Günah keçisi bir çocuğun genç kız olduğunda yaşadığı zorluklar ve psikolojik sorunlarını konu alıyor.

Kanunlar baştan yazılıyor.

Giriş Koştum sadece koştum. Kaçmak istediğim tüm bu yaşadığım şeylerden. Yüzleşmekten korktum çünkü gerçeklerin canımı acıtmasını istemiyorum. Yıllardır ölü bildiğim ailemin beni istemediği için bıraktığını öğrendim. Dünyaya gelir gelmez istenmemişim. Başımı okşıcak bir babam, bana masal anlatan bir annem olmadı. Peki ya aileminden kaçarken kalbim bir yabancı için atmaya başlarsa? Hayat tam bitti denilen yerde yeniden başlarmış. Benim hayatım ailemin olduğunu öğrenince bitti ama benim yeniden başlıcak gücüm kalmadı. Oysaki asıl şimdi ayakta durmam lazım.

Kadının mafya olduğu erkeğin doktor olduğu bir anlığına düşünüpte yazdığım kitap. Kadının güçlü olduğu o var olamaz hayatın düşüncesini yazılara döktüm. İYİ OKUMALAR!

bekle ve gör................................................

Tanımadığım insana neden böyle hissediyorum

"İnsanların gerçek düşüncelerini duyabilen bir kız için kimse gerçek değildir." İnsanlar zihinlerinde ki zincirlerden habersiz, yalnız olmadıklarını düşündükleri sırada zihinlerinde yalnızca kendileri vardır.

Geçmişten gelen gölgeleriyle yaşayan çocuklar

Nefesleri dorukta tutacak yeni kurgumla karşınızdayım ilk bölüm mayıs ayında karşınızda!

Öncelikle bu kitap benim yazmayı en çok istediğim kitaptı. Yaklaşık iki yıl boyunca senaryosu üzerine düşünüp sahneleri kafamda (bazen de fiziksel djsşsnlssj) canlandırdım. Bu kitap tutsa da tutmasa da yazmayı düşünüyorum, çünkü bu evreni, ve bu karakterleri yaşatmak en büyük hayallerimden biriydi. Umarım bir şans verirsiniz ☆☆☆

Kimse fark etmez ama sevdiklerimiz bize en büyük zararı verendir

Reh ve beden kiminin ayrı kiminin sanki yaşındaymış gibi

Yılların getirdikleri pişmanlıklar gözyaşı

Aşıktım ona..hayır hayır hayır!Aşk değildir bu sevdaydı bunun ismi..Gelmeyeceğini bile bile beklemek değil miydi sevda?Bende öyle yapıyordum işte,o bana asla gelmeyecekti ama ben onu hep bekleyecektim..

İki yakın arkadaş olan Ela ve Ecemnaz`ın kaderlerinin peşinden koşma hikayesi fakat sonu bilinmiyor.

Hayat bazen seni paramparça eder ama o parçalarla ışıkları yakarsın

Aşk kitabı anne ve babası küçük yaşta olmuş ve yetimhanede büyümüş kendini iş hayatına atıp bir adam la tanışır ve her sey değişir

