Arkadaşımın abisine aşık olmak mı ? Asla olmaz böyle birşey delirdin mi sen Sude ... Fazla büyük konuştum ...

Tarih 19 Martı gösterirken saatler 19.00`da durdu. Büyük bir patlama sesi ile şehrin her bir yanına çocukların acı çığlıkları oldu. Eflatun Kırca geçmişin kinini omuzlarında taşıyan kadın. "Geçmişin yükünü omuzlarımda taşıyorken bir de seni severken omuzlarıma yük bırakma, Onat"

Karşımda duran adama baktım. Çenemi iyice kaldırarak gözlerimi koyu kehribar gözlerine diktim. Adem elması kavislenirken dudağımın kenarı yukarı doğru kalktı. "Ne oldu Akbora korktun mu?" O kendini bana daha çok yaklaştırırken konuşmaya devam ettim. "İnsanlara o kadar yargı dağıtıyorsun; gücün görücü usülü aldığın karına mı yetmedi?" Elleri saçlarımla buluştu. Parmakları sarı saçlarımın arasında gezinirken "Gücüm bir sana birde kızıma yetmiyor be Zifos." Elini yanağıma koydu. "Ya bir gün gözlerini benden çekersen? O zaman kahrolurum Berfin. Unutma, yağmur olmadan fırtınanın olması imkansız. Sen olmadan ben olamam."

Bu kitap 2 kuzen tarafından yazılmaktadır🎀 Kitapta bulunan hiçbir karakter veya olayın gerçekle ilgisi yoktur, tamamen kurgusaldır.

Sadece Bi Numara salladım En fazla ne olabilir ki

Sanat galerimin açılışı için son dokunuşları yaparken, Kintsugi sanatını kullandığım vazoya ilgiyle baktım. Lacivert vazodaki sır, geceyi andıran derin bir deniz gibi; çatlaklar ise altınla ışıldıyordu. Her bir kırık bana geçmişin bir anısını fısıldıyordu. Kırık her bir parçayı altın rengiyle onardım. Vazonun üzerinde küçük küçük yıldızlar serpiştirmiştim; kuzey yıldızını andıran, yol gösteren ışıklar. Onlara bakarken içim gururla doluyor. Kırılan vazo mucizevi bir şekilde bir araya geldi. Parçaları belli oluyor ama orada işte, hâlâ güçlü. Bu sanat kalbimde kırgın bir kalbin yeniden doğuşunu hatırlatır gibi çarpıyordu. Altın çizgiler galerinin loş ışıklarıyla parlıyor, küçük yıldızlar zemindeki gölgelerle dans ediyordu. Gözlerim ondan ayrılmıyor. Güzel, öyle değil mi? Kırıldığı için utanmıyor. Aksine, kırıldığı yerlerden ışıldıyor… Tıpkı biz insanlar gibi. Bir eşya parçalanır; kırıklar ortaya çıkar, eksikler görünür. Ama işte tam o noktada Kintsugi ortaya çıkar. Altın, gümüş veya platinle bir araya getirilir parçalar. Parçaların birleştiği yerler, ışığı yansıtan çizgiler gibi parlar; geçmişin