Eflin, kendini hem anne hem baba olmak zorunda hisseden, isteklerini,ihtiyaçlarını erteleyen, kendi ayakları üzerinde duran bir kadın, bir anda cesaretlenip, kendine bir şans verip, hayatına yenilik katmayı denese ve ilk önüne çıkan davanın peşine gitse, en fazla ne olabilir? ~Ve onlar sadece bir süreliğine birbirilerinde dinlenmişlerdi.~

“Bakalım hangi yoldan ilerleyeceksin merak ediyorum.” Ellerimle göz yaşlarımı sildim ve biraz önce geri çekilerek açtığı boşluğu kapadım. “Sana yemin ediyorum Asil bir daha senin önünde asla güçsüz düşmeyeceğim, pes etmeyeceğim, asla ama asla bir daha senin önünde ağlamayacağım. Öyle bir an gelecek ki senin yüklendiğin yükün aksine tüm dünya üzerime gelip diz çökerek pes etmemi sağlasa ve sen dahil herkes pes etse bile ben sana inat yine de diz çökmeyeceğim.” “Benim pes ettiğim öyle bir an hiç gelemeyecek biliyorsun değil mi yazar?” Parmak uçlarımda ona tutunmadan yükseldim dimdik bir şekilde. “Burası benim dünyam Asil Kavas. Burada işler eninde sonunda benim istediğim düzeye gelir. Seni ayağa kaldırıp, kalabalığın başı yaptığım gibi peşindeki o kalabalığı da seninle birlikte dibe indirip kendimi yüzeye çıkarabileceğimi de en iyi sen bilirsin yanılıyor muyum?” Bir kolu belime sarılarak beni kendine çekince iyice ona yaklaştım tekrardan. “İddialı sözler fakat yerine getiremezsen altında kalırsın ve bu sefer seni sen bile kurtarmazsın bunu biliyorsun değil mi?” Başımı kaldırarak gözlerimi net bir şekilde gözlerine odakladım. “Hem de hiç olmadığım kadar.” Bir süre daha bakışları gözlerimde odaklı kalırken gözleri yavaşça dudaklarıma indi. “Neler yapabileceğini göreceğiz yazar.” Sinirli bir şekilde gülümseyerek geri çekildim. “En ön ve ortadaki izleyicim olacaksın Asil Kavas.” “Sahne senin ben oturmayı çoktan kabul ettim, o halde oyunun başlasın yazar…”

"Ey kahraman Türk kadını! Sen yerlerde sürünmeye değil, omuzlar üzerinde göklere yükselmeye layıksın." -Gazi Mustafa Kemal Atatürk Albeyaz Yeminler Ceylan Savaş, 28 yaşında bir terörle mücadele savcısı ve geçmişin acılarıyla şekillenen bir kadındır. 1998`de terkedilen küçük bir kız olarak, Türk konsolosluğunun yardımıyla ülkesine döner ve onu büyüten kişi, evlat edindiği babası Albay Kaan Savaş`tır. Albay Kaan, sevgiyle büyüttüğü kızının ülkesine adanmış bir kadına dönüşmesine tanıklık eder. Alpkan Aslan, 29 yaşında Özel Kuvvetler Kıdemli Üsteğmeni, küçük yaşta ailesini kaybetmiş ve devletin kollarında büyümüştür. Zorlu görevleriyle tanınan Alpkan, Cizre`deki "Savaşçı" timinin komutanıdır. 2018`de bir kaza sonucu tanışan Alpkan ve Ceylan, yıllar sonra, 2025`te Cizre`de tekrar karşılaşır. Ceylan, babasının komutanlık yaptığı timle çalışmak için Cizre`ye gelir ve burada Alpkan ile yolları kesişir. "Albeyaz Yeminler", bir aşk hikayesi değil, aynı zamanda bir kahramanlık destanıdır. Cesaret, kayıplar ve yeminlerle dolu bu yolculuk, onları yalnızca birbirlerine değil, ülkenin geleceğine ve büyük bir savaşa da sürükleyecektir. Eğer hoşunuza gitmişse kitabıma göz atmayı unutmayınn ❤️

