"Zırlamayı kes sarı" "Sus artık demir beni koruma... " "Seni her tecavüz edenle ben uğraşmak istemiyorum sarı!!!"

Dora Akın hiç beklemediği bir zamanda kendini başka bir dünyada bulur ve yeni dünyada yeni gerçeklerle tanışır. 7 krallık, 3 lider, soylar ve değiştirilenler Dora hangisine ait olacak? peki sen sen hangisine aitsin?

Fakir kız ile döven kızın çatışması İyi okumalar

Prenses Melanie düşman krallığın adamları tarafından üzerine dökülen büyülü sıvı yüzünden derin bir uykuya dalmış ve uyuduğu her gün için ölüme bir adım yaklaşmıştı. Uyanmak zorundaydı. Eğer uyanmaz ve bir gün ölürse dünya üzerindeki tüm canlılarda onunla birlikte ölürdü. Prenses doğduğunda periler tarafından ona birçok dilek hediye edildi. Ama bu dileklerden birinin lanetten farkı yoktu. Hediye edilen dilek şöyleydi; `Dünya üzerinde yaşayan canlılar gücünü senin varlığından alsın. Bu dileğim senin soyunla birlikte devam etsin.` Eğer Prenses Melanie dünyaya bir varis bırakmadan ölürse dünyada onunla birlikte yok olurdu.

Sonun Eşiğinde: Bir Krallığın Hikayesi _____________________________________ •Minimalist Edebiyat •Novella •Egzistansiyalist •Episodik Roman Hayatının hangi yöne evrileceğini bilmeyen bir genç yabancı ile krallığı batmakta olan yaşlı bir hükümdar. Kaderlerinin kesiştiği noktada güç oyunlarıyla örülü, büyüleyici bir fantastik dönem romanı.

“Bu sarayda sadece tahtı değil, ruhunu da kaybedebilirsin,” dedi Volkan, gözlerinde kibirle karışık bir karanlık. Aeris, kendini toparladı ve sert bir şekilde karşılık verdi: “Eğer elementler bana boyun eğmişse, kimse beni sindiremezdi". Saray’da güç sadece kılıçtan ya da politikadan gelmez. Doğa, her unsuruyla bu dünyanın bir parçasıdır: Ateş, su, toprak ve hava… Her biri bir gücü temsil eder, ama bu güçlerin bedeli ağırdır. Aeris, rüzgar kadar yıkıcı gücünü taşıyan bir kadındır ve taht kavgalarının, ihanetlerin ve aşkın tam ortasında kendi kaderini yazmak zorundadır. “Ignis!” diye bağırdı Aeris, sesi yankılanırken bir ok omzuna saplandı. Yere yığıldığı an, etrafını çevreleyen düşmanların gözlerinde zaferin parıltısını gördü. Ancak bir anda her şey değişti. Alevler karanlığı yuttuğunda, Ignis yanına gelmiş ve onu kalkan gibi korumuştu. “Hiçbir şey bitmedi,” diye fısıldadı genç adam, gözlerinde yanan öfkeyle. Gizli tutkular ve doğanın kontrol edilemeyen güçleriyle dolu bu hikaye, Aeris’i sadece hayatta kalmak için değil, elementlerin gerçek anlamını çözmek için de bir savaşa sürüklüyor. “Beni hafife alıyorsunuz,” dedi Aeris, etrafında dönen havanın gücüyle Volkan’a meydan okuyarak. “Ama Aeris her zaman bir yolunu bulur. Senin duvarlarını da aşacağım.” Entrikalar, aşk ve doğanın gücünün iç içe geçtiği bu hikayede, Aeris’in mücadelesine tanık olun. Sadece sarayın değil, elementlerin de sırlarını çözmeye hazır mısınız? ♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥ Bu benim ilk yazdığım hikayem oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen hatalarım varsa da beni uyarın. İyi okumalar♥