yükünü, zamanın acısını ve tekrar doğmanın güzelliğini anlatır. Kintsugi, kırılmışın yeniden doğuşu; tam da bu yüzden, kusursuzlukla değil, kırılganlıkla güzeldir. Her altın çizgi, yaşanmışlık ve sabrın şiirsel bir izidir; her çatlak, bir ruhun hikayesini taşır. Sanat galerisi, sohbetlerin uğultusu ve kadehlerin tok sesleriyle doluydu. Yaklaşan ayak sesleri bana tanıdık bir koku taşıdı: vanilya ve sandal ağacının sıcak karışımı, hafif tütün notalarıyla Kaan’a özgü bir koku. Gözlerimi özlemle birkaç saniyeliğine kapattım, anılar zihnimde film şeridi gibi akarken, kalbim hafifçe hızlandı. Gözlerimi açtığımda, Kaan önümde duruyordu. Galerinin kalabalığı, bir an için tamamen silinmişti. Sanki zaman sadece ikimizin etrafında dönüyordu. “Biliyor musun,” dedi Kaan, sesi fısıldar gibi ama her kelimesi ağır ve anlamlı, “Bu vazo… Kırık parçalarını bir araya getirdiğin o şaheser, senin ellerinden çıktı. Her çatlağı onardın ve ortaya gözle görülür bir masal çıkardın. Bizim masalımız gibi." Sesinin derinliği, gözlerindeki kararlılık beni içine çekti. "Biliyorum, kalbini ve güvenini kırdım. Ama ben hâlâ bize karşı büyük bir umut besliyorum. Bu vazoyu onardığın gibi, biz de kırılan her parçayı birlikte onarabiliriz. Nare… Senin için her şeyi yaparım. Bu zamana kadar da sadece seni korumaya çalıştım." Kalbim hızla atarken, nefesimi topladım ve karşılık verdim. “Boşanmamızı ailem için ertelediğimi biliyorsun. Her şey benim için fazlasıyla zor lütfen daha fazla zorlaştırma Kaan." deyip derin bir nefes aldım. Kaan tedirgin bir şekilde ellerime doğru uzandı. “Bekleyeceğim. Ne kadar sürerse sürsün, her kırık parçamızı birlikte onaracağız. Ve sana ait kalacağım, Nare… Senden asla vazgeçmeyeceğim.” Acının tebessümü dudaklarıma yansırken, bakışlarımı birleşen ellerimizden onun gözlerine doğru çevirdim. "Çaban nafile. Artık her şey için çok geç. Sen... Beni kaybettin Kaan. Eskiden sana hissettiğim huzur, güven, umut... Kalbimde bir parçası bile kalmadı. Seni dünyadaki tüm duyguların en güçlüsüyle seven bir kadını kaybettin." Onu bırakmamdan korkar gibi elimi daha sıkı tuttu. Kalbimde fırtınalar koptu, düşmemek için onun beni tutmasına izin verdim. Belki de son kez yan yana duruyorduk. Çenesini omzuma dayadı ve derin bir nefes aldı. Dışarıdan görenlerin imrendiği aşkın acı verici ateşinde yanıyorduk.

