Yemeğinden çıkan şeyle restorantın sahibine hesap sormak için yazan Defne altınulak bir anda kendisini uluslararası tehlikeli bir mafyayı bitirmek için polislerle çalışmaya başlar... Nerden bile bilirdiki hayatının anlamını bulacağını Komiser & kız aşkı ...

Anaïs Lara Saruhan, tehlikeyi göze alarak gerçeğin peşinden giden tutkulu bir muhabir. Fransız-Türk melez kimliğiyle, hem zarif hem inatçı; olayın ortasında bile geri adım atmayan biri. En yakınındaki kameraman Tolga’yla birlikte, her haberde sınırları zorluyorlar. Ama yoluna sert, kuralcı ve gizemli bir adam çıkıyor: Komiser Ilgar Karabey. Her karşılaşmaları bir çatışma gibi başlasa da, aralarında tarifi zor bir elektrik dolaşıyor. Gerçeklerle duygular arasında ince bir çizgide ilerleyen bu hikâyede, en derin sırlar bile kameraya sığmayacak kadar büyük.

Bir yalanın kaç rengi olur? Beyaz bazen masumiyetimi gizlediğim temizlik. Siyah ruhumdan sızan hazzın kokusu. Kırmızı en sevdiğim renk. Mavi bazı hayalleri oraya asıp sallandırdığım gökyüzümdü. Sarı kaçtığım gölgelerin içinde sığındığım tek aydınlık nokta. Yeşil onlara görmek istediklerini yansıttığım yansımam. Pembe dudaklarımdaki gülümsememin tonu. Kahverengi ise saçlarıma verdiğim isim fakat göremedikleri tarafımdı. Hangi rengim eksik? Bütün boyalarımı kullanırken dikkat et sende boyanma.

1992-1993 Hakkâri, Kuzey Irak "Hiçbir acı, beklemek kadar acı değildir. Kurt yalnızlığına düştüğün zaman bil ki artık kendinde de değilsindir..." ~ Yüzbaşı Selçuk Acar Gerçekler acıdır. Lakin bu hikâyenin gerçeği nedir? Gerçeğin ne olduğunu bilmeden acıyı nasıl tadabilirsin ki? O zaman gel benimle! O zamanın yalnızlığını gel benim içimde gör ve hisset! Ana yok, baba yok, kardeş yok! Yalnızca sen ve kurtarılmayı bekleyen ruhlar var. Boş bedenlerin arasına sıkıştırılmış ve onca insanın arasında yalnızlığa mahkûm edilmiş ruhları gör! Ölüme bir nefes kadar yakın, yaşamaya ise ulaşılamayacak kadar uzak bedenlerin içine hapsolmuş ruhlarla tanışmaya hazır mısın? O zaman acılara dayanmaya hazır ol. Bu bilindik bir acı olmayacak. Çaresiz ve yapayalnız bırakılanların acısı... İsimsizlerin... Yapayalnız bir karakol, yapayalnız bir sürü çaresizce yardım bekleyen insan, çaresiz bir komutan, çaresiz bir sürü çocuk... Çığlık sesleri, imdat çağrıları, bir askerin silah arkadaşı için feryatları, ilk görevinde şehit olan bir asker ve tahmininden daha fazlası... Onların bir adı ya da sıfatı yok. Sadece şu cümle ile anlatılır bu hikâye: Hakkâri, yolun sonu...

Feza Alaca, Hakkari`ye atanmış genç bir öğretmendi. " Bir öğretmenin silahı olmaz, bilgisi olur. Onu da genç zihinlere ekeriz koskoca bir nesil olur."

Boş bir beyin, tanımadığı insanlar, koştuğu yollar ve daha nicesi... O nasıl mafyanın birisine bulaşmış olabilirdi ki? Peki ya polislerle ne alâkası vardı? O kimdi? Sen kimdin? [Kapak tasarımı kendi şahsıma aittir.]

Sinirle kaşlarımı çatıp ellerimi ondan çekmeye çalıştım“Ya beyefendi anlamıyor musunuz yanlış kişiyi tutukluyorsunuz!"dedim.Karşımdaki polis alayla sırıtıp ellerime kelepçeyi geçirdi.“Aynen bende yanlış kişiyim aslında,"dedi ellerime takılan kelepçeye sinirle bakıp beni yönlendirdikleri arabaya doğru yürürken“Yanlış kişi komutanım."dedim köşedeki polislerle konuşan adama oda beni çok takmadı zaten kaderime kabullenip omuzlarımı düşürerek arabaya oturdum.Yanlıs yer komutanım!

Her şey telefonlarımızın karışmasıyla başladı... Telefonumun komiserle karışması beklenmedik bir şeydi ama daha beklenmedik olan şey o komiserin bizim mahalleye taşınmasıydı.

Hepimizin farklı hayatları farklı yaşamları vardı ama tek bir ortak noktamız vardı "Vatan" evet hepimizin tek ortak noktası. Hepimiz hayatımızın bir kısmından verdiğimiz tek ortak noktamız. Evli olanlarımız çocuğunun doğum günününe ya da eşinin doğumuna yetişemesede `Vatan Sağ olsun yeter` dediği ortak noktamız.

Ana karakterimiz Alev Lavinia Alemdar başı beladan çıkmaz birazcik küfürbaz biri ailesinden sadece abisi ve kuzeniyle görüşüyor. Yayıncı ve 6 kişilik arkadaş grubu var