Her hikâye bir suskunluktan doğar; söylenmeyen, saklanan ya da ertelenen şeylerden… Benim hikâyem de işte orada başladı: küçük bir kızın kalbinde, dile gelmeyen kelimelerin gölgesinde. Bazen bir bakış ömür boyu hatırlanır, bazen de bir kayıtsızlık… Benim payıma düşen, hiç fark edilmeyen bakışlar ve sessizce atıp duran kalp çarpıntılarıydı. O, başkasının hayatına koşarken ben sustum. Sustukça içimde büyüyen yangını kimse bilmedi. Ve ben, o yangınla büyüdüm.”

Arkadaşlar bu benim yeni kurgum. İnşallah beğenirsiniz..

"Bir saatin var. Eğer gelmezsen, kızı-" "Kızla bir ilgim yok. Beni rahatsız etmeyin!" Sevdiğim adam, ölümüme göz yumuyordu...

Güneş kolejinde, iki gurup vardı bunlar okulun en havalı guruplarıydılar ama en önemli özellikleri de birbirlerinden nefret etmeleriydi, bu iki gurup liderlik için savaşıyorlardı ama ortada kazanan hiç olmuyordu çünkü bu iki gurup birbirlerine ustaca saka yapıyorlardı, bir gün herşey değişmişti birbirlerine yaptıkları şakalar artık zekaya yada itibara vurmuyordu tam tersi duygulara vurmaya başlamıştı tek bir sorun vardı her iki gurup aşktan nefret ediyordu. Pekiya sizce ne olmuş olabilir.

Sevda, yeri geldiği zaman vazgeçmekti. Yeri geldiği zaman arkana bile bakmadan kaçmaktı. Bazen sessiz bir meydan okuma, bazen de kalbin en derin köşesinde saklanan bir cesaretti. İnsan, sevdiğini bildiği halde ellerini tutamayacak kadar korkak olabilir, ya da tam tersi, gözünü kırpmadan her şeyi göze alacak kadar deli. İşte sevda, o ince çizgide yürümekti; hem acıyı hem de mutluluğu aynı anda hissetmekti.. #Kıyıyavurankalpler #hicran #aşkveayrılık

(POLİSİYE ROMANTİK BİR KURGUDUR) Bizim aşkımız, rüyalarımda başlayan; zamanın sınavından geçerek en derinlerimize ilmek ilmek işleyen büyük bir sevdaydı.... Yolun sonunda ise elimizde kalan, Kaybolmuş bir bakış, koparılmış bir gülüş olacaktı. Bir kaza... Yeni bir dünyaya uyanış.... Destansı bir aşk... Kader, bazen aşkın en büyük sınavıdır. İki ruhun zaman ötesinde kesiştiği noktada başlayan bir aşk hikayesi... Zamanla kaderin çizdiği yolun kıyısına savrulan bu iki ruh daha güzel kavuşmaların baş kahramanı olacaktı. Mesafeler bitecek ve biz seninle kavuşmanın en güzelini yaşayacağız sevgilim... Bu hikaye kesinlikle bir hayal ürünüdür. Bilimsel ve tarihi bilgi içermemektedir.

Bir mahalle. İki kadın. Ve yavaş yavaş içeri sızan yepyeni bir hayat... Hüma ve Miray, geride bıraktıkları onca karmaşadan sonra küçük bir mahalleye taşınırlar. Yenimahalle; sokaklarında çocuk kahkahaları, balkonlarında çiçekler, pencerelerinden umutlar süzülen bir yerdir. Burada, tozlu raflardan silinmiş bir hayalin peşindedirler: Bir pastane. Küçük bir dükkan, büyük bir başlangıç. Ama bazen hayat, tam da en sessiz anlarda başlar. Fırın kokularının arasına anılar karışır, mahalleye sinmiş sesler kalbin içine işler. Camdan içeri yalnızca güneş sızmaz; geçmişin gölgeleri, geleceğin ihtimalleri ve belki... bir çift göz de o camın ardında bekler. Bu, acele etmeden anlatılan bir hikâye. Yavaş yavaş. Tıpkı mutluluk gibi...