Vatan havasının kaderiyle kesiştiği, kurşun seslerinin yankılandığı bir dünyada, fedakarlığın ve dayanışmanın hikayesi yazılıyor. Çakır Timi`nin lideri Demirhan, ölümle burun buruna geldiği savaş meydanında, sadece düşmanla değil, kendi vicdanı ve geçmişinin ağırlığıyla da mücadele ediyor. Demirhan için vatan sevgisi, kanına işlenmiş bir sorumlulukken, sahaya yeni atanan askeri doktor Asel ise insan hayatını kurtarmak için yemin etmiş bir savaşçıdır. Her ikisi de farklı acılarla ve kayıplarla büyümüş, vatanı için hayatta kalan iki kişi. Ancak kader, bu kaosun ortasındaki yollarını kesiştirecek. Onları hem kendi iç dünyalarıyla hem de birbiriyle yüzleştirecektir. Patlamalar, yaralılar, yaralanan dostlar ve hiç bitmeyen tehlike... Ancak savaş ve karanlık anlarında bile, insanın kalbinde bir umut ışığı vardır. Demirhan, görev aşkı ve Tim arkadaşlarına olan bağlılığıyla ayakta durmaya çalışırken, Asel ise korkusuzca savaş alanında adım atarak hayat kurtarmak için kendini tehlikeye atar. Çakır Timi: Vatan ve Kader, insanın zorlu çabasıyla bile inancını, sadakatini ve cesaretini nasıl koruduğunu anlatan bir hikaye. Savaşın ortasında kalan, kaderin cilvesiyle yolları kesişen insanların mücadelesine tanıklık etmeye hazır olun. Vatan için dökülen terin, kaderin sürprizleriyle birleştiği bu hikaye, sizi derin, duygusal bir serüvene sürükleyecek. Savaş sadece kurşunlarla değil, kalplerin atışlarında da yaşanır.

Ülkeniz savaş altında fakat hiçbir ülke evsiz yurtsuz kalan vatandaşları almak istemez. Başkanınız vatandaşları göndermek için isteyenin istediği vatandaşı alabileceğini söyler... "Kulağımda hissettiğim uğuldama ve yerdeki vücudumun titremesi arasında yanlızca birkaç saniye vardı. Kafamı hafifçe kaldırdım ve az önce bana bağıran adama baktım. Evet ben hikayenin başındaki aptal kız olabilirdim fakat bu hikayenin sonu böyle bitmeyecekti. Saç diplerimde yoğun bir acı hissetmemle kendime söz verdim. Ölümüm kölelik damgasının altında ezilerek değil, hür bir kadın imajı altında olacaktı. " ~Başkalarının arkasına saklanmak yerine hür ve özgürlük için mücadele eden bir kadının öyküsü. ~ (..Not; Yazım hataları ve bazı kusurlarım olabilir şimdiden anlayışınız için teşekkürler ... )

İntikam uğruna en fazla ne kadar ileri gidilebilir? Aykatun sonuna kadar gitmek için yola çıktı. Hiç bilmediği bir evrenin içinde. Wirana kurtlar, Cadılar, Periler, Elfler ve daha bir çok ırka ev sahipliği yapan ama Güneşe hasret o diyar. Ve Mühür. İntikamla arasında olan tek şey Mühür. Alınacak intikam ve yaşanılacaklar arasında kaderin oyunları. Yüzleşmeler ve savaşlar. Çıkarlar ve müttefikler. “Benim olduğum yerde hükümdar ben olurum. Burası benim topraklarım değilse onu kanla kutsar ve benim yaparım” Rüya Gerçek Olsa kitabının yazarı @Eylemm_Aktaş la ortak kurduğumuz bir evrendir. İki ayrı kitap yazılmaktadır. İkiside farklı okunabilir Instagram hesabım Singularity_mybook

