Beril yerdeydi. Beril kanlar içindeydi. Beril ölmüş müydü? Üçlü koltuğun hemen önünde sırtüstü uzanıyordu yerde. Saçları birbirine karışmış, her zamankinden daha koyu görünüyordu. Sanki kanlar kurumuş da keçeleştirmişti saçlarını. Yüzünün kenarından dökülen saçlarının bir kısmı omuzlarında bir kısmı yerdeki kan birikintisinin içindeydi. Ne zamandır orada öylece yatıyordu kanatsız melekler gibi? Bir kolu salonun kapısına doğru uzanmıştı, bana doğru, diğer kolu ise karnındaydı. Her yer kandı. Gözümün görebildiği her yer, alabildiğine kandı. Ona bakarken sanki ruhum bedenimden ayrılmış gibi kendimi izliyordum bir yandan da. Elim yüreğimde karşıma bakakalmışken bir anda dizlerim beni taşımayı bıraktı. Düşmemle beraber tok bir ses duyuldu. Eve geldiğimden beri kulaklarıma dolan ilk ses bu olmuştu. Dizlerimin acısı değildi beni kendime getiren, duyduğum bu sesti. Tekrar ayağa kalkacak gücü bulamadım ama sürünerek Beril`e yaklaştım. Kendime gelmem lazımdı, ambulansı aramam lazımdı. Yaşaması lazımdı. Titreyen ellerimle nabzını bulmak için boynuna doğru daha da yaklaştım. Kan kokusu iyice arttı. Öğürdüm. Kendimden tiksindim sonra böyle bir durumda bunu yapabildiğim için ama elimde değildi. Hayır, kan değildi beni iğrendiren, bunun Beril`e ait olmasıydı. Bu olduğu durumdu. Ona hiç yakışmazdı hareketsiz kalmak. Kanlar içinde hareketsiz kalmak hem de. Elim boynuna değdi. Parmaklarımın uçlarındaki teni soğuk geldi. "Hayır! Hayır!" Hareket eden bir şey yoktu. "Hayır, Allah`ım yalvarırım hayır!" Burnuna uzattım elimi, minik bir nefes parçası dilendim. "Allah`ım, lütfen?" Yaşlar akıyordu artık gözlerimden. Gözyaşının tenime değmediği bir santim yer kalmamıştı. Artık çenemden yere doğru damlamaya başlamıştı. O saniyede bir damlanın kayıp yere düşüşünü gördüm. Kan birikintisinin içine doğru süzüldü. Kıpkırmızı kanın gözyaşlarımla seyrelmesini izledim. Kırmızı renk bir ton açıldı. Birkaç saat önce tuvali seyreltmem gözlerimin önüne geldi. Kırmızı renkler ile Beril`i resmedişimi hatırladım. Bende onu böyle çizmiştim sanki. Kıpkırmızı, gözleri kapalı, güzeller güzeli Beril. Kaderin cilvesi miydi bu? Sinirli bir kahkaha doldu kulağıma. Benim sesim miydi, gülmüş müydüm? Utanmaz diye düşündüm. Bir kez daha güldüm sonra galiba. Sesler duyuyordum. Ağlama sesi miydi, gülme sesi miydi? Sonra yine ağlamaya başladım. İçim dışıma çıkana kadar, ciğerim delinene kadar ağladım. Beril ölmüştü. Yıllarımı paylaştığım dostum ölmüştü.

Hayatı yalnızca resimden ibaret olan Görsel Sanatlar öğrencisi Kardelen Özdemir; aldığı nefesleri geçmişinden korumak için verdiği mücadeleden vazgeçtiğinde çocukluluğunu azat etmeye karar verdiği bir kış gecesi, başarılı intihar girişiminin, o gece sokağın köşesindeki ankesörlü telefondan yapılan ihbarla baltalanacağını da gözlerini tekrar açacağını da bilmiyordu. Bekaretini kaybetmiş bir ruh, gökyüzünde asılı kalmış. Nefretini, geçmişiyle harlayan küçük bir kızın boynuna dolanmış. Saflığın sembolü beyaz dolunay, o gece kana boyanmış. "Canının acısını yok saymak için salıncakta sallandığını hayal eden bir kız çocuğu tanıdım ben. Onu sevdim, onu var ettim; ondan nefret ettim, onu yok ettim." 07/08/2022 🌙

Her aşk kapıyı çalıp içeri buyur edilmez. Bazı aşklar, kapıyı kırarak, bazı aşklar balkondan içeri taş atarak girer. Onların aşkı bir taşın "tık" etmesiyle başladı. - 31/03/2024

"Sanma bir gün geçer bu karanlıklar gecenin ardında yine gece var" Necip Fazılın bu sözü sanki hayatımın merkezi gibiydi. Hep geçmesini ümit ettiğim karanlıklar şuan saklandığım bir sığınaktı bana. Küçük Firuze için karanlık bir kâbustu ama Firuze büyümüştü. Artık onu hiç bir karanlık korkutamazdı çünkü Firuze aydınlığını kaybedeli çok olmuştu

Bir ressam ve bir fotoğrafçının sonbaharın ortalarında yağmurlu bir gün yaşadığı kaza sonrası paylaştıkları ortak hatıralar, hisler ve korkular. "Seni tanıyor muyum?"

