Benim konuyla ne alakam var amk

Geçmişi karanlık sırlar ve tarifsiz acılarla örülü olan Karan, daha doğduğu gün annesi tarafından terk edilmiştir. Bu terk ediliş, hayatı boyunca içinde taşıyacağı büyük bir boşluk ve öfke bırakmıştır. Yıllar geçtikçe Karan`ın kalbinde büyüyen bu intikam arzusu, onu kendi ailesinin peşine düşmeye iter. Onu bu yolda yönlendirebilecek tek isim ise karanlık yeraltı dünyasında bilinen, gizemli ve tehlikeli biri olan Orcus Volkov’dur. Karan yıllar boyunca iz sürer, karanlık ilişkiler kurar ve hayatta kalmak için kendi cehenneminde yürür. Her adımı onu daha da karartan bir karanlığa çeker. Nihayet bir gece, Ankara`daki bir barda, kader onu Orcus`la karşı karşıya getirir. Ancak bu karşılaşma planlandığı gibi gitmez. Barın içine düşen gölgeler arasında aniden bir çatışma çıkar. Karan, kendini savunmak için harekete geçtiğinde, yıllarca aradığı adamı, Orcus’u bilmeden vurur.

ve sonra... "Sen bundan sonra benim gecemsin,Gece" dedi adımı bastırarak. Nefesini dudaklarımda hissedebiliyordum. Eğer kafasını milim hareket ettirirse, birbiri için yanan dudaklarımız birleşicekti. O anda onun hiç beklemeyeceği,doğrusunu söylemek gerekirse benim de kendimden beklemediğim o hareketi yaptım. Birbiri için yanan dudaklarımızı birleştirmiştim. Kasıldığını hissedebiliyordum. Ne yaptığımı anladığında öpüşü sertleşmişti. Ama bir sorunumuz vardı, az önce birbiri için yanan dudaklarımız, bu sefer bizimle birlikte yanıyordu...

Babası tarafından tacize uğrayan,yıllarca eziyet gören,annesi korkunç bir şekilde babası tarafından öldürülen bir kadın düşünün... Ben Çilem Buse ÖZTÜRK kendi hayatı için adaleti sağlayamamış kadın avukat olup başka kadınlar için adaleti sağlamak istiyordum...

1 yıldır terörist lerin elinde esir kalan kıdemli üsteğmen Nazlı çınar 1 yıl boyunca tek kelime etmeyip bütün işkencelere göğüs geren cesur ve bi okadarda güçlü bir dişi kurt kurtarılma umudunu tamamen yitirmiş ama birgün nerden bilebilirdi bu lafını yutacağını

Cemre:Yeni matematikçi geliyormuş. Gece: Sıkıntı yok onu da yollarız Göz kırptığım anda yanımdan geçen adam ile göz göze geldim o çekip giderken ben gözlerimi tekrar benimkilerle çevirdim.Ama nerden bilecektim Matematik hocamın bana bela olacağını?

Doğa artık eskisi gibi değil. Göz alabildiğine uzanan ormanlar solmuş, toprak nefes almakta zorlanıyor. Yeşilin hükmü sona ererken, bir avuç insan bu çöküşün ortasında yaşam mücadelesi veriyor. Ana karakterimiz, yıllardır dış dünyadan izole edilmiş bir toplulukta büyümüş, doğanın son sırlarını koruyan bir genç. Ancak beklenmedik bir olay, onu güvenli sınırların dışına çıkmaya zorlar. Gördüğü manzara, bildiği her şeyi sorgulamasına neden olur: Peki gerçekten doğa yok oluyor mu, yoksa ona ihanet eden biz miyiz? İhanetler, gizli kalmış gerçekler ve umudu yeniden yeşertme çabasıyla dolu bir hikâyeye hazır olun. "Yeşilin Son Nefesi", kaybolan bir dünyanın içinde yeşermeye çalışan bir umudun hikâyesini anlatıyor.

MAFYA KURGUSU Kendi halinde olan, kendi içinde kendiyle mücadele eden, bırakılan yüklerin altın ezilen birisiydim ben.

