Hasret insanı nereye götürür bilinmez. Peki siz neye hasretsiniz?

1992-1993 Hakkâri, Kuzey Irak "Hiçbir acı, beklemek kadar acı değildir. Kurt yalnızlığına düştüğün zaman bil ki artık kendinde de değilsindir..." ~ Yüzbaşı Selçuk Acar Gerçekler acıdır. Lakin bu hikâyenin gerçeği nedir? Gerçeğin ne olduğunu bilmeden acıyı nasıl tadabilirsin ki? O zaman gel benimle! O zamanın yalnızlığını gel benim içimde gör ve hisset! Ana yok, baba yok, kardeş yok! Yalnızca sen ve kurtarılmayı bekleyen ruhlar var. Boş bedenlerin arasına sıkıştırılmış ve onca insanın arasında yalnızlığa mahkûm edilmiş ruhları gör! Ölüme bir nefes kadar yakın, yaşamaya ise ulaşılamayacak kadar uzak bedenlerin içine hapsolmuş ruhlarla tanışmaya hazır mısın? O zaman acılara dayanmaya hazır ol. Bu bilindik bir acı olmayacak. Çaresiz ve yapayalnız bırakılanların acısı... İsimsizlerin... Yapayalnız bir karakol, yapayalnız bir sürü çaresizce yardım bekleyen insan, çaresiz bir komutan, çaresiz bir sürü çocuk... Çığlık sesleri, imdat çağrıları, bir askerin silah arkadaşı için feryatları, ilk görevinde şehit olan bir asker ve tahmininden daha fazlası... Onların bir adı ya da sıfatı yok. Sadece şu cümle ile anlatılır bu hikâye: Hakkâri, yolun sonu...

• ÇOCUKLUK AŞKI •YAŞ FARKI •POLİS/HUKUKÇU •ABİMİN ARKADAŞI •YAŞ FARKI (6) Ana karakterlerimiz olan Mirza Devran Polat ve Gülfem Asel Karaca çocukluk arkadaşıdır. Aynı zamanda karşılıklı dairelerde oturan aile dostlarıdır. Erkek karakterimiz olan Mirza’nın babası polistir. Ve bir gün tayini çıktığından dolayı, yaşadıkları yer olan Hakkari’den Ankara’ya göçmek durumunda kalırlar. Bu taşınmanın üzerinden tam 15 yıl geçer. Ve artık çocuklar büyümüşlerdir. Mirza, babası gibi polis olur. Gülfem ise Ankara’da, yani çocukluk arkadaşı olan Mirza’nın yaşadığı şehirde Hukuk Fakültesini kazanır. Gülfem aile büyüklerinin vasıtası ve ısrarları üzerine, Mirza ve onun ailesi ile yaşamaya başlar. Yıllar önce ayrılmak zorunda kalan Gülfem ve Mirza, yıllar sonra tekrar bir arada olabilmeyi başarabilecekler miydi?

" Doğru sen herkesi gördün, kalbinde herkese yer vardı da bi bana yoktu , söylesene cemre hiç mi sevemezsin beni " ... "Sarı saçlarına deli gönlümü bağlamışım çözülmüyor " İki gencinden sesi bu ana kadar çıkmıyordu fakat adam türkünün bu sözlerini genç kıza bakarak devam ettirmişti, görsün istiyordu içindeki sevgiyi, "E-emir ab-"genç kız şuan ki bulundukları durumdan fazlası ile rahatsızdı, korktuğu şeyin başına gelmesini istemiyordu. "Görmüyorsun değil mi, Şu kalbimin senin için nasıl attığını görmüyorsun! "Genç kız duydukları ile korktuğu şeyin başına geldiğini anlamıştı, abisi olarak gördüğü hatta mecbur kalmadığı sürece bir araya gelmedikleri adamın onu sevmesinden korkuyordu. " Doğru sen herkesi gördün, kalbinde herkese yer vardı da bi bana yoktu , söylesene cemre hiç mi sevemezsin beni "genç kız düşündü sevebilir miydi ki? Hiç bir zaman böyle bir soruyu kendine sormamıştı , şimdide sormak istemiyordu... Evet burası Gülce mahallesi;bir mahalle düşünün eskiden olduğu gibi sıcacık bir mahalle. Oğluna kız arayan, dedikoducu teyzelerin, delikanlı erkeklerin olduğu, mahallenin genç ve güzel kızları, küçük çocukları ve herkoşulda iyi günde kötü günde birbirinin yanında duran bir mahalle burası GÜLCE MAHALLESİ iyi yönlerinin olduğu gibi çoğu aşkların yarım kaldığı bir mahalle..

