devam ediyor 2g önce güncellendi
Delirmek
@irmakgnll
Okuma
0
Oy
0
Takip
0
Yorum
0
Bölüm
0
"Arabayla dümdüz yola giderken birden takla atmak gibiydi hayatım: hızlı, ani ve acı verici."
Dünya, büyük bir utançla dolu bir müzedir. Etrafta, yükünden kaçanların, sözünü yutanların, ardında sadece bir karmaşa ve bir not bırakıp kaybolanların sessiz heykelleri durur.
Özgür İdil İpekçi, parmak uçlarındaki kuru toprak kokusunu içine çekti. Gece yarısıydı. Geri dönüşü olmayan bir yolun tam ortasında, elindeki küreğin soğuk metaliyle baş başa kalmıştı. Nefesi, Kasım ayının keskin rüzgârında hemen dağılıyordu ama o aldırmadı.
Burası, şehrin ışıklarının erişemediği, sessizliğin bile boğucu olduğu bir yerdi. Kazdığı çukur, derinleşiyordu. Bir mezardan çok, bir sözleşmenin imzalandığı alan gibiydi.
İdil, küreği bir kenara bıraktı ve eğildi. Soğuk bir gülümseme dudaklarına yayıldı. O bir edebiyat öğretmeniydi; kelimelerin gücüne, dürüstlüğüne inanırdı. Ama artık biliyordu ki, bazı dersler kağıt üzerinde verilmezdi.
“Bedelini ödedin,” dedi, sanki son bir ders notu veriyormuş gibi.
Toprakla örtmek, sadece bir eylem değildi; bir düzenleme eylemiydi. Bozulan dengeyi yeniden kurma çabasıydı. İdil için, bu cinayetler kaostan sonra gelen temizlikti.
Kalbi, bir daha asla çalmayacak bir saat gibi, yedi yıldır durmuştu. Geriye sadece mekanizmanın soğuk, metalik sesi kalmıştı.