Cennet, ona sadece tek bir görev verdi: İnsan ol, ışığını koru. Manu, yeryüzüne gönderildiğinde tek amacı vardı: Tanrı`nın yolundan sapmadan, bu dünyanın cazibelerine karşı durmak. Ama karşısına çıkan o çocuk... Eryon. Gülüşüyle kuralları hiçe sayan, bakışıyla kalbini yakan, geçmişinde gizlediği karanlıkla yaşayan biri. Manu, onun sadece haylaz bir lise öğrencisi olduğunu sanırken... Eryon her şeyi biliyordu. Onun kim olduğunu, nereden geldiğini... ve onu yok etmesi gerektiğini. İkisi de görevlerinin farkındaydı. Ama kaderin, Tanrı`nın ve hatta cehennemin planları başka olacaktı. Çünkü bazen ışık da karanlığa dokunur... Ve dokunduğu an, ikisi de asla eskisi gibi olmaz. "Günah bazen sadece bir bakışla başlar."

Annesini bir saldırıda kaybeden genç bir kızın, tesadüfen üç farklı mafya grubunu suç üstü yakalamasıyla başlayan sürükleyici bir serüveni konu alıyor. Karakterimiz, mafyaların onu evlerine götürmesiyle bu gizemli insanların gerçek kimliklerini öğrenir ve annesinin katilini bulmak için onların karanlık dünyasına adım atar. Cesaret, intikam ve aidiyet temalarının işlendiği bu hikâyede, kahramanımız annesinin hep istediği gibi cesur birine dönüşebilecek mi, sorusu merkezde yer alıyor...

"Ona sevdiğimi söylemem her şeye bedel olmuştu, canıma bile." Edalyn adındaki cennet muhafızının karşılaştığı sorunlar ve çözümlerini anlatan bu hikâye "Cennettin Kapıları" serisinin ilk kitabıdır ve bakalım Edalyn istediği şeye ulaşıp katili bulabilecek mi?

Avuç içleri kanayana, tırnakları kırılıncaya dek kazdığı çukura sarı buklelere sahip kız çocuğunu koyarken yalnızca izliyordum. "O kıza ne yaptın baba ?" O günü unutmak için çok çaba sarf etmeme rağmen babamın cevabı kulaklarımda ve zihnimde sonsuz bir uğultu halinde dönüp duruyordu. "Bu bir sır oğlum. Yakında sende öğreneceksin." Kızın masum yüzünün toprağın altında kaybolmasını izlerken artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını bilmiyordum. Merak ediyordum; dokuz yaşındaki kaç çocuk babasını bir gece yarısı ormanda ceset gömerken seyrediyordu usulca.

Yer altının biricik güzelliği. Bütün doyarın imkânsız aşkı.

Lavin, sıradan bir üniversite öğrencisi gibi görünse de, içinde gizli bir dünyaya dair belirsizlikler barındırmaktadır. Kampüsün sessizliğinde, eski dostu Pars’la karşılaşır ve aralarındaki konuşma, Lavin’in hayatındaki bilinçaltı sırları ortaya çıkarmaya başlar. Pars, Lavin’in karmaşık zihnini keşfetmek için bir adım atarken, bu karşılaşma onları hiç bilmedikleri bir yolculuğa sürükleyecektir. Ancak bu yolculuk, Lavin’in kim olduğunu ve neye hazır olduğunu sorgulamak zorunda kalacağı bir içsel mücadeleye dönüşür.

"Bir iblis, iblis olduğunu söyler mi? Şeytanım der o." Birkaç kanat birini melek veya şeytan yapar. Kanadın yoksa soysundur. Meleksoylu ve iblissoylu. Kanadın yoksa uçamazsın. Uçamazsan orada değilsindir. Orada olanlar melekler ve şeytanlardır. Şeytanı dünyaya attılar, attıkları dünyada melek soyundan gelenler yaşıyor; göktekilerin de mizah anlayışı vardır. Melekleri gökyüzüne attılar; attıkları gökte yıldızlar yaşıyor; sen o yıldızsın artık. Sen insan değilsin artık, dediler o kıza ve aldılar onu evi bildiği her yerden. Sen bir meleksin artık, dediler Hazal`a ve aşık olduğu şeytanı arkasında bırakmasını istediler. Bir şömineye sarılmak istersin. Sıcak kupaya. Belki de sıcak çikolatalara. Avedis hep soğuktur. Vice dehşetin ta kendisidir. Ormanlar yırtıcılara aittir. Gökyüzü sana kalan tek şeyken seni oradan da alırlar. Çünkü gökyüzü onlara aittir. Gökyüzü kanatları olanlara aittir. Salemler ve Silasların hiçbir zaman kanadı olmadı. Ama Hazal Parla; gökyüzünde olan birini sevecek kadar kafayı sıyırdı. İçine atıldığın ateş bile buzlarını eritemeyecek, Çünkü burası cehennem, Cehennem iki kişilik değildir, Cennetin kapıları ise sonuna kadar açık, Ama bana değildir.

