"Birbirimizi kurtaramadığımız her anda biraz daha öldürdük." Psikiyatrist Mihra Aksa Erguvan, mesleğine tutkuyla bağlı, sakin ve kontrollü bir kadındır. Ancak üç aydır seanslarına düzenli olarak gelen genç danışanı Kübra Yılmaz, bir sabah ormanın derinliklerinde cansız bulunur. Bu ölüm, sadece bir vakayı değil, Mihra`nın hayatındaki en kırılgan dengeleri de paramparça eder. Olayın başına atanan Savcı Vural Sipahi, doğruların peşinde inatla yürüyen bir adamdır. Adalet onun için bir inançtır. Fakat bu dava, onu geçmişin tozlu sayfalarına, çocukluğunun karanlık sokaklarına sürükleyecektir. Çünkü kader, yıllar önce yolları ayrılan iki insanı; Mihra ve Vural`ı yeniden karşı karşıya getirir.

"Sayısız yıldız şahit. Seni seviyorum, Güneş. Seni seviyorum."

Gökyüzünün en büyük çelişkisi… Bir yanda, karanlıktan korkan ama ışık saçmaya mecbur hisseden Güneş; geçmişin gölgelerinden kaçarken, parladıkça kendi yarasını gizlemeye çalışan. Diğer yanda, ışığını kaybetmiş Ay; yüklerin ağırlığı altında gençliğini tüketmiş, sessiz gecelerde yalnızca başkalarının varlığıyla parlayabilen. Biri ışığını kaybetmenin acısıyla boğuşurken, diğeri ışığının yükünü taşımaktan yorulmuştu. İki yaralı kalp, iki farklı yol… Biri güçlü görünmek için ışığını zorla yayar, diğeri hayata küsmüşçesine kendi karanlığına saklanır. Ama aynı gökyüzünün mahkûmları olarak, aynı hikâyede buluşmaktan kaçamazlar. Çünkü bazı yollar, ne kadar farklı görünse de aynı noktada kesişmeye mahkûmdur. Kader, bazen en sert fırtınaları aynı gökyüzünde toplar; bazen de iki uzak ışığı, tek bir çizgide karşı karşıya getirir. Ve işte o anda, gölge ile ışığın sınırı silinir, hangi tarafın diğerini aydınlattığı belirsizleşir. Birbirlerine benzemeyen ama birbirlerinin eksikliğini taşıyan bu iki ruh, aynı sorunun cevabını ararken kendilerini hiç beklemedikleri bir yolculuğun içinde bulurlar: Karanlıkla yüzleşmek mi daha zordur, yoksa ışığı taşımak mı? Ve gökyüzünde ayrı duran bu iki ışık, yeryüzünde birbirinin eksikliğini tamamlamaya başlar. Ama bu tamamlanış, bir iyileşme mi getirecektir, yoksa yeni yaralar mı açacaktır? Çünkü cevaplanması gereken bir çok soru vardır: Ay mı Güneş’ten güç alır, yoksa Güneş mi Ay’ın saklı kalan karanlığını aydınlatır? Ya biri ışığını kaybederken diğeri kendi ışığından korkuyorsa… O zaman gerçek aydınlık nerede saklıdır? -İTHAFTIR- "Ne gündüzdün, ne gece. Ne tamamen vardın, ne de yok. Ama kalbimin en sessiz yerinde hep sen vardın. Seni hiç tanımadan tanıdım, görmeden bildim. Bu kitabı, bir rüya kadar gerçek, bir dua kadar saf olan o hissin sahibine armağan ediyorum..."

“Nefes almak bile ölüme sürükleyecekse neden saklanıyorsun? Uyuduğun rüyadan uyan. Gökyüzüne bak. Yaşamak, ölmek demektir; ne kadar yaşarsan o kadar ölürsün. Kafan karışıyorsa henüz yeterince ölmemişsindir. Mutlu ölümler…”