"Bana ocüymüş gibi bakmayı kes. İnsanım." Ciğerlerime hapsettiğim nefesi saldım. Dakikalardır o ağacın ardından beni izlediğini anlatmayacağımı düşünüyorsa eğer yanılıyordu. Çünkü kendini fazlasıyla belli etmişti. Derin bir nefes aldıktan sonra dolunaya baktım. Bu gece beni aydınlatmak ona düşmüştü. "Ayrıca göbeğin sana pek yardımcı olmuyor. O ağaç senden birkaç beden daha küçük." Beklediğim gibi birkaç homurtu duyduğumda ağacın arkasına saklanan genç çocuk kendini açık etti. Titreyen bedenini gördüğümde sıkkın bir nefes bıraktım. "Şu gözlerini çek üzerimden velet."dişlerimi sıkarak söylediklerim onu daha da korkutmuş gibi titremesi arttığında kendimden bir kez daha iğrendim. Üzerimde üniformam ile birçok çocuğun hayalini süslerken başka bir çocuğu benliğimle korkutuyordum. "Korkacak bir şey yok. Bir tanıdık." Kaşlarımla arkamdaki mezarı işaret ettiğimde çocuk kalkan kaşları ile bana sanki bir hayaletmişim gibi bakmaya devam etti. "Ne var ulan?! Babamızın mezarına ziyarete geldik işte! Niye mezardaki benmişimde dirilmişim gibi bakıyorsun?" Sağ elinin işaret parmağı titrek bir şekilde havalanıp arkamdaki açık mezarı işaret ettiğinde "Babanın mezarını mı kazdın yani?"diye sordu. Sanki çok normal bir şeymiş gibi sakince omuzlarımı silktim. "Senin mezarını mı kazmalıydım?" "Hayır tabiki de!"diye cırladığında diğer eliyle hızlıca ağzına kapattı. "Abla Allah`ını kitabını seversen senin akşam akşam başka işin yok muydu ya?!" "Niye lan? Bu akşam müsait değil miydi?"

"Savaş.." dedim ismi dudaklarımdan dua niteliğinde dökülürken. Bir yandan elimdeki keki çırparken dudaklarımı tekrar adını zikretmek için araladım. "Sav-" derken belime dolanan kollarını hissetmemle gülümsedim. "Yavrum.." dedi güçlü bir nefes çekerek. Yüzümdeki gülümseme büyüdü. "Sana çikolatalı kek yapıyorum." Dedim sanki her yaptığımı ona onaylatma ihtiyacıyla. "Hım.." dedi topuzumdan fırlayan saçlarımı kulağımın arkasına iteleyerek. "Bana yapıyorsun." Dedi başka bir ihtimali yok sayarak. Gülümsemem sesli bir kıkırtıya dönüştü. "Ama ama.." diyerek yüzümü ona döndüm. "Sen de bu gece benimle dans edeceksin.." cümlemi bitirmeden kollarını iki yana yasladı. Tezgahla arasında kalan bedenimle gözlerimi gözlerine diktim. "Mihri.." dedi sesi yenilgiyle çıkarmış gibi. Bana yenilmek bir zaferdi oysa ona göre. "Tamam ulan. Sen ne dersen tamam.."

Gizem yanlış numaraya mesaj attığında başladı onların sevdası.

`Nefes al nefes ver, nefes al nefes ver. Gökyüzüne bakma, gökyüzüne bakma` Zihnim de tekrarladığım sözler, ormanın uğultusuna karışıyor. Vücudum da ki ağrı gittikçe keskinleşiyordu. Koyu yeşil yapraklar ve çamur dolu orman zemini, ayağımı sağlam bir yere koymayı zorlaştırıyordu. Yine de duramazdım. Durmak ölüm demekti. Ayaklarım çamura battıkça daha çok ağrıyor, sol bacağım da ki yarıktan daha çok kan almasına sebep oluyordu. Gökyüzünde ki büyülü lanetli ejderhaların kanat seslerini duyuyordum. O dev yaratıkların gölgeleri, ormanın her köşesine kızıla boyayan bir lanet gibiydi. Kolumda ki kesiklerden sızan kanın sıcaklığı, soğuğun tenime işleme hissiyle karışıyordu. Gözlerim önüme doğruyken ama içeriden gelen derin korku, yukarıya bakmam için beni dürtüklüyordu. Gökyüzü..Hayır Bakmamam gerekiyordu. Eğer bakarsam.. Lanet olsun hayır. Sadece ilerlemeye devam etmeliydim. Belimde ki kılıcın ağırlığı, bacağım da ki yarayla yürümemi daha da zorlaştırıyordu. Ama pes edemezdim. Pes etmem, savaştığım herşeyin lanet büyülü bir ejderha alevi ile son bulması demekti. Buna asla izin vermem. Bir adım ve bir adım daha attım. Ve sert bir darbe sırtımı yere yapıştırdı. Çamurun soğukluğunu derimde hissettim. Gökyüzünü gördüm. Gökyüzünde alevler her yerdeyken. Yapraklardan kan damlarken çamurun bu kadar soğuk olması garipti. Bir taşa takıldığımı düşündüm doğrulmaya karar verdiğim de bir anda üstümde bir gölge belirdi. Oldukça uzun dev gibi bir adam ya da yerde olduğum için bana öyle gelen bu iri adam. Gece kadar koyu saçları alevlerin arasında kendini belli ederken. Tehlikeli bir çehreye sahip yüzüyle bana bakıyordu. Ama beni asıl kilitleyen şey gözleriydi. Kehribar rengi gözleri, ormanın gölgelerini delip geçen bir alev gibi parlıyordu. Yüzünde ki hafif bir gülümsemeyle beni izliyordu. İçimde bir yerde hem korkuyu hemde merakımı tetikleyen bir his oluştu. Donup kaldım. Ne yapacağım? Kalkıp kaçmalı mıyım yoksa bu adamla yaralı vücudumla dövüşmeli miyim? Tek anladığım şey burada bir rastlantı yoktu. Bu adam beni bekliyormuş gibi duruyordu. Ama neden? Ve asıl önemli olan bu adam kimdi?

