Ölüm çiçeği, karanlığın içinde açan sessiz bir vedadır. Bazı hikayeler sessizce başlar. Anlamazsınız ne olup bittiğini. Sessizce başlar ve bir nehrin sakinliğinde sonsuzluğuna uzanarak devam eder. Benim hikayem, nehir dinginliğinde değil hırçın okyanusun tam kalbinde yankılanan sırlarla başlıyor.

ne oldugunu bende bilmiyorum deneme amaçlı

Yeni yazarım destekk🫶🏻

Bir amaç doğrultusunda dünyaya gelen ve ruhu morgda olan bir kadının bedenine ruhu giren kız ve bu kadının mafya olan kocası

O, bir cana umut olmaya ant içmişti. Beyaz önlüğünün ardında, yorgun ama vazgeçmeyen bir kalp vardı. Hastalarına şifa, ailesine sığınak, sevdiklerine omuz olan bir kadın: Dr. Umay Ömür Dağlı. O, gözünü kırpmadan ölüme yürümeye yemin etmişti. Savaşın gölgesinde, karanlığın ortasında bile dik durmayı bilen bir askerdi. Vatanına kalkan, düşmana korku, sevdiklerine huzur olmuş bir adam: Barlas Tuna Denizhan. Biri yaşatmak için savaştı, diğeri yaşanacak bir dünya kurmak için. Biri ölümün sınırında görev yaptı, diğeri yaşamın kıyısında umut verdi. Biri keskin bir kılıç, diğeri merhem gibi bir dokunuştu. Farklı yollarda yürüdüler... Zaman, onları ayırdı. Ama kader, yıllar sonra aynı noktada yeniden buluşturdu. Peki bu defa birbirlerinin yarım kalan hikâyesini tamamlayabilecekler mi? Haydi, birlikte keşfedelim... ••• ♡ ALINTI ♡ "Yıllar geçti... `Ne kadar uzun yaşamışsın` dediler. Ama kimse anlamadı... Ben sadece seni bekleyerek yaşadım." Bu sözlerimle gözleri gözlerime kenetlendi. Ne geçmiş kaldı aramızda, ne kırgınlık. Sadece o anın sessizliği ve gözlerindeki derinlik... Usulca, neredeyse bir fısıltıyla sordu: "Gerçekten... o kadar uzun mu bekledin beni?" Gülümsedim. Başımı hafifçe eğdim. Ve yanıtım, yüreğimden olduğu gibi çıktı: "Zamanı bile unuttum beklerken." Birden yanaklarına ince bir kızarıklık yayıldı. Saklayamadığı mahcubiyetini, bakışlarının içine gizledi. O an anladım... Beklemek zordu, ama ona kavuşmak her şeye değmişti. TÜM HAKLARI BANA AİTTİR. KEYİFLİ OKUMALAR DİLERİMM 🖤

.. Yapım aşaması

Kasabanın sokaklarında yıllardır devam eden dostluklar, nişanlarla, mektuplarla, kavgalarla iç içe ilerlemektedir. Sevda, çocukluk hayalini süsleyen büyük aşkı ararken, ailesinin kararıyla Yağız`la nişanlanmak zorunda kalır. Aşkı ararken, hayatın ona farklı yollar sunduğunu öğrenir. Asiye, avukat olma hayaliyle kasabanın dar kalıplarını aşmak isterken, en büyük çatışmasını kasabanın yeni doktoru Yavuz`la yaşar. Onun mesafeli tavırları Asiye`yi sinirlendirirken, farkında olmadan kalbinde bir değişim yaratır. Gülperi ve Yiğit, kasabanın en masum aşk hikâyesini mektuplara dökerken, zaman onların yollarını nasıl birleştirecektir? Kemal, kasabanın herkesin hayatına dokunan sessiz kahramanıdır. Ancak zamanla, onun da kendi hikâyesini yazma vakti gelir. Çünkü Güvercintepe Kasabası`nda hiçbir sır sonsuza kadar saklı kalmaz, hiçbir kalp sonsuza kadar yalnız kalmaz. Kasaba, bir yandan geleneklerle örülmüş bir geçmişi barındırırken, diğer yandan bu yedi gencin hikâyesiyle değişmeye başlar. Aşk, dostluk, hayaller ve hayal kırıklıkları... Kasaba Günlükleri, küçük bir yerin içinde büyük hikâyelerin nasıl saklı olduğunu anlatan bir roman. ••••••• Bu hikâyede kimileri kaderlerine razı gelirken, kimileri ona meydan okuyacaktır. Peki ya aşk? Gerçekten insanın seçimi midir, yoksa sadece kaderin bir oyunu mu?

