Mahalle kurgusu* Karganın kanat çırpışlarının ardından kulaklara Manolyanın masalı uğuldadı...

Hiç aşık olmamam gereken kişiye aşık olmuştum...

Karşımda dikilip bana üstten üstten bakarken konuştu. “Beni çağırmışsın, buyur?” Sesi tok, ifadesi sertti. Kollarını göğsünde kavuşturmuştu, çok uzun boyluydu. Zihnim, bana ihanet edercesine beş saniye boyunca tamamen devre dışı kaldı. Çünkü az önce söylediği şeyi sindirmekte zorlanıyordum. Beni? “Beni çağırmışsın” mı?! Hani şu göbekli, kel, yaşlı adamlar olur ya.. Sabahları kahvede çay içip gazete okuyan, mahallenin gençlerine “Oğlum, sen kimin çocuğusun?” diye soran tipler.. İşte ben tam olarak öyle biriyle karşılaşmayı bekliyordum. Ama kader, yine o kendine has mizah anlayışıyla, karşıma bambaşka bir şey çıkarmıştı. Daha doğrusu, birini. Karşımda duran adam, yaşlı bir muhtardan çok “anaların maşallahı, kızların inşallahı” kavramını çağrıştırıyordu. Esmerdi. Uzun boyluydu. Bakışları sertti. Kaslı kolları, gömleğinin sıvanmış kollarında tehdit gibi duruyordu. Bir de üstüne, o ifadesiz yüzle bana bakıyordu. Bu bir şaka mıydı? Bir kamera falan olmalıydı. İstanbul’a yeni gelenleri trolleyen bir sosyal deney.. Ama sonra yanımdaki kızın “işte muhtar bu” bakışıyla birlikte gerçekler acımasızca yüzüme çarptı. Ben şoka girmiş vaziyette ona bakarken, o da bana bakmayı sürdürüyordu. Kaşlarını hafifçe çattı. “Beni çağırmışsın, buradayım?” Göz kırptım. Sonra tekrar. Derin bir nefes al menekşe. Kontrolü kaybetme. Belki de rüya bu. Belki de hâlâ Manisadasım. Ama hayır. Tartıştığım adam orada, anahtar ise hâlâ elimdeydi. Ve sinirim, zirve yapmış bir halde bana eşlik ediyordu. Sonunda, mantıklı bir cümle kurabildim. Gerçi ne kadar mantıklı olduğu tartışılırdı. “Ben muhtarı çağırdım.” Derken kollarımı göğsümde birleştirmiştim. “Bir yanlışlık oldu sanırım, sizle ilgili bir durum yok sağolun.” Adam ifadesizce kaşını kaldırdı. “ Muhtar benim zaten.” Gözlerimi kıstım. “Hayır.” Kaşlarını kaldırdı. “Evet.” Direndim. “Hayır.” Çevremizde durup bizi izleyen insanların bazılarının sessizde olsa güldüğünü duyabiliyordum. Tahammülünün azaldığını belli eden bir ses tonuyla, “İmtihan mısın kızım sen?” Diye sordu. “Ama muhtar-“ Ellerini siyah kumaş pantolonun ceplerine sokup başını gökyüzüne çevirdi. Sabır dileniyordu galiba. “Muhtar benim diyorum sana. Yinelemeyeceğim bunu, sorunun ne olduğunu söylüyorsan söyle söylemiyorsan işim gücüm var.” Öfkeli sesi geri adım atmama neden olmuştu. Yine de gururumu ve inatçılığımı devreye sokarak “Ama ben amca bekliyordum..” Dedim. Yunan heykeli kılıklı muhtarın dudakları hafifçe yana kıvrıldı. Kaşları yukarı kalktı. Ardından alayla konuştu. “Özür dilerim, öbür sefere daha yaşlı olmaya çalışırım. Şimdi problemin ne olduğunu söyleyecek misin? Sabrım tükeniyor.” ___ Menekşe&Cihan.

