GEREKSİZ KALABALIKLA DİBE BATACAĞINIZA YALNIZ BAŞINIZA ZİRVE YE ÇIKIN... instagram: Denemelersayfasiofficial

Ruhu sessiz ve savruk adımlarla çürüyen köksüz bir adam, gül kokusuna bulanmış arı bir ruha meftun olduğunda yeniden, en başından doğarmış. “Gıcık adamsın Giray.” Elini bıraktığım sırada sözlerime usulca gülümsedi. “Öyleyim ya... lakin sen de afili kızsın, Pelinsu.” – Uyarı: Karakterler arasında yaş farkı vardır (10)

“Ateş…” Üstüme yürüdüğünde korkuyla geriledim. Geri geri yürürken bir anda sırtım yatakla buluştuğunda hafif gülmüştü. Kalkmama izin vermemek için ağırlığını vermeden üstüme çıktı. “Sen, benim karımsın.” Yatağın üstündeki elime ulaşıp parmaklarımızı birbirine geçirdi. “Ne o adamın torunusun ne de o herifin kızısın, duydun mu? Sen benimsin. Benim karımsın.” “Bir yıl,” dedim, üstüne basa basa. “Bir yıllık karınım, sonrasında izimi dahil bulamayacaksın!” Sesli bir nefes verdiğinde söylediğim her bir kelime dudaklarımızı yaklaştırıyordu, ve ben karşısında nefesimi kontrol etmekte zorlanıyordum. “Göreceğiz bakalım bir yıl mı yoksa bir ömür mü?” Yüzüme iyice yaklaştığında gözlerimi sıkıca kapattım. “Seni gerçekten karım yapacağım günü iple çekiyorum,” dediği an sertçe yutkunmuştum. “İşte o gün, gerçekten benimle tanışmış olacaksın.”

"Ben Yazgı Karaşan. Karanlıkların körlüğünde bir ışık buldum ve bu ışık doğrultusunda ölmeye bile ant içtim. Ben bir söz verirsem tutarım, Dünya`yı daha yaşanır bir hale getirebilecek tek kişi benim madem size de sözüm olsun gerekirse insanlığı yakarım. Çünkü Dünya ve Evren bizim gibi kirli canlıları hak etmiyor."

Bazen bir gün, her şeyin özeti olabilir. Sabah uyanıyorsun ama neden kalktığını bilmiyorsun. Sokağa çıkıyorsun, kimse gözünün içine bakmıyor. İşe gidiyorsun, sistem işliyor ama içinde bir şey duruyor. Bu hikâyede ne büyük olaylar var ne kahramanlar. Sadece biri var - herkes gibi görünen biri. Günlük hayatın sessiz çığlıkları, iç sesle dış dünyanın çatışması, kalabalıklar içinde görünmez olmak... Eğer bazen "burada olmamalıydım" hissine kapılıyorsan, bu sadece bir hikâye değil. Bu, bizim hikâyemiz olabilir.

Bazen bu duman da boğulmak istiyorum. Bazen bunu sadece ölmek için içtiğimi hatırlıyorum. Bazen bir kül gibi savrulmak ve kendimi kaybetmek istiyorum. Ben aslında sadece vazgeçiyorum.

Bileğime bağlanmış bir beyaz kurdele, arkamda geçmişim önümde kuklalar. Ya bir kukla olup emirlere itaat edecektim ya da düzene karşı gelip bir oyun kurucusu olacaktım. Üç yol, üç mezarlık. Altı ay ve altı intihar eden beden, Hayır. altı tane kurban. Ve kurbanların ilki Ayça Alkım. Bu bir varoluş savaşıydı. Gösteri oynanacaktı. Roller yeniden dağıtılırken, Bersu Alkım saklanmış yüzüyle bir oyuncu olacak. Oysa bir rol dahi istememişti. 6 kurban ve arkalarında kalan kuklalar, ya ipleri elimize alacaktık ya da o ipler bizi yönetecekti. Oysa ben bir balerindim. Çoktan ipleri birinin ellerine vermiştim. Kartlar yeniden dağıtılıyor kız kardeşimi öldüren adamı bulacaktım ve layığını alacaktı. Her şey güzeldi, ta ki 6 ay öncesine kadar. Şimdi kaybettiklerimizle ve kazanacaklarımız ile bir yola çıkıyorduk. Yanımda üç adam vardı. Güveniyle sırlarıyla gerçeklerin peşinde koşmama yardım eden üç adam. 6 Kurban, tek ortak yönleri ise 𝘚𝘪𝘺𝘢𝘩 𝘒𝘶𝘳𝘥𝘦𝘭𝘦. - Kitap kendi yazım dilimle beraber bütün hakları bana aittir. Psikolojik, Polisiye, Dostluk ve Sırlar gibi konular yer alır. İyi okumalar dilerim.

