"Tefeciden para alıp kaçarsam ne olur?" "Seni bulur."

Kendi dünyası içinde yaşayan Maya ve onu en başından beri izleyen Wesker`ın hikayesine hosgeldin Bir anda karsimda belirmesiyle tiz bir ciglik atip geri sendeledim bunu fark edince belimden kavramak icin hamle yapicaktiki ondan once davranip diger tarafa kosmaya basladim bir sure daha kostuktan sonra aman tanrim yolun sonuydu.. bu sisli havada etrafa bakmaya calisirken onunla goz geze geldim yavas ve sakin adimlarla geliyordu suratini goremiyordum bana daha fazla yaklasirken "Benden uzak dur dedim sana, bir adım dahi atma!"dedim sinir ve endiseyle, etrafimi taradim hemen,kendimi korumak icin ama hayir, hicbirsey yok Pis bir sekilde siritmaya basladi "ah benim kucuk tilkim benden kacabileceginimi sandin baska tarafa degil bana bak yoksa bana zarar verebileceginimi dusundun"dedi siritmasi dahada buyudu "bu kadar oyun yeter simdi evimize gitme vakti" sesinde kararlilik vardi.. Kucuk bir kesitti oylesine takilmak amaciyla yaziyorum hadi bakalim

ㅤㅤㅤㅤMAFYA ve KÖLE ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ(Bir köle, Bir kuma, Bir hiç)ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ Pera, hayatı boyunca hep satılmış, ezilmiş ve susturulmuştu. Birilerinin malı, birilerinin oyuncağı olmuş; kendi adını bile özgürce söyleyememişti. Onun için mutluluk, yalnızca yıldızlara bakıp hayal etmekti. Ta ki bir gece kapılar kırılana kadar… İstanbul’un gölgelerinde yaşayan, sanat ve antika kaçakçılığıyla servet kurmuş acımasız bir mafya, Pera’yı kaçırdı. Ama onu satın almak için değil, yanında tutmak için. Başta yeni bir tutsaklıktı bu. Demirden kurallar, sert bakışlar, kaçışsız duvarlar… Fakat zamanla başka bir şey filizlendi. Pera, en çok korktuğu yerde ilk kez kalbinin atışını hissetti. O, onun zindanıydı; ama aynı zamanda ilk defa değer gördüğü tek yer de orasıydı. Zorla başlayan bu esaret, karanlığın içinde beklenmedik bir duyguya dönüştü: Aşk. Ama bu aşk, özgürlüğün kapısını mı açacaktı, yoksa Pera’yı bambaşka zincirlerle daha derinlere mi çekecekti?

Gerçekler ve Hayaller arasındaki esaret...

Denizin en dibine batmıştım ben geçmişim bana el uzatır diye ama hayır. O gün annemi o merdivenlerin ucunda kanlar içinde görürken tek bir düşüncem vardı. Yaralı kırgın olan bu kalbim tek bir kelime fısıldadı İntikam bu bir yemin değildi ben kendime söz vermiştim. Nefes kalbime ağırlık veren bu ismim sadece intikamla anılacaktı çünki ben Nefes Yalçın`dım. Annesinin nefesi, Gece timinin lideri, Babasınınsa sonu. Tanıdınızmı beni ben gece yıdızıydım ama en sönüğü en hüzünlüsüydüm.

Albayın Esiri, gücün ve kırılganlığın, nefretin ve tutkunun iç içe geçtiği aşk romanı. Keyifli okumalar.

