Arel abisi tarafından zoraki bir evlilik yapmıştır Ancak evlendiği adam bir Mafya örgütüdür. Ve o Mafya örgütünün içinde bulunduğu süreçte gerçek geçmişini öğrenmiş ve bütün hayatını Mafya örgütleri tarafından hayatını nasıl çaldığını örenir

Kendi halinde yaşayan tıp fakültesi öğrencisi Kayra bir gün fazla miktarda paraya ihtiyacı olduğu için ek iş aramaya başlar.Arkadaşı sayesinde bulduğu tekerlekli sandalyeye bağlı bir adamın bakımını üstlenme işini başta kabul etmez fakat sonra kararı değişir. Bakacağı adam yani Doğan önceki nişanlısı yüzünden kadınlara güveni olmayan ketum bir iş adamıdır. Kader yine de ağlarını örer ve onları bir araya getirir. Peki onlar bir arada kalmayı başarabilecekler midir? "Benimle hiç konuşmayacak mısınız?" Yüzünde herhangi bir duygu belirtisi yoktu."Pekâlâ bende kendi kendime konuşurum.Yapmadığım şey değil sonuçta" yine tepki vermedi.Hep yaptığı gibi sadece yüzüme baktı.

Kimsenin fark etmediği, yüzlerdeki gülüşlerin ardına gizlenen iki yabancının hikâyesiydi bu. Bir masaya oturmuşlardı, ama yan yana değil de sanki birbirlerine çok uzak iki köşeye sıkışmış gibiydiler.

Geleceği olamayan herkes için..

"Gerçek bazen kanla yazılır..." Selis Kandemir, annesinin gözleri önünde katledilmesiyle başlayan karanlık bir geçmişin kurbanı değil, intikamını alacak bir savaşçıdır. Yıllarca süren sessizlikten sonra, eline geçen bir kolye ve isimsiz bir mektup, onu kendisi gibi geçmişi kanla yazılmış sekiz kişiyle bir araya getirir. Her biri farklı acılarla yoğrulmuş, her biri gerçeğin peşinde... Ancak bu yol arkadaşlığı, sırlarla örülü. Güvenin sınandığı, dostlukla düşmanlığın iç içe geçtiği bu yolda, gerçeklik algısı paramparça olacak. Kimin geçmişi sahte, kiminki kan kadar gerçek? Ve en önemlisi: Selis, annesinin katillerini bulduğunda hâlâ aynı kişi kalabilecek mi?

TokaAvcısı:Mavi sweatshirt. Muz toka. Sinirli kaş. Ve yine gülmemek için kendini zor tutan dudaklar. Senin o "umrumda değil" haline bile ayrı düşüyorum. MuzTokalı:?? Şey... Sen kimsin ve neden kulağımın arkasından mesaj atıyormuşsun gibi hissettim? "İki anonim hesap, binlerce kelime... Ve gerçeğe giden tek bir yol."

Sınavdan çıkmış ve sadece eğlenmek için kuzeninin yanına giden Nazlı orda hayatının aşkını bulacağından habersizdir. ~Bir Yaz Gecesi~ ✨🌊

Siz: Allah belanı versin senin Siz: serçe parmağını masanın köşesine vurursun inşallah Siz: tuvaletteyken peçete kalmasında bokunu peçetenin kartonuyla silmek zorunda kal Siz: Dünya ters dönsünde everest dağı bir yerlerine montelensin Siz: O kadar boyun var zeka sıfır Çınar: Ne pluyo ln • Kantinde onu ezen çocuğa mesaj atan Zuhal, sonrasında Çınar`ın onu merak edeceğini nereden bilebilirdi? Not: Küfür ve argo içerir

"Nilüferleri bilir misin? Hiçbir yere kök salamazlar." Ahu eşinden boşanıp çocuğuyla birlikte mahallesine döndüğünde geçmişinde bıraktığı kişiler ve duyguları yeniden karşısına çıkar. Zorunlu yaşanan ayrılıkların sebebi ortaya çıkmaya başlar yavaş yavaş. Avukatlık mesleğinin getirdiklerini yaparken bir yandan da onun kurallarıyla ve yasaklarıyla yaşamayı beceremediği savcı Arhan`la sürekli bir gel git içindedir. İlişkileri karmakarışık ve zordur. Bu yolun sonunda mahallesindeki ilk aşkıyla yaşayabilecek miydi? Onun kurallarına rağmen yanında kalmayı başarabilecek miydi?

