“Bazı aşklar çocuk kalır…” Arhan, yaşadığı mahallenin dar sokaklarında hep kendinden bir adım önde yürüyen Bahar Ece’yi izlerdi. Ayağına dolanan toz bulutlarından daha hafif bir şeydi içindeki his; o zamanlar sevda denmezdi buna, “oyun arkadaşlığı” derlerdi. Ama Arhan, Bahar Ece’nin beyaz tokalarının güneşte parlamasını izlerken, bunun bir oyun olmadığını bilirdi. Mahallenin bayırında dururlardı. Bahar Ece’nin bir eli hep babasının hediye ettiği kırmızı bisikletin gidonunda olurdu, diğer eli ise Arhan’ın cebindeki misketlere uzanırdı. “En çok hangisini seviyorsun?” diye sormuştu bir gün Bahar Ece, elindeki cam misketi güneşe tutarak. Arhan o gün cevap vermemişti, ama içinden ‘seni’ demişti. Yıllar geçti, misketler kayboldu, sokakların tozu kalktı. Ama Arhan, çocukken her sabah Bahar Ece’yi gördüğü o köşede, hâlâ bir şeylerin eksik olduğunu hissederdi. Çünkü bazı aşklar çocuklukla birlikte büyümezdi; sadece içinde bir yerlerde, hep aynı masumiyetle kalırdı.

​​​(​İki kitap) ​​Bu bir romantik komedi ve aksiyon kitabıdır. İçinde çoğunlukla absürt olaylar silsilesi, deli karakterler, sırıtarak okuma garantili diyaloglar bulunur. Aksiyonu da arasına serpiştirdik mi oh mis. Ha bir de unutmayalım, romantizm var :) Çocukluk aşkıyla yıllar önce yolları ayrılan Ayliz, bu hasreti bağrına basıp hayatının kalanını bu hasretle geçirmeye kendini alıştırmaya çalışır. Ancak bir gün hiç beklemediği anda biri karşısına çıktığında kendini bir ikilemde bulur. Onunla hala eskisi gibi yakın olabilecek mi yoksa artık iki yabancı mı olmuşlardı kararsızdı. Ve bunun kararını vermek sadece onun elindeydi. "Hanımefendi, tutuklusunuz." "Ne oldu polis bey? Kalbinizi mi çaldım?" *** (Bu kitapta geçen olay ve kişiler tamamen hayal ürünüdür.)

Kalp akıl işi değildi. Kalbe söz geçiremezdin. Eğer sevdiyse, sevme diyemezsin. Dinlemezdi. Onu sevmek istememiştim ama en çok da onu sevmiştim. O ise beni hiç sevmemişti. Onun için çocukluğundan öylesine bir hatıraydım sadece. Nazlı`ydım ben. Nazlı Aladağ. Babasının Nazlı kızı. Annesinin baş belası. Abilerinin kıymetlisi. Onunsa hiçbir şeyi. Emre. Benim kalbimin en büyük yanlışı. ************ Hâlâ eski Naz`sın." "Değilim," dedim keskin bir tonla. Eski Nazlı severdi onu, çok aşıktı ona. "Çok zaman geçti üstünden. Büyüdüm ben." "Evet," dediğinde gözleri gözlerimi buldu. Gözlerimin içine bakarak konuştu. "Büyümüşsün." "Niye geldin?" Sesim istemsiz sitemli bir şekilde çıkmıştı. "Sıkılmıştın buralardan, öyle diyordun abime en son?" abime dediğim kısmı özellikle bastırmıştım. "Naz, sen bana sinirli misin?" "Ben sana niye sinirli olayım, Emre?" dedim kendimle çelişip, sinirli konuşurken. "Sen benim hayatımda mısın ki sana karşı herhangi bir duygu besleyeyim?" Şaşırmıştı. "Biz beraber büyüdük, Naz. Değil miyim hayatında?" "Değilsin!" dedim bir hışımla. "4 yıl oldu, Emre. 4 yıl. Öyle senin her yaz burada olmandan bahsetmiyorum ben. 4 yıldır hiç gelmedin sen. Arayıp sormadın bile. Sence sen benim hayatımda mısın?" ***

"Evet, Çağrı abi" Dedim. "Bana abi deme, benim bacım değilsin." Dedi kızarak. "Ama sen benim abimsin." Dedim. "Değilim, sadece senden yaşça büyüğüm." Dedi. "7 yaş?" Dedim şaşkınca "Çok mu?" Dedi. "Az mı?" Dedim. . . . Polis ve avukat kurgusudur, çocukluk aşkı diyebiliriz.

