Gerçekten günlüğünü yazıyorum anılarımı yazıyorum ister okuyun ister okumayın okursanız bu kız iyi değil dersiniz yargılamak için yorum atmayın zaten çok kötüyüm

Bu sayfalarda bir kadın var. Ne tam kırılmış, ne tam iyileşmiş. Her kelimesi, göğsünde iz bırakmış bir duygunun yankısı. Kimi zaman bir vedada, kimi zaman çiçekli bir elbisede, kimi zaman da sessizliğin en çok bağırdığı yerde duruyor. Bu kitap, görünmeyen yerlerime dokunanların hikâyesi. Ne anlattıklarım tam, ne sustuklarım boş. Sadece yaşadım. Ve geriye bir iz kaldı.

Önsöz: Kokulu Bir Defterin İçinden Bu defter, ilk kez ilkokul sıralarında açıldı. Bir öğretmenin uzattığı, el yazısı gibi sade, çocuk yüreği gibi kırılgan bir kitaptı ilk olan. İlk defa bir sayfa kokusuyla değil, düşün ve duygunun kokusuyla temas ettiğim andı ve o günden sonra, yazmak yalnızca kelime üretmek değil, ruhun gölgesini ve ışığını kâğıda düşürmek oldu. Kokulu Defter, bu yolculuğun yeniden açılan bir kapısı dır, ama bu defa çocuk değilim, bu defa içimde bir sis, bir giz, bir melankoli konuşuyor ve her sayfa, biraz iç döküm, biraz iç çekiş, biraz da gizli bir yankıdır. Bu kitapta yer alan şiirler ve kısa parçalar, Gizdökümcü Edebiyat dediğimiz o özel iklimin damgasını taşır. Bu sadece bir tür değil, bir varoluş biçimi; yüzeye değil, derine konuşan, ışığa değil, gölgeye bakan bir anlatım biçimi. İlhamımızı Anne Sexton’un itiraf eden iç sesinden, Sylvia Plath’in kırılgan ama yoğun iç dünyasından, Robert Lowell’ın boğulmuş hatıralarından, ve Nilgün Marmara’nın göz alıcı karanlığından alıyoruz. Ama bu bir taklit değil, sadece onların fısıltılarını kendi yankımızla yanıtlamak. Kokulu Defter, bir günlüğün iç sesiyle, bir gölgenin şiirle konuşmasıdır. Her dize, bir çatlağın kenarında yürür ve aydınlanır, her kelime, ya bir hatıradır ya da hiç yaşanmamış bir an. Bu kitabı okurken, belki kendinize ait gizli bir defterin kokusunu duyacaksınız ve belki, en çok da yazmadığınız cümlelerin ağırlığını hissedeceksiniz. Çünkü biz, yazarken aslında sadece anlatmıyoruz… Biz, içimizden düşen karanlığı kokulandırıyoruz.

Her kelime bir adım, her satır yeni bir dönüş. Kağıdın üstünde bazen sakin bir yürüyüş, bazen koşar adım bir kaçış. Yolumu ben bile bilmem; bazen en parlak düşüncelere, bazen karanlık köşelere çıkar. Bu patika dümdüz değil. Ama her virajda başka bir hikâye saklı.

`Kimseye fısıldayamadıklarım İçimde haykırdıklarım` Günlük yazmayı ne zaman mı bıraktık; huzurlu olduğunu sandığımız bir akşam yemeğinden sonra, kendimiz olabildiğimiz tek yerin ortaya sere serpe dökülüp hissettiğimiz hiçbir şeyin dikkate alınmayacağına emin olana kadar dillere malzeme edildiği gün. İçimizden geçenin bilinmesinden korkuyoruz, öyle korkuyoruz ki bir başkası görür ihtimaliyle yazdıklarımızı yırtıp atıyoruz. Evet başkası göremiyor olabilir belki; ama biz de hislerimizi bir daha okuma,, okurken mutlu olma, üzülme, sinirlenme lüksünü sonsuza kadar kaybediyoruz. Bu benim günlüğüm. Okunmasından korktuğum günlere inat herkes okuyabilsin diye tüm çıplaklığıyla yazıyorum. Çalınmış hayatıma hoş geldiniz. "Günlüğünün okunmasından korkanlara ithafen" *canyez pinterest/yt music/spotify: | benden hayatımı çaldılar | - canyez

