Bir geceyle birlikte, beni öldürmek için kovalayan zamanın akrebine düştüm. Zaman senelere yayar, akrep seneleri bir güne toplar da öldürür. Artık bildiğim tek şey şu: Bazı insanlar seni öldürmeden önce, kim olduğunu hatırlatırlar. Soğuktu. Yorgundum. Birkaç saatlik bir yol, birkaç durak, birkaç yabancı… Hepsi sıradan görünüyordu. Ta ki biri adımı bilene kadar. O geceden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı — ne yollar, ne yüzler, ne de ben. Olmadım. Ailesine ulaşamayan Nehir, okuduğu şehirden evine dönmeye çalışırken şarjı biterse. Küçük bir çocuğu sevindirmek bu dünyada yapılacak en güzel şeylerden biridir, değil mi? Ama ya o çocuk, göründüğü kadar masum değil de her şeyin bir maskesi olduğunu gösteriyorsa? Hayatta bıçaktan daha keskin şeyler vardır: bıçak canı; yaşam, amacını yakar. “Habitat” yaşam alanı arama çabası. Belki okurken kanınız donabilir ama, merhametiniz asla. Yeri geldiğinde şefkatli, yeri geldiğinde haşin olmayı bilin. Çünkü hayat ona taş atana çiçek atmaz, işin ironisi çiçek atana da buket yapmaz:) İşte her şey tam burada başlıyor. Keyifli okumalar dilerim.

O gün bana, "Aşk için neleri feda edersin?" diye sormuştu Ulaş. Yanacağınızı bile bile ateşe atlar mıydınız? Ateş oysa ben yanmaktan keyif alırdım. Ölsem onu sonsuzlukta bekleyeceğim diye heyecanlanırdım. Ben aşk için değil, onun için hem ölür hem de öldürürdüm. Yanlış bir insanı sevmek hiçbir şey ifade etmezdi bana çünkü sevdikten sonra söz geçiremezdim kalbime.... 20.01.2024

"Gerçek bazen kanla yazılır..." Selis Kandemir, annesinin gözleri önünde katledilmesiyle başlayan karanlık bir geçmişin kurbanı değil, intikamını alacak bir savaşçıdır. Yıllarca süren sessizlikten sonra, eline geçen bir kolye ve isimsiz bir mektup, onu kendisi gibi geçmişi kanla yazılmış sekiz kişiyle bir araya getirir. Her biri farklı acılarla yoğrulmuş, her biri gerçeğin peşinde... Ancak bu yol arkadaşlığı, sırlarla örülü. Güvenin sınandığı, dostlukla düşmanlığın iç içe geçtiği bu yolda, gerçeklik algısı paramparça olacak. Kimin geçmişi sahte, kiminki kan kadar gerçek? Ve en önemlisi: Selis, annesinin katillerini bulduğunda hâlâ aynı kişi kalabilecek mi?

“Benden kaçabilirsin sanıyorsun, ama adımların nereye giderse gitsin, gölgen yine bana ait. Adını bile fısıldamadan yaşayamam; sen, kendini unutsan bile bende kalacaksın.” Alpay Aras Demirkıran “Onun karanlığında boğulmakla, onsuz yaşayamamak arasında kaldım… ve galiba ikincisi daha korkutucu.” Simay Altan Gazeteci olan Simay, kimsenin cesaret edip eline alamadığı dosya üzerinde çalışmaya başlar. Bu dosya, kimsenin dokunmaya cesaret edemediği mafya patronu Alpay Aras Demirkıran’ın dosyasıdır. Bunun hayatındaki en büyük haber olacağını sanıyordu. Oysa bu, hayatını geri dönüşsüz bir şekilde çalacak adamla tanışmasının başlangıcıydı. Sigara dumanı, yağmur kokusu ve tehlikenin çekici yüzü… Simay, her adımda daha çok karanlığa çekiliyordu. Ve bazen, en büyük hata; gerçeği ararken, onu koruyacak olanın aynı zamanda seni mahvedecek kişi olmasıydı. ~Kesit~ "Sana olan bu his," diye başladı, parmakları kucağındaki tenimi okşarken. "Bu, sadece bir aşk değil. Bu, benim varoluşumun tek nedeni. Sen, benim son sığınağım, ilk ve tek zaafımsın." Aras... Bu adam... O, bir mafyaydı. Kanlı elleri, karanlık sırları ve tüm dünyayı yönetme gücü vardı. Ama bana baktığında, o kehribar gözlerde gördüğüm şey... o, dünyanın en büyük zayıflığıydı. Ve o zayıflık, bendim. ​Bana "zaafım" demesi... Bu, bir milyon dolarlık mücevherden daha değerliydi. Onun için zaaf olmak, tüm o zırhının, tüm o kontrolünün tek çatlağı olmak demekti. O, hayatı boyunca düşmanlarının en ufak bir zayıflığını bile acımasızca kullanırdı. Ama şimdi, en büyük zaafını, tüm bu gücün merkezinde, bir kontrol odasında kucağına almıştı. ​Bu bir aşk değil, bu bir bağlılık yeminiydi. Beni, varoluşunun tek nedeni olarak görüyordu. O kadar saf, o kadar karanlık ve o kadar delice bir sevgi ki, beni boğuyordu. Nefesim daralıyordu ama bu boğulma, bana hayat veriyordu. ​Kendimi bildim bileli güven arıyordum. Ama Aras`ın sunduğu bu güven, normal bir liman değildi; bu, tüm dünyadan koparılmış, sensörlerle ve bir erkeğin yıkıcı aşkıyla korunmuş, yalıtılmış bir kaleydi. ​Onun laneti bendim... ​Eğer ben onun ilk ve tek zaafıysam, o da benim son ve tek sığınağımdı. Ve biliyordum ki, bir gün o zaafı için dünyayı yakarsa, ben o alevlerin içinde gülümseyerek yanacaktım.

