Ben Afet Lâl`dim. Kendi doğal afeti olan o kızdım. Yıllarca acı çeken o kızdım. Bazenleri dili lâl olan bir kızdım. 💘 "Bugün beni hastaneden aradılar... Afet doğumda karışmış olabilir yarın DNA testi yapmaya gidiyoruz" dediğinde benim için zaman durdu. "Ne? Nasıl... Doğumda mı karışmışım? "

Etrafınızı kan ve barut kokusu saracak. Mideniz bulanacak, ama ayakta durmaya çalışacaksınız. Beyniniz uyuşacak, mantığınız susacak. Yalnızca acıyla yanacaksınız. Ölüm gölgesi gibi üzerinize çökerken siz, inatla yaşama tutunmaya çalışacaksınız. Korkusuz olmaya çabalarken içinizdeki çocuk sessizce ağlayacak. Pişman olacaksınız, ama aynı zamanda kendinizle de gurur duyacaksınız. Hayatınız yanarken tek yapabileceğiniz şey, nefes almak için kendinizi zorlamak olacak. Aldığınız her nefes ciğerlerinizi yakacak. Sanki her solukta iç organlarınız alev alacak. Ölümün pençesindeyken, hayatın kollarına atılmak isteyeceksiniz. Ama susarsanız suçlu, konuşursanız gamsız sayılacaksınız. Hayatın acı gerçekleri sizi cehenneme sürüklerken, bu dünyada bir cennet aramaya mahkûm olacaksınız. Gizli görevde olan bir askerin hikayesi... Gerçek hayat hikayelerinden esinlenilmiştir. Bu kitabı elinizden bırakmak istemeyeceksiniz! Pişman olmayacaksınız.

Hakan, alnını usulca kadının alnına yaslamıştı. Gözleri yavaşça kapanırken, teninde onun nefesini hissediyordu. İçinde tarifsiz bir huzur vardı; savaş bitmiş, yorgun asker yuvasına dönmüştü sanki. Kadın da gözlerini kapadı, Hakan’ın kokusunu içine çekerken yüzüne yayılan o buruk tebessüm kalbinin derinliklerinden süzülüp gelen bir umut gibi duruyordu dudaklarında. Belki de yıllardır beklediği o kavuşmanın en saf halini yaşıyordu. Acılar siliniyor, gözyaşları duruluyordu. Bir eli Hakan’ın koluna sarılmıştı sıkıca, sanki kaybetmekten korkarcasına… Diğer eliyse, sevdiği adamın yanağındaydı. Parmak uçlarıyla yüzünü hissediyor, gerçekten orada olduğuna inanmak istercesine dokunuyordu ona. Ellerinin titrekliğinde bile dört yılın hasreti vardı. Suskun bir dua gibi dokunuyordu sevdiğine; ne bir kelime, ne bir açıklama… Sadece varlık yeterliydi artık. “Bir daha gitmek yok…” diye fısıldadı Hakan, sesi neredeyse bir rüzgâr kadar hafifti ama kadının kulaklarında yankılandı, yüreğine kazındı bu cümle. Gözleri hala kapalıydı ama gözkapaklarının ardında bir damla yaş süzülüyordu, usulca, sessizce. Başını iki yana salladı kadın. Gitmesini istemiyordu, bir daha ayrılığı taşımak istemiyordu yüreğinde. Dudakları aralandı, ve aynı sözcükler döküldü sessizce: “Bir daha gitmek yok…” Bu cümlede öyle derin bir anlam vardı ki… Sadece bir söz değil, adeta bir yemin, bir bağlılık, bir teslimiyetti. Onlar artık birbirlerine yeniden kavuşmuş değil, birbirlerine yeniden ait olmuşlardı. Dört yıl… Dile kolay. Dört yıl boyunca suskun gecelerde isimlerini fısıldayan rüzgâra, göğe yazılan dualara, yalnız geçirilen doğum günlerine, sessiz kutlamalara, eksik kahkahalara tanıklık etmişti zaman. Ama artık zaman bile onların yanında durmuş gibiydi. Sanki dünya biraz daha yavaş dönüyordu şimdi. Sanki gökyüzü bile daha bir maviydi. Hasret yerini sevdaya bırakmıştı. Ayrılık, usulca geriye çekilmişti. Artık sadece onlar vardı; gözlerinde umut, ellerinde sevda, kalplerinde ise bir daha hiç ayrılmama yemini. Azra ile Hakan`ın aşk hikayesiydi..

