Vedasız gidişlerin elbet bir dönüşü var mıdır? Mersin’den Bitlis’e savcılık stajı için atanan, enerjisi bitmek bilmeyen ancak babası tarafından yarım bırakılmış bir kadın, Umay Yıldırım. Babasının istediği yolda ilerlerken yolu bir adamla kesişir. Kıdemli üsteğmen Turan Yılmaz herkesin saygı duyduğu ancak çekindiği bir adamdır. “Sen bana şişe mi fırlattın savcı yardımcısı?” “Çöpe fırlatacaktım, şansa size geldi kıdemli üsteğmen.” Vatan için her şey mübah mıdır? “Vatan için her şey mübah Turan" “Biliyorum vatan yüreklim” Aşk, görev ve vatana adanmış hayatlar. Ve aynı davanın farklı cephelerinde buluşan iki yürek. “Seni delirtmeyi seviyorum” “Sana deli olmayı seviyorum.” Güzelce edilemeyen vedalar tamamlanmak için gelecekte beklerler. “Bir başkasından sonra herkes gelebilir, ancak vatandan sonra hiç kimse.” Ancak hikaye bu kadar değil, çünkü Turan’dan Sonra. Aşktan daha güçlü duygular olduğunu, önce vatan demenin, hayatlarını bu uğurda feda edenlerin yazıldığı bir roman. “Bu kitapları bitirene kadar dönmüş olacağım Ötüken yüreklim” Ve ben o kitapların kapaklarını bile açmadım, çünkü o gelecekti. Turan bana dönecekti ama böyle bir sürprizle gelmesini beklemiyordum.

Çocuklar büyür ve değişirlerdi. Alışkanlıkları, yaşam tarzları yaşadıklarıyla şekillenir, birçok şey unutulmaya mahkum bırakılırdı. Peki ya çocukluk aşkları? Kalır mıydı sonsuza dek? Yoksa unutulurlar mıydı? Ölüme aşık bir kadını döndürebilir miydi hayata? İnandırabilir miydi tekrar sevileceğine? Yoksa yetmez miydi gücü hiçbirine? Öylece kayıp gider miydi sevdiğim ellerinden? Bazı visaller mahşere kalmıştı ancak masal devam edecekti geride kalanlarla...

Hayatın kaçıncı darbesiydi bu. İnsanlar hep acı, pişmanlık içinde mi yaşardı? Benim istediğim, hayal ettiğim yetişkinlik böyle değildi. Böyle olmamalıydı... Peki ya sen? Sana en ihtiyacım olduğu zamanda neredesin?

Geçmiş anıların arasında kalan ve sevdiği adamı kaybetmenin acısıni kalbinde taşıyan bir kadının çaresiz ve umutsuz hayatından.. Destan tam bir sabır..

Bütün dörtlükler im bana aiitir. Umarım beğenirsiniz, iyi okumalar hepinize :)

Beyaz ona acıyan, küçümseyici bakışları umursamadan, dudakarını aralayıp titrek ve ciliz bir sesle, "Söyle..." demişti babasına. Keskin bakışlarının hedefi olduğundaysa acı bir şekilde tebessüm etti. Bunu yapmak bile canını çok yakmıştı. Aciz biri gibi duramamaya çalışsa da içinde birbirine karışmış olan duygularla bu hiç mümkün olmamıştı. Ejder`in bakışlarının hedefi olmasıyla sol gözünden bir damla gözyaşı aktı. Sesi duyulmayacak kadar kısık çıkmıştı. Ama içinde barındırdığı duygular tüm odayı doldurucak büyüklükteydi. Tüm bakışlar üzerindeydi, onlara bakmadan tek bir kişiye bakmaya devam ederek konuştu. "Cevabını söyle" diye söyledi kirılgan bir sesle. Ne diyeceğini biliyordu ama yine de duymak istiyordu. Alışıktı hayal kırıklıklarına. Ama babasının bilmediği bir şey vardı. Ölmek baylmak gibi kısa vâdeli değildi! Ejder gözlerini sertçe kapattığında gözünden bir damla yaş firar etti. Maskenin altında görünmeyen o bir damla boynuna doğru yol çizdi. Fısıldar gibi, "Öldürün" dediği anda duyduğu çarpmanın tok sesiyle ekranı hemen kapattı. O kadar cesur bir değildi ki, bu manzaraya bakabilsin. Beyaz bacaklarının onu taşıyamaması sonucu sertçe yere çarpar. Hüngür hüngür ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Gözleri sızladı. Gözyaşları derisini yakarak yanağında uzun bir yol çizdi. Ama o tek bir ses bile çıkarmıyordu. O anda hissettiği burukluk ona ölüm duygusundan da ağır bir duyguyu tatdırmıştı. Arkasında bir enkaz brrakıp gitmişti Ejder. Yıkılmaz sanılan o binayı yıkıpda geçmişti...