Karga ile kelebeğin aşkını bilir misiniz? Bir gün kelebek, kurumuş yaprakların ve yağmurun uyumunu dinlerken, bir damlayı fark edemedi. Damlanın çarpmasıyla yere düşmeye başladı. O acı dolu anda, bir yağmur damlası değil, sıcak bir dokunuş hissetti. Karanlık ama huzurlu bir yuvayı andıran yere konduğunu fark etti. Hayatını kurtaran bir kargaydı. O an, imkânsız olan gerçekleşti: Kelebek ile Karga aşık oldular. Karga kanatlarında saklı şiirleri okudu ona usulca, kelebek ise renklerindeki melodileri dinletti. Kelebek, karganın kanatlarının arasında bir ömür yaşayabileceğini düşündü. Oysa karga, her geçen saniyenin kelebeği ondan çalacağını biliyordu ve korkuyordu. Yine de en kısa zamanda en çok şeyi onlar anlattılar. Kelebek, "Bir ömür seveceğim seni," diye söz verdi. Bilmiyordu ki, onun bir ömrü karganın sadece saniyelerine denkti. Karga güldü ve "Ben de kalan yüz elli yıl sana aşık kalacağım," dedi. Sözünü tuttu kelebek, kargayı bir ömür sevdi. Karga ise onun yokluğunun acısını yüreğinde taşıdı. Hissettiği acıdan daha acısı var mıydı dünyada? Yüz elli yıl boyunca aşkını kanatlarının altında sakladı, ta ki kendi günü gelip toprağa karışana dek.

İki masum can... Birbirlerine karşı hissettikleri duygular, onların temelini asıl atanlardı. Müziğe ve çiceklere olan tutkusuyla kendini daha çok geliştiren Aras`ın Sümeyye`si... Bu sevdanın sonu hep en güzelini hak ediyordu. Öyle de oldu. Karakterlerin mizahıyla, derin duyguları bir hizada ilerlerken geçmişin sırları çözülmemek üzere kapatılmıştı. Aynı hayatı farklı şekillerle yaşayan bu iki can, sonunda birbirlerini bulduklarında karşı konulmaz bir sevda ile birlikteydiler. Bazen dram, bazen romantizim ama genellikle mizah anlayışıyla sürüklenen bu kitapta genel olarak beşinci bölüm ve sonrasında asıl mizahı konu alır. Sümeyye`nin Aras`a olan sevdası dillere destandı. Kızıl saçlarıyla ve yeşil gözleriyle muazzam bir güzelliğe sahipken, Aras`ın kumral saçları ve kestane balı gözleriyle bileman yakışıklılığıyla boyuyla posuyla...

sene 2050 ülke yönetimi artık ikiye ayrılmış durumda. Ülkeyi artık Güney ve Kuzey Krallıkları yönetmekte. krallıkları yöneten kardeşlerin birbirine düşman olması durumunda birbirlerini alt etmek için çıkarttıkları virüs bütün dünyaya yayılmış durumda. ve virüs ile baş etmek için her iki krallıkta bir elçi görevlendirdi. Sergi KARA ve Göktürk BARLAS. Ülkeleri için çalışan iki bilim insanının bütün dünyaya ve aralarında ki duygulara açtıkları savaşın hikayesi. Bol aksiyon ve maceraya hazır olun.

Yağmur, neşesi ve nazik ruhuyla çevresine ışık saçan bir genç kızdır, ancak lösemiyle savaşmaktadır. Tek dileği, acısız ve huzurlu bir şekilde hayatını tamamlamaktır. Ege ise kendi karanlığında kaybolmuş, intihar düşünceleriyle boğuşan genç bir adamdır. Hayatları tesadüf eseri keşişir.

Bu hikaye bir kahkaha ile başlamıştı; bir anın içinde saklı kalan sonsuzluk... Payiz Karaca, elleriyle şekillendirdiği taşlara hayat verirken, kendi bedeninin yavaş yavaş sessizliğe gömüldüğünü fark edemiyordu. İlker Demirkan, onu izlerken zamanın akışını unuttu; çünkü onun için zaman, Payiz`in gözlerindeki umut ve saklı hüzünle duruyordu. Bu hikaye, aşkın en narin halini anlatıyor; suskunluğun, fedakarlığın ve kayıpların iç içe geçtiği bir zamanda, iki ruhun bir arada kalma mücadelesini... "Zamanın İçinde Donmak" zamanın acımasızca durduğu anlarda bile sevmenin ve yaşamanın mümkün olduğunu fısıldayan, kalbe dokunan bir yolculuk.

