Hayat bazen bizi yanlış seçimlere yönlendirir.... Dur bir dakika, hayat mı yönlendirir yoksa biz mi seçeriz?

Çocukluklarından beri sürekli didişen 2 genç,yıllar sonra yeniden karşılaşır ve birbirlerine aşık olurlarsa sizce neler olur 😉Kapak için @leydiasteria arkadaşımıza çok teşekkürler ❤️

Isabella Wizard... Adaleti kendi elleriyle yaratan, kendinden önce sevdiklerini düşünen arkadaşlarıyla eğlenmek için gittiği ülkede hayatının aşkını bulan...

Aşk bazen bir başlangıç değil, bir son olur. Yüzbaşı Yaman Yılmaz için, sevgilisi İpek`in ölümüyle hayatın tüm renkleri kaybolmuştu. Geride kalan tek şey, siyah ve sonsuz bir acıydı. Afra, Yaman`ın sert kabuğunun altında yatan yaralı ruhu gördü. Yaman ise, Afra`nın dışarıdan görünen kırılganlığının ardındaki demir iradeye hayran kaldı. İpek`in davası, onları bir araya getiren tek bağ olmaktan çıkacak, ortak bir hedef onları birbirlerine çekecekti. Bir yanda vatanına adanmış bir asker, diğer yanda adalete adanmış bir avukat... İkisi de hayatlarını bir davaya adamışlardı. Ama bu davanın sonunda, birinin kalbi bir başkasının kalbine yönelecekti. "Mavi", sadece bir renk değil, aynı zamanda Yaman`ın bitmeyen umudu ve Afra`nın gözlerindeki o derin sırrın adıydı

Laçin TOMRİS ve Pamir Lev SVYATOSLAV geçmişte farklı yönlerden zarar görmüş iki kişi...     Hayatları çok farklı gibi görünse de aslında aynı merkezden çıkan bir kötülüğün kurbanları. İlk başta birbirlerinin düşmanı olduğunu sanıyorlar. Ama sonradan fark ediyorlar ki... aynı karanlıkta savaşıyorlar. BU KURGUDAKİ KİŞİ, KURUM VE KURULUŞLARIN GERÇEKLERLE BİR İLGİSİ YOKTUR. HERHANGİ BİR BENZETME TESADÜF OLARAK NİTELENDİRİLİR. KİTABIN TÜM HAKLARI SAKLIDIR.

