Günışığı, ovanın uçsuz bucaksız yeşilliklerine son kez vurduğunda oldukça keyifliydi. Ona göre huzuru yakalamak bu kadar kolaydı işte! Ellerindeki kurumuş kan lekesini belki gider umuduyla kuru çimenlere sürtüp durdu. Gitmese de olurdu ya! Çünkü bu görüntü onda hiçbir duygu uyandırmıyordu artık. Kalbi bir ölünün dingin sessizliğine bürünmüştü. Umursamıyordu hiçbir şeyi.  Güneş ufukta yavaş yavaş kaybolurken kendini geriye doğru bıraktı. Gevşeyen vücudu derin bir oh çekti ve gözleri bulduğu huzura daha fazla dayanamayarak efendisine itaat edip kapandı son kez. -"Peki ya sonra?" diye sordu o meraklı ses. Gerçekten öldü mü? -Haberlere bile çıkmış bu olay. Hatta yerel belgesel kanalları olayla alakalı birçok video paylaşmışlardı hatırlıyorum. Ancak biz yine de fazla eşelemeyelim. Çünkü hikayenin sonunun böyle bitmesi gerekiyor. Yoksa başka türlüsüne hiçbirimiz hazır değiliz, buna emin olabilirsin. Bu cevaplar onu hiç tatmin etmişe benzemiyordu. Aklına yatmayan şeyler ve cevaplanmayan sorularla beraber içinde büyük bir iştah duydu bu olaya karşı. Artık onu kimse durduramazdı.

"Geçmişin sesi susmazken, kalbinin fısıltısına nasıl güvenebilirsin?" Duygu’nun hikâyesi; kalabalıklar içinde yalnız kalmanın, eski yaralarla yeni hayalleri yeşertmenin, bir yabancının bakışında sığınacak bir liman bulmanın hikâyesi. Okul koridorlarında yankılanan dedikodular, suskun geçen çocukluk yılları, kayıp bir annenin boşluğu ve sessizce çalan bir keman sesi… ``Tüm mutlu hayatların sergilendiği bir sahnede ben hep perde arkasında oturdum. Sahnede değildim ama izlemekten de alıkoyamıyordum kendimi. Ama insanlar beni sahnede görmeyince mutluluğu yazanın ben olduğumu varsaydılar. Sahnede sergilenen oyunlarının yönetmeni olmuştum onların gözlerinde. Ben de bana verilen role göre yaşamak zorunda kaldım.``

Sen geceyi sev ben ay olurum, sen gündüzü sev ben güneş olurum

Bu bir şiir kitabıdır... Şiir kişilerin duygularını ya da onların hayal dünyasını yansıtır... Şimdiden iyi okumalar💙💫

‼️Hergün yeni Bölüm‼️ Beni bu kadar çok sevdiğine bir türlü inanamadığım için, sana âşık olmadığımı zannediyormuşum. Bunu şimdi anlıyorum. Demek ki, insanlar benden inanmak kabiliyetini almışlar. Ama şimdi inanıyorum. Sen beni inandırdın. Seni seviyorum. Deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum. (Kürk Mantolu Madonna, Sabahattin Ali)

Dünya artık iki cephe arasında alev alev yanıyor. Bir tarafta kendi benliğini ve varoluşunu savunan robotlar... Diğer tarafta, gücünü ve otoritesini korumak için her şeyi göze alan acımasız bir hükümet. Ancak bu çatışmanın ortasında sıkışan bir başka grup daha var: Tarafsızlar. Kendi ırkına bile tahammül edemeyen insanlık, şimdi varlığını tehdit eden makineleri nasıl kabullenecek? Taraf tutmak zorunda kalanlar için gerçek savaş, zihinlerinde başlayacak: İnsan olmak ne demek ve makineler gerçekten insanlığı tehdit mi ediyor? Bu savaşta tarafını seçmeye hazır mısın?