Hikayemiz: Hayat, tek bir yoldan ibaret değildir; her köşe bir sürpriz, her an bir hikaye taşır. Bu kitap, sizi yalnızca bir türün sınırlarıyla sınırlamak yerine, farklı dünyaların kapılarını aralamaya davet ediyor. Burada aşkı, kaybı, umudu, karanlığı, ışığı, mücadeleyi ve keşfi bir arada bulacaksınız. Okurken bazen gülümseyecek, bazen durup derin nefes alacaksınız. Bazense kendinizi tanımadığınız yönlerinizle karşı karşıya bulabilirsiniz. Her sayfa, sizinle konuşmayı bekleyen bir hikaye, bir karakter veya bir düşünceyle dolu. Amacımız sadece bir öykü anlatmak değil; sizleri düşünmeye, hissetmeye ve bazen de sınırlarınızı zorlamaya davet etmek. Bu yolculukta bazen tanıdık, bazen yabancı topraklarda dolaşacaksınız; ama her sayfada bir şeyler bulacağınızdan eminim. Elinizdeki kitap, türlerin sınırlarını aşan, siz okuyucularla birlikte şekillenen bir deneyimdir. Hazır olun; çünkü bu yolculuk beklediğinizden daha renkli, daha karmaşık ve çok daha sürprizli olacak İnsanları ayakta tutan temel kaynak inancıdır. İnanç olmazsa Yaşam asla doğru olmaz. Duha (9-11)

Normal bir mafya kurgusudur. Kurgu bana aittir.

Sude`nin ve Güney`in hayat ile mücadeleleri....

580***: Gökyüzündeki dolunay bir daha bu kadar güzel parlar mı? ...... 580***: Sadece bu gece biriyle konuşmak istiyorum. 580***: Şansını dene istersen çünkü yarın yokum. Siz: Kimsiniz? Siz: Beni nereden tanıyorsunuz? Siz: Sapık msınız? 580***: Hahaha, bu kadar korkma sapık falan değilim. 580***: Uzun zamandır böyle gülmemiştim, teşekkürler… 580***: Galiba görüldüyle devam edeceğiz? 580***: Olsun, telefonun arkasında birisinin olması ve mesajları görüyor olması bile iyi hissettiriyor. Siz: Kimsiniz ve numaramı nereden buldunuz? 580***: Ölmek üzere olan biri ve numaranı attım. Kimseden almadım. ...... Bir gece ansızın gelen mesaj ile hayatı değişen genç bir kız, Hastalığından dolayı öleceğini düşünen genç bir erkek, Yolları dolunayın en parlak olduğu bir gecede tek bir gecede kesişti.

Dünya üzerinde yayılmadık yer kalmayan Hetro Virüs salgınına veya diğer adıyla Lavin hastalığına çözüm bulmaya çalışan üç kişinin hikayesidir.

Sevip de gösteremeyen ve bunu anlatamayan babalara ithafen, bir babanın ağzından yazılmış kitaptır. Hayatın zorluklarıyla baş başa kalmış bir durumda, tek ışığı kızı olan bir baba.

Ben Mina. Mina Yücesoy. Yanlış sil. Mina sarı Bir Hemşire Hatası yüzünden hayatı değişen Mina. 16 yıl sonra her şeyin gerçeği ortaya çıkan ve yeni bir ailem olan Mina. Yeni abiler, üçüzler, Anne-Baba. En büyük yaram Anne-Baba sevgisi. Ne demekti mesela o. İş kolik asla evde olmayan Anne-Baba ile büyüyen ben yeni Anne-Babama alışacak mıydım?. (Kopyalanmaması rica edilir)

"Gözlerin... maviymiş." "Ne olmasını bekliyordun?" "Rüyamda siyahtı." Karanlığın mavisine hapsolmuş bir geceydi onun gözleri. Kapanmamış defterler ve yarım kalmış yüzlerin fısıltısı, her adımına eşlik ediyor; karanlık sokaklarda aldığı her nefes, yolun sonuna geldiğini anlatıyordu. Ama o son, aslında bir başlangıçtan ibaretti. Çünkü onun hikayesi, dibe doğru çekilen bir girdapta dönüp duruyordu. ---------- ❕Bu eser, "Rilan" adıyla yayınlanan ilk kitaptır; ismin, izinsiz kullanımı yasaktır.

"Ve ben, hiçbir zaman gülmemiş bir kız olarak bu defa mutlu olacağım..."

