın gözlerle bakan kişiyi görünce korktum. Çünkü karşımda annemin on sekiz yaşlarındaki hali vardı. “Abla iyi misin?” dediğinde koluma çimdik attım. Hâlâ uyanamamıştım anlaşılan. Peki, en son ne yapmıştım? Hiçbir şey hatırlamıyordum. Ne rüya ne gerçek bilmiyordum. Odada ayna aradım. Aynaya baktığımda yüzümde bir değişiklik yoktu. Daha da önemlisi benim teyzem yoktu. Duvarda asılı takvim dikkatimi çekti. İyice yaklaşıp tarihe baktım. Tarih 8 Nisan 1978’i gösteriyordu. Yaşadığım karmaşaya inanamayarak yatağa oturdum. “Sanırım iyi değilim.” dedim. Annem bana niye abla diyordu? Geçmişe gitmek mümkün müydü ve mümkünse bunu nasıl başarmıştım? 2025 yılındaki hayatımda tiyatro oyuncusuydum. Gülen Gözler tiyatroma gidiyordum. Üstümdeki kıyafetler aynı kostümdü. Daha dün içinde olduğum yıldan hatırladığım diğer şey, babamın annemi ne kadar üzdüğü. Uyumadan önce her zaman, eğer ben olmasaydım belki çoktan boşanmışlardı diye düşünüyordum. Geçmişe dönmenin şaşkınlığını üzerimden attıktan sonra, geçmişe niye geldim bilmiyorum ama yok olma pahasına annemle babamın evlenmesini engelleyeceğim diye düşündüm. Anneme, daha iyi bir hayat yaşaması için kararlarında yardımcı olabilirdim. Bilmediğim çok şey vardı. Bu dönemin insanı olmadığım için diğerlerinin dikkatini çekmem yüksek bir olasılıktı. Ama yetmişlerin sonuna hapsoldum. İyi bir tiyatro oyuncusu olduğuma inanıyorum bu yüzden elimden geleni yapacağım. GÖREV: GEÇMİŞİ DEĞİŞTİR

Sessizliğin bir sesi vardı. Ve bazen en büyük çarpışmalar, tek bir kelime edilmeden yaşanırdı. Duru, hayatla arasına kalın duvarlar örmüş, az konuşan ama derin hisseden bir kızdı. Babasının gölgesinde, yokluğun içinde, kendi küçük evreninde büyümüştü. Gülümsemeyi unutmamıştı ama kimseye de göstermiyordu. Savaş... Hayatı ciddiye almayan, küfrüyle bile ruhunu örten, yaralı bir adamdı. Ama gözleri, bakışları ve çığlığı başka bir şey anlatıyordu. Onlar hiç konuşmamışlardı. Ta ki bir bakış, bir sessizlik ve bir karşılaşma, onları içten içe birbirlerine çarpana kadar. Bu bir aşk hikâyesi değildi sadece. Bu, iki ruhun gürültüsüz bir çarpışmasıydı. İz bırakan, kanatmayan ama unutturmaz bir çarpışma.

Beşiktaş’ın kadrosuna aylar önce katılan Emir Ateş Akova, oynadığı ilk maçta ani bir sakatlık yaşar. Tedavisi için gittiği ilk kişi, yine aynı stadyumda çalışan ve ona aşık olan fizyoterapist Duru Gökçe Akçalı’dır

Bu adam benim ölümüm olacak sanıyordum, meğer mucizemmiş.

Arkadaşlarımla çevirdiğim rastgele bir numaranın hayatım olacağını nerden bilebilirdim? Ya da maceram olacağını. Hayatımın nokta kadar yerini tüm hayatıma bırakan o numara artık her şeyimdi. Ve ben onu kaçırmamak için elimden geleni yapacaktım. Ve yapıyordum. °°°°°°° Kurgumu çok seveceğinize eminim. Hepinizi kitabıma davet ediyorum.