Gökyüzünden binlerce yıldızın kaydığı o gün iki genç yan yana, biraz da diz dize otururlarken oldu her şey. Oğlan kıza, onu ilk gördüğü andan beridir sevdiğini söyledi. Kız ise utançla parmakları ile oynadı. Bu memlekete geldi geleli adetlerine uyum sağlamakta güçlük çekiyorduysa da hisleri öyle değildi ya. O da besbelli seviyordu oğlanı. Yine de söz etmeye ar etti. Nasıl derdi? Babası bacaklarını kırardı! Babasını da hatırlayınca irkildi, yüzünde açan çiçek soldu, ayaklandı hemencecik. Gideyim diyecekken oğlan da kalktı. Oğlan pervasızdı, gönül çelmekle pek bir anılırdı. Şu mahallenin bütün kızları; güzeli, çirkini, uzunu, kısası, derlisi toplusu hep birden şu oğlan bana baksa diye ah ederdi. Bakardı oğlan, çapkındı zira. Ergenliğinin orta yerinde ulaşabildiği tüm kızlara elini sürerdi. İyi yürekliydi ama. Eli ayağı tutmayan yaş almış komşularının varsa elinde öte beri, alır evlerine kadar taşırdı. Yahut darda kalmış küçük bir çocuk görünce sarılır, güvenlice evine yollardı. Her iyi gibi onun da kusuru vardı. İşte o kusur da Mahruze`nin göğüs kafesine sığmaya çalışan kalbini paramparça ediyordu. Gitmeye yeltendi, oğlan tutuverdi bileğinden. "Biraz daha kalsan?" Kalırdı Mahruze. Zaten anneciği de onun annesiyle sohbete dalmıştı. Kahveler içilmiş, sonra da ters çevrilmişti. Anneciği pek iyi bakardı kahve falına. Mahruze`ye de bakardı. Sonra hoşuna gitmemiş gibi, `Al yıka şunu, içine de hiç bakma!` diye uyarırdı. Mahruze inanmazdı ama işte insanoğlu, bir telvede kader arardı. O da karmakarışık şekilleri gördüğünde epeyce anlam çıkarmaya çalışır ama bir türlü çıkaramayınca da yakalanırdı annesine. Gülerdi annesi ama yarımca. `Merak etme,` derdi. `Senin bahtında güzellik var. Var da sen ciğersizin birine tutulacağın için,` deyip elini sallardı. Hakikati söylemişti annesi. Ciğersiz değilse de kahpeydi gözleri. Bir baktığına bir daha bakmazdı, istemezdi işte. Çekindi Mahruze, gözlerini indirdi. Oysa gözleri tüm ışıkları içine almış gibi parlarken indirmesin istedi oğlan. Şöyle doya doya baksa, o gözlerden ufacık öpse... Bir deli cesaretti vurdu göğsünü, tuttu kızın çenesinden, kaldırdı başını gözleri değsin diye gözlerine. İçi kanatlandı oğlanın. Oğlan da kulağına Ahmet ismi okunduğu andan beridir böyle gözler görmediğine yemin ederdi. Ahmet zaten olur olmadık yeminler ettiğinden bir kıymeti olur mu bilmezdi. Taştı içinde taşıyamadığı sözler. "Gözlerin ne güzel!" Yaklaştı biraz kuş gibi titreyen kıza. "Şu dünyayı içine almış, sığdırmış gibi..." Az kalsın yıkılıyordu Mahruze. Daha evvelinden böyle sözler işitmediğinden ne diyeceğini de bilemedi. Az sonra Ahmet iyice sokulup kızın gözlerinin üzerine derin bir öpücük bırakınca ister istemez tutundu ona. Ahmet bir kere fırsatı bulmuştu ya gözlerden şakaklarına, yanağına ve en son kor gibi görünen dudaklarına bastırdı dudaklarını. Mahruze yitip gidecekti besbelli. Fakat derinlerde bir yerlerde babasının sesini duyunca toparlandı. Oysa, `Ulan!` demeliydi Ahmet`e. `Daha geçen günlerde 10`lardan afili Esma ile sen?` Diyemedi ama... Diyecek gibi de değildi hiç. Kaçtı durdu Ahmet`ten. Ahmet`e de sevda oluverdi bu kaçma kovalama işi. O kaçtıkça kovaladı, kovaladıkça kızın özünü özümsedi. Ne güzeldi Mahruze, hem içi hem dışı... *** Gençlik hevesi iki genci kıskıvrak yakaladığında aşkın ateşine yakalandılar. Ancak onlardan evvel çizilen yolları ayrıldığında bir daha karşılaşabileceklerini düşünmemişlerdi. Yıllar yılları kovalayıp kuyruklarını yakaladığında bir adalet sarayında bir davanın iki tarafı olarak karşılaştılar. Ancak artık gözlerde aşktan evvel vicdan perdesi vardı...

Hiç bir zaman unutmayacağız!

Kdkddjkdjdkdjdkdjdkdjdkdjdkdjd

Bir yıkılış, bin diriliş demekti. Ben kendimi İstanbul`da tek başıma ararken bir anda sessizce gelip yanan umut ışığım beni bulmama neden olmuştu. "Sen benim sessiz umut ışığımsın."

❝Sanrılardan ibaretti sanki bütün yaşananlar... Boğazıma oturan o koca yumru, elimden kayıp giden, bir daha da sahip olamayacağım hayallerim, hayatımdı sanki... Ağlayamadım. Bağıramadım. Durduramadım. 26 yıllık yaşamımın, 7 yılında adım atmadığım şehirde, onun tarafından bir başıma bırakılmıştım. Son umudumda da dalından acımasızca koparılıp alınmış gibi hissediyordum... Varlığımdan nefret eden insanlarla doluydu etrafım. Kaçmak isteyip, kaçamadığım bir labirentin içimdeydim sadece. Karanlık yolumu aydınlatan tek bir mumum vardı. Cılız ateşi bir sağa, bir sola savrulurken, koşmam için umut olmuştu bana... Yoktu. Artık o da yoktu. Karanlığın ortasında bir başımaydım. "Sözler hiçbir zaman tutulmaz anne... tutulmaz. Dedim sana. Ben ne sevmeyi hak ediyorum, ne de sevilmeyi. O gün... o gün ölmesi gereken bendim. Bendim." Ucunda oturduğum kayalara içindeki nefreti döküyormuş gibi çarpan o hırçın dalgalar, sanki sesim olmaya çalışıyordu. Gök gürledi. Bulutlar ağladı... Göğsüme ince bir sızı yayıldı. "Beni sevdiğine inanmamıştım zaten..." Titreyen dudaklarımı zapt etmeye çalışırken, gözlerimi karşımdaki hırçın denize çevirdim. "...şayet sen bile sevmekten vazgeçtin." Karadeniz acımasızdı. Aldığını vermez, verdiğini de acımadan ellerinin arasından alırdı... sonra elinde avucunda bir şey kalmazdı. Almıştı. Hepsini ellerimin arasından çekip almıştı. Ben Güneş. Kolu kanadı acımadan koparılan, omuzlarına tonlarca yük konulan kadın.❞ 🌑 0 4 /0 3 /2 0 2 4 ALINMASI, KOPYALANMASI VE ÇALINMASI DURUMUNDA YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR 🖇 Written by: simaara 🪶