-Dedektif Bu İşi Senin Devralman Gerekiyor Tatilini Yarıda Kes Ve Yarın Sabah Burda Ol - Anlaşıldı. Anlaşıldı mı Hiç Sanmıyorum Ama Yaklaşık 1 Yıldır Kedinin Fareyle Oynadığı Gibi Bizimle Oynayan Çetenin Çöküşü Bu Gece Olacaktı O Belliydi. Yetişkinlere Uygundur‼️

Dertlerini anlatacak kimsesi olmayan Hayâl, bir gece rastgele bir numaraya para karşılığında dertlerini anlatmak için yazar. Kuzey`in hayâli...

Bir doktorun elleri hayat kurtarmak içindir… Peki ya kurtardığı hayat, kendi özgürlüğünü tehdit ediyorsa? Yeraltı dünyasında değişmeyen tek kural vardır: Kimin elini tuttuysan, kime can borçluysan, kaderin onundur. Bu borç, kanla yazılmamış olsa da ruhu mühürleyen bir zincir gibidir. Kutay Alp Alkan, gücün ve karanlık dünyanın tam merkezinde bulunan acımasız bir lider olarak bilinirken, bir gece ölümün kıyısına sürüklenir. Onu hayata döndüren ise hiç beklemediği biridir: Düşmanının kızı, inatçı ve yetenekli doktor Ülkü Işık Alpuğan. Ülkü, yalnızca mesleğinin gereğini yapmış olduğunu düşünür. Fakat kurtardığı adamın dünyasında hiçbir iyilik karşılıksız değildir. Kutay için bu sadece bir kurtarılış değil; aynı zamanda geri alınamaz bir bağın başlangıcıdır. Çünkü o, can borcunu iki şeyle öder: Güçle… ve sahiplenmeyle. Ülkü, kendi hayatının bir anda görünmez bir ağ içinde sıkıştığını fark ederken, Kutay’ın dünyası da sarsılır. Düşmanının kızı tarafından kurtarılmıştır. Artık yolları kesişmiş iki insan vardır: Biri hayat kurtarmak için yemin etmiş bir doktor… Diğeri hayatı kendi kurallarıyla yöneten, borcu ve ihaneti ölümüne ciddiye alan bir adam… Bu can borcu, ikisini de geri dönüşü olmayan bir savaşa sürükleyecektir: Özgürlükle bağlılık arasında, doğruyla tehlikeli gerçekler arasında, kaderle seçim arasında… “Bir kalp, yalnızca duygularla değil; kaderle de mühürlenir. Ve bazen en derin yaralar, insanı yeniden doğurur.”

