Ön Söz Üsteğmen Kıvılcım`ın kaleminden: Hayat bana savaşmayı küçük yaşta öğretti. Kimi zaman elimde bir silah, kimi zaman yalnızca suskunluğumla yürüdüm ateşin içinden. Kayıplarımdan bir ev yaptım, acılarımdan bir zırh. Bir çocuğun elinden alınan masumiyeti, bir kadının sırtına yüklenen sorumluluğu taşıdım. Ve tam her şeyin bittiğini sandığım yerde, gökyüzünden inen bir adam çıktı karşıma. Ateş Uras. Adı gibi içimi yakan, ama kalbimi ilk kez sükûnetle dolduran bir isim. O bir pilottu, ben bir askerdim. Farklı yolların savaşçılarıydık ama aynı kaderin izini sürüyorduk. Kendime bile itiraf edemediğim hislerimle, en tehlikeli görevlerin tam ortasında tanıdım onu. Bu kitap bir savaşın, bir ihaneti ortaya çıkarma mücadelesinin hikâyesi. Ama aynı zamanda, gökyüzüyle yeryüzü arasında sıkışmış iki yaralı ruhun birbirine dokunuşunun da hikâyesi… Bu bir intikam hikâyesi değil sadece. Bu, kirletilmiş bir masumiyetin, çalınmış bir çocukluğun ve devrilmeyen bir kadının hikâyesi. Bu, kimin gerçekten düşman olduğunu anlamak için canını ortaya koyman gereken bir dünyanın hikâyesi. Ve unutma: Ateşi yakmaya bir kıvılcım yeter. Ama o kıvılcımı söndüreceğini sananlar… Henüz kül olmamış bir yangını hiç görmemiştir. 🔥 Kapağı yaptığı için @the_older`e çok teşekkür ederim. Tüm haklara şahsıma aittir, kopyalayıp paylaşan olursa işlem yapacağım. Bilginize. @dadaaa

-KESİT- ≈Ellerini saçlarından geçirdi. Konuşacak takati kalmamışken cevabını çok güçlükle verdi. Burnundan solurken onu izledim. Yine kısık sesiyle mırıldandı. "Beni, sana karşı yalan söylemeye mecbur bırakma..." Tekrar nefes almaya çalıştı komutan. Bunu yaparken bile zorlanıyordu. Gözlerini açtığında mavilerime baktı. İlk kez gözlerinden bir duygu geçtiğini gördüm. Şahit olduğum şey bir yalvarıştı. Kurcalamamı istemiyordu. Kırmadan dökmeden söylemeye çalışmasını anlayabiliyordum. Usulca başımı olumlu bir şekilde salladım. Sustum ve ona karşı koymayı bıraktım.≈ Tüm geçmişim tek bir sonla kaybolmuştu. Benliğimin varlığından yoksundum. Evlatlık alındığım bu aileden kurtulmuştum. Şimdi geriye yapmam gereken tek bir şey kalmıştı. Bu seri katil davasını çözmek. Tüm garajımı delillerle kaplarken olayın büyüklüğünün farkına varamıyordum. Lakin şimdi görüyordum ki dünya çapında ki bir seri katil olayını üstlenmiştim...