Arabayı hiç bilmediğim bir araya soktuktan sonra durdurmuş kemerimi çözüp yönümü ona* çevirmiştim. Neden durduğumuzu bilmiyordu, birazdan öğrenecekti. Titreyen ellerimi dizinin üzerinde duran ellerine uzatıp kavradığım an vücudunun kaskatı kesilmesine sebep olan o cümleyi kurdum. "Benimle evlenir misin?" "NE?!?!" O* kendine gelince şokla bağırdı. Neden bağırdığını ilk başta anlamadım. Benimle sevgili olmak istemiyor muydu? "SENİNLE EVLENİR MİYİM?" Bağırma sırası bana geçti. "NE?! NE EVLENMESİ?" "SEN DEDİN!" "NE DEDİM!" "BENİMLE EVLENİR MİSİN DEDİN!" "SENİNLE EVLENİR MİYİM?!" "ZÜMRA SİKTİN ATTIN BİLDİĞİM HER ŞEYİ YAVRUM!" "BAĞIRMA BANA!" Bunu ona avaz avaz bağırırken söylemem trajikomikti. O* derin bir nefes alıp, "Tamam," dedi. "tamam, sakinim. Evet evet, sakinim. Şimdi az önce sorduğun soruyu tekrar et yavrum, hadi." Boğazımı temizleyip istediğini ona verdim. Daha sonra halimize gülecektim. "Benimle sevgili olur musun?" An itibariyle yanan yanaklarımı görmezden gelip kaçırmak istediğim bakışlarımı zorla gözlerinde tutmaya çalışıyordum. O* ağzı açık ayran budalası gibi bana bakarken ellerini cimdikledim. Beklemeye sabrım yoktu. "Cevap versene be adam! Evet mi yoksa hayır mı?" •∆• Benimkiler delirmiş hehehe O* yazılan kısımda adamımızın adı yazıyor normalde spoi yememeniz için değiştirdim ^^

Ben Ela, Ela deren 24 yaşında Hukuk fakültesi son sınıf öğrencisiydim. her şey çok güzel giderken staj gördüğüm büroda karşılaştığım biri yüzünden hayatım eskisinden çok farklı olmuştu. ben güçlüydüm, yılmazdım ve yıkılmazdım. onun yaptıklarına da söylediklerine de asla boyun eğmezdim, ben asla onun kuklası olmazdım ve olmayacaktım...

TUZ KADAR SEVMEK

Sibel ile Arda`nın yaşadığı zorlukları anlatan bir kitap henüz yeni başladım ama ilerde Sibel Arda`nın ailesinden çoooook çekecek fakat asla yılmıyacak eğer yılmayan bir kadın karakter okumak isterseniz göz atabilirsiniz...

Öğrencilikten ağaya gelinliğe kitabıma benzer bir kitap daha önce yazdığım bir kitap ona göre okuyun ve yorum yapın saygılar .

"Adaletin kelepçelendiği bu sarayda, biz zincirleri kırmaya değil, yakmaya geldik!”

O gece çıkan yangında ki alevlerin ruhuma işleneceği, beni yakıp küle çevireceği, amansız bir dildâde`ye dönüştüreceğini bilemedim.. " Dur!" Bariton sesi soğuktan uyuşan kulaklarıma aktı, içimi titretti. Sol elinden kanlar sızıyordu. " Kimsin sen?!" " B-ben!" Kekelemiştim, lanet olsun! Beni şuracıkta öldürebilir, pekmezimi akıtabilirdi. Halbuki ben sadece yoldan geçen bir yabancıydım. İçimi okumuş gibi belinde ki silahını kavradı. " Dur yabancı! Yoksa seni parçalara ayırırım!" O gün o yangında durmasaydım, arkamı dönüp gitseydim, hiç varolmasaydım neler oldu`yu bir ömür merak etmiştim. Kaderimin kapısını aralayıp yabancıyı içeriye davet etmiştim.... Bir komando sevdasıdır... Asya&Aybars Kitap Kapağı için @writerladyy( Selin Özgen`e) teşekkürler :)

