Huzur ancak gökyüzündeydi ama biz sadece yer yüzündeyiz ☆ William Shakespeare

Ölüm onları bir araya getirmişti. Aralarında koca bir mezar varken mutlu olamazlardı.

Her sabah,evet neredeyse her sabah saat sekizi beş kala dükkanın önünde belirirdi bu kara gölge. Uzun boylu,sert bakışlı ve sessiz bir ruhtu. Sadece siyah güller alır ve parasını tezgâha bırakıp,tek bir kelime etmeden çıkıp giderdi. İki hafta öncesine kadar bir ismi bile yoktu aslında. Şimdilerde ise onun gölgesini veya suskun cüsseli vücudunu dükkanın önünde görsem,Siyah Gül Adamı diye geçirirdim içimden. Evet,ona bu ismi takmıştım sessiz ve suskun olan Siyah Gül Adamı.

Afel 16 yaşında bir kızdır 16. doğum gününden sonra kendisinde bir hastalık belirir tabii bu hastalık ona bir özel güç olarak geri döner bu aşk hikayesini kesintisiz okumak isteyeceksiniz.

“Bilmediğim bir şeyin içerisindeyim ve ne yapacağım bilmiyorum?” dedim. “Bu bir oyun ama arkanda biz varız.” “Bu ne biçim bir oyun?” dedim sesim ağlamaklı çıkarken. Alpay bana daha çok yaklaştı ve kulağıma eğildi. “Bu bir oyun ve sen merkezdesin. Yalanlar ve gerçekler var. Herkes yalanlara koşarken biz gerçekleri seçtik. Biz aynı taraftayız, seni ve kardeşini koruyacağıma söz veriyorum Aksel.” dedi. O an ona inanmak belki de güvenmek istedim. Zorla dahil edildiğim bu oyunda ne olacağını bilmediğim bir şeydeydim ve sonu belli değildi. O an bu yabancı adama güvenmek belki de sığınmak istedim. Doğdum. Yaşadım. Aile kurdum. Acı çektim ve kaybettim. Bana biçilen son her zaman buydu. Ve her zaman kurduğum ailemi kaybetmekle cezalandırılıyordum.

Kemancı, oturduğu mahallede her gün iş çıkışı keman çalmaktadır. Ondan şarkılar çalmasını isteyen bir kız vardır. Her ikisinin hayatı da birbirlerinin hayatlarına çok benzemektedir. Zaman geçtikçe birbirlerine karşı duygular hissetmeye başlarlar. Ancak önlerinde mutluluklarını engelleyecek insanlar vardır.

Eşsiz bir müziğe sahip inzivaya çekilmiş yaşlı bir adam, her ne kadar canı gönülden müziğini çalmak istese de yedi notadan fazlasını çalamaz. Müzik güzelliği ile doğayı değiştirme gücüne sahip olduğundan dolayı onu çalmaktan kaçınır. Son bir kez müziğini sonuna kadar dinlemek isteyen bu yaşlı adamın hikayesidir.

Yaşarken, hayatın size sürekli şaka yaptığını zannettiğiniz bir çeşit simülasyonun içerisinde bulursunuz kendinizi. Benim yaşadıklarım ise, reddemeyeceğim, beni nefessiz bırakacak, hatta hafızamı kaybetmeyi bile feda edeceğim kadar gerçekti. Ben 8 yaşımdayken büyümüştüm. Ben henüz 8 yaşımdayken, çocukluğumu annemin ardında bıraktığı haykırışlarının arasına gömmüştüm. Ben belki de hiç çocuk olmamıştım. Çünkü hayat böyledir. Hayat, ince bir ipin üzerinde yapılan bir akrobasi gösterisi gibidir bence. Güvensiz, tehlikeli, etraftan duyulan, akıl almaz fısıltılar. Silah sesi, siren sesleri, küçük adımlarla annemin başucuna gidişim ve dışarıdan çarpılıp kapatılan kapı... Ellerime annemden bulaşan kırmızı bir boya. Kan değil, kan olmaması gerek. Kan... değil. ♡ "Zihnimdeki sesleri susturmak için kendi gürültümü yarattım."

Sarhoş olmak için kırmızı, sıcak bir şarap gerekmezdi, kendisi yeterliydi. Burası onun kendine ait mabediydi. Müzik kokan bedeni, gece saçlı kadının, bir meleği andıran yüzünün eviydi. Koca sema tanıklık etti onların bu naif aşklarına. Zarif ruhlu, sadıkça seven bedenlerin adına.

Başkarakter Opia, zorlu bir geçmişin ve eski rekabetlerin gölgesinde, kemanıyla kendi yerini bulmaya çalışırken karmaşık ilişkiler kuruyor. Özellikle müzik okulundaki diğer öğrencilerle arasında oluşan rekabet, müzikal yeteneklerin yanı sıra karakterlerin içsel çatışmalarını da gözler önüne seriyor. Opia`nın, geçmişte yaşadığı zorluklar ve kişisel hırsları, hem arkadaşlıklarını hem de müzikteki yolculuğunu derinden etkiliyor. Özellikle, Opia’nın Amor’la rekabeti ve eski acıların yeniden su yüzüne çıkması hikayeye gerilim katıyor. Hikaye, müzik aracılığıyla kendini ifade etme, kendini kanıtlama ve kişisel gelişim gibi temaları işlerken, karakterlerin geçmişlerinden gelen yaralar ve arzuları da içsel bir mücadele olarak ön plana çıkıyor.

Çekilen her silahın bedeli vardı, içilen her şarabın ise bir günahı. Mevsimler gelip geçer anıların izi kalır o mevsimde. Her masumun göründüğü kadar masum olmadığı, unutulmaya yüz tutmuş kimlerde saklıydı her bir duygunun zerresi ancak her şey kitaplarda olduğu gibi mutlu son ile bitmezdi. Yıkımlar vardı bu ülkede biz ise dönüm noktaları ile değil mecburiyetten karşı karşıya gelmiştik bu hikayede mutlu son yoktu çünkü birimiz masum olmaktan çıkalı çok olmuş diğeri ise yalanla sakladığı gerçeğine devam etmek zorundaydı.

Notalar belli bir melodiyi oluşturmak için vardır. Her nota bir anı her şarkı ise bir hayattır. Her hayatın ise bir bitişi vardır. Şarkısının büyük bir kısmı uyumsuz ve kötü olan Dora Karcı müzik odasına girer ve yerde yatan biri görür fakat onun şarkısını kötü kaderini düzeltecek kişi olduğunu bilmiyordur...