Doğa artık eskisi gibi değil. Göz alabildiğine uzanan ormanlar solmuş, toprak nefes almakta zorlanıyor. Yeşilin hükmü sona ererken, bir avuç insan bu çöküşün ortasında yaşam mücadelesi veriyor. Ana karakterimiz, yıllardır dış dünyadan izole edilmiş bir toplulukta büyümüş, doğanın son sırlarını koruyan bir genç. Ancak beklenmedik bir olay, onu güvenli sınırların dışına çıkmaya zorlar. Gördüğü manzara, bildiği her şeyi sorgulamasına neden olur: Peki gerçekten doğa yok oluyor mu, yoksa ona ihanet eden biz miyiz? İhanetler, gizli kalmış gerçekler ve umudu yeniden yeşertme çabasıyla dolu bir hikâyeye hazır olun. "Yeşilin Son Nefesi", kaybolan bir dünyanın içinde yeşermeye çalışan bir umudun hikâyesini anlatıyor.

1 yıldır terörist lerin elinde esir kalan kıdemli üsteğmen Nazlı çınar 1 yıl boyunca tek kelime etmeyip bütün işkencelere göğüs geren cesur ve bi okadarda güçlü bir dişi kurt kurtarılma umudunu tamamen yitirmiş ama birgün nerden bilebilirdi bu lafını yutacağını

“Gölgene Dokunmak” Bazı hikâyeler ışıkta değil, gölgede filizlenir… Neva, hayatı boyunca kaçmayı seçtiği her şeyle yüzleşmek zorunda kaldığında, onu karanlıktan çekip alan gözlerle tanıştı. Karan Arel… Güçlü, suskun, tehlikeli. Ve bir o kadar yakıcı. Neva resimle iyileşmeye çalışırken, Karan yalnızca susarak korumayı bildi. Onların hikâyesi, kelimelerden çok bakışlarda yazıldı. Ama geçmiş kaçamayacak kadar yakındaydı. Ve bazı gölgeler, ne kadar ışık tutulursa tutulsun, silinmezdi. “Gölgene Dokunmak”, aşkın, acının ve karanlığın iç içe geçtiği bir mücadeleyi anlatıyor. Kalbin karanlıkta bile atmaya devam ettiğini hatırlatan bir hikâye bu. Bazen birine dokunmak, tüm geçmişini de sarmak demektir…

MAFYA KURGUSU Kendi halinde olan, kendi içinde kendiyle mücadele eden, bırakılan yüklerin altın ezilen birisiydim ben.

Önceden aynı mahallede yaşamalarına rağmen birbirlerinden çok uzak yaşayan Karan ve Aylin, Taşındıktan sonra yıllar sonra aynı mahalleye geri taşınan Karan. İlk görüşte aşka inanır mısınız? O halde sıkı tutunun bu ikilinin aşkı çok güzel olacak 🫶💅

Abime mesaj atacakken yanlışlıkla okulda ki sevdiğe çocuğa mesaj atan Neva`nın başına en fazla ne gelebilir ki

Arkadaş grubunun partide başlayan olaylı ve heyecanlı günü ve sonuçları yıllar sonra karşılarına çıkabilir mi?

Babası tarafından tacize uğrayan,yıllarca eziyet gören,annesi korkunç bir şekilde babası tarafından öldürülen bir kadın düşünün... Ben Çilem Buse ÖZTÜRK kendi hayatı için adaleti sağlayamamış kadın avukat olup başka kadınlar için adaleti sağlamak istiyordum...

Arden Kandemir ve çocukluk aşkı Karan Çevik babaları çok yakın albay olan bu ikili yılarlar sonra tekrar karşılaşır lar lakin Arden Karanı tanımaz Karansa hatırlaması için çabalar {Arden babasının timinde Doktor olarak çalışıyor çok yetenekli ve çok zorlu vakaları tek başına iyleştirmiş bir Doktor dur } {Karan ise çok başarılı bir komutan dır okulunu birincilikle bitirdi ve babasının çok yakın arkadaş I Adnan albayın timinde dir …} (: (: (:

Her hayat yeniden yazılırdı. Ruhum kindarlığa bürünmüştü. Ve: "Kinim beni esir alan prangamdı." Meyus talihimin tekerrür edeceği o ana kadar hapsedildim, her bir salisesi aleyhime işleyen bir zamana. Şimdi sıra tanrıdaydı. "Kader çift kişilik bir oyundur; Yapacaklarını sen, Yaşayacaklarını ise Tanrı belirler."