Leyal: Güçlü, cesur ve inatçı… Zengin bir ailenin aykırı kızı olmasına rağmen, rahat bir hayatı değil, adaleti seçti. Zorbalıklarla dolu geçmişine ve ailesine duyduğu mesafeye rağmen, vatanı ve çocukları için yüreğini ortaya koydu. "Demir Savcı" lakabıyla ün salan Leyal, Elazığ’da teröristlerin hedefi haline geldi. Tehditlere aldırmadan savaştı ama tehlike her geçen gün daha da yaklaştı... Devran: İlk aşkı vatan olan, disiplinli ve sert mizacıyla tanınan bir komutan… Hayatını, geride gözü yaşlı bir eş bırakmayacak şekilde kurdu. Şehit mektubunu bile yazacak kadar kadere meydan okuyan Devran, ailesi dışında kimseyi üzmek istemedi. Fakat hesaba katmadığı biri vardı… İmkânsız gibi görünen bu aşkın sonu ne olacaktı? Yakışıklı ve sert mizacıyla bilinen Devran, içindeki neşeli ve aşık ruhu açığa çıkarabilecek mi? Gözü kara savcı Leyal, kalıplaşmış güzellik algısının aslında gerçek güzellik olmadığını Devran sayesinde fark edecek mi? Ve en önemlisi, tüm zorluklara rağmen bu aşk mutlu sonla bitecek mi? Bu hikâye, aşk, adalet ve fedakârlık arasında sıkışmış iki güçlü ruhun, birbirlerini bulma ve tamamlama mücadelesini anlatıyor… "Kanun kalemle, savaş kurşunla yazılır… Ya aşk?"

Seni Sevmediğim Gün Öldün, karanlık geçmişlerin, derin sırların ve yıkılmış hayallerin arasında savrulan iki gencin hikayesini anlatıyor. Feray ve Pars, birbirlerine mesafeli ama kaderleriyle birbirlerine bağlanmış iki ruh; geçmişin acı izleriyle yüzleşirken, gelecek için verdikleri mücadelede sınırlarını zorlayacaklar. Bu seri, sadece bir aşk ya da dostluk hikayesi değil; ihanetin, intikamın, affetmenin ve yeniden doğuşun karmaşık labirentlerinde kaybolan gençlerin iç dünyasına bir pencere açıyor. Her karakterin taşıdığı yük, her sır ve her kayıp, onları hem birbirlerine daha da yakınlaştırıyor hem de hayatlarının en büyük savaşına hazırlıyor. Seni Sevmediğim Gün Öldün, okuyucusunu gerçeklerle yüzleştirirken, bir yandan da umudun ve iyileşmenin gücünü hatırlatıyor. Hikaye boyunca akan duygular, iniş çıkışlar ve beklenmedik dönemeçler, sizi sayfalar arasında adeta nefesinizi tutarak sürükleyecek. Eğer gizemli olaylar, duygusal derinlik ve karakterlerin karmaşık psikolojisiyle örülü bir hikaye arıyorsanız, bu seri tam size göre. Her bölümünde gerilim artarken, Feray ve Pars’ın bağları güçleniyor; geçmişin gölgeleriyle yüzleşmeye ve geleceği yeniden yazmaya cesaret edebiliyorlar mı? Siz de bu büyüleyici yolculuğun bir parçası olun.

