Emma`nın Annesinin kaybetmesi sonucunda yaşadığı sıkıntıları ve komşuları Elizabeth `in Yardım Edişi ile Alakalı bir Hikayedir

Ben, bizim ailemize ilahi iplerle bağlı olduğumuza inanırım. İpler uzar, ipler kısalır, ipler kopar ama ipler bağlanmaz. Kopan ipe düğüm atılmaz. Ben aileme bağlı olduğum ipleri koparmamaya çalıştım ama onların böyle bir çabası yoktu. Babam aramızda gerinen o ilahi ateşe verdiğinde abim onun yüzünden öldü. Annem sustu ve izledi ve ben abimin katilleriyle aynı evde yaşamak zorunda kaldım. Yanan ipler abimin kurduğu ve içinde yaşadığım o huzurlu evi de yaktı. Üzerimde abimin cenazesinden beri çıkarmadığım siyah yas elbisesiyle yanan anılarımı izlerken biri geldi. Kalbinin üzerinde büyük bir yanık izi olan bir adam. Hiç çekinmeden sağlam tuğlalardan ördüğüm duvarımdan ateşe atladı ve biz beraber yandık. Kanadı kırık kelebekler diyarının tanrısı kopardığı bütün kanatları ateşimize atıp yangınımızı harladı. Yanık kokulu bu adamın koynunda o evin içinde yandım. Fakat kül olmadım. Keşke kül olsaydım belki o zaman yeniden doğardım. Ama burada olmaktan şikayetçi olmadım hiç bir zaman. Çünkü o buradaydı. Kokusu burnumda, teni tenimde, aşkı kalbimdeydi. Ve ben mutluydum. Canım yanıyordu ama mutluydum. Bu adam cehennemin ortasında zebanilerin gözlerine bakıp kahkaha atmayı öğretmişti bana. Ve bu adam iyi ki vardı.