Bazı insanlar her bakımdan şanslı doğar, bazıları kısmen şanslıdır ama bir kısım daha vardır ki kader onların yüzüne hiç gülmez. Kendi çabasıyla ekip büyüttüğü bahçeyi bir rüzgârla bozar. Bir umut büyüttüğü çınarı bir lodosla alıp götürür. Mutlu olmaya çalıştı gri sayfasında, en ufak beyazlığın acısını tüm sayfayı siyaha çevirerek alırdı. Yola girmeden önce döktüğü gül yapraklarının altına iğneler yerleştirirdi. Neden canını yandığının sebebini bulmaya çalıştığın an iğneleri kaldırıp, pamuklarla yolunu yumuşatırdı. Tam her şey bitti dediğin an bu sefer iğnelerin üstüne cam kırıklarını serper ölümle baş başa bırakır ama ulaşmana asla izin vermezdi. Kader en büyük korkularını bilir onunla oynardı. Benim en büyük korkum karanlıktı ve benim izlerim hep karanlıkta açılırdı. Ben buna kendi içimde hep Karanlığın İzi derdim.

Her bedenin benliğinin altında başka bir hikaye yatar. Her hikayenin bir acısı, Her acının bir zaafı vardır. Peki ya zaaflar öldürür mü? Zaaflarını gizleyen, kapalı perdelerin ardına saklayan, hâlâ çocuk olan yetişkinlerin hikayesi. Bir ajan merkezi tarafından çocukluğundan beri ajan olarak yetiştirilen Filiz, bir gün görevi için bir cinayet işler. Her şey yolundadır. Görevinin tamamlandığını sanıyordur. Ta ki iki yıl sonra öldürdüğü adamın çok daha karanlık işleri olduğunu öğrenene dek. İnsanların üzerinde deney yaptıklarını ve bu şekilde bir çeşit ilaç ürettiklerini öğrenen Filiz, ekibiyle birlikte bu çeteyi çökertmek için harekete geçer. Ama bu görevde aşkı bulacağından ve geçmişiyle yüzleşeceğinden habersizdir. "Ya şah sandığımız aslında sadece bir piyonsa?" ŞAH ve MAT Birbirinin kimsesi olmuş, kimsesiz çocukların hikayesi...

İleride ki yapılan kendi cenaze törenime bakıyordum. Evet yanlış duymadınız kendi cenaze törenim. İşte böyle başlamıştı, 17 yaşında ki Hazal ölmüş, 25 yaşında yeni bir Clara gelmişti dünyaya...

Yıllar sonra gerçek ailesini bulan bir kız... Bulduğu aile ile tüm acıların, gerçeklerin ve gözyaşların birer hiçten ibaret olduğunu öğrenirse ne olur? Huzurlu bir yaşamı hayal ettikçe karanlığın dibine daha da çekilen Asya, karanlığı ya aydınlıkla yok edecekti ya da karanlığa boyun eğecekti... Ona sunulan teklifleri reddeden Asya, karanlığın hükmü altına girmek yerine onun hakimi olmayı seçip herkese savaş açmıştı. Peki, istediği bu yeni karanlıkta huzuru bulabilecek miydi? Yoksa aydınlığa veda ettiği yerde, karanlığın ihanetiyle yüz yüze gelmesi an meselesi miydi? ✨ "Dudaklarının, tenimde nasıl duracağını merak ediyorum." Boğuk çıkan sesi ile bir an gözlerim dudaklarına kaydı ve o an dudaklarımın, tenindeki duruşu zihnimde canlandı. Derince yutkundum ve bakışlarımı tekrardan ona çevirdim. "Merakını gidermemiz gerek o zaman." Ve dudaklarım teninde en çok olmak istediği yere değdi. Dudaklarım dudaklarını buldu. ✨ Gerçek ailem İhanet Sırlar Gizem Örgüt Yaımlanma Tarihi: 21 Aralık 2025

Her çiçek, gömülü bir sırla açar. Ölüm, bir son sanılırdı. Ama Murat ve Zeynep için ölüm, başka bir dünyanın kapısını araladı. Bazen, bir bahçe sadece bir bahçe değildir. Bazen, bir kapı açılır ve sizi tanımadığınız bir dünyanın ortasında bulursunuz. Zairgotola’nın gölgelerle örülü sarayında, yasla ve sırlarla büyüyen bir ulusun ortasında gözlerini açtılar. Onlar artık yalnızca misafir değildi; yalanla yazılmış kaderin mahkûmlarıydılar. Zeynep’in dudaklarından dökülen tek bir yalan, tüm gerçekliklerini değiştirdi. Ama bu bahçede hiçbir şey göründüğü gibi değildi. "Unutabilir misiniz? Yeniden tanıyabilir misiniz? Aynı anda hem geçmiş hem hiç yaşanmamış bir hikâyeye başlayabilir misiniz?"