Aşk hiç hazır olmadığımızda kapımızı çaldı. Sarmaşıklarını kafesime sardı. Sessizce kafesime girdi. Sessiz olmasa engel olacaktım.Hepiniz gibi engel olamadım. İşte o gün başladı. Kafesinde yaşayan biri beni sarmaşıklarıyla içine aldı. O kim mi? O izinsiz giren bir sarmaşık. Sarmaşıklarla dolu kafesimin katili Beni kendine hapseden biri...

Gece sessizliğinde adalet arayan biri var. Kimse onun yüzünü görmedi,ama her cinayet yerinde aynı iz bırakıldı: Bir not,ve bir oyuncak bebek Çaki,adaletin suskun sureti.Ne polis,ne katil; o,kendi yasasına göre hüküm veren bir gölge. Kılık değiştirir,plan yapar,temiz işler ve ortadan kaybolur. Her kurban bir günahın bedeli... Ve kimse güvende değil.

“Adalet mi önce gelir, aşk mı? Ya kalp ikisine de dayanmazsa?” Komiser Varkan Eren Erel, disiplinli, zeki ve görevine sadık bir polis. Onun için hiçbir dosya kişisel değildir — ta ki Beliz Türkmen’in adı bir suçun ortasında geçene dek… Beliz, kalp rahatsızlığıyla yaşamaya çalışan genç bir kadın. Sessizdir ama içine attığı çığlıklar büyüktür. Tek bir yanlış adım, onun sadece özgürlüğünü değil, canını da alabilir. Ve o adım, bir sabah sorgu odasında atılır. Yasa dışı örgütlere para aktarımıyla suçlanan Beliz, aslında masumdur. Ama gerçek ortaya çıkmadan kalbi durmak üzeredir. Varkan Eren için artık her şey değişmiştir. Bu bir görev değil; bir kurtarma savaşıdır.

"Yasemin çiçeği acılarımızı hatırlatmak içindi " 🌺 ~Karsu Yıldırım ~🌺 Küçük yaşta annesini kaybeden Karsu ; annesinin ölümünden sonra hayatı kaymıştır. Ve hayatını değiştiren kişiden intikam alacağına yemin etmiştir . Yılar sonra bir şirkete işe girer ve bu şirket geçmişinin izlerine aittir. Karsunun intikam ateşi harlanır ve intikamını almak için bir maceraya katılır. Ya intikamını alacaktır yada intikam yolunda kaybolup gidecektir . Adaletin ve intikam almak için attıldığı macera onu nasıl bir yola sürükliyecek? Ya anka kuşu olup küllerinden doğacaksın yada ateş adam olup olay çıkaracaksın. Sen hangisini tercih edersen ? 🔥 Bizimle bu macerada var mısınız?🩸

Kendi evrenlerindeki eşitlik dengesinin bozulması üzerine öldürülen kadınlar, baskı ve şiddetle büyüyen çocuklar artar. Bunun üzerine on farklı eyaletten on bir farklı özelliklere sahip genç kadın buna sebep olan gücü araştırmaya karar verir. Gelecek nesillerin özgürlüğünü korumak ve zorla ellerinden alınan güçlerini geri almak için savaşa giderler. Hiç beklemedikleri şeylerle karşılaşan bu kadınlar birçok insanın güzellik algısına da uymuyor, alışılmışlığın dışındaki güzellikleri ile adeta varoluşsal bir özgürlüğü temsil ediyorlardı.

Bir kadın mafya... Sadece adalet isteyen, Bütün gözleri üzerine çeken güçlü bir kadın, Ve hayatını değiştirecek adam...

İki polis, iki ebeveyn, iki candı ölenler. Sadece onların değil benim de ölümüme sebep olmuştu o kurşunlar. Yemin etmiştim onların isteklerini yerine getirmeye, öyle yaşamaya. Benim bildiklerimden fazlası olduğunu nereden anlayabilirdim ki? Onların katilleriyle empati kurabilmem normal miydi? Ona acımam normal sayılır mıydı? Daha önce benim verdiğim ifade yüzünden içeri giren bu adamı sekiz yıldır içinde olduğu bu hapishaneden kurtarmak için çabalamam normal olabilir miydi? Yaşananlar adaletin kırık olduğunun göstergesi değildi de neydi?