"Biz ruhları aynı iki insanız kömür gözlüm "

Yalnız kalsam nasıl Bir şiir yazarım diye düşünüp yazmıştım, umarım beğenirsiniz

Şiirimi paylaşıyorum, umarım beğenirsiniz ✨

Yetim bir itfaiye şefi ve onun annesiz oğlu. yalanlarla yanlışlarla büyümek zorunda kalan adam. Barut Aslan. Muhtarın doktor kızı. Yalnız aşık. Sevdasını kalbine gömmüş bir kadın. yalnız bir adamla adamın yalnızlığına kendini gömmüş kadının aşkını okumaya hazır mısınız?

Bir konuya bağlı kalmadığım şiir kitabı, genelde o gün o hafta ne yaşadıysam hakkında şiir yazıyorum.

Rastgele çevirilen bir numaranın sonunun mafya çıkması.

> "Bazen en büyük aşk, en yasak olanıdır..." Nare, sıradan bir lise öğrencisiydi. Ta ki gözlerini sınıfa yeni gelen öğretmenine, Kutay Hoca`ya dikene kadar... Nefretle başlayan bakışmalar, zamanla kalpleri delen sessizliklere dönüştü. İftira, ayrılık, gözyaşı... Her şeye rağmen pes etmeyen bir kız, inatla susan bir adam ve asla kabul görmeyecek bir aşkın hikayesi. Bu kitap; toplumun yargılarına, aile baskısına ve en çok da kalbin inkârına karşı verilen bir savaşın romanı. Tutkunun, acının ve umudun bir araya geldiği bu hikâyeye hazır mısınız?

İntihar eşiğine gelmiş insanların bedenlerine girerek onları yaşama bağlamaya çalışan Ruh gezgini Margaret ve hayattan hiç bir ümidi kalmayan Alfredonun yolları Collega kasabasının küçük kütüphanesin de aynı kitaba dokunmalarıyla başlar. Margaret yaşatmak Alfredo ise ölmek için aradıkları bu kitabın onları geçmişin tozlu raflarına geri taşımasıyla oldukları güne kadar olan tüm rastlantılarını da onlara geri hatırlatacaktır. Bu tesadüfte yaşammı kazanacaktı yoksa ölümmü ? Aşkmı yaşatacaktı yoksa anılarmı öldürecekti ? "Bir bilinmezlik içindeyken ruhuma takılan Marconun yeşil gözlerine tutunarak yaşamayı seçmiştim hayatın benim için planladığı kaderi bilmeden." " Sen tüm evrende benim Turunçgilimsin Maggy" " Bazı kitaplar okunmaz, yaşanır. " Bazı ruhlar ise sadece sessizlikte bulunur. "

“Bazı çocuklar hayata başlarken ellerinden tutulmaz... Bazı sesler içimizde yankılanır, yıllarca susmaz.” Gabriel dört yaşında bir ağacın gölgesinde dizlerine sarılarak sessizliğe sığındı. Yetimhanenin soğuk duvarlarında, annesinin sıcak sesinden geriye kalan tek şey, zihninde yankılanan bir boşluktu. Yıllar geçti. Sözler sustu, arkadaşlıklar soldu. Yalnızlık onun yoldaşı, karanlık ise tek gerçeği oldu. Ama sonra bir ses... önce bir dost, sonra bir kadın... sonra yeniden doğan bir anlam. Satırlar arasında gezinirken kendi varlığını yeniden inşa eden bir çocuğun, bir adamın ve bir hayatın hikâyesi bu. Varlığın Kıyısında, karanlıkla konuşan bir zihnin içsel yolculuğu; umutla, kayıpla ve kabullenmeyle örülmüş bir hayat anlatısı. Kadir Onur Mete

Ünlü yasa altı motor işleri düzenleyen Vidar bir hasta kadın için ölümü göze alacak kadar nasıl bağlanmıştı?

Attığı bir fotoğrafa aldığı yanıt yüzünden telaşa kapılan İclal, paranoyak bir genç kızdır. Bu korkunun onu sürüklediği yeri bu kitabımda sizlere sunuyorum. *Bir texting kurgusudur!!