Karanlığa gömülen şehrin üzerinde şimşekler dans ediyordu. Gök gürültüsü ise sağır eden cinstendi. Sanki ben konuşmadıkça gökyüzü konuşuyor, günahlarımı haykırıyordu adeta. İçimde... Beyaz ve Siyah. Aydınlık ve Karanlık vardı. Hangisinin büyüklüğü daha fazla kestiremiyorum. Terasta duyduğum adım sesleriyle irkilerek çıkışa doğru döndüm. Karan... Panikle geri adım atsamda terasın pervazına yaslanmıştım. Kaçışım yok. Kalbim deli gibi atarken telaşla bir çıkış yolu arıyordum. Ben kafamda bahaneler sıralarken o çoktan sınırlarımı ihlal etmiş bana yaklaşmıştı bile. "Saye!" Kullanmadığım ikinci ismimle seslenince tüylerim diken diken oldu. Herkes, "İclal" olan ilk ismimle seslenirdi. O beni tanıdığından beri hep ıslarla "Saye" diye seslenip durdu. "Bu havada ancak senin gibi biri, bu gökyüzüne kadar uzanan binanın terasına çıkar." Eliyle yanağımı okşamaya başlayınca bir an kalbim yerinden çıkacakmış gibi hissettim. "Saye, sen gerçeği benden ne kadar saklarsan sakla." yüzünü yüzüme yakınlaştırarak "Gözlerinin ardında ki gerçek yüzünü görüyorum." Ve tekrar yineledi sözlerini "Sakladığın o yüzü görüyorum.! "

Önceden aynı mahallede yaşamalarına rağmen birbirlerinden çok uzak yaşayan Karan ve Aylin, Taşındıktan sonra yıllar sonra aynı mahalleye geri taşınan Karan. İlk görüşte aşka inanır mısınız? O halde sıkı tutunun bu ikilinin aşkı çok güzel olacak 🫶💅

Abisinee mesaj atacakken yanlışlıkla okulda ki sevdiği çocuğa mesaj atan Neva`nın başına en fazla ne gelebilir ki

Arkadaş grubunun partide başlayan olaylı ve heyecanlı günü ve sonuçları yıllar sonra karşılarına çıkabilir mi?

Arden Kandemir ve çocukluk aşkı Karan Çevik babaları çok yakın albay olan bu ikili yılarlar sonra tekrar karşılaşır lar lakin Arden Karanı tanımaz Karansa hatırlaması için çabalar {Arden babasının timinde Doktor olarak çalışıyor çok yetenekli ve çok zorlu vakaları tek başına iyleştirmiş bir Doktor dur } {Karan ise çok başarılı bir komutan dır okulunu birincilikle bitirdi ve babasının çok yakın arkadaş I Adnan albayın timinde dir …} (: (: (:

Her hayat yeniden yazılırdı. Ruhum kindarlığa bürünmüştü. Ve: "Kinim beni esir alan prangamdı." Meyus talihimin tekerrür edeceği o ana kadar hapsedildim, her bir salisesi aleyhime işleyen bir zamana. Şimdi sıra tanrıdaydı. "Kader çift kişilik bir oyundur; Yapacaklarını sen, Yaşayacaklarını ise Tanrı belirler."

Mahzenin birbirine delice tutkun iki aşığı Karan ve Hazen. İşledikleri suç onları bir mahzene gönderdi ve orada adaletin olmadığı ortaya çıktı. Hazen ve Karan nereye kadar dayanacak ve ne yaşayacaklar.

Kardeşlerinin bedelini ödeyen iki kişi Biri hayat dolu, herkese neşe kaynağı olan kadın Akça diğeri ise, adaletli olduğu kadar esamesinden korkulan Karan.

Arkadaşına mesaj atmak isterken bir örgüt liderine mesaj atan Ada akalp…

Onlar kardeşleri yüzünden berdele kurban olan iki masumdu. Biri istemediği evliliğe mecbur bırakılırken, diğeri ise çocukluk aşkına ,yıllardır uzaktan sevdiği,hasretiyle yanıp tutuştuğu kadına kavuşacaktı. Lara Nihal Yılmaz ~ kalp ve damar hastalıkları cerrahı Karan Arslanoğlu ~ Mardin ağası

Kim bilebilirdi olucakları, ufak bir hata nelere yol açar efsan yolu bulabilicek mi? Yoksa kaybolacak mı...

Bir mafyala zorla evlenirseniz ne olur Efsun ailesinin zoruyla bir mafya olan Karan ile evlendirilimiştir bu zorunlu evlilik gerçek bir aşka dönüşebilir miydi?

