Her insan zincirlenir. Kimi bir hücrenin paslı demirine, Kimi ailesinin suskun duvarlarına, Kimi de hiç konuşulmayan gerçeklere, Atlas, zincirleri bile isteye seçmiş bir adamdı. Bir görev, bir hesaplaşma, bir son uğruna karanlığa adım attı. Mira ise zincirlerinin varlığını bile bilmeyen bir kızdı. Masumiyetin içinde büyütülmüş , hakikatin dışına hapsedilmişti. Ve bir gün, zemin çöktü. Biri yukarıdan indi, diğeri aşağıdan doğruldu. Unutmayın ki bazen kurtaran da kurtulan da zincirlerini sever… Ve bazen en tehlikeli olan ; Karanlıkta gizlenen değil aydınlıkta gizlenendir…

“Geçmişin gölgesinde, aşk en yasak yerde filizlendi.” Ahsen Güneri, on yaşındayken annesiyle babasının boşanma davasında bir seçim yaptı: annesini değil, babasını seçti. Üç yıl sonra, annesine benzediği gerekçesiyle aynı baba tarafından evden kovuldu. O geceden sonra ortadan kayboldu. Ne bir iz ne bir ses… Sadece sustu. Ankara’da başlayan bu sessizlik, yıllar sonra İstanbul’un karanlık sokaklarına uzanacaktı. Polis olan babası Kenan Güneri, dört yıl boyunca onu aradı; görevden alındı. On yıl daha aradı; umudunu ve akıl sağlığını kaybetti. Dayanamadı, intihar edip yoğun bakıma kaldırıldı. Devlet, yıllar önce kapanan dosyayı yeniden açtı ve başına onu en iyi anlayacak kişiyi getirdi: Başkomiser Ecevit Karayel’i. Ecevit bu dosyayı kayıp bir kızı bulmak için değil, yıllar önce haksız yere kendisini hapse attıran Kenan’dan hesap sormak için aldı. Ama hesap başka, hayat bambaşkaydı. Soruşturma ilerledikçe kimliği belirsiz bir kadın ona yardım etmeye başladı. Onu doğru izlere yönlendirdi, geçmişin kapalı kapılarını araladı. Ecevit o kadına güvenmeye, onu düşünmeye, hatta ona kapılmaya başladı. Bilmediği tek şey vardı: O kadın, aradığı Ahsen’in ta kendisiydi. Ahsen, başka bir kimlikle Ecevit’in hemen yanı başındaydı. Ona geçmişiyle yüzleşmeyi öğretiyor, aynı anda kalbinin en derin yerlerine dokunuyordu. Aralarında doğan şey, geçmişle, sırlarla ve kan bağıyla yasaklanmış bir aşktı. Çünkü Ahsen, yalnızca kayıp bir kadın değil; Ecevit’in asla âşık olmaması gereken tek kişiydi. Bu bir kayıp vakası değil. Bu, bir kimliğin çöküşü, bir aşkın doğuşu, bir adamın kendi geçmişine karşı yürüttüğü psikolojik savaşın hikâyesi. Ankara’dan İstanbul’a uzanan bu yolculukta bazı sesler yalnızca kaybolmaz…

"Kendimi hiçbir yere ait hissetmediğim bu dünyada ki savaşım, bitti." Rozerin Sarya Taşkın`ın hayatı, bir gecede yerle bir oldu. Abisi Serhat`ın başına gelen talihsiz bir olay, tüm aileyi darmadağın etti. Serhat hapse girerken, babaları kalbine yenik düştü. Kasabanın büyükleri, yaşananları affetmedi ve Taşkın ailesini Şanlıurfa`dan sürgün etti. Hiç bilmedikleri, kimselerine güvenemedikleri İstanbul sokaklarında, Rozerin hem annesine hem kardeşlerine kol kanat germeye mecbur kaldı. Annesi tekerlekli sandalyeye mahkûmdu, kardeşleri hâlâ çocuktu. Oysa Rozerin, daha kendi çocukluğunu bile yaşayamamıştı. Mücadeleyle geçen dokuz yılın ardından, hapisteki abisinin genel af sonucu çıkması hayatındaki tüm dengeleri alt üst edicekti. Trabzon`lu köklü bir ailenin kızıyla evlenmek istediğinde, karşılığında bekar oğulları için kardeşlerinden birini şart koşarlar. Rozerin, ailesi için hiç düşünmeden kabul etti. Bunu bir vefa borcu, bir kefaret gibi gördü. Ama kader, her zaman bir adım önde yürür. Büyük gün geldiğinde, Rozerin kendini bambaşka bir adamla evli buldu. Evleneceği kişinin yerini son anda biri almıştı - o kişi, aslında berdel olacağı adamın baş düşmanıydı. Artık sadece bir evlilik değil; İki düşman ailenin ortasında, geçmişle geleceğin gölgesinde filizlenen bir savaşın içindeydi. Ve bu savaş, yalnızca intikam değil... Kalbinin ritmini bile değiştirecek kadar derin bir aşka da kapı aralayacaktı. Bazen sürgün edildiğimiz yer değil, kalbimizin kendisi olur.

