İnsan bazen sevdiğini bilmeden yaşar...

Bir kızın kalbindeki aşk, farkında olmadan büyür... ama çocuk başka bir yolda yürümektedir. Zaman, aksilikler ve duygular onları yeniden karşı karşıya getirir."

Allah`ın rahmetinin en güzel tecellisidir anne.. En çok onlar sever, en çok acıyı da onlar çeker. Her fedakarlıkta bulunurlar evlatları için. Her annenin vardır bir hikâyesi. 🌿 Bende annemin hiç bir kurguya yer verilmeyen hikayesini yazıyorum. 🌾 "Sadece filmlerde yaşanır sanıyorduk.."

Bazı yaralar vardır. Kapanmaya yüz tutan kapanmayan ve iz tutan yaralar bu 3 yara da bende var hepsi. 17 yıl kolay değil 17 yıl ben 17 yıl boyunca canavar bir ailede büyüdüm. Yanlış onlar beni büyütmediler ben büyümek zorunda kaldım. 17 yıl boyunca çektiğim acılar hepsi boşuna mıydı? Ben 17 yıl boyunca çektiğim acıyı tek başıma çektiğimi sanıyordum. Hâlbuki hiç tanımadığım ikizim Efe Saygın Efe de 17 yıl boyunca çektiğim acıların aynısını kalbinde yaşıyormuş. Bana bu acıları yaşatan hiç kimseyi affetmiyeceğim ama kendim için değil ikizim diğer yarımda bu acıları hissettiği için. "Abinim kızım ben senin abinim"Alp "Tabiki de sana akıl vericeğiz abiyiz biz abi" Sarp "Kim ne diyor sen abilerine karşı mı geliyorsun çiçeğim abiyiz biz abi" dedi. Doğu Diğerlerinin bir şey demesine izin vermeden bağırdım. "YETER! NE ABİYMİŞ. EYY GÜZEL ALLAH`IM BEN SENDEN BİR TANE İSTEDİM 6 TANE İSTEMEDİM Kİ"

"Hakan, kendine gel kardeşim. Sana göre mi o kız. Bu kız Camiden çıkmıyor, sen ise bardan çıkmıyorsun. Bu kız hiç bir yabancı erkeğin gözlerine bile bakmıyor, sen daldan dala konuyorsun. Bu kızın elinden Kur`an-ı Kerim düşmüyor, senin elinden içki kadehi. O kadar ortak yönünüz var ki sayayım mı daha?" ** Gülsima eğik başını birden kaldırarak gülümsedi. Buğulu gözleri gülüşüyle birlikte ışıl ışıl oldu. Benliğini tarifsiz bir mutluluk sarmışken, Hakan`ın yüzünde gezdirdi bakışlarını. Şaşkınlığın ve sevincin verdiği değişik bir ifade vardı yüzünde. "Camiye mi gidiyorsun? Namaz kılmaya mı başladın sen?" ** "Bu asansörden mi çıkıyorum katlara? Kaçıncı katta Hakan`ın odası?" diye sevinçle sordu. Hakan`ı görme ümidi kalbini heyecanlandırmıştı. Onu görmek ve onunla konuşmak için sabırsızlanıyordu. "Durun hanımefendi," dedi danışmadaki kız ayağa kalkarak. "Hakan Bey sizinle görüşmek istemiyor.

Önce özgürlüğünü sonra sevdiklerini kaybeden bir hastadan bahsediyoruz; Leyla Altun. "Ölümün ucuna gelince öğrenilirmiş gerçekler. Çünkü sen yaşarken saklanırmış herşey, sen üzülme, kırılma diye. Ama gerçeklerin gözünün önünde tarihe dönüşmesi, incitir. İnsanı da,insanlığı da.. " Yazardan ilk kitap:)

Benim kendi şiirlerimdir.konu olarak her konu yaza bilirim. İstediğiniz konuyu yazarsanız şiir yazarım ve atarım.