Şarjörü doldurup atış kulaklığımı taktım. Karşımdaki hedefin kırmızı alanını delik deşik ederken rahatladığımı hissediyordum. Şarjördeki mermi bittiğinde atış kulaklığımı enseme indirip masanın üzerindeki mermilere uzandım. O sırada kulağıma dolan tok postal sesleri bana kimin geldiğini müjdeliyordu. Bir adamı yürüyüşünden tanıyor olmak garipti. Üsteğmen hala yanıma gelmemişti, merakla başımı geriye çevirdim. Arkamdaki masaya yaslanmış anlamlandıramadığım bakışlarla beni izliyordu. Bir eli yaslandığı masada, diğer eli de palaskasındaydı. Genelde omzuna asmaktan hoşlanmadığı bordo beresi ise tıpkı benimki gibi omzundaydı. Başımla kısa bir selam verip önüme döndüm. Tekrar pozisyon alıp hedefime odaklandım. Ben atış yaparken üsteğmen de yanımdaki alana girip atışa başlamıştı. Kavga eder gibiydik o an, kurşun seslerimiz ise sustuğumuz kelimelerimizi ifade ediyordu. İkimizin de kurşunları bitmişti, bakışlarımız birbirini bulduğunda yine o gizemli karaları karşıladı beni. Ben savaşmaya devam etmek ister gibi mermilere uzattım elimi, ama susmayı da beceremedim işte. ``Yurdunuzu arıyor gibisiniz üsteğmenim, gözleriniz sürekli bir arayışta sanki.`` Ona bir cevap hakkı tanımadan atış yapmaya başladım, silahımın tetiğine basmaya devam ederken yanımdaki adamın da pür dikkat beni izlediğini biliyordum. Son mermime de veda etmiştim. Başımı çevirdiğimde yine o bakışlara mahkum edildim. Aramızdaki birkaç adımlık mesafeyi sonlandırıp yanıma geldi, elini uzatıp atış kulaklığımı çıkardı. Aramızdaki tek engel o kulaklıkmış gibi biraz daha yaklaştı bana, gözlerime daha yakından baktı. ``Belki de yurdumu bulduğum için sürekli gözlerine bakıyorumdur teğmenim.`` Bordoya boyanırken aşka karışan iki yürekli askerin hikâyesi...

Şırnak a doktorluk yapmaya gidecem en fazla ne olabilir ki

Umutlarını kaybetmek yıkım demekti. Ben onu kaybedemezdim. İkimizde müziğe uyarak dans ediyorduk, benimle dans ediyordu. Ben hiç bir işte yalnız bırakmıyordu. Biz birbirimiz için yaratılmıştık. Beraber bir ömür süreceğimde tek insandı. "İyi dans ediyorsun Yüzbaşı," dedim kendimi tutamayarak. "Öğreniyoruz senden bir şeyler Üsteğmen." dediğinde kocaman gülümsedim. Canın canım, canım canın... Fakat, mutluluğumuzu bozan bir şey oldu. Mutluluğum iki kurşunla elimden alınmıştı.

“Bir aile… Bir tim… Ve yürekten bağlı bir vatan… Gölgelerin içinde sinsice ilerleyen düşmanlara karşı verilen bu amansız mücadelede, cesaretin, sadakatin ve inancın sınandığı anlar başlıyor. Arven ve ekibi sadece düşmanla savaşmıyor; geçmişin gölgeleriyle, içlerindeki korkularla ve en derin yaralarıyla da yüzleşiyorlar. Bu, sınırları zorlayan bir bağlılık, fedakarlık ve umut dolu yarınların hikayesi...” Bu sadece bir kurgudur. Gerçekle ilgisi yoktur.

Yıllar önce bir mezar başında söylediğim cümleyi yedi yıl sonra karşımdaki sevdiğim ama beni unutarak bana acı cektirmeye yeminli adama söylemiştim....