"Aşk ve mantık, yer altı ve yer üstü hepsi bir yumruk darbesi."

İnsanlar cennete uzak, cehenneme yakındı. Cehennemin Kıyısında yürüyorlardı. Her yalanlarıyla, her günahlarıyla. İnsanlar yer yüzünde şeytandan kaçardı, çünkü bilirdi ki şeytanın ve kötülüğün onlara verebileceği tek ışık ateşin ışığı olurdu. Cehennem yer altındaydı, azaplarla ve günahların bedelini ödemek zorunda olan insanlarla doluydu. İnsanlarda oradan korkuyordu, oradan kaçıyordu. Asıl garip olan ise insanların şeytandan kaçmasına rağmen sığındığının yine şeytan olmasıydı. Yer altı ve yer yüzü birbirine bağlandığında ise herkesin öncelikli korkusu oydu... Bu hikayenin bir gölgesi bir de avcısı vardı. İkisi de Şeytanın hizmetkarıydı, görevlerini yapmadıklarında herkesin korktuğu o ateşe girmiş, cehennem azabını tatmışlardı. Bu acıyı duyan ve hisseden yer yüzünde ki tek insan ise ben olmuştum. Onların yer altında yandığı ateşte, ben yer yüzünde yanıyordum.

Belki de asla bir numarası olmayacaktım. Bana hiçbir zaman aşık olmayacaktı. Beni sevdiğini bile tam anlayamıyordum ama onun yanında olmak için inanılmaz bir çaba gösteriyordum. İdeal bir insan değildi. Dengesiz, ruh hali bozuk, ne dediğini bilmeyen şizofrenik bir kişiliği vardı. Benim en güzel tablom, tuvaldeki en güzel rengim, kitabımdaki en güzel karakterimdi. Filmimin başlangıcı değildi ama sonuydu. En güzel melodim, en güzel notamdı. Bana göreydi, benim içindi. Ona bağlanmak istemezken, tuzağa düşürülmüş yunuslar gibi ağlıyordum. O benim Gökyüzüm, Denizimdi... Bana aşık olmamasına dayanabilirdim ama bir başkasını sevmesine katlanamazdım.

"Aynı şey sana yapılıncaya kadar birine ne kadar zarar verdiğini asla anlamayacaksın!" Ölü diyarda hepimiz birer çiçektik, solması beklenilen. Birde ölüm çiçeği vardı bir daha hiç açmaması için dualar edilen. ❁ Resim sanatçısı olan Lavinia`nın hayatı bir sanat galerisinde kendisinine tıpatıp benzeyen bir kadın portresi görmesi ile değişmişti. Başka bir diyarın kapıları açılıp Lavinia`yı içine hapsettiğinde genç kadının hayatta kalmaktan başka çaresi yoktu. O lanetti, onun kanı lanetliydi.

Çocukluğundan beri çizimle uğraşan parla ve onun tablolarına aşık olan Cihangir.

Mira Onat, öylesine katıldığı bir webtoon yarışmasından birincilik kazanacağını hayal dahi etmiyordu. Şimdi elinde, hakkında bildiği tek şey k-pop şarkıları olan Kore`ye bir bilet vardı. Genç kız, elindeki biletin onu sadece yabancı bir ülkeye değil, aynı zamanda kaderine de götüreceğinden henüz habersizdi. *** Demian Park, Itewon sokaklarından birinde karşılaştığı genç kıza, daha ilk gördüğü andan beri henüz adını koyamadığı duygular besliyordu. Peki ya gerçek aşk, gerçekten tüm engelleri aşabilir miydi? *** İki farklı kültürden olan gencin, saf ve nahif aşk hikayesini okumaya hazır mısın?

Bazı insanlar evsizken size yuva olur.

Benim hayatım sen varken özgürlüğe kavuşurdu. Sensiz geçirdiğim her saniye benim için cehennemin feryadıydı. "Lontano isimli farklı bir kitap bulunmamaktadır, bu isim sadece bana aittir. Emeğime saygı duyarsanız sevinirim." Ship kitabı değildir.

Şöhretin gölgesinde kaybolmuş genç bir ressam, Adrien Solé… Sergiler, alkışlar, sahte gülümsemelerle örülmüş bir hayatın tam ortasında, fırçasını bir boşluğa uzatırken aslında kendi ruhuna dokunamadığını fark eder. Aynı çizgiler, aynı renkler, aynı yüzler… Sanatı artık toplumun beklentilerini karşılayan bir kalıptan ibarettir. Ta ki bir gün her şeyi geride bırakana kadar. İsmini, kimliğini ve geçmişini unutup, uzak bir köyde yeniden doğmak ister. Ama kaderin ince fırça darbeleriyle çizdiği yeni hayat, hiç tahmin etmediği şekilde gelişir. Bir kırmızı elma, bir yabancı gülümseme ve bir çocuğun aç gözleri… Her biri Adrien’in içindeki gerçek sanatçıyı uyandırır.