Saat 2`ye doğru odanın kapısı çalındı. İki kız ve bir erkek içeriye girdi. Ömer, Selin ve Nil, selamlaştıktan sonra beklemeye başladım. Tip olarak üçü de birbirine benziyorlardı. Uzun siyah düz saçlar, koyu siyah gözler ve biraz ürkütücü soluk beyaz tenleri vardı. Üçüz gibiler gibi görünüyorlardı ama aslında üçüz değillerdi. Ortadaki halıyı kaldırıp yerde oturmamı söylediklerinde hemen onların dediğini yaptım. Ömer, yanıma elinde bir bıçakla geldiğinde, kendimi geriye çektim. "Korkma, üç damla kan ve yedi arkadaş sana gerçek kimliğini gösterecek." Derya, "Sera, istersen yapmayalım," dedi. Elimi uzatarak yapmak istediğimi ve bu konuda istekli olduğumu göstermek istedim. Derya ise bu âyine katılmak istemediğini söyleyerek kenarda bizi izlemeye başladı. Ömer, "Her bir damlada benim söylediklerimi tekrar etmeni istiyorum. Kızlar, siz de." Kafamı onaylayarak salladım ve kızlarda "Tamam," dediler. Ömer,"Tam kırk tane mum var, onları etrafımıza dizin." dedi. "Niçin kırk tane?" diye sordum. Ömer, "Her bir damlada on tane mum yanmalı." cevabını verdi. "Kırk tane olduğunu söyledin, üç damla kan akacak dedin. Son onu neden kullanmıyoruz?" diye sordum. Nil, "Yazı elinde belirdiğinde, son onu yakacağız." dedi. Kızlar mumları dizdi ve hepsi etrafımı sararak bir çember oluşturdular. Ömer, "Elinin tam ortasına küçük bir kesik atacağım. Acımayacak, korkma," dedi. "Tamam," dedim. Ömer, dediği gibi elimin ortasına bir çizik atmış ve kanaması için sıkmıştı. Kanamaya başladığında, Ömer odada dönüp kızların yanına gitmişti. Ömer, "Beni tekrarlayın. Elini aşağıya doğru tut ki damla damla kan aksın." dedi. Kafamı onaylayarak, elimi aşağıya tuttum. Elimden bir damla kan aktığını hissettiğimde, hepsi gözlerini kapattı. "Pronađite sebe." Önce onlar, sonra ben tekrarladık ve 10 mum yanmıştı. İkinci damla yere düştüğünde tekrar aynı şekilde Ömer söyledi, kızlar söyledi, sonra ben tekrarladım. Üçüncü ve son damladaydı sıra. Yere akan damlayı hissettim ve hep birlikte "Pronađite sebe" dedik. Bittiğinde elimde hafif bir yanma hissettim. Ellerimi çektim ve elimdeki yanma hızla geçti. Elimde Tengri yazısı belirmişti. Daha önce duymadığım bir inançtı bu. 40 mumun hepsi birden söndüğünde, neler olduğunu anlamaya çalıştılar ve hatta korktular. Derya, "Sorun ne?" diye sordu. Selin, "Burada olmaması gereken bir şey." dedi. Ömer bileğimdeki  harfini fark ettiğimde, elimi bırakmış ve korkmuşçasına benden uzaklaşmıştı. "Neler oluyor?" diye sordum. "Aman Tanrım, sen bir lanetli ucube gibisin!" dedi Selin. Dediği anda diğer kızlar hızla Ömer`in yanına gitti. Gözlerinde büyük bir öfke vardı ve birlikte odadan çıktılar. Bu durum beni şaşırtmıştı. Sembol, yavaşça bileğimden kaybolurken, kızların gözlerinde büyük bir korku gördüm. Şimdi aklım karışmıştı. Bu sembol ne anlama geliyordu ve neden kızlar birdenbire "ucube" diyerek kaçmışlardı? O an, ne yapacağımı ve bu gelişmenin ardındaki sırrı çözmek için nasıl ilerleyeceğimi bilemiyordum.

