Kurgum yetişkinlere hitap edecektir. Bunu dikkate alarak okuyunuz. Kurgumun ismi bana aittir. Tüm hakları korunmaktadır. Çalıntı ya da benzerlik gibi durumlarla karşılaşıldığı takdirde, yasal yollara başvurulacaktır. Rica ediyorum, emeğe saygı gösterelim.

Karşılarına çıkan zorluklara beraber göğüs germek zorunda kalan iki insan... Zorunlu evlilik iki kalbi bir araya getirecek miydi? Geçmişleri teker teker gün yüzüne çıkan iki insanın hayatı nasıl bir yol izleyecekti? Ölüm, bir adım ensesinde olan genç kızı korumak için çaba gösteren bir adam...

Bu asker kurgusu, çatışmada yaralanan bir kadın ve erkek askerin hastanede tanışmasıyla başlar. İkisi de savaşın acılarını taşıyan, yorgun ve geçmişlerinden izler taşıyan karakterlerdir. Zamanla birbirlerine destek olurlar, birlikte iyileşmeye başlarlar. Olaylar ilerledikçe aralarında derin bir bağ gelişir. Kurgu, yalnızca savaşın ortasındaki zorluklara değil, aynı zamanda gelişen aşklarına, geçmiş travmalarıyla yüzleşmelerine ve hayatta kalma mücadelelerine odaklanır.

Bazılarımız birilerinin hatalarından doğan zavallı varlıklardır. Bu hayatın en büyük trajetiside ; ne yazık ki hatalardan doğanlar birer zincir halkası gini başka hataların göz bebeğidir.. İncilerin istiridyeleri olurdu, peki ben nasıl istiridyesiz olabiliyordum. Boş vermem gerek bu soruyu. Bir istiridyeye ihtiyacım yok benim, nede olsa inci etrafını sert kabukla sarmıştı. Savrulurdu, yıkılmazdı. Yok olursa ise izi kalmazdı geriye. Ama yok olmadan önce kasıp kavururdu. İnci Naz öyle yapar çünkü... her zaman.. 🪡 Buyrununuz effenimmm♡♥︎♡

Elimizdekilerle yargılandığımız, Kaybettiklerimizle sınandığımız bu dünyada, Sığınacak liman arayanlara... Kaybedenler Kulübü! *** Elimdeki bir dize notlarla birlikte önümdeki bodyguarda kitlenmiştim, Ben İstihbarattan İzel Toygar, Artık Kaybedenler Kulübü`nün üyesiydim! *** Kurgularım tamamiyle şahsıma aittir, çalıntı vb durumlarda benimle değil avukatımla muhattap olunur[ Bilginize...]

Uzun yıllar geçti, açılar yaşandı, kayıplar verildi. En zoru kayıp vermek miydi yoksa geride kalmak mı? Ruhen ölmek ama hala nefes almak… Reha ben, reha soykan. Başka bir isimle başladığım hayatıma bambaşka bir isimle geri dönüyordum. Reha ben, doğduğum kimlikle ölüp başka bir kimlikle kendi hayatıma geri dönüyorum. Kendi hayatıma başkası olarak dönmek, başka bir isimle, başka bir yüzle…

‘Sizin kalpsiz dediğiniz insanların kalbini sökerek, gerçekten de kalpsiz olmalarını sağladım. Ve devam edeceğim. Bu belki ilk oldu ama asla son olmayacak. Artık “kalpsiz” kelimesi bir mecaz değil, gerçeğin ta kendisi olacak…’

"Sana kıyamam" diyenler değil miydi en çok bize kıyanlar. Zaten en çokta kıyamadıklarımız kıymaz mı bize?. Küçük bir gerçek; insanlar değişir, değişmez dediklerin bile. Hem yarasın hem yarabandı. "yarım kalmaz, yara kalır..."

ŞAHMARAN &KARABEY AHSEN&DEVRAN ARAS Gözlerimi açtığımda öksürmeye başladım. Her yer dumandı. Gözlerim etrafta devranı aradı. " Devran " diye bağırdım. Ses yoktu. Ayağa kalkıp kolumu burnuma dayadım. Odamdan çıktığımda her yer yanıyordu. Odama koşup komidinin üzerindeki telefonu alıp devranı aradım. Çalıyordu ama açmıyordu. Duymamıştır. Tekrar aradım ama bu sefer ulaşılamıyordu. Telefonu mu kapatmıştı yani aramayayım diye. Telefonumu alıp koşarak evden çıkmaya çalıştım Merdivenlerden indiğimde başım dönmeye başladı. Bedenim titremeye başlamıştı . Yere düşünce kalkmak için zorladım kendimi Ama kalkamıyordum. Gözlerim kapanmaya başlamıştı. Karanlık ilk defa beni bu kadar korkutmuştu . Bilincimi kaybetmeden önce "AHSEN " diye bağırmıştı biri. Bağıran kişi Devran değildi.