Kardeşlik Kanla Yazılır: 15 Asker, 1 Yemin İki ayrı tim… Farklı operasyonlar, farklı kod adları, farklı görevler. Ama her biri aynı yeminle girmişti bu yola: “Son nefese kadar vatan…” Onlar sadece silah arkadaşları değildi, onlar kardeşti. Karadeniz’in hırçın dağlarından geleni de vardı içlerinde, Adana’nın sıcağından kavrulup çıkageleni de. Çanakkale’nin sert rüzgârında büyümüşü de vardı, İç Anadolu’nun sessizliğinden kopup geleni de. Her biri başka şehir, başka hikâye, ama aynı bayrağın altında tek yürek olmuş 15 yeminli asker. Bu 15 askerin hikâyesi, sadece kurşunların arasında değil, gecenin sessizliğinde, gözyaşının içine gizlenmiş dualarda yazıldı. Hepsi güçlüydü. Kuvvetliydiler. Eğitilmişti her biri, ölümle yüzleşmeye, sevdiklerini arkada bırakmaya, ama asla birbirini yarı yolda bırakmamaya. Bir şey netti ki; bu tim, bu kardeşlik, bu yemin... Gerçekti. Ve bir insanın nereden geldiği değil, neyi savunduğu önemliydi. Timler arasında liderlik kavgası olmadı, herkes kendi yerini bilir, gerektiğinde bir diğerinin önüne siper olurdu... Aralarındaki bağ kanla yazılmıştı, düşmanın bilmediği anlayamayacağı bir dille... Bu 15 kişinin hikayesi bir roman değil, bir milletin özüdür. Bu bir kardeşliğin, dostluğun inancın, sadakatin ve asla geri adım atmayanların hikâyesi... İçlerinde biri vardı ki, herkes ondan yardım isterdi: Doktor Bahar. Alanında uzmandı. Sadece bir doktor değil, gerektiğinde bir arkadaşın son nefesinde elini tutan bir yoldaştı. Yaralı bir askeri hayata döndürürken tereddüt etmezdi. Ama Bahar`ın hikâyesi, sadece savaşın değil, iç dünyasının da mücadelesiydi. Çünkü bir gün, hayatı boyunca “ailem” dediği insanların aslında gerçek ailesi olmadığını öğrendi. Kimdi? Nereden gelmişti? Ve neden bu kadar acıya rağmen kalmayı seçmişti? *KİTAP TAMAMEN KURGUDUR* *Ve gerçek ailem olduğu için, diğer kitaplar gibi abi fazladır*

Rüzgar estikçe tenimi okşuyor, bir ferahlama geliyordu ama içimdeki boğukluğu atmaya yetmiyordu. Nasıl hissediyordum? Kırılmış, çaresiz... Elim kalbime gitti. Kalbim acıyordu. Bunca yıl sonra gerçekler gün yüzüne çıkmıştı ve bu oldukça büyük bir yüktü. Ben o yükün altında eziliyordum. Gerçekler ağrıma gitmişti belki de...

"Seni kurtarmak için buradayız ancak pek ihtiyacın kalmamış gibi?" Yüzbaşının sesindeki şaşkınlığı hissetmiştim. Kendi kendime gururlanırken yüzbaşının zümrütlerine bakarken sırıttım. "Siz bir hayli geç kalınca bende kendi kendimi kurtarayım dedim." Sesim ironik çıktığında yüzbaşının tek kaşı havaya kalkmıştı. Kendime engel olamadığım alaylı gülümsememi gözlerinden çekemedim. Haklıydım. Gelmeleri gereğinden fazla uzun sürmüştü.

Yetimhanede büyümüş zorluk çekmiş bir çocuk büyüyüp güçlü bir adam oluyor üsteğmen

“Üç yaşında kaçırıldı. Hafızasında silik hatıralardan başka bir şey yoktu. Gerçek ailesini, geçmişini, kim olduğunu bile unuttu. Ona öğretilen her şey mutlak gerçekti—ya da o öyle sanıyordu. Ama bir gün, hiç sormadığı sorular cevaplarını aramaya başladı. 22 yıl boyunca inandığı gerçekler sarsılınca, kendini tehlikeli bir oyunun içinde buldu. Peki, geçmiş onu kurtaracak mı, yoksa geri dönülmez bir karanlığa mı sürükleyecek?”