*Asker Kurgusu *Wattpad de 9 Milyon okundu. *Basılı kitap "Güzel seviyorsun," dedim gözlerine bakarak. "Güzeli, güzel seviyorum," dedi. İnsan yeni bir hikâyeye, biriyle tanışarak ya da yeni bir yere giderek başlarmış. Benim hikâyemde ikisi de vardı. Gittiğim yeni şehirde tanıştığım adamla hikâyem başladı. Teğmen Emre Kurt... Zümrüt yeşili gözleri beni her defasında büyülüyordu. İçine çekildiğim derin bir kuyuydu sanki. O derin kuyu bende keşfetme isteği uyandırıyordu. Bana doğru attığı her adım bir diğerinden daha güçlüydü ve kaçmamı imkânsız hâle getiriyordu. Sonunu göremediğim o kuyuya gözlerimi kapatıp, kendimi bırakma isteğim gün geçtikçe artıyordu. Askeriyede öğretmenlik yapmaya başladığımda, başıma geleceklerden bihaberdim. Abimin de görev yaptığı bu askeriyedeki öğretmenlik görevi, içerideki haini bulmam için bir araçtı. İçimizde, kapalı kapılar ardında, ihanet eden biri vardı. Açtığım her kapı bir diğerine çıkarken; o kapılardan birinde onu bulmaktan korkuyordum.

“Ben çok yandım Serkan. Nasıl yakılır bilmeden yandım. Çok olmadı yakmayı da öğrendim. Sen benimle yapmazsın. Yanarsın, kül olursun, yok olursun. Sonra ben sönerim. İkimize de yazık olur.” Konuşamazdı. Beni ikna edemezdi. Etmemeliydi. Aşkta gözüm yoktu benim. Derdim intikam da değildi. Adalet istiyordum. “Başka amacım yok benim. Olmayacak. Çok yanan çok yakar Serkan. Ben sana yanmayı vadedemem.” “Ben barutum, kenarda köşede ateşin ona gelmesini bekleyen, onu yaksın diye gün sayan barutum. Sen beni yakarsan kül olurum….Uğruna. Gık demem. Çünkü niye biliyor musun? Senin söylediğin gibi ne ateş olmadan barut bir işe yarar ne de barut olmadan ateş alevlenir.”

Hayallerinin peşinden koşan Damla,Meryem,ve Nihal üçlüsü küçüken kurdukları hayallerini gerçekleştirip sonunda istedikleri yere, Ankara`da mesleklerini yapmaktaydılar. İstedikleri olduğu için hep mutlu yaşayacaklarını sanarken hayat onları hiç beklenmedik bir yerden vurur. Küçükken kurdukları hayallerini birde aşk süsleyerek daha da güzel bir hale getirecekti. Fakat onlar bunlardan bihaberdi. Başlarına neler geleceği hakkında hiçbir fikirleri olmayan bu üçlü daha nelerle karşılaşıcak? Aşkı, hüzünü,mutluluğu ve daha bir çok duyguyu için de barındıran bir roman.🤍

Sadece iki okul arasını değil iki kalbin kaderini de birleştirmiş olan bir patika… Yaşanabilecek korkunç senaryolardan korkup çareyi ayrılmakta bulmuş genç bir kadın… Bu ayrılıktan sonra kendini sadece vatanına adayan genç bir adam… Her şeyi tozlu geçmişte bırakarak hayatlarına devam eden bu iki genç, kaderin onları şiddetli bir şekilde bir araya getirmesiyle hikayeleri tekrar beraber yazılmaya başlar. Düşmanlar… Aşklar… Ayrılıklar… Beklemedikleri fırtınada birbirine tutunup destek olmaktan başka hiçbir seçeneği kalmayacak Korkut Alp ve Yasemin… “Benim için bir sen varsın bir de vatanım Yasemin. Bir sen bir de vatanım… Şimdi birinizden birini seçmek zorunda kalmanın üstümde, ruhumda yarattığı ağırlığını tahmin bile edemezsin.”