Herşey günlüğümü okulda unutmam ile başlamıştı. Ama günlüğü tekrar almaya, okula geldiğimde içinde başkası tarafından yazılmış yazılar gördüm. ᯓ★ Biri beni görmüş Biri içimi okumuş olabilirmiydi? Ya gerçekten görüpte gitmişse? Ya da... Kalmak istemişse. Kalemini bıraktığın yerde seni buldum. Sessiz harflerin içine gizlediğin acını duydum. Belki tanımıyorsun beni, ama Seninle aynı yalnızlıkta yürüdüm. Bir gün bir melodi ile anlatırsam sana kendimi, Anlarsın belki Ben seni ; Sözlerin susarken duydum. ~Sadece biri

Açelya liseli bir kızdı 10. Sınıf, 1 yıldır okulun popüler erkeğinden hoşlanıyordu ve bunları günlüğüne yazıyordu ancak bir gün günlüğü kayboldu…

Son sınf psikiyatri öğrencisi olan ardein stajındaki vakaları ve kendi hayatını anlatan bir kitap

Yeni taşındığı evde duyduğu garip sesler üzerine evde keşfe çıkan Siva, duvar kağıtlarının arkasındaki boşluklarda garip günlükler bulur. Yeni taşındığı evin ondan önceki tüm sahiplerinin ölüm hikayesini günlükten okuyan Siva, günlüğün sonunda yazan cümleyle sarsılır. "Bu günlüğü okuduğun an, katil günlüklerine girersin. Hoşgeldin, ölmeye hazır mısın? Yoksa yaşamaya çabalayacak mısın? Kurallar basit; evi terk edemezsin, kimseye bunu söyleyemezsin ve son madde. Katilini sevemezsin

Sevgilim, bana senin beni unuttuğunu ve artık yoluma bakmamı söylüyorlar. Söyle bana, uğruna kendimi bu denli kaybetmişken senden nasıl vazgeçeyim? Sarılışını, öpücüklerini, geçirdiğimiz şehvetli geceleri, sabahları yanımda uyandığında yüzünde oluşan o sevimli gülüşlerini... Söyle bana ben nasıl unutacağım seni? Sen sevgilim, kalbimden böylesine dolup taşmışken ben nasıl vazgeçeyim? Yol göster bana birtanem, ben sensizlikle sınanmaktan çok yoruldum. Eğer bir gün bu günlük sana ulaşırsa ve bu satırları okuyorsan aç o şarkıyı, bizim şarkımızı. Hatırlamadığın için şarkıyı yazıyorum, biliyorum ki unutmak hiç istemezdin sevgilim. Tak kablolu kulaklıklarını, aç sevdanın son vuruşunu. Bu sana yazdığım son satırlar, çünkü sanırım artık hatırlayacağına dair olan umutlarımı yitirmek üzereyim. Umarım şarkıyı dinlediğinde bizim için tekrar sende bir ışık yanar. Çünkü seni karanlıklara bırakmak istemezdim. 19.09.2025 Seni çok seven, V.

Bazı sırlar zamanı geldiğinde yeniden canlanır… Güzce, babası ve abisiyle birlikte sıradan bir hayat sürerken yaşadığı zorluklar onu okulundan uzaklaştırır. Bir yıl sonra yeni bir başlangıç için başka bir okula nakil olur. Onunla birlikte başlayan beş kişilik arkadaş grubuyla her şey yolunda gider… ta ki bir gün, içlerinden birinin özel bir videosu okulda dolaşana dek. Gruptaki bağlar çözülür, dostluklar yok olur. Ama bazı yaralar zamanla kapanmaz—ve bazı yüzleşmeler kaçınılmazdır. Yıllar sonra yaşanan bir talihsizlik, onları yeniden bir araya getirir. Gerçeği ortaya çıkardıklarında ise Güzce, hayatının hem en güzel hem en yıkıcı sürpriziyle karşı karşıya kalır. Aşk mı daha güçlüdür, yoksa geçmişin izleri mi?