Karanlığın tam ortasında, bir çığlık yankılandı… Evin duvarları, çaresiz kadının feryatlarını içine hapsederken, onun için kaçış neredeyse imkânsızdı. Öfkeden gözü dönmüş bir adam, karşısındakini paramparça etmeye hazırdı. Ama o sadece kendisini değil, karnındaki masum hayatı da korumak zorundaydı. Tam her şeyin bittiği an sanılırken, kapı büyük bir gürültüyle kırıldı. İçeri giren adam, savaşın tam ortasından çıkıp gelmişti. O, sadece bir asker değildi. O, hayat kurtarmaya yeminli bir adamdı. Fakat karşısında durduğu tehlike, cephede karşılaştığı düşmanlardan bile acımasızdı. Zaman daralıyor, hayatlar tükeniyordu. Bu gece yalnızca bir kurtuluş hikâyesi değil, hayatta kalmak için verilen bir savaş yazılacaktı. Peki Kanla sulanan bir gül nasıl iyileşirdi ?

Ailede dışlanan bir kızın hikayesi...

"Nilüferleri bilir misin? Hiçbir yere kök salamazlar." Ahu eşinden boşanıp çocuğuyla birlikte mahallesine döndüğünde geçmişinde bıraktığı kişiler ve duyguları yeniden karşısına çıkar. Zorunlu yaşanan ayrılıkların sebebi ortaya çıkmaya başlar yavaş yavaş. Avukatlık mesleğinin getirdiklerini yaparken bir yandan da onun kurallarıyla ve yasaklarıyla yaşamayı beceremediği savcı Arhan`la sürekli bir gel git içindedir. İlişkileri karmakarışık ve zordur. Bu yolun sonunda mahallesindeki ilk aşkıyla yaşayabilecek miydi? Onun kurallarına rağmen yanında kalmayı başarabilecek miydi?

Ölüm, kabullenilmesi en zor gerçektir. Kimileri ölümle yaşar, kimileri ise ölüm hiç yokmuş gibi... Deniz, ölümü kabullenemeyen insanlardan yalnızca biridir. Sevdiği adam, Poyraz`ın ölümüyle hayatı birden altüst olur. Kendi canından geçecek kadar derin bir acı içindedir. Poyraz`ın yanına gitmeyi ve onunla yeniden kavuşmayı aklına koyduğu gece, izlediği bir reklam her şeyi sonsuza dek değiştirir. Bir imkan. Bir olasılık. Ve böylece içinde bir umut tohumu yeşermeye başlar. Ölüm artık bir son olmak zorunda değildir.

"Bu evliliğin senin için de benim için de cehennem olacağını biliyordum başkalarına cehennem olma diye kabul ettim."

Bu kitap sadece bana ait değil. Bu satırlarda; yazamadıklarını iç çekişlerinde susturanların, bir cümleye sığmayan duyguların, yarım kalmış hikâyelerin izleri var. Bazı şiirler benim kalemimden döküldü, bazılarıysa bana anlatılanlardan, gönderilen mektuplardan ilham aldı. Ben sadece kelimelerle tercüman oldum. "Ne Varsa İçimde", belki de senin içinde sakladığın bir şeylere dokunur. Çünkü herkesin bir şiiri vardır — kimseye söyleyemediği. Ve ben o şiiri senin yerine yazmaya çalıştım.

Kalbiyle gelen bir çocuk, ama kalbi orada olmayan bir kız... Barkın sevdi. Kendi gibi, sessizce, derinlerden, saklayarak. Rüya baktı, gördü... ama hissetmedi. Ona göre bu bir hikâyeydi, ama başlaması bile gerekmeyen bir hikâye. Arkadaşların zoruyla kurulan bir bağ, sonra alışkanlığa dönen sessiz bir bağ. Ama alışkanlıklar bazen sevginin kıyısından geçer. Ve işte o kıyıda, biri düştü... Diğeri yürümeye devam etti. Barkın hâlâ gözlerinin içine bakarken umutla, Rüya arkasını döneli çok olmuştu bile. Barkın farkedince, eski sevgilisine döndü. Ve Rüya aldatıldığını hissetti. Bu bir aşk hikâyesi değil. Bu bir vazgeçememe, kabullenememe, yanlış zamanda yanlış kalbe denk gelme hikâyesi. Ne aşktı ne de Aşık. Ama birinin canı çok yandı. Biri ise kırgınlığı, çaresizliği ve acıyı hissetti.