Hafızasını kaybedip kendi oğlundan geç haberi olan bir doktor anne , Esir düştüğü kazada eşini kaybetti sanıp oğlundan haberi olmayan bir baba.. Kaderin bi çift için oyunuu.. Ateş:benim bi oğlum var yani teklifimi kabul ediceksen haberin olsun Deniz:Nasıl yani çocuğun mu var? Ateş:evet Deniz:kaç yaşında peki ismi ne? Ateş:2 buçuk yaşında daha, ismi alp Deniz:çok küçük daha Ateş:evet Deniz:kabul, kabul eriyorum asker bey Alp`e anne sevgisini eksik hissetirmeyeceğim, kendi çocuğum gibi severim onu :)) Ateş:tamam o zaman doktor hanım ikinizede canım pahasına çok iyi bakacağım :)) güveniyorum sana anne sevgisinden mahrum kalmış küçük çocuğa Deniz kendi çocuğu gibi bakar hayatın Deniz Altuğ, Ateş Demir ve alp ile ilgili gerçeği Deniz ve Ateş`in anlaşmalı olan evliliğinin gerçeğe dönüşmesi gelin hep beraber birlikte bakalım bi şans verin lütfen kitabıma eminim beğeneceksiniz.

Gökyüzünün kayıp yıldızı . Sonbaharın en hüzünlü notalarıyla bestelenmiş bir melodiyi fısıldayan dudakları, yanaklarından çenesine doğru süzülen yaş ile kısa bir anlığına duraksadı.. Yukarıya doğru kıvrılan dudakları,usulca şarkısını . devam etti. "Geceye meftun bir ışıksın sen Bir yıldız sağanağında düştün gecenin kalbine Yakamozların nûru şimdi en güzel düşlerinde " Sonra şarkı bitti notalar silindi dudaklarından.Tam o sırada bir yıldız kaydı gökyüzünde..Ardından bir yıldız sağanağı başladı.Yüzlerce yıldız kaydı gökyüzünden.Her birinin yitip gidişini buğulu gözlerle izledi Layâna. Kısa bir anlığına karıncalanan avuçlarına kayan gözleri şaşkınlıkla irileşti. ”Bu inanılmaz!” Parmak uçları usulca avucunda parlayan yıldız dövmesine dokundu .Sanki ..sanki tamamlandığını , vuslata erdiğini hissettiğinin ayrımına varan genç kızın yüzü güzel bir gülümseme ile aydındı..

Güzel seven bir adam Barlas... Bu sevgiden habersiz yıllarını geçiren Benan... Sıcacık, eğlenceli bir aile... Tatlı cadı bir görünce...

İmkansızlıktan doğan aşk...

Uzun yıllar geçti, açılar yaşandı, kayıplar verildi. En zoru kayıp vermek miydi yoksa geride kalmak mı? Ruhen ölmek ama hala nefes almak… Reha ben, reha soykan. Başka bir isimle başladığım hayatıma bambaşka bir isimle geri dönüyordum. Reha ben, doğduğum kimlikle ölüp başka bir kimlikle kendi hayatıma geri dönüyorum. Kendi hayatıma başkası olarak dönmek, başka bir isimle, başka bir yüzle…

Bazı kelimeler vardı; söylenmese bile insanın içinde yankılanır, varlığıyla bile yarım bırakırdı. Vildan, bir süredir bu sessiz kelimelerin gölgesinde yaşıyordu. Onları ne söyleyebiliyor, ne de unutabiliyordu. İnsan, geçmişi tamamen silebilir miydi? Yoksa bazı anılar, solmaya yüz tutsa bile bir yerlerde yaşamaya devam mı ederdi? Vildan, yeni bir sayfa açtığını söylüyordu kendine. Ama gerçekten öyle miydi, yoksa sadece unuttuğunu sanarak mı yaşıyordu?