Laviniam, kalbim... Bizi ayıran en gerçekti ölüm. Canice ölümdü onu benden ayıran. Peki neden hatırlamıyorum gerçekleri? Neden öldüğünü bulamıyorum? O kadar severken nasıl öldürdüm onu? Sevgi için çırpınırken bulduğum sevgiyi nasıl öldürdüm? Neden öldürdüm?

⋆My Dear Diary...⋆

Ön Söz Mersin’in denizi hep aynıydı. Derin, sonsuz ve dalgalarıyla anlatacak çok şeyi varmış gibi… Kimi zaman huzur veren bir kucak, kimi zaman geçmişin fısıltılarıyla dolu bir ayna. İlay da bu mavilikte kendini arayan bir kızdı. Her genç kız gibi hayalleri vardı, korkuları vardı. Ailesinin ona biçtiği roller, okul koridorlarında yaşadığı küçük kaçamaklar, sahilde dalgalara karşı yürürken içinden geçenler… Bir yandan hayatın ona sunduğu mücadeleleri anlamaya çalışırken, diğer yandan kimsenin bilmediği, içinden çıkamadığı duygularla boğuşuyordu. Özgürlüğü Zeynep’in kahkahalarında, sorumluluğu Deniz’in masum bakışlarında, ilk aşkın belirsizliğini ise Kemal’in gölgesinde hissetti. Ama hayat, hepimizi kendi dalgasına bırakır. Bazen yanlış bir durakta bekleriz, bazen de en güzel anlarımızı fark etmeden yaşar geçeriz. İlay için de öyle oldu. Sahil kenarındaki bir kafe masasından, okuldan kaçtığı bir öğle arasına, rüzgârın saçlarını savurduğu Mersin sokaklarına kadar her an bir keşifti. Bu hikâye, Mavi Kıyının Kızı’nın kendini bulma serüveni… Bir kentin maviliğinde kaybolan, ama aslında hiç kaybolmamış bir kızın hikâyesi. Bazen hayatın cevapları deniz kabuklarının içinde gizlidir. Ve belki de, sadece dalgaların sesini dinlememiz gerekiyordur.

❤️‍🔥Delicesine aşık olduğu kadını düşmanlarından korumak için sahte bir kimlikle İstanbul’da yaşamaya mecbur eden merhamet ve sevgiden habersiz Mervan Hanzade. ❤️‍🔥Abisinin hayatına karşılık kendisine delicesine aşık, evli ve çocuklu Mervan`a teslim olan Nazar Ateş ❤️‍🔥Bir intihar teşebbüsüyle tüm sırları açığa çıkaran gizemli bir günlük ve günlüğün sırlarını aralayan yaralı bir komiser. Kader bu zıt karakterleri hiç hesap edemedikleri sınavlarda sınayacak. Yeri geldiğinde kor ateşlerde yakacak yeri geldiğinde iç hesaplaşmalarında boğacak. Mervan`ın suç ve karanlıklarla dolu dünyasına girdiğinde kaçıp kurtulabilmek Nazar için imkansız bir hal alacaktı. Aşık olduğu adamın kendisini kurtarmasını beklerken hayat onu Mervan`ın avuçlarına ittiği gibi Mervan`ı da kendi celladına tutsak edecekti. Artık kuma olarak girmek zorunda kaldığı o büyük evdeki tek amacı ele geçirdiği delilleri kullanarak Mervan`dan tamamen kurtulmaktı. Tutkulu, sadist bir adam, güzeller güzeli hırçın bir kız, yaralı bir mazi, aşk, entrika ve çok daha fazlası... Daha önce kitap olarak bastırdığım bu eser pek çok okuyucumdan tam not aldı. Serüvenimize sizleri de bekliyoruz. ❤️‍🔥❤️‍🔥❤️‍🔥 "Bir zamanlar mutlu bir kızdım ben. Çilekli bir sakız, toprak kokan ellerimle ektiğim çiçek fideleri ve denizin tatlı esintisinin okşadığı yemenim yeterdi beni gülümsetmeye. Bir gün o geldi. Hayatıma düşürdüğü korkunç yıldırım, beni onun isli, karanlık dünyasına mahkûm etti. Artık zihnimin direksiyonunda ben yoktum; o vardı. Küllere boğduğu geleceğimi kirli avuçlarından kurtarmak için her şeyi yapardım. Savaş daha yeni başlamıştı ve sarsıcı düellomuzu sonuna kadar götürmeye kararlıydım." "Mervan altı harf, iki hece... İçimdeki yakıcı celladım. Bu sözcük varlığını ve zulmünü ifade etmeye yeter mahiyette miydi, bilmiyordum. Yaşadıklarım yaşayacaklarımın fragmanı bile değildi. Biliyordum, ben ucuz kurtuluşların kadını değildim."