Ateşin içinden geçen bir aşkın hikayesi. On beş yıl önce, hayatının aşkını kaybeden ve onun acısıyla yaşamaya devam eden Zeynep; gittiği görevde aslında, Kürşat`ın ölmediğini öğrenir. İkisi de Özel Kuvvetlerde Yüzbaşı`dır.

"Uyu, küçük tilkim. Uyu, uyanınca herşey çok güzel olacak. Güven bana..." "Hayır! Dur, beni bırakamazsın! Böyle bitemez!" diye bağırdım. Dehşetle kalktın yataktan. Gözünden süzülen bir yaş, bu gece de ağladığımı gösteriyordu... ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ "Küçüklüğünü gördüğüm, çocukluğumuzun beraber geçtiği, babalarımızın asker olduğu o yıllar nereye gitti, küçük tilkim? Seni unutmanın zorluğunu, sende beni unutmaya çalışırken hissettin mi? Seni bulacağım ve seni bulduğumda, küçükken senin beni asla bırakmadığın gibi, bende seni asla bırakmayacağım, Alev Sönmez."

Geçmiş, bazen kapattığımızı sandığımız bir kapıyı hiç beklemediğimiz bir anda aralayabilir. İnsan, çocukluk yaralarının kapandığını sanar ama o yaralar tek bir sözle tekrar kanar. Her hikâye bir başlangıca ihtiyaç duyar, unutulan şey ise; Bazı hikâyeler çoktan başlamış, finali verilmiştir. Bazen bazı kitabın sayfaları, geçmişin izlerini gizlemek yerine, o izleri birer yara gibi ortaya çıkarır.

Yalanlar can alır mıydı? Onlarınki almıştı. Yıllar sonra bir araya gelen bir arkadaş grubunun eski günleri yad etmek için gitmeye karar verdikleri dağ evinde bir cinayet işlendi. Atan dokuz kalpten birisi durdu, durduruldu. Yanan dokuz mumdan birisi söndü, söndürüldü. Onlar on dokuz Ocak sabahına bir ceset ve bir katil ile uyandılar. Bu cinayeti kim, neden işlemişti? Katili bulmak zordu, onlar önlerinde yanan bir mum olmadığı sürece kusursuz yalancılardı. Ama her yalancı elbet bir gün mum ışığında yansıyan gölgesiyle yüzleşmek zorunda kalırdı. Değil mi?

(Askeri Kurgu) Çocukluk arkadaşı olan iki ruh yeniden 13 yılın ardından İngiltere’nin bir barında karşılaşmıştır. Biri doktor olmuştur; bir diğeri ise tıp kongresinin gerçekleştiği okulda astronom… Ama Yansı, astronom olduğunu düşündüğü bu adamın Milli İstihbarat Teşkilatı için çalışan ve Türkiye’nin en karanlık adamını çökertmek üzere özel olarak kurulmuş timde ajan olduğunu bilmiyordu. Oğuz Karaca, Türkiye’nin önde gelen ajan ve askerlerinden oluşmuş Anka Timi ile dünya ülkelerinin üye olduğu Kurul’un Türkiye ayağı olan Alastan’ları çökertmek için çalmıştı sirenleri. Vakit, oyun vaktiydi… *Tüm hakları saklıdır. BU KİTABIN HİÇBİR KURUM, KURULUŞ VEYAHUT GERÇEK HAYATLA İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR. TAMAMİYLE HAYAL ÜRÜNÜDÜR.

Çocukken arkadaş olan Egemen ve Ada 14 yıl sonra tekrar karşılaşırlar. Peki bu karşılaşma onlara neler yaşatıcak?

O benim için yaratılmıştı sanki,bende onun. O beni beklemiş yıllarca bende onu... ayrılmış yollarımız zamanında,geri birleşmek için. O beni bulsun diye uğraşmış hayat. Belki burdaki dalgaların hepsi rüzgarlara söyledi yaşadığımı. O kazada ölmediğimi. Onu almaya gittiğimizi bilmiyordu belki. Rüzgarlar anlatmamış mıydı ona? Neden anlatmamışı hani anlatırlardı dinleyene. Ona anlamamışlar mıydı?

Hayattaki en büyük korkusu sevdiklerini kaybetmek olan, çocuk ruhlu, kitap kurdu Erva... Hayatını işine adamış, ailesi ve sevdikleri için canını oraya koyacak kadar cesur, gözü kara Başkomiser Kerem... Geçmişte başlayan, gelecekle şekillenen bir aşk hikayesi... "İçe atılan duyguların patlaması büyük olur demiştin. Ben seni içimde o kadar çok büyüttüm ki Erva, patlamam da sana bağırarak seni sevdiğimi söylemem oldu." Kitappad`deki "Geçmişten Gelen Sen" isimli ilk kitaptır. Kitabımın tüm hakları bana aittir. Kopyalanmasına hiçbir şekilde iznim yoktur. (Ç)alınması durumunda hukuken gerekli işlemler tarafımca bizzat yapılacaktır.

Lanetli bir duygunun esiri olmuş gibiydim podyumda attığım her adımın beni ondan uzaklaştırması gerekirken ben ona doğru yürüyordum.

Tanem, yıllar önce yetimhanenin soğuk duvarları arasında tanıştığı Kara`ya aşıktır.Bu aşk önceleri çocukluktan kalma bir heyecan gibi hissetirse de geçen yıllara rağmen kalan kalp çarpıntısı, bunun gerçek bir sevda olduğunu kanıtlamıştır. Yıllar önce birleşen iki küçük kalp, Kara`nın evlat edinilmesi ile koparılır. Yetimhane de solmaya yüz tutmuş kalbiyle bekleyen Tanem, ruhunu kara`da unutmuştur. ❄️ Zengin bir aile tarafından evlat edinilen ve çocukluğunu refah içinde geçiren Kara, geçen yıllara rağmen Tanem`i unutamaz. Fakat her ne yaparsa yapsın ona ulaşamaz. Onun gözünde Tanem; hayatının belli başlı kısımlarından geçen yol gösterici bir melektir. Hayatın akışına kapılan Kara, ona yol gösteren meleğini tarihin tozlu sayfalarına gömer ve ailesinin isteği üzerine Sofia ile nişanlanır. ❄️ Yıllarıdır kendini Kara`dan gizleyen ve onunla yüzleşmek için kendini hazırlayan Tanem, Kara`nın nişanlanlandığını duyunca, üzerine örtülen sayfaları bir bir açar ve tarih yeniden yazılır. ❄️ Korkunç bir plan ve beraberinde getirdiği tonlarca kalp kırıklıkları. "Senden bir parça... Sen, benim olmadan bile seni taşıyan bir parça istiyorum. Sen ve ben... Bizi yaşatacak bir mucize. İçimde yeşerecek ve bizi hatırlatacak bir parça. Küçük bir bebek, Kara. Babasını hiç tanımayan ama annesinin meleği olan bir bebek." "Ya benim olursun ya da bana Umut olabilecek bir bebek bırakırsın kollarımın arasına. Tarih tekerrürden ibarettir. Geçmişte de olduğu gibi bu gün de benimsin." Bir plan, bin hayat. Peki ya siz? sevdiğinizin meleği olamayınca, ondan bir melek mi isterdiniz? ❄️ KAR`A TANE`M adında yazılan ilk kitap. Tüm hakları bana aittir. Küfür ve +18 var. Aşırı derece de olmasa bile uyarımı yapmış olayım. Keyifli okumalar...

Çocukluk aşkı geri gelirse ne mi olur? Tam da onun gidişine alişmışken

Mehir Karataş, askeri üniversiteden yeni mezun olmuş bir subaydır. İlk görev yeri Cizreye kuzeni Karan ile birlikte gitmiştir. Fakat orada, timin komutanı olan adam ile pek hoş geçmişleri olmamıştır. "Neden, o erkek çocuğuna asılmak gibi bir hata yapmıştım ki!?" BU KİTAPTA OLAN OLAY, KURUM VE KURULUŞLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR!

Minicik bedenlerinde sevgiyi nereye kadar götürebilirler.... "taa ki 15 yıl sonra o kara günde karşılaşıncaya dek..." -Gülce şahin -Doğu Kılıç Aslan

"Efnan, gözlerini Alp`e dikti. `Sona mı geldik?` diye sordu, sesi yorgun ama kararlı. Alp, derin bir nefes aldı ve sakin bir şekilde cevapladı: " Hayır bu sadece başlangıç." Efnan’ın yüzünde bir umut ışığı belirdi, ama aynı zamanda bir korku da vardı. Bu yolculuk, hem iyileşme hem de duygusal keşif dolu bir süreçti. Bir doktor ve hastası arasındaki sınırların giderek silikleştiği, güvenin ve duyguların iyileştirici gücünün ön plana çıktığı bir yolculuk."

Ona tanıdık gelen yüz göz göze gelmeleriyle daha da anlamlı hale gelmişti. Çünkü o içinde yeşil hareler olan bal rengi gözleri nerede görse tanırdı. Yılların ona tam manasıyla unutturamadığı belki de tek şey oydu çünkü. Berbat çocukluğunun en parlak yıldızı, Çoban Yıldızı`ydı o. Onun Çoban Yıldızı, Zühre`siydi.

Kadir Asaf, elinin tersiyle gözyaşlarını sildi, ama silmekle dertleştiği acıyı yok edemedi. "Bizden olmuyor, Aslıhan. Anlaşamıyoruz biz," dedi. Sözleri, yağmurun gürültüsüne karışıyor, her biri kalbinde yankılanıyordu. Doğruydu aslında, birbirlerine ne kadar aşık olsalar da, sürekli kavga ederlerdi. "En iyisi bu," diyerek Aslıhan’ın elinden çektiği kolunu, arabasının kapısını açıp içeriye girmeye yöneldi. Fakat, duyduğu cümleyle bir an duraksadı. "Kadir," dedi Aslıhan. Oysa, her zaman ona `Asaf` derdi. Herkesin Kadiri, onun Asaf’ıydı. "Yapma. Gidersen, bu Karadeniz şahidim olsun, bir daha dönsen bile beni bulamazsın, affetmem seni," dedi, sözleri bir yemin gibi, kalbinde bir bağ kurarak dökülüyordu.

O evden kaçtık, ama geride bıraktığımız hiçbir şey gerçekten gitti mi? Yıllar sonra, Keskin’le tekrar konuştuğumuzda, o anları hatırlamak bile ürpertici. “Kaçarken tek bir şey düşündüm,” dedi Keskin, “Birlikte olmasaydık, hayatta kalamazdık.” O anı ben de hatırlıyorum. Ama içimden geçirdiğim şey farklıydı. Hadi, hadi, koş! Sonunda özgür olacağız! diye düşünürken, aslında kaçtığımız yerin gerisinde ne bıraktığımızı henüz anlamamıştım. O evin karanlığını, o duvarların sesini, her şeyin hâlâ peşimizde olduğunu fark ettiğimde, özgürlük bile hiç bu kadar uzak hissettirmemişti. Keskin doğruydu; birlikteydik, ama bazen birlikte olmak bile, sizi karanlık bir geçmişten tamamen kurtaramıyordu. Tüm hakları saklıdır.

Serttir, memleketi gibi serttir. Sessizdi, az konuşur ama çok şey anlatırdı. Elleri kan gözleri acımasızdı... Bu sert ve acımasız komutan benim çocukluğumdu. Bakışlarıyla eziyordu herkesi. Adı her yerde geçiyordu. Geçmişim olan adam, geçmişi olan kadını tek bir bakışta tanıdı, oysa çocuktum onda ben nasıl tanıyabilirdi ki?

"Senin önünde tek dizimi kırmıyorum Yakamoz, senin önünde iki dizimi kırıyorum çünkü sen buna layıksın. Çok şatafatlı bir şeyler istemediğini, bu anı yaşarken yalnız olmamızı istediğini hissediyorum. Doğal, sade. Sen ve ben. Her zaman doğal olalım sevgilim, her zaman sen ve ben olalım. Biz olalım. Daha erken belki ama çok uzun zaman önce başladı bizim hikayemiz, sen başlattın. İyi ki de başlattın sevgilim. Sen ki her şey, sadece her şey. Sadece her şey olduğun için teşekkür ederim, binlerce kez teşekkür ederim. Sensiz olmayı düşünemiyorum, sensiz olmak yok olmak demek bir tanem. Gecenin güzelliğini vücudunda taşıyan kadın, senin olmama izin verir misin? Gerçek olmayan tüm gerçekliğimle sana yalvarıyorum, benim ol demiyorum. Senin olmama izin verir misin Yakamoz? Beni asla sensiz bırakmayacağına söz verir misin? Turuncu`nun, Mavi`ye sonsuza kadar kavuşacağının sözünü bana verir misin?"

Gerçek ailesini bulan Derin artık sevdayı, dostluğu, ihaneti tadacaktı. Yakında Deniz Kıyısındaki Çiçek sizlerle… Çiçek Kokulu günler dilerim…

Als hastası olduğunu öğrenen ve bir konservatuar öğrencisi olan Çisel, yıllar sonra dünya starı olan, çocukluk aşkıyla karşılaşır. Bu gerçek bir aşkın başlangıcı mı yoksa kaderin kötü bir oyunu mudur?