Adel intikam için babasını öldüren kralın varisi olan Alex`i öldürme planlarıyla başlar her şey. Alex`in gittiği kraliyet okuluna girer ancak ters giden şeyler olur ve ölüm ile yaşam arasında kalır. ----------------------------------------------------------------------------- ilk kitabım sorunlar olabilir bunun için şimdiden özür dilerim

Basit bir üniversite öğrencisi olan Adelya Gümüş, hayatına giren bir adamla alt üst olur. Kendisine dair bilmediği tüm gerçekler teker teker açığa çıktığında, kaçması gereken bir tehlike olduğunu fark eder. Aşık olduğu adam ve saplantılı aşığı arasında sıkışıp kalan Adelya hangi yolu seçecekti? Tüm ülkeyi avucunun içinde tutan bir adamdan nasıl kaçabilirsin ki? Ona karşı çıkamazsın, ondan saklanamazsın, o bilmeden düşünemezsin bile. Bu, kazanabileceğim bir savaş değildi. Beni istediği andan itibaren artık ona aittim.

"Biz savaşın ortasında ölmek için doğan çocuklardık... Yaralarımızı sarmaya vaktimiz olmadı.."

"Yolun, ay yıldızın ışığıyla aydınlansın, kızılcığım." Son sözleriydi bunlar. Gözlerim ellerime doğru indi. Kan içindeydiler. Onların kanı... Annem ve babamın kanı... "Anne," kuru bir sesle mırıldandım. Babama döndüm. "Baba." Bu gerçek değildi. Olamazdı. Keşke, dedim içimden. Keşke daha erken yetişseydim. "Beni bırakmayın." Yalvardım, onlara yalvardım; beni bırakmasınlar diye. Yalvardım, Allah`a yalvardım; onları benden almasın diye. "Vatan için can feda, bu ölüm değildir kızılcığım. Bu, şereftir." O benim babamdı. Benin güçlü, yiğit babamdı. Başçavuş babamdı. Nefret ettim. Ölümden nefret ettim. Ailemi katleden zalimlerden nefret ettim. Beni kimsesiz bırakan o kansızlardan nefret ettim. `sen kimsesiz değilsin,` diye fısıldadı içimden bir ses. `Ailen, bu vatan için şehit oldu. Al bayrak onların kanıyla yeniden yıkandı. Şehitler, kimsesiz değildir Asel.` Şehitler, kimsesiz değildir. Vatan, kimsesiz değildir. Ben, kimsesiz değildim. Şehitlerin kanıyla yıkanan al bayrağın ışığı benimleydi. Anne babamın uğruna şehit olduğu vatan benimleydi.

