Doğar doğmaz annesini kaybeden, adı bile olmayan bir çocuk... Teladu`nun donmuş topraklarında büyüdü; sevgi görmeden, sadece hayatta kalmaya çalışarak. Bir gün, kendisine zulmeden bir muhafızı kırık bir cam parçasıyla öldürdü ve kaderini kendi elleriyle yazmaya başladı. Yıllar boyunca acıyla yoğrulan bu çocuk, bir savaşçıya, sonra da efsanevi bir lidere dönüştü. Paralı asker olarak başladığı yolculuk, binlerce kişilik bir orduya ve kendi adaletini kurduğu bir krallığa evrildi. Karalius`un tacı altından değil, acıdan dövüldü. Soğuk tepelerde, siyah zırhıyla bir hayalet gibi yürürken, karanlık geçmişiyle yüzleşmeye hazırdı. Yüzündeki yara izleri, çektiği acıların iziydi ama bu izler, onu çirkinleştirmiyor; aksine, karizmasına gölge değil, ağırlık katıyordu. Onu gören, bir kraldan fazlasını görüyordu. Karalius`un huzurunda suçlular diz çöküp af diliyordu. Ama Karalius`un adaleti merhametten değil, haktan geliyordu. KARALIUS SESLENDI "Adalet artık bir kelime değil, bizim ayak sesimizdir!" Küllerden doğan kralın gözlerinde, ne korku ne tereddüt var. Sadece adaletin sancağını taşıyor.

Yorgunluktan dizlerimin bağı çözülmek üzereydi. Kolumdaki saate bakmak için bileğimi çevirdim. Saatin çok geç olduğunu görmemin ardından adımlarımı eve doğru hızlandırdım. Hızlı ve büyük adımlarım ile ilerlediğim, zifiri karanlık sokağın köşesini dönecekken arkamdaki adım sesiyle irkildim. Arkama bakmadan aynı hızda ilerlemeye devam ederken telefonumu cebimden çıkarıp arama kısmına girdim. "kaçamayacaksın." sesin ardından kolumu güçlü bir elin çekmesiyle, park halindeki iki arabanın arasına sürüklendim. çığlığımın yarısı bile duyulmadan ağzıma kapatılan mendille sersemlemeye başladım...

"Bu dünyada muazzam bir güç var. Kadim ve unutulmuş. Gizlendi, bulunmayı bekledi. Büyümeye devam ettikçe çağrısı daha da şiddetlendi. Bu gücü ele geçirmek isteyenler var. Kudret için, Denge için, Hakimiyet için." İki Prenses olan Hare ve Loya büyük bir keşif içine düştüklerinde onları destekleyen Süvarileri ve dostları ile büyük bir savaşa adım attıklarının da farkındaydılar. En büyük sorun bu yolda kimin yükü taşıyacağıydı. ☼Işık gölgelerden korktuğunda, karanlığı tutuşturun!..⚔️ Kapak Tasarımı; @lodosunkalemi 🪶

*Güneş`in ve Ay`in imkansız aşkı...* Başımı omzuna koydum, eliyle doğan ayı gösterdi, "Şunu gördün mü?" Başımı aya çevirdim ve başımı evet anlamında salladım, bende elimle batan güneşin oluşturduğu mükemmel manzarayı gösterdim, "Sen şunu gördün mü?" Bir süre duraksadı, "Evet, aynı sana ve saçlarına benziyor, gözümü alamıyorum." Kıkırdadım, "Sende aya benziyorsun, bende ondan ve senden gözümü alamıyorum."

Zengin adamın kötü kızı, fakir ailenin masum kızı. Sevilmeyen, hatta nefret edilen kötü kız ve ne yapsa haklı görülen ve her zaman sevilen iyi kız. Hadi ama para varken sevilmek kimin umurunda? Demek isterdim ama babasının ve abisinin bile sevmediği bir kadın hayatta kalabilmek için onu seven birinin olması lazım. Maalesef param varken bile rahat nefes almama izin vermiyorlar!

Babasi tarafından ihanete uğrayan daha 19 yaşındaki cerenin kendi ayakları üzerinde durma kararı alarak çıktığı yolda başına neler gelecek?... Emiri elinin arasından kayıp gidecek mi?... Ufak Bi` Kaçamak sizlerle...😻💗

Gerçek aşklar bitmezdi , gözler birbirini terk etmez , ruhlar kimseyi geride bırakmazdı. Bunu bana inandıramazdı kimse . Özellikle de senle birlikteysem. Tek senleysem , sen benimken. Ben senin ruhunu biliyorken .. Zift karanlığında bir oda da bile olsa o gözlerindeki ışığı asla kaybettirmiycem sana güzelim . Kartal sözü dedi gözlerini gözlerime mühür ederken.