Bir katilin izini sürerken doğan aşk... ....Bir muhabir ve Mafya♟️🎲🌒🍷🍀🎱 💣🎼🎱🛹🎧 Piyano holding patronu Cengiz Yıldırım vefat etti herkes bunu normal bir ölüm olduğunu düşünüyor gerçekten öylemi? Gazeteci Duygu bunun normal bir ölüm olmadığını düşünüyor, onun için şimdilik tek şüpheli yıllardır ortalarda olmayan inzivaya çekilmiş Cengiz Yıldırımın oğlu Karan Yıldırım Duygu Karan ın peşine düşmeye kararlı, Peki katil buluna bilicek mi??? 🎲🎲🎲Zarlar tersine döndü 🎲🎲🎲🎲

"Aşk mı? Aşk mı diyorsun sen buna!" Uzak bir diyarda, nehirlerin şarkı söylediği, ağaçların fısıltıyla sohbet ettiği, `Duygular Vadisi` adında bir yer varmış. Bu vadide yaşayan her canlının kendine has bir sesi, bir melodisi varmış. Sevinçler kuş cıvıltısıyla, hüzünler hışırdayan yapraklarla, aşklar ise tatlı bir akarsu mırıltısıyla ifade edilirmiş. Ancak Vadinin en sessiz köşesinde, rengarenk çiçeklerin arasında, adının tüm zarafetini taşıyan, gözleri mor mine çiçekleri kadar derin, saçları ise en nadide ipeklerden dokunmuş gibi görünen Eflatun adında bir kız yaşarmış. Eflatun, diğerlerinden farklıymış. Onun kendine ait bir sesi yokmuş. Konuşamaz, şarkı söyleyemezmiş. Tüm duygularını, parmak uçlarından yayılan, zarif, ebegümeci rengi ışıklarla ifade edermiş. Sevinçliyken ışıkları dans eder, üzgünken soluklaşır, meraklandığında ise pırıl pırıl titrermiş. Vadideki herkes Eflatun`u çok sever, onun sessiz ama renkli dünyasına hayran kalırmış. Bir gün, Duygular Vadisi`ne, uzak diyarlardan, müziğin kalbi olan **"Armoni Şehri"**nden genç bir gezgin gelmiş. Adı Karan`mış. Karan, dünyanın en güzel melodilerini arayan, kemanının teliyle en derin duyguları bile dile getirebilen yetenekli bir müzisyenmiş. Ancak Karan`ın kalbinde büyük bir eksiklik varmış: duyduğu her melodide bir şeyler eksik gelirmiş, o "tamamlanmış melodiyi" bir türlü bulamamış. Karan, Duygular Vadisi`nin sessiz güzelliğine hayran kalmış. Kemanını eline almış ve içinden gelen, hüzünlü ama umut dolu bir melodi çalmaya başlamış. Bu melodi, Eflatun`un yaşadığı çiçekli tepeye kadar ulaşmış. Eflatun, duyduğu bu büyüleyici sese doğru çekildiğini hissetmiş. Daha önce hiç bu kadar dokunaklı bir melodi duymamıştı. Karan, çalmaya devam ederken, karşısında eflatun rengi ışıklarla parlayan bir kız görmüş. Eflatun`un gözlerinde gördüğü derinlik ve parmak uçlarından yayılan o zarif ışıklar, Karan`ın kemanının tellerinde daha önce hiç çalmadığı notaları uyandırmış. Karan çalmayı bırakmış. Eflatun, ona doğru nazikçe yaklaşmış ve parmak uçlarından yayılan eflatun ışıklarla, Karan`ın melodisinin ne kadar güzel olduğunu anlatmaya çalışmış. Karan, Eflatun`un sessiz dilini anlamış. Her bir ışık titreşiminde bir duygu, her bir renk değişiminde bir düşünce olduğunu fark etmiş. Ve o an anlamış ki, aradığı tamamlanmış melodi, Eflatun`un sessizliği ve onun o eflatun ışıklarında saklıymış. O günden sonra, Karan her gün Eflatun`un yanına gelmiş. Karan kemanını çalarken, Eflatun da ışıklarıyla ona eşlik etmiş. Karan`ın melodileri, Eflatun`un eflatun ışıklarıyla dans etmiş. Melodiler hüzünlendiğinde ışıklar soluklaşır, neşelendiğinde pırıl pırıl parlarmış. Bazen, Karan öyle notalar çalarmış ki, Eflatun`un ışıkları Vadinin en nadide çiçeğinin rengini alır, hatta gökyüzündeki bulutları bile eflatun rengine boyarmış. Vadideki diğer canlılar bu eşsiz uyumu hayranlıkla izlemişler. Anlamışlar ki, aşkın dili sadece kelimelerden ibaret değilmiş. Karan, Eflatun`un sessizliğinde kendi eksik melodisini bulmuş, Eflatun ise Karan`ın müziğiyle kalbindeki tüm duyguları dile getirebilmiş. Ancak Karan, Armoni Şehri`nden gelen, şöhret düşkünü bir başkasına aşık olmuş. Bu kişi, Karan`a daha büyük sahneler, daha büyük dinleyiciler ve alkış vaat etmiş. Karan`ın zihnini bulandıran bu yeni cazibe, Eflatun`un sessiz ve gösterişsiz sevgisinin üzerine bir gölge düşürmüş. Karan, artık sadece kendi melodisinin peşinden koşmaya başlamış, Eflatun`un eflatun ışıklarının eşsiz uyumunu göz ardı etmiş. Karan`ın melodileri, eski gücünü ve ruhunu kaybetmeye başlamış. Çaldığı her nota, ruhsuz ve soğuk geliyormuş. Eflatun`un ise ışıkları giderek solmuş, artık eskisi gibi canlı parlayamıyormuş. Karan`ın müziği olmadan Eflatun`un duyguları dile gelmiyormuş. Eflatun, Karan`ın onu terk ettiğini, kalbinin ona artık cevap vermediğini görmüş. Duygular Vadisi`nin kalbinde, bir zamanlar Karan`ın melodisi ve Eflatun`un ışıklarıyla açan o büyülü eflatun çiçek ise, Karan`ın ilgisizliği ve Eflatun`un kederiyle birlikte, günden güne solmuş, yaprakları buruşmuş ve sonunda tamamen kurumuş. Karan, şöhretin peşinden koşarken, bir zamanlar kalbine dokunan o eşsiz melodiyi kaybetmişti. Eflatun`un parmak uçlarından artık ışıklar yayılmaz olmuş. Sessizliği, tarifsiz bir hüzünle dolmuştu. Duygular Vadisi`nin en güzel renklerinden biri, ebediyen kaybolmuştu. Karan, şöhreti yakalamış olsa da, kalbindeki boşluk büyüyordu. Çünkü bilmeden, Duygular Vadisi`nin en değerli hazinesini, tamamlanmış melodisini ve sessiz aşkın eşsiz ışığını kendi elleriyle yok etmişti. Ve o günden sonra, Duygular Vadisi`nde açan çiçekler bile bir daha asla o eflatun rengi kadar parlak olmamış. Herkes, Eflatun`un sessiz çığlığını ve Karan`ın kendi elleriyle kırdığı biricik melodiyi hatırlatırmış. Aşkın, bazen nasıl kolayca solabileceğini ve bir kez kaybedildiğinde, geri gelmeyecek bir melodi gibi nasıl sessizliğe bürünebileceğini fısıldarmış... Yıllarca dinlemiş bu masalı Eflin. Yıllarca altında kalmış bu masalın. Karan`ı bulmak istemiş, bu yollarda sürüklenmiş. Ölüm korkusu onu durduramamış... Ta ki karşısında o çıkana dek...