"İyi misin"dedi ama öyle bakıyordu ki gözlerimin içine, iki kere öldüm dirildim tanımıyordum ama güzel gözleri vardı işte. Ellerimi bıraktı ve omzuma koydu "Kafanı çarptın istersen revir klübesine git buz falan koyarsın"dedi neredeydi bilmiyordum ne diyecektim utancımdan söyleyemiyordum genelde insanlar böyle durumlarda beni görmez ve çekip giderlerdi böyle bir tepki ilk defa alıyordum tam o sırada merak etmiş bir suratla bana döndü "Sen burada yeni misin? Hiç görmedim seni"diye sordu cevap verdim "evet" dedim! Emily`e anlatmalıydım kesinlikle! "Ozaman revire kadar eşlik edeyim"dedi ve çantamı yerden alıp bana verdi. Yan yana yürümeye başladık o konuşuyor ben dinliyordum sahi adı neydi? "Bu arada ben kaptan genelde bana böyle söylerler tüm kamp sorumlusu benim iki tane de yardımcı var bir karar alındığında beraber alıyoruz" buranın işleyişini anlatıyordu

18 Yaşında Bir Yazar ve Lise Duygularım Özlediğim Ten , Özlediğim Eller

Zihnimde akmakta olan bir kum saatinin sesini duyuyordum. İnce, dar kısımdan geçen tanecikler üzerime doğru akıyordu. Bedenime yapışmış kum tanelerinin ağırlığı, ruhumdaki ağırlığa eşitti. Sanki geçmiş, üzerime çöküyordu. Andromeda. Beni geçmişimle yüzleştiren oyunun adı buydu. "Ben bir yazarın, hiç yazmak istemediği karakterim. Ruhumun saklandığı ruhun, kaybolan siluetiyim. Karanlığın, şimdi en aydınlık yerindeyim. Dilimden düşmeyen ölümün, en silinmez sahnesindeyim." *** dokuz kasım pazartesi ∣ 2020 BANA GÖRE `Andromeda` isimli ilk kitaptır! TÜM HAKLARI SAKLIDIR © HERHANGİ BİR ÇALINTI, KOPYALAMA VE BENZERİ ŞEYLER SÖZ KONUSU OLDUĞUNDA, GEREKLİ HUKUKİ İŞLEMLER BAŞLATILACAKTIR.

Böyle Olmasın ! diye mücadele ettiğimiz neler yok ki ; dönme dolaba dönmüş yaşantımızın, lunapark neşesi geceliğinde.Her yaşanmışlıkların,özlem duyulası, bir yanı vardır, çağlayan a dönmüş,orman kokusu dünyamızda....Böyle olmasın diye, isyankâr duygulara, asi bakıslar altında arenaya çıkmış gladyatör gibi hissedişlerimiz ve yenilgiye ramak kala , bir galibiyet koksunun her yanımızı sarivermesi..Böyle olmasın diye,gül yanaklara,kondurulan bülbül tadında bir buse.... Peki neydi? BÖYLE OLMASIN diyeceğimiz böyleler; Hayál savurganlığının bir serap tadın da yok oluvermesimiydi? Çatılar üzerinde, yağan kar`ın eriyip , üzerinde dans eden güvercinlerin göz kirpmasimiydi mavilere......Hiç bir kötü bu kadar da, ayrılık kokmasınmıydı....Böyle olmasın ya ...ayrılıklar geçici,mavi hep mavi, aşklar hep yaşanılası olsun du......diyebilmek bile Böyle olmasını anlatabilmeliydi dilsiz şiirlerde .

Ailesi insanlar tarafından acımasızca katledilen bir kadınla bir ve halkını korumaya çalışan bir adam insanoğluyla vampirler arasında geçen bir takım olaylar

"Kalbini bilen dilini anlar çiçeğim. Fazla kelâm, harflere zulüm."