Vâye: Nasip, kısmet. ••••• Ben Defne. 25 yaşında bir Psikoloji mezunuyum. Liseden sonra 1 sene üniversiteye hazırlandığım ve üniversitede de 1 sene alttan derslerimi veremediğim için bu yaşımda KPSS`ye hazırlanıyordum. Babam Ankaralı olduğu için ve babamın işlerinden dolayı Ankara`da oturuyorduk ama ben hem sınava daha iyi hazırlanacağımı düşündüğümden hem de biraz dinlenmek istediğimden dolayı anneannemin yanına Ordu`ya, küçük köyümüze gelmiştim. Dedem vefat ettiğinden beri kuzenim Ayça anneannemle birlikte burada yaşıyordu. Ayça liseden sonra üniversiteye gitmemişti ve evde nakış yapıp internet üzerinden satıyordu, oldukça tanınıyordu. Köyümüzde uzun süredir tek yaşayan yaşlı bir teyze vardı. Emine Teyze çocuklarından hiç hayır görememişti ve öldükten sonra evinin askeriyeye bağışlanması için bir vasiyet bırakmıştı. Emine Teyze birkaç ay önce vefat etmişti ve ev de askeriyeye bağışlanmıştı. Emine Teyze`nin vefatından bir süre sonra o eski ev restore edilmişti. Bugün de askeri bir manga köye, eğitime geliyordu. Muhtarın söylediğine göre bu manga teğmenlerden ve onları eğitecek bir üsteğmenden oluşuyordu. ••••• Final: 27.10.2020 🌸

Bu kadar yakınımda olması ikimiz içinde hiç adil değildi. Biz bir cehennemin içindeydik belki. O bakışlarını benden hiç çekmedi. Göz bebekleri , göz bebeklerime mühürlenmişti. Aşina olduğum o sözler mırıldandı sakince. Yavaş yavaş döküldü dilinden... "Ten beyaz, saç kızıl güller"dediğinde eller yanaklarıma gitti.elinin dışıyla yüzümü okşuyordu. "Kahkahasında bülbüller"deyip dudaklarıma dokundu. Parmaklarını dudağımın üzerinde hissetmemle vücudum alev aldı. "Kirpiği kap kara tüller"gözlerime çıktı tekrar gözleri. Mırıldanmaya devam etti. "Ben o afete vuruldum." "Göz değil nakış mübarek Bende ki aşk değil ibadet Elleri sevdi nihayet Ben ebedi saadetten kovuldum" Şarkıyı hafif tonda yavaş yavaş söylüyordu. Yüzümün her milimini ezberlercesine baktı. "Gölgemi aldım yanıma Vurdum hasretin yoluna Benzedim bahtsız Mecnun`a Yüce Mevlaya sığındım." Sesinin bu kadar güzel olduğunu bilmiyordum. İlaç gibiydi resmen. Kısık sesle mırıldanması böyleyse , böylesine içimi yakıyorsa , küş ediyorsa bedenimi. Gerçekten söylese ne yapardım. Elleri saçlarıma gitti. Bir tutam saçımı iki parmağının arasına aldı. Bakışları yüzümü asla terk etmedi. O anın büyüsüyle gözlerimi kapadım. " Seyret perişan halimi, Bende akşam olmakta Dostlar seyrelmiş, Beyhude lafla vakit dolmakta Avare oldum serseri oldum, Terki diyarda zalim Senin allahın yok mu? Yarin gözü yüksekte, Benim bir kuru aşkım var Düşmanlarım nispette be hey kara vicdanlı yar Yağdı saçlarıma genç yaşımda, Lapa lapa kar Zalim senin allahın yok`` Şarkıyı bitirdiğinde sımsıkı yumduğum gözlerimi açtım. Karşımda beklentiyle bana bakan adama baktım. Her şeyi unutturabilecek gibi bakıyordu. Peki onca şeyden sonra bu mümkün müydü?