Kendini boşlukta bulmuştu gece,o günden sonra kendini toplayamamıştı Taaakii o gelene kadar. Korkularla yüzleşmeye cesaret bulabilecek kadar cesur muydu,yoksa onlara bi şemsiye tutacak kadar korkak mıydı? Gece karataş’ın hayatına hoşgeldiniz iyi seyirler dilerim…

"Adını söylemedin." dedi. Güldüm. "Bir daha karşılaşacakmışız ya. O zaman söylerim." O da güldü. "O zamana ben öğrenirim zaten." "O halde kendine iyi bak Tunga." Bana sadece Yiğit adını söylemişti. Ben Tunga deyince bakışları merakla bana döndü. "Benim kim olduğumu biliyormuşsun!" Arabadan geri çekilip el salladım. O bana şaşkın şaşkın bakarken Sıtkı amca eski arabasıyla köy yoluna çıktı.

“İmkanım olsaydı, seni sonsuza dek severdim.” Hayatım yalnızca İstanbul’un yedi tepesinde geçmiş; dünyaya yalnızca İstanbul’un yüksek kulelerinden bakmıştım. Ünlü bir ailenin ünsüz bir kızıydım. Ben, yazamayan bir yazardım. İsmim ise ülkemin maviliklerinde gizliydi. Ben Deniz. Deniz Alturoğlu. Tek kelime bir mahlasın ardından bütün dünyaya haykırdım. “Merhaba dünya, ben Yazamayan Yazar!” Fakat bugüne dek beni duyan kimse olmamıştı, ona rastlayana dek. 🌊🐚🌁 Deniz, hayatı boyunca İstanbul’da yaşamış, içine kapanık bir kadındır. Durumu iyi olan İstanbullu bir ailenin ortanca kızıdır. Kardeşlerine nazaran sakin bir hayatın ümidiyle beslenen Deniz, altmış katlı bir gökdelenin en üst katında, deniz manzaralı odasında masa başı bir iş yapmaktadır. “ “Sanmayın ki mutsuzum, onlar bilmez ama elimde rapor okumam için bana verdikleri şu bilgisayar benim tek özgürlüğüm.” “ Fakat kimse görmediğinde o yalnızca Yazamayan Yazar’dır. Hayatının anlamını yalnızca gizli anlarda bulduğunu hissetse de yaşamını bir şekilde sürdürmeye devam etmektedir. Ailesini mutlu ettikten sonra yaşamını dilediği şekilde düzenleyecektir. Planları ona en güçlü dayanaktı. Ta ki o gün hastaneye gitmek zorunda kalana dek. Bir ilkbahar akşamında doktorunun ona söylediği cümle ile her şeye yeniden başlamaya karar verir. Onun artık sandığından daha kısıtlı bir zamanı kalmıştır. “Elimde, içinde yalnızca iki tişört, iki elbise, para, defter, bilgisayar ve iki pantolon olan bir sırt çantası var. Bunca riske rağmen sorsanız, inanın içimde gram korku yok.” Muğla’nın kıyı köylerinden birine gittiğinde kimseyi tanımayacaktır. Oysa kader, hayatını gemisine adamış genç bir adamla yollarını kesiştirene dek. Deniz, içinde hapsolduğu kafesin anahtarını bulmak için sarılacaktır bu özgür adama. Asaf Çakır. ⚓️🛥️🪢 Yaşadığı talihsiz bir olay sonucu deniz subaylığını bir kenara iten Asaf, Muğla’nın sakin bir köyünde gemisinde yaşamaktadır. Özgürdür ama mutlu? Hayır, o yalnızca sakinliği mutluluk sanmaktadır. Onun hayatı da bir gün yoluna çıkacak olan bir kadınla değişecektir. Kadının aradığı anahtarı gerçekten o ona verebilecek midir? “Çok vaktim kalmadı benim ama biliyorum, sen bana özgürlüğü öğreteceksin.” *** “Seni itiyorum, git diyorum; kalıyorsun. Sana da kızgın olmam gerekirken sanki bir çocuk gibi elinden tutup bugüne dek neyi görmediysen hepsini gösteresim geliyor. Her şeyinin ilki olmak istiyorum. Hayatı en baştan sadece benimle yaşamanı istiyor içimde daha önce hiç tanışmadığım birileri.” Onların aşkına Muğla’nın minik köyü, uçsuz bucaksız deniz ve de rüzgar şahit olacak, unutulacaklarını sandıkları bu dünyada onların hikayesi bütün köylerde dilden dile dolaşacaktır. Deniz, size umudun hikayesini anlatmaya geldi; hem de yazamayan bir yazar olarak… 🌊⚓️🦋🌺 Romantik/ Dram **Bu kitabın hiçbir kurum kuruluş ve/veya kişi ya da yer ile alakası yoktur. Tamamen hayal ürünüdür. Herhangi bir benzerlik veya aynı olma durumu yalnızca tesadüften ibarettir. **KİTABIN HAKLARI TARAFIMA AİTTİR.