Sınıftan içeri hırsla girdi kız ve arkası dönük olan çocuğu sertçe kolundan tutup çevirdi ve yüzüne yumruk attı. Çocuk, sert yumruğun etkisiyle yere yığılmıştı; fakat kız durmadı. Gözlerinden bir yandan yaş akarken, diğer yandan çocuğun yüzüne yumruklar geçiriyordu. Öbür yandan da hırsla bağırıyordu: “Seni doğduğuna pişman edeceğim!” diyordu. Sınıftakiler oldukça şaşkındı. Çocuğun birkaç arkadaşı kızı çocuktan ayırmaya çalışıyordu; fakat kız yerinden milim oynamıyordu. Kız yeniden bağırdı: “Azrail bile alamayacak bugün elimden seni! Ben izin vermeden ölmeyeceksin!” dedi bağırarak. Sonunda biraz yorulmuş olmalı ki beş kişi zorla kızı çocuğun üzerinden alabilmişlerdi. Yerde dizlerinin üzerine çökmüştü kız; o neşeli, hep gülücük saçan halinden eser kalmamıştı. Yıkılmıştı bir nevi. “Neden?” dedi bağırarak, sesi biraz kısılmıştı. “Neden?” diye sordu bu defa sesini alçaltarak. “Neden yaptın? Para için mi? Yemin ederim o paranın on katını öderdim sana! Neden yaptın? Neden? Neden?” Duraksadı, eliyle yere vurarak, “Neden!” diye bağırdı bu kez. “Benim hayallerim vardı! Ben milli olacaktım! Yarışmalara katılıp ülkemizi temsil edecektim! Gideceğim okulum, geleceğim, her şey kuruluydu… Sense hepsini sikip attın!” Gözyaşları sicim gibi akıyordu. Sınıftakiler ne olduğunu anlamamıştı; herkes şaşkın ve suçlayıcı bir şekilde çocuğa bakıyor, merakla: “Ne yapmış olabilirdi ki acaba bu kızın çıldırmasına sebep olacak kadar ne yapmış olabilir?” diye düşünüyordu. Kızın omzundan tutan çocukların eli gevşemişti; ne olduğunu anlamaya çalışıyorlardı. Kız son gücüyle tekrar atılmaya çalıştı çocuğun üzerine: “Neden!” diye çığlık attı. Kızı tutan çocuklar elini sıklaştırdı. Tüm okul sınıflarına toplanmıştı. Kızın arkadaşları kalabalıktan sıyrılıp kızın yanına gelmeye çalışıyorlardı. Herkes suskundu; bir tek kızın hıçkırıkları duyuluyordu, tüm okulda. Çocuk fısıldıyarak, içine kaçmış bir sesle cevap verdi: “Ö… özür dilerim,” dedi. Kızsa tekrar çocuğun üzerine gitmeye çalıştı: “Senin saçma ‘özrün’ hiçbir şeyi değiştirmedi! Bak! Bak etrafına bak!” dedi çığlık atarcasına. “Değişti mi herhangi bir şey? Geleceğimi silip attın sen! Her şeyimi aldın elimden! Her şeyimi!” Hıçkırıkları daha da artmıştı; kafası yerde ağlıyordu. Hınçla kafasını tekrar kaldırdı: “Helal etmiyorum hakkımı! Cümle alem duysun, ahım var üzerinizde! Gölgem hep peşinden gelsin! Hakkımı en çok sana helal etmiyorum! Deloğlu, cehennemde bile bırakmayacağım peşini!” Kızın gözleri yavaşça kapanmaya başlamıştı ve bayıldı. Kız orada bayılmıştı. Kızın arkadaşları kızın kollarına girip onu hızlıca revire götürdüler. Geride ise sadece şaşkın bir topluluk ve yerde dizlerinin üzerine çökmüş ağlayan bir çocuk kalmıştı. Ve kızın dediği gibi de oldu… Ahı kaldı çocuğun üzerinde. Çocuğun peşini hiç aksilikler bırakmadı. Ama çivisi çıkmış bu dünyada bir süre sürdü bu… Çünkü dünyanın adaleti bu kadardı. Ülkenin hafızası ise oldukça unutkandı.

