Bazen en büyük sırlar duvarın öteki tarafinda saklıdır.

Bilindik lise aşklarını unutun, bu çok farklı bir evren 🎀 ⋆ ִֶָ ๋𓂃⋆ Siz: Demet sana bişey demem gerek Çiçek Demetim: soyle yavrum Siz: ben senin kardeşinden fena halde hoşlanıyorum Çiçek Demetim: ananı skm Siz: oha Demet sen küfür eder miydin ya Siz: LAN Siz: Demet asla küfür etmez ananı avradini Siz: kimsin lan sen Çiçek Demetim: Demet in kardeşi ;) ⋆ ִֶָ ๋𓂃⋆ Kendinden bir yaş küçük erkeğe ya da kendinden bir yaş büyük kıza aşık olan herkese ithaf edilmiştir 💔

İki Dünyanın Arasında Bir Aşkın Peşinde! Elçin, geçmişinin ağırlığını sırtında taşıyan bir kadındır. Şehit babasının mirası, ona vatan sevgisini ve güvenliğini her şeyden önce tutmayı öğretmiştir. Fakat, yıllar önce hayatını değiştirip kendisinden uzaklaşan eski sevgilisi Giray, Elçin`in ruhuna dair gizli bir kırılma noktası bırakmıştır. Özel Harekat Polisi olan Giray aslında karanlık tarafı olan bir adamdır, Elçin`i terk etmiş olsa da onu seneler boyu Doğu görevi yapmak için geldiği şehirde gizlice izlemeye devam etmiş ve aralarındaki bağ hiçbir zaman kopmamıştır. Ama şimdi, Elçin tehlikeli bir sınavla yüzleşmektedir, Erdem... Karşısındaki bu soğuk, manipülatif kaymakamın, her şeyi gerilim dolu bir şekilde değiştireceğini bildiğinden, Elçin`in hayatı bir kez daha tehdit altına girecektir. Tutkunun, öfkenin ve ihanetin iç içe geçtiği bu evrende, Giray`ın Elçin için her şeyi göze alabileceği bir noktaya gelirken, ikisi arasındaki duygusal bağın sınırlarını zorlayacak. Bir aşk, iki kayıp, ve kaçınılmaz bir tehlike... Aralarındaki bu sarsılmaz bağ, hem aralarındaki savaşı hem de kalplerini ateşle yoğuracak. "Sen.." dedi öfkeyle yüzüme bakarken. "Sen, dokunmaman, sevmemen gereken bir insanı delicesine istemenin nasıl acı verdiğini biliyor musun, söyle bana!" bir iki adımla bana yaklaştığında ondan uzaklaştım. "Benden uzakta, varlığımdan bihaber yaşayıp kendine yeni bir hayat kurmanı izlemek, kolay mıydı sanıyorsun?" Biliyordum, o hissin nasıl insanın içini körlemesine yaktığını biliyordum. Ama ona ve mesleğine zarar vermemek için ondan uzakta durmam gerektiğini de biliyordum. "Dokunamıyorsan, istemeyeceksin de." diye fısıldadım yapay bir nefretle. "Senin artık hiç bir şeye hakkın yok Giray!"