Çocukluğu ne kadar zor geçerse geçsin vatanı için çalışıp çabalayarak bir bordo bereli olan Kıdemli Üsteğmen Sıla Gündoğdu timi şehit olduğunda bir yıllık bir göreve gider. Geri döndüğünde yeni bir time atandığını, bununla birlikte doğduğu şehre tayini çıktığını öğrenir. Görevine yeni timi ile devam ederken bir telefonla gerçek ailesinin bildiği aile olmadığını öğrenir. Bu haber onun dönüm noktası olur. (Hem kitappad hemde wattpad üzerinde Zirve ve Gölge adında yazılan ilk ve son kitaptır.) ♦♦♦ Asker ve Gerçek aile kurgusudur. Kurgu ve kitap kapağı şahsıma aittir. Kitapta yazılan her şey hayal ürünüdür. Herhangi bir çalıntı durumunda işlem yapılacaktır, buna kitap adı da dahildir. Elbette eleştiriler olacaktır ama lütfen saygı çerçevesinde olunuz. Umarım beğenirsiniz ♥ Alıntı paylaşımları için İnstagram Hesabım: https://www.instagram.com/asil_kalem/?__pwa=1#

Elindeki kripteksi açabilmek için bir kasabaya gönderilen istihbarat ajanı,onu açabilecek tek kişinin Yüzbaşı olduğunu öğrendiğinde,zamanın karanlık dehlizlerine gömülmüş sırların geri sayımı başlar. Geçmişten gelen büyük oyunlar, zamanın kördüğüm kıldığı hakikatler... Gül, kripteksin sırrını çözmek için Yüzbaşı`ya ulaşmak zorundadır. Ancak bu yolculuk, sandığından çok daha tehlikeli, çok daha derindir. Çünkü bazı sırlar, gün ışığına çıktığında yalnızca geçmişi değil, bugünü de kanla mühürler. "Bilmezsen ölürsün, bilmezsen ölürler." dedi. Ve ben bilmedim, öldüm. Bilmedim, öldüler... *** Onlar sadece canlarını değil tüm hayatlarını ortaya koyanlardı aldıkları nefes yedikleri lokma ayak bastıkları toprak bile meslekleri içindi, ölüm ve yaşam arasında yürürken ölümle barışmış yaşamla küsmüştü çünkü yaşam ona zorla sunulmuştu... Attığı her adımda cesareti, disiplini, korkusuzluğu ve kahramanlığı konuşulan adamın etrafına ördüğü duvarlar yalnızca düşman için değil aynı zamanda kendi içindeki kimsesiz büyüyen çocuğa,zaaflarına karşı şekillenmiş büyük bir kalkan.En derinlerinde bir çocuğun kaybolmuş ruhu hiç tatmadığı sevgi ve korkuları vardı. Gözlerini bazen ölümün soğukluğu bazende vatana olan bitmeyen borcunun kutsallığını taşırken şimdi o gözlere yıllar sonra bu gün korku tohumu ekilmişti aslında bu en derinlerine gömdüğü çocuğun fısıltılarıydı . Biliyordu onu bulduğunda kimsenin el uzatmadığı çocuğa o kadının tekrar dokunacağını ... "Ben deniz meltemi bile tatmamış bir toprak sen ise yalnızca ada ülkesinde bir çiçek ..."

"Ey Türk gençliği! Birinci vazifen, Türk istiklalini, Türk cumhuriyetini, ilelebet muhafaza ve müdafaa etmektir." Küçükken babaannesi yüzünden annesini kaybetmiş, teröristler yüzünden babasını kaybetmiş bir kız çocuğu. Kim bilebilirdi ki büyüyünce asker olacağını ve onların soyunu kurutmaya ant içeceğini. Yeni hayatı ona eski anılarını ve sevdiklerini verdi. Peki ya geri alacak mı? Ben yazmak için hazırım peki ya siz Şeyma ve Yavuz`un hikayesini okumak için hazır mısınız?

Büyük Bir Suç Çetesini Çökertmek İçin MİT Tarafından Her Yerden Ayrı Ayrı Toplatılan Ölüm Timi.