Su perisi Elara’nın, geçmişin sırlarıyla yüzleştiği ve kendi gücünü keşfettiği bir yolculuk. Arcadia Krallığı`nda sıradan bir su perisi olan Elara, her gece gördüğü gizemli rüyalarla huzursuz olur. Rüyalarındaki kadın, ona "Babanı bul, beni de kendini de bu hapsolmuş hayattan kurtar" diye seslenmektedir. Gerçek dünyada ise, Arcadia`nın katı kuralları ve başperi Isolde`nin ilgisizliğiyle mücadele etmektedir. Bir gün, Arcadia ile Dünya arasındaki geçiş noktasında, Elara suyun yansımasında kendisini çağıran bir ses duyar. Bu, rüyalarındaki kadın, Lyra`dır. Lyra, bir zamanlar Arcadia`nın başperisiydi ve Arcadia`nın aşkı yasaklama kararının ardındaki acı dolu geçmişini Elara`ya anlatır. Elara, Lyra`nın hikayesini dinlerken, kendi gücünü ve kaderini sorgulamaya başlar. Geçmişin sırları, Elara`nın geleceğini şekillendirecek ve onu büyük bir kararın eşiğine getirecektir.

Avukat Kadın & Savcı Adam ⚖︎ Üst komşunun evinden gelen müzik sesinden rahatsız olan Avukat İzgi Merza Soylu komşusuna yazar. Halbuki bilmediği bir şey vardır: Yazdığı adam, sevgilisinin ezeli rakibi olan "VSD" lakaplı boksör bir savcıdır. Kitapta geçen tüm kişi, yer, kurum ve kuruluşlar tamamen hayal ürünü olup, gerçeklikle hiçbir ilgisi yoktur. Her sahne kurgudan ibarettir. 28.03.2025🕯️

Ellerim kanlıydı. Ellerimde kan vardı. Bu ellerde ruhunu öldürmüş bir kadının kanı vardı. Görünmez olmuştum artık göremiyordum kendimi, hoş aynadaki yansımam her ne kadar tersini de söylese işime geliyordu belki. Sol tarafıma dönmeden önce kesik bir nefes verdim ve bakışlarımı kendini asmış olan adama çevirdim. Şey sanırım intihar etmiş...

Ben bulutlara bile anlam yükleyen insanım. Bana öyle bakma...

Gece çökmüştü. Sokak lambalarının solgun ışıkları, yağmurun ıslattığı asfaltın üzerinde dans ediyordu. Küçük bir kız, titreyen elleriyle annesinin elini sıkıca kavramıştı. Annesinin avuçları soğuktu. Babasının sesi, bir fısıltı gibi kulağına çalındı: “Korkma, Veda. Ne olursa olsun.” Dokuz yaşındaki kız, gözkapaklarının ağırlığını hissetti, korkuyla titredi ama babasının sözünü dinleyerek zorla da olsa gözlerini açık tuttu. Dar bir sokağın köşesine sıkışmışlardı. Arkalarındaki duvar, kaçamayacaklarını hatırlatan bir zincir gibi sırtlarını kavramıştı. Karşılarında karanlığın içinden çıkıp gelen silahlı adamlar vardı. Üzerlerinde hiçbir işaret yoktu ama Veda, babasının onları daha önce gördüğünü biliyordu. Çünkü babası, annesinin titreyen elini tuttuğunda, yüzüne hiç görmediği bir korku yerleşmişti. “Sizi temin ederim, bir hata yapıyorsunuz.” Babasının sesi soğukkanlıydı, ama Veda onun ne kadar gergin olduğunu anlayabiliyordu. “Beni alın, ama aileme dokunmayın.” Adamların en öndeki olanı gülümsedi. “Seninle işimiz çoktan bitti, Tarık Bey.” Silah sesi gecenin karanlığını yardı. Bir değil, iki kez. Veda’nın dünyası yerle bir oldu. Babası, annesinin üzerine düşerken annesi de küçük kızı korumak istercesine ona sarıldı. Sıcak bir ıslaklık, Veda’nın kollarına bulaştı. Kanın demir kokusu burnuna dolduğunda, kalbi öyle sert çarptı ki göğsü parçalanacak sandı. Bağırmak istiyordu. Hareket etmek istiyordu. Ama yapamadı. Bir çift güçlü el onu saçlarından tutup yukarı çektiğinde, nefesi kesildi. “Kız, bizimle geliyor.” Son duyduğu ses buydu. Son gördüğü şey, annesiyle babasının cansız bedenleriydi. Ve sonra… karanlık onu yuttu.

Asya ve Boran hic beklemedikleri bianda karsilasirlar.Baslarda dusman gibi gozukselerde emin olun bu cok kisa surecektir.

📖 GİRİŞ Bazı duygular vardır… Söylemeye cesaret edemediğin sürece büyür, büyüdükçe de içini yakar. Lina, hep sustu. Gözlerinin içine baktığında bile “merhaba” diyemediği o adama, yıllarca içinde biriken kelimeleri sadece geceleri, telefon ekranında fısıldadı. O, abisinin en yakın arkadaşıydı. Asla sınırı geçmemesi gereken biriydi. Ama kalp, emir dinlemiyordu. Bir gün, Alparslan’ın tayininin Diyarbakır’a çıktığını duyduğunda, Lina’nın içinde bir şey kırıldı. Uzaklaşmadan önce sadece bir cümle kurmak istedi: “Yolun açık olsun.” Fakat o mesaj, bir başlangıca dönüştü. Bir gizli numaradan gelen, soğuk bir “Kimsiniz?”le başlayan… Ve zamanla, iki sessiz kalbin arasında köprü kuran bir hikâyeye. Artık her gece ekranın üstünde aynı kelime beliriyordu: “Yazıyor…”