Yüzünde bir telaş vardı ve bu biraz tedirgin olmamı sağlıyordu. “Şey abi” tam cümlesini tamamlıyordu ki kapının açılması ile bizim ve odadaki herkesin gözleri kapıya döndü. Buradaydı 3 yıl sonra. Tam kapının önünde duruyordu ve direkt bana bakıyordu.

Adam bana doğru yaklaştı önümde diz çöktü eliyle yanağımda kurumaya dönmüş yaşı sildi ve “prensesler ağlamaz bilmiyor musun yoksa?” Dedi. Şaşırmıştım, ilk defa biri bana prenses demişti. Oysa babamda annemde prenses diye bir şey yok demişti bana. Tekrar prenseslerden bahsedersem ceza verirlerdi. Durdum hiç tanımadığım adama bakarken bakışlarım anneme kaydı ve “prenses diye bir şey yoktur.” Dedim. Afallamış gibi bakmıştı. Şaşırmıştı galiba. Ama neden şaşırmıştı ki? bu durumlar bana artık normal gelmeye başlamıştı.

"Ne tuhaf değil mi?... İnsanoğlu kaderinden kaçtığını zannederken oysa kaderine koşarmış süveyda." ➖️ "Öldürdün beni Vera. Bir gecede bin defa öldürdün." Ölse canı bu denli yanmazdı adamın lâkin Vera canından öteydi. Şimdi nerede ne halde olduğunu bilmediği canı. Cânanı... ➖️ ➖️ ➖️ Ölümü bekleyen bir kadın. Kadını ölümün pençesinden almak isteyen bir adam. Ölüm kan ve silahların gölgesinde filizlenen umutsuz bir sevda. Ve can kırıklarıyla dolu bir hayat. Peki ya aşk, yaşamın tek gayesi miydi? Merhamet hayatın neresindeydi? Kader geçmişin düğümlerini birer birer çözdüğünde umutsuz bir aşktan geriye ne kalırdı? 🥀 🥀 🥀 ❗️Uyarı. Okuyacakların dikkatine! Kitabım kesinlikle ve kesinlikle belirli bir yaş üstü içerikler barındırmamaktadır! Ancak bazı kısımlarında şiddet unsurlarına yer verilmiştir.❗️

Söyle o kalbine başkasını sevmesin. Yoksa kalbininde kendininde katili olursun... "Saymaya başla!" Kesik nefeler alırken titiryordu. Gözleri korkuyla adama baktı. "Bir, iki, üç..." Sertçe yere inen balta ile avazı çıktığı kadar bağırdı. Kan soluk tenine renk getirirken çığlığı taş duvarlarda yankılandı. Gözleri karardı. Midesi alt üst olurken hıçkırıklarla ağlıyordu. "Yeter! Dur, yeter!" Bağırışı duvarlarda yankılandı. Kulaklarına çarpan kendi sesi bile yabancıydı. Titreyen ellerini üzerindeki yabancı ellere bastırdı. Zayıfça üzerindeki elleri itmeye çabaladı. "Tekrar say!" Korkudan nefesi kesiliyordu. Gözleri kan çanağına dönmüştü. Yanağından süzülen kanı hissediyordu. Kimin veya neyin kanı olduğunu anlayamayacak kadar beyni uyuşmuştu. Gözlerini sımsıkı kapatırken bunun bir kâbus olduğunu düşünmek istedi. "Tekrar say! Yoksa daha kötüsü olur!" Bunun boş bir tehdit olmadığını biliyordu. Hıçkırıklarla ağlamaya devam ederken kafasını aşağıya eğdi. Bunu görmek istemiyordu. "Bir, iki, üç..." Balta bir kere daha sertçe yere indi. Bağırışı duvarlara tokat misali çarptı. İğrenç kan kokusu burnuna doldu. Yüzündeki sıcak kan kusmasına neden oldu. Bu kabus ne zaman biterdi, bilemiyordu. Kollarını kurtarmak için çırpındı. Başarısızlık ile daha çok ağladı. Adam ona doğru adımladı. Onun çenesini sertçe tuttup kendisine bakmasını sağladı. Onun gözlerine bakarken titriyordu. Adamın kanlı eli onun çenesindeydi. Kabus kurtulunamayacak kadar karanlıktı. "Sevdiğin her şeyin sonu bu olacak..." "Her sevdiğin bir gün toprak olacak ve hepsi sadece senin yüzünden olacak ufaklık..."