Sınıftan içeri hırsla girdi kız ve arkası dönük olan çocuğu sertçe kolundan tutup çevirdi ve yüzüne yumruk attı. Çocuk, sert yumruğun etkisiyle yere yığılmıştı; fakat kız durmadı. Gözlerinden bir yandan yaş akarken, diğer yandan çocuğun yüzüne yumruklar geçiriyordu. Öbür yandan da hırsla bağırıyordu: “Seni doğduğuna pişman edeceğim!” diyordu. Sınıftakiler oldukça şaşkındı. Çocuğun birkaç arkadaşı kızı çocuktan ayırmaya çalışıyordu; fakat kız yerinden milim oynamıyordu. Kız yeniden bağırdı: “Azrail bile alamayacak bugün elimden seni! Ben izin vermeden ölmeyeceksin!” dedi bağırarak. Sonunda biraz yorulmuş olmalı ki beş kişi zorla kızı çocuğun üzerinden alabilmişlerdi. Yerde dizlerinin üzerine çökmüştü kız; o neşeli, hep gülücük saçan halinden eser kalmamıştı. Yıkılmıştı bir nevi. “Neden?” dedi bağırarak, sesi biraz kısılmıştı. “Neden?” diye sordu bu defa sesini alçaltarak. “Neden yaptın? Para için mi? Yemin ederim o paranın on katını öderdim sana! Neden yaptın? Neden? Neden?” Duraksadı, eliyle yere vurarak, “Neden!” diye bağırdı bu kez. “Benim hayallerim vardı! Ben milli olacaktım! Yarışmalara katılıp ülkemizi temsil edecektim! Gideceğim okulum, geleceğim, her şey kuruluydu… Sense hepsini sikip attın!” Gözyaşları sicim gibi akıyordu. Sınıftakiler ne olduğunu anlamamıştı; herkes şaşkın ve suçlayıcı bir şekilde çocuğa bakıyor, merakla: “Ne yapmış olabilirdi ki acaba bu kızın çıldırmasına sebep olacak kadar ne yapmış olabilir?” diye düşünüyordu. Kızın omzundan tutan çocukların eli gevşemişti; ne olduğunu anlamaya çalışıyorlardı. Kız son gücüyle tekrar atılmaya çalıştı çocuğun üzerine: “Neden!” diye çığlık attı. Kızı tutan çocuklar elini sıklaştırdı. Tüm okul sınıflarına toplanmıştı. Kızın arkadaşları kalabalıktan sıyrılıp kızın yanına gelmeye çalışıyorlardı. Herkes suskundu; bir tek kızın hıçkırıkları duyuluyordu, tüm okulda. Çocuk fısıldıyarak, içine kaçmış bir sesle cevap verdi: “Ö… özür dilerim,” dedi. Kızsa tekrar çocuğun üzerine gitmeye çalıştı: “Senin saçma ‘özrün’ hiçbir şeyi değiştirmedi! Bak! Bak etrafına bak!” dedi çığlık atarcasına. “Değişti mi herhangi bir şey? Geleceğimi silip attın sen! Her şeyimi aldın elimden! Her şeyimi!” Hıçkırıkları daha da artmıştı; kafası yerde ağlıyordu. Hınçla kafasını tekrar kaldırdı: “Helal etmiyorum hakkımı! Cümle alem duysun, ahım var üzerinizde! Gölgem hep peşinden gelsin! Hakkımı en çok sana helal etmiyorum! Deloğlu, cehennemde bile bırakmayacağım peşini!” Kızın gözleri yavaşça kapanmaya başlamıştı ve bayıldı. Kız orada bayılmıştı. Kızın arkadaşları kızın kollarına girip onu hızlıca revire götürdüler. Geride ise sadece şaşkın bir topluluk ve yerde dizlerinin üzerine çökmüş ağlayan bir çocuk kalmıştı. Ve kızın dediği gibi de oldu… Ahı kaldı çocuğun üzerinde. Çocuğun peşini hiç aksilikler bırakmadı. Ama çivisi çıkmış bu dünyada bir süre sürdü bu… Çünkü dünyanın adaleti bu kadardı. Ülkenin hafızası ise oldukça unutkandı.

"Kabuğu olmayan biri için duygular tehlikelidir"

Instagram: azimet340 Erkeklik belden aşağıda geçer. Belden üstü yürek ister. Yüreğin varsa eğer erkek kadın ne farkeder. Kadın olmasının dışında bir erkekten farkı olmayan gerektiğinde merhametli gerektiğinde acımasız birine dönüşen Cevher Aslan ve Aslan Karabey`in dünyası. Denizlerinde boğulup göklerinde can bulduğum. Güçlü kadın karakter severler buyrun...

Boran Karven, adaleti kendi kurallarıyla uygulayan bir suç makinesi… En güvenli hapishaneye hapsedildiğinde, canlı yayında kendisini kurtaracak kişiye trilyonluk bir ödül vereceğini ilan eder. Kaos başlar; herkes kendi çıkarı için harekete geçerken, zekâ ve sırlarla dolu bir kovalamaca ortaya çıkar. “Gölgeler Yasası”, adaletin ve dehanın gölgesinde, sınırların silikleştiği bir oyun.”