Yanlış bir anlama, her şeyi başlatan küçük bir kıvılcımdı. Şimdi, bu tehlikeli adamın zorla yarattığı karmaşanın ortasında, kadın tüm ışıltısını kaybederken, ikisi de karşı koyamadıkları bir şeye doğru sürükleniyor: Yıkıcı, yasak ve tutku dolu bir aşk. Maddi hırs ve saf güzellik, karanlık bir güç ve hükmetme arzusuyla çarpışırsa ne olur? Kaderin ağları, nefret ve çekim arasında öyle sıkı örülmüştür ki, bu tehlikeli ilişkinin sonunda sadece biri ayakta kalabilir... Ya da ikisi birden, bu ateşten gömlekte yanıp kül olur. İki zıt dünya birleştiğinde, sonuç bir felaket midir, yoksa her şeyi tüketen bir tutku mu? Hazır mısınız? Karanlık sizi çağırıyor.

15 günde en fazla ne olabilirdi? Çok fazla şey olmuştu.. <★> "Ne yani Umut Kaya benimle çıkacak mı?" "Aynen öyle Umut Kaya, Eflal Ersel`le çıkacak"

Katre Akça, 8. doğum gününe yalnız girmeye mahkum bırakılmış bir kızdır. Ailesini küçük yaşta kaybeden Katre`nin üstüne yıllar geçtikçe daha çok yük biner. Neyle nasıl başa çıkacağını artık kestiremeyen Katre, bir gün okuduğu üniversitede yeni suratlar görür. Hayatında daha önce görmediğini düşündüğü bu kişileri hayatına aldığı an aslında Katre kendi üstüne bir yük daha eklemiştir ama bunun farkında değildir. "Kim olduğunu bilsem kendi canıma kıyardım. Çünkü seninle aynı havayı solumaktansa ölmek daha cazip geliyor artık."

sadece bir bağlantı,

Başarılı moda tasarımcısı Aurelia, kendi kurduğu markasıyla zirvedeyken yaşadığı talihsiz bir uçak kazası sonucu hafızasını kaybeder. Kim olduğunu, nereden geldiğini ve en önemlisi, kalbinde bir zamanlar kim olduğunu tamamen unutmuştur. Hayatını yeniden kurmaya çalışırken, karşısına çıkan gizemli bir adam geçmişin kapılarını zorlamaya başlar. Eski mahallesinden, çocukluk yıllarından tanıdığı bir dost… ama Aurelia onu tanımaz. Oysa Daniel, onu ilk günkü gibi hatırlamaktadır ve yıllar sonra onu bulmak için Auréna’ya gelmiştir. Aurelia geçmişini ararken, kalbinin derinliklerinden gelen tanıdık bir ses ona yol göstermeye çalışır. Ancak hatırlamak, bazen unutmayı istemekten daha zordur. Peki, bir kalp unuttuğunu yeniden hatırlayabilir mi? Ve hatırlamak, her zaman iyileştirir mi?

Defterin kapağını kapatırken kendimi başka bir yerde buldum. Burası..benim odam değildi. Burası evin içi bile değildi.

Genç adam notu açtığında okuduğu cümle yutkunmasına neden olmuştu. `sen ait olduğun yerdesin` yazıyordu. Çöplük müydü? Küçücük bir kızın ait olduğu yer çöplük müydü? O çöplükte hayatı değişen bir kız büyüyünce nasıl biri olmuştur sizce? Eğer merak ediyorsanız sizi kitabımı okumaya davet ediyorum. Keyifli okumalar.

