Eylül, Güzel Sanatlar Fakültesinde okuyan bir ressam adayıdır. Bir gün tüm cesaretini toplayıp yıllardır platonik olduğu, konservatuvar öğrencisi tüm okulun deyimiyle "Soğuk Atlas`a" yazar. Ama işler beklediği gibi gelişmez.

Mizgin Kalyoncu, şımarık ve prenses gibi yetiştirilmiş bir ressamdır. Gümüşhane`nin bir köyünde yaşamaktadır. Sıcak bir yaz gününde, festivalde horon teperken yanında oynamaya başlayıp kavga ettiği askerin, aslında küçükken evlenip Almanya`ya gitme sözü verdiği çocukluk arkadaşı olduğunu bilmemektedir. Ağır başlı Yüzbaşı Sadi Ilgaz ile patavatsız Mizgin`in atışmalı aşk hikayesini okumaya ne dersiniz?

Aşkın bir gün tanımadığı bir numaraya eğlencesine yazar, peki ya o kişi katiliyse?.. Bir katil kurbanına aşık olabilir miydi ki??

Bazen en sessiz görünen yerler, çok şey anlatır. Okyanus gibi... Dalgaların sessizliği, aslında boğulmuş çığlıkların yankısıdır. Derinlerinde biriken gözyaşlarını kimse görmez, ama her fırtına, susturulmuş acıların isyanıdır. Sessizlik bazen huzur değil, sadece kimsenin duymadığı bir çığlığın adıdır. Ben hep sessiz çığlıklarımın içinde boğuldum, öldüm. Kimse fark etmedi çığlıklarımı. Çünkü sessizdi, ölüm sessizliği vardı çığlıklarımda. Kimse bilmese de okyanuslarında bir sonu vardı, çok acımasız bir son. Sonsuz gibi görünürdüler, ama her dalgaları bir vedadır. Armin, her zaman kaçmıştı. Veda bile etmemişti, korkaktı. Armin için vedalar ölümdü, kaçmak ise emare. Emareleri severdi, çünkü hayatı emarelerden oluşurdu. Sevmediği tek şey; inkisarlardı. İnkisarlar ile büyümüş, kimse onu duymamıştı. Çünkü konuşmasına izin vermemiştiler. Sustu, Armin. Hep sustu... "Annen abini çok seviyordu, bunları demesi normal, konuşma Armin. Evlat acısı normal bir şey değil, anla onu Armin. Annen haklı, anneni anlamıyorsun, söyledikleri doğru Armin. Bir gün herkes gidecek, öğren Armin. Herkes senden nefret ediyor, kabullen Armin. Bugüne kadar kimse seni anlamadı, anlamayacaklarda, git Armin." "Hep sustun, söyle, değdi mi Armin?" Kafamı iki yana salladım. Kendi hıçkırıklarımda boğuluyordum. "Değmedi..." *ੈ✩‧₊˚༺♞༻*ੈ✩‧₊˚ "Canım..." Dediğimde sanki biraz daha canı acıdı. Yüzümü avuçlarının arasına alıp alnını alnıma yasladı. Gücüm kalmamış gibiydi. "Git." Diye fısıldadığımda kafasını iki yana salladı. "Git, lütfen." Dişlerini sıkıyordu, biliyordum, zordu. Ama gitmeliydi. "Gitmeyeceğim. Burada yanında kalacağım, Marsel." Hiddetle kafamı iki yana sallayınca kendine çekip sıkıca sarıldı. Ama ben sarılmadan aksine onu ittim... ve uçurumun tam ucuna doğru yürüdüm. "Yapma lan, yapma bunu bana!" "Duha, ben ve sen..." Kafamı iki yana salladım. "Olamayız, bunu iyi biliyorsun. Ben öleceğim, sen yaşayacaksın. Hayatı sana zehir edemem." Gözleri bir kuyu gibi derindi. Ve ben o kuyuya baktıkça ölmek istiyordum. "Armin," Yine adımı sadece ölümün eşiğindeyken söylüyordu. Ne zaman kendimi öldürmeye kalksam, onun için Armin oluyordum. "Adımı ölümle kirletiyorsun yine, yapma..." Konuşmasına izin vermedim. Uçurumun kenarına yaklaştıkça o da bana yaklaşıyordu. "Bu sefer yapma, söz; adını ölümle kirletmeyeceğim." Burukça gülümsedim. Kendimi geriye doğru bıraktım. Son duyduğum şey, Duha`nın acı haykırışıydı. Biz böyleydik, sürekli birbirini yaralayan iki kişi... Bu sonu ben yazmıştım. Bizi ise o bitirmişti...

Kalp çarpıntısı. İnsanın ilk kalp çarpıntısı unutulamaz ve sonsuz olur derler.  Sen benim ilk kalp çarpıntım, unutamadığım ve sonsuz aşkımsın. Ve bunu sen bile değiştiremezsin.

ünlü ressam abisi olduğunu idda ettiği birinden tehdit edilirse?