Ailesinin izinden gidip asker olan kız. Önder edindiği adam gibi asker olan adam. Onların hayatı... Kitaba, hem buradan, hem wattpad üzerinden ulaşabilirsiniz. WhatsApp kanalıma ve instagram hesabıma bekliyorum. Hesap isimleri; andromedayolu

Üsteğmen Lirya ŞAHİN ve Yüzbaşı Karun KORAL`ın hikayesi...

Her şey abisini askeriyeye görmeye gitmesi ile başladı çocukluğunda sıkı bir eğitimden geçen Züleyha yıllar sonra savcı olup yolu abisinin askeriyesine düşer bu yol Altay ZORLUDAĞ ile yolları ilk kesişip bağlandığı yerdir...

"Gözlerine ayrı aşık olduğum yârim." "Güzel kalbine ayrı aşık olduğum yârim." Bir açıklama yapmayacağım, çocukluktan beri var olan bir aşka adım atacaksınız. Kurşun izini okuyanlar bilir. Biri büyüyüp asker olurken, diğeri Ömer Asaf`ın emir komuta altında olduğu timin Üsteğmeni olarak karşılaşırlar. Ve hikâye böylelikle başlar.

Gece karanlıktı ama kalpleri aydınlık. Genç bir öğretmen, hayalini gerçekleştirmek için Hakkari`ye gelir. Tam da her şeyin zorlaştığı anda, karşısına vatanı koruyan bir asker çıkar. Bu tanışma, kaderin ilk adımıdır. Biri kalemle, diğeri silahla ülkesine hizmet ederken; aynı bayrağın altında yazılmış bir aşk başlar. ✨Bu kurgu tamamen şahsıma aittir ✨

Ahsen Deniz Aksoy... Bir zamanlar yetimhaneye bırakılan kızın hem büyüyüp asker olması, hem öz ailesini bulması, en çokta aşkını doğru bulmasına sevinen bir kızdı... O Sadece Sevgiye Muhtaçtı Ve O Kız Sevgilere Boğuldu...

Yüzbaşı Kaan Kolay kolay aşık olmayan bir adamdı.Üsteğmen Başak ise fazla cesur kurşun yese bile umrunda olmayan bir kızdı. Bir gün Başak Üsteğmen timinin tayini çıktığını öğrenir ve Kılıç timinde olduklarını öğrenir.Hem mutludur hem üzgün abisi o timde idi.O yönden sıkındısı yoktu.ama sorunu şuydu.Yüzbaşı Kaan ile Üsteğmen Başak Birbirlerini gördükleri ilk anda Sırılsıklam aşık olmuşlardı.Başak Mavi gözlerini Kaan`ın Koyu kahve gözlerine dikip dalıp gitmişti.Ve böylece aşk başlamıştı

27 yaşında ki üsteğmen EFLAH KARABEY ve timi Mardin de görev yapmaktadır, ailesiyle yıllar önce konuşmayı kesen Eflah hayatında gerçekleşecek olan olayları atlatabilecek mi?

"Bazı kazalar sadece arabaları değil... kalpleri de çarpıştırır." Işıl Aydemir, hemşirelik son sınıf öğrencisi. Hayatı, dersler, ailesi ve staj arasında sıkışıp kalmışken; bir sabah yaptığı küçük bir otopark kazasıyla değişmeye başlar. Çünkü karşısındaki adam sadece sinir bozucu derecede karizmatik değil, aynı zamanda geçmişi sırlarla dolu bir yabancıdır: Deniz Alp Bolatlı. Kimi insanlar bir ömre sığmaz... Kimi bakışlar bir an`a saplanıp kalır. Işıl, onunla tanıştığı gün, kaderine bilmeden dokundu. Ama her kalp, sevmeyi kaldıramaz. Ve bazı adamlar... geride sadece iz bırakır. Geçmişin gölgeleriyle bugünün kalp atışları arasında sıkışmış bir aşk hikâyesine hazır mısın? Işıl ve Deniz Alp`in hikâyesi seni içine çekecek. Bir kaza ile başlayan bu yolculuk, belki de hayatlarının en gerçek çarpışması olacak.