533: Merhaba. 533: İdil. 560: Merhaba Ilgaz 533: Napıyorsun 560: Öyle oturuyorum sen 533: Oyun oynuyorum 560: İyiii 560: Ne oynuyorsun 533: Pubg mobile 560: Güzell 533: Sen bir şey oynuyor musun 560: Pubg mobile oynuyordum sonra bıraktım 560: Şimdi FC Mobile oynuyorum ama giremiyorum derslerden dolayı 533: Hiç oynamadım 560: Öğretirim:) 533: Bakarız 560: Aynen

acı bir geçmişi olan güven problemi yaşayan hayatı öğrenmeye çalışan bir grup genç

Gecenin karanlığında bazı varlıklar görünmez kalır; bazıları sadece hissedilir. Ilgaz Demiralp, yani bilinen ismiyle: Kara Muhafız, kendisi bir gölge birim ajanı ve canını sıkan herkese bir mermi kadar sert. Fakat geçmişi de ona şah damarından daha yakın. Bakalım geçmişiyle yüzleşecek mi yoksa geçmişine yenilecek mi? Ya da belki karşısına çıkacak bir gizemli herşeyi alt üst edecek, tüm dengeleri bozacak ve geleceği baştan yazacak. Hazân: Hüzün mevsimi;sonbahar... "Adında karanlık olan, karanlıkla doğan.

Bütün benliğini vatanına adayan, onun aşkıyla tutuşan bir asker için ay yıldızdan başka sevda olamazdı. Kanının son damlası, bayrağının dalgalanması, son nefesi, milletinin istikbâli için feda edilirdi. Gönüle kor gibi düşen bir yaren bile, şehidin son örtüsüne el bastıran o kutlu yemini bozdurmazdı. Üsteğmen Selçuk Atagün`ün hayatı, kendisini vatan yemini ve sevdası arasında bıraktıracak bir kadınla tanıştığında tamamen değişecekti.

Urfa`nın küçük bir köyünde yaşayan,güzelliğiyle tüm köyün dilinde ismi gibi nazlı olan,Her zaman neşeli,heycanlı yerinde duramayan kıpır kıpır bir kız. kır çiçeklerinin arasında koşmayı,gezmeyi,dans etmeyi sever.Hayatı hep rengârenk görür.Peki ya haytında sadece gözleri gibi siyah rengine yer olan köyün ağası Baran,onun içinde hayat böyle rengarenk mi? Herkez onun korkusuzlugundan,acımasızlığından bahseder,insanlar karşısına geçmekten korkar,ismi bile insanların kaplerini sızlatmaya yeter.Bakalım bu ikilinin aşkı nasıl olucak.Baran ağa hayatına diğer renklerinde alıcak mı,yoksa nazlı Baran`ın siyahına mı bürünüçek? (İLK KİTABIM ÇOK HEYCANLIYIM:)ŞİMDİDEN HOŞ GELDİNİZ KİTABIMA ✨

1. Gün: Oysaki her şey çok normaldi. 7. Gün: Karantina başlayalı 7 gün olmuştu ve bir kaç gün sonra bitmesini umuyorduk. 9. Gün: Oslo alevler içerisindeydi. Ljubljana karanlığa gömülmüştü. Lima`da yaşayan kimse kalmamıştı. İstanbul sessizlik içindeydi. Geri kalan günlerde ne olacağını kimse bilmiyordu...