Omuzlarımda ölü bir çocukluk taşıyordum. Kimse beni sevmezdi, kimse benimle arkadaş olmak istemez, kimse bana bakmaz, vebalı gibi kaçarlardı benden. Peki suçum neydi? Yanlış bir ailede doğmak mı yoksa herkese korku salan soyadım mı? Her şey Salih Sencer`in kızı olduğum içindi, ben bir celladın kızıydım. Cehennem`e doğmuştum, diri diri yanıyordum. Bizim gibiler için her gün ölmektense bir defa ölmek kurtuluş yoluydu çoğu zaman. ... Bir çift kahverengi göz...gökyüzünü vadedebilir miydi insana? Kale duvarlarını yıkıp içerideki küçük kız çocuğunu görebilir miydi? Durmuş bir kalbi canlandırabilir, nefes almayı öğretebilir miydi yeniden? Cehennemimde diri diri yanarken küllerinden doğulabileceğini gösterebilir miydi? O bir çift göz seninle yanmaya da varım demişti. "Cehenneme hoş geldin...Gökhan Vargın." Cehennemi yaşamış ruhu çocuk olan herkese...

"Bir araya gelmemiz mümkün değilse, tanrı neden tanışmamıza izin verdi." *** "Cehennemine hoşgeldin meleğim"

Cennette sıradan bir melek olan Azazel bir gün Tanrı tarafından çağrılır ve artık Azrail olarak dünyada görev yapacağı söylenir Bu isteğe şaşıran ve getireceklerden korkan Azazel bu teklifi reddetmek istese de cesaretini toplayıp reddedemez ama kaygısını anlayan Tanrı ona merak etmemesini, bu işi en iyi şekilde yapacağını söyler. İşte bu eserimizde Azazil`in Dünya üzerinde Azrail görevini sürdürürken çektiği sıkıntıları düştüğü azapları içinde yavaş yavaş oluşan acıma kırıntılarının bir göl gibi büyüyüp Tanrıya kafa tutacak hale gelmesinin yolculuğudur.

Ailesi gece vakti ıssız bir sokakta kanları emilmis şekilde bulan Ayaz yıldız.

İnsanlar cennete uzak, cehenneme yakındı. Cehennemin Kıyısında yürüyorlardı. Her yalanlarıyla, her günahlarıyla. İnsanlar yer yüzünde şeytandan kaçardı, çünkü bilirdi ki şeytanın ve kötülüğün onlara verebileceği tek ışık ateşin ışığı olurdu. Cehennem yer altındaydı, azaplarla ve günahların bedelini ödemek zorunda olan insanlarla doluydu. İnsanlarda oradan korkuyordu, oradan kaçıyordu. Asıl garip olan ise insanların şeytandan kaçmasına rağmen sığındığının yine şeytan olmasıydı. Yer altı ve yer yüzü birbirine bağlandığında ise herkesin öncelikli korkusu oydu... Bu hikayenin bir gölgesi bir de avcısı vardı. İkisi de Şeytanın hizmetkarıydı, görevlerini yapmadıklarında herkesin korktuğu o ateşe girmiş, cehennem azabını tatmışlardı. Bu acıyı duyan ve hisseden yer yüzünde ki tek insan ise ben olmuştum. Onların yer altında yandığı ateşte, ben yer yüzünde yanıyordum.

Bir şeytanı susturmayı dene onun korkusunu yüreğinde taşımadan önce.