Geceye tutunmuş kalp

SİZ: Efendim merhabalar ben ****** bankasından sizle iletişim kuruyorum. Ödenmemiş 200000 tl borcunuz bulunmaktadır en kısa süre içinde ödemeniz rica olunur. Ödemeler için iban;TR75379000589000 0556*****: Ödemeler için ne zamandan beri iban atıyorsunuz ve aramak yerine mesaj atıyorsunz hanımefendi ? SİZ:Hanımefendi olduğumu kim söyledi ayrıca bizde böyle bir bankayız yani ne yapalım kardeşim 0556*****: Proflinizde bir kadın var ama neyse

Karakterlerimiz: Esma (deli dolu, sosyal, enerjik) ve Ayaz (okulun sessiz, sert, içe kapanık çocuğu… ama yıllardır gizli gizli Esma`yıseven). Kitabın adı: İsimlerimizi Sessizce Yaz Okumanızı tavsiye ederimm

Esma herzaman yaşadığı evde yalnız hissetmiştir. Nedenini bilmiyordur. Fakat aslında bu duygusu boşuna değildir. Yaşadığı aile onun Öz ailesi değildir. Ve artık yeni bir hayatı vardır herşey bi anda tepetaklak olmuştur ve Esma bu süreçte kendini bulucaktır.

Karşımda dikilip bana üstten üstten bakarken konuştu. “Beni çağırmışsın, buyur?” Sesi tok, ifadesi sertti. Kollarını göğsünde kavuşturmuştu, çok uzun boyluydu. Zihnim, bana ihanet edercesine beş saniye boyunca tamamen devre dışı kaldı. Çünkü az önce söylediği şeyi sindirmekte zorlanıyordum. Beni? “Beni çağırmışsın” mı?! Hani şu göbekli, kel, yaşlı adamlar olur ya.. Sabahları kahvede çay içip gazete okuyan, mahallenin gençlerine “Oğlum, sen kimin çocuğusun?” diye soran tipler.. İşte ben tam olarak öyle biriyle karşılaşmayı bekliyordum. Ama kader, yine o kendine has mizah anlayışıyla, karşıma bambaşka bir şey çıkarmıştı. Daha doğrusu, birini. Karşımda duran adam, yaşlı bir muhtardan çok “anaların maşallahı, kızların inşallahı” kavramını çağrıştırıyordu. Esmerdi. Uzun boyluydu. Bakışları sertti. Kaslı kolları, gömleğinin sıvanmış kollarında tehdit gibi duruyordu. Bir de üstüne, o ifadesiz yüzle bana bakıyordu. Bu bir şaka mıydı? Bir kamera falan olmalıydı. İstanbul’a yeni gelenleri trolleyen bir sosyal deney.. Ama sonra yanımdaki kızın “işte muhtar bu” bakışıyla birlikte gerçekler acımasızca yüzüme çarptı. Ben şoka girmiş vaziyette ona bakarken, o da bana bakmayı sürdürüyordu. Kaşlarını hafifçe çattı. “Beni çağırmışsın, buradayım?” Göz kırptım. Sonra tekrar. Derin bir nefes al menekşe. Kontrolü kaybetme. Belki de rüya bu. Belki de hâlâ Manisadasım. Ama hayır. Tartıştığım adam orada, anahtar ise hâlâ elimdeydi. Ve sinirim, zirve yapmış bir halde bana eşlik ediyordu. Sonunda, mantıklı bir cümle kurabildim. Gerçi ne kadar mantıklı olduğu tartışılırdı. “Ben muhtarı çağırdım.” Derken kollarımı göğsümde birleştirmiştim. “Bir yanlışlık oldu sanırım, sizle ilgili bir durum yok sağolun.” Adam ifadesizce kaşını kaldırdı. “ Muhtar benim zaten.” Gözlerimi kıstım. “Hayır.” Kaşlarını kaldırdı. “Evet.” Direndim. “Hayır.” Çevremizde durup bizi izleyen insanların bazılarının sessizde olsa güldüğünü duyabiliyordum. Tahammülünün azaldığını belli eden bir ses tonuyla, “İmtihan mısın kızım sen?” Diye sordu. “Ama muhtar-“ Ellerini siyah kumaş pantolonun ceplerine sokup başını gökyüzüne çevirdi. Sabır dileniyordu galiba. “Muhtar benim diyorum sana. Yinelemeyeceğim bunu, sorunun ne olduğunu söylüyorsan söyle söylemiyorsan işim gücüm var.” Öfkeli sesi geri adım atmama neden olmuştu. Yine de gururumu ve inatçılığımı devreye sokarak “Ama ben amca bekliyordum..” Dedim. Yunan heykeli kılıklı muhtarın dudakları hafifçe yana kıvrıldı. Kaşları yukarı kalktı. Ardından alayla konuştu. “Özür dilerim, öbür sefere daha yaşlı olmaya çalışırım. Şimdi problemin ne olduğunu söyleyecek misin? Sabrım tükeniyor.” ___ Menekşe&Cihan.