Sislerin içinden bir kasaba yükseliyor: Grimshire. Yağmurla ıslanan sokaklarında fısıltılar dolaşıyor, deniz kıyısında yankılanan dalgaların ardında unutulmuş bir efsane yatıyor. Bir zamanlar gözleri oyularak denize atılan bir kadının laneti, hâlâ kasabanın damarlarında akıyor. Yeni gelen biri için Grimshire yalnızca puslu bir balıkçı kasabasıdır. Ama burada kader değişir, kalplerin rotası kayar, sıradan ile olağanüstü arasındaki çizgi silinir. Her adımda sis biraz daha yakınlaşır, her bakışta denizin derinlikleri ruhu çağırır. Işık Gecesi`nde ateşler yükselecek, dans eden gölgeler kaderleri mühürleyecek. Ve sen... Bu kasabada yalnızca gerçeği değil, kalbinin karanlıkta aradığı cevabı da bulacaksın. Grimshire: Sis, deniz ve kanla yazılmış bir aşkın destanı.

Bir davet ya da bir operasyon... İşte bu ikilemi çözmek için hikayenin içerisinde olmalıyız. Bir davet ne kadar tehditkar olabilir? "Kahretsin, bu nasıl bir gece!" diyerek sızlandı Elçin Paşazade. Adımlarını çıkış koridoruna çevirdiğinde gördüğü dehşet görüntüyle orada donakaldı.

BU Bir KELEBEK SIRRI. Bu hikayede her an yanılabilir başa dönebilir ve kaybolabilirsiniz. ~ Biz kelebeklerin en büyük sırrıydı zaman.~ Farklı olanlara gelsin...

~ Işık ve Gölge Ona âşık olmak… Bir tamamlanmaydı. İnkâr… kaçış… reddetme… Hepsi yaşandı. Ama sonunda, bu tamamlanmaya onlar da yetmedi. Onunla aramızdaki bağı anlatmanın birçok yolu vardı. Ama en özeli hep şu benzetmeydi: Işık ve Gölge. Gölgenin tek şartı, ona yansıyan bir ışık olmasıydı. Işığınsa görünür olabilmesi için, yansıtabileceği bir cisme ihtiyacı vardı. Biz buyduk. Birbirimizi var ediyorduk. “Karanlığımda güvendesin,” demesi yetmiyordu. Ben görünür olmak istiyordum. Onunla var olmak… Kendimi sadece onun ışığında görmek istiyordum. Ama o, biraz olsun yansıması bende devler yaratır diye korkuyordu. Buradaki karanlık, dış dünyanın tehlikeleri değildi. Esas tehlike, Benim onu değiştirme ihtimalimdi. Onun üzerindeki etkimdi. Ne kadar geri çekilmek istese de, Düşeceği tek yer benim tarafımdı. Ve o da biliyordu bunu. Bir gün ismim dudaklarından öyle bir çıktı ki… Sandım ki, hiç bitmeyecek bir bahar gelmişti ömrüme. O an… İsmim, gerçekten “Bahar”dı. Ama sonra… Bir gün yeniden söyledi adımı. Bu kez… Soğuktu. İçimi titreten, kalbimi donduran bir soğuklukla. Ve ben… İlk kez o an anladım. Efsanede anlatılan Persephone gibi… Bahar’ın gelişiyle var olan o genç kız gibi… Ben de yeraltına indim. Yerin altına hapsoldum. Çünkü ışığımı kaybettim. Ve ışığım yokken… Ben sadece karanlıkta kalan bir gölgeydim. Bu nasıl oldu?

Her şey çok büyüktü... Ben küçücüktüm. Kalbim bir çocuğun kalbiydi, ama acılar büyüklere aitti. Kimse bana nasıl sevilir, nasıl unutulur, nasıl affedilir öğretmedi. Ben sadece sustum... Ve büyüdüm. Bu kitap, suskun kalmış bir kalbin sesi. Kırılmışlıkların, yarım kalmış cümlelerin, çocukluğun masumiyetine sıkışıp kalmış anıların bir günlüğü... "Ben Daha Çocuktum", her satırında bir çocuğun gözünden hayata bakıyor; büyümek zorunda kalanlara, erken büyüyenlere ve çocukluğunu kalbine gömenlere yazılmış bir mektup. Sen de bir zamanlar çocuktun... Belki hâlâ öylesin.

Ormanda tek başına gezen kız ve başındaki belalar ve o kızın her zamanki gibi arkasında birisi var gibi hissetmesi...

Bir ihanet bir savaşın doğuşuna neden olmuştu ve bir savaş tüm kadınların hayatını elinden almıştı yaşamaktan vazgeçen tüm kadınlar sadece tek bir yasağı çiğneyerek hayatlarına son verebilirlerdi bu yüzden yerde kesilip atılmış bir örgülü saç gördüğümüzde o gün bir kadının hayatından vazgeçtiğini anlıyorduk...