Çocukken oynadığımız, güldüğümüz anıların sadece bir anı olup geçtiğini söyleseydiniz keşke... Geçmişe dönüp daha fazlası olmak için elimden geleni yapardım... (Kitabımızın konusu kesinlikle bana aittir bütün haklarım saklıdır! Keyifli okumalar)

Bazı aşklar sessizce başlar... ve asla bitmez. Zeno, geçmişin karanlığında kaybolmuş bir adam. Alda, zamanla yarışan ama kalbi ışıkla dolu bir kadın. Bir Venedik akşamında kesişen yolları, yalnızca bir tesadüf değil, kaderin fısıltısıdır. Bir şiir gibi başlayan hikâyeleri, hayatın en kırılgan anlarına dokunur. Kayıpların, suskunlukların ve fırtınaların içinden geçerken, aşkın yalnızca bir duygu değil; bir inanç, bir duruş, bir direniş olduğunu hatırlatır. Bu kitap, unutulmaz bir sevdanın izini sürerken, okurun kalbine sessizce dokunacak. "Bazı insanlar kısa kalır hayatta, ama sonsuzluk kadar iz bırakır."

Bir adam.. Sokağa düşmüş, kalbinden vazgeçmemiş. Frankowski her şeyini kaybetti, ama sesini asla Sokak lambalarının altında söylediği şarkılar, bir kadının gözlerinde yankı buldu: Mira. Bu, kalbi tükenirken bile şarkı söylemeye devam eden bir adamın son vedası. Ve belki de son duası: "Yarın Mira gelsin..."

Bir kadın vardı rüyalarımda.. gözlerinde çok eski bir fotoğrafın izleri vardı.Dudaklarının kıvrımında bir veda vardı.Veda ediyordu kadın.İnsan ,hiç kavuşmadan veda edebilir miydi?

Ateş kaya: Canım dediğim canımı aldı,yar bildiğim yara açtı ASme Sahra Şah: Coğrafya kaderdir denilirdi ama ben ailemin işlediği günahların kehanetiyle cezalandırıldım Aşkım uğruna bir zalime direnişimdir... Bahoz Peyman :Varsın en zalimi ben olayım ama Aşk zehirse içmeyede zalim olmayada varım... Not:Gerçek hayat hikâyeleri

Hani birini ilk gördüğümüzde o kişiye yabancı oluruz ya peki ya son görüşümüzde de bu durum böyle olabilirmi? Ben nazlı uysal bence her insanın hayatı hikayedir giriş gelişme sonuçtan oluşur Peki ya hayatınızda hiç giriş ve sonuç bölümünde aynı kelimeyi kullandığınız oldumu benim oldu onu ilk gördüğümde ona yabancı demiştim son görüşümde de öyle...

Kitabın eski ismi,Bir...İki...Üç. Yalnızlık mı yaralar insanı en çok yoksa koca bir şehrin ortasında, onlarca insan arasında yalnız hissetmek mi ? Ailesinden ayrılıp sokaklarda kardeşlerini buldu. Bir gün bir kadın geldi ve o sokaktaki çocukları buldu. Hani çoğ kişinin yol kenarlarında görüp geçtiği o çocuklara aile oldu. Hayat yine gülmedi onlara ama onlar güldü. En ufak güzel bir şeye gülümseyip ayakta durdular. Kayıplar verildi, derin yaralar alındı ama yıkmadı. Yeri geldi sevildiler yeri geldi istenmediler ama onlar yaşamaya devam ettiler. İlerde ne olur bilinmez ama bir gün pes etmeyi düşünürse, işte o gün son günüdür. Pınar Öztürk, zorlu yollardan geçip asker oldu. Çok çalıştı yüzbaşı oldu, bir adam gördü aşık oldu, yeri geldi hiç tanımadığı birinin ablası, kardeşi oldu. Hayat bu ya gün geldi aşkını kaybetti, gün geldi sevdiklerini. Yinede yaşamak ve savaşmak için büyük bir sebebi vardı, vatanı. .................... Ben Yüzbaşı Pınar Öztürk, bu vatan için canını verecek askerlerden biri. Kişi ve olaylar tamamen hayal ürünüdür.!!

“Bazı aşklar, zamanın ve mekanın ötesine geçer. Ne kadar uzak olursa olsun, ne kadar kopmuş olursa olsun, kalbin bir köşesinde hep yaşar. İşte o aşklardan biri de bizdik. Seninle geçen her an, bana öyle bir şey öğretti ki... Sevgiyi sadece hissedebilmekle kalmaz, aynı zamanda onu kaybetmenin acısını da içinde taşımak zorunda kalırsın...”