“Adalet mi önce gelir, aşk mı? Ya kalp ikisine de dayanmazsa?” Komiser Varkan Eren Erel, disiplinli, zeki ve görevine sadık bir polis. Onun için hiçbir dosya kişisel değildir — ta ki Beliz Türkmen’in adı bir suçun ortasında geçene dek… Beliz, kalp rahatsızlığıyla yaşamaya çalışan genç bir kadın. Sessizdir ama içine attığı çığlıklar büyüktür. Tek bir yanlış adım, onun sadece özgürlüğünü değil, canını da alabilir. Ve o adım, bir sabah sorgu odasında atılır. Yasa dışı örgütlere para aktarımıyla suçlanan Beliz, aslında masumdur. Ama gerçek ortaya çıkmadan kalbi durmak üzeredir. Varkan Eren için artık her şey değişmiştir. Bu bir görev değil; bir kurtarma savaşıdır.

Bir yanda on beş yaşında ailesi tarafından zorla evlendirilip yıllarca bir odada hapsedilen kız ve doğduğu toprakları sevse de törelerini sevmeyen bir adam... Evlendiği adam tarafından tam sekiz sene evin içindeki bir odaya hapsedilen kız, bir gün kocasının ölmesiyle özgür kalır ve tekrar onu zorlayan ailesine dönmemek için hiç tanımadığı bir adamdan yardım ister... Diğer yanda görücü usulüyle olsa da sevip sevildiğini düşünen bir kadın, kocasının kuma getirmesi üzerine onu boşar ve hayatta kalmak uğruna Ağaların Ağası olarak görülen bir adama sığınıp kendine yeni bir hayat kurmak isterse neler olur sizce? Hadi gelin, birlikte Sedef ve Asmin`in hikâyesine bakalım. Birbirini hiç tanımayan bu insanlar neler yapacak?

KRAL AÇIKLAMAYA PEK BAKMA BERDEL KİTABİ BU GELDE BAKKK SARACAĞINDAN %100 BİR MİLYON EMİNİM NE ARARSANIZ VAR GELEN ŞANSLI BAKIP GEÇEN BİN PİŞMAN! Mira Mardin`nin en iyi tıp fakültesini kazanmış güzelliği ile hayran bırakan ama içindeki çocukluk baba özlemi acısı hançer gibi bir keskinliğiyle herkesi kendine hayran bırakan genç bir kadındır. Ailesi `nin suskun geçmişiyle bir çığlık gibi doğmuş dedesinin konağında annesiyle yaşayan ama hiç bir zaman baba sevgisi görmeyen annesi hariç kimsenin sevgisine inanmıyordu. Babası bile onh sevmemiş bırakmış iken onu kim sevsin ki? Mira`nın hayatı bir günde tersine döner. Çünkü kader onu "buz dağı" lakabı öfkesinden herkesin çekindiği bir adamla kesişir. Miran onun adı bike yetiyor yerin titremesi, Mardinin en güçlü nam salmış olan Halit Demiran diğer adı Halit ağa`nın biricik torunu. Biri bilime hayata tutunmak isteyen genç bir kadın, diğeri ailesi`nin karanlığına gömülmüş bir adam ama iki aile` nin geçmişi bir kez daha onları aynı masaya oturturur. BU SADECE BERDEL DEĞİLDİR BİR İNTİKAM DEĞILDİR. BU İKİ YEMİN VE TEK BIR KADERDIR.

Yolunu kaybeden yaprak, elbet birgün evini bulur... Rüzgar dindiğinde.