Hayallerdeki gibi bir hayat. Mükemmel bir koca. Kocaman bir ev, lüks eşyalar... Her şey gerçek olamayacak kadar kusursuz. Komadan uyandığında başında bekleyen hüzünlü ama yabancı bir yüz. Ona evli olduklarını söylüyor. Sevgisini her fırsatta dile getiriyor. İnanmamayı imkansız kılıyor. Ama sonra...kusursuzluğun çatlağı açılıyor. Döküntüler, çürümüş temeli açığa çıkarıyor. Üzerindeki kan lekeleri silinmemiş, orada duruyor. Ve işte o an, Alina biliyordu: Bu hikâyede ya kendini bulacak… ya da tamamen kaybedecekti. "Aşkın sadece iki çeşidinin olduğunu düşünürdüm; Onun uğruna ölmek isteyeceğin türden, Ya da onun için öldürmeyi göze alacak türden; Ama sen sevgilim, Sen uğruna yaşayacağım türden bir aşktın..."

Çınar, uzun süredir tek bir satır dahi yazamayan, geçmişiyle yüzleşememiş bir yazardır. Bir sabah, tanımadığı bir kadına rastlamasıyla yıllardır uyuyan yazma arzusu yeniden uyanır. Ama bu kez kelimeler, ilhamla değil, saplantıyla şekillenir. Aylin, korkusuz bir muhabirdir. Gizemli bir adamı araştırırken, aslında kendi gölgelerinden bile kaçamayacağını anlar. Bir cinayet işlenir. Ardından derin bir sessizlik başlar. Ve bir bağ evinde, gözlerini açan Aylin artık kendi sesiyle değil, başkasının kalemiyle hayatta kalmak zorundadır. Birinin yazmak için diğerini susturduğu bu hikayede. Kim suçlu, kim kurban? Kimi sevmek, kimi susturmak isteriz? __________________ ⛓⛓⛓ __________________ Bu eseri çalan, içeriğini izinsiz kullanan ya da taklit eden herkes hakkında gerekli hukuki adımlar atılacaktır. Emek hırsızlığına sıfır tolerans!

Gerçek ile rüya arasındaki çizgi kaybolduğunda, insanın en büyük esareti kendi zihninde başlar. Bu metin, o çizginin kıyısında duran bir ruhun cevaba yaklaşma serüveni.

Yüreğime ilmek ilmek işledin kendini.

Trafik kazazı sonrası komaya giren ve uyandığında bütün vücudu felç kalan Ayza, kendi kurduğu hayal dünyasında aksiyon, dram ve romantizm dolu bir aşk yaşarken zihni kendine geldiği zaman her şeyin bir hayal olduğunu anlar. Hayallerinde âşık olduğu dedektif sevgilisi ise gerçekte Ayza`yı iyi etmek için çaba serf eden Baybars`tır. Baybars tarafından ötenazi ile acılarına son verilir fakat o anda Ayza, elini kıpırdatmayı başarır. Hem hayalinde ki sevdiği hem de gerçekte sevdiği adam tarafından hayatına son verilen Ayza, öteki tarafa geçememiş ve bir ruh olarak sıkıştığı alemde Baybars`ın başına bela olmuştur.

Bir anti-kahraman romanı… ~Kaderine isyan et ve tahtın dengesini boz. Ancak unutma yeraltında böyledir, her güç bir zaafla gelir.

> ❝Bir yabancıya yardım etti… Hayatını cehenneme çevirecek adamın kardeşiydi.❞ İlayda’nın sıradan hayatı, bir gecede yerle bir oldu. Artık İstanbul’un en tehlikeli adamı Baran Yılmaz’ın dünyasında. Kaçmak kolay değil. Güvenmek ise imkânsız. Masumiyetin bir bedeli varsa, o da bu aşk olabilir. 🖤 Tehlikeli bir adam, masum bir kız ve ölümüne yazılmış bir aşk hikâyesi.