Karanlığın tam ortasında, bir çığlık yankılandı… Evin duvarları, çaresiz kadının feryatlarını içine hapsederken, onun için kaçış neredeyse imkânsızdı. Öfkeden gözü dönmüş bir adam, karşısındakini paramparça etmeye hazırdı. Ama o sadece kendisini değil, karnındaki masum hayatı da korumak zorundaydı. Tam her şeyin bittiği an sanılırken, kapı büyük bir gürültüyle kırıldı. İçeri giren adam, savaşın tam ortasından çıkıp gelmişti. O, sadece bir asker değildi. O, hayat kurtarmaya yeminli bir adamdı. Fakat karşısında durduğu tehlike, cephede karşılaştığı düşmanlardan bile acımasızdı. Zaman daralıyor, hayatlar tükeniyordu. Bu gece yalnızca bir kurtuluş hikâyesi değil, hayatta kalmak için verilen bir savaş yazılacaktı. Peki Kanla sulanan bir gül nasıl iyileşirdi ?

Doğa artık eskisi gibi değil. Göz alabildiğine uzanan ormanlar solmuş, toprak nefes almakta zorlanıyor. Yeşilin hükmü sona ererken, bir avuç insan bu çöküşün ortasında yaşam mücadelesi veriyor. Ana karakterimiz, yıllardır dış dünyadan izole edilmiş bir toplulukta büyümüş, doğanın son sırlarını koruyan bir genç. Ancak beklenmedik bir olay, onu güvenli sınırların dışına çıkmaya zorlar. Gördüğü manzara, bildiği her şeyi sorgulamasına neden olur: Peki gerçekten doğa yok oluyor mu, yoksa ona ihanet eden biz miyiz? İhanetler, gizli kalmış gerçekler ve umudu yeniden yeşertme çabasıyla dolu bir hikâyeye hazır olun. "Yeşilin Son Nefesi", kaybolan bir dünyanın içinde yeşermeye çalışan bir umudun hikâyesini anlatıyor.

Bunca hayatı bi karıştırılma yüzünden yaşanmamıştı

Yaşarken ölebilir miydi insan? Ben kaç defa ölüp yeniden dirilmiştim? Yaşıyordum,bir ölüden farksız nefes alıyordum.Düşmüştüm,sürünmekten başka bir şey yapmıyordum.Çabalıyorum,olduğum yerde dönüp duruyorum. Bana neler oluyor? Ölüyor muydum yoksa sürünmeye devam mı ediyordum?

"Yakışmıyor," neydi bana yakışmayan? "Dudaklarına."dedi. "Bir dal sigara yakışmıyor." dudaklarım arasına koyduğu sarı lale varken. Her zaman aynı kalır mıydı sevdiğimiz?Ya da yanımızda olur muydu? Her insan sevmemeliydi,anne olmamalıydı.Her adam da baba olamazdı. Efsun girdiği yeni aileye alışmaya başlamıştır lakin bazı şeyler patlak verir.O aileye gelmesi bir dönüm noktasıdır hayatında..Ve yıllar sonra acısını tamamlayan biriyle denk düşer...

"Vefakâr sevgisi geçici olmayan kişiye denir, ben seni sevmekten bir an bile vazgeçmedim." Diye konuştu genç kız narin sesiyle. Yeşil gözleri karşısındaki adamın çakır gözlerini bulduğunda usulca yutkunup acı bir tebessüm kondurdu solgun dudaklarına. "Sen ise beni bir an bile sevmeyi düşünmedin Civan Mert." Başlama tarihi; 23/ 03/ 2025