-2 Bölümlüktür.- Seni satırlarıma bu yüzden yazıyorum sevgilim, bu yüzden seni anlatıyorum satırlarıma, bendeki en kıymetli parçaların asla kaybolmasın, seni asla unutmayayım diye yazıyorum, seni bana unutturmayacak bir parçaya sahibim ama anılarımızı unutmak istemiyorum. Sen ilkin sonusun, bense toprağındaki ölü çiçek. İlk Yayımlama Tarihi: 1 Şubat 2020

Senden kalan ufacık bir not benimle dalga geçti sevgilim. ————————— Tuna -hevesini aldım senden heves. Heves- tuna seni iten hiç bir zaman ben olmadım ama artık tutanda olmucam. Düşünce anlatsın ne demek olduğunu.

"Bazı tanışmalar kaderin değil, kalbin planıdır." Mayıs her şeyi kontrol altında tutmaya çalışıyordu. Ta ki Kuzey kafeye girene kadar… Bir tesadüf gibi görünen karşılaşma, aslında içten içe iki kırık kalbin birbirini tanıma yolculuğuydu. Aşk, hastalık, terapi ve kendini bulma üzerine sarsıcı bir hikâye… Bu hikâye seni gülümsetirken içini sızlatacak. Belki de sen de biraz Mayıs’sındır...

Karanlığa hapis edilmiş Işığın yolunu bulma hikayesi... Işık ailesiyle yaşadığı sorunlardan sonra kendini dağ başındaki evine kapatmış durumdadır ta ki bir gün yaralı bir adam evine gelinceye denk...

Edebiyat dersinin sonlarına doğru titreyen telefonum beni rahatsız etmeye başlamıştı. Nihayet öğretmenimiz bizi bıraktığında sınıftan çıkar çıkmaz telefona sarıldım hemen. 0535*******: Sesli bir mesajınız var. Sesi açmadan hızla sınıfa girip yakın arkadaşlarımın yanına doğru yaklaştım. Dördü birden oturmuş bir şeyler konuşuyorlardı. Telefonumu önlerine koyup yakınmaya başladım. "Ben ne yapacağım? Bu ne oğlum? Kafayı yersin heee!"

Sonra gözleri, mıknatısın demiri çektiği gibi gözlerime kilitlendi. O karanlık irislerin ortasındaki göz bebekleri, sanki birer kara delik gibiydi; içine bakıldıkça daha da büyüyor, beni kendi dipsizliğine çekmek ister gibiydi. O an, etrafımızdaki her şey silinmiş, sadece o yoğun bakış kalmıştı. O bakışta, ilkel bir açlık, bastırılmış bir ihtiyaç, kontrol edilemez bir sahiplenme arzusu alev alev yanıyordu. Sanki ruhumun en derinlerine nüfuz etmek, beni tamamen kendi varlığına katmak istiyordu.

Hafızamı hatırlamak için günlerdir çırpınıyordum. Kimdim ben, neredeydim? Neden bu eve hapistim ve neden ölüm kokan bu adam her günümü mahvedeceğine ant içmiş bir şekilde bana zarar vermekten çekinmiyordu? Ben ne yapmış olabilirdim? Ne yaşatmış olabilirdim? Kim olduğumu bile bilmiyordum. Neyin günahını ödüyorsun Vera? Sen gerçekten Vera mısın? Sen bu insanlara ne yapmış olabilirsin? Her gün acımadan bana eziyet çektiriyordu. Beni merak eden bir ailem olduğuna emindim ve de bir o kadar da güzel bir çevrem. Hepsi neredeydi? Neden hiçbiri bana ulaşamıyordu. Söylesene, sen nasıl bir adamsın? Karşımda duran ve öfke dolu bakışlarla beni iğrenircesine izleyen bu adam, arkamda duran aynaya bakışlarını çevirerek nefretini iliklerime kadar hissettirecek şekilde fısıldadı. "Bak şu aynaya, iğrenç ötesi haline tükürmek için her gün fırsat sunuyorum sana. Biliyorsun ki bu güce sahibim, daha doğrusu öğreneceksin. Sana acıyla öğreteceğim her şeyi. Söz veriyorum lağım faresi, ölümün benim kollarım arasında olacak. Ama önce bana yaşattığın her şeyin bedelini teker teker ödeyeceksin!"