Her şey parkta başladı...

Hakkari Şemdinli`de doktorluk görevini yapan umay bir gün üsteğmen Yaman Ertürk ile karşılaşır kadın adamı tanımaz fakat adam yıllara meydan okuyan sevdasını unutamaz ve hikayeleri burada baslar

Doktorun çalıştıgı hastaneya bir gün catısmada yaralanmıs askerler gelir ve doktor baktığı askere aşık olur .Hayatı o günden sonra değişir.

Gizli görevde olan Üsteğmen Nil Çiçek Çelebi ve Yüzbaşı Sarp Korhan Kunter`in hikayesi. Not: Kitapta geçen tüm olaylar hayal ürünüm olup gerçeği yansıtmamaktadır.

Her insanın bir gün herkesin başına geleceğini bildiği ve kabul ettiği, ama başına geldiği zaman asla kabul etmediği tek bir gerçek vardır. “Ölüm.” Kendisi gibi asker olan babasının şehit olmasıyla hayatı tamamen değişen Astsubay Toprak Yılmaz, bu hayatta artık annesinden başka kimsesi kalmadığını düşünmeye başladığı bir zamanda "Fırtına" timine dahil olmasıyla önce vatanı sonra da babası için mücadelesine daha sıkı sarılıyor. Bütün tim arkadaşlarıyla aile gibi olmasının yanı sıra Tim komutanı Yüzbaşı Gökalp hayatına daha başka anlamlar kazandırmaya başlıyor. Kitapta geçe tüm kurum ve kuruluşlar hayal ürünüdür. Gerçekle hiç bir bağlantısı yoktur.

Murat, genç yaşta askere katılmış ve savaşın acı yüzüyle tanışmıştır. Bir gün, büyük bir çatışma sırasında görev arkadaşlarından Elif adında bir hemşireyle tanışır. Elif, savaşın tam ortasında yaralı askerleri tedavi etmek için cephedeki hastaneye gönüllü olarak gitmiştir. Gözlerindeki cesaret ve insanlara olan sevgisi, Murat’ı derinden etkiler. İkisi de savaşın kasvetli havasında bir teselli arayışındadır. Murat, savaşın içinde her an ölümle burun buruna gelirken, Elif’in naif ama güçlü duruşu ona huzur verir. Aralarındaki bağ, her geçen gün daha da derinleşir. Ancak, görev sırasında Murat, Elif’i korumak zorunda olduğunu hisseder. Herkesin hayatı bir tehlike altındayken, bir yanda da ona olan duyguları gitgide büyür. Bir süre sonra, büyük bir operasyona katılmak üzere cepheye gönderilir ve Elif’i geride bırakır. Aralarındaki duygusal bağ, mesafeye rağmen hızla güçlenir. Murat, Elif’e olan duygularının savaşın acımasız yüzüyle çeliştiğini, ona zarar vermekten korktuğunu fark eder. Elif ise, Murat’a her zaman güvenmiş, ona olan sevgisiyle savaşın korkunç gerçeklerinden biraz olsun kaçabilmiştir. Savaş sona ermeden önce, Murat son bir göreve çıkar. Ancak bu görev, ona Elif’e olan duygularını bir kez daha test ettirir. Aralarındaki ilişki, ikisinin de hayatta kalma mücadelesini verdiği bir ortamda nasıl var olabilecektir? Aşkları, savaşın içinde yok olmadan hayatta kalabilecek midir?

Kıdemli üsteğmen Burçin Ece Aytekin Yüzbaşı Altan Keskin Mermi Timi Hain Burçin Ece`ye notlar bırakır ve bir gün operasyon da Burçin kafasına darbe alarak kaçırılır.Ve herşey degişmeye başlar...

Paralı asker bir kızın bazı olaylar sonrası türkiyeyede yaşaması gizli bir şekilde devlet için çalışırken hemde normal hayatını sürdürmesini anlatıyor

Annesi ve babası vefat eden bir kız ile anne-babası şehit olan bir Türk askerinin hayatının birleştiği bir hikaye. Aynı yaralar.. ayrı hayatlar fakat aynı rûyalar... Saygılar.