Dağlara mı yazdın? Sulara mı yazdın? Rüzgara mı yazdın? Tez unuttun beni…

Ela, kampüsün en sevilen kafesinde çalışan barista Kerem’i fark ettiğinde, sıradan bir günün hayatını nasıl değiştireceğinden habersizdi. Bir mesajla başlayan merak, bir fincan kahveyle cesarete dönüşür ve onları tesadüflerle dolu bir hikâyenin içine çeker.

Çaresizlik içinde içinde kıvranıp dururken aklımda tek bir soru vardı `neden baba neden yaptın böyle bir şeyi?` Neden zehirlemişti hayatlarımızı neden gece arsız gündüz yüzünden sağır ve dilsiz olmuştu?

ARTHENIA; DUYGU AVCISI Bir lanet, şehirdeki duygularla beslenen bir yaratığı her yirmi yılda bir kurban aramaya iter. Harper, yaratığın gerçek niyetini keşfederken, intikam peşindeki Kael ile Arthenia arasındaki çatışmayı durdurmaya çalışır. Aşk, fedakarlık ve duyguların gücüyle şekillenen bir mücadelenin ortasında kalır. Peki, Harper Brooks böyle bir hayat ile nasıl başa çıkacak?

Wattpad’te 2.78 Milyon okunmaya ulaşmış olup bölüm güncellemeleri devam etmektedir. Sıcacık bir mahalle hikayesi ve elbette ki aşklar. Kenan, Duygu’nun abilerinin en yakın arkadaşıdır ve kız onu da abisi gibi görmektedir. Ancak bir gece Duygu rüyasında Kenan’ı öptüğünü görür ve bundan çok etkilenir. Daha sonrasında ise utanç ve panikten Kenan’dan kaçmaya başlar fakat o kaçtıkça Kenan kovalar.

Hayat acı hemde çok acı

Roza ile Argah aşkı

Memul, bazen bir his, bazen bir kişi ve bazen bir andı. Memul beklenendi... "Relicta, anlamı ne?" "Terk edilen." "İnsanlar terkedilir kiraz çiçeğim" "İnsanlar terk eder Arel"

ŞİİRLER BU KİTAPTA

Vampir ve kurt adamlar … İki düşman klan … Amansız bir mücadelenin öyküsü… Ve bu kargaşadan doğan aşk…

Galip`in kopardığı düğme Eylül`ün ayaklarının dibine düşerken Galip gözlerini Eylül`ün gözlerinden ayırmadan, "Evet çok kalın kafalıyımdır! " diyerek bir düğmesini daha kopardı. "Laftan da anlamıyorum! " demesiyle bir tane daha kopardı. "Sözden de anlamıyorum! " ve bir tane daha. "Oldukça kabayım! " bir düğme daha yeri boyladı. "Zorbayımda aynı zamanda! " son düğmede yerle buluşurken, Galip yüzünde yaptığından gayet memnun bir ifadeyle Eylül`ün gömleğini kollarından sıyırdı. Eylül çattığı kaşları ve sıktığı dişleriyle bakarken burnundan soluyordu. "Başın göğe erdi mi?! " diye sordu sinirle. "Daha değil. " diyen Galip`in elinden Eylül`ün kurtuluşu yoktu artık. Bazen ne yaparsanız yapın hayat size dönüp tebessüm bile etmez. Hele ki bir sonbahar Eylül-seniz.

Ben içimdekileri yazıyorum. Ister türkü olsun Ister ağıt... Kelimelerim yettiği kadar Bendimin yettiği kadarını Taşıyamadıklarımı, dayattıkları kalıplarımı Ben içimdekileri yazıyorum Boğazımdaki yumruyu, hayalimdeki boşluğu... Ben beni, sizi, herkesi yazıyorum. Sesi kısıldığı için soluğunu kestikleri herkesi...

Annesinin evliliğiyle kendini hiç tanımadığı bir mahallede bulan Duygu`nun hikayesi...