-1. kitap tamamlandı. 2. kitap devam ediyor.- "Durum ve şartlar ne olursa olsun, teslim olmak ya da esarete düşmek asla kabul edilemez. Şehadet esastır!" Fırtına Birliği, zorlu bir görevi başarıyla tamamlayarak üsse döner. Ancak daha istedikleri gibi dinlenmeye bile fırsat bulamadan, üsse düzenlenen ani bir saldırıyla sarsılırlar. Bu kaosun ortasında, öldü sanılan birinin aniden ortaya çıkışı, yalnızca ülkelerini değil, tüm dünyayı tehdit eden ölümcül bir teknolojinin varlığını gözler önüne serer. Binbaşı Emre’nin liderliğindeki Fırtına Birliği, bu karanlık teknolojiyi durdurmak ve ülkelerini savunmak için harekete geçer. Ancak işler, emekli bir generalin bu ölümcül sistemin merkezinde yer aldığının keşfedilmesiyle daha da karmaşık bir hâl alır. Peki ya dostlar? Gerçekten dost mudur? Düşman içteyse kime güvenebilirler? Fırtına Birliği, ölümün her an enselerinde olduğu bu mücadelede, hem hayatta kalmaya hem de insanlığı kurtarmaya çalışırken sınırlarını zorlayacak. Bu savaşı kazanmak için ne kadar ileri gidebilecekleri ve hangi bedelleri ödeyecekleri, sadece zamanla ortaya çıkacaktır. Gerilim, ihanet ve fedakârlıklarla örülü bu hikâyede, insanlığın kaderi bir avuç cesur askerin elinde şekillenecek.

Her krallıktan on öğrenci diğer krallıklarda eğitilmek için dağıtılır. Fakat halk buna karşı çıkar. Krallıklara gönderilen öğrencileri istemezler. Ana karakterlerimiz kendilerini bir izdiham ve kan göllerinin ortasında bulurlar. Buna bir çözüm bulmak için yeni hayatlarına ilk ve kocaman bütün evreni bile sarsacak bir adım atarlar. Ancak evren bunu karşılıksız bırakmaz. Ağır ve katı kurallar herkesi derinden sarsar. Ana ve başrol karakterlerden birinci sırada bulunan Winter yirmi yaşında bu krallıklardan birine gönderilir. Hiç bilinmeyen bir krallıkta bilinmeyen bir oda da da abisi ile gözlerini açar. Dışarıdan gelen izdiham sesleri ve kan kokusu her şeyi özetler. Her şey o gün orada uyanmaları ve ailelerinin onları terk etmesi ile başladı. Fakat ta ki Ln Ars`ın ortaya çıkmasıyla bırakın krallıkları bütün gezegenler bir savaşa davetiye gönderdiler. Yeni hayatlarında bulunan aşklar, savaşlar ve zararlı etkenler onları sarsar.

⚠ Kurgu yazar arkadaşım Esma Gül Çağırgan ile beraber kurguladığımız evrende geçmektedir. Her iki kurgu hakkında haberimiz olmakla birlikte yer yer beraber ana karakterlerimizin diyaloglarını yazmaktayız. Çalıntı vs gibi bir durum söz konusu değildir. Bilginize... Vargın, büyülü ormanın derinliklerinde hüküm süren kudretli bir kurtadam ve sürüsünün Alfa`sıdır. Buğday tenine yakışan kasları ve siyah saçları, onun savaşçı ruhunu ve liderlik vasfını gözler önüne serer. Gözlerindeki kahverengi parıltı, hem sert mizacını hem de içindeki merhameti yansıtır. Vargın, sürüsünü korumak ve kadim yasakları aşmak için doğmuş bir liderdir. Kaderin karanlık yollarında, Tayeçe ile yolları kesişir. Yasak bir ilişkinin doğurduğu güçlü bir cadı olan Tayeçe, içindeki karanlıkla ve geçmişin gölgeleriyle savaşırken, Vargın ona rehberlik eder. Geceyi aydınlatan ay ışığının altında, geçmişin sırlarını çözmek ve geleceği yeniden şekillendirmek için birlikte mücadele ederler.

Bu seriyi tamamen gördüğüm kabuslardan etkilenerek yazıyorum.

Hande sevgilisinin olduğu yarışa gider ve tüm gerçekleri öğrenmeye başlar.

Gerçekler nereye kadar saklanır? Söylenen yalanlar hep sır olarak mı kalır? Peki, bu yalanların sonucunda hüküm kimi cezalandırır? Yalan söyleyeni mi, yoksa yalanlara kananı mı?

Akadistan; Tüm yaşayanlara kaybettikleriyle meydan okuyan insanların beldesi. "Kendimi bulacağımdan habersiz kaybolduğumu sandım."