Bu benim hikayem değil. Bu Eslemin hikâyesi. Sizler bu hikayeyi okumaya hazır mısınız? Ben çok heyecanlıyım. Hadi başlayalım... 🌸 Yoldayım. Yürüyorum. Deli gibi yağmur yağıyor farkında değilim. Hasta olur muydum? Ne fark eder ki? Kayboldum sanırım ama çokta tanıdıktı bu yollar. Nerdeyim ben? Hava karanlık. Sol tarafımda evler ortasında yol ve ben tam sağında kaldırımda yürüyordum. Sokak lambaları aydınlatıyordu yolu. İlerliyordum hâlâ. Kimse yok ne bir araba ne bir insan. Yoksa var mıydı? Ne idi bu karşıdaki silüet? Tam evlerin yanında durmuş uzun boylu. Yüzü yok muydu onun? Göremiyordum ki. çok karanlık. Karşıya geçmeliyim ama hiç araba olmayan yoldan arka arkaya arabalar geçmeye başlamıştı. Neler oluyordu böyle? Karşıdaki silüet hareket etmeye başladı. "Dur!" dedim ona doğru. "Neredeyim ben?" Çok gür bir ses geldi ben konuştuktan sonra. "Sen.. çok yakınımdasın. Sakın bana gelmeye çalışma. Zarar görürsün.." dedi.. Erkek miydi karşıdaki kişi? Çok güzel bir sesti bu. Büyüleyici. Arkasını döndü silüet. Ara sokağa girdi. "Dur!" dedim tekrar. Ayağımı uzattım yola doğru. 06/04/2023

Elzem:Çok gerekli, vazgeçilmez Lavanta;ölümsüz aşkı ve sadakati simgeler. Biz okul aşkıydık belki basittik ama lavantalar bizimdi. Sonra bir şey oldu. Koca şehire küstük. Ankara bize kavuşma borçluydu güya. Sorun Ankara değilmiş, lavantalara sadık kalamamakmış. Sorun elzemden vazgeçmekmiş. O vazgeçti, ben de aşık olunacak şehirden gittim. Yarım kaldık falan ama biz zaten bitmişiz. Elzeminden vazgeçmiş ve elzemlere ithafen, hiç kavuşamamış belki kavuşacaklara ithafen...

Kadupul Çiçeği... Gecenin en ıssız en zor saatlerinde açan çiçeklerdir. Aynı Ela gibi, aynı Ela`nın yaşadıklarını yaşayan herkes gibi... 🌸 Ela doğduğu günden beri ailesi tarafından psikolojik şiddet görenlerden sadece biriydi. Ela sonunda bu psikolojik şiddetten kurtulacağına inanarak bulunduğu şehri Erzurum`u ardında bırakarak abisinin ve sevdiği adamın yaşadığı şehire Ankara`ya gider. Ela Ankara`ya giderken tüm acılarını arkasında bıraktığını düşünmüştü. Peki sahiden de acılar ardından gelmeyi bırakmışıydı? 🌸 Başlama tarihi : 30.08.2024.CUMA Bitiş tarihi :

“Bir sürgün bana bir ömür katacak deselerdi sürgün değil şenlik diye gelirdim ben Mahi.”

Yeni taşındığım yer bana her zaman eski evimi özletiyordu konu anılar veya yaşadığım şeylerle ilgili değil ait olmuşluk hissi ile ilgiliydi belki de bu olanlar yeni bir başlangıç için adım atmama sebep olur... -Umay Karatay

"Ateşten Diken", bir mezar taşının sessizliğinde büyüyen bir kızın, yıllar sonra aynı topraklara üniformasıyla dönmesinin hikâyesi. Neva, sekiz yaşında babasını şehit vererek öğrendi hayatın acı yanını. O gün bir bayrakla sarındı, ama hiç kimse içine çöken soğuğu görmedi. Şimdi o, diken gibi batmasına rağmen ait olduğu toprağa geri dönen bir asker. Her görevde biraz daha kendini arayan, her adımda biraz daha geçmişine yaklaşan bir kadın. Ve o gece... Herkes başını eğdiğinde, o aya baktı. Çünkü bazı insanlar, karanlıkta bile ışığı görecek kadar yaralı, Ve bazı kadınlar, acıyı taşıyacak kadar güçlü doğar. "Ateşten Diken", sadece bir görev hikâyesi değil; bir pişmanlık, bir veda ve içinde susarak büyüyen bir sevginin romanıdır. Ve Neva`nın diliyle fısıldar sana: "Ben yaralarımla yürümeyi öğrendim. Çünkü bu vatan, sadece toprağa değil, kalbimize de iz bırakıyor."