Elzem, çocukken kaybolduğu bir sokakta elini tutan gizemli bir çocukla karşılaşır. Yıllar sonra ressam olarak hayatına devam ederken rüyalarında sürekli aynı adamın yüzünü görmeye başlar. Fakat gerçek hayatla rüyalar arasında bir perde vardır: Sergide karşılaştığı bu adam, Azem, yıllar önce hayatına dokunmuş olsa da Elzem onu hiçbir şekilde hatırlamaz. Hafızasındaki boşluk, tanıdıklık ve yabancılık arasında büyüyen bir bağ yaratır. “Hatırlanmayan Yabancı” geçmişin sessiz izlerini, hafızanın oyunlarını ve unutulan bir karşılaşmanın kalpte yarattığı derin etkiyi keşfeden bir hikaye.

“Güvenin olmadığı bir dünyada, en büyük ihanetin nereden geleceğini asla bilemezsin.” Karmen, masumiyetini çoktan geride bırakmış, acımasız bir dünyanın tam ortasında büyümüştü. Hayatta kalmak, onun için artık yalnızca bir içgüdü değil, nefes almak kadar doğal bir zorunluluktu. Ancak hiçbir şey, beklenmedik bir şekilde üstlendiği liderlik rolüne onu hazırlamamıştı. Düşmanları, dostlarından daha çoktu. Sadakat ile ihanet arasındaki ince çizgide yürürken, verdiği her kararın bedelini hem kanla hem de kalbiyle ödemek zorundaydı. Gücün, yalnızlıkla birlikte geldiğini ise çok geçmeden öğrenecekti. Şimdi tek bir kuralı vardı: Kaybedecek hiçbir şeyi olmayan birinin önünde kimse duramaz.

“Bazen her şey göründüğü gibi değildir. Özellikle ruhsal sağlığı bozuk bir deliyseniz.”

Leya, Küçüklükten beri ailesinden gördüğü sevgi ve ilgisizlik, şiddet, çocuklar arasında dışlanma sonucunda birini çizmiştir. Ancak bu sadece bir çizim olarak kalmayacak, hayali arkadaşı olacaktır. Resim konusunda çok yetenekli olan Leya, gündüzleri portre çizip para kazanırken geceleri sokak sanatçılığı yapmaktadır. Ancak insanlar şikayetçilerdir ve gizli gizli yapar. Bir gün polise yakalanır ama yakalandığı polis hayali arkadaşının, Kuki`nin tıpa tıp aynısıdır. Hem fiziksel, hem mental. Ancak ikisi de birbirini tanımıyordur…

İki küle dönüşmüş kalp, birbirini bulursa ne olurdu? Küller aşkla tekrar alevlenir miydi? Yoksa gökyüzüne karışıp sonsuza dek kayıp mı olurlardı? Geçmişin yakasından kurtulmaya çalışan iki insan, bir bar sahnesinde bulmuşlardı birbirlerini. Herkese, her şeye, en çokta geçmişlerinin gölgelerine rağmen onlar için bir arada kalabilmek, bir arada olmayı seçmekten daha zor olacaktır. Sinan, içindeki müziği yıllar önce sevgilisiyle beraber gömmüş bir menajer Sena, sesini tablolarıyla duyurmak isteyen ama geçmişinde bıraktığı izlerden korktuğu için kabuğunu kıramayan bir ressam Beraber ya geçmişin yaralarını sarsacaklardı ya da yaktığı ateşte kül olup yanacaklardı

Her aşk kapıyı çalıp içeri buyur edilmez. Bazı aşklar, kapıyı kırarak, bazı aşklar balkondan içeri taş atarak girer. Onların aşkı bir taşın "tık" etmesiyle başladı. - 31/03/2024

Hayatı yalnızca resimden ibaret olan Görsel Sanatlar öğrencisi Kardelen Özdemir; aldığı nefesleri geçmişinden korumak için verdiği mücadeleden vazgeçtiğinde çocukluluğunu azat etmeye karar verdiği bir kış gecesi, başarılı intihar girişiminin, o gece sokağın köşesindeki ankesörlü telefondan yapılan ihbarla baltalanacağını da gözlerini tekrar açacağını da bilmiyordu. Bekaretini kaybetmiş bir ruh, gökyüzünde asılı kalmış. Nefretini, geçmişiyle harlayan küçük bir kızın boynuna dolanmış. Saflığın sembolü beyaz dolunay, o gece kana boyanmış. "Canının acısını yok saymak için salıncakta sallandığını hayal eden bir kız çocuğu tanıdım ben. Onu sevdim, onu var ettim; ondan nefret ettim, onu yok ettim." 07/08/2022 🌙

"Aşk ve mantık, yer altı ve yer üstü hepsi bir yumruk darbesi."