Abimin arkadaşı kurhusudur

Kimi zaman bir pencere aralığı kadar yakındır aşk. Ve bazen, en tanıdık sokakta, en bilinmeyen duygular saklıdır. Kendi hâlinde bir mahallede, herkesin birbirini uzaktan tanıdığı, selamlaştığı o sıcak düzenin içinde iki kalp yavaşça birbirine yaklaşır. Ne büyük cümleler kurulur ne de büyük hatalar yapılır. Sadece bakışlar değişir, zaman yavaşlar ve içten bir hikâye başlar. Bu kitap, küçük adımlarla büyüyen, kalbe dokunan bir aşkı anlatıyor. Sessiz, sade ama güçlü. Tıpkı gerçek hayat gibi. Aynı sokakta büyüyüp birbirine yıllarca sadece "merhaba" diyen iki kalbin, bir akşam ezanı sonrası yolları kesişti. "Her tabelanın adı onu hatırlatıyordu. Ne zaman hatıralarımın yerine gerçeği gelecekti?"

Hırsızlık çetesinin liderinin verdiği iftara katıldım çünkü "Mübarek gün de bu kadar günahımız yeter" demiş ve tüm mahalleyi iftara çağırmıştı ta ki iftar sonunda herkesin cüzdanı ve telefonu çalınana kadar. Her şey böyle başlarken hırsızın benim telefonumu geri göndermesi tamamen şaşırtıcıydı.

" Biliyor musun?" dediğinde kaşlarım çatıldı. " Neyi?" deyip yutkundum. " Gülüşün güzel." dediğinde nedense utanmıştım bu sefer. Sırıtan taraf yine o olmuştu.

Kapı açıldığında karşıma çıkan adamla gerildim. Uzun zaman olmuştu. Oldukça uzun. Ben yirmi yaşında olmuştum. O, yirmi beş. Seneler önce karşımda duran adamla, aynıydı. Sadece daha da, olgunlaşmış. Daha da devleşmiş. “Ahu..” diye mırıldandı tok bir sesle. 🦋 “Ahu!” Diye çıkışınca duraksadım. Gözlerini sıkıca yumarken, ısırdığı dudaklarıyla bir kaç küfürü yuttuğunu anlaybiliyordum. “Ben ne diyorum kızım?” “Abi-“ “Hay abini sikeyim!” Ağzım açık kaldı. “Muhabbet kuşu gibi sayıkladın. Abi de, abi.” ~~~

Gerçek aile (aşiret ) ve mahalle kurgusudur. Gerçek ailesinden haberi olmayan üniversite 3. Sınıfa giden bir Deniz . Ailesinin gerçek olmadığını öğrendiği de ne yapacak. Asıl gerçek ailesinin bir mahallede oturduğunu öğrenen ve ağabeyleri olduğunu öğrenen Deniz bunu nasıl karşılayacak? Yalnız ve zengin bir aile kızi olan Deniz .. Kalabalık ve aşiret olan bir aile.. Deniz , ağabeyler ve aşiret bir aile... Hadi bakalım.

Birbirine aşık olan ama abi engeline takılan bir çiftin, sıcacık aile ilişkilerinin olduğu mahallede geçen hikayesidir. Avukat oğlumuz ve Psikolog kızımızın hikayesidir.🌸 bütün haklar bana aittir çalınması veya kopyalanması dahilinde gerekenler yapılır.

Melek, üniversite okumak için İzmir`deki köhne bir mahalleye taşınır. Mahalleyi yöneten Karahan Çakır`ın dikkatini çeker, ancak onlar melek ve şeytan kadar farklıdırlar. Kara, onunla anlaşmak için ortak bir yol seçer. Kitaplar... "Kara bana hoş geldin demişti ilk olarak. Öyle başladı onunla karalara bürünmemiz. Şeffaflarımı çekip alacaktı, öyleyse bana da hoş bulmak düşecekti."