Bazen bahar gelir, ama dallar çiçek açmaz. Güneş doğar, ama içindeki karanlığa ışık olmaz.  Bazı yaralar zamanla kapanmaz, bazı hikâyeler sona erse de izleri kaybolmaz .  Yağmur Karahan,henüz sekiz yaşındayken yemişti hayatın acımasız tokadını.  O günden sonra yıldızlar bir daha aynı ışıkla parlamadı. Kırık bir çocukluk, yaralı bir gençlik ve hep yarım kalan cümlelerle büyüdü. Her nefes alışında ruhu biraz daha eksildi, attığı her adımda daha da yok oldu.  Sonra Ozan geldi. Buz tutmuş ruhuna dokunan, bir anlığına da olsa ona güneşin hâlâ doğduğunu hissettiren adam. Onun varlığı, fırtınaların arasında sığınabileceği güvenli bir limandı. Ama huzur, Yağmur’un kaderinde hiçbir zaman uzun konaklamadı. Bir gece, bir kurşun, bir veda… Ve ardından gelen sessizlik. Şimdi Yağmur, zamansız bir kaybın enkazında, geçmişin izleri ile yüzleşiyor. Zaman durmuş gibi, ama aynı zamanda acımasızca ilerliyor. 
 Gerçekler, kalın bir sis perdesinin ardında gizleniyor. Ve bazen, o perdeyi aralamak, karanlığın içinde kaybolmaktan bile daha ürkütücü olabiliyor.

Ailesinin ölümüyle hayatının dönüm noktasını yaşayan Bala ,şimdi Mardin`in en büyük aşiretlerinden biri olan Aslabeylerden Miran ile tanışarak ikinci dönüm noktasını yaşayacak keyifli okumalar . En parlak yıldızlara ✨

Acılarıma Peri ismi ile yazılan ilk kitaptır

Sır mı lazımdı?

Bir gurbet hikâyesiydi benimki. Kaderin bana çizdiği yolların üzerinde korkakça yürümek hariç bir şey yapamamıştım. Yollarım ise yalnız ve çaresizdi. Ta ki talih onu karşıma çıkarana kadar… Benzer kaderleri paylaştığımız, belki öncesinde farklı yolları yürüdüğümüz ama bir şekilde aynı noktada birleşip birbirimizi bulduğumuz bir hikâyeydi. Biraz sevgi, biraz da acı dolu...

Aşk bazen bir yanlış kapıdan geçer… ve artık hiçbir şey eskisi gibi olmaz. Derin, sıradan bir hayatın içinde, sessizce var olmayı seçmiş bir kadındı. Ta ki bir gece, yanlış binaya girene kadar. Kapısını araladığı dünya; karanlık, tehlikeli ve geri dönülmezdi. Karan… Adı gibi gizemli, gölgelerin hüküm sürdüğü bir hayatın en sessiz ama en güçlü adamı. Kuralları olan, sınırları çizen, dokunulmazlığına alışkın bir adam. Ama o gece, bu kadının bakışları her şeyi değiştirdi. Derin’in masumiyetiyle Karan’ın gölgeli geçmişi çarpıştığında, yasaklar çiğnenecek, kalpler hesap vermeye başlayacak. Çünkü bazen… En dokunulmaz olan, en çok dokunmak isteyilendir.

" Ne tuhaf değil mi?... İnsanoğlu kaderinden kaçtığını zannederken oysa kaderine koşarmış süveyda." ➖️ " Öldürdün beni Vera. Bir gecede bin defa öldürdün." Ölse canı bu denli yanmazdı adamın lakin Vera canından öteydi. Şimdi nerede ne halde olduğunu bilmediği canı. Cânanı... ➖️ Ölümü bekleyen bir kadın, Kadını ölümün pençesinden almak isteyen bir adam, Ölüm kan ve silahların gölgesinde filizlenen umutsuz bir sevda, Ve can kırıklarıyla dolu bir hayat. Peki ya aşk, yaşamın tek gayesi miydi ? Merhamet hayatın neresindeydi ? Kader geçmişin düğümlerini birer birer çözdüğünde umutsuz bir aşktan geriye ne kalırdı ? 🥀 ❗️Uyarı. Okuyacakların dikkatine ! Kitabım kesinlikle ve kesinlikle belirli bir yaş üstü içerikler barındırmamaktadır !. Ancak bazı kısımlarında şiddet unsurlarına yer verilmiştir.❗️

Geçmişte, uçurumun ucunda başlayan karşılaşma ve yıllar sonra aynı yerde farklı olaylara kapı aralayacak kayalıklar... Mesaj atan kişi tarafından öğrenilen gerçekler, büyük yıkımın başlangıcı sayılacaktı.