Bir kadın sevdiği adamı kaç yıl bekleye bilir? Kalbinin ona ait olmadığını bildiği halde onu hala severmisin? Bir Törenin Bedelini ödemeye hazırmısın? Kader iki insanın hayatını belirlemişti. İki çocuk büyüklerinin yaptığı hata yüzünden ikisinin ödediği bedel vardı. Mardin iki çocuk daha feda etmişti berdel töresine. Herkes bu saatten sonra ümit ederek yaşayacaklardı tek dilekleri iki masum çocuğun reşit olduklarında bu evliliği kabul etmeleriydi. Yana yana bitmiş ve artık küle dönüşmüş aşktır, amandır, bitmesindir. Sönmemiştir, sadece küllenmiştir. Gülfem ve Sinan aşkları daha alev olup yükselmemişti. Yıllar sonra belki o aşk yanmadan kül olurdu amma iki kalp tekrar bir araya geldiğinde; her şeyi tekrar alevlendirebilir... küllerinden tekrar doğabilecek olan Aşk’ı tüm Mardin duyacaktı.

Önsöz Zaman, bazı anları unutturur; bazılarını ise bir ömür boyu içimize mühürler. Kırık Saatler, işte o mühürlü anların iç sesidir. Bu satırlar; yarım kalan bakışların, söylenemeyen cümlelerin, geri dönmeyenlerin ardından duyulan özlemin, yitip giden aşkların izlerini taşır. Her şiir, içimde sessizce yürüyen bir Yusuf`un adımıdır. Gözlerimin değdiği her uzaklıkta, kalbimin içinde çatlayan bir saate rastladım. Ve her çatlakta bir şiir doğdu. Bu kitapta; ne zaman tam, ne de kalp bütündür. Ama belki tam da bu yüzden samimidir. Çünkü aşkın saati kırıldığında, zaman durur ve şiir başlar.

Kitabın bir kısmı gercek hayattan esinlenerek yazılmıstır bir kısmı da geleceğe dönük olabilme ihtimallerini barındırır Bakalım yıllar sonra hayat Eren ve Elzemin yollarını kesiştirebilicek mi yoksa birbirlerinden habersiz hayat onlar için devam mı edicek kader ağlarını baştan örmeye başladı bakalım neler olucak

Isabelle toprak şehrinde dünyaya gelmiştir Ama kaderi ona başka bir yol gösteriyordur o yüzden kaderiyle savaşmak zorundadır “Kaç hasret kavuşturur beni sana ?” Mafyanın peşinden mi gidicem yoksa Kendi yolumamı... Hangisi benim gerçek Ailem?

Herkes kadının yıkılmasını beklemişti halbuki o ilk darbesini bebekken yemişti. Yıkılmaya hiç niyeti yoktu ta ki o kara gözler hayatına girene kadar. Sorun değildi güçlüydü ve daha da güçlü olacaktı. Kimse tahmin etmemişti maviler siyaha boyanırken ortaya çıkacak tehlikeyi ve kimse kestiremezdi olacakları.

"Baba sevgisi görmeyen her kız çocuğu yanlış erkeklere inanır. " Çoğu masallar tonlarca mutsuzlukla başlasa dahi herkes bilirdi ki sonunda her zaman iyiler kazanırdı. Peki,benim dağlar kadar mutsuzlukla başlayan ve halen daha yakamdan elini çekmeyen mutsuzluk ve hayatın bana binlerce attığı çelmeye karşın beni de bulabilecek miydi o masallardaki herkesin sonunu iple çektiği o mutluluk? Bu hikaye Doğu da yaşayıp da binlerce çileye maruz bırakılan , tek istekleri sevgi iken kendilerinden misliyle esirgenen fakat esirgendiği kadar mutsuzluğu sadece kız çocuklarına reva gören, ayağa kalkmaya çalıştıkça sevdiklerinden en acısı da "ANNE ve BABASI" tarafından ayağına binlerce çelme takılan kadınlara ithafen kaleme alınmıştır.... Bu hikaye düşüşü aniden olup ayağa kalkışı binbir güçlükle fakat en sağlam haliyle olan kadınlara....

Tarihi bir şehirde, Hatay`ın eşsiz sokaklarında yaşanan aşklar, kurulan dostluklar ve kaybolan yıllar... Herkesin taşıdığı bir Hatıra vardı kalbinde. Sarp`ın Hatıra`sı da ölümsüz aşkı Feyza`ydı. Öyle bir aşktı ki bu, geçip giden yıllar inat misliyle katlanmıştı. Kader ayrılığı değil, kavuşmaların belki de en güzeli yazmıştı onlara. Çünkü kavuşmalar ayrılıkla başlardı.