‘Uzaktan sevmek alnımıza yazılmış bir yazı.’ Okuduğum bir sözün hayatımı anlatacağını nereden bilebilirdim ki?

Hayatının yalan olduğunu öğrenen ve bir yalanla hayatına giren hayatının aşkı

“Bazı aşklar yanlış başlamaz, sadece yanlış zamanda karşılaşır…” Nazlı, hayalleri ve yaralarıyla İzmir’e yeni bir başlangıç için gelir. Mahalledeki karanlık sessizliğin sahibi Devran Korkmaz ise yıllardır kimsenin cesaret edemediği bir adamdır. Biri hayatı boyunca kurallara uymuş, diğeri kuralları kendi koymuştur. Polis abisinin uyarılarına rağmen Nazlı’nın kalbi Devran’a yaklaşırken, sokaklar fısıldamaya başlar. Tehlikeli bir adamla yaşanacak aşk, yalnızca kalbi değil, hayatı da yakar. Kimi seveceğini seçemezsin... Ama o aşk, bazen seni seçer. Devran ve Nazlı`nın imkânsızlığa yazılmış, yasak ve yakıcı aşk hikâyesine hazır mısın?

öğle vaktinin en kavurucu olduğu zaman dünyaya gelmişti küçük kız bebek yine aynı zaman ve günde terk edildi bir yetimhane köşelerine atıldı hor görüldü ağladı sesini duyan olmadı düştü kaldıran olmadı saçını okşayan bir el olmadı minicik başıyla hayata tutundu herşeye rağmen bir ailesi olsun istedi peki buldumu o aileyi ya ilerde öz ailesi ortaya çıkarsa doğduğundan beri görmediği annesini görürse? hadi gelin hep beraber Selvinin hayatına göz atalım ❤️❤️❤️

kurbagaprenses: Çirkin kızlar da sevilmek ister ve her öpülmeyi bekleyen kurbağa prens olmaz. 🐸 Sevilmenin kurallarını yeniden yazıyoruz. Burada ne badem gözler ne elma yanaklar ne bal dudaklar ne de fındık burunlar var. Tüm algıları yıkıyoruz ve heybetli bir çirkin kız kulesi örüyoruz. Bu arada saçlarımız da küt ve kıvırcık o yüzden kuleden salıp prensi yukarı çekemiyoruz. Çirkef aşklar diyarına hoş geldiniz. Mahallemiz de bol bol küfür, iç gıdıklayan aşk ve çay yanına bolca samimiyet var. Tek yapmanız gereken bir kase çekirdek ve bir bardak kola almanız. Sonrasında mahalle de koşturup maç yapacağız, bahçelere dalacağız, duvar üstünde çekirdek çitleyeceğiz, yeri geldiğinde kavga edeceğiz ve nihayetinde de müthiş bir aşkın ilk paragraflarını yazacağız. Bu hikaye çirkin bir kızın içimize hüzün bulutlarından yağmur yağdıracağı fakat aşkıyla yağmurdan sonra güneşi açtıracağı bir hikaye. Günebakan mahallesine hoş geldiniz. -Lale Başlangıç: 04/08/2024

Ezgi Demir,onu aldatan eski sevgilisinin numarasını sildiği için aklında kalan numaralardan birine yazmıştır. Tabi eski sevgilisine değil,iki mahalle aşağıda oturan ve abisinin arkadaşı olan adama yazar. Siz: Benimle sevgili olur musun? 0521****: Neee???