Kendini İtfaiyeciliğe adamış bir kadın ve Davası için her şeyi göze alan bir Savcı`nın kıvılcımlar doğan aşkı.... Yanlış anlamayın onların hikayesi gerçekten yangından doğdu

Yalnızca aşk ve ölüm her şeyi değiştirir…

Vedasız gidişlerin elbet bir dönüşü var mıdır? Mersin’den Bitlis’e savcılık stajı için atanan, enerjisi bitmek bilmeyen ancak babası tarafından yarım bırakılmış bir kadın, Umay Yıldırım. Babasının istediği yolda ilerlerken yolu bir adamla kesişir. Kıdemli üsteğmen Turan Yılmaz herkesin saygı duyduğu ancak çekindiği bir adamdır. “Sen bana şişe mi fırlattın savcı yardımcısı?” “Çöpe fırlatacaktım, şansa size geldi kıdemli üsteğmen.” Vatan için her şey mübah mıdır? “Vatan için her şey mübah Turan" “Biliyorum vatan yüreklim” Aşk, görev ve vatana adanmış hayatlar. Ve aynı davanın farklı cephelerinde buluşan iki yürek. “Seni delirtmeyi seviyorum” “Sana deli olmayı seviyorum.” Güzelce edilemeyen vedalar tamamlanmak için gelecekte beklerler. “Bir başkasından sonra herkes gelebilir, ancak vatandan sonra hiç kimse.” Ancak hikaye bu kadar değil, çünkü Turan’dan Sonra. Aşktan daha güçlü duygular olduğunu, önce vatan demenin, hayatlarını bu uğurda feda edenlerin yazıldığı bir roman. “Bu kitapları bitirene kadar dönmüş olacağım Ötüken yüreklim” Ve ben o kitapların kapaklarını bile açmadım, çünkü o gelecekti. Turan bana dönecekti ama böyle bir sürprizle gelmesini beklemiyordum.

"Yenilgi senin için bir zayıflık mı Aren Çakır?" "Yenilgi değil Utku yenilmek bir zayıflıktır." "Açıkla," dedim sert bir sesle. Kaşlarını çattı. "Anlamadım." Hafifçe üzerine eğildim. "Yenilgi ve yenilmek arasındaki farkı açıkla." Kelimeleri tek tek vurguladım. Arkasını dönüp gitmeye başladı."Yenilmek kişinin elinde olan bir davranıştır," dedim sesimi yükselterek. Bu Aren`i durdurmaya yetmişti."Yenilmek vazgeçmektir, acizliği kabul etmektir, savaşı terk etmek, tutsaklığı seçmektir. Ahmakça!" "Yenilgi ise hezimete uğramaktır Aren. Başarısız olursun, yenilirsin. Bir savaşa girersin, mağlup olur, yenilirsin. Elindeki her şeyi yitirirsin, yenilirsin." Derin bir nefes verdim dudaklarımın arasından. "Ama vazgeçmezsin ne kendinden ne de kendi rızanla kabul ettiğin o uğurdan." Çekingen adımlarla bana doğru döndü. “Tüm yüreğinle senden bir cevap istesem verebilir misin? O kadar cesaretin var mı yoksa gözyaşı zırhını çıkarmaya niyetin yok mu? Yenildin mi, yenilgi mi?" Başını aşağı eğdiğinde gözleriyle göz göze geldim. "Öyle kötülükle dolusun ki öyle acıyla bütünleşmişsin ki katran karası kalbini kırmaya kalkınca biri, kendini korumak için bıçaktan keskin sözlerle zırhlanan sensin. Tüm yüreğinde cesaretini toplayabilir misin yoksa duyguları toplayabilecek bir yüreğin bile yok mu?"

Merhaba bu benim ilk kitabım olduğu için biraz acemi bir kitap olabilir ondan dolayı şimdiden özür dilerim ama zevkime güveniyorum umarım mutlu bir şekilde okursunuz İYİ OKUMALAR.....

Derin, çok başarılı bir komiserdi. Derin Özyılmaz, adaletin peşinden yürümeyi değil, onun için savaşmayı seçmişti. Zeki, cesur ve doğru bildiğinden şaşmayan. İnandığı tek şey ise "Suç kimin elinden işlenirse işlensin, cezası olmalıydı." Çocukken hoşlandığı erkek büyüyünce savcı olarak karısına çıkar ve yolları yine kesişir "İyi geceler sayın savcım" "Size de komser hanım" Okumaya başlasan mı