Hani bazen insan sığamaz bir yerlere, aldığı oksijen bile onu boğar; ironiktir ki yaşama fonksiyonlarımızı yerine getiren madde onu öldürebilecekmiş gibi hissettirir. Bazen durup düşündüğümde gözlerimi o hisle dünyaya açmışım gibi hissederim. İçimdeki boşluğu dolduramadım bir türlü. Ne sığabildim bu dünyaya ne de kapı dışarı edebildim kendimi. Arafta kaldım hep. Yaşamaya çok hevesli değilim ama hikayemin nasıl biteceğini de merak ediyorum. Öyle bir his işte, anlatamıyorum.

İcten duygularımı içermesini umduğum günlük.

merhaba,! bu kitap da yapılacak ve yapılmış olan tüm yazım hataları, kelime oyunları, devrikleşmeler bilinçlidir. || iyİnthar, evrenimdesiniz, buradasınız. öyle gözüküyor ki hayattasınız. || sağlıkla kalın

Kızına hislerini miras haline getirme çabası.

Onun savaşı doğduğu anda başlamıştı. İlerde onu bekleyen daha çok zorluklar ve alacağı yaralar vardır.

Kendinizi rahat hissedin. Üzüldüğünüzde buraya gelin.

Sevgili Tanrım, bazen beni unutsanda babam olduğun için teşekkür ederim.

Geçmiş... Hiçbir zaman tam anlamıyla geçmiyor. Belki zamanla verdiği acı azalıyor ama hiçbir zaman oradan silinmiyor. Hep acıtmaya devam ediyor. O zaman neden `Geçmiş` diyorlar ki? Acıtıyor, kanatıyor, yoruyor... Hatta çok fazla yoruyor. Zaman ilaç olmuyor. Bunların hepsi kandırmaca. Siz kendinizi kandırmayın. Acı azalsa da izi hep kalıyor. Ben Rüya. Geçmişinden bir türlü kurtulamayan Rüya. Her gün biraz daha dibe batan Rüya. Her seferinden daha hızlı yere çakılan ama her seferinde yeniden çakılmak için yeniden kalkan Rüya. Mutlu olmak için hep daha fazlasını yapan, sevdikleri için kendini feda eden Rüya. Onca yalan, ölüm, ihanet arasında hala ayakta kalmaya çalışan ve bu kurulu düzeni bozmaya çalışan Rüya. Evet, geçmişi değiştiremem. Acı vermesini engelleyemem. Ama geçmiş yüzünden çekilen acıların hafiflemesini sağlayabilirim. Verdiğim tüm hasarı yeniden onarabilirim. Ben yapabilirim. Yapacağım... Bana acı çektiren ve sevdiklerime zarar veren herkesten kurtulacağım. Ben Rüya Kaçık. Bana yazılan ölümü kendi ellerimle durduracağım.

ŞİDDET VE OLUMSUZ ÖGELER İÇERİR! "Her yerde kar var, kalbim senin bu gece." Bir yok oluşla başlayan, ardından sürükleyici bir aşk üçgenine dönüşen, intikam dolu bu kurguma, hepiniz HOŞGELDİNİZ!

Bu bir kurgu değil. Bu benim hayatım. Ölümüm. Kimseye anlatamadığım her şeyi buraya yazacağım. Belirsiz bir kimlik. Kirli ve kırık bir çocukluk. 17 yıldır görünmez olan kızın yaşamı...