Keşke yalnızlığım kadar yanımda olsaydın ,keşke yalnızlığımı benimle paylaşsaydın ,keşke senin adın yalnızlık olsaydı da ben hep yalnız kalsaydım

Nasılsa hep orada diye değeri bilinmeyen her şey bir gün yok olur.

İnsan yalnızken mi güçlüdür, yoksa onun yalnız kalmasına neden olan insanlar yüzünden mi?

🔮 Ana karakter, kaotik bir dünyada doğar. Bu dünyada herkesin acıları bir “gölge” olarak dışa vurur. Her gölge, sahibinin bastırdığı duygulardan beslenir. Ana karakter, çocukken bu gölgeleri emen nadir bir varlıkla birleşir. Herkesin gölgesini içine çeker ama kendi gölgesi gittikçe büyür. Yıllar sonra, kendi gölgesi bir canavara dönüşmek üzereyken, karakter başka bir evrene geçiş yapar: burada insanlar gölgelerini dansla, yazıyla, duvarlara çizerek kontrol altına alır. O da kendi gölgesini yazıya dökmeye başlar — ve gölgesi küçülmeye, ışığa dönüşmeye başlar. Bu yolculukta, hem kendini hem başkalarını dönüştürür. Ama sonunda şunu fark eder: Gölge olmadan ışık olmazmış. Açıkçası ilk kitabım nasıl olacak hiç bilmiyorum ve kendi hayatımı anlatıyorum en azından değiştirerek umarım beğenirsiniz

Uyarı: Yaş farkı bulunmaktadır. Mat siyah kapaklı kitabın üzerinde kocaman, bordo harflerle tek bir kelime yazıyordu: “BAKİR.” Bu kitap, mafya ve çete dünyasında gizlice el değiştiren, genç kızları hedef alan karanlık bir rotaydı. Sayfaları arasında yalnızca seçilmiş olanların fotoğrafları vardı — yaşları 17 ile 20 arasında değişen kızlar... Her fotoğrafın üstü kırmızı bir çarpı işaretiyle çizilmişti. Onlar artık sadece birer isim değil, birer hedefti. Kitabın dördüncü sayfasında, üçüncü fotoğrafa gelindiğinde sayfa daha da kararıyordu. O fotoğraftaki kız: Eliz. Simsiyah, dümdüz saçları alnını kaplayan bir kakülle son buluyordu. Teninin solgunluğu, gözlerinin buz gibi keskinliğiyle daha da belirginleşiyordu. Ona bakan biri yalnızca bir yüz görmezdi; onun bakışlarında bir soğukluk, bir boşluk, bir tehdit gizliydi. Ve işte tam da bu yüzden, o karanlık dünyanın en gözü dönmüş adamları bile gözlerini onun fotoğrafından alamamıştı. Kitaba henüz yeni girmişti… Ailesi tarafından reddedilmiş, yalnızlığa terk edilmişti. Ve şimdi, karanlıkta pusuda bekleyen herkesin hedefiydi.

Serapis`in kanatları vardı, ama uçup gidemedi. Elaris ona bir beden verdi, ama ruhunu kabul etmedi. Solaria Lumis, Seraphis evreninin en parlak ışıklarından biriydi. Ta ki işlediği suç, onu sonsuz yalnızlığa mahkûm edene kadar… Elarise sürgün edildi. İnsanlar arasında görünmez bir gölge gibi dolaşıyor. Ne sesi duyuluyor, ne de varlığı hissediliyor. Ne Seraphise ait, ne de Elarise… O artık İpek Derin adıyla bu diyarda yaşamaya mahkûm. Ama kader, onu unutmamıştı. Çünkü bir kişi onu gördü. Kuzey Karaca. Onun gözleri, görünmeyeni gördü. Bütün Elaris İpek’i unuturken, Kuzey ona baktı ve onu gerçekten gördü. Bu nasıl mümkündü? Onun gibi sıradan biri, Seraphisin düşmüş meleğini nasıl fark edebilirdi? Bu bir tesadüf müydü, yoksa kaderin çok önceden yazdığı bir hikâyenin ilk satırları mıydı? Solarya’nın geçmişi sırrını korurken, Kuzey’in unuttuğu bir şey vardı. Ve bazı hatıralar, bir kez uyandığında asla sessiz kalmaz. Bir melek sürgün edildi. Bir adam onu gördü. Ve şimdi, mühürlenmiş bir kader uyanıyor. Bazı sürgünler ebedidir. Ve bazı karşılaşmalar, asla sadece bir tesadüf değildir.

Bu bir şiir kitabıdır