(YETİŞKİN OKURLAR İÇİNDİR) "Karanlık bir lordla yapılan anlaşma, yalnızca ruhunuzun bedelini öder." Violet, Güneyin menekşeleri gibi narin bir ruha sahip, ancak kaderi Kuzeyin demir eldivenine teslim edilmiş bir piyondu. O, ailesinin zayıflığını örtecek, masumiyetiyle bir krallığı kurtaracak son ışıktı. Karan, Kara Duvar’ın Lordu. Soğuk, tehlikeli ve merhametin ne anlama geldiğini unutmuş bir adam. Gözleri, savaşın yıktığı topraklar kadar kasvetliydi; dokunuşu ise, Kuzeyin ilk donu gibi keskin. O, gücün ve zorunluluğun ta kendisiydi. Violet, Karan’ın kalbindeki buzdan duvarları çözmek için değil, kendi ışığını o karanlıkta kaybetmemek için savaşacaktı. Ancak Karan, onu sadece bir kalkan olarak görüyordu ve bu zorunlu evlilik, genç kadını ait olmadığı bir gölgenin içine hapsediyordu. Gizli fısıltılar, ihanetler ve iki zıt kutup arasında hızla yükselen gerilim, bu anlaşmayı bir yangın yerine çevirir. Violet, Karan’ın karanlığında sadece bir araç mı kalacak, yoksa onun gölgesinden çıkarak kendi yangınını mı başlatacak? Onun gücü, Violet’i ya kurtaracak ya da sonsuza dek tüketecekti.

Yardım etmek istemişti sadece sonucunun böyle olacağını bilse bile yine yapardı. Karanlıktan korkan birini karanlığa hapsetmişlerdi, korkmuştu ama mücadele etmişti. Başarıp başaramadığını henüz kendi bile bilmiyordu. O gün bir kız çocuğunu kurtarmıştı ama kendi içindeki çocuğu öldürmüştü... Ölmemişti ama artık yaşamıyordu da. "Bazı acılar sessizdir, ölüm gibi..."