O kazınan kanla sarılır boynuna gece. Öyle bir gece ki sahipsiz ve kahramansız kalırsın. İşte o zaman parmağına bir yüzük takar, Geçmeyecek izlerini nefret ettiklerinle kapatırsın. "Günün sonunda dönüp dolaşıp geleceğimiz yer," derken parmağımdaki alyansa dokundu. "Evimiz." Ve evin sen olduğunu söyleyecek o dudaklar. Kelimeleri tanı ve kalbine kazı. Kurtulma. Bırak kendini. Yine de kaptırma. Adını üfle senden seni çalanlara. Günü geldiğinde fısıltını, her zerresine kadar onlara hatırlatacaksın. "Araf yok Alyeska." derken boynuma çıktı dudakları. "İhtimaller yok." bir daha fısıltı. "Sadece sen varsın." İlk acıyı sonra uğruna savaşılan aşkı tadacaksın.

Bir yıkılış, bin diriliş demekti. Ben kendimi İstanbul`da tek başıma ararken bir anda sessizce gelip yanan umut ışığım beni bulmama neden olmuştu. "Sen benim sessiz umut ışığımsın."

Fırtınada Kalanlar, karla örtülü Rize sokaklarında başlayan bir hikâye. Geçmişin susturulamadığı, görevle vicdanın çatıştığı bir fırtına. O bir asker. Emirlerle büyümüş, duygularını bastırmayı öğrenmiş. O bir savcı. Adaletle yaşayan, susarak direnen. Aynı fırtınanın içinde, sırtları birbirine dönük duruyorlar. Aralarında söylenmemiş cümleler, yarım kalmış bir sevgi ve karın bile örtemediği sırlar var. Bir yüzük yeminleri hatırlatırken, bir kırmızı atkı geçmişten kopup bugüne savruluyor. Bazı insanlar kaçar. Bazıları savaşır. Bazıları ise fırtınanın tam ortasında kalır. Ve herkes kalmayı seçemez.

Sınıfında geçmişi kötü olan Uraz`a bir şeyler hissetmeye başlayan İkra,ne yapacağını bilemez.Ve bir gün ona mesaj atar.

Tbate evrenini farklı bir perspektiften bakarak ana karakter arthur leywinin yaşadığı olayları ve yaşanan diğer olayları yeni karakterimiz Renos gözünden gördüğümüz serime hoşgeldiniz

Trajik bir geçmişin ardından yurt dışına gönderilen Ahsen için geri dönüş vakti gelip çatmıştı. Büyük bir özlem ile geri döndüğü evinde onu çocukluk aşkı Sarp ve büyük sırlar besleyen ailesi beklemektedir. Aşkını geri kazanabilecek mi yoksa ailesinin karanlık geçmişinde silinip gidecek mi? *** Bu evde bilinmesi gereken en önemli şey de buydu: Günlük güneşlik geçen gündüzlerin geceleri fırtınalı olur. *** "Dönmeme sevinmedin mi?" "Gitmene üzüldüm." 🌊🐚

Kelimeler arasında saklı kalan sessizliklerin hikayesi, bir zamanlar sözcüklerin yetmediği yerde başlar. Her şeyin farkında olmak iyi midir? Peki ya susmak? Gerçek Ailem kurgusudur.

Vatanını milletini korumaya ant içmiş, bir grup yiğit askerin hikayesi bu. Yeri geldiğinde birbirleri için gözlerini bile kırpmadan şehit olacak bu aslanlar. Her şeyden habersiz görevlerini layıkıyla yapıyorlardı. Kitap kapağı Pinterest’ten

Kendi halinde yaşayan tıp fakültesi öğrencisi Kayra bir gün fazla miktarda paraya ihtiyacı olduğu için ek iş aramaya başlar.Arkadaşı sayesinde bulduğu tekerlekli sandalyeye bağlı bir adamın bakımını üstlenme işini başta kabul etmez fakat sonra kararı değişir. Bakacağı adam yani Doğan önceki nişanlısı yüzünden kadınlara güveni olmayan ketum bir iş adamıdır. Kader yine de ağlarını örer ve onları bir araya getirir. Peki onlar bir arada kalmayı başarabilecekler midir? "Benimle hiç konuşmayacak mısınız?" Yüzünde herhangi bir duygu belirtisi yoktu."Pekâlâ bende kendi kendime konuşurum.Yapmadığım şey değil sonuçta" yine tepki vermedi.Hep yaptığı gibi sadece yüzüme baktı.