Bazen insanın kalbi kırılır ama öyle kırılır ki dünyadan silinmek ister. Ne var ki genelde bunu yapamaz, onun yerine yaşadığı hayatı ve başına gelen olayları kabullenmek zorunda kalır. Hasretin Haritası romanında ise ana karakterimiz Tamerlan bunu kabul etmez ve yaşadığı coğrafyayı arkasında bırakarak yepyeni bir serüvene atılır. Peki, yaşadığı coğrafyadan fiziken çıkmış olsa da acaba eski hayatı onun peşini bırakacak mıdır?

Hayatta tesadüf diye bir şey yoktur. Her şey bir köşede zamanını bekler sadece, bazen işler istediğimiz gibi gitmesede yürümeye devam ederiz. Yolun bizi nereye götürdüğünü bilmeden, bir gün her şeyin bir sonu olduğunu unutmuş bir halde hayat akar gider sessizce.. Pera, "Ben senin anladığın kadarım" dedi. "Kendimi sana anlatmak için uğraşmayacağım." Eflâl, Pera`ya sert bir şekilde bakarken, içinden şu sözleri tekrar ediyordu. "Ah Ay ışığım, kalbimin en derin yerinde sakladığım, bendeki yerini bir bilsen, ah bir bilsen."

KİTAPTA ŞİMDİLİK BAŞLANGIÇ BÖLÜMÜ BULUNMAKTADIR. SONRAKİ BÖLÜMLERİN YAYIN TARİHİ BELLİ DEĞİLDİR. BUNA GÖRE BAŞLAYIN LÜTFEN. Burası Sevgi Mahallesi; ismi gibi herkesin sevgi ve saygı içinde yaşadığı yer. Aile bağlarının güçlü olduğu bir mahalle. Babamın vefatından sonra annemle Ankara`dan İstanbul`a taşınmış aile apartmanında oturuyorduk. Eczacılık fakültesini bitirdikten sonra dayımın eczanesinde çalışmaya başladım. Genelde hep ben bakardım. Hayatım ise annemin benim için görücü bulmaya başlamasıyla değişti. Gerçekten sevildiğimi düşündüğüm an yüzüstü bırakılmamla. ~Alıntı Sadece yalnızların ve dertli olanların çıkabildiği tepeye çıkmıştım yine. Küçüklüğümde olduğu gibi... Ve her zamanki gibi yalnız değildim, hiç olmamıştım. Yanımda her daim varlığını hissettiğim kişi vardı. “Çok mu sevmiştin?” Bir zamanlar benim ona sorduğum soruyu sordu. Ben ona demiştim ki “Çok mu seviyorsun onu?" “Çok,” demişti şüphe duymadan. Bende ise hep bir şüphe vardı. Sevmemiştim, sadece inanmayı seçmiştim. Hayat ise seçimimin yanlışlığını acı bir şekilde yaşattı. Terk edilmek, iliklerime kadar hissettim bu duyguyu. Başımı olumsuz anlamda salladım. Gözlerimden bir damla yaş akmıştı. “Sevseydim bu kadar acıtmazdı belki... Ama canım çok yanıyor.” “Sevseydin daha kötüsü olurdu. Geçecek.” Şüphe barındırmayan sesiyle konuştu yine. Ne zaman şüphe duymuştum ki ondan zaten. Hiç olmadığım kadar kördüm sadece... Sadece ona karşı.

Şiirlerimi sizinle paylaşacağım bir kitap. Sessiz melodiler dinlemek isterseniz şiirlerime beklerizz~

Bir kız, aşkı uğruna kendini yakan. Bir kız, çocukluğunu, gençliğini toprak gözlü birine harcayan. Bir kız, sadece bir kız. Ne ismi olan, ne cismi olan. Sadece kız ve iç dünyası. Bir kız ki, gerçek dünyasında dışlanıp kendi dünyasını yaratan, o dünya tarafından da sevilmeyen.