Yıldız…Güçlü,Parlak,gizemli ve geçmişinden kaçmaya çalışan bir kadın. Rüzgar…Sessizliğin içinde ki fırtına. İstanbul’un karanlık sokaklarında aşk ile tehlikeli arasında ki çizgi giderek siliniyor.Yıldız’ın hayatına yön veren notlar,gölgelerden gelen bakışlar,her adımda yaklaşan geçmişin ayak sesleri… Ve yıldız.Ya kalbine ihanet edecek ya da gölgelerin içinde ki ışığı bulacak.

Onlarca insanın bulunduğu. Kimisinin kavga sesleri, kimisinin konuşma sesleri, kimisinin yüzüne rahatsız edici ışığın yansıdığı telefon mesajlaşma sesleri, kimisinin itiş kakış seslerinin bir arada bulunduğu bir ortam düşünün. Biliyorum çoğu kişi buna aşikar. Oldum olası böyle yerlerden nefret ediyorum demeyeceğim çünkü böyle ortamlarda kimse beni fark etmiyor. Ve bu benim işime geliyor. Görünmez biri olmayı seviyorum. En azından benimle uğraşan kimse olmuyor öyle değil mi? Sessiz sakin kişileri insanlar umursamaz. Sınıfta söylenen şu sessiz kişiler varya. He işte ben onlardan biriyim. Arkadaşları olmayan sürekli yalnız takılan kızlar. Kısman her sınıfta bulunan kişilerdir bunlar. İtiraf edin onları hep merak ettiniz öyle değil mi? Merak etmeyin sizi uzun bir yolculuk bekliyor. Hayatıma hoş geldiniz...

Gece bilinmeyen bir numara ile konuştuktan sonra markete gittim en fazla ne olabilir ki

Bir yangın 100`lerce kişinin hayatına mâl olabilir mi? Önlemsizlikten mi? Kasıtlı olarak mı?

Oku işte ne bakıyon

Geçmişinden darbe alan, çocuk yaşında olgunlaşmış bir kadın ilk defa bir adama karşı güven duygusunu hissetmeye başlıyor. en fazla ne olabilir ki? "Sana güveniyorum." "Güvenme, bana güvenme." "Sana güveniyorum. Yalnızca sana."

Genele güvenle hsnahsjwısıhwg ccebenısjsgss

Issız sokaklarda hayatta kalmak için karanlığı kucaklaman gerekir. Fakat bir kez gölge olursan, ışığa dönmek imkansızdır... Bu hikâyede, karanlığın içinde kaybolmuş ve sonunda onun bir parçasına dönüşmüş bir adamın, intikam uğruna çıktığı yolda benzer yaraları taşıyan bir kadınla yolları kesişir. Ancak zamanla anlar ki, intikamın bile ağır bir bedeli vardır. İkisinin de sakladığı sırlar, birbirlerinin yaralarını kanatırken bir yandan da iyileştirmeye başlar. Fakat bu dünyada kimse masum değildir. Ve gölgelerin fısıldadığı her isim, sonunda kanla yazılır. Bu bir aşk hikâyesi değil... Bu, hayatta kalmak için duygularını susturmuş iki yabancının, karanlıkla kurduğu tehlikeli bir bağın hikâyesi.

bir ask hikayesi...

Hayatımın değişeceğini bölmeden açtığım o telefon hayatımın aşkını buldurdu bana. Mutluluk uzun sürer sanmistik ama yanilmisiz. O gün her şey değişti.

"Farklı hayatlar farklı yaşamlar..."

Jsmsdldkkdkdı8uxgostostosts

Deneme olarak yazılacaktır

Gerçek ailem kurgusu

Yıllar önce çok yakın olan 8 arkadaş bir kaç gunlugune anıları yad etmek ve eğlenmek için bir villa tutarlar ama ilk günden villadan biri ölür ve teker teker herkes ölmeye baslar

"Zirve olmadan bir çocuk nereye tutunur?" "Yamaç`a."