Beyaz ona acıyan, küçümseyici bakışları umursamadan, dudakarını aralayıp titrek ve ciliz bir sesle, "Söyle..." demişti babasına. Keskin bakışlarının hedefi olduğundaysa acı bir şekilde tebessüm etti. Bunu yapmak bile canını çok yakmıştı. Aciz biri gibi duramamaya çalışsa da içinde birbirine karışmış olan duygularla bu hiç mümkün olmamıştı. Ejder`in bakışlarının hedefi olmasıyla sol gözünden bir damla gözyaşı aktı. Sesi duyulmayacak kadar kısık çıkmıştı. Ama içinde barındırdığı duygular tüm odayı doldurucak büyüklükteydi. Tüm bakışlar üzerindeydi, onlara bakmadan tek bir kişiye bakmaya devam ederek konuştu. "Cevabını söyle" diye söyledi kirılgan bir sesle. Ne diyeceğini biliyordu ama yine de duymak istiyordu. Alışıktı hayal kırıklıklarına. Ama babasının bilmediği bir şey vardı. Ölmek baylmak gibi kısa vâdeli değildi! Ejder gözlerini sertçe kapattığında gözünden bir damla yaş firar etti. Maskenin altında görünmeyen o bir damla boynuna doğru yol çizdi. Fısıldar gibi, "Öldürün" dediği anda duyduğu çarpmanın tok sesiyle ekranı hemen kapattı. O kadar cesur bir değildi ki, bu manzaraya bakabilsin. Beyaz bacaklarının onu taşıyamaması sonucu sertçe yere çarpar. Hüngür hüngür ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Gözleri sızladı. Gözyaşları derisini yakarak yanağında uzun bir yol çizdi. Ama o tek bir ses bile çıkarmıyordu. O anda hissettiği burukluk ona ölüm duygusundan da ağır bir duyguyu tatdırmıştı. Arkasında bir enkaz brrakıp gitmişti Ejder. Yıkılmaz sanılan o binayı yıkıpda geçmişti...

Evin yangın alarmı çalmaya başladığında Çağla’nın sesini duydum. “Bunu yapmış olamazsın...” dediğinde onlar da dışarı çıkmıştı. Az sonra görevliler yangınla ilgilenmek için gelirlerdi. Yürüyen merdivenlerden inerken Kayra elimi tutarken bir anda beni kendisine çekti. “Gerçekten bu kadar ileri gitmene gerek var mıydı?” Başımı kaldırdım. “Doğru söylüyorsun. Daha fazlasını yapmalıydım.” dediğimde güldü. “Delirmişsin sen.” “Delirtenler sağolsun.” dediğimde beni bir çırpıda kucağına aldı.

"Burada duracaksın Tamay. Yamacımdan ayrılmayacaksın. Bunu aklına yaz." "Sizden nefret ediyorum. Ne istiyorsunuz benden? Bunca yıl sonra niye?" Köşk korumalarına onu içeri götürmelerini işaret ettim. Nefretini duymak canımı yakıyordu. Alışacaktı, alışmak zorundaydı. Brocha çok uzun süre ayakta kalamazdı ve onu ancak bu şekilde koruyabilirdim. O benim çocukluğumdan kalan tek şeydi. Onu götürmek için hareketlenen korumalardan kurtulurken bağırdı. "Bırak. Dokunmayın bana, yürüyorum. Bırakın." Sesi titriyor yine de omuzlarını dimdik tutuyordu. Korumalar onay almak için bana baktığında gözlerimi hafifçe kapatıp açtım. Tamay çoktan odasının yolunu tutmuştu. Öfkeli adımları yeri döverek, hışımla uzaklaştı. Arkasından bakarken derin bir nefes aldım. Yüzüne karşı veremediğim cevabımı söyledim. "Çünkü karşımda sen dururken bu savaşın parçası olamam."

Esaret altında, topraklarından sürgün edilen türk milletinin, bağımsızlık için verdiği mücadeleyi konu alır. Özden babasına verdiği söz ile sınır ötesine geçer. Özden ile iletişime geçen, gizli bir oluşum ile direnişin sesleri yükselir...