Müzisyenlik yapan genç anne, ikiz çocukları ile yıllar önce yaşadığı mahalleye geri taşınması ile olaylar başlar

"Karanlıkta Kaybolanlar", Ankara’nın sokaklarında başlayan ve derinleşen bir dostluk, sırlar ve hayaller hikayesidir. Genç bir grup arkadaş –Deniz, Teoman, Barış, Buhara ve Zeynep– lise yıllarından itibaren birbirlerinin hayatlarında derin izler bırakır. Her biri kendi hayalleri ve zorluklarıyla mücadele ederken, şehir onların hem sığınağı hem de mücadele alanı olur. Teoman, annesinin şehit düşmesinden sonra babasının sert baskısıyla karşı karşıya kalır. Asker bir babanın oğluna biçtiği hayat ve Teoman’ın müziğe olan tutkusu, baba-oğul arasında çatışma yaratır. Deniz ise geçmiş travmalarından kaçmaya çalışırken, İzmir’e üniversiteye giderek gruptan kopar. Ancak Teoman’ın Deniz’e olan hisleri, iki şehir arasında yaşanan sessiz bir bağ haline gelir. Buhara’nın geçmişte tefecilere olan borçları, grubu tehlikeli bir maceraya sürükler. Tefecilerle yaşanan gerilim ve Zeynep’in kaçırılması, arkadaşlık bağlarını daha da derinleştirir. Ancak her şey çözüldükten sonra bile, hayatta kalan sırlar ve duygular onları tekrar tekrar sınar. Hikaye, geçmişten bugüne uzanan yolculukta, dostlukların nasıl değiştiğini ve karakterlerin kendilerini keşfetme yolculuğunu anlatır. Ankara’nın derin atmosferi, onların kararlarını şekillendirirken, şehir bir karakter kadar etkili bir rol oynar. "Karanlıkta Kaybolanlar", gençlik, hayaller, kayıplar ve cesaretin bir araya geldiği dokunaklı bir hikaye sunar.

Arafta bir ruh için aşk en büyük sınavdı.

Vâye: Nasip, kısmet. ••••• Ben Defne. 25 yaşında bir Psikoloji mezunuyum. Liseden sonra 1 sene üniversiteye hazırlandığım ve üniversitede de 1 sene alttan derslerimi veremediğim için bu yaşımda KPSS`ye hazırlanıyordum. Babam Ankaralı olduğu için ve babamın işlerinden dolayı Ankara`da oturuyorduk ama ben hem sınava daha iyi hazırlanacağımı düşündüğümden hem de biraz dinlenmek istediğimden dolayı anneannemin yanına Ordu`ya, küçük köyümüze gelmiştim. Dedem vefat ettiğinden beri kuzenim Ayça anneannemle birlikte burada yaşıyordu. Ayça liseden sonra üniversiteye gitmemişti ve evde nakış yapıp internet üzerinden satıyordu, oldukça tanınıyordu. Köyümüzde uzun süredir tek yaşayan yaşlı bir teyze vardı. Emine Teyze çocuklarından hiç hayır görememişti ve öldükten sonra evinin askeriyeye bağışlanması için bir vasiyet bırakmıştı. Emine Teyze birkaç ay önce vefat etmişti ve ev de askeriyeye bağışlanmıştı. Emine Teyze`nin vefatından bir süre sonra o eski ev restore edilmişti. Bugün de askeri bir manga köye, eğitime geliyordu. Muhtarın söylediğine göre bu manga teğmenlerden ve onları eğitecek bir üsteğmenden oluşuyordu. ••••• Final: 27.10.2020 🌸

omg hahakdşsdğağüsüağsğsğsğssğ