Ben Alya... Alya Zorlu, kolay bir hayat yaşadığım söylenemez ama başarmak için çabaladım hayallerimi yaşamak için ve türkiye cumhuriyetine bağlı bir Aker oldum. Ve babam olucak adam Türkiye`nin baş düşmanıydı

Gökyüzünü tanıyamamış masum bir kız düşünün. Bir üsteğmenin onu bulduğunu düşünün. Öyle ya sırlarla dolu romantizm, mizah, dram ve mutluluk. Hepsi bir arada. Gelecek bölümlerden alıntı. `o güçlü değildi. Sadece kendini korumak için dövüşen masum bir kızdı.` DİKKAT! COK AZ DA OLSA KÜFÜR VE ARGO İCERİR! RAHATSIZ OLANLAR OKUMASIN

Hayat ne kadar acıdır. Ya da insanlar mı desem. 23 yılım bir yalan belki geçirdiğim çoçukluğum belki de bu hayat nereden bilirsin ki. Ben Kaan oğlum Barış Efe ile başbaşa kaldım. "Oğlum, umarım görmediğim baba sevgisini sana en güzel bir şekilde gösteririm ve sana çok iyi bir baba olabilirim Barışım benim." ★★★

Gerçek Hayat Hikayesidir. Bir asker sadece düşmana karşı değil ,hasrete karşı da savaşır … Ruhuna gizlemişti ışıklı günlerin mutluluğunu , anlamak istedikleri ile anladıkları karanlığın içinde bir tilki gibi dolanıyordu …Yüzünü buz tutmuş yoldan kaldırdı ve derin bir nefes aldı ciğerlerine doğunun ve batının rüzgarı esiyordu memleketinin kokusu dans ederek geçmişti gözlerinin önünden , eline baktı dallardan çizilen yaraların yerini soğuk kabuklar almıştı. Boğazını temizledi ve komutanım dedi… son bir kez daha söyleyeyim mi , ardından kahkahalar atarak “ Vatansızın birini Kürdistan hayaliyle kandırıp dağa çıkarmışlar nerede benim bozuk keleşimle sarı torbam demiş “ deyiverdi Ali yanına yaklaşıp bokunu çıkarttın oğlum dedi, sesleri yavaş yavaş yankılandı.

Yıllar önce arkadaş olan bir grup çocuğun 20 sene sonra bir araya gelmesi sonucu yaşanan olayları okuyacağız

KOD ADI: AŞK O, disiplinin vücut bulmuş haliydi. Savaş meydanında acımasız, emirleri sorgulanamaz bir komutandı. Hayatını vatanına adamış, duvarlarını kimsenin aşamayacağı kadar sağlam inşa etmişti. Ancak o duvarlar, bilinmeyen bir göndericinin yazdığı mektuplarla çatlamaya başladı. Her görev dönüşünde masasında bulduğu isimsiz mektuplar, savaşın ortasında bile kalbini titretmeye yetiyordu. Bu mektupları yazan kişi, onun en derin yaralarını, en karanlık korkularını biliyor gibiydi. Kimdi bu gizemli yazar? Bir casus mu, geçmişten gelen bir gölge mi, yoksa hayatını sonsuza dek değiştirecek biri mi? Cevapları ararken yolu bir sahra hastanesine düştü. Ve orada, kaderin kendisine kurduğu tuzağı fark etti. Mektupların sahibi, onu geçmişiyle yüzleştirecek, geleceğini sorgulatacak ve en önemlisi; ilk kez kalbinin ritmini değiştirecek biriydi. Ama bu aşkın adı konulamazdı. Çünkü onun için duygular değil, görevler vardı. Fakat aşk, hiçbir kod adıyla saklanamazdı…

“KAR TANELERİ KADAR TESADÜF” Soğuk bir şehir, yolları durmadan kesişen iki zıt karakter… Biri, hayat dolu ama sakarlıklarıyla başını sürekli derde sokan bir doktor. Doğu görevini tamamlamasına rağmen, içindeki bilinmez bir his onu burada kalmaya zorlamış. Hastane koridorlarında koşuştururken, hiç beklemediği anlarda biriyle karşılaşmaya mahkûm olduğunu bilmeden… Diğeri, aldığı bir kararın bedelini ödeyen bir asker. Disiplini ve kuralları hayatının merkezine koymuş ama geçmişin yüküyle boğuşan, sürgün edildiği bu şehirde kendini yeniden bulmaya çalışan biri. Görevini en iyi şekilde yapmaya odaklanmışken, hiç hesapta olmayan biri tarafından defalarca yolundan döndürülüyor. Bazen dökülen bir kahve, bazen ansızın yaşanan bir çarpışma… Birbirlerinden ne kadar kaçarlarsa kaçsınlar, kaderin çizdiği rotadan sapmaları mümkün değil. Bu şehir soğuk olabilir ama bazı karşılaşmalar, karların bile eritemediği bir sıcaklık bırakır geride. Peki, birbirlerini itmeye çalıştıkça daha da yakınlaşan bu iki kişi, kaderin oyunlarına ne kadar direnebilecek?

17 Ocak 2020 Kaderimiz alın yazımız mıydı? Seçimlerimiz mi kaderi belirlerdi, Kader mi seçimlerimizi? İnsan kendi kaderini belirler miydi… ... İlk defa zorlandı, ilk defa tetiğe basmamak için kendini zor tuttu, ilk defa duygularıyla hareket etmek istedi. Oysa ki o duyguları yıllar önce gömmüştü derine. Bir daha çıkmamak üzere. Söz vermişti babasına. Düşmemeliydi, düşünmemeliydi. Postalları karın üzerinde koştukça ses çıkarıyordu bu durum gizlenmesini etkilemişti.