Eli boynumda gezindi, okşadı. Kalbim ağzımda atıyordu sanki. Yüzümden gelen sıcaklığın haddi hesabı yoktu. kulağıma fısıldayarak; "Gülümsediğinde kalbimde yarattığın hissi bilmiyorsun. Bendeki her şeyin sebebi olman o kadar güzel bir şey yok. Verdiğin üzüntüye de, sevince de, acıya da eyvallah. Senden gelen her şeye hazırım ben İz." Etka Asır hiç değişmeyecekti ve ben bu hallerine fazlasıyla aşık olmuştum…

Yaşam neydi tam olarak, özgür olmak için yaşamak yeterlimiy di, birinin seni anlaması "Senin yanındayım " demesi için ne kadar bedel ödemek gerekirdi. Kimdim ben benliğinde yok olan mı küllerinden yeniden doğan mı

Bakışları yerdeydi. O konuşmadı, ben de konuşmadım. Yağmurun altında öylece oturduk içimizden anlaşır gibi. Burnumu bir kez daha çekip dudaklarımı araladım. "Nereden buldun beni?" Bakışları yerdeki su birikintisinde iken yağmurun biraz azalmasıyla cebinden çıkardığı paketle ilgileniyordu. Paketin içinden bir dal çıkarıp, dudaklarına götürüp yakışını seyrettim. İçine çektiği dumanı yavaşça ağzından verirken beni şaşırtan o cümleyi söyledi. "Seni bulmam için kaybetmem gerek Açelya." Sigarasının külünü silkeledikten sonra bir duman daha çekti içine. Yutkunurken hareket eden adem elmasına takıldı gözlerim. Dumanı üflerken elini uzatıp yumruk yaptığım elimi açtı ve tırnaklarımı batırdığımı fark etmediğim avcumu yavaşça okşadı. Hafif kanayan avcumdaki acıyı almak ister gibi tırnak izlerimin üzerinden geçti parmağıyla. Benim kendimde fark edemediğim şeyi nasıl oluyor da fark edebiliyordu? Rüzgârın esmesiyle burnuma kokusu geldi. Daldığım düşüncelerden hızla çıkardı bu mayhoşluk beni. Tam ağzımı açıp söylediğinin ne anlama geldiğini soracakken bunu anlamış gibi bir şey dememe izin vermeden konuştu. "Ben göremediğin her yerdeyim." __________________YASAL UYARI____________________ ❕İlk temellerini 2022 yılında attığım, hakkında birçok geriye dönük notlar ve kayıtlar bulunan kurgumun inşası tamamen şahsıma aittir. ❕Herhangi bir kopyalama, çalıntı, sızıntı, taklit edilme vb. durumlara karşı yasal işlemi başlatacak olan kişi, altını çizerek belirtirim ki; bizzat benim. ❕İkinci paragraf satırında belirttiğim durumlardan herhangi birini fark ederseniz benimle iletişime geçmekten çekinmeyiniz. 🐾 Keyifli okumalar.

Nisa arkadaşımın kitabıdır macera birazda güç kibri anlatan bir kitap

Bu kitap madamosiella ve cruelladevil tarafından yazılmaktadır. Gözlerini gözlerimden bir saniye bile ayırmadan aramızdaki mesafeyi kapatarak karşıma dikildi. Sadece birkaç santim ötemde postalları postallarıma değiyordu. Kolunu başımın yanından geçirip aynaya yaslandı. Geriye doğru bir adım atıp etkisi altından çıkmaya çalışsamda zihnim için gereksiz bir çabadan ibaretti bu davranışım. Sırtım aynanın soğuk yüzüyle bütünleşince çelik yeleğe saplanan kurşunun unutmaya çalıştığım acısı sırtıma yayılarak varlığını yeniden hissettirdi. Katlanarak artan ağrı bedenime daha derin bir acı vermeye başladığında bütün çabalarıma rağmen yüzümün kasılmasına engel olamamıştım. Uzun kemikli parmakları belimi kavrayarak aynadan ayırırken acımı azaltmak istercesine belli belirsiz dolaştı bulunduğu yerde. Acı ufak bir sızıya dönüşmüştü evet ama artık onunla burun burunaydım. Bal rengi irisleri yüzüm ve gözlerim arasında mekik dokurken usulca kulağıma yaklaştı ve sıcak nefesinin tenimi yalayıp geçmesine izin verdi. "O küçük iğneli dilin bazen sınırlarımı fazla zorluyor." Sıcak nefesi yeniden nefesime karışırken, başımı dikleştirdim ve ona meydan okudum. Aramızdaki ast üst ilişkisini yok sayarak tıpkı onun bana yaptığı gibi kulağına doğru yükselerek fısıldadım. "Senin sınırların benim sınırlarımı zorladığın yerde son buluyor Atmaca. Sınırların geçilmesin istiyorsan önce benim sabrımın sınırlarında dolanmaktan vazgeç."