Mafya&ajan kurgusudur Her sayfa bir adım daha yaklaştıracak seni, - ya hakikate - ya da felakete Gerçeği bildiğini sanıyorsun ama bu daha başlangıç.... Ben Arya, Arya Arıkan. Geçmişi yaralarla dolu geleceği bilinmezliklerle yazılmış olan kişi... Vladimir Niko Carlos, geçmişi kanlara,geleceği ölümlerle yazılmış kişi...

Her şeye aynı perdeden bakan,kan bağı olmaksızın birbirine kardeş diyen dostlar...ahu gözlü

O bir izci değil...Gölge Geçmişini unutan biri, geleceği kurguların ise bir başka kişi. Ama unuttukların,seni unutmaz.. Ama kan, unutmaz.. Ve geçmiş, en karanlık anlarda bile bir gün mutlaka kapıyı çalar...

"Yüsra, avukatım olmanızı istiyom." Yüsra kaşlarını havaya kaldırarak gözlerini ona dikti. Dediğini algılaması uzun sürmüştü. Bu uzun süre boyunca Fecir onun bakışları altında eriyordu. Kalbi deli gibi atıyordu. Yüsra dediğini algıladığı anda bir adım geri çekildi kaşlarını çattı, sinirden vücudu titremeye başlamıştı. Fecir olanları anlamaya çalışıyordu. "Lan sen bana ne teklif ediyorsun? Senin gibi bir mafyanın avukatı mı olacağım ben?" "Yav bak haklısın... Suçlarımın hepsini kabul ediyom zaten diğer suçlarımı savun demiyom ki ben sana. Sen mazlumun kahramanı değil misin? Bu cinayeti ben işlemedim ama benim üstüme kaldı. Bu konu da ben mazlumum. Cinayeti ben işlemedim. Bunu tek kanıtlayabilecek de sensin. Sen bu ülkenin en iyi avukatlarından birisin." Yüsra sinirle saçlarını savurdu ve iki adım atıp Fecire yaklaştı. "Senin gibi mafya için cinayet ne ki? Niye o adamı öldürmemiş olasın? Senin için böyle şeyler çok basit olmalı. Nerden bileceğim yalan söylemediğini? Senin gibi bir adam için yalan gayet normal bir şeydir. Sana güvenmiyorum. Birini savunmam için ona güvenmem gerekir ki sen bu dünyada en son insansın güvenilecek. Hatta dünyada tek bir kişi tek bir Allahın kulu sen kalsan yine de sana güvenmem."

Yalnız İngiliz mahkumların olduğu bir hapishaneye doktor olarak gelen İlke Akdemir. Geldiği günden sonra ise en korkunç grup olan "Blood" isimli grupun gözüne kestirdiği doktor olur. Blood grupu; (erkek) Damon Warrior- grupun lideri. Samuel Guerre- Milo Miller- (kadın) Eleanor River- Olivia Williams - Peki ya bizim türk kız onlarla başa çıkabilecek miydi? Özellikle grupun lideri ile.. -Nefretten aşka -İlk erkek karakter aşık oluyor -smut, argo. *Çiftler* - Damon Warrior+İlke Akdemir - Samuel Guerre+Olivia Williams - Milo Miller+ Eleanor River

Ege üniversiteye giden bir öğrenci bir gün ege’nin okuluna bir sürü canavar basar ve o canavarlar Egenin peşine düşer Ege onlardan kaçmak için her şeyi yapar ama en sonunda bir yöntem bulur o canavarlarların adı iblistir. Ege de bu inlisleri toplayıp bir yere kapatıyor. Ve onları öldürüyor.

"Tanrı zar atmazdı. Ama kader atardı." Eşitlik her zaman adaleti sağlamaz sözünden yola çıkan bazı insanlar adaleti eşitsizlik ile bağdaştırır. Güçlü olan kazanır diyen korkaklar ise haksızlığa adalet der.