Anicca; Her şeyin hatta hayatın ve duyguların bile geçici olduğu ve değişime tabii olduğu anlamını taşır. Peki aşk; geçici ve değişime açık mıdır? Ya da hayat ve duygular gelip geçici midir? Bir bilinmeyen numara, bir platonik aşk ve sürekli bir kaçış... Genç adam; yalnızlığının, korkularının ve kaybolmuş kalbinin peşinden sürüklenirken, sırlar yüzeye çıkacak. Aşk, duyguların en karmaşık hissiydi. Duyguların en saf haliyle birleştiği yerdi. Kalbinin en derinlerinde küf tutmuş, bazen korkarak, bazen umutla beklediğin bir duyguydu. Bu kitap, gerçek bir hayat hikayesinden esinlenerek yazılmıştır. Ancak isimler, mekanlar, tarihler ve bazı olaylar gerçeği tamamen yansıtmamaktadır. Bu isimle çıkan ilk kitaptır. Tüm hakları saklıdır!

Boşa Geçen Bir Ömür, başkalarının hayatını ayakta tutarken kendi hayatını erteleyen bir adamın sessiz hikâyesi. Otuzlarının başında, ne çok genç ne de geç kalmış sayılan bir yaşta; sorumlulukların, aile bağlarının ve geçmişte yarım kalmış bir aşkın arasında sıkışıp kalan bir adam… Alkolle mücadele eden bir anneye bakmak zorunda, kendini önemsemeyen bir babanın gölgesinde büyümüş. Sevdiği kadınla kurmayı hayal ettiği gelecek ise, onun seçmediği bir hayatın bedeli yüzünden hiç başlamadan bitmiş. Bu roman, büyük olaylardan çok küçük vazgeçişleri anlatır. Kimseye yük olmamaya çalışırken kendinden vazgeçmeyi, “idare etmenin” bir ömür sürmesini, ve kimsenin fark etmediği bir çöküşü… Boşa Geçen Bir Ömür, yalnızlık ve depresyonu merkeze almaz; onları hayatın doğal bir sonucu gibi kenarda tutar. Asıl mesele, insanın kendi hayatında hiç başrol olamamasıdır. Bu, dramatik bir intihar hikâyesi değil. Bu, kimsenin durdurmadığı, kimsenin de gerçekten başlatmadığı bir hayatın hikâyesi.

Karanlığın içinden bir ses yükseliyor…
“Gerçek bazen en tehlikeli yalandır.” Bir adım atılıyor.
 Bir silah doğruluyor.
 Bir isim fısıldanıyor. Ve bütün sırlar, tek bir kurşunla dağılmaya hazır. Aybüke’nin adımları, artık geri dönülmez bir yolun taşlarına vuruyor.
Dost bildikleri, düşmana dönüşüyor.
Gölgelerden çıkan her yüz, yeni bir ihanetin habercisi. Dost ile düşman arasındaki çizgi bulanıklaşırken, en yakınında duranların bile yüzleri maskelerle gizlenir. Bir karar, bir adım, bir söz… 
Her şeyin kaderi değişir. Bu defa sadece hayatlar değil; gerçekler de ölümle sınanacak.
Ve gerçeğe en çok yaklaşan, en çok kaybedecek. İhanetin gölgesinde, aşkın sınavında, ölümle yüzleşirken…
 Bir tek soru kalır:
 Kime güveneceksin? “Benim yolumdan gel, seni en büyük kralları bile yöneten bir soytarı yapayım. Tüm dünyayı da senin şaklabanın.” Zaman daralıyor…
Her şey yanıyor… Bir çığlık. Bir dua. Bir kahkaha…
 Ve gerçek, herkesin kanını akıtacak kadar keskin. “Burası başlangıç değil.
Burası sonun doğduğu yer.” Sonra yalnızca o cümle kalıyor: “Öldürsene beni, Elmas. Hadi, öldür.” Bu defa sadece bir timin değil, bir milletin kaderi yazılacak. Ve kaderin adı: Vazgeçtiklerimiz.

Bir fırtınayla açıldı kapı. Selim elindeki kitabı bıraktı. Diğer hikâyelerden alakasını kesecek efsunlu bir okyanusa düştü. Korkusu boğulmak değildi. Okyanusun yalnızlığına üzüldü sadece. Ve kıyılarında gezinmeye hevesliydi. Sağanak yağmura, karanlık geceye rağmen...