"Geleceğini düşünmedim" dedi .Gözlerimin en derinine bakarak. Gözlerimi kaçırmak istedim girdap gibi içine çekiyordu, o gittikten sonra onu asla affetmeyeceğimi hep söyledim. Ama karşısındayken gözlerinin içine bakarak tek bir duygu belirdi: kırgınlık. Hiç affetmemek mi kolaydı? Yoksa kırık bir kalp mi?

Duzenlenecek askolar

Babasının borcu yüzden mafyaya satılan kız

Motorları ve aksiyonu seviyorsanız bu kitap tam size göre

Bir anda karşınıza çıkan bir kız size anne derse bu sizin hayatınızı ne kadar etkiler ki? Ah işte o durumlar o kadar kolay olmuyormuş. Her şey birbirine girdi. Bu saatten sonra ne olabilir derken aslında hikayenin daha yeni başladığını anladım. ~Lütfen kitabımı herhangi bir yerde paylaşmayınız. Telif hakkı bana aittir. Başka bir yerde herhangi bir şey olacaksa benden izin almanızı isterim. Şimdiden teşekkür ederim.🐣

Her şey, annemin beni istememesiyle başladı... Ve sonra, daha neler olabilir ki diye düşündükçe, her şey birer birer gerçekleşti. İstemediğim bir evlilik, imkânsıza aşık olma… Dağ gibi bir adamın, aşık olma ihtimalinin bile hayal edilemez olduğu bir anda, gözleri, seni seviyorum demek için kelimelere gerek kalmadığını hissettirecek kadar derinleşmişti. Birinin gözleriyle konuşmak, kelimelerle değil de bakışlarla anlaşmak... (Hint dizilerindeki uzun bakışmaların ötesinde, gerçek bir bağdan bahsediyorum…) ZORLA EVLENDİRİLİP acı çekerken üstüne annemin öz olmadığını öğrendim :.......

-Kısa hikaye- -Texting- (bölümler genel olarak kısa, ilk bölümler de çoğunlukla texting şeklinde olacaktır) İrem: Dire 8`de müzik sesi yine çok yüksek. İrem: Rica ediyorum, biraz sessiz olabilir mi?

Defne, annesini doğumda kaybetmiş, uzun yıllar boyunca anneannesi ve dedesiyle ufak bir kasabada yaşamış genç bir kız. Dedesinin ölümünün ardından, hayatının bu aşamasında babasının yanında olması gerektiğine inanan anneannesi, Defne`nin babasıyla iletişim kurmaya karar verir. Babası Cem Bey ise uzun yıllar sonra kızıyla tanışmayı kabul eder. Cem`in korkaklığı Defne`nin hayalkırıklığı yaşamasına sebep olur. İki yabancı, aynı evi paylaşmaya başladıklarında, aralarındaki boşluğu doldurmanın zorluğunu hissederler. Geç kalınmış bir baba-kız ilişkisinin içsel bir yolculuğunu başlamış olur. Aynı zamanda Defne hem babasına ,hem de babasının yaşadığı çevreye adapte olmaya çalışır. Defne yeni hayatında arkadaşlığı,aşkı ve yeni birçok şeyi daha öğrenecektir.

"Tilki gibi dostun olacağına, aslan gibi düşmanın olsun." derdi, Örgüt`ün lideri Kerem Karadağ. Bir istihbaratçı ile bir teröristin aşk hikâyesidir. (2020 - 2022 yılları arasında yazılıp 2023 - 2024 yılları arasında Wattpad`de yayınlanmış bir kitaptır.)

Kendi katiline aşık olan masum bir kızın hikayesı

Neydi hayat... Ben ırmak 15 yıldır bu aileden kurtulmak istiyorum ama olmuyor. Ailem beni 10 yaşında Zorla kapatmıştı. Eğitim hayatımı elimden almamaları için adeta çırpındım ve başarılıda oldu liseyi okuyordum. Ama nerden bile bilirdim hayatımın bir yanılma ile mahfolduğunu benden 15 senenin çalındığını.

Yapılan hata ve mahvolan tek bir hayat. Diğer herkes mutluyken mutsuz olan tek bir kişi. Hilal`in hayatı mahvolmuştu. Kime soracaktı hesap onu bırakıp giden anne baba bildiği kişilere mi yoksa öz anne babasına mı? Ya da hesap sormaktan vaz mı geçecekti.

İlk textingim İyi okumalarr