❝Kazanan her şeyi alır.❞ ── 2024 yılında, 14 Mayıs`ta gerçekleşen ve bütün Türkiye`ye kök salmış bir cinayet vardı: Bir süredir babasının koltuğunda gözü olduğu iddia edilen başkan yardımcısı Altay Songur Çağın`ın ellerine kanını buladığı kişi, sağ kolu Giray Talaz Taşkın`dan başkası değildi. Kan, kurulan kumpaslar, sırta yenilen bıçaklar, ihmaller ve ihtimaller ile dolu bu masaya 1 sandalye daha eklenmiş, başkan yardımcısının suçunu aklamak için 29 yaşına yeni basmış, 1.5 sene öncesinde mesleğinin iftiralar ile elinden alınmasıyla birlikte kendi köşesine çekilen dedektif Hazan Duha Efser bu masaya dahil olan kişi olmuştu.

"Onlar, karanlık bir gecenin sadece küçük kurbanlarıydı." Büyük bir şehir hastanesinin psikiyatri servisinde görev yapan Dr. Eylül Darıca, geçmişiyle yüzleşmemeye yeminliydi. Ta ki kapısını sessizce çalan kızın, kim olduğunu öğrenene kadar. O günden sonra hayatında hiçbir şeyin aynı kalmayacağını hissetmişti. Kilit vurduğu kapılar, çalınmıştı. Polat Karahanlı… Başarılı, etkili, soğukkanlı bir avukat. Medyada sıkça görülen yüzü, ardında kimsenin bilmediği yaralar taşır. Bir gün postasına düşen isimsiz bir zarf, onu geri dönüşü olmayan bir yola sürükler. İçinde yalnızca bir fotoğraf ve tek bir cümle vardır: “Her şey o gece başladı.” Zarfın ardından gelen teklif ise, yalnızca hukuki bir dava değil, kişisel bir hesaplaşmanın ilk adımıdır. Polat, yıllardır cevabını aradığı o soruya ulaşmak için geçmişin karanlık raflarına kapatılmış bir dosyayı yeniden açar. Ancak bu defa mesele sadece adalet değildir. Çünkü bu dava, yalnızca onun değil... Eylül’ün de herkesten sakladığı geçmişine de uzanıyordur. Ve bazı sırlar... yalnızca ortaya çıktıklarında değil, ortaya çıkarıldıklarında da öldürür.

"Bana kim napabilir? Senden başka kim benim canımı yakabilir. Ben artık canım yansın istemiyorum. İster buna bencillik de ister başka birşey. Ben artık seni sevmek istemiyorum." Aynı yere ard arda kaç gözyaşı sığdırdı her damlayı saydım. Bize bunu yapana lanet ettim. "Git." Dedi ellerini ellerimden çekerek. Bunu beklemiyor muydum zaten. İstediğim bu değil miydi. Peki bedenim bir külçe gibi ağırlaşmışken neden tek bir adım dahi atamıyordum. Içim neden üşüyordu. Neden titriyordum. "Git." Dedi tekrar yüzünü duvara çevirerek.

Hayat her zaman yolunda gitmez.Yolunda gittiğini düşündüğünüz zaman ya yolunda değilse ve peşiniz de takıntılı bir katil varsa?

" Keşke o gün ölseydim de babana bir can borcum olmasaydı Zehra!" Dedi. Gözlerinde hem öfke hemde büyükçe yanan gittikçe de harlanan bir arzu vardı. "Ne olurdu o zaman, son iki ay zaten kurt az kaldı dayan tamamen kurtulacaksın benden?" Dedim. Dudaklarımız ve tenlerimiz çok yakındı, bir adım daha geriye gittiğimde ise yatağa çarptım. "Seni hiç tanımamış olmayı...Bu kadar bağlanmış olmamayı, şimdi şuracıkta bu yatakta becermek için bütün herşeyimi feda etmekten bile çekinmeyecek halde olmamayı çok isterdim!" Dedi. İlk defa bana karşı neler hissettiğini dile getiriyordu. Duyduklarım karşısında hem utanç hemde büyük bir heyecan duyuyordum. Demek ki beni küçük ve kendine layık görmüyor değildi. "Ne duruyorsun o zaman, yap kara kurt!" Dedim. Bakışlarının erotikliği o an silindi ve yerini tamamen adının hakkına bürüdü...

Yıllardır esir olduğu evden bir gece kaçmayı başarmış kız ve bir dağ evinde tek başına yaşayan, geçmişi pekte temiz olmayan eski bir mafyayla yolları denk düşer…

Canım istedi yazdım Oku okuma umrumda deyil Biraz polisiye biraz ronman olucak

İşte geldim... Bana zindan olacak olan o yere. Fakat o izin vermedi zindan olmasına O kral oldu bende kraliçe...