İşkencelerle doluydu hayatımız. Dünya biz 4 kişiye fazlaydı. Hepimiz dünyaya ağlayarak geldik ve bu yaşadığımız tüm süreç boyunca devam etti... Ağlatılar, Dövdüler, İşkence edilmemize güldüler. Hayat bizim için cehennem kapılarını açmıştı...

Sadece rüyaydı ama kim için? + Aralarından sadece biri sonsuzluğa karışmıştı ama neden hepsi sonsuzluğun yalnızca azap getirdiğini düşünüyordu? Kadın gitti ve geride yarım kalmış bir aile bıraktı. Parçası olduğu bir aile. Kendisinden geriye yalnızca bir sandık dolusu mektup kalan kadın arkasında bırakacağı enkazın en başından beri farkındaydı. Bunu istememişti, istemiyordu da ama zorundaydı. Gerçekten zorundaydı. Bu somut zincirlerin bedeninde oluşundan kaynaklı bir zorunluluktu. Bu zorunluluğu kendisi seçmemişti ya da uzun uzun düşünüp çoğunluğun iyiliği için yapmak zorundayım gibi bir kanıya da varmamıştı. Silahlar vardı, zincirler vardı ve silahlar alnında yaslıyken zincirler bileklerindeydi. En kötüsü ise zincirler kalbini ele geçirmişti, kalbi de ağzı da zincirliydi. Ve işin acısı, gerçekten öleceğini düşünüyordu; ta ki bambaşka bir gerçeklik onu ızdırap veren kollarına alana kadar. Ne yapacağını bilmiyordu. Kusursuz bir planın içine düşmüştü, bir yandan perişan olan ailesinin yaşadıklarını düşünüyor bir yandan da sahte cenazesinde olanları izlediği anlar gözünün önünde gitmiyor ona krizler geçirtiyordu. Her şey o kadar gerçekti ki, neyin sahte olduğunu neyin rüya olduğunu anlayamıyordu. Gerçekten bir rüyanın içinde olmalıydı. + "Baba," dedi on dokuzuna böyle bir günde basmış genç çocuk içindeki öfkeyle baş etmeye çalışarak. "Annem ölmedi." "Biliyorum babam," dedi otuzlarındaki adam, biliyordu ama bunu öğrenene kadar çektiği azap hâlâ yerli yerindeydi. Oğlunun sahip olduğu öfkeye kıyasla çok daha fazlası vardı içinde ve büyük bir kinle, kucağında tuttuğu on beş aylık minik kızını uyandırmamaya çalışarak kısık sesle konuştu. "Biliyorum oğlum." Devam etti. "Ve onu geri alacağız."

Hayatımız birçok açıdan insanlara benziyor. Neredeyse aynı görünüyoruz ancak gerektiğinde kullanabileceğimiz kanatlarımız var. Dengeyi korumak adına belirli bir sistemle aileler kurabiliyoruz. Yeni yaratılan melekler ise o ailelere emanet ediliyor, ta ki seçim yılına dek. O zaman kalan hayatımıza bir melek mi yoksa şeytan olarak mı devam edeceğimiz belirleniyor ve şeytanlar hasretini çektikleri Gehenna Civitas`a gidiyor. Bu yüzden şeytanların birçoğu taşınma hazırlığı yapmaya başladı. 🪽 Ailemden ilk kez bir şeytan çıkmış ve o ben olmuştum.

İnsanlığın iki yarısı olan iyiliği ve kötülüğü, aydınlığı ve karanlığı temsil eden, koruyan Cennet ve Cehennem Krallıkları, karanlığın ötesindeki; Cenneti ve hatta Cehennemi yok etmek, hükmü altına alıp kendi adaletini sağlamak isteyen bir güçle tehdit altında. Fakat; Krallıklar asla dost olamaz, anlaşma yapamaz, birlikte savaşamazlar. Bu iki Krallığı birbirine bağlayabilecek tek şey yasak bir aşkın meyvesi; Cennet ve Cehennemin utancı. Cehennemin karanlık kapılarının ardında gizlenmiş; Cehennem Ateşinin sahibi, yüz bin yıllık zincirlerinden kurtuldu ve hak ettiği tacı giymeye, hak ettiği tahta oturmaya, yönetmeye geldi. Yüz bin yıl önce onu yenilgiye uğratan Cennet Kralı, geçmişteki gibi Varisini korumalı; Cennetin Işığının sönmesini engellemeli. Karanlığın ötesinin başlattığı bu kanlı savaş ancak fedakarlık ve acımasızlıkla, iyilik ve kötülükle, ışık ve ateşle sona erebilir.