Adalet var mıydı gerçekten? Bir sorumsuzluktan dolayı insanın hayatı mahvolur muydu? Evet, bu insanoğlu değil miydi bu, her ne olsa yapardı, gözü dönerdi ama ama sonu ne olurdu? Elbet Bir gün sevdiğini kaybederdin. İşte ben her gün gökyüzüne bakarken artık bir toprağa bakıyordum, kim anlardı beni, sadece toprağın altında yatan benim canımdan bildiğim canım anlardı ama her şey çok geçti......

GİRİŞ Gitmek mi daha zordu? Yoksa kalmak mı? Fark eder miydi? İkisi de içinde bir veda taşımıyor muydu? İkisi de biraz buruk değil miydi sahi? Bıraktığın zamanki gibi, kalmak öyle kolay mıydı? Bazen bir mezar, bazense bir ayrılık değil miydi veda? Söylenmeyen son sözler, son bakışlar değil miydi? Son sarılış, son öpüş, son nefes, son koku... Veda Tek kelime, dört harf İçinde acı, keder, özlem, nefret ve kin. Belki en çok da aşk. Vedanın ne demek olduğunu sadece veda etmeyi bilenler bilirdi. Vedalar ancak güzel yürekleri acıtırdı. "Vedaların en güzeli sensin" "Ama vedalar halâ buruk." * "Vedalar gitmeyi gerektirmez." "Ama en güzel vedalar gitmekle başlıyorsa?" "Vedalar gitmeyi gerektirmez." "Ama en güzel vedalar gitmekle başlıyorsa?"GİRİŞ Gitmek mi daha zordu? Yoksa kalmak mı? Fark eder miydi? İkisi de içinde bir veda taşımıyor muydu? İkisi de biraz buruk değil miydi sahi? Bıraktığın zamanki gibi, kalmak öyle kolay mıydı? Bazen bir mezar, bazense bir ayrılık değil miydi veda? Söylenmeyen son sözler, son bakışlar değil miydi? Son sarılış, son öpüş, son nefes, son koku... Veda Tek kelime, dört harf İçinde acı, keder, özlem, nefret ve kin. Belki en çok da aşk. Vedanın ne demek olduğunu sadece veda etmeyi bilenler bilirdi. Vedalar ancak güzel yürekleri acıtırdı. "Vedaların en güzeli sensin" "Ama vedalar halâ buruk." * "Vedalar gitmeyi gerektirmez." "Ama en güzel vedalar gitmekle başlıyorsa?"

"bunu bana nasıl yaparsın...ben...ben sana güvenmiştim ben ilk defa birini köpek gibi sevdim ama sen...sen bana ihanet ettin ben...ben bunu hakedecek ne yaptım sana..." Dediğinde göz yaşlarım ardı ardına akıyordu durmuyolardı "ben...ben çok özür dilerim...yapmamlıydım çok...çok özür dilerim...bende seni sevdim...affet beni...özür dilerim..."

Gülüşüyle baharları getiren kadın, sonbaharda kaldım.. Gittin.. Ve solumda kaldın.. Ve soluğumda… Ve sonumda… Dudakları kıpırdamıyordu adamın ama gözleri haykırıyordu seni seviyorum diye… Yaktığım sigaraların dumanıyla öldürmeye çalıştım, içimde yaşattığım seni. Sen kalbimden kovulmadıkça Bu ayrılık hep eksik kalacak 👉 Sigara, acı ve küfür içerir. Kısa alıntı yapılmıştır. Şarkı önerisi de vardır.

Benim sorunumun geçmişle alakalı değil şuanımla alakalı. Kopamadığım geçmiş geleceği hayal etmeme engel oluyor. Geçmişim şuanıma çelme takıyor. Bana gelirsek eğer, Ben biraz imalat hatasıyım. Kelebek olmak için koza ördüğüm zaman karga olacağımı kimse düşünmezdi. Ben bile.. Hadi benim karga ruhumu merhaba deyin. "Beynimde yankılanıyor bir karganın sesi yoksa bu içimdeki ölünün habercisi mi?"

Ailesini, en yakın arkadaşının düğününde kaybetmiş bir Çerkez kızı. Piraye Vumar! Ağalığı bırakmış bir adam. Yusuf Agir Bozbey! "Töre kitabı değildir"

Bir İntikamın Can Yakan Hikayesi...

Aşktan umudunu yitirmeyenlerin hikayesi... (Basılı Eser)

AFFEDEMEDİĞİNİZ TÜM HERKESE İTHAFEN YAZILDI...

One shot hikaye

Okumak bir başkasının gözünden dünyaya bakmaktır. Denemelerimi okurken bu sefer de dünyaya benim gözümden bakmış olacaksınız. Düşüncelerimiz arasında benzerlikler ya da farklılıklar olacak, zaten güzel olan da herkesin birebir aynı olmaması. İyi okumalar