" Aral, yapma" dedi Baybars yalvaran bir sesle. Bir kafedelerdi, oturuyorlardı. Arkada hafif bir tempoyla yeminler etsen Alah biliyor desen, yüzünü görüyorum sana güvenmiyorum diye bir şarkı çalıyordu. " Neden buradasın?" Diye sordu Aral, Baybars elini uzattı. " Afedemez misin? " Başını iki yana salladı Aral. " Bir kere daha sizin için kendime ihanet etmeyeceğim. " " Beni seviyorsun biliyorum, ben de seni seviyorum. " Buruk bir tebessüm oluştu Aral`ın dudağında. "Özür dilerim, senden şüphe etmem gerektirdi ama" "Cemal Safi`nin çok sevdiğim bir şiiri var Baybars söylememi ister misin?" " Olur, olur tabii." Olamadın Güldüğün her yerden gül biter sanma Sen beni ilk defa yaralamadın Ben sana kul köle olurdum amma Sen bana bir günlük yar olamadın Bu kadar yüklenmek var mı susana Yerimde olupta çıldırmasana Ben gönül köşkümü açtmda sana Sen sokak kapını aralamadın Hançerle mavzerle yıkılmazdım da Süründüm aklımı senle bozdum da Ben sana yüzlerce roman yazdım da Sen bana bir satır karalamadın Onbinde bir kula nasip olsam da Kadrimi bilmedin nimet olsam da Ben senın bağına rahmet olsam da Sen benim dağıma kar olamadın Kalplere şifalar sunan meyvaydım Her keyfe kedere derde devaydım Ben senin bahtına gülen ayvaydım Sen bana ağlayan nar olamadın Yıllara mal oldu gözümden düşmen Ey şimdi aynayla kavgalı düşman Her zaman mahçupsan her zaman pişman Sen kendi kendine yar olamadın Elini hızla çekti Aral. " Beni böyle sevme Baybars, her şüphe duyduğuna acaba mı diyeceğine beni hiç sevme daha iyi. 🔞🚭🚫 Bu kitapta bulunan her şey hayal ürünüdür. Olumsuz örnekler oluşturabilecek davranışlar içermektedir, kitabın bazı bölümleri +18 sahneler içermektedir. Uyarıyı dikkate aldığınız için teşekkürler.

Hilal timinin komutanlığını yapmak üzere atanan Altay’ın başına beklemediği olaylar gelir

Yüzbaşı Ayana ailesinin gerçek ailesi olmadığını ögreniyo bakalım nolucak?

"Şimdi doysun kara topraklar. Şimdi doysun kara topraklar ben doymadım." dedi, bağırarak. Acıdan içi kavrulan kadını yere düşmeden tuttular. Sıkı sıkı.

Ankara`dan Hakkari`ye tayinleri çıkan Ölüm Timi Hakkari`de hayatlarını değiştirecek güzellikleri bilmiyordur. 2 timin bir olup bütün kötülükleri temizleyeceği ve karşılarındaki binlerce zorluğu birlikte geçeceği bir hikayeyi okumaya varmısınız?

Ailesini dinlemeyen bir ögretmen Hakkari’nin sınır köyüne atanır. Ve başına gelen belalar onu bir bilinmezliğe sürükler. Bu bilinmezlikte köyde olan karargah komutanı ile aralarında oluşan kıvılcım ikisinin de hayatını değiştirir...

Bazı duygular, ateş gibi yakıcıdır. Ancak bazen, bu ateşi söndürmek için gereken şey, belkide en beklenmedik yerlerden gelir. Nefes Eren, geçmişinin ateşiyle yanarken, bir gün hayatına giren bir asker, onu bu ateşi söndürmeye zorlar. Ferhat Kıraç, acıları ve kayıplarıyla öylesine derin bir karanlık taşır ki, kimse onun içindeki yangının ne kadar büyük olduğunu bilemez. Ancak birbiriyle kesişen bu iki hayat, tıpkı suyun ateşi söndürmesi gibi, birbirine dokundukça değişecektir. Su, ateşi söndürürken, kendi varlığını da kaybeder. “Bazen ateşi söndürmek, kendi yokluğuna yol açar.” İkisi de birbirlerinin hayatına girdiğinde, kayıplarından arta kalan tek şey, onları hayatta tutacak olan bağ olacaktır. Fakat bu bağ, her şeyin sonunu hazırlayacak bir güce dönüşebilir.

Barışı getirmek için illa birilerinin ölmesi bir savaş çıkması gerektiğini çok geç anlamıştım...