Gökyüzünden binlerce yıldızın kaydığı o gün iki genç yan yana, biraz da diz dize otururlarken oldu her şey. Oğlan kıza, onu ilk gördüğü andan beridir sevdiğini söyledi. Kız ise utançla parmakları ile oynadı. Bu memlekete geldi geleli adetlerine uyum sağlamakta güçlük çekiyorduysa da hisleri öyle değildi ya. O da besbelli seviyordu oğlanı. Yine de söz etmeye ar etti. Nasıl derdi? Babası bacaklarını kırardı! Babasını da hatırlayınca irkildi, yüzünde açan çiçek soldu, ayaklandı hemencecik. Gideyim diyecekken oğlan da kalktı. Oğlan pervasızdı, gönül çelmekle pek bir anılırdı. Şu mahallenin bütün kızları; güzeli, çirkini, uzunu, kısası, derlisi toplusu hep birden şu oğlan bana baksa diye ah ederdi. Bakardı oğlan, çapkındı zira. Ergenliğinin orta yerinde ulaşabildiği tüm kızlara elini sürerdi. İyi yürekliydi ama. Eli ayağı tutmayan yaş almış komşularının varsa elinde öte beri, alır evlerine kadar taşırdı. Yahut darda kalmış küçük bir çocuk görünce sarılır, güvenlice evine yollardı. Her iyi gibi onun da kusuru vardı. İşte o kusur da Mahruze`nin göğüs kafesine sığmaya çalışan kalbini paramparça ediyordu. Gitmeye yeltendi, oğlan tutuverdi bileğinden. "Biraz daha kalsan?" Kalırdı Mahruze. Zaten anneciği de onun annesiyle sohbete dalmıştı. Kahveler içilmiş, sonra da ters çevrilmişti. Anneciği pek iyi bakardı kahve falına. Mahruze`ye de bakardı. Sonra hoşuna gitmemiş gibi, `Al yıka şunu, içine de hiç bakma!` diye uyarırdı. Mahruze inanmazdı ama işte insanoğlu, bir telvede kader arardı. O da karmakarışık şekilleri gördüğünde epeyce anlam çıkarmaya çalışır ama bir türlü çıkaramayınca da yakalanırdı annesine. Gülerdi annesi ama yarımca. `Merak etme,` derdi. `Senin bahtında güzellik var. Var da sen ciğersizin birine tutulacağın için,` deyip elini sallardı. Hakikati söylemişti annesi. Ciğersiz değilse de kahpeydi gözleri. Bir baktığına bir daha bakmazdı, istemezdi işte. Çekindi Mahruze, gözlerini indirdi. Oysa gözleri tüm ışıkları içine almış gibi parlarken indirmesin istedi oğlan. Şöyle doya doya baksa, o gözlerden ufacık öpse... Bir deli cesaretti vurdu göğsünü, tuttu kızın çenesinden, kaldırdı başını gözleri değsin diye gözlerine. İçi kanatlandı oğlanın. Oğlan da kulağına Ahmet ismi okunduğu andan beridir böyle gözler görmediğine yemin ederdi. Ahmet zaten olur olmadık yeminler ettiğinden bir kıymeti olur mu bilmezdi. Taştı içinde taşıyamadığı sözler. "Gözlerin ne güzel!" Yaklaştı biraz kuş gibi titreyen kıza. "Şu dünyayı içine almış, sığdırmış gibi..." Az kalsın yıkılıyordu Mahruze. Daha evvelinden böyle sözler işitmediğinden ne diyeceğini de bilemedi. Az sonra Ahmet iyice sokulup kızın gözlerinin üzerine derin bir öpücük bırakınca ister istemez tutundu ona. Ahmet bir kere fırsatı bulmuştu ya gözlerden şakaklarına, yanağına ve en son kor gibi görünen dudaklarına bastırdı dudaklarını. Mahruze yitip gidecekti besbelli. Fakat derinlerde bir yerlerde babasının sesini duyunca toparlandı. Oysa, `Ulan!` demeliydi Ahmet`e. `Daha geçen günlerde 10`lardan afili Esma ile sen?` Diyemedi ama... Diyecek gibi de değildi hiç. Kaçtı durdu Ahmet`ten. Ahmet`e de sevda oluverdi bu kaçma kovalama işi. O kaçtıkça kovaladı, kovaladıkça kızın özünü özümsedi. Ne güzeldi Mahruze, hem içi hem dışı... *** Gençlik hevesi iki genci kıskıvrak yakaladığında aşkın ateşine yakalandılar. Ancak onlardan evvel çizilen yolları ayrıldığında bir daha karşılaşabileceklerini düşünmemişlerdi. Yıllar yılları kovalayıp kuyruklarını yakaladığında bir adalet sarayında bir davanın iki tarafı olarak karşılaştılar. Ancak artık gözlerde aşktan evvel vicdan perdesi vardı...