Kızılçam Mahallesi... Adı gibi yemyeşil çam ağaçlarıyla dolu, sıcak ve samimi bir yer. Burada büyüdüm, burada kendimi buldum. İnsan Kızılçam`da her sokağa bir anısını bırakır. Bahar geldiğinde çam kokusu evlerin içine kadar dolarken, mahalle çocuklarının neşesi her köşeye yayılır. Ama benim için Kızılçam, sadece bir mahalle değil. Benim hikayemin başladığı yerdi. Karan, abimin en yakın arkadaşı, aynı zamanda bizim ailemizin bir parçası gibiydi. Çocukken onu hep "Koca Karan" diye çağırırdım. Mahallenin en uzun boylusu, en hızlı koşanıydı. O zamanlar sadece abimin dostu olarak görürdüm onu. Ama yıllar geçti, her şey değişti, ben de değiştim. Ve fark ettim ki, o hep daha fazlasıymış. Mahallede nereye baksam bir anımız vardı onunla. Kızılçam`ın toprak yollarında koştururken düştüğümde elini uzatan hep oydu. Bisiklet sürmeyi öğretirken korktuğumda, "Korkma, ben buradayım," diyen de. O zamanlar gözümde sadece bir ağabey gibiydi. Ama yıllar geçti, hislerim değişti. Artık ona "abi" demek bile zor geliyordu.