İnsanlar cennete uzak, cehenneme yakındı. Cehennemin Kıyısında yürüyorlardı. Her yalanlarıyla, her günahlarıyla. İnsanlar yer yüzünde şeytandan kaçardı, çünkü bilirdi ki şeytanın ve kötülüğün onlara verebileceği tek ışık ateşin ışığı olurdu. Cehennem yer altındaydı, azaplarla ve günahların bedelini ödemek zorunda olan insanlarla doluydu. İnsanlarda oradan korkuyordu, oradan kaçıyordu. Asıl garip olan ise insanların şeytandan kaçmasına rağmen sığındığının yine şeytan olmasıydı. Yer altı ve yer yüzü birbirine bağlandığında ise herkesin öncelikli korkusu oydu... Bu hikayenin bir gölgesi bir de avcısı vardı. İkisi de Şeytanın hizmetkarıydı, görevlerini yapmadıklarında herkesin korktuğu o ateşe girmiş, cehennem azabını tatmışlardı. Bu acıyı duyan ve hisseden yer yüzünde ki tek insan ise ben olmuştum. Onların yer altında yandığı ateşte, ben yer yüzünde yanıyordum.

"Aynı şey sana yapılıncaya kadar birine ne kadar zarar verdiğini asla anlamayacaksın!" Ölü diyarda hepimiz birer çiçektik, solması beklenilen. Birde ölüm çiçeği vardı bir daha hiç açmaması için dualar edilen. ❁ Resim sanatçısı olan Lavinia`nın hayatı bir sanat galerisinde kendisinine tıpatıp benzeyen bir kadın portresi görmesi ile değişmişti. Başka bir diyarın kapıları açılıp Lavinia`yı içine hapsettiğinde genç kadının hayatta kalmaktan başka çaresi yoktu. O lanetti, onun kanı lanetliydi.

Ünlü genç sanatçı/ressam bir gece ortadan kaybolur…. “Söylesene hüzün akan gözler nasıl bu kadar mükemmel güler” Buruk bir tebessüm ettim “Gözümde ki hüzün geçmişimdir, tebessümüm gelecek için” ……

"Sanma bir gün geçer bu karanlıklar gecenin ardında yine gece var" Necip Fazılın bu sözü sanki hayatımın merkezi gibiydi. Hep geçmesini ümit ettiğim karanlıklar şuan saklandığım bir sığınaktı bana. Küçük Firuze için karanlık bir kâbustu ama Firuze büyümüştü. Artık onu hiç bir karanlık korkutamazdı çünkü Firuze aydınlığını kaybedeli çok olmuştu

Mira Onat, öylesine katıldığı bir webtoon yarışmasından birincilik kazanacağını hayal dahi etmiyordu. Şimdi elinde, hakkında bildiği tek şey k-pop şarkıları olan Kore`ye bir bilet vardı. Genç kız, elindeki biletin onu sadece yabancı bir ülkeye değil, aynı zamanda kaderine de götüreceğinden henüz habersizdi. *** Demian Park, Itewon sokaklarından birinde karşılaştığı genç kıza, daha ilk gördüğü andan beri henüz adını koyamadığı duygular besliyordu. Peki ya gerçek aşk, gerçekten tüm engelleri aşabilir miydi? *** İki farklı kültürden olan gencin, saf ve nahif aşk hikayesini okumaya hazır mısın?

Bazı insanlar evsizken size yuva olur.

Benim hayatım sen varken özgürlüğe kavuşurdu. Sensiz geçirdiğim her saniye benim için cehennemin feryadıydı. "Lontano isimli farklı bir kitap bulunmamaktadır, bu isim sadece bana aittir. Emeğime saygı duyarsanız sevinirim." Ship kitabı değildir.

§ Çocukluğunu yetimhanede geçiren Balkız, yetimhane müdiresinden gördüğü kötü psikolojik işkencelerin ardından bir aile tarafından evlatlık edinilerek kurtulur. Kurtulduğunu sandığı yerde bıraktığı bir grup arkadaşının hasretiyle büyür. Büyüdüğü köşkte onu bekleyen sırlardan habersizdir.🌼 §

Şöhretin gölgesinde kaybolmuş genç bir ressam, Adrien Solé… Sergiler, alkışlar, sahte gülümsemelerle örülmüş bir hayatın tam ortasında, fırçasını bir boşluğa uzatırken aslında kendi ruhuna dokunamadığını fark eder. Aynı çizgiler, aynı renkler, aynı yüzler… Sanatı artık toplumun beklentilerini karşılayan bir kalıptan ibarettir. Ta ki bir gün her şeyi geride bırakana kadar. İsmini, kimliğini ve geçmişini unutup, uzak bir köyde yeniden doğmak ister. Ama kaderin ince fırça darbeleriyle çizdiği yeni hayat, hiç tahmin etmediği şekilde gelişir. Bir kırmızı elma, bir yabancı gülümseme ve bir çocuğun aç gözleri… Her biri Adrien’in içindeki gerçek sanatçıyı uyandırır.

"Güven, bir ilişkide atılan ilk adımdır; yoksa yürümek imkansız olur." Tanınmış bir ressam olan, ayrıca mükemmel bir Cumhuriyet Savcısı olan Füsun Ulu, yılda bir resimlerini tanıtmak için düzenlediği sanat galerisinde bir adamla tanışır. Adamla biraz vakit geçirdikten sonra adamın çocukken aşık olduğu çocuk olduğunu farkeder. Fakat aralarında güvenle ilgili kocaman bir yarık vardır; yalan.