"Araf cennet ve cehennem arasındaki demekti ama bana göre cehennemdi" Karavas, kimsenin gerçekten özgür olmadığı; adımların bile kurallarla ölçüldüğü bir okuldur. Lirya bu sisteme sadece adımıyla bile ters düşerken, Araf Karavas ailesinin soğuk ve ulaşılmaz veliahdıdır. Bir anlaşma onları sahte bir ilişkiye mecbur bıraktığında, ikisi de bilmedikleri bir savaşın içine düşer: Kurallar, yalanlar ve yasak duyguların başlamasına izin vermez… ama kalp asla izin istemez.

"Bu evliliğin senin için de benim için de cehennem olacağını biliyordum başkalarına cehennem olma diye kabul ettim."

❗Dark fantasy türünde bir kurgudur. Hepimiz taht başında erkeklerin olduğu kurguları okuduk. Evet, bu zamana kadar tahta hep erkekler oturmuştu, ama artık kadınların sırasıydı. Uzun yıllar boyunca erkeğin egemenliğindeki dünyayı üç kraliçe altüst etti ve Velmora Çağı’nı başlattı. Yeraltında yaşayan güçlü yaratıklar ve beş soy, Dünyayı ellerinde tutuyor, ama Karanlık Güç her şeyi yeniden karıştırmak için yükseliyor. Gökyüzü soyundan nadir bir melez olan Astria, hayatta kalmak ve sevdiklerini korumak için Üç Kraliçe’nin tehlikeli görevini kabul etmek zorunda. Velmora’da güç, ihanet ve kader birbirine karışıyor, lakin hiçbir şey göründüğü gibi değil.

Kardelen, yetimhanenin soğuk duvarları arasında dünyaya gözlerini açmıştı. Annesi orada çalışan bir hizmetliydi, fakat minicik bebeğini kucağında bir kez koklayıp sessizce bırakıp gitmişti. Ne kimse soru sordu ne de yadırgadı bu durumu; sadece titreyen o küçücük bedeni kucaklayıp büyütmeye çalıştılar. Yıllar geçti... Kardelen artık on iki yaşına basmış, masum bakışlarıyla içine kapanık ama bir o kadar da sevgi dolu, tatlı bir kız olmuştu. Çocuk ruhu, büyüyen bedeninin içinde hâlâ saklıydı. Ve işte o gün geldi... Yetimhanenin kapısından içeri giren bir aile, kalabalığın içinde onun mahcup gülüşünü fark etti. O an her şey değişti; Kardelen`in kaderi, o bakışlarla birlikte yeni bir yola doğru akmaya başladı.

Bilindik lise aşklarını unutun, bu çok farklı bir evren 🎀 ⋆ ִֶָ ๋𓂃⋆ Siz: Demet sana bişey demem gerek Çiçek Demetim: soyle yavrum Siz: ben senin kardeşinden fena halde hoşlanıyorum Çiçek Demetim: ananı skm Siz: oha Demet sen küfür eder miydin ya Siz: LAN Siz: Demet asla küfür etmez ananı avradini Siz: kimsin lan sen Çiçek Demetim: Demet in kardeşi ;) ⋆ ִֶָ ๋𓂃⋆ Kendinden bir yaş küçük erkeğe ya da kendinden bir yaş büyük kıza aşık olan herkese ithaf edilmiştir 💔

Leya, son sınıf bir lise öğrencisi. Yazar olma hayalleri, büyükannesiyle yaşadığı zorlu hayat ve geçmişindeki travmalar arasında sıkışıp kalmıştır. Tek kurtuluşu, hayatını değiştirecek o bursu almaktır. Bu amaçla, güçlü bir hukuk bürosunun kalbine, Kıraç Holding`e adım atar. Ancak Leya, kariyerinin kapısını aralarken, kalbinin kapısını da beklenmedik birine açacağını nereden bilebilirdi? Atlas Kıraç... Şirketin veliahtı, soğuk ve erişilmez bir deha. Atlas, tüm kuralları yıkıp, Leya`nın kırık dünyasına girmeye cesaret edebilecek midir?