Klişe diyebiliriz karıştırılma gerçek ailem kurgusu ama kendimce "Hayatını bildiğini sanırken, bir anda her şeyin yalan olduğunu öğrenseydin ne yapardın?" "Çiftlik evine bomba gibi düşen bir gerçekle sarsılır Yakut ailesi 9 yıldır öldü bildikleri kızlarının hem kendi öz kızları olmadığını hemde yaşadığını öğrenirlerse... Yıllarca öz kızı / kardeşi olarak bildikleri küçük bebeğin mezarına giderken bir anda değişen hayatlar... "Safir adı gibi safir mavisi gözlere sahiptir, süt gibi beyaz teni, kumral dalgalı saçları, dolgun pembe dudakları, kızarık yanakları ile çok güzeldi. Bir gün okuldan elinde karnesi ile sevinçle evine döndüğünde öğrenir tüm gerçekleri... Peki şimdi ne olacaktı Safir ne tepki verecek? Öz ailesine alışabilecek mi? Hadi gelin bu küçük kızımızın hayatına bir göz atalım

Barın: merak ettiğim bir şey var Barın: bunu daha önce sana hiç sormadım ama Barın: şimdi sormak istiyorum Barın: neden yüzüme bakmıyorsun (23.37) Barın: sadece sınıfa ilk girdiğim an uzun bir süre yüzüme baktın Barın: zaten ondan sonra hiç bakmadın Barın: saydım (23.40) Barın: bana üç saniyeden fazla bakmıyorsun Barın: bilseydim ilk gün sayardım bana ne kadar süre baktığını Barın: ama sonra farkettim ki (23.45) Barın: sadece bana böylesin Barın: diğerlerine istediğin kadar bakıyorsun Barın: ama bana gelince en fazla üç saniye sürüyor bakışların Barın: bugün Canere altı saniye baktın mesela (23.50) Barın: saydım Barın: Neden bana üç saniye? (23.52) Barın: merak ediyorum Beren (23.55) Barın: Neden bana bakmıyorsun (23.58) Barın: ya da bakamıyorsun? (00.00)

Her şey asosyal birinin sosyal olma yolunda adım atmasıyla başladı. Birce Satürn`ün tek yerlisi isimli kullanıcı adıyla hikayeler paylaşmaya başlar. Ve bu hikayeler kendisi gibi asosyal olan birinin dikkatini çeker. Sorun bu kişinin mecazi anlamdaki cümlelerinin gerçek oluşundaydı.

Karanlık bir gecede göl kıyısında başlayan sessizlik, yıllar sonra yeniden yankı bulur. Asel Mina ve arkadaşları, geçmişte yaşanan sarsıcı bir olayın gölgesinde yeniden bir araya gelir. Unutulmuş sanılan sorular, bir defterin tozlu sayfalarında tekrar can bulur. Sessizlik artık bir sığınak değil, bir tehlikedir. Her biri kendi sırlarını taşırken, geçmişin üzerindeki sis perdesi yavaş yavaş aralanır. Ama bazı gerçekler, ortaya çıktığında herkesi değiştirebilir. Bir ölüm. Bir sır. Ve artık kaçamayacakları bir gerçek. “Bazı sırlar insanın içinde sessizce oturmaz… Zamanla şekil değiştirir, büyür, keskinleşir. Ve bir gün en güvendiğin kişiden bir bıçak gibi çıkar.”

Kendini İtfaiyeciliğe adamış bir kadın ve Davası için her şeyi göze alan bir Savcı`nın kıvılcımlar doğan aşkı.... Yanlış anlamayın onların hikayesi gerçekten yangından doğdu

Ben Nazlı. Denilenlere göre beni 12 günlükken çöp konteynırının kenarına bir kış gününde sadece bir zıbınla bırakıp terk eden anayla babanın kızı Nazlı. 22 yıllık hayatında özgürlüğün tadını hiç tatmamış, hayatı boyunca oradan oraya savrulmuş, hor görülmüş eziyet edilmiş Nazlı. Şimdi bu taşlı yollardan geçerken başımı cama yaslamış sakince yolu izliyordum. Bunca yıllık hayatımda hiç gün yüzü görmememe rağmen öğretmen olmayı başarmış, şimdi ise bir köy okuluna, küçücük kalplere dokunmaya gidiyordum. Teröristlerin yoğun olduğu bir bölgeymiş burası, öyle diyorlar. Çokta tehlikeliymiş. Bunların hiç biri benim umrumda değildi. Telefon rehberimde bile kayıtlı kimse yokken, çokta canımdan endişe ettiğim söylenemezdi, mezarımın bile kimsesizler mezarlığında olacağını biliyordum. Yanılmıştım. Tek bir adamın hayatım,kalbim olacağını, ailesinin ailem olacağını bende tahmin edememiştim.