Biranda tüm dünyayı yıkıma sürükleyen ölümcül bir virüs ... Aren ve Aden ailesiyle mutlu bir şekilde yaşayan sıradan ikizlerdi . Onlar için herşey bir matematik sınavında başlamıştı . Yükselen çığlıklar , koşuşturmalar ve yürüyen ölüler ... Cehennem çoktan ayaklarına gelmişti ...

Cennetle cehennem arasında sıkışmış bir okul… İçinde iyilikle kötülüğün savaştığı genç ruhlar… Ve her seçim, bir kaderin ateşini yakar. "Seni sevmek, cehennemin ortasında cenneti hayal etmek gibiydi.”

ya bir şeytanla kalbi paramparça olmuş bir kız tanışırsa?

Ben, bizim ailemize ilahi iplerle bağlı olduğumuza inanırım. İpler uzar, ipler kısalır, ipler kopar ama ipler bağlanmaz. Kopan ipe düğüm atılmaz. Ben aileme bağlı olduğum ipleri koparmamaya çalıştım ama onların böyle bir çabası yoktu. Babam aramızda gerinen o ilahi ateşe verdiğinde abim onun yüzünden öldü. Annem sustu ve izledi ve ben abimin katilleriyle aynı evde yaşamak zorunda kaldım. Yanan ipler abimin kurduğu ve içinde yaşadığım o huzurlu evi de yaktı. Üzerimde abimin cenazesinden beri çıkarmadığım siyah yas elbisesiyle yanan anılarımı izlerken biri geldi. Kalbinin üzerinde büyük bir yanık izi olan bir adam. Hiç çekinmeden sağlam tuğlalardan ördüğüm duvarımdan ateşe atladı ve biz beraber yandık. Kanadı kırık kelebekler diyarının tanrısı kopardığı bütün kanatları ateşimize atıp yangınımızı harladı. Yanık kokulu bu adamın koynunda o evin içinde yandım. Fakat kül olmadım. Keşke kül olsaydım belki o zaman yeniden doğardım. Ama burada olmaktan şikayetçi olmadım hiç bir zaman. Çünkü o buradaydı. Kokusu burnumda, teni tenimde, aşkı kalbimdeydi. Ve ben mutluydum. Canım yanıyordu ama mutluydum. Bu adam cehennemin ortasında zebanilerin gözlerine bakıp kahkaha atmayı öğretmişti bana. Ve bu adam iyi ki vardı.

Cehennnemin 7 katı vardır ve her katı bir günah yönetir. Victoria Blackwell ise yüzlerce yıldır cehennemde cezalandırılan bir günahkardır. Bir gün 7 günah toplanır ve Victoria`yı serbest bırakabileceklerini söylerler. Günahların ondan istediği tek bir şey vardır. Cehennnemin efendisi insan dünyasında kayıptır ve onu bulması gerekir. Yüzlerce yıldır cehennemin yedi katında dövülmüş olan ruhu insan dünyasında genç bir soylu kızın bedenine girer. 7 günahla sözleşme yaparak onların birtakım yeteneklerini alan Victoria birçok sorunla karşılaşır. Girdiği bedenin birçok ailevi sorunları vardır. Bununla beraber Victoria yüzlerce yıl önce tanıdığı bir adamı görür. O düşündüğü kişi midir yoksa ona çok benzeyen bir başkası mı? Eğer sandığı kişiyse nasıl hala hayatta?

İkinci bir şans ile değişen kaderde aynı duygular ile...

"Ve 13. yıldız düştüğünde benim çocukluğum,başlamadan bitti

Irene yıldızların ona söylediği şarkıyı duymadığına doktorlarını inandırmış, kapatıldığı akıl hastanesinde kendisine verilen ilaçları içip uslu durarak günlerini dolduruyordu. Tek yapması gereken yıldızlardan bahsetmemekti. Geceleri odasına beliren gölge ise işleri onun adına hiçte kolaylaştırmıyordu.