“Hayat bazen en derin kırılmaları en sessiz kalplere yazardı.” Duru, sevilmekten çok dayanmayı öğrendi. Ferit, yürümekten çok vazgeçmemeyi... Bir kazayla savrulan hayatlarında, sadece bedenler değil, kalpler de yara aldı. Ama her yara, içine biraz ışık sızdırırdı. Bu roman; susarak sevenlerin, gözyaşlarıyla güçlenenlerin ve yıkıldıkları yerden el ele doğrulanların hikâyesi. Çünkü bazen yürümek, sadece ayakla değil... yürekle olur.

Biz bir güneşin ışığıydık fakat her güneş bir gün batarmış...

Bir çocuğu acının içerisinde yetiştirerek onun güçlü yetiştiğini sanmak büyük bir aptallıktı. O aptallığın kurbanı ise minik bir çocuktu. ........ Bedeni büyük bir kan gölünün içinde yatıyordu. Son nefesini verdi ve ardından göz kapakları ağır ağır kapandı. Beni ise bu korkunç gerçek ile baş başa bıraktı. Artık hayatta değildi.

Biz yedi lanetli kişiydik. Farklı zamanlardan farklı hikayelerle gelen yedi farklı kişi. Kader yazılmış, şeytan planını yapmıştı.

Bu kitap uzun ve ağır kitaplardan yorulanlara uzun süredir noktasını görmediğimiz yazarlardan bölüm bekleyenlere kısa bir dinlenme molası isteyenlere gelsin. Umarım benden çok fazla şey beklenmez çünkü ben özellikle kısa ve basit tutmak istedim. Amcasının yardım istemesiyle başlayan kitap mutlu ve güzel bir sonla bitiyor. Hepinize sevgiler ve Yaseminler...

"Bazı yaralar, zamanla iyileşmez… Yalnızca insana, onlarla yaşamayı öğretir." Hayat, küçük yaşlarda acıyı tanımak zorunda bırakırsa, çocuklar büyümeyi çok erken öğrenmek zorunda kalır. İlay Gökçe, bir çocuğun kaldırabileceğinden fazla yükle tanıştı. Annesinin kaybı, ona hayatın sert yönlerini öğretti. Ama bir gün, başkalarına şifa verecek bir doktor olma hayaliyle büyüdü. Şifa bulmaya çalışırken, en büyük yarasının, kendi içinde olduğunu fark etti. Araf Ali, asker disiplininin içinde büyüdü. Zorlu bir dünyada, tek başına güçlü kalmayı öğrendi. Ama kayıpları, ruhunun derinliklerinde hep bir boşluk bıraktı. Ne kadar büyüse de, içindeki eksiklik hep var kaldı. Çocukluklarında yolları kesişen İlay ve Araf, birbirlerinin acılarına tanıklık etti. İkisi de hayatın en zor sınavlarıyla karşılaştı, ama aynı zamanda birbirlerine birer yoldaş oldular. Zamanla yolları ayrıldı. Fakat geçmişin izleri, onlara yeniden bir araya gelme şansı tanıyacak mı? Yoksa, kaybolan her şey geri dönmeyecek kadar uzak mı? "Ayrılıklar, bir son değil, belki de yeni bir başlangıcın ilk adımıdır." Zaman her şeyi değiştirir. İnsanları, duyguları, yerleri… Ama bazı bağlar, zamanla derinleşir. Kaybettiklerimiz bizden asla tam olarak uzaklaşmaz. Bu hikaye, kayıpların, acıların ve yeniden buluşmanın öyküsüdür. İlay ve Araf’ın hikayesi, büyümek, kaybetmek ve yeniden bulmak üzerine… Gerçek bağların zamanla nasıl kök saldığı ve her ayrılığın ardından büyüyen bir sevdanın nasıl var olduğu üzerine unutulmaz bir yolculuk. Bazı hikayeler sadece sabırla yazılır. Bazı kayıplar ise, hayatın en derin sırlarını açığa çıkarır. 〰🦋