Bir anlaşma. Bir esaret. İmkansız bir aşkın kıvılcımı... Duru, babasının karanlık geçmişinin bedelini öderken, hayatının kontrolü otoriter bir albayın eline geçti. İlk başta tek hissettiği nefretti. Ancak aynı çatı altında, zorunlu bir birliktelik zamanla beklenmedik bir çekime dönüşecekti. "Albayın Esiri", gücün ve kırılganlığın, nefretin ve tutkunun iç içe geçtiği, İstanbul`un büyülü atmosferinde soluksuz okuyacağınız bir aşk romanı.

Bir gece, hayatında nasıl bir değişiklik yaratabilir ki? Demeyin öyle, hayatınızdan her şeyinizi alabilir ve bir başka bir şeyi verebilir. Dünya bu, bilemeyiz hiç bir şeyi. Bir gece ansızın uyanıyorsunuz, bir ses duyduğunuz için dışarı çıkıyorsunuz. Bir de ne göresiniz? Birbirlerine silah doğrultmuş iki kişi. Korkuyorsunuz ama, sizi ikisinden biri çoktan gördü bile. Şimdi iki seçeneğiniz var. Yaşamaya çalışmak mı, ölmek mi?

Şehirde nam salmış deli eşkiyanın saplantısına takılan masum bir kız.Bu hikaye Dilsu Akçalı ve Civan Hançerin hikayesi.Tanıtım kitabın içerisinde yer alıyor.

Elimde kalem olacağına parmağıma yüzük taktılar.Üniforma giyeceğime gelinlik giydirdiler daha on üç yaşımda beni evlendiler.

Bir krallık ve soydan soya geçen bir bağ... Evrenler arası kopmuş bir Ruh bağı sizce tekrar bir araya gelebilirmi ? Yada kendilerini bile tanımayan iki yabancı bu Ruh, sizce kendi benliklerini bulabileceklermi ? . . . . .

Liseli bir arkadaş grubu, okulda yaşanan paranormal olaylar ve kayıp ruhun hikayesi... Ruh fısıldadı, Yalnızca hissedenler duydu. Hissedenlerin ruhu kayıptı, Belki de yoktu. Hissedenler de bizden birisi, Belki de en incesi, Ruh istedi diye, Arkadaşlarını yok edeni...

Tutsaklık neydi? Dört duvar arasına sıkışmak mıydı yoksa birinin esaretine hapsolmak mı? Ben ruhumun esiri olmuştum. Kendimi ne zaman kaybettim bilmiyordum. Peki ya O, beni ne kadar tanımıştı? Kendimi ruhumda kaybetmiş olmama rağmen ne kadar bulmuştu beni? Yağmurun altında durmuş önümdeki hiçliğe bakıyordum. Karşımdaki uçurum muydu derin olan yoksa ruhumdaki yaraların izleri mi?.. Burası kendimi aradığım yerlerden biriydi ve şimdi arkamdan gelen yabancı sesin sözlerine şahit oluyordu. "Kimi insanın ruhundaki kesiklerdi asıl uçurum. Oysa sen o kesikleri kapatacak kadar güçlüsün." NOT!!! kitap daha önce wattpadde yayınlanıyordu buraya geçiş yaptığım için ilk bir kaç bölümdeki görsel açıklarını düzenledim.

Esaret neydi? Yalnızca birinin evine tutsak, köle olmaktan mı ibaretti? Bir odaya hapsolmak, hapseldilmek, orada kalmak zorunda bırakılmak mıydı esaret? Bir kitaba hapsolmak da esarete dahil miydi? Oradan çıkamamak, sayfalarına kendini bağlayıp oraya mahkum olmak... Koca şehre de hapsolmuş hissedebilirdi insan bazen. Karada boğulabilir, suyun derinliklerinde nefes alabilirdi mesela. Bıçak darbesi değil de, söylenen bir söz tarafından yaralanabilirdi. Fiziksel değil, psikolojik olarak şiddet görebilirdi. Bedeni gitse de ruhu, aklı kalabilirdi. Kafasını yastığa koyardı da kafasındakileri bir yere koyamazdı hani... Soluk soluğa okuyacağınız bu dünyada kaybolmaya hazır mısınız?