Hayat bu, yeri gelecek yemek yiyemeyeceksin çünkü sırtındaki bıçakları kendin bulup çıkarmak zorundasın. Kimse yardım etmeyecek. Sen kan kaybından ölürken, onlar sadece iştahın olmadığını düşünecek. Oysa senin yaşama hevesin olmayacak artık. Hayat bu, yeri gelecek bir yudum su mideni bulandıracak. Çünkü aslında seni o denizde boğdular. Kalbini söktükten sonra yaşamanı isteyecekler senden. Sende yaşayacaksın. Çünkü ölmek için henüz erken. Hayat bu, yeri gelecek gözlerin dolacak o denizde boğulurken. Herkes denizde olduğun için akıyor sanacak yaşları, oysa sen sadece gözlerinle konuşacaksın o günden sonra. İçine ağlamayı öğrenecek, acını kimseye göstermeyeceksin. Çünkü artık biliyorsun. Yarana merhem olmayacak kimse, aksine tuz basacak herkes. Hayat bu, yeri gelecek Güneş`i unutacaksın. O kadar uzun zaman Ay ile yüz göz olacaksın ki, Güneş gördüğün ilk yere koşmak isteyeceksin. Ama artık bir kalbin yok, Ay da aynı Güneş de aynı. İkisini bir arada tutmaya çalışacaksın. Kıyameti koparacaksın. Herkes tek suçlunun sen olduğunu söyleyecek, seni kimin bu hale getirdiğini sormayacak kimse. Ve hayat bu, Güneş`i aramak yerine, Ay`a gülümsemeyi bileceksin. Öğreneceksin. Çünkü artık kimse fark etmesin isteyeceksin seni. İyileşirken yeniden, yarana merhem olmak isteyecek birini kabul etmeyeceksin. Aksine, yarana tuz basan kişilere gülümseyeceksin. Çünkü günün sonunda artık biliyorsun ki, yaraların derin. Hiçbir merhem silip unutturamaz, hep izi kalır. Sende bu izle yaşamayı kabul edeceksin. Başın daha dik bakacak Ay`a, omuzların hep havada olacak, çünkü bir kere düştü zaten o omuzlar. Bir daha asla. Zamanla yarana tuz basan kişileride istemeyeceksin yanında. Çünkü hepsi yer yapar, kalbinde. Oysa bilmezler, orada bir kalp yok artık. Sende bunu söyleyemezsin, kovarsın hepsini boşluğundan. Artık başın dik olmasa da, omuzların hep havada olmasa da görecek kimse olmayacak. Sen hariç. Gerçek sevginin ne olduğunu hiçbir zaman bilmeyeceğim. Bilmek istemeyeceğim çünkü. Bir daha mı? Asla!

Ailesi tarafından dışlanan Duygu Fransa`ya giderken uçağınının düşmesi sonucu bir adaya düşer.

Efnan, uzun zamandır görmediği anneannesini ziyaret etmek için küçük kasabaya gelir. Minibüsten iner inmez taş sokakların ve sonbahar yapraklarının hışırtısı onu karşılar; yılların özlemi ve heyecanla karışık bir mutluluk hissi sarar içini. Kasaba, Efnan’ı sadece geçmişin sıcak anılarıyla değil, küçük sırlar ve unutulmuş keşiflerle de beklemektedir. Terk edilmiş bir bahçe ve bahçedeki eski portakal ağacı, yıllar boyunca saklanmış anıları, mektupları ve fotoğrafları taşımaktadır. Bu sonbahar, Efnan hem anneannesini hem de kasabanın ruhunu yeniden keşfedecek; küçük sürprizler, tatlı bağlar ve hafif bir gizem eşliğinde unutulmaz bir yolculuğa çıkacaktır.

Sınıfa yeni gelen akili bı kiz sinifin Diğer akıllısi kızla rekabet giriyor

Gerçek bir hayati anlatmaktadir.

Yıllar önce gitmek zorunda kaldığı evine geri dönen İmera. ....

Bir cenaze vardı,beş yaşında ve ön altı yaşında iki kız vardı başlarında. Hafızası silinen küçük kız yanında duran kadına sordu "Peki benim adım ne?" "Savaş," dedi düşünmeden. "Çünkü artık sadece savaşman gerek..."

Ronas Duman, Van`ın Erciş ilçesinde yaşayan evin en küçük kızıydı. Babasının göz bebeği annesinin meleğiydi. Ailesi tarafından sevilen, sürekli cesaretliğiyle övünen Ronas bir gün yaşadığı o felaketten sonra korkaklığıyla bilindi. Oysa Ronas sadece sevmişti. Ve o günden sonra anladı ki sevmek, suçtu. Hele doğu bölgesinde yaşıyorsan sevmek Dünya`nın en büyük suçuydu... Gerçekte yaşanmış bir olay...