"Sana gerçek olanlar ve yalnızca hayalden ibaret olanların daimi savaşını anlatmamı ister misin?" Çocukların öğrenmesi gereken şeyler her zaman toz pembe mi olmak zorunda? Güneş ve Gece annesinin insanları kesip biçtiği, öldürdüğü bir ortamda ne öğrenebilirdi? Pamuk şeker yapmayı mı? İnsan öldürmeyi, onların çığlıklarına kulaklarını tıkamayı öğrenmişlerdi. Bu çığlıklar bir gün kesilecek, Güneş`i sessizliğe mahkum edecekti. Habersiz yapılan bir baskın sonucu hem ikiz kardeşini hem de annesini yitiren Güneş, farklı paralel evrenlerde onları ararsa en fazla ne olabilirdi? Aşık olabilirdi. Canından öte insanların yalanları ortaya çıkabilirdi. Bütün hayatının çıkar için olduğunu öğrenebilirdi. İkizini tekrar bulabilirdi. Sonsuz dostluklar kurabilirdi. En önemlisi yaşamayı öğrenebilirdi. Tozlu ve karanlık bodrum. Sırlar. Yalanlar. Tutulmayan sözler. Gerçek dışı varlıklar. Büyük bir kehanet! "Edersen dostuna ihanet, üzerine leke bu kehanet, yansıması olandan kork, merhamet dile, merhamet dile, söylersen yalanı gerçek, gözleri seni hapsedecek, boğulursan orada, af dile, af dile." "O gece annem giderken sesimi, kardeşim giderken çocukluğumu da götürmüştü." "Ama unutma Gece, bu bir yok oluş öyküsü."

Kendi kaderinin tam ortasında durman gerekiyor. Çünkü kimse seni beklemiyor. Birileri seni kovalıyor. Hazır ol. Çünkü sen fark etmesen de, onlar seni izliyor. Geçmişin emareleri seni sınamak için dönüyor. Ve sen, istemesen de bu oyunun tam ortasında yerini almak zorundasın. ▪︎ Kıyametler, bilinmeyenlerin kıyısında üretilir. Kural yok. Sadece 6 aşama var. 6 aşamayı geçtin mi? Tebrikler! Artık mezunsun. Artık binlerce aşama var.

İnsanlar niye bir sevgiliye ihtaç duyar diye düşünüyordum. Simdi fark ettim insan sevilmeye muhtaç olarak doğar. Değer görmeye muhtaç olarak. Arkadaşlar evet sever ama diğer arkadaşlarını sevdiği gibi sever ve onlara davrandığı gibi davranır. Aile de aynı sekilde diğer cocuklarına verdiği sekilde deger verir ama bir sevgili sadece o insana ilgi verir hiç kimseye vermediği şekilde. Sadece dünyada o varmış gibi işte sevgiliyi değerli kılan buydu ama ben bir ilişki insanı değildim. Çabuk sıkılırdım özgürlüğüm kısıtlanıyormuş gibi hissederdim. Ta ki o hayatıma girene kadar.

Sessizliğin bir sesi vardı. Ve bazen en büyük çarpışmalar, tek bir kelime edilmeden yaşanırdı. Duru, hayatla arasına kalın duvarlar örmüş, az konuşan ama derin hisseden bir kızdı. Babasının gölgesinde, yokluğun içinde, kendi küçük evreninde büyümüştü. Gülümsemeyi unutmamıştı ama kimseye de göstermiyordu. Savaş... Hayatı ciddiye almayan, küfrüyle bile ruhunu örten, yaralı bir adamdı. Ama gözleri, bakışları ve çığlığı başka bir şey anlatıyordu. Onlar hiç konuşmamışlardı. Ta ki bir bakış, bir sessizlik ve bir karşılaşma, onları içten içe birbirlerine çarpana kadar. Bu bir aşk hikâyesi değildi sadece. Bu, iki ruhun gürültüsüz bir çarpışmasıydı. İz bırakan, kanatmayan ama unutturmaz bir çarpışma.