Doktor, sandalyesini hafifçe öne çekerek eğildi. Şimdi daha yakındı, yüzündeki ince gülümseme kaybolmuş, yerini derin bir ciddiyet almıştı. “O zaman neden bu kadar huzursuzsun? Kendi zihnin bile sana bir savaş açmış durumda. Kaçmayı bırakman gerektiğini ne zaman anlayacaksın?” Bu sözler kanıma dokundu. Gözlerimi hızla ona çevirdim, ama o bakışlarımı yakalamıştı. “Zihnimle ilgili hiçbir şey bilmiyorsunuz.” dedim, sesim daha sert çıkmıştı bu sefer. Doktor geriye yaslandı, bacağını indirip sandalyede rahat bir pozisyon aldı. Yine de bakışlarını benden ayırmıyordu. Öğrenmek için, sana yardım etmek için buradayım.” Aklımda bir soru dolanıyordu, öyle bir soru ki, dilimin ucunda duruyor, beni sormadan rahat bırakmayacak kadar içimi dürtüyordu. En sonunda tutamadım ve doğrudan, hiç dolandırmadan sordum. “Deli doktoru musunuz siz?” Sözlerim odanın soğuk duvarlarında yankılandı. Bir an için bir gerginlik yarattığımı düşündüm ama onun yüzündeki ifade tamamen beklenmedikti. Doktor, bu kez gerçek gülümsemesini saklama gereği duymadı. Dudaklarının köşesi hafifçe yukarı kıvrıldı ve bu gülümseme öylesine samimiydi ki, içinde en ufak bir alay izi taşımıyordu. Gözleri bir an için aydınlandı, sanki söylediklerimde gizli bir anlam bulmuş gibiydi. “Peki ya sen?” dedi, hafifçe başını yana eğerek. “Sence sen delimisin?” Bu soru, beni hazırlıksız yakaladı. Ama aynı zamanda onun tonundaki sakinlik ve sıcaklık, beni istemsizce güldürdü. O an, odanın üzerimize çökmüş olan kasvetli havası bir anda dağılmış, yerine daha hafif, daha insani bir atmosfer yerleşmişti. Yüzümde beliren tebessümü gizlemek gibi bir çaba içine girmedim. “Sizce ben delimiyim?” dedim, onun oyununun bir parçası olmayı seçerek. O, sandalyesine daha rahat bir şekilde yaslandı. Ellerini kolçaklara koydu, başını arkaya yasladı ve bir an duraksayarak bana baktı. Gözlerindeki ifade, sanki bir sırra vakıf olmanın verdiği bilgelikle doluydu. “Delilik,” dedi, sözleri hem hafif hem derin bir tona sahipti, “çoğu zaman insanların anlayamadığı şeylere taktıkları bir isimdir. Ama hayır, Zerya, delilik diye bir şey yoktur. Sadece, normların dışına çıkan ve korkutucu olan bakış açıları vardır.”

Hafızanız size ihanet ederse, kime güvenebilirsiniz? "Bazı gölgeler sadece karanlıkta kaybolmaz, bazen üzerinize çöküp nefesinizi keser." Kuzey Karan, iş dünyasında kusursuz bir lider, yeraltında ise korkulan bir gölgedir. Güç, sadakat ve acımasızlık onun dünyasının temelleridir. Ancak geçmişiyle arasına koyduğu mesafe, bir gece aniden ortadan kalkar. Kendi elleriyle inşa ettiği düzen, hafızasındaki boşluklarla sarsılır. Ve tüm ipuçları, onu tek bir isme götürür: Ela Dirhem. Ela, yıllarını insanların zihinlerini çözmeye adamış bir psikologdur. Ancak farkında olmadan Kuzey’in en tehlikeli düşmanlarının geçmişine dokunmuştur. Şimdi, Kuzey`in dünyasında bir bilinmez haline gelir. O, Kuzey`in içgüdüsel olarak yaklaşmaktan kendini alıkoyamadığı tek kadındır. Kuzey geçmişini öğrenmek için ilerledikçe, Ela’nın hayatı karanlık sırlarla çevrili bir oyuna dönüşür. Gerçek ortaya çıktığında ise, her ikisinin de geri dönüşü olmayacaktır. ✨ Psikolojik gerilim, mafya entrikaları ve karanlık bir aşk hikayesiyle, "Sessiz Tanık" sizi hiç beklemediğiniz bir dünyanın içine çekecek.

Kafamdaki sesler susmuyordu. Biliyordum ki hiç susmayacaktı. Düşünmekten yorgun,bir o kadar da bıkkındım.Yaptığım en ufak hatayla çevremdeki herkesi kendimden uzaklaştırıyor,sonrasında yalnızlığın esiri oluyordum.Yaşama amacımı sorgulamaktan da öte kendimi sorguluyordum. Ben kimim, ve neden yaşıyorum? Bir insanın kendini tanıması o kadar zor olmasa gerek değil mi? Maalesef benim için hayattaki en zor şey. Hayata 0`dan değil 6 yaşından başlamış olmamdan dolayı sanırım...

Büyük günahların telafisi olması gerekir. Hangi dönemde ve nerede olduğu tam olarak bilinmeyen efsanenin telafisiydi bu.

“Bu sen değilsin Lavin. Kendine gel.” “Son kez.” diye fısıldadım rüzgara doğru, boynumda kolye olmuş çaresizliğimi yüzümü yalayıp geçen esintisiyle almasını dileyerek. “Son kez beni bırakma Aren.” dedim titreyen sesimi artık kontrol aktında tutamayarak. Gözlerim gecenin karanlığında parıldayan yıldızları süzüyordu. Yüzüme hoş dokunuşlar konduran hafif esinti, ruhumun bir parçasıydı. “Sevapkar cennetteki günahkar çiçeğim..” dedi Aren. Yüzümü yavaşça ona doğru çevirdim. Yüzünde birkaç saniye süren bir endişe görmüştüm. Karanlıkta bile yüzünü sanat eseriymiş gibi ezberlemiş olduğum için ayırt edebiliyordum. Üzerinde yıllar boyu uğraşılmış olduğunu düşündüğüm ve benim için herkesi tehlikeye atacak olan elleri kanlı o adam. Ademcik elmasına kadar muhteşem olan, bir ressam tarafından detayı detayına işlenmiş o zarif insan. Aren gözlerini kapattı. Yutkundu. Derin bir nefes verdi. Aren`i doğru cümleleri ararken bocalamasını görmek tanıklık etmek istediğim bir şey miydi? Emin değildim. “Gece, o gün ağır aksak ve sessiz, omurganı zedeleyen ürpertici tınısıyla seni ölüme davet edecek. Ve o daveti kabul etmemen için daima yanında olacağım, Elzem`im.”

...Rüyamdaki adam kimdi neden rüyama girdi bilmiyordum ama bu karşılaşmanın beni en derin korkularımla yüzleşmeye zorlayacağını rüyamın ilk saniyelerinden beri biliyordum. Çünkü bazen, en büyük korkularımız sinsice zihnimize yer edinir ve bizlere oyun oynamak isterdi. Ama o gece oyundan ziyade bir gerçek vardır ki o adamın gözlerinde, gerçeklik hissetmiştim. Sıcacık bir Lise hikayesi

bilinç akışı ile yazilan, birbirinden bağlantısız konular üzerine