GİRİŞ Gitmek mi daha zordu? Yoksa kalmak mı? Fark eder miydi? İkisi de içinde bir veda taşımıyor muydu? İkisi de biraz buruk değil miydi sahi? Bıraktığın zamanki gibi, kalmak öyle kolay mıydı? Bazen bir mezar, bazense bir ayrılık değil miydi veda? Söylenmeyen son sözler, son bakışlar değil miydi? Son sarılış, son öpüş, son nefes, son koku... Veda Tek kelime, dört harf İçinde acı, keder, özlem, nefret ve kin. Belki en çok da aşk. Vedanın ne demek olduğunu sadece veda etmeyi bilenler bilirdi. Vedalar ancak güzel yürekleri acıtırdı. "Vedaların en güzeli sensin" "Ama vedalar halâ buruk." * "Vedalar gitmeyi gerektirmez." "Ama en güzel vedalar gitmekle başlıyorsa?" "Vedalar gitmeyi gerektirmez." "Ama en güzel vedalar gitmekle başlıyorsa?"GİRİŞ Gitmek mi daha zordu? Yoksa kalmak mı? Fark eder miydi? İkisi de içinde bir veda taşımıyor muydu? İkisi de biraz buruk değil miydi sahi? Bıraktığın zamanki gibi, kalmak öyle kolay mıydı? Bazen bir mezar, bazense bir ayrılık değil miydi veda? Söylenmeyen son sözler, son bakışlar değil miydi? Son sarılış, son öpüş, son nefes, son koku... Veda Tek kelime, dört harf İçinde acı, keder, özlem, nefret ve kin. Belki en çok da aşk. Vedanın ne demek olduğunu sadece veda etmeyi bilenler bilirdi. Vedalar ancak güzel yürekleri acıtırdı. "Vedaların en güzeli sensin" "Ama vedalar halâ buruk." * "Vedalar gitmeyi gerektirmez." "Ama en güzel vedalar gitmekle başlıyorsa?"

2.Kitap ; TUTUKLU YEŞİLİN MATEMİ devam ediyor .. Suskunluğu maskelediğiniz oldu mu peki? Benim oldu. Bazen bir dilsiz olduğum da oldu, bazen bir sağır olduğum da. Bazense acılarımı gülüşlerimle örtbas ettiğim de oldu. Dudaklarımın kenarına geçici olarak misafir ettiğim gülüşlerimi gölgeleyen şeyler yaşadıklarımın pençeleriydi. Oysa zamanla geçecek dedikleri o efsaneyle avuttuğum çok olmuştu kendimi. Derken bir gün geldi: Bir anda, hiç ummadığım bir günde ve bir yerde aniden karşıma çıkıveren bir adamı hayatımın merkezi yapacağımı düşünmezken, o çıktı karşıma. Karşıdan geldiğinde ezkaza çarpıştığım o adam... Sizin de sadece ufak bir çarpışmanın hayatınızı bu denli değiştireceği aklınızın ucundan dahi geçmezdi, değil mi? Benim de geçmemişti. Hayatımı değiştiren bu tesadüf, beraberinde bana bir şey de getirmişti. Gözlerim buluşunca bir çift gözle, doğru diye benimsediğim bütün düşüncelerimin bozguna uğrayacağını ve temelini kurduğum bu düşüncelerimin altından bir fay hattı gibi geçeceğini de bilemezdim. Klasik bir karşılaşma fakat hayatını değiştirecek bir aşk. Hayat bu ya, karşıma çıkan bu adama deli gibi aşık olacağımı da hesaba katmamıştım hiç. Bütün hayatımı ters yüz edecek bir çarpışmaydı bu. Olacaklardan bihaber. Ve şimdi, sonunu bilmediğim bu yola, kendimden emin bir şekilde adımlarken hiç şikayetçi değildim. İmkansızlık derecesi gözümü korkutmuyordu; imkansızlık derecesi ne kadar yüksek veya düşük olsun... Korkmuyordum. İşte o gün, çarpıştığım bu adamın hayatımda edineceği yerden habersizdim elbette. Cesaret şarabının tadına bakan dudaklarım sessiz bir yeminle o gün bağlamıştı kendini o adama. O bir denizdi ve ben de boğulmayı göze alan o kızdım. Ben, Efser Gece Şen. Hiç olmadığım bir kişiliği üzerime giyinecek, baştan aşağı tutku çiçeğinin suyuyla yıkanacaktım. Bildiğim bir şey vardı ki, ilk defa pes etmeyip, savaşacaktım. İşte bu benim hikâyemdi. -UykuluHatun. 15.02.2015

Babası Güneş, annesi Aysima. Gökyüzünden kopup düştüler yeryüzüne. Onların aşkları büyüktü, engelleri aşılmazdı. Aşmak istediler, Aysima dayanamadı üzerine atılmış çamura, kaçtı sevdiğinden. İstemedi ama olması gerekenin bu olduğunu düşündü ve arkasına bile bakmadan kaçtı. Güneş Aysima’sından oldu. Aysima, karanlığa düşen Güneş’inden.. Bu Güneş ve Ay’ın hikayesi değil. Bu hikaye Mihrimah’ın babasızlığının hikayesi..