Sanki insanların ayakları altında ezilen, her adımda biraz daha değersizleşen bir araziydim. Kara topraklarım susuzluktan, en çok da değersizlikten çatlamıştı; ne bir yeşerme ümidi ne de uğruna uğraşılacak bir verim kalmıştı. Herkes ezip geçmiş, kimsenin ayak basmayacağı bir çöle dönmüştüm adeta. Ta ki bir gün, avuçlarında masumiyetin safiyetine sahip izlerle küçük bir erkek çocuğu gelene dek. Hiç tereddüt etmedi, avuçlarında gizlediği beyaz nilüfer tohumunu kurumuş kara topraklarımda sakladı. Yıllardır çektiğim su hasreti, küçücük bir erkek çocuğunun küçücük elleriyle bana emanet ettiği o umutla son bulmuştu. O umut bana o gece yağmuru getirdi. O umut beni o gece bataklığa dönüştürdü

Yağmur yağıyordu. Asel’in gözünde bu, gökyüzünün birileri için ağladığının işaretiydi. Ne zaman yağmur yağsa, doğa ananın birileri için üzüldüğünü düşünürdü. Bazıları için "ne kadar saçma bir düşünce" gibi gelse de Asel gibi güçleri olan kişiler için bu bir gerçekti. Tanrı var mıydı? Asel, bunu bilemiyordu... Anneleri ve babaları yoktu; savaşta hayatlarını kaybetmişlerdi. Geride sadece ikiz kardeşi Ege kaldı. "Yaşama sevincim," diye seslenirdi Asel, ona. Ah, bir de birlikte yetimhaneye düştükleri o beş mutasyona uğramış deliler vardı hayatlarında. Doğru duydunuz, mutasyona uğramış beş deli, belki yedi demek yanlış olmaz. Aileleri, birbirleriyle dosttu bu yedi gencin. Hepsi Avanson Krallığı’nda yaşıyorlardı; yani önceki adıyla Avanson Krallığı, şimdiki adıyla Mortredia. Büyük savaş patlak verene kadar Avanson da yaşamlarını sürdürüyorlardı... Asel ve Ege, krallığın prenses ve prensiyken; Doğukan, Anıl, Yağmur, İzgi ve Lena, krallığın soylu ailelerinden geliyorlardı. Bolluk ve bereket içinde yaşarken, en küçükleri sadece 2 yaşındaydı... Ailelerine sadık olan sevgili Mithat amcaları sayesinde, o yıkıcı savaştan kurtulabilmişlerdi. Ancak, çocuklar için güvenli bir gelecek sağlamak adına Mithat, onları bir yetimhaneye bırakmayı tercih etmişti. Çocuklar, 8 yaşına gelene kadar güçler ve Kader Kitabı hakkında bilgiler edinmişti. Bu bilgileri, birkaç deftere yazarak kalıcı hale getirmiş ve bir gün, bu defterleri çocuklara hediye olarak verip, sırra kadem basmıştı… Mithat, çocuklar için güvenli bir liman, dağ gibi sağlam bir figürken, birdenbire gizemli bir şekilde ortadan kaybolmuştu. Ondan geriye sadece birkaç defter kalmıştı… Küçük Asel, bir köşede düşünmeye başladı: Annem yok, babam yok… Hayatımda sadece bu altı çocuk var. Kimseye bağlanmamalı ve güvenmemeliyim. Ailemi korumalıyım. Belki de bilmiyordu ama diğerleri de benzer düşünceler içerisindeydi. Her biri bir karar verdi: Ege: Sadece bu altı kişi benim ailem. Onlara her şeyimi vereceğim. Anıl: Hep gülecek ve ailemi mutlu edeceğim. Onları asla bırakmayacağım. Doğukan: Ne olursa olsun, onları koruyacağım. Ailem bir arada kalacak. Lena: Onların hep bir adım arkasında olacak, onları koruyacağım. Yağmur: Onların kalbindeki yaraları saracak, tek tek iyileştireceğim. İzgi: Onlara her zaman yol gösterecek, doğru yolu bulmalarını sağlayacağım. Ve işte bu yedi gencin muhteşem hikayesi, yeniden yazılmaya başlıyordu...

Deli dalgalar gibi vurdun yüreğime, bir çift göz yaktı kavurdu beni, bu dağlara haykırsam aşkımı dağlar hayran kalırdı sana...