Herkesin bir hayali vardır. Çoğumuz da gerçekleşmesi için çabalarız. Bazen çabalarımız meyve verir, bazense bir hiç uğruna çabalamış oluruz. Önümüze binbir türlü engel çıkabilir. Bazen bu çevremiz olur. Mesela karşı komşumuz veyahut herhangi bir tanıdığımız. Bazen ailemiz olur. Ki bence en zor geçilmesi engel ailedir. Aile herşeydir. Dünya üzerindeki kan bağınızın olduğu sayılı insan topluluğudur. Bu yüzden bazı şeylere onlar istediği için boyun eğmek zorunda kalabiliriz. Ama bu demek değil ki onlar için hayatımızdan hayallerimizden vazgeçelim. İstediği şeyi kafasına koyan birinin önüne kimse çıkamaz. Bu onu büyüten anne-babası olsa bile. Annemin `Asker olursan benim senin gibi kızım olmaz` diyen sesi kulaklarımda çınlarken yazmıştım tercih formuna o okulu. Yine annemin sesi çınlarken açmıştım sonuçların açıklandığı internet sitesini. Anneme o okulu kazandığımı söylerkende aynı ses çınlıyordu kulaklarımda. 3-4 yaşlarında polis olmaya karar vermiş; 10-11 yaşlarında da asker olamaya karar vermiş ve tonlarca yemin etmiştim olacağıma dair. İlk başlarda daha yaşım küçük olduğu için ailem çok ciddiye almamıştı. Ama zaman geçtikçe fikrimin değişmediğini görüp vazgeçrimek için çabalamışlardı. Ama ben ailemin bütün çabalarına rağmen o okula gitmiştim. Her şey o kadar yolundaydı ki anca bir rüya bu kadar yolunda giderdi herhalde... Ama sonrasında başıma gelenler... *Kitap tamamen bana aittir! Herhangi bir telif hakkı ihlali sonucunda yasal işlem başlatılacaktır! Lütfen emeğe saygı gösterelim!* Anlaşıyınız için teşekkür ederim. Keyifli okumalar dilerim...

Deniz acaba Umay`ı tekrar hayata döndürebilecek mi

Hayatımın içinden ,çevremden esinlenerek yazdığım yazıları bu kitabımda toplayacağım… Sevgili okumalar.

Sadece evlenip ,düzenli bir hayatı olsun isteyen Yusuf , eneştesi onu yaşlı bir adamla evlendirmesin diye Yusuf ile evlenmeyi kabul eden Zeynep .. ***** Hep dalgınım bugünlerde Saati cezveye koyup yumurta tutuyorum, Bir gün takvime bakmasam yılı unutuyorum . Aklım başıma gelmiyor , başıma çarpmadan dallar Yolda yürürken dalıp dalıp gidiyorum. Nisan `a kaç var diyorum saati sorarken . Hiç böyle olmamıştım . Bilenlere sordum; `aşk bu `dediler! Okuduğu şiirler yeni yeni karşılık buluyordu onun kalbinde ..Artık şarkılar daha anlamlıydı ..Her şey de daha karışık .. Birbirine mecbur iki genç ,Zeynep ve Yusuf.. ** Not: Kitap aynı kullanıcı adı ve isimle Wattpad`de de var .

Klasik aile kurugusu

Gerçek ailem, küfür, abiler ,eğlence ,hüzün,aşk,arkadaş

kuşun kanat çırpma vakti gelmişti....

Ateş kaya: Canım dediğim canımı aldı,yar bildiğim yara açtı ASme Sahra Şah: Coğrafya kaderdir denilirdi ama ben ailemin işlediği günahların kehanetiyle cezalandırıldım Aşkım uğruna bir zalime direnişimdir... Bahoz Peyman :Varsın en zalimi ben olayım ama Aşk zehirse içmeyede zalim olmayada varım... Not:Gerçek hayat hikâyeleri