Karanlığa gömülen şehrin üzerinde şimşekler dans ediyordu. Gök gürültüsü ise sağır eden cinstendi. Sanki ben konuşmadıkça gökyüzü konuşuyor, günahlarımı haykırıyordu adeta. İçimde... Beyaz ve Siyah. Aydınlık ve Karanlık vardı. Hangisinin büyüklüğü daha fazla kestiremiyorum. Terasta duyduğum adım sesleriyle irkilerek çıkışa doğru döndüm. Karan... Panikle geri adım atsamda terasın pervazına yaslanmıştım. Kaçışım yok. Kalbim deli gibi atarken telaşla bir çıkış yolu arıyordum. Ben kafamda bahaneler sıralarken o çoktan sınırlarımı ihlal etmiş bana yaklaşmıştı bile. "Saye!" Kullanmadığım ikinci ismimle seslenince tüylerim diken diken oldu. Herkes, "İclal" olan ilk ismimle seslenirdi. O beni tanıdığından beri hep ıslarla "Saye" diye seslenip durdu. "Bu havada ancak senin gibi biri, bu gökyüzüne kadar uzanan binanın terasına çıkar." Eliyle yanağımı okşamaya başlayınca bir an kalbim yerinden çıkacakmış gibi hissettim. "Saye, sen gerçeği benden ne kadar saklarsan sakla." yüzünü yüzüme yakınlaştırarak "Gözlerinin ardında ki gerçek yüzünü görüyorum." Ve tekrar yineledi sözlerini "Sakladığın o yüzü görüyorum.! "

Mahzenin birbirine delice tutkun iki aşığı Karan ve Hazen. İşledikleri suç onları bir mahzene gönderdi ve orada adaletin olmadığı ortaya çıktı. Hazen ve Karan nereye kadar dayanacak ve ne yaşayacaklar.

Kardeşlerinin bedelini ödeyen iki kişi Biri hayat dolu, herkese neşe kaynağı olan kadın Akça diğeri ise, adaletli olduğu kadar esamesinden korkulan Karan.

Arkadaşına mesaj atmak isterken bir örgüt liderine mesaj atan Ada akalp…

Onlar kardeşleri yüzünden berdele kurban olan iki masumdu. Biri istemediği evliliğe mecbur bırakılırken, diğeri ise çocukluk aşkına ,yıllardır uzaktan sevdiği,hasretiyle yanıp tutuştuğu kadına kavuşacaktı. Lara Nihal Yılmaz ~ kalp ve damar hastalıkları cerrahı Karan Arslanoğlu ~ Mardin ağası

Kim bilebilirdi olucakları, ufak bir hata nelere yol açar efsan yolu bulabilicek mi? Yoksa kaybolacak mı...

Bir mafyala zorla evlenirseniz ne olur Efsun ailesinin zoruyla bir mafya olan Karan ile evlendirilimiştir bu zorunlu evlilik gerçek bir aşka dönüşebilir miydi?

Kızılçam Mahallesi... Adı gibi yemyeşil çam ağaçlarıyla dolu, sıcak ve samimi bir yer. Burada büyüdüm, burada kendimi buldum. İnsan Kızılçam`da her sokağa bir anısını bırakır. Bahar geldiğinde çam kokusu evlerin içine kadar dolarken, mahalle çocuklarının neşesi her köşeye yayılır. Ama benim için Kızılçam, sadece bir mahalle değil. Benim hikayemin başladığı yerdi. Karan, abimin en yakın arkadaşı, aynı zamanda bizim ailemizin bir parçası gibiydi. Çocukken onu hep "Koca Karan" diye çağırırdım. Mahallenin en uzun boylusu, en hızlı koşanıydı. O zamanlar sadece abimin dostu olarak görürdüm onu. Ama yıllar geçti, her şey değişti, ben de değiştim. Ve fark ettim ki, o hep daha fazlasıymış. Mahallede nereye baksam bir anımız vardı onunla. Kızılçam`ın toprak yollarında koştururken düştüğümde elini uzatan hep oydu. Bisiklet sürmeyi öğretirken korktuğumda, "Korkma, ben buradayım," diyen de. O zamanlar gözümde sadece bir ağabey gibiydi. Ama yıllar geçti, hislerim değişti. Artık ona "abi" demek bile zor geliyordu.