Azad sustu. Çünkü sevdiği halde gitmeyi seçenler sonunda sessiz kalır. Boran konuştu. Çünkü sevmeyi cesaretli yapanların, korkacak hiçbir şeyi yoktu.” Roza… İki adamın arasında sıkışmış kalbin adıdır. Biri geçmişiyle acıtan, diğeri sarmaya gelen… Bir veda, bir yüzleşme. Ve bir genç kızın en gerçek tercihi. “Beyaz Güvercin” Aşkın yarım kalanından, tamamlanma ihtimaline uzanan bir hikâye. Yüreğine dokunan satırlar arasında kendini bulduğun o kitap… sadece bir karakteri değil, kendini bulacaksın. Zamanı değil, kalbini emanet edeceksin her satıra. Benimle bu yolculuğa çıktığın için öncelikle hoş geldin. Bu hikâyede yalnızla satırlar arasında gezmeyeceksin; yeri gelecek suskun bir yüreğe, yeri gelecek cesur bir seçime tanıklık edeceksin. İki adamın arasında sıkışmış bir kızın, yüreğini kendi elleriyle özgürleştirme çabasını okuyacaksın. Bu sadece bir aşk hikâyesi değil; bu, kırılmalarda büyüyen bir ruhun kendini bulma serüveni. Ve inan bana, bu kitabı okumakla kalmayacak, hissedeceksin. Yüreğine dokunan satırlarda kaybolmaya hazır mısın?

Bedeni ceset kokan bir kadının karanlığıydı benimkisi. O ise beyazdı, temizdi; benim dokunamayacağım kadar... Sanki dokunursam bütün karalarım ona da bulaşacaktı. Hakkım olmadan sevdim onu. Benim gibi karanlık birini sevmeyeceğini bile bile fakat aşık olmak benim kararım değildi. O neden aşık etmişti ki beni kendine?

Sokakta yürüyordum. Kulağımda kulaklık vardı ve "Emir Can İğrek`ten" Nalan adlı şarkıyı dinliyordum. Hayatımın belki de en zor günlerini yaşıyordum. `Daha büyük felaketlerin yaklaşacağını bilmeden küçücük bir meseleyi dert ediyordum.`

Ellerim kanlıydı. Ellerimde kan vardı. Bu ellerde ruhunu öldürmüş bir kadının kanı vardı. Görünmez olmuştum artık göremiyordum kendimi, hoş aynadaki yansımam her ne kadar tersini de söylese işime geliyordu belki. Sol tarafıma dönmeden önce kesik bir nefes verdim ve bakışlarımı kendini asmış olan adama çevirdim. Şey sanırım intihar etmiş...

Kaçan mı haklıdır, kovalayan mı? Kurban av mı, avcı mı? Bir adım önde olmak yeterli mi? Yoksa kaçış, içinde farklı illüzyonlar barındıran daha büyük bir oyunun parçası mı? Ve onlar bu oyunun tam olarak neresinde? Peşindeki gölge sabırlı, sessiz ve kaçınılmaz. Ona adıyla değil kaderiyle sesleniyor, Pandora. Bu sadece bir kovalamaca değil. Her adımda av ve avcı arasındaki çizgi siliniyor, gerçek sanılan düşünceler, geçmişteki karanlığın içinde bir duvar gibi yükselip bugünü bulanıklaştırıyor. Peki, Pandora kutusunu açarsa ne olur? ---------------------------- Kitap, karanlık temalar ve tetikleyici unsurlar içermektedir. Hassas içeriklere karşı duyarlı okurların dikkatine sunulur. İçerikler kurgu ürünü olup yalnızca edebi amaçla kullanılmıştır.