Karadeniz, adının ağırlığını taşıyordu; siyah ve kudretli. Dalgaları, öfkesini kayalara savurarak hesap sorar gibiydi. İçinde tutamadıklarıyla birlikte dışına da savurarak geri toplayarak geriye çekiliyordu. Geride bıraktığı göçük, kırılmış ve yıpranmış sessiz bir iz gibi yere tutunuyordu. Ben o göçükte, hayatta kalmaya çalışan son kum tanesiydim. Yaşamla ölüm arasındaki o dar geçitte sıkışıp kalmıştım. Unuttuğum ne varsa hatırladıklarımdan daha ağır bir şekilde üzerime koca bir dalga gibi gelecekti. Bunu ne şimdi savaşırken ne de yaşarken anlayabildim; ben bunu kudretli dalgaların arasında boğulurken anladım. Boğulduğum kara sularda hiç ummadığım bir anda bir el kıyıya doğru çekti beni. Ve ben, o ele tutunarak kalmayı değil, o ele bağlanarak var olmayı seçtim. Karadeniz’in göğsünde sakladığı sırlarla örülü, acı, hayatta kalma ve yeniden doğma üzerine bir hikâye. ☸☸☸ ❝Senin gücün Göçmen Kızı, sesinle değil sessizliğinle titretir dünyayı; zira bazı kadınlar bağırmadan da devrim yapar. Ve sen susarak bastığın toprağa, boğulduğun denizlere, yandığın ateşlere ve tüm bu dünyaya adını öfkeyle kazıdın.❞

SEN BANASIN …çünkü bazı insanlar gitmez, içimizde kalır. Bir kadın düşün… adı Güneş. Ama ışığı hep içinde yanmış, dışı hep loş. Küçük bir dükkânın tozlu raflarında, yakılan bir tütsüde, Sarı saçlarını iki yandan ördüğü bir sabahta, Ve adı telaffuz edilmeden anlaşılan bir aşkta yaşıyor. Ve bir adam… Ertuğrul. Bir zamanlar çocukken aynı sokaklarda koşmuş, Şimdi ise iki pencere arasına sıkışmış iki ruh. Sevmiş, kaybetmiş, susmuş, dönmüş. Ama bazı kelimeler zamanla değil, göz göze gelince tamamlanır. Bir yanda mahalle sessizliği, diğer yanda Tibet dağlarının yankısı. Arınmak, unutmak, hatırlamak, affetmek, Ve en sonunda, kendine dönmek… Bu kitap; Yara izlerinin şiir olduğu, Aşkın bazen yalnızlıkla, bazen de uzak diyarlardaki bir handpan sesiyle tamamlandığı, Bir kadının suskunlukla haykırdığı, Ve bir adamın “ben hâlâ sendeyim” deyişinin romanı. Cümleler uzun, kalp yaralı, ama umut hep bir köşede. Çünkü bazen aşk, sadece bir isim değil, Bir yön, bir dua, bir bekleyiştir. Sen Banasın, Çünkü bazı hikâyeler yazılmaz. Yaşanır. Ve hiç unutulmaz.

kitap bittiği zaman düzenlenecek, yazım hatası ve saçma bulunan yer bu süre içerisinde düzeltilecek, iyi okumalar) ... hayat iki seçenek ile başlar, yalan ve dolanlar ile... yalan; herkesin hayatına katılmış ve ağzına yuva yapmış. peki... dolan? yalanlar hayatımızda her zaman var, peki dolan kimin hayatında var? Eyşan ve Doğan. bu hayata ikisininde hayatında olan dolanlar hadinden fazlaydı, birbirlerine olan sevgilerini; duvarların ardında bırakmışlar, ve yalanların ardında saklanmışlar. hayat onlara sandıklarından daha zor. bakalım bu iki genç yalan ve dolanları ardında bırakıp doğrular ile yaşayacak mı? ⚠️kitap kapağı şahsıma aittir. kitabımda (Ç)alıntı yapanın hakkında hukuki işlem başlatılacaktır!⚠️ yazılım tarihi: 23.05.25 saat 17:00

Kendimi güzel diye adlandıramazdım belki. Ne boyum uzundu, ne nefes kesen güzelliğim vardı; ne gözlerim renkliydi ne de ince belim, güzel bir fiziğim, kadife gibi sesim, bembeyaz tenim. Hikayelerden fırlamış bir kız değildim anlayacağınız. Zaten benimki de hikaye değildi. Hayattı. Yalnızca okuduğum öykülerdeki o güzel ve saf kızların, yakışıklı ve mükemmel erkeklerle olan aşk hikayeleri yoktur hayatta. Yolda yürürken güzel diye adlandırmayacağınız insanların da bir evlilikleri, sevdaları, hayatları olduğunu görürsünüz. Ben o sıradan insanlardan biriydim. Ne tesadüflere, planlara, çekişmelere; ne de eli silahlı adamlara, mafyalara, belalara dair bir iz vardı hayatımda. Aşkı güçlü kılan kalpteki zincirlerdir, yaşanan çekişmeli ve kaçırılmalı olaylar değil. Her aşkta ortak tek bir şey vardır, o da kaybetme korkusudur. Çünkü bir yerde sevgi varsa korku da baş gösterir. Sevileni kaybetme korkusu. İşte bu korkuyu herkes yaşar. Ben Hülya. Beraber büyüdüğümüz kapı komşum Sefa`ya aslında âşık olduğumu onu kaybedebileceğimi fark edince anladım. O ise zaten yıllardır kalbinde benim için bir sevda büyütmüştü.

Gizem, yeni okuluna nakil olmuştu ama bilmediği bir şey vardı buradaki insanlar hiç de normal değillerdi. Belki de hayatını değiştirecekti...

Aşk`a dair 100 şey..

Kahverengi Sevdam - Tehlikenin ve Tutkunun Dansı O, mahallenin gözbebeği... Beyaz önlüğünün ardında yaraları saran ama kalbinin derinliklerinde kendi kırıklarını gizleyen bir hemşire. O, marangozhanenin talaş kokulu köşelerinde sessizce çalışan ama her an tetikte olan, gölgelerde kaybolan bir MİT ajanı. Onlar çocukluk arkadaşıydı, ta ki hayat onları farklı savaşlara sürükleyene kadar... Şimdi, biri hayat kurtarırken, diğeri hayatlar almak zorunda. Ama kimse bilmiyor; onu koruyan da o, onu en büyük tehlikeye sürükleyen de... Siyah takım elbiseli, karanlık yüzler adımlarını sayarken, her köşe başında gözler üzerlerinde. Bir adım hata, bir bakış fazlalık, bir sır fazlası... Her şey tehlikeye atabilir. Bu sevda, ölümle dans edenlerin hikayesi. Bu sevda, gölgelerle sarılanların hikayesi. Hazır mısın? Çünkü bazı sevdalar, canını alacak kadar güçlüdür.

Bazen içindekileri haykırmak istersin ya hani böyle ses tellerin yırtılana kadar bağırıp, ağlamak içinde ki bütün nefreti acıyı kusmak... Her şey bitsin istersin her şeyin bir kabus olmasını ve uyanınca tekrardan eski günlere geri dönmek istersin... "Sen kalpsizsin bende senin kalpsizliğini göremeyecek canavar yönünü fark edemeyecek kadar salağım." dedim gözlerimin içi yanıyordu "Ben bir günahkarım sende benim günahlarımı göremeyecek kadar salak değil masumsun..." dedi ve bir adım daha yaklaşıp çenemi yukarı doğru kaldırdı... "Benden başka yolun yok Yeşim, bu saatten sonra seçeneğim değil seçimimsin, en başta seni kendimden korumak istediğimde pes etmeden kalbime girmek istedin değil mi? artık istesen de çıkamazsın çıkartmam." Aynı mahallede yaşayan iki dost ailenin çocukları birbirine aşık olur fakat Yeşim Vural`ın bilmediği bir şey vardır Savaş Özdemir hiçte göründüğü gibi biri değildir ve onun kalbine bir kez giren bir daha o kalpten çıkamaz.. İLK AŞKLAR HİÇ BİR ZAMAN UNUTULMAZ... Yeşim ve Savaş`ın Gizli Saklı Aşkı...