Instagram azamet340 Bütün hakları diğer hikayelerimde olduğu gibi tarafıma aittir. En Ufak taklit veya kopya vs. olursa yasal, hukuki işlem başlatılacaktır. Sapık olduğundan korktuğu takıntılı bir hayranından kaçarak sakin ve huzurlu bir hayat yaşamak için Rize`nin ilçesine gönüllü tayin isteyen Ada Öztürk. Bir akşam hiç tanımadığı insanlar tarafından kaçırılırken sakin olmadığını düşündüğü eski hayatını bile aradı.

İsmi saklı olan söylendiği vakit ya ölüm ya da ölüm olacaktı....

Uyarı: Kitapta geçen kişi, kurum, olaylar, yer ve mekanlar tamamen hayal ürünüdür! Geçmişindeki bütün acılara rağmen ayakta kalmayan çalışan Elfin Sare Erzel. Her gün bıkmadan,usanmadan çalıştığı dükkanın karşındaki mezarlıktaki mezarlara beyaz karanfil ekiyordu. Peki bir Askerin babasının mezarına karanfil dikerken Askerle kaba bir şekilde karşılaşırsa ne olur? Yaralı bir kadın fakat çiçeklerle kendini yaşama adamış ve ayakta durmaya çalışan bir kadının hikâyesi...

"Niye gitmeme izin vermiyorsun? Neden beni sana, kendini de bana mahkum ediyorsun? Bırak gideyim ne olursun?" Önünde diz çökmüş bir vaziyette yalvarıyordum artık. Belki bu, onunla adam akıllı ilk konuşmamızdı ve ben bitmiş bir haldeydim. Şu an kalkıp, kapıyı çarpıp çıksam her şey bitecekti sanki. Ama yapamıyordum. Buna ne gücüm vardı ne de inancım. Affedilmek istiyordum artık. Karşımda bana nefret kusan adam beni affetsin istiyordum. Ancak o zaman hayatıma devam edebilirdim. Son bir gayret kafamı kaldırıp gözlerinin içine baktım. Gözlerimdeki yaşlar görüşümü kısıtlasa da o buğulu kehribar gözleri görebiliyordum. Uzun zaman sonra ilk defa net bir şekilde gözlerimin içine bakıyordu. Bu durumdan cesaret alarak tekrar konuşmaya başladım. "Ben senin için neyim baba? Hiç mi değerim yok? Kimim ben!" "Katilsin! Karımın katili!" *** İdil, herkes gibi hatalar yapan sıradan bir kız çocuğuydu. Ama yaptığı tek bir hata kendi dahil etrafındaki herkesin hayatına mal oldu. Elinde kalan sadece annesine ait bir mezar, kendisinden nefret eden yarım kalmış bir aile ve asla silip atamadığı `katil` damgasıydı.

Yarım asırlık bir mumyanın kalbinde kısılı kalmış ölü bir duygu gibiydi aşk: hoyrat, yaşlı ama hâlâ ölmemiş... Ve ölüm korkusu ikimizin kalbine usulca bırakılmış bir veda busesiydi: yoğun, arzulu ve en isteksiz... Unutmadık. Zira ikimizde çaresizliğin en acısını birbirimizde yudumladık. O bir kitabın ilk sayfasıydı, bende bir sonraki. Birleşmek bir parmak arası kadardı lakin kavuşmak bağlı olduğumuz zincirleri bükmek demekti. Aramızda onlarca söz, binlerce kahkaha, yüzlerce göz yaşı vardı. Lakin hiçbiri bizim değildi. Zira çaresizlik, yanyanayken birbirini okuyamamak demekti. Ben Gülşah. Acıların, aşkın, şehvetin, kırgınlıkların, güllerin şahı Gülşah. Minnetin boyunduruğunda, aşkın çaresizliğinde, karanlık bir berzahın ortasında kalakalmış Gülşah. Bir günahın kefaretine canı sayılmış, zina tenine doğduğu gün bulaşmış, anne karnına düşer düşmez gayrimeşru olarak yaftalanmış Gülşah. Benim için unutmak, yutkunmak kadardı: yediğim kazıkları, nefret dolu sözleri, gerçekleri yutkunmak kadar... Minnetin altında daha küçücükken ezilmeye başlamış, vazifesinden üstün marifetler elde etmiş, kimsesizliği hissettiği kadar kendinden feda etmiş küçücük bir kızdım. Ben, dayımın kumar parasını ödemek ve kötü kalpli yaşlı adamın illegal yoldan oturduğu bir masanın suçunu örtmek için evlat alındığımı öğrendiğimde de küçücük bir kızdım... Ya da gerçek annemin sebebini bilmediğim intikam planlarını dinlediğimde de... Ve şimdi biliyordum ki: Vedalaşmadan çıkılan her kapı tekrar açıldığında merhabalaşamayacak kadar yabancılaşır.

Yaşarken ölebilir miydi insan? Ben kaç defa ölüp yeniden dirilmiştim? Yaşıyordum,bir ölüden farksız nefes alıyordum.Düşmüştüm,sürünmekten başka bir şey yapmıyordum.Çabalıyorum,olduğum yerde dönüp duruyorum. Bana neler oluyor? Ölüyor muydum yoksa sürünmeye devam mı ediyordum?

Mardin, dillere destan Mardin.... Devran Kadırhan için canını gömdüğü toprak olan Mardin, Feryat olan mardin... Devran 6 yıl önce terketmişti bu şehri bu ülkeyi, 6 yıl önce can vermişti bu topraklara.... Yeniden dönmüştü memleketine hala kan kokan memlekete... 6 yıl önce gittiği bu topraklardan, berdelle yeniden mahkum olucaktı bu topraklara... Dendiği gibi "herşeyden kaçarsın, ama kaderinden kaçamazsın" devran bunu anlıyacaktı....

Hayalleri için ailesinden kaçan bir kız Zerda Akraş, Yeraltına hükümeden mafya babası Miran Saruhan, Bir o kadar da adaletli bir Mardin ağası. ******** "Sen böyle bir adam olamazsın, bana böyle bir fenalık yapamazsın. " "Tamda böyle biriyim, benim kardeşim ne yaşadıysa sende yaşayacaksın. " "Seni sevdiğim güne lanet olsun, sana aşık olduğum için Allah beni kahretsin. " Geç kadın ne kadar ağlasada yapılan ona yapılmıştı geride bir enkaz bırakıp gitmişti adam. ****** Genç kız kapının sesi ile ağladığı yerden zar zor kalkmıştı. Kapıyı açtığında gördüğü yüz ile yerine çakılmıştı. Gözleri daha çok dolmuştu. "Şahin ağabey... "

O gece gökten üç yıldırım düştü yeryüzüne, bir tanesi günahkâra, bir tanesi günaha, bir tanesi de mazluma vurdu.

"Yaralara yıldız çiziliyormuş. Ben yıldız çizemem ama öpeyim geçsin."

İşte geldim... Bana zindan olacak olan o yere. Fakat o izin vermedi zindan olmasına O kral oldu bende kraliçe...