Ben Zeynep Ailesi için yaşayan canını verecek olan o kız ancak hayatta bazen sevmek yeterli değildi. Ben Zeynep ailesi tarafından sevgi görmemiş kız çocuğu Kaderin oyunları belkide bu düzeni değiştirecekti. Yeni sevgi bağları yaralarına kabuk saracak mı ?

"Aradığımız bir sayı değilde simgeyse" derken karşısında ki sonsuzluk simgesine bakıyordu, yani çıkış kapısına sonsuzluğa, özgürlüğe... Yarışma kurgusu olarak altı kişi bir platformda toplanırlar. Hepsinin farklı hikayesi ve acıları vardır ama sonları istedikleri gibi bitmez. Acı olan ise Yarışma aslında bir paravandır. Geçmişten gelen intikam oyunuyla biri yada birilerinin hayatları mahvolmak üzeredir. NO SONSUZLUK İLK KİTABI İLE YAYINDA

Hiçbir şey yaşamamış, hiçbir zaman yaşayamamış olanlara ithafen

Küçük kızın "anneme gitmek istiyorum." Diye söylenerek ağlaması onun sinirlerini bozuyor,delirmesini sağlıyordu ama o aldığı karardan emin bir şekilde küçük kıza 14 yıl boyunca yapmicağını bırakmicaktı...

Memul, bazen bir his, bazen bir kişi ve bazen bir andı. Memul beklenendi... "Relicta, anlamı ne?" "Terk edilen." "İnsanlar terkedilir kiraz çiçeğim" "İnsanlar terk eder Arel"

Yanımdaki adam, benim kâbusumdu. Benim canavarımdı. Aradan kaç yıl geçmişti bu evde, bilmiyordum. Gökyüzü, yok. Işık, yok. Yürümek, yok. Uyumak, yok. Sadece şiddet, şiddet, şiddet! Bağırsam duyan olmaz, benim tek çığlığım, Kalp Çığlğım...

Geçmişteki Yaralı Ruh Ulysses aracılığı ile kitap oldu! Ayrıntılar için instagram hesabımı ziyaret edebilirsiniz. İnstagram; peteichor_0 İki ruh, geçmişten gelen yaralar, hayatın bir yerlerde bir araya getirdiği o iki beden. Kayıplar, savaşlar ve en derin yara izleri. Onlar birer geçmişteki yaralı ruhtu. Kapanan yaraları birbirlerini bulmalarının ardından yavaş yavaş açılmaya başlamıştı.

~K~ SARMAŞIK Karmaşık bir hâl alan ilişkiler. Aslında sarmaşık gibi insanın tüm vücuduna dolanmıştı ve çözülmesi imkansızdı.

"Belki bir gün aldığınız şakayıklar beyaz olur Hilal Hanım..." A. Ne demekti bu? Şu ana kadar sürekli tesadüf sanmıştım ama değildi. Her gün kapıma gelen şakayıklar o gün giydiğim kıyafetle aynı renkti.

Her yer kan olmuş artık Buram buram korku kokuyor Dinle anaların babaların feryadını "Canı çok acımıştır..." diyor...

Her şey bir ihanetle başlamıştı. O kocaman aile bir gece ansızın mahvolmuştu ve yıllar geçse de ne kan artık akmayı bırakmıştı ne de yaralar iyileşmişti.

İki gencin yıllar süren aşkı mutsuz sonla biter ama adamın sevdası Karadenizin hırçın dalgaları kadar hoyrattır, inatçıdır...

Bir kaza bir insanın hayatını ne kadar değiştirebilir ki ?

Açtığın yarayı bir özür kapatmaz artık... Senin farkın yoktu, ben farklı görüyordum. Hemde aynı olduğunu bile bile... Açılan yarama merhem olmak varken, yara bandı olmayı bile bana çok gördün. Ama en çok ne acıttı biliyor musun? Aa pardon umrunda değil di demi?

yeniden tanışalım seninle, ama bu sefer giremesin aramıza kimse.

Bu kitapta